«پرستاری» در زمره «مشاغل سخت و زیان‌آور» است؟ امتیازش چیست؟
در ایران هم مانند بسیاری دیگر از کشورهای جهان، «#پرستاری» در شمار «#مشاغل_سخت و زیان‌آور»
به حساب می‌آید. مشاغلی که بنا به ماهیت یا شرایط ويژه کاری، به اشکال مختلف «سلامت جسمی و روانی» فرد را به خطر می‌اندازند و با «#فرسودگی_شغلی» #نیروی_کار همراه است.
شیفتهای کاری طولانی، بی‌خوابی‌های مکرر، ساعت‌های نامنظمِ استراحت، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، مسمومیت‌‌ها یا آلوده‌گی‌های مختلف بیولوژیکی (ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و…) نگرانی از انتقال #بیماری به نزدیکان و اعضای خانواده، (به ویژه در میانه بیماری‌های همه‌گیر) شرایط کاری پُراسترس، مواجهه مستقیم با #مرگ و درد و رنج #بیماران، پرخاشگری‌‌های بیمار یا همراهان و…
شرایط دشوار کاری پرستاران موجب شده است که در کشورهای مختلف جهان «تسهیلاتِ حمایتی» مشخصی پرستاران و سایر کادرهای درمان در نظر گرفته شود. در نظر گرفتن این #تسهیلات یا امتیازهای دولتی، معمولا با دو هدف صورت می‌گیرد: نخست #دولتها و #فعالان_کارگری تلاش میکنند تا شرایط کاری برای پرستاران و سایر کادرهای درمان تحمل‌پذیر کنند و دوم این که «#نظام_سلامت» جامعه را کارا و #توانمند نگاه دارند.
واقعیت این است که بدون در نظر گرفتن شرایط کاری پرستاران و تامین حقوق آنها، تامین «#حق_بهداشت و سلامت» شهروندان، به مثابه یکی از مصادیق اصلی «#حقوق_بشر»، میسر نخواهد بود.
در ایران هم، دستکم «بر روی کاغذ»، پرستاران به اعتبار این که شغلشان در فهرست «مشاغل سخت و زیان‌آور» قرار دارد؛ باید از دو مزیت یا حمایت مشخص قانونی برخوردار باشند. نخست این که برابر موازین قانونی، موعد بازنشستگی پرستاران کوتاه‌تر در نظر گرفته شده است؛ به این معنا که پرستاران با ۲۰ سال خدمت یا پرداخت ۲۰ سال «#حق_بیمه» باید بتوانند بازنشست شوند و دیگر این که در طول سال، پرستاران باید بتوانند از دو ماه #مرخصی_سالانه برخوردار باشند.
پنهان نمیتوان کرد که هیچ یک از این دو امتیاز فوق، به طور نظاممند فراهم نشده است. به این معنا که کمتر پرستاری را میتوان در ایران نشان داد که از دو ماه مرخصی سالانه برخورد باشد یا توانسته باشد بدون پی‌گیری‌های حقوقی-اداری زمان‌بر و طاقت‌فرسا، با پرداخت ۲۰ سال حق بیمه، بازنشست شده باشد.
@pareestar
در ایران هم مانند بسیاری دیگر از کشورهای جهان، «#پرستاری» در شمار «#مشاغل_سخت و زیان‌آور»
به حساب می‌آید. مشاغلی که بنا به ماهیت یا شرایط ويژه کاری، به اشکال مختلف «سلامت جسمی و روانی» فرد را به خطر می‌اندازند و با «#فرسودگی_شغلی» #نیروی_کار همراه است.
شیفتهای کاری طولانی، بی‌خوابی‌های مکرر، ساعت‌های نامنظمِ استراحت، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، مسمومیت‌‌ها یا آلوده‌گی‌های مختلف بیولوژیکی (ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و…) نگرانی از انتقال #بیماری به نزدیکان و اعضای خانواده، (به ویژه در میانه بیماری‌های همه‌گیر) شرایط کاری پُراسترس، مواجهه مستقیم با #مرگ و درد و رنج #بیماران، پرخاشگری‌‌های بیمار یا همراهان و…
شرایط دشوار کاری پرستاران موجب شده است که در کشورهای مختلف جهان «تسهیلاتِ حمایتی» مشخصی پرستاران و سایر کادرهای درمان در نظر گرفته شود. در نظر گرفتن این #تسهیلات یا امتیازهای دولتی، معمولا با دو هدف صورت می‌گیرد: نخست #دولتها و #فعالان_کارگری تلاش میکنند تا شرایط کاری برای پرستاران و سایر کادرهای درمان تحمل‌پذیر کنند و دوم این که «#نظام_سلامت» جامعه را کارا و #توانمند نگاه دارند.
واقعیت این است که بدون در نظر گرفتن شرایط کاری پرستاران و تامین حقوق آنها، تامین «#حق_بهداشت و سلامت» شهروندان، به مثابه یکی از مصادیق اصلی «#حقوق_بشر»، میسر نخواهد بود.
در ایران هم، دستکم «بر روی کاغذ»، پرستاران به اعتبار این که شغلشان در فهرست «مشاغل سخت و زیان‌آور» قرار دارد؛ باید از دو مزیت یا حمایت مشخص قانونی برخوردار باشند. نخست این که برابر موازین قانونی، موعد بازنشستگی پرستاران کوتاه‌تر در نظر گرفته شده است؛ به این معنا که پرستاران با ۲۰ سال خدمت یا پرداخت ۲۰ سال «#حق_بیمه» باید بتوانند بازنشست شوند و دیگر این که در طول سال، پرستاران باید بتوانند از دو ماه #مرخصی_سالانه برخوردار باشند.
پنهان نمیتوان کرد که هیچ یک از این دو امتیاز فوق، به طور نظاممند فراهم نشده است. به این معنا که کمتر پرستاری را میتوان در ایران نشان داد که از دو ماه مرخصی سالانه برخورد باشد یا توانسته باشد بدون پی‌گیری‌های حقوقی-اداری زمان‌بر و طاقت‌فرسا، با پرداخت ۲۰ سال حق بیمه، بازنشست شده باشد.
@pareestar
یک پرستار شرکتی در مصاحبه با پریستار؛
«خصوصی‌سازی‌ها، زندگی‌مان را نابود کرده است.»
#خصوصی‌سازی ها در #نظام_پرستاری ایران از اوایل دهه هشتاد شمسی کلید خورد. با سر کار آمدن دولت یازدهم شتاب بیشتری به خود گرفت و اکنون در شروع قرن جدید، بیش از ۵۰ درصد از کارکنان #وزارت_بهداشت شرکتی و قراردادی شده‌اند. بخش عمده نیروهای شرکتی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی را #پرستاران، بهیاران و #کمک_بهیاران تشکیل می‌دهند که این روزها و در زیر فشار اقتصادی و گرانی مضاعف با نگرانی‌های زیادی از جمله، تمدید مجدد قرارداد، پرداخت به موقع دستمزد و یا حتی چانه‌زنی برای تمدید دفترچه‌های بیمه خود رو به رو هستند.
آیسا، یک #پرستار شاغل در یکی از بیمارستان‌های تبریز است که سال ۱۳۹۶ از دانشگاه آزاد تبریز در رشته پرستاری فارغ‌التحصیل می‌شود. آیسا اوایل سال ۱۳۹۹ و با شروع پیک اول کرونا در ایران به صورت قراردادی و ۸۹ روزه به #استخدام یکی از #بیمارستان‌های_خصوصی تبریز در می‌آید. او در گفتگو با پریستار در مورد مشکلات «فاجعه‌بار» #پرستاران_شرکتی می‌گوید: « باور کنید #بردگی مطلق است. من با ۴ میلیون و خورده‌ای چگونه قرار است زنده بمانم. من نمی‌گویم با ۴ میلیون تومان می‌شود زندگی کرد، فقط می‌شود با این پول به سختی و با فلاکت زیاد زنده ماند.»
آیسا می‌گوید مادرش #پرستار_بازنشسته است و به خاطر او این شغل را برگزیده است. او در ادامه می‌گوید: « مادر من ۳۰ سال در بیمارستان کودکان تبریز کار کرد و به صورت رسمی استخدام شده بود. نمی‌گویم قبلا هم وضعیت خوب بود اما حداقلش این بود که مادر من مدام ترس این را نداشت که کارش را از دست بدهد.» او در مورد وضعیت تمدید قرارداد پرستاران شرکتی به پریستار می‌گوید: « خود شرکت‌ها به ما می‌گویند که معلوم نیست برای سه ماه آینده با شما قراردادمان را تمدید کنیم. البته حتی اگر آنها هم این حرف «اعصاب خُردکن» را نزنند، ما که می‌دانیم فقط برای ۸۹ روز از ما بهره‌کشی میکنند. در اوج دوران #کرونا کمبود پرستار در بیمارستان‌های #تبریز مشهود بود و در همان مدت کوتاه شرکت‌های مختلف #پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی مثل قارچ رویید و سر و کله‌شان پیدا شد. الان طوری شده که من به راستی تعدادشان را نمی‌‌توانم بشمارم.»
آیسا در پایان گفتگویش به پریستار می‌گوید: « خصوصی‌سازی‌ها زندگی‌مان را نابود کرده است. این فقط شامل ما پرستاران شرکتی نمی‌شود. در همین بیمارستانی که من کار می‌کنم وضعیت فاجعه‌بارتر از ما پرستاران شرکتی وجود دارد. مثلا همین کمک بهیارها کمتر از ۳ میلیون تومان در ماه دریافتی دارند و کسی هم صدایشان را نه منعکس می‌کند و نه می‌شنود.»
دستمزد دریافتی یک پرستار شرکتی بر اساس «بخشنامه افزایش حقوق کارکنان و پرستاران شرکتی در سال ۱۴۰۰» حداقل مبلغ ۵۶.۹۹۰.۰۰۰ ریال است. با توجه به خط فقر ۱۰ میلیون تا ۱۲میلیونی این روزها در ایران، #دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی، حداقل پنج میلیون تومان زیر خط فقر است. پرستاران شرکتی مشمول حقوق و مزایای «#قانون_کار» نمی‌شوند و از آن #محروم هستند. مزیایی نظیر پول غذا، پاداش‌ها، سنوات و هزینه‌های ایاب و ذهاب.
@pareestar
«خصوصی‌سازی‌ها، زندگی‌مان را نابود کرده است.»
#خصوصی‌سازی ها در #نظام_پرستاری ایران از اوایل دهه هشتاد شمسی کلید خورد. با سر کار آمدن دولت یازدهم شتاب بیشتری به خود گرفت و اکنون در شروع قرن جدید، بیش از ۵۰ درصد از کارکنان #وزارت_بهداشت شرکتی و قراردادی شده‌اند. بخش عمده نیروهای شرکتی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی را #پرستاران، بهیاران و #کمک_بهیاران تشکیل می‌دهند که این روزها و در زیر فشار اقتصادی و گرانی مضاعف با نگرانی‌های زیادی از جمله، تمدید مجدد قرارداد، پرداخت به موقع دستمزد و یا حتی چانه‌زنی برای تمدید دفترچه‌های بیمه خود رو به رو هستند.
آیسا، یک #پرستار شاغل در یکی از بیمارستان‌های تبریز است که سال ۱۳۹۶ از دانشگاه آزاد تبریز در رشته پرستاری فارغ‌التحصیل می‌شود. آیسا اوایل سال ۱۳۹۹ و با شروع پیک اول کرونا در ایران به صورت قراردادی و ۸۹ روزه به #استخدام یکی از #بیمارستان‌های_خصوصی تبریز در می‌آید. او در گفتگو با پریستار در مورد مشکلات «فاجعه‌بار» #پرستاران_شرکتی می‌گوید: « باور کنید #بردگی مطلق است. من با ۴ میلیون و خورده‌ای چگونه قرار است زنده بمانم. من نمی‌گویم با ۴ میلیون تومان می‌شود زندگی کرد، فقط می‌شود با این پول به سختی و با فلاکت زیاد زنده ماند.»
