«پرستاری» در زمره «مشاغل سخت و زیان‌آور» است؟ امتیازش چیست؟


در ایران هم مانند بسیاری دیگر از کشورهای جهان، «#پرستاری» در شمار «#مشاغل_سخت و زیان‌آور»
به حساب می‌آید. مشاغلی که بنا به ماهیت یا شرایط ويژه کاری، به اشکال مختلف «سلامت جسمی و روانی» فرد را به خطر می‌اندازند و با «#فرسودگی_شغلی» #نیروی_کار هم‌راه است.

شیفت‌های کاری طولانی، بی‌خوابی‌های مکرر، ساعت‌های نامنظمِ استراحت، قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی، مسمومیت‌‌ها یا آلوده‌گی‌های مختلف بیولوژیکی (ویروس‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و…) نگرانی از انتقال #بیماری‌ به نزدیکان و اعضای خانواده، (به ویژه در میانه بیماری‌های همه‌گیر) شرایط کاری پُراسترس، مواجهه مستقیم با #مرگ و درد و رنج #بیماران، پرخاشگری‌‌های بیمار یا هم‌راهان و…

شرایط دشوار کاری پرستاران موجب شده است که در کشورهای مختلف جهان «تسهیلاتِ حمایتی» مشخصی پرستاران و سایر کادرهای درمان در نظر گرفته شود. در نظر گرفتن این #تسهیلات یا امتیازهای دولتی، معمولا با دو هدف صورت می‌گیرد: نخست #دولت‌ها و #فعالان_کارگری تلاش می‌کنند تا شرایط کاری برای پرستاران و سایر کادرهای درمان تحمل‌پذیر کنند و دوم این که «#نظام_سلامت» جامعه را کارا و #توانمند نگاه دارند.

واقعیت این است که بدون در نظر گرفتن شرایط کاری پرستاران و تامین حقوق آن‌ها، تامین «#حق_بهداشت و سلامت» شهروندان، به مثابه یکی از مصادیق اصلی «#حقوق_بشر»، میسر نخواهد بود.



در ایران هم، دست‌کم «بر روی کاغذ»، پرستاران به اعتبار این که شغلشان در فهرست «مشاغل سخت و زیان‌آور» قرار دارد؛ باید از دو مزیت یا حمایت مشخص قانونی برخوردار باشند. نخست این که برابر موازین قانونی، موعد بازنشستگی پرستاران کوتاه‌تر در نظر گرفته شده است؛ به این معنا که پرستاران با ۲۰ سال خدمت یا پرداخت ۲۰ سال «#حق_بیمه» باید بتوانند بازنشست شوند و دیگر این که در طول سال، پرستاران باید بتوانند از دو ماه #مرخصی_سالانه برخوردار باشند.

پنهان نمی‌توان کرد که هیچ یک از این دو امتیاز فوق، به طور نظام‌‌مند فراهم نشده است. به این معنا که کم‌تر پرستاری را می‌‌توان در ایران نشان داد که از دو ماه مرخصی سالانه برخورد باشد یا توانسته باشد بدون پی‌گیری‌های حقوقی-اداری زمان‌بر و طاقت‌فرسا، با پرداخت ۲۰ سال حق بیمه، بازنشست شده باشد.

@pareestar