آیسا می‌گوید مادرش #پرستار_بازنشسته است و به خاطر او این شغل را برگزیده است. او در ادامه می‌گوید: « مادر من ۳۰ سال در بیمارستان کودکان تبریز کار کرد و به صورت رسمی استخدام شده بود. نمی‌گویم قبلا هم وضعیت خوب بود اما حداقلش این بود که مادر من مدام ترس این را نداشت که کارش را از دست بدهد.» او در مورد وضعیت تمدید قرارداد پرستاران شرکتی به پریستار می‌گوید: « خود شرکت‌ها به ما می‌گویند که معلوم نیست برای سه ماه آینده با شما قراردادمان را تمدید کنیم. البته حتی اگر آنها هم این حرف «اعصاب خُردکن» را نزنند، ما که می‌دانیم فقط برای ۸۹ روز از ما بهره‌کشی میکنند. در اوج دوران #کرونا کمبود پرستار در بیمارستان‌های #تبریز مشهود بود و در همان مدت کوتاه شرکت‌های مختلف #پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی مثل قارچ رویید و سر و کله‌شان پیدا شد. الان طوری شده که من به راستی تعدادشان را نمی‌‌توانم بشمارم.»
آیسا در پایان گفتگویش به پریستار می‌گوید: « خصوصی‌سازی‌ها زندگی‌مان را نابود کرده است. این فقط شامل ما پرستاران شرکتی نمی‌شود. در همین بیمارستانی که من کار می‌کنم وضعیت فاجعه‌بارتر از ما پرستاران شرکتی وجود دارد. مثلا همین کمک بهیارها کمتر از ۳ میلیون تومان در ماه دریافتی دارند و کسی هم صدایشان را نه منعکس می‌کند و نه می‌شنود.»
دستمزد دریافتی یک پرستار شرکتی بر اساس «بخشنامه افزایش حقوق کارکنان و پرستاران شرکتی در سال ۱۴۰۰» حداقل مبلغ ۵۶.۹۹۰.۰۰۰ ریال است. با توجه به خط فقر ۱۰ میلیون تا ۱۲میلیونی این روزها در ایران، #دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی، حداقل پنج میلیون تومان زیر خط فقر است. پرستاران شرکتی مشمول حقوق و مزایای «#قانون_کار» نمی‌شوند و از آن #محروم هستند. مزیایی نظیر پول غذا، پاداش‌ها، سنوات و هزینه‌های ایاب و ذهاب.
@pareestar
پریستار
Photo
بازنشستگی پرستاران، یک وضعیت مبهم
✍🏽 بهنام دارایی‌زاده
🔵 بر اساس تعاریف و موازین حقوقی، به طور مشخص «#قانون_تامین_اجتماعی» و «#قانون_ارتقای_بهره‌وری»، حرفه‌ی #پرستاری در زمره «#مشاغل_سخت و زیان‌آور» طبقه‌بندی می‌شود.
بر پایه #قانون مشاغل سخت، آن دسته از مشمولان «#قانون_کار» که شغلشان در فهرست مشاغل «سخت و زیان‌آور» جای گرفته است؛ با ۲۰ سال #سابقه_کار یا پرداخت ۲۰ سال «حق بیمه» می‌‌توانند از ۱۰ سال بخشودگی مقرر در قانون استفاده کنند و درخواست #بازنشستگی دهند.
با این همه، چند موضوع و مسئله عینی وجود دارد؛ نخست این که مقرراتی که در بالا اشاره شد تنها شامل آن دسته از پرستاران یا کادرهای درمان می‌شود که مشمول «قانون کار» هستند. بنابراین «عمومیت» ندارد و نمیتوان آن را به عموم پرستاران تعمیم دارد.
دوم این که گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد این مقررات حمایتی، در عمل اجرا نمی‌شود. به این معنا که رویه مشخص و قابل اعتمادی در میان نیست و در بسیاری از مواقع، تقاضای بازنشستگی افراد به خواست مدیران وقت یا تصمیم‌گیران اصلی #مراکز_درمانی وابسته است.
بر همین اساس است که یا متقاضی بازنشستگی، یا از پیگیری خواسته خود صرف‌نظر می‌کند یا مجبور می‌شود که خواسته‌ی خود را از طریق #مراجع_قضایی پیگیری کند که خودش زمان‌بر است، قابل پیش‌بینی نیست و هزینه‌ها و گرفتاری‌های خود را دارد.
سومین مسئله این است که «سازمان تامین اجتماعی»، مابه‌‌التفاوت سهم بیمه کارفرما را از #متقاضیان_بازنشستگی مطالبه می‌کند. به این معنا که هرچند پرستاراران، به واسطه‌ی انجام کار سخت و طاقت‌فرسای خود، حق دارند که زودتر بازنشسته شوند؛ اما مجبور هستند که «#حق_بیمه» کارفرمای خود را برای مدت ۵ تا ۱۰ سال باقی‌مانده پرداخت کنند. رقمی که خودش ممکن است به چند صد میلیون تومان برسد!
واقعیت امر این است که مقررات بازنشستگی پرستاران و سایر کادرهای درمان آشفته است؛ یک‌سان نیست و از یک نظام واحد اداری پیروی نمی‌کند.
بر همین اساسا، شرایط مرتبط با بازنشستگی یا «حق بیمه» پرستاران شاغل در مراکز وابسته به #دانشگاه‌های_علوم__پزشکی با پرستارانی که مشمول «قانون کار» نمی‌شوند نیز متفاوت اعمال می‌شود.
هرچند سازمان «امور استخدامی کشور»، حرفه پرستاری را در زمره مشاغل «سخت و زیان‌آور» در نظر گرفته است؛ اما در عمل، پرستارانی که در مراکز دولتی یا در مراکز وابسته به دانشگاه‌های علوم پزشکی #ایران کار میکنند؛ در پایان ۲۰سال فعالیت، بازنشسته نمی‌شوند. واقعیت این است که اغلب مدیران و مسئولان بیمارستان‌ها و مراکز دولتی این مدت فوق را قبول ندارند و پنج سال اضافه میکنند.
به نظر می‌رسد که وجود قوانین و مقررات متفاوت، نبود نظارت کافی و رویه‌های قضایی که پیش‌بینی‌پذیر نیستند؛ موجب شده است که اکثر پرستاران در خصوص آینده و «شرایط بازنشستگی» خود در یک وضعیت سردرگمی به سر ببرند. امری که به کاهش «#رضایت_شغلی» و در نهایت ناکارآمدی بیشتر «#نظام_سلامت» می‌انجامد.
@pareestar
✍🏽 بهنام دارایی‌زاده
🔵 بر اساس تعاریف و موازین حقوقی، به طور مشخص «#قانون_تامین_اجتماعی» و «#قانون_ارتقای_بهره‌وری»، حرفه‌ی #پرستاری در زمره «#مشاغل_سخت و زیان‌آور» طبقه‌بندی می‌شود.
بر پایه #قانون مشاغل سخت، آن دسته از مشمولان «#قانون_کار» که شغلشان در فهرست مشاغل «سخت و زیان‌آور» جای گرفته است؛ با ۲۰ سال #سابقه_کار یا پرداخت ۲۰ سال «حق بیمه» می‌‌توانند از ۱۰ سال بخشودگی مقرر در قانون استفاده کنند و درخواست #بازنشستگی دهند.
با این همه، چند موضوع و مسئله عینی وجود دارد؛ نخست این که مقرراتی که در بالا اشاره شد تنها شامل آن دسته از پرستاران یا کادرهای درمان می‌شود که مشمول «قانون کار» هستند. بنابراین «عمومیت» ندارد و نمیتوان آن را به عموم پرستاران تعمیم دارد.
دوم این که گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد این مقررات حمایتی، در عمل اجرا نمی‌شود. به این معنا که رویه مشخص و قابل اعتمادی در میان نیست و در بسیاری از مواقع، تقاضای بازنشستگی افراد به خواست مدیران وقت یا تصمیم‌گیران اصلی #مراکز_درمانی وابسته است.
بر همین اساس است که یا متقاضی بازنشستگی، یا از پیگیری خواسته خود صرف‌نظر می‌کند یا مجبور می‌شود که خواسته‌ی خود را از طریق #مراجع_قضایی پیگیری کند که خودش زمان‌بر است، قابل پیش‌بینی نیست و هزینه‌ها و گرفتاری‌های خود را دارد.
سومین مسئله این است که «سازمان تامین اجتماعی»، مابه‌‌التفاوت سهم بیمه کارفرما را از #متقاضیان_بازنشستگی مطالبه می‌کند. به این معنا که هرچند پرستاراران، به واسطه‌ی انجام کار سخت و طاقت‌فرسای خود، حق دارند که زودتر بازنشسته شوند؛ اما مجبور هستند که «#حق_بیمه» کارفرمای خود را برای مدت ۵ تا ۱۰ سال باقی‌مانده پرداخت کنند. رقمی که خودش ممکن است به چند صد میلیون تومان برسد!
واقعیت امر این است که مقررات بازنشستگی پرستاران و سایر کادرهای درمان آشفته است؛ یک‌سان نیست و از یک نظام واحد اداری پیروی نمی‌کند.
بر همین اساسا، شرایط مرتبط با بازنشستگی یا «حق بیمه» پرستاران شاغل در مراکز وابسته به #دانشگاه‌های_علوم__پزشکی با پرستارانی که مشمول «قانون کار» نمی‌شوند نیز متفاوت اعمال می‌شود.
هرچند سازمان «امور استخدامی کشور»، حرفه پرستاری را در زمره مشاغل «سخت و زیان‌آور» در نظر گرفته است؛ اما در عمل، پرستارانی که در مراکز دولتی یا در مراکز وابسته به دانشگاه‌های علوم پزشکی #ایران کار میکنند؛ در پایان ۲۰سال فعالیت، بازنشسته نمی‌شوند. واقعیت این است که اغلب مدیران و مسئولان بیمارستان‌ها و مراکز دولتی این مدت فوق را قبول ندارند و پنج سال اضافه میکنند.
به نظر می‌رسد که وجود قوانین و مقررات متفاوت، نبود نظارت کافی و رویه‌های قضایی که پیش‌بینی‌پذیر نیستند؛ موجب شده است که اکثر پرستاران در خصوص آینده و «شرایط بازنشستگی» خود در یک وضعیت سردرگمی به سر ببرند. امری که به کاهش «#رضایت_شغلی» و در نهایت ناکارآمدی بیشتر «#نظام_سلامت» می‌انجامد.
@pareestar
پریستار
Photo
حق مهاجرت و حق درمان
✍🏽 بهنام دارایی‌زاده
🔵 «نظام نابرابر تعرفه‌گذاری #خدمات_درمانی» در #ایران، محصول مستقیم اجرای سیاست‌های اشتباهی است که در تمامی سه دهه گذشته از سوی دولت‌های مختلف #جمهوری_اسلامی پیگیری و اجرا شده است.
این «#نابرابری_ساختاری»، در کنار «نبود #امنیت_شغلی» و «ماهیت سخت و دشوار حرفه‌ی پرستاری»، به نارضایتی‌های دامنه‌دارِ عموم #پرستاران، به ویژه «#پرستاران_شرکتی» منجر شده است.
موج مهاجرتی گسترده‌ی پرستاران و سایر کادرهای درمان، پیامد مستقیم تداوم چنین وضعیتی است. بر اساس برآوردهای انجام شده؛ تنها در استان #تهران، ماهانه ۵۰۰ #پرستار، خواهان ترک #شغل و حرفه خود می‌شود.
پنهان نمیتوان کرد که شرایط دشوار ناشی از همه‌گیری #ویروس_کرونا نیز وضعیت را در تمامی بیمارستان‌ها و #مراکز_درمانی کشور بدتر کرده است.
برای مثال، گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد در بسیاری از بیمارستان و مراکز درمانی، به دلیل کمبود شدید نیرو، پرستاران را مجبور میکنند که بر خلاف قانون «ارتقای بهره‌وری کارکنان بالینی #نظام_سلامت» در شیفتهای طولای کار کنند یا «#اضافه‌کاری_اجباری» انجام دهند.
با این حال، واقعیت این است که نارضایتی پرستاران و میل به مهاجرت در میان آنها، حتی به کشورهای منطقه، دلایل ساختاری و مشخص‌تری دارد.
شریفی مقدم، دبیرکل «#خانه_پرستار»، اخیرا در گفت‌وگو با روزنامه «همشهری» گفته است که «آمار #مهاجرت_پرستاران احتمالا نسبت به گذشته، ۲۰۰ تا ۳۰۰ درصد افزایش داشته است و این به خاطر جذابیت کشورهای مرجع و تسهیل و تسریع در فعالیت پرستاران مهاجر است و در کشور ما هم شرایط بد است و پرستاران امنیت شغلی ندارند.»
نارضایتی ساختاری، ترک شغل و مهاجرت معنادار پرستاران، در حالی مایه نگرانی شده است که نظام خدمات درمانی ایران، به شدت نیازمند افزایش شمار پرستاران، به ویژه در شهرهای کوچک و مناطق محروم، است.
بر اساس استانداردهای جهانی، به ازای هر هزار نفر جمعیت، دستکم به پنج پرستار نیاز هست؛ در حالی که این نسبت در ایران، حتی به ۱ پرستار نیز نمی‌رسد؛ به گفته مقام‌های #بهداشتی ایران، در برخی از مناطق کشور، به طور متوسط هر پرستار مسئول رسیدگی به ۲۵ تخت و بیمار بستری شده است!
#نظام_خدمات_درمانی در ایران، در حالی نیازمند استخدام چند هزار پرستار تازه است که به گفته دبیرکل «خانه پرستار»، تنها در ظرف همین یک سال گذشته، دوهزار پرستار شغل خود را ترک کرده‌اند!
دسترسی به خدمات درمانی و پرستاری مناسب حق همه بیماران است. از طرفی دیگر، تمامی کادرهای درمان نیز حق دارند که در یک «شرایط منصفانه» کار کنند. «امنیت شغلی» داشته باشند یا برای رفاه و شرایط بهتر، مهاجرت کنند.
«مهاجرت»، «انتخاب محل زندگی» یا «تغییر شغل»، حق اساسی تمامی شهروندان است و دولتها وظیفه دارند که این حق را به رسمیت بشناسد. اما علاوه بر شناسایی این حق، دولتها وظایف دیگری هم بر عهده دارند:
دولتها موظف هستند که به تعهدات داخلی و بین‌المللی خود در زمینه تامین حقوق «اقتصادی-اجتماعی» پای‌بند باشد و یک «نظام سلامت» کارآمد و «غیرتجارتی» ایجاد کنند. امری که مستلزم بودجه‌گذاری درست، تامین اعتبار، آموزش نیروی متخصص، شفافیت و البته نظارت‌های مردمی و دموکراتیک است.
@pareestar
✍🏽 بهنام دارایی‌زاده
🔵 «نظام نابرابر تعرفه‌گذاری #خدمات_درمانی» در #ایران، محصول مستقیم اجرای سیاست‌های اشتباهی است که در تمامی سه دهه گذشته از سوی دولت‌های مختلف #جمهوری_اسلامی پیگیری و اجرا شده است.
این «#نابرابری_ساختاری»، در کنار «نبود #امنیت_شغلی» و «ماهیت سخت و دشوار حرفه‌ی پرستاری»، به نارضایتی‌های دامنه‌دارِ عموم #پرستاران، به ویژه «#پرستاران_شرکتی» منجر شده است.
موج مهاجرتی گسترده‌ی پرستاران و سایر کادرهای درمان، پیامد مستقیم تداوم چنین وضعیتی است. بر اساس برآوردهای انجام شده؛ تنها در استان #تهران، ماهانه ۵۰۰ #پرستار، خواهان ترک #شغل و حرفه خود می‌شود.
پنهان نمیتوان کرد که شرایط دشوار ناشی از همه‌گیری #ویروس_کرونا نیز وضعیت را در تمامی بیمارستان‌ها و #مراکز_درمانی کشور بدتر کرده است.
برای مثال، گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد در بسیاری از بیمارستان و مراکز درمانی، به دلیل کمبود شدید نیرو، پرستاران را مجبور میکنند که بر خلاف قانون «ارتقای بهره‌وری کارکنان بالینی #نظام_سلامت» در شیفتهای طولای کار کنند یا «#اضافه‌کاری_اجباری» انجام دهند.
با این حال، واقعیت این است که نارضایتی پرستاران و میل به مهاجرت در میان آنها، حتی به کشورهای منطقه، دلایل ساختاری و مشخص‌تری دارد.
شریفی مقدم، دبیرکل «#خانه_پرستار»، اخیرا در گفت‌وگو با روزنامه «همشهری» گفته است که «آمار #مهاجرت_پرستاران احتمالا نسبت به گذشته، ۲۰۰ تا ۳۰۰ درصد افزایش داشته است و این به خاطر جذابیت کشورهای مرجع و تسهیل و تسریع در فعالیت پرستاران مهاجر است و در کشور ما هم شرایط بد است و پرستاران امنیت شغلی ندارند.»
نارضایتی ساختاری، ترک شغل و مهاجرت معنادار پرستاران، در حالی مایه نگرانی شده است که نظام خدمات درمانی ایران، به شدت نیازمند افزایش شمار پرستاران، به ویژه در شهرهای کوچک و مناطق محروم، است.
بر اساس استانداردهای جهانی، به ازای هر هزار نفر جمعیت، دستکم به پنج پرستار نیاز هست؛ در حالی که این نسبت در ایران، حتی به ۱ پرستار نیز نمی‌رسد؛ به گفته مقام‌های #بهداشتی ایران، در برخی از مناطق کشور، به طور متوسط هر پرستار مسئول رسیدگی به ۲۵ تخت و بیمار بستری شده است!
#نظام_خدمات_درمانی در ایران، در حالی نیازمند استخدام چند هزار پرستار تازه است که به گفته دبیرکل «خانه پرستار»، تنها در ظرف همین یک سال گذشته، دوهزار پرستار شغل خود را ترک کرده‌اند!
دسترسی به خدمات درمانی و پرستاری مناسب حق همه بیماران است. از طرفی دیگر، تمامی کادرهای درمان نیز حق دارند که در یک «شرایط منصفانه» کار کنند. «امنیت شغلی» داشته باشند یا برای رفاه و شرایط بهتر، مهاجرت کنند.
«مهاجرت»، «انتخاب محل زندگی» یا «تغییر شغل»، حق اساسی تمامی شهروندان است و دولتها وظیفه دارند که این حق را به رسمیت بشناسد. اما علاوه بر شناسایی این حق، دولتها وظایف دیگری هم بر عهده دارند:
دولتها موظف هستند که به تعهدات داخلی و بین‌المللی خود در زمینه تامین حقوق «اقتصادی-اجتماعی» پای‌بند باشد و یک «نظام سلامت» کارآمد و «غیرتجارتی» ایجاد کنند. امری که مستلزم بودجه‌گذاری درست، تامین اعتبار، آموزش نیروی متخصص، شفافیت و البته نظارت‌های مردمی و دموکراتیک است.
@pareestar
پریستار
Photo
پرستاری در ایران: از رویا تا واقعیت
🔵 هنوز چهل سالش نشده که دردِ کمر امانش را بریده است. دو بار ساعد دستش هنگام جابه‌جا کردن بیماران و افتادن بیمار بدحال روی دستش شکسته است. حقوق اندک و ساعت‌های کاری طولانی، مراقبت همزمان از چندین بیمار، اخم و تخم و درشت شنیدن از همراهان بیماران که فکر میکنند او به بیمارشان توجه لازم را ندارد، داد و فریاد و گاه توهین شنیدن از #پزشکان بیمارستان، اینها تنها بخشی از مشکلاتی است که آرزو هرروز با آنها مواجه است. آرزو تعریف می‌کند چطور و با چه ذوقی رشته #پرستاری را به‌عنوان رشته تحصیلی‌اش انتخاب کرده است.
«خود را در لباس پرستاری، درحالی‌که دارم به بیماران رسیدگی می‌کنم، تصور می‌کردم؛ اما وقتی در واقعیت شروع به کار کردم دیدم آن تصوری که از دور داشتم چقدر با آنچه #پرستاران زن و مرد در بیمارستان‌ها با آن روبه‌رو هستند، فرق دارد. تمام #شیفت_کاری در حال بدو بدو هستی. به دلیل کمبود پرستار در بیمارستان‌ها مجبوری از چندین بیمار همزمان مراقبت کنی. بیماران بدحالی که همه انتظار دارند نفر اولی باشند که بهشان رسیدگی می‌کنی.
باید همزمان حواست به همه چیز باشد. دستورات پزشکان، دستورات سوپروایزر بخش، خیلی از روزها به خودم می‌آیم و می‌بینم ناهار یا شامم را فراموش کرده‌ام. این فشارها در دوران کرونا چندین برابر بود. مجبور بودیم چند شیفت پشت سرهم کار کنیم. در حالیکه گان به تن داشتیم و ماسک به صورت و عملا نفس کشیدن برایمان دشوار شده بود، به بیمارانی که هرروز تعدادشان بیشتر و بیشتر می‌شد رسیدگی می‌کردیم.
بیماران وحشت‌زده‌ای که مدام در خصوص این بیماری ناشناخته سوال می‌پرسیدند و تو باید با حوصله و در کمال آرامش به تک تک آنها روحیه می‌دادی.» آرزو از حقوق کم پرستاران می‌گوید. اینکه گاهی چند ماه چند ماه حقوقشان عقب میافتد. از تعدیل تعداد زیادی پرستار با قراردادهای هشتاد و نه روزه که با فروکش کردن همه‌گیری کرونا و علیرغم تمام ازخودگذشتگی‌هایی که داشتند به شکل بی‌رحمانه‌ای کنار گذاشته شده‌اند و بیمارستان‌ها قراردادشان را تمدید نکرده‌اند.
به گفته رئیس #سازمان_پرستاری کشور در سه ماه گذشته دانشگاه‌ها ۵۰۰۰ پرستار را که در دوران کرونا مشغول به کار بودند، از کار برکنار کرده‌اند و حاضر به تمدید قراردادهایشان نشده‌اند. پرستارانی که علیرغم اعتراضات صنفی که داشتند و باوجود تمام وعده وعیدها بسیارشان همچنان محروم از #حقوق_کاری خود مانده‌اند.
#پرستار #کادر_درمان #بهیاران #کمک_بهیاران #تعرفه_پرستاری #اجرای_قانون_مشاغل_سخت_و_زیان_آور #پرستار_شرکتی #قانون #اینترن #تبدیل_وضعیت #خانه_پرستار #پرستاران_بیکار #وزارت_بهداشت #نظام_پزشکی #قانون_تعرفه_گذاری #خدمات_پرستاری
@pareestar
🔵 هنوز چهل سالش نشده که دردِ کمر امانش را بریده است. دو بار ساعد دستش هنگام جابه‌جا کردن بیماران و افتادن بیمار بدحال روی دستش شکسته است. حقوق اندک و ساعت‌های کاری طولانی، مراقبت همزمان از چندین بیمار، اخم و تخم و درشت شنیدن از همراهان بیماران که فکر میکنند او به بیمارشان توجه لازم را ندارد، داد و فریاد و گاه توهین شنیدن از #پزشکان بیمارستان، اینها تنها بخشی از مشکلاتی است که آرزو هرروز با آنها مواجه است. آرزو تعریف می‌کند چطور و با چه ذوقی رشته #پرستاری را به‌عنوان رشته تحصیلی‌اش انتخاب کرده است.
«خود را در لباس پرستاری، درحالی‌که دارم به بیماران رسیدگی می‌کنم، تصور می‌کردم؛ اما وقتی در واقعیت شروع به کار کردم دیدم آن تصوری که از دور داشتم چقدر با آنچه #پرستاران زن و مرد در بیمارستان‌ها با آن روبه‌رو هستند، فرق دارد. تمام #شیفت_کاری در حال بدو بدو هستی. به دلیل کمبود پرستار در بیمارستان‌ها مجبوری از چندین بیمار همزمان مراقبت کنی. بیماران بدحالی که همه انتظار دارند نفر اولی باشند که بهشان رسیدگی می‌کنی.
باید همزمان حواست به همه چیز باشد. دستورات پزشکان، دستورات سوپروایزر بخش، خیلی از روزها به خودم می‌آیم و می‌بینم ناهار یا شامم را فراموش کرده‌ام. این فشارها در دوران کرونا چندین برابر بود. مجبور بودیم چند شیفت پشت سرهم کار کنیم. در حالیکه گان به تن داشتیم و ماسک به صورت و عملا نفس کشیدن برایمان دشوار شده بود، به بیمارانی که هرروز تعدادشان بیشتر و بیشتر می‌شد رسیدگی می‌کردیم.
بیماران وحشت‌زده‌ای که مدام در خصوص این بیماری ناشناخته سوال می‌پرسیدند و تو باید با حوصله و در کمال آرامش به تک تک آنها روحیه می‌دادی.» آرزو از حقوق کم پرستاران می‌گوید. اینکه گاهی چند ماه چند ماه حقوقشان عقب میافتد. از تعدیل تعداد زیادی پرستار با قراردادهای هشتاد و نه روزه که با فروکش کردن همه‌گیری کرونا و علیرغم تمام ازخودگذشتگی‌هایی که داشتند به شکل بی‌رحمانه‌ای کنار گذاشته شده‌اند و بیمارستان‌ها قراردادشان را تمدید نکرده‌اند.
به گفته رئیس #سازمان_پرستاری کشور در سه ماه گذشته دانشگاه‌ها ۵۰۰۰ پرستار را که در دوران کرونا مشغول به کار بودند، از کار برکنار کرده‌اند و حاضر به تمدید قراردادهایشان نشده‌اند. پرستارانی که علیرغم اعتراضات صنفی که داشتند و باوجود تمام وعده وعیدها بسیارشان همچنان محروم از #حقوق_کاری خود مانده‌اند.
#پرستار #کادر_درمان #بهیاران #کمک_بهیاران #تعرفه_پرستاری #اجرای_قانون_مشاغل_سخت_و_زیان_آور #پرستار_شرکتی #قانون #اینترن #تبدیل_وضعیت #خانه_پرستار #پرستاران_بیکار #وزارت_بهداشت #نظام_پزشکی #قانون_تعرفه_گذاری #خدمات_پرستاری
@pareestar
پریستار
Photo
نظام «#بهداشت و #خدمات_درمانی» در #ایران «نابرابر» است. این #نابرابری هم «ساختاری» است. به این معنا که سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های دولتی در ایجاد، تداوم و تشدید وضعیت حاضر نقش داشته است.
🔵 پیش‌تر، به ریشه‌های این «نابرابری ساختاری» و پیامدهای آن در «#نظام_سلامت_ایران» اشاره شد. برای مثال، به اختلاف فاحش و کم‌مانندی که میان حقوق و درآمدهای #جامعه_پزشکی با سایر کادرهای درمان، از جمله #پرستاران، وجود دارد اشاره کردیم؛ حال به یک سویه دیگر موضوع می‌‌پردازیم؛
نابرابری‌ها #اقتصادیِ کادرهای درمان «چندلایه» هستند. یعنی در میان خود جامعه پرستاران هم «نابرابری‌های اقتصادی» یا «تبعیض‌های حقوقی» پرشماری وجود دارد. در این جا نیز نقش سیاست‌های دولتی برجسته است. در ادامه، به دو نمونه‌ی مشخص که نتیجه‌ی آشکار سیاست‌های ناکارآمد دولتی است اشاره می‌شود:
واقعیت این است که استانداردها و قوانین حمایتی #نظام_پرستاری در ایران، «سلیقه‌ای» اجرا می‌شوند. به این معنا که هیئت‌رئیسه بیمارستان‌ها، سهام‌داران اصلی یا مدیران مراکز درمانی، این قدر توانِ مالی و «نفوذ» دارند که خودشان برای خودشان تصمیم می‌گیرند که آیا قوانین و مقرراتی که #وزارت_بهداشت به آنها ابلاغ کرده است را اجرا کنند یا خیر!
مسئله اصلی این است که هیچ سازوکار نظارتی معناداری از سوی دولت، برای اجرای استانداردها یا مقرراتی حمایتی در مراکز درمانی وجود ندارد.
برای مثال، گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد مدیران بسیاری از بیمارستان‌های خصوصی، برای سال‌ها، از اجرای #قانون موسوم به «#ارﺗﻘﺎء_ﺑﻬﺮه‌وری» طفره رفته‌اند؛ بدون این که دولت یا نهادهای نظارتی بتوانند برای اجرای این قانون، مقررات مشابه یا ایفای حقوق پرستاران کار خاصی انجام دهند.
به موارد دیگری نیز میتوان اشاره کرد؛ برای مثال، تفاوت فاحشی که میان پایه #حقوق_پرستاران «طرحی» و «شرکتی» با پرستاران شاغل در بیمارستان‌های #دانشگاه_علوم_پزشکی وجود دارد؛ چنین وضعیتی نتیجه مستقیم اجرای سیاست‌های دولتی موسوم به «#تعدیل_ساختاری» و خصوصی‌سازی نظام سلامت است.
مجموعه سیاست‌هایی که باعث شده است به دلیل نبود بودجه و منابع کافی، اعتبار لازم برای جذب و #استخدام_رسمی_پرستاران، در یک شرایط به نسبت عادلانه، وجود نداشته باشد.
در چنین وضعیتی، در حالی که جامعه و نظام سلامت کشور به شدت نیازمند افزایش شمار کادر درمان است؛ شرایط منصفانه و «#امنیت_شغلی» وجود ندارد. در نتیجه، بخش بزرگی از جامعه پرستاری ایران مجبور است که تن به قراردادهای کوتاه‌مدت، تغییر شغل یا حقوق و دستمزد‌های تبعیض‌آمیز بدهد.
@pareestar
🔵 پیش‌تر، به ریشه‌های این «نابرابری ساختاری» و پیامدهای آن در «#نظام_سلامت_ایران» اشاره شد. برای مثال، به اختلاف فاحش و کم‌مانندی که میان حقوق و درآمدهای #جامعه_پزشکی با سایر کادرهای درمان، از جمله #پرستاران، وجود دارد اشاره کردیم؛ حال به یک سویه دیگر موضوع می‌‌پردازیم؛
نابرابری‌ها #اقتصادیِ کادرهای درمان «چندلایه» هستند. یعنی در میان خود جامعه پرستاران هم «نابرابری‌های اقتصادی» یا «تبعیض‌های حقوقی» پرشماری وجود دارد. در این جا نیز نقش سیاست‌های دولتی برجسته است. در ادامه، به دو نمونه‌ی مشخص که نتیجه‌ی آشکار سیاست‌های ناکارآمد دولتی است اشاره می‌شود:
واقعیت این است که استانداردها و قوانین حمایتی #نظام_پرستاری در ایران، «سلیقه‌ای» اجرا می‌شوند. به این معنا که هیئت‌رئیسه بیمارستان‌ها، سهام‌داران اصلی یا مدیران مراکز درمانی، این قدر توانِ مالی و «نفوذ» دارند که خودشان برای خودشان تصمیم می‌گیرند که آیا قوانین و مقرراتی که #وزارت_بهداشت به آنها ابلاغ کرده است را اجرا کنند یا خیر!
مسئله اصلی این است که هیچ سازوکار نظارتی معناداری از سوی دولت، برای اجرای استانداردها یا مقرراتی حمایتی در مراکز درمانی وجود ندارد.
برای مثال، گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد مدیران بسیاری از بیمارستان‌های خصوصی، برای سال‌ها، از اجرای #قانون موسوم به «#ارﺗﻘﺎء_ﺑﻬﺮه‌وری» طفره رفته‌اند؛ بدون این که دولت یا نهادهای نظارتی بتوانند برای اجرای این قانون، مقررات مشابه یا ایفای حقوق پرستاران کار خاصی انجام دهند.
به موارد دیگری نیز میتوان اشاره کرد؛ برای مثال، تفاوت فاحشی که میان پایه #حقوق_پرستاران «طرحی» و «شرکتی» با پرستاران شاغل در بیمارستان‌های #دانشگاه_علوم_پزشکی وجود دارد؛ چنین وضعیتی نتیجه مستقیم اجرای سیاست‌های دولتی موسوم به «#تعدیل_ساختاری» و خصوصی‌سازی نظام سلامت است.
مجموعه سیاست‌هایی که باعث شده است به دلیل نبود بودجه و منابع کافی، اعتبار لازم برای جذب و #استخدام_رسمی_پرستاران، در یک شرایط به نسبت عادلانه، وجود نداشته باشد.
در چنین وضعیتی، در حالی که جامعه و نظام سلامت کشور به شدت نیازمند افزایش شمار کادر درمان است؛ شرایط منصفانه و «#امنیت_شغلی» وجود ندارد. در نتیجه، بخش بزرگی از جامعه پرستاری ایران مجبور است که تن به قراردادهای کوتاه‌مدت، تغییر شغل یا حقوق و دستمزد‌های تبعیض‌آمیز بدهد.
@pareestar
پریستار
Photo
یک #پرستار_شرکتی در گفتگو با پریستار:
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آنها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن میتوان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کمتری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سالهاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آنها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آنها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آنها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن میتوان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کمتری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سالهاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آنها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آنها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
پریستار
Photo
اعتراف یک مرکز نیمه‌دولتی:
تمایل پرستاران ایرانی برای مهاجرت بیشتر از دانشجویان و استارتاپی‌هاست
هیئت تحریریه
برپایه اعتراف برخی نهادهای پژوهشی نیمه‌دولتی در #ایران، میزان تمایل به #مهاجرت_پرستاران از تمایل میزان فعالان استارتاپی و گروه #دانشجویان و فارغ التحصیلان بیشتر است.
برپایه پژوهش مرکز وابسته به پژوهشکده سیاستگذاری #دانشگاه_صنعتی_شریف که در سال گذشته انجام شده است از میان سه گروه فعال اجتماعی برای #مهاجرت از ایران، ۴۵ درصد گروه #پزشکان و #پرستاران پاسخ داده‌اند «خیلی زیاد» و ۲۶ درصد گفته‌اند «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند.
در مقابل #فعالان_استارتاپی گفته‌اند ۴۳ درصد «خیلی زیاد» و ۲۰ درصد «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند. در مقابل دانشجویان و فارغ التحصیلان گفته‌اند ۴۰ درصد «خیلی زیاد» و ۲۶ درصد «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند.
شاید دست کم تا امروز خیلی از شما تصور می‌کردید میزان تمایل به مهاجرت درگروه‌هایی مانند دانشجویان و فعالان استارتاپی بیشتر باشد!
از طرفی دیگر این آمار نشان می‌دهد نارضایتی #پرستاران از شرایط کارشان در ایران سالهاست که بدتر می‌شود. بیشتر آنها از حقوق پایین و نبود #امنیت خسته شده‌اند و وضعیت اقتصادی و سیاسی ایران هم تاثیر خودش را بر تمایل این قشر برای مهاجرت گذاشته است. حدود یک سال قبل بود که دبیر شورای عالی نظام پرستاری گفت که روزانه ۵۰۰ پرستار برای خروج از کشور درخواست میکنند. پرستارانی که می‌خواهند مهاجرت کنند باید درخواست خود را به امور بین‌الملل سازمان #نظام_پرستاری ارائه دهند تا برای کشور مقصد تاییدیه دریافت کنند.
با حساب و کتاب مهدی شریفی مقدم از سال گذشته تاکنون حدود ۶ هزار پرستار در خواست مهاجرت کرده‌اند که یا ایران را ترک کرده‌اند یا در حال تهیه مقدمات برای خروج از کشور هستند.
مدتی قبل «مهدی پازوکی» دبیر هیئت مدیره نظام پرستاری شهر تهران نیز با اعتراف به افزایش آمار مهاجرت پرستاران گفته بود، برای جلوگیری از مهاجرت پرستاران مهمترین راهکار برای ایجاد فضای کاری مناسب و انگیزه، اجرای قوانینی است که سالهاست مصوب شده اما متاسفانه اجرایی نشده است.
درباره کیفیت کاری پرستارانی که از ایران مهاجرت میکنند کافی است به اعتراف «احمدرضا یزدان نیک» عضو هیئت مدیره و عضو شورای عالی نظام پرستاری کشور گوش کنیم: «نیروهای خوب پرستاری ما یکی یکی در حال خروج از کشور هستند.»
@pareestar
تمایل پرستاران ایرانی برای مهاجرت بیشتر از دانشجویان و استارتاپی‌هاست
هیئت تحریریه
برپایه اعتراف برخی نهادهای پژوهشی نیمه‌دولتی در #ایران، میزان تمایل به #مهاجرت_پرستاران از تمایل میزان فعالان استارتاپی و گروه #دانشجویان و فارغ التحصیلان بیشتر است.
برپایه پژوهش مرکز وابسته به پژوهشکده سیاستگذاری #دانشگاه_صنعتی_شریف که در سال گذشته انجام شده است از میان سه گروه فعال اجتماعی برای #مهاجرت از ایران، ۴۵ درصد گروه #پزشکان و #پرستاران پاسخ داده‌اند «خیلی زیاد» و ۲۶ درصد گفته‌اند «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند.
در مقابل #فعالان_استارتاپی گفته‌اند ۴۳ درصد «خیلی زیاد» و ۲۰ درصد «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند. در مقابل دانشجویان و فارغ التحصیلان گفته‌اند ۴۰ درصد «خیلی زیاد» و ۲۶ درصد «زیاد» تمایل به مهاجرت دارند.
شاید دست کم تا امروز خیلی از شما تصور می‌کردید میزان تمایل به مهاجرت درگروه‌هایی مانند دانشجویان و فعالان استارتاپی بیشتر باشد!
از طرفی دیگر این آمار نشان می‌دهد نارضایتی #پرستاران از شرایط کارشان در ایران سالهاست که بدتر می‌شود. بیشتر آنها از حقوق پایین و نبود #امنیت خسته شده‌اند و وضعیت اقتصادی و سیاسی ایران هم تاثیر خودش را بر تمایل این قشر برای مهاجرت گذاشته است. حدود یک سال قبل بود که دبیر شورای عالی نظام پرستاری گفت که روزانه ۵۰۰ پرستار برای خروج از کشور درخواست میکنند. پرستارانی که می‌خواهند مهاجرت کنند باید درخواست خود را به امور بین‌الملل سازمان #نظام_پرستاری ارائه دهند تا برای کشور مقصد تاییدیه دریافت کنند.
با حساب و کتاب مهدی شریفی مقدم از سال گذشته تاکنون حدود ۶ هزار پرستار در خواست مهاجرت کرده‌اند که یا ایران را ترک کرده‌اند یا در حال تهیه مقدمات برای خروج از کشور هستند.
مدتی قبل «مهدی پازوکی» دبیر هیئت مدیره نظام پرستاری شهر تهران نیز با اعتراف به افزایش آمار مهاجرت پرستاران گفته بود، برای جلوگیری از مهاجرت پرستاران مهمترین راهکار برای ایجاد فضای کاری مناسب و انگیزه، اجرای قوانینی است که سالهاست مصوب شده اما متاسفانه اجرایی نشده است.
درباره کیفیت کاری پرستارانی که از ایران مهاجرت میکنند کافی است به اعتراف «احمدرضا یزدان نیک» عضو هیئت مدیره و عضو شورای عالی نظام پرستاری کشور گوش کنیم: «نیروهای خوب پرستاری ما یکی یکی در حال خروج از کشور هستند.»
@pareestar
بر اساس تحقیقی در #اروپا، #چین و #آمریکا، نزدیک به پنجاه درصد #کادر_بهداشت و درمان دچار #افسردگی و اضطراب شده‌اند. این آمار در کشورهای مثل #ایران که #پرستاران از حداقل حمایت #نظام_بهداشت و درمان آن برخوردار هستند، بسیار بیشتر است.
از جمله دلایل آمار بالای افسردگی در پرستاران که #سلامت_روان آنها را تحت تاثیر می‌گذارد میتوان به فشار کاری بالا، شیفتهای طولانی، استرس و اضطراب به طور متداوم اشاره کرد.
کارتونیست: مانا نیستانی
@pareestar
از جمله دلایل آمار بالای افسردگی در پرستاران که #سلامت_روان آنها را تحت تاثیر می‌گذارد میتوان به فشار کاری بالا، شیفتهای طولانی، استرس و اضطراب به طور متداوم اشاره کرد.
کارتونیست: مانا نیستانی
@pareestar
پریستار
Photo
تجربیات خودتان را درباره #تشکل‌های_پرستاران با ما در میان بگذارید
#پرستاران_ایرانی صدای صنفی ندارند
هیئت تحریریه
🔵 در بسیاری از کشورهای توسعه یافته در دنیا، اقشار و گروه‌های مختلف اجتماعی از جمله #پرستاران صاحب #تشکل‌هایمدنی و صنفی قوی هستند که در صورت نیاز وارد صحنه می‌شوند و بازی را در مقابل سیاستمداران و مدیران به نفع پرستاران برمی‌گردانند. به طور طبیعی در ایران هم پرستاران به تشکل‌های مشابه‌ای نیاز دارند اما در عمل هیچکدام از تشکل‌های موجود که بعضی از آنها با دخالت مستقیم دولت اداره می‌شوند، توانایی ایفای این نقش را ندارند.
برای مثال تشکل «#نظام_پرستاریایران» که ادعا می‌شود بزرگترین #تشکل_صنفی_پرستاران ایران است؛ اساسنامه‌ای دولتی دارد که در سال ۱۳۸۰ شمسی در #مجلس_شورای_اسلامی تصویب شده و هیات مرکزی نظارت بر انتخابات آن از دو نفر به انتخاب #وزیر_بهداشت، دو نماینده از مجلس شورای اسلامی، یک نماینده از #وزارت_کشور و یک نفر نماینده دادستان و دونفر نماینده سازمان #نظام_پزشکی تشکیل شده است! آیا این تشکل با این اعضا می‌تواند منافع صنفی پرستاران را مقابل دولت پیگیری کند؟
«#خانه_پرستار» دیگر تشکلی است که ازسال ۱۳۸۱ مشغول به فعالیت است اما آن قدر گرایش سیاسی در آن پررنگ است که در عمل فرصت چندانی برای نگاه صنفی به مسائل پرستاران ندارد. درباره جوهره سیاسی این تشکل همین بس که خانه پرستار به عنوان یک گروه سیاسی به اصطلاح #اصلاح_طلب شناخته می‌شود و بیشترین نمود فعالیت‌هایش هم در همان دوره تبلیغات انتخاباتی است.
«#انجمن_پرستارانایران» هم که با سابقه‌ترین تشکل پرستاری در ایران است که ابتدای انقلاب اسلامی ۵۷ توسط انجمن اسلامی پرستاران با رویکرد و ارزش‌های انقلابی و اسلامی در عمل اشغال شد و پس از آن نیز منافع و کارکرد حزبی و سیاسی آن بر رویکردهای صنفی غلبه داشته است. از آن سو شواهدی در دست است که در سال‌های اخیر این انجمن به محلی برای لابی سیاسی وزرای بهداشت برای ماندن در قدرت تبدیل شده است.
با وجود این وضعیت سه تشکل مهم پرستاری در ایران هیچ جای تعجبی ندارد که موضوعات صنفی و مهمی مانند #آزار_جنسی، #ناامنی_شغلی یا حقوق پایین پرستاران هیچگاه توسط این تشکل‌ها به طور جدی پیگیری نمی‌شود و پرستاران به قولی صدای صنفی قدرتمندی در #ایران ندارند.
@pareestar
#پرستاران_ایرانی صدای صنفی ندارند
هیئت تحریریه
🔵 در بسیاری از کشورهای توسعه یافته در دنیا، اقشار و گروه‌های مختلف اجتماعی از جمله #پرستاران صاحب #تشکل‌هایمدنی و صنفی قوی هستند که در صورت نیاز وارد صحنه می‌شوند و بازی را در مقابل سیاستمداران و مدیران به نفع پرستاران برمی‌گردانند. به طور طبیعی در ایران هم پرستاران به تشکل‌های مشابه‌ای نیاز دارند اما در عمل هیچکدام از تشکل‌های موجود که بعضی از آنها با دخالت مستقیم دولت اداره می‌شوند، توانایی ایفای این نقش را ندارند.
برای مثال تشکل «#نظام_پرستاریایران» که ادعا می‌شود بزرگترین #تشکل_صنفی_پرستاران ایران است؛ اساسنامه‌ای دولتی دارد که در سال ۱۳۸۰ شمسی در #مجلس_شورای_اسلامی تصویب شده و هیات مرکزی نظارت بر انتخابات آن از دو نفر به انتخاب #وزیر_بهداشت، دو نماینده از مجلس شورای اسلامی، یک نماینده از #وزارت_کشور و یک نفر نماینده دادستان و دونفر نماینده سازمان #نظام_پزشکی تشکیل شده است! آیا این تشکل با این اعضا می‌تواند منافع صنفی پرستاران را مقابل دولت پیگیری کند؟
«#خانه_پرستار» دیگر تشکلی است که ازسال ۱۳۸۱ مشغول به فعالیت است اما آن قدر گرایش سیاسی در آن پررنگ است که در عمل فرصت چندانی برای نگاه صنفی به مسائل پرستاران ندارد. درباره جوهره سیاسی این تشکل همین بس که خانه پرستار به عنوان یک گروه سیاسی به اصطلاح #اصلاح_طلب شناخته می‌شود و بیشترین نمود فعالیت‌هایش هم در همان دوره تبلیغات انتخاباتی است.
«#انجمن_پرستارانایران» هم که با سابقه‌ترین تشکل پرستاری در ایران است که ابتدای انقلاب اسلامی ۵۷ توسط انجمن اسلامی پرستاران با رویکرد و ارزش‌های انقلابی و اسلامی در عمل اشغال شد و پس از آن نیز منافع و کارکرد حزبی و سیاسی آن بر رویکردهای صنفی غلبه داشته است. از آن سو شواهدی در دست است که در سال‌های اخیر این انجمن به محلی برای لابی سیاسی وزرای بهداشت برای ماندن در قدرت تبدیل شده است.
با وجود این وضعیت سه تشکل مهم پرستاری در ایران هیچ جای تعجبی ندارد که موضوعات صنفی و مهمی مانند #آزار_جنسی، #ناامنی_شغلی یا حقوق پایین پرستاران هیچگاه توسط این تشکل‌ها به طور جدی پیگیری نمی‌شود و پرستاران به قولی صدای صنفی قدرتمندی در #ایران ندارند.
@pareestar
پریستار
Photo
قانون تعرفه‌گذاری خدمات پرستاری
به نام پرستاران و به کام بیمه‌ها؟!
✍🏽 هیئت تحریریه
🔵 #جامعه_پرستاری #ایران بیش از ۱۵ سال در انتظار است تا با اجرای «#قانون_تعرفه‌گذاری_خدمات_پرستاری» کمی طعم عدالت را بچشد و از نابرابری فاحش میان #دستمزد این قشر با #پزشکان و بسیاری از اصناف دیگر کاسته شود، اما حالا از گوشه کنار خبر این #قانون نه تنها چنین دستاوردی برای پرستاران نخواهد داشت که به نابرابری‌های موجود از جهت دیگری دامن می‌زند.
خلاصه و مفید تبلیغات درباره قانون تعرفه‌گذاری خدمت پرستاری این است که تمام خدمات یک #پرستار به بیمار ثبت خواهد شد تا بر اساس تعرفه مشخص مبلغی برای آنها پرداخت شود. ادعا این بود که این قانون #پرستاران درشرایطی برابرتر با پزشکان قرار می‌دهد که در همه این سال‌ها ازکارانه‌های رنگارنگ برخوردار بودند. البته از همان ابتدا هم عده‌ای می‌گفتند اجرای این قانون بیشتر به نفع بیمه‌ها خواهد بود تا پرستاران به این معنا که اگر طبق قانون تعرفه‌گذاری برخی خدمات با مهر یک پرستار انجام شود و نه یک #پزشک متخصص، هزینه بسیارکمتری برای بیمه‌ها تراشیده خواهد شد.
به هرحال به گفته محمد میرزابیگی رئیس #نظام_پرستاری قرار است برای اجرای قانون تعرفه خدمات پرستاری چند آیین نامه تصویب شود اما آن چیزی که ما از مصوبه هیات وزیران درباره تعرفه خدمات پرستاری در دولت متوجه شدیم، کمتر از ۲۰ نوع خدمات تعرفه‌گذاری شده در حالی که به نوشته رسانه‌ها در قانون تعرفه‌گذاری پزشکان برای ۷هزار خدمت تعرفه وجود دارد.
به نوشته بعضی از رسانه‌ها، پرستاران می‌گویند معلوم نیست هیات دولت در تصویب این آیین‌نامه‌ای چه متر و معیاری را برای تعرفه‌گذاری قرار داده اما آنچه مسلم است اینکه عده‌ای با اجرای ناقص این آییننامه می‌خواهند صدای پرستاران را خاموش کنند.
از آن طرف محمد شریفی مقدم دبیر کل خانه پرستار هم گفته قانون تعرفه خدمات پرستاری از درون تهی شده و اجرای آن از این جهت که قدرت مطالبه‌گری را از پرستاران می‌گیرد به ضرر آن‌هاست. آیا شما به عنوان بخشی از جامعه پرستاری کشور نسبت به اجرای این قانون خوشبین هستید؟
@pareestar
به نام پرستاران و به کام بیمه‌ها؟!
✍🏽 هیئت تحریریه
🔵 #جامعه_پرستاری #ایران بیش از ۱۵ سال در انتظار است تا با اجرای «#قانون_تعرفه‌گذاری_خدمات_پرستاری» کمی طعم عدالت را بچشد و از نابرابری فاحش میان #دستمزد این قشر با #پزشکان و بسیاری از اصناف دیگر کاسته شود، اما حالا از گوشه کنار خبر این #قانون نه تنها چنین دستاوردی برای پرستاران نخواهد داشت که به نابرابری‌های موجود از جهت دیگری دامن می‌زند.
خلاصه و مفید تبلیغات درباره قانون تعرفه‌گذاری خدمت پرستاری این است که تمام خدمات یک #پرستار به بیمار ثبت خواهد شد تا بر اساس تعرفه مشخص مبلغی برای آنها پرداخت شود. ادعا این بود که این قانون #پرستاران درشرایطی برابرتر با پزشکان قرار می‌دهد که در همه این سال‌ها ازکارانه‌های رنگارنگ برخوردار بودند. البته از همان ابتدا هم عده‌ای می‌گفتند اجرای این قانون بیشتر به نفع بیمه‌ها خواهد بود تا پرستاران به این معنا که اگر طبق قانون تعرفه‌گذاری برخی خدمات با مهر یک پرستار انجام شود و نه یک #پزشک متخصص، هزینه بسیارکمتری برای بیمه‌ها تراشیده خواهد شد.
به هرحال به گفته محمد میرزابیگی رئیس #نظام_پرستاری قرار است برای اجرای قانون تعرفه خدمات پرستاری چند آیین نامه تصویب شود اما آن چیزی که ما از مصوبه هیات وزیران درباره تعرفه خدمات پرستاری در دولت متوجه شدیم، کمتر از ۲۰ نوع خدمات تعرفه‌گذاری شده در حالی که به نوشته رسانه‌ها در قانون تعرفه‌گذاری پزشکان برای ۷هزار خدمت تعرفه وجود دارد.
به نوشته بعضی از رسانه‌ها، پرستاران می‌گویند معلوم نیست هیات دولت در تصویب این آیین‌نامه‌ای چه متر و معیاری را برای تعرفه‌گذاری قرار داده اما آنچه مسلم است اینکه عده‌ای با اجرای ناقص این آییننامه می‌خواهند صدای پرستاران را خاموش کنند.
از آن طرف محمد شریفی مقدم دبیر کل خانه پرستار هم گفته قانون تعرفه خدمات پرستاری از درون تهی شده و اجرای آن از این جهت که قدرت مطالبه‌گری را از پرستاران می‌گیرد به ضرر آن‌هاست. آیا شما به عنوان بخشی از جامعه پرستاری کشور نسبت به اجرای این قانون خوشبین هستید؟
@pareestar
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
متخصص پزشکی قانونی، دکتر #مهران_فریدونی، پس از این سخنرانی در تجمع #نظام_پزشکی_شیراز، در منزلش بازداشت شد.
#مهسا_امینی
#مهسا_امینی
پریستار
Photo
خصوصی سازی سیاست اصلی در جمهوری اسلامی است
دولت ابراهیم بت شکن سد استخدام پرستاران است!
بهناز شریف
#استخدام_پرستاران و بازگشت آن‌هایی که پس از دفع #کرونا از کار #اخراج شدند؛ موضوع بازی کلامی مسئولان دولتی و وعده افشانی نهادهای شبه صنفی است و گرنه اراده‌ای برای انجام آن وجود ندارد.
هفته قبل #عباس_عبادی معاون پرستاری #وزارت_بهداشت اعلام کرده در دو ماه پایانی سال ۴۰ هزار #پرستار استخدام خواهد شد. نوشتیم در #پریستار نوشتیم این وعده دولتی‌ها ناشی از سرایت دوباره ویروس کرونا درچین و احتمال بازگشت آن به کشور است. حالا پس از گذشت چند روز هنوز جزییات مربوط به این وعده منتشر نشده است؛ گویا مسئولان دولتی در حال چک کردن آخرین آمار کرونا درکشور هستند و هنوز افزایش این آمار آنقدر نگران کننده نبوده که آنها را مجبور به ارائه جزییاتی درباره استخدام پرستاران کند. وعده‌ای که در بهترین حالت قراردادهای ناعادلانه ۸۹ روزه از آن بیرون خواهد آمد.
پیش از اینها #محمد_میرزابیگی، رئیس سازمان شبه صنفی #نظام_پرستاری که به بازی در زمین مسئولان دولتی عادت دارد؛ اعلام کرده بود در دیدار با ابراهیم رئیسی رئیس جمهوری خواستار بازگشت ۱۷ هزار پرستار اخراج شده از کار شده است. او این درخواست را درستاد ملی کرونا هم مطرح کرد تا نمایشش به عنوان یک فرد دلسوز برای جامعه پرستاری کشور کامل شود. البته خود میرزابیگی بهتر از هرکسی می‌داند که در مجموعه #دولت که او رئیسش را ابراهیم بت‌شکن خطاب می‌کند اراده‌ای برای شکستن سد استخدام کامل #پرستاران وجود ندارد که خودش مانع اصلی است.
میرزابیگی بهتر از هر کسی می‌داند که فارغ از وعده‌ها در دولت و مجموعه نظام با تایید رهبری سیاست موقت‌سازی نیروی کار و خصولتی‌سازی درمان دنبال می‌شود. در همین راستا و به اعتراف همین آقای میرزا بیگی از سال ۱۳۹۹ به رغم توسعه بیمارستان‌ها، هیچ نیروی جدیدی استخدام نشده است.
در کنار این بازی‌های کلامی و وعده‌های توخالی واقعیت‌های تلخی پیش روی جامعه ایران قرار دارد از جمله اینکه این جامعه در حال پیر شدن است و اگر بودجه و منابع مالی کافی به سرعت برای ارتقا نظام سلامت کشور، از جمله استخدام نیروی کار تازه، فراهم نشود، با تداوم روند #خصوصی‌سازی_درمان در ایران، ده‌ها میلیون تن از شهروندان #ایران، به‌طور جدی و نظاممند از حق دسترسی به #بهداشت و #درمان، به‌مثابه یکی از مصادیق اصلی #حقوق_بشر، محروم خواهند شد.
با این وجود به نظر نمی رسد کسی در دولت و مجموعه نظام #جمهوری_اسلامی نگران #حقوق_پرستاران این قبیل واقعیت‌ها باشد.
@pareestar
دولت ابراهیم بت شکن سد استخدام پرستاران است!
بهناز شریف
#استخدام_پرستاران و بازگشت آن‌هایی که پس از دفع #کرونا از کار #اخراج شدند؛ موضوع بازی کلامی مسئولان دولتی و وعده افشانی نهادهای شبه صنفی است و گرنه اراده‌ای برای انجام آن وجود ندارد.
هفته قبل #عباس_عبادی معاون پرستاری #وزارت_بهداشت اعلام کرده در دو ماه پایانی سال ۴۰ هزار #پرستار استخدام خواهد شد. نوشتیم در #پریستار نوشتیم این وعده دولتی‌ها ناشی از سرایت دوباره ویروس کرونا درچین و احتمال بازگشت آن به کشور است. حالا پس از گذشت چند روز هنوز جزییات مربوط به این وعده منتشر نشده است؛ گویا مسئولان دولتی در حال چک کردن آخرین آمار کرونا درکشور هستند و هنوز افزایش این آمار آنقدر نگران کننده نبوده که آنها را مجبور به ارائه جزییاتی درباره استخدام پرستاران کند. وعده‌ای که در بهترین حالت قراردادهای ناعادلانه ۸۹ روزه از آن بیرون خواهد آمد.
پیش از اینها #محمد_میرزابیگی، رئیس سازمان شبه صنفی #نظام_پرستاری که به بازی در زمین مسئولان دولتی عادت دارد؛ اعلام کرده بود در دیدار با ابراهیم رئیسی رئیس جمهوری خواستار بازگشت ۱۷ هزار پرستار اخراج شده از کار شده است. او این درخواست را درستاد ملی کرونا هم مطرح کرد تا نمایشش به عنوان یک فرد دلسوز برای جامعه پرستاری کشور کامل شود. البته خود میرزابیگی بهتر از هرکسی می‌داند که در مجموعه #دولت که او رئیسش را ابراهیم بت‌شکن خطاب می‌کند اراده‌ای برای شکستن سد استخدام کامل #پرستاران وجود ندارد که خودش مانع اصلی است.
میرزابیگی بهتر از هر کسی می‌داند که فارغ از وعده‌ها در دولت و مجموعه نظام با تایید رهبری سیاست موقت‌سازی نیروی کار و خصولتی‌سازی درمان دنبال می‌شود. در همین راستا و به اعتراف همین آقای میرزا بیگی از سال ۱۳۹۹ به رغم توسعه بیمارستان‌ها، هیچ نیروی جدیدی استخدام نشده است.
در کنار این بازی‌های کلامی و وعده‌های توخالی واقعیت‌های تلخی پیش روی جامعه ایران قرار دارد از جمله اینکه این جامعه در حال پیر شدن است و اگر بودجه و منابع مالی کافی به سرعت برای ارتقا نظام سلامت کشور، از جمله استخدام نیروی کار تازه، فراهم نشود، با تداوم روند #خصوصی‌سازی_درمان در ایران، ده‌ها میلیون تن از شهروندان #ایران، به‌طور جدی و نظاممند از حق دسترسی به #بهداشت و #درمان، به‌مثابه یکی از مصادیق اصلی #حقوق_بشر، محروم خواهند شد.
با این وجود به نظر نمی رسد کسی در دولت و مجموعه نظام #جمهوری_اسلامی نگران #حقوق_پرستاران این قبیل واقعیت‌ها باشد.
@pareestar
پریستار
Photo
منابع خبری پریستار تایید کردند:
کاسبی ۶ تا ۹ میلیاردی سازمان نظام پرستاری از گواهی گود استندینگ پرستاران
#سازمان_نظام_پرستاری در یک اقدام عجیب هزینه صدور گواهی گود استندینگ برای #پرستاران را به مبلغ ۵ میلیون تومان افزایش داده است.
منابع خبری #پریستار تایید کردند که این سازمان به ظاهر صنفی اما حکومتی در حالی این اقدام را انجام داده است که هزینه صدور گواهی مشابه برای #پزشکان ۳۰۰ هزار تومان است.
در واقع سازمان نظام پرستاری که رئیس آن #محمد_میرزابیگی است، از هر فرصتی برای شعار دادن و گرفتن عکس یادگاری با پرستاران استفاده می‌کند، اما در سه سال گذشته مبلغ صدور گود استندینگ برای پرستاران را از ۲۰۰ هزار تومان به ۵ میلیوم تومان رسیده اند.
اگر حساب و کتاب خود میرزابیگی درباره مهاجرت ماهیانه ۱۰۰ تا ۱۵۰ پرستار درست باشد، سازمان نظام پرستاری هر ماه بابت صدور این تعداد گواهی گود #استندینگ برای پرستاران متقاضی بین ۵۰۰ تا ۷۵۰ میلیون تومان و در یکسال مبلغی بین ۶ تا۹ میلیارد تومان از جیب پرستاران کاسبی می‌کند.
#احمد_نجاتیان مدیر سابق بین الملل سازمان نظام پرستاری کشور با کنایه به کاسبی آشکار سازمان نظام پرستاری نوشته است: «شاید به همین دلیل است که این سازمان در دوره پنجم هیچ گونه فعالیت مهمی در جهت کاهش مهاجرت پرستاران انجام نداده است. #مهاجرت_پرستاران از کشور هر چند به کشور و #نظام_سلامت آسیب می‌رساند، اما برای سازمان نظام پرستاری محل درآمد و ارتزاق شده است.
البته سکوت شورای عالی نظام پرستاری کشور هم در این میان دیگر جای تعجب ندارد! این شورای ۳۰ نفره که نمایندگانی از #مجلس و #قوه_قضاییه هم در آن حضور دارند، حاضر نیستند به خاطر این قبیل عملکردها از میرزابیگی سوالی کنند.
گفتنی است که نارضایتی پرستاران از شرایط کارشان در #ایران سالهاست که بدتر می‌شود. بیشتر آنها از حقوق پایین و نبود امنیت خسته شده‌اند و وضعیت سیاسی، اقتصادی و سیاسی ایران هم تاثیر خودش را بر تمایل این قشر برای مهاجرت گذاشته است. تا جایی که مدتی قبل احمدرضا یزدان نیک عضو هیئت مدیره و عضو شورای عالی نظام پرستاری کشور گفته بود که: «نیروهای خوب #پرستاری ما یکی یکی در حال خروج از کشور هستند.»
@pareestar
کاسبی ۶ تا ۹ میلیاردی سازمان نظام پرستاری از گواهی گود استندینگ پرستاران
#سازمان_نظام_پرستاری در یک اقدام عجیب هزینه صدور گواهی گود استندینگ برای #پرستاران را به مبلغ ۵ میلیون تومان افزایش داده است.
منابع خبری #پریستار تایید کردند که این سازمان به ظاهر صنفی اما حکومتی در حالی این اقدام را انجام داده است که هزینه صدور گواهی مشابه برای #پزشکان ۳۰۰ هزار تومان است.
در واقع سازمان نظام پرستاری که رئیس آن #محمد_میرزابیگی است، از هر فرصتی برای شعار دادن و گرفتن عکس یادگاری با پرستاران استفاده می‌کند، اما در سه سال گذشته مبلغ صدور گود استندینگ برای پرستاران را از ۲۰۰ هزار تومان به ۵ میلیوم تومان رسیده اند.
اگر حساب و کتاب خود میرزابیگی درباره مهاجرت ماهیانه ۱۰۰ تا ۱۵۰ پرستار درست باشد، سازمان نظام پرستاری هر ماه بابت صدور این تعداد گواهی گود #استندینگ برای پرستاران متقاضی بین ۵۰۰ تا ۷۵۰ میلیون تومان و در یکسال مبلغی بین ۶ تا۹ میلیارد تومان از جیب پرستاران کاسبی می‌کند.
#احمد_نجاتیان مدیر سابق بین الملل سازمان نظام پرستاری کشور با کنایه به کاسبی آشکار سازمان نظام پرستاری نوشته است: «شاید به همین دلیل است که این سازمان در دوره پنجم هیچ گونه فعالیت مهمی در جهت کاهش مهاجرت پرستاران انجام نداده است. #مهاجرت_پرستاران از کشور هر چند به کشور و #نظام_سلامت آسیب می‌رساند، اما برای سازمان نظام پرستاری محل درآمد و ارتزاق شده است.
البته سکوت شورای عالی نظام پرستاری کشور هم در این میان دیگر جای تعجب ندارد! این شورای ۳۰ نفره که نمایندگانی از #مجلس و #قوه_قضاییه هم در آن حضور دارند، حاضر نیستند به خاطر این قبیل عملکردها از میرزابیگی سوالی کنند.
گفتنی است که نارضایتی پرستاران از شرایط کارشان در #ایران سالهاست که بدتر می‌شود. بیشتر آنها از حقوق پایین و نبود امنیت خسته شده‌اند و وضعیت سیاسی، اقتصادی و سیاسی ایران هم تاثیر خودش را بر تمایل این قشر برای مهاجرت گذاشته است. تا جایی که مدتی قبل احمدرضا یزدان نیک عضو هیئت مدیره و عضو شورای عالی نظام پرستاری کشور گفته بود که: «نیروهای خوب #پرستاری ما یکی یکی در حال خروج از کشور هستند.»
@pareestar
پریستار
Photo
مصائب بهیار بودن در ایران
از #شیفتهای طولانی تا شب‌کارهایی بدون اضافه پرداخت و…
چند وقتی است که از #بهیاران عزیز کشورمان پیام‌هایی دریافت می‌کنیم که چرا از شرایط نابسامان کار ما پستی منتشر نمی‌کنید. این پست پاسخی به این پیام‌ها و ادای دین به بهیارانی است که نقش مهم آنها در #نظام سلامت کشور معمولا نادیده گرفته می‌شود.
اغلب مواقع هنگامیکه از #کادر_درمان و سلامت صحبت می‌شود، #پزشکان و #پرستاران به ذهن خطور میکنند و کمتر کسی به گروه بزرگ و زحمت کش بهیاران اشاره می‌کند. گروهی که بخش قابل توجهی از بار خدمت‌رسانی به بیماران و مراجعین به نظام بهداشت و سلامت را بردوش دارند. دستمزد کم، شیفتهای طولانی و انجام کارهای سنگین بخشی از مشکلاتی است که بهیاران در #ایران با آن دست و پنجه نرم میکنند.
بهیاران عمدتاً به صورت #قراردادی در بیمارستان‌ها و #مراکز_درمانی کار میکنند و برخلاف پزشکان و پرستاران، #حق_بیمه و سایر مزایایی مانند پرداخت اضافی برای کار اضافه و شب کاری ندارند. بسیاری از بهیاران به دلیل حقوق اندک، در زمان‌های غیراداری به کارهای جایگزینی همچون مسافرکشی، دلیوری غذا و یا خیاطی در خانه مشغول هستند.
شیفتهای طولانی یکی از مشکلات دیگری است که بهیاران با آن روبرو هستند. برخی از آنها مجبور به کار کردن در شیفتهای دوازده‌ساعته و گاه حتی بیشتر نیز هستند. ایستادنهای طولانی، جابه جایی مداوم بیماران، در معرض انواع تشعشعات و موارد دارویی و شیمیایی قرار داشتن، در کنار ساعات کاری طولانی به طور جدی سلامت فیزیکی و روانی آنها را مورد تهدید قرار می‌دهد. خستگی شدید، کاهش تمرکز، کاهش سطح انرژی و افسردگی از جمله این مشکلات فیزیکی و روانی است.
بهیاران در بیمارستان‌ها شرح وظایف مشخصی ندارند، از این رو در دوره‌های مختلف کارهای جدیدی به آنها محول می‌شود. به طور مثال در دوران #کرونا آنها مجبور بودند کارهای همراهان بیماران را نیز برعهده بگیرند. بسیاری از بهیاران از این که به آنها به چشم نیروی خدماتی نگاه می‌شود گلایه دارند. طرف قرارداد بهیاران اغلب شرکت‌های خصوصی هستند و بیمارستان و مراکز درمانی هیچ مسئولیتی در قبال بهیاران که به طور قراردادی مشغول به کار هستند، ندارند.
اگر به عنوان بهیار در مراکز بهداشت و سلامت در ایران کار می‌کنید، لطفا برای ما از سختی‌ها و مشکلات کاریتان بنویسید. پریستار خود را موظف می‌داند تا رسانهای برای بخش‌ها و گروه‌هایی از کادر درمان باشد که صدای کمتری دارند و به مشکلات و مصائب کاری آنها کمتر پرداخته شده است.
@pareestar
از #شیفتهای طولانی تا شب‌کارهایی بدون اضافه پرداخت و…
چند وقتی است که از #بهیاران عزیز کشورمان پیام‌هایی دریافت می‌کنیم که چرا از شرایط نابسامان کار ما پستی منتشر نمی‌کنید. این پست پاسخی به این پیام‌ها و ادای دین به بهیارانی است که نقش مهم آنها در #نظام سلامت کشور معمولا نادیده گرفته می‌شود.
اغلب مواقع هنگامیکه از #کادر_درمان و سلامت صحبت می‌شود، #پزشکان و #پرستاران به ذهن خطور میکنند و کمتر کسی به گروه بزرگ و زحمت کش بهیاران اشاره می‌کند. گروهی که بخش قابل توجهی از بار خدمت‌رسانی به بیماران و مراجعین به نظام بهداشت و سلامت را بردوش دارند. دستمزد کم، شیفتهای طولانی و انجام کارهای سنگین بخشی از مشکلاتی است که بهیاران در #ایران با آن دست و پنجه نرم میکنند.
بهیاران عمدتاً به صورت #قراردادی در بیمارستان‌ها و #مراکز_درمانی کار میکنند و برخلاف پزشکان و پرستاران، #حق_بیمه و سایر مزایایی مانند پرداخت اضافی برای کار اضافه و شب کاری ندارند. بسیاری از بهیاران به دلیل حقوق اندک، در زمان‌های غیراداری به کارهای جایگزینی همچون مسافرکشی، دلیوری غذا و یا خیاطی در خانه مشغول هستند.
شیفتهای طولانی یکی از مشکلات دیگری است که بهیاران با آن روبرو هستند. برخی از آنها مجبور به کار کردن در شیفتهای دوازده‌ساعته و گاه حتی بیشتر نیز هستند. ایستادنهای طولانی، جابه جایی مداوم بیماران، در معرض انواع تشعشعات و موارد دارویی و شیمیایی قرار داشتن، در کنار ساعات کاری طولانی به طور جدی سلامت فیزیکی و روانی آنها را مورد تهدید قرار می‌دهد. خستگی شدید، کاهش تمرکز، کاهش سطح انرژی و افسردگی از جمله این مشکلات فیزیکی و روانی است.
بهیاران در بیمارستان‌ها شرح وظایف مشخصی ندارند، از این رو در دوره‌های مختلف کارهای جدیدی به آنها محول می‌شود. به طور مثال در دوران #کرونا آنها مجبور بودند کارهای همراهان بیماران را نیز برعهده بگیرند. بسیاری از بهیاران از این که به آنها به چشم نیروی خدماتی نگاه می‌شود گلایه دارند. طرف قرارداد بهیاران اغلب شرکت‌های خصوصی هستند و بیمارستان و مراکز درمانی هیچ مسئولیتی در قبال بهیاران که به طور قراردادی مشغول به کار هستند، ندارند.
اگر به عنوان بهیار در مراکز بهداشت و سلامت در ایران کار می‌کنید، لطفا برای ما از سختی‌ها و مشکلات کاریتان بنویسید. پریستار خود را موظف می‌داند تا رسانهای برای بخش‌ها و گروه‌هایی از کادر درمان باشد که صدای کمتری دارند و به مشکلات و مصائب کاری آنها کمتر پرداخته شده است.
@pareestar
پریستار
Photo
@pareestar
Please open Telegram to view this post
VIEW IN TELEGRAM
پریستار
Photo
🔵 پرستاران زحمتکشی که از داشتن یک خواب راحت هم محروم هستند
کیفیت پایین #خواب_پرستاران معضلی شایع در سراسر جهان است. حدود دو سوم از پرستارانی که به طور شیفتی کار میکنند، #اختلالات_خواب و خستگی را تجربه میکنند. خستگی و مشکلات خواب با عملکرد ضعیف، اختلال در هوشیاری، صدمات، بیماری‌های مزمن، کیفیت پایین #مراقبت‌های_بهداشتی و خطاهای پزشکی مرتبط است که بر عملکرد #پرستاران تاثیر منفی گذاشته و ایمنی و #سلامت بیماران را در معرض خطر قرار می‌دهد.
کیفیت خواب یکی از شاخص‌های مهم سلامت است که بر کیفیت ابعاد مختلف زندگی افراد از جمله عملکرد فیزیکی، سلامت عمومی، سرزندگی و عملکرد اجتماعی تاثیر به سزایی دارد. نداشتن خواب کافی، بیداری‌های مکرر در شب یا بیداری‌های طولانی مدت در زمان‌هایی که فرد به طور معمول باید خواب باشد اثرات جبران ناپذیری بر سلامت جسم و روان افراد دارد. تجربه‌ای که بسیاری از پرستاران به دلیل شیفتهای طولانی کاری و شب بیداری‌ها در طول زندگی حرفه‌ای خود با آن مواجه هستند.
بسیاری از کشورها با کم کردن شیفتهای کاری و وقفه مناسب بین دو #شیفت_کاری سعی داشته‌اند کیفت پایین خواب پرستاران را که می‌تواند پیامدهای جبران ناپذیری برای پرستاران و بیماران داشته باشد را بهبود ببخشند. تمهیداتی که بنظر می‌رسد پرستاران مشغول به کار در #نظام_بهداشت و سلامت ایران به دلیل کمبود تعداد پرستاران نسبت به میزان بیمارانی که نیاز به #مراقبت‌های_پزشکی دارند، از آنها بی‌بهره مانده‌اند. خواب کم، فشار کاری بالا و شیفت، های متفاوت فرسودگی شغلی پرستاران را به دنبال دارد.
براساس تحقیقی که در خصوص میزان فرسودگی شغلی پرستاران در ایران انجام شده است بیش از ۵۴ درصد پرستاران دچار فرسودگی شغلی هستند. استان فارس با ۷۲ درصد و استان زنجان با ۲۶درصد به ترتیب بیشترین و کمترین میزان فرسودگی شغلی را دارا بوده‌اند. شیوع فرسودگی شغلی بین مردان ۴۶درصد و در میان زنان ۶۵ درصد بوده است. فرسودگی شغلی می‌تواند منجر به کاهش کیفیت مراقبت از بیماران و کاهش رضایت بیماران و همراهانش شود.
@pareestar
کیفیت پایین #خواب_پرستاران معضلی شایع در سراسر جهان است. حدود دو سوم از پرستارانی که به طور شیفتی کار میکنند، #اختلالات_خواب و خستگی را تجربه میکنند. خستگی و مشکلات خواب با عملکرد ضعیف، اختلال در هوشیاری، صدمات، بیماری‌های مزمن، کیفیت پایین #مراقبت‌های_بهداشتی و خطاهای پزشکی مرتبط است که بر عملکرد #پرستاران تاثیر منفی گذاشته و ایمنی و #سلامت بیماران را در معرض خطر قرار می‌دهد.
کیفیت خواب یکی از شاخص‌های مهم سلامت است که بر کیفیت ابعاد مختلف زندگی افراد از جمله عملکرد فیزیکی، سلامت عمومی، سرزندگی و عملکرد اجتماعی تاثیر به سزایی دارد. نداشتن خواب کافی، بیداری‌های مکرر در شب یا بیداری‌های طولانی مدت در زمان‌هایی که فرد به طور معمول باید خواب باشد اثرات جبران ناپذیری بر سلامت جسم و روان افراد دارد. تجربه‌ای که بسیاری از پرستاران به دلیل شیفتهای طولانی کاری و شب بیداری‌ها در طول زندگی حرفه‌ای خود با آن مواجه هستند.
بسیاری از کشورها با کم کردن شیفتهای کاری و وقفه مناسب بین دو #شیفت_کاری سعی داشته‌اند کیفت پایین خواب پرستاران را که می‌تواند پیامدهای جبران ناپذیری برای پرستاران و بیماران داشته باشد را بهبود ببخشند. تمهیداتی که بنظر می‌رسد پرستاران مشغول به کار در #نظام_بهداشت و سلامت ایران به دلیل کمبود تعداد پرستاران نسبت به میزان بیمارانی که نیاز به #مراقبت‌های_پزشکی دارند، از آنها بی‌بهره مانده‌اند. خواب کم، فشار کاری بالا و شیفت، های متفاوت فرسودگی شغلی پرستاران را به دنبال دارد.
براساس تحقیقی که در خصوص میزان فرسودگی شغلی پرستاران در ایران انجام شده است بیش از ۵۴ درصد پرستاران دچار فرسودگی شغلی هستند. استان فارس با ۷۲ درصد و استان زنجان با ۲۶درصد به ترتیب بیشترین و کمترین میزان فرسودگی شغلی را دارا بوده‌اند. شیوع فرسودگی شغلی بین مردان ۴۶درصد و در میان زنان ۶۵ درصد بوده است. فرسودگی شغلی می‌تواند منجر به کاهش کیفیت مراقبت از بیماران و کاهش رضایت بیماران و همراهانش شود.
@pareestar
پریستار
Photo
نهاد صنفی پرقدرت؛
نیاز امروز پرستاران برای پیگیری مطالبات خود
معین خزائلی
به جرات میتوان گفت یکی از دلایل عدم حل مشکلات #پرستاران در #ایران یا دستکم کاهش آنها، فقدان وجود یک نهاد صنفی پرقدرت و موثر است که از طریق آن تلاش مداوم و مستمری در راستای مطالبه‌گری #حقوق_پرستاران انجام گیرد. امروزه یکی از کارکردهای اصلی #تشکل‌های_صنفی در سراسر دنیا، حمایت‌های قانونی از اعضای خود در برابر دولتها، کارفرمایان و صاحبان قدرت و ثروت است.
در همین زمینه مجید احمدی، رئیس کمیسیون حقوقی شورای عالی سازمان #نظام_پرستاری، اسفند ماه سال گذشته، «عدم نقش‌آفرینی نهادهای صنفی – حرفه‌ای پرستاران» را یکی از دلایل عدم حل مشکلات پرستاران در نظام درمانی در ایران دانسته بود. او گفته بود: «در واقع نقشی که نهاد صنفی-حرفه‌ای ایفا می‌کند ریل گذاری مستمر و بدون وقفه برای سیاستگذار است. در موضوع پرستاری، سازمان نظام پرستاری باید به صورت مستمر، نگاه سیاستگذار را در سطح دولت و دیگر ذی نفعان، نسبت به وضعیت مطلوب هدایت کند. این محوری ترین نقشی است که سازمان نظام پرستاری باید ایفا کند.»
این در حالی است که فعالیت صنفی در ایران، در عمل از سوی دستگاه قضایی و نهادهای اطلاعاتی و امنیتی، در بسیاری از موارد به عنوان اقدامی ضد امنیتی تلقی شده و فعالان صنفی از جمله پرستاران با پیگرد قضایی و مجازات روبرو می‌شوند. محمد شریفی‌مقدم دبیرکل خانه پرستار اسفند ماه ۱۴۰۲ با اشاره به همین موضوع صراحتا از تشکیل پرونده علیه پرستاران به دلیل مشارکت در فعالیت‌ها و اعتراضات صنفی و صدور احکام ۶ ماه انفصال از خدمت علیه آنها خبر داده بود.
نمونه مشخصی که میتوان از آن یاد کرد، اعلام رقم پرستارانی است که سالانه به دلیل عدم حل مشکلات و نه تنها باقی ماندن بلکه افزایش آنها از ایران مهاجرت میکنند. در حالی که به گفته مسئولان سازمان نظام پرستاری این مساله «زنگ خطر جدی برای نظام سلامت» در ایران است، اما برخی مقامات امنیتی، از اساس با هرگونه هشدار سازمان‌های صنفی پرستاری از جمله سازمان نظام پرستاری در این زمینه مخالفت کرده و آن را «دروغ تبلیغاتی دشمن» می‌خوانند.
چنین وضعیتی در حالی است که حق فعالیت‌های صنفی از جمله تشکیل آزادانه انجمن‌های صنفی و فعالیت در راستای آن به ویژه مطالبه‌گری و اعتراض یکی از ارزش‌ها و استانداردهای اساسی قوانین بین المللی کار است و دستکم در دو مقاوله‌نامه اصلی سازمان بین المللی کار مورد تایید قرار گرفته است.
حق فعالیت و اعتراض صنفی که بارزترین مصداق عملی آن «اعتصاب» است نیز از جمله حقوقی است که علاوه بر قوانین بین المللی کار، در قوانین و اسناد بین المللی حقوق بشری از جمله میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به عنوان یکی از حقوق اساسی بشری و تضمینی برای امکان مطالبه‌گری نیروی کار برای احقاق حقوق و دفاع از خود در برابر شرایط ناعادلانه کار به رسمیت شناخته است.
در قوانین داخلی در ایران از جمله قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز در اصل ۲۶ آزادی انجمن‌ها و تشکل‌های صنفی و همچنین حق اعتراض مورد شناسایی قرار گرفته و قانون کار نیز در فصل ششم خود (از ماده ۱۳۰ تا ۱۳۸) به به موضوع تشکیل تشکل‌های صنفی پرداخته و آن را به عنوان یک حق برای نیروی کار دانسته است.
در این میان اما علیرغم گذشت سال‌ها از شناسایی حق تشکیل آزادانه انجمن‌ها و حقوق زیر مجموعه آن توسط سازمان بین المللی کار به عنوان یکی از استانداردهای اصلی حقوق کار و به ویژه نیاز فراوان به آن برای حل یا دستکم کاهش مشکلات پرستاران، اما همچنان استیفاء و احقاق این حق در عمل با سختی بسیار همراه بوده و بهره‌مندی از آن در حد تاسیس یک انجمن صنفی کم توان یا اتحادیه‌ای وابسته و دولتی باقی مانده است.
@pareestar
نیاز امروز پرستاران برای پیگیری مطالبات خود
معین خزائلی
به جرات میتوان گفت یکی از دلایل عدم حل مشکلات #پرستاران در #ایران یا دستکم کاهش آنها، فقدان وجود یک نهاد صنفی پرقدرت و موثر است که از طریق آن تلاش مداوم و مستمری در راستای مطالبه‌گری #حقوق_پرستاران انجام گیرد. امروزه یکی از کارکردهای اصلی #تشکل‌های_صنفی در سراسر دنیا، حمایت‌های قانونی از اعضای خود در برابر دولتها، کارفرمایان و صاحبان قدرت و ثروت است.
در همین زمینه مجید احمدی، رئیس کمیسیون حقوقی شورای عالی سازمان #نظام_پرستاری، اسفند ماه سال گذشته، «عدم نقش‌آفرینی نهادهای صنفی – حرفه‌ای پرستاران» را یکی از دلایل عدم حل مشکلات پرستاران در نظام درمانی در ایران دانسته بود. او گفته بود: «در واقع نقشی که نهاد صنفی-حرفه‌ای ایفا می‌کند ریل گذاری مستمر و بدون وقفه برای سیاستگذار است. در موضوع پرستاری، سازمان نظام پرستاری باید به صورت مستمر، نگاه سیاستگذار را در سطح دولت و دیگر ذی نفعان، نسبت به وضعیت مطلوب هدایت کند. این محوری ترین نقشی است که سازمان نظام پرستاری باید ایفا کند.»
این در حالی است که فعالیت صنفی در ایران، در عمل از سوی دستگاه قضایی و نهادهای اطلاعاتی و امنیتی، در بسیاری از موارد به عنوان اقدامی ضد امنیتی تلقی شده و فعالان صنفی از جمله پرستاران با پیگرد قضایی و مجازات روبرو می‌شوند. محمد شریفی‌مقدم دبیرکل خانه پرستار اسفند ماه ۱۴۰۲ با اشاره به همین موضوع صراحتا از تشکیل پرونده علیه پرستاران به دلیل مشارکت در فعالیت‌ها و اعتراضات صنفی و صدور احکام ۶ ماه انفصال از خدمت علیه آنها خبر داده بود.
نمونه مشخصی که میتوان از آن یاد کرد، اعلام رقم پرستارانی است که سالانه به دلیل عدم حل مشکلات و نه تنها باقی ماندن بلکه افزایش آنها از ایران مهاجرت میکنند. در حالی که به گفته مسئولان سازمان نظام پرستاری این مساله «زنگ خطر جدی برای نظام سلامت» در ایران است، اما برخی مقامات امنیتی، از اساس با هرگونه هشدار سازمان‌های صنفی پرستاری از جمله سازمان نظام پرستاری در این زمینه مخالفت کرده و آن را «دروغ تبلیغاتی دشمن» می‌خوانند.
چنین وضعیتی در حالی است که حق فعالیت‌های صنفی از جمله تشکیل آزادانه انجمن‌های صنفی و فعالیت در راستای آن به ویژه مطالبه‌گری و اعتراض یکی از ارزش‌ها و استانداردهای اساسی قوانین بین المللی کار است و دستکم در دو مقاوله‌نامه اصلی سازمان بین المللی کار مورد تایید قرار گرفته است.
حق فعالیت و اعتراض صنفی که بارزترین مصداق عملی آن «اعتصاب» است نیز از جمله حقوقی است که علاوه بر قوانین بین المللی کار، در قوانین و اسناد بین المللی حقوق بشری از جمله میثاق بین المللی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به عنوان یکی از حقوق اساسی بشری و تضمینی برای امکان مطالبه‌گری نیروی کار برای احقاق حقوق و دفاع از خود در برابر شرایط ناعادلانه کار به رسمیت شناخته است.
در قوانین داخلی در ایران از جمله قانون اساسی جمهوری اسلامی نیز در اصل ۲۶ آزادی انجمن‌ها و تشکل‌های صنفی و همچنین حق اعتراض مورد شناسایی قرار گرفته و قانون کار نیز در فصل ششم خود (از ماده ۱۳۰ تا ۱۳۸) به به موضوع تشکیل تشکل‌های صنفی پرداخته و آن را به عنوان یک حق برای نیروی کار دانسته است.
در این میان اما علیرغم گذشت سال‌ها از شناسایی حق تشکیل آزادانه انجمن‌ها و حقوق زیر مجموعه آن توسط سازمان بین المللی کار به عنوان یکی از استانداردهای اصلی حقوق کار و به ویژه نیاز فراوان به آن برای حل یا دستکم کاهش مشکلات پرستاران، اما همچنان استیفاء و احقاق این حق در عمل با سختی بسیار همراه بوده و بهره‌مندی از آن در حد تاسیس یک انجمن صنفی کم توان یا اتحادیه‌ای وابسته و دولتی باقی مانده است.
@pareestar