پریستار
Photo
تجربیات خودتان را درباره #تشکل‌های_پرستاران با ما در میان بگذارید
#پرستاران_ایرانی صدای صنفی ندارند
هیئت تحریریه
🔵 در بسیاری از کشورهای توسعه یافته در دنیا، اقشار و گروه‌های مختلف اجتماعی از جمله #پرستاران صاحب #تشکل‌هایمدنی و صنفی قوی هستند که در صورت نیاز وارد صحنه می‌شوند و بازی را در مقابل سیاستمداران و مدیران به نفع پرستاران برمی‌گردانند. به طور طبیعی در ایران هم پرستاران به تشکل‌های مشابه‌ای نیاز دارند اما در عمل هیچکدام از تشکل‌های موجود که بعضی از آن‌ها با دخالت مستقیم دولت اداره می‌شوند، توانایی ایفای این نقش را ندارند.
برای مثال تشکل «#نظام_پرستاریایران» که ادعا می‌شود بزرگترین #تشکل_صنفی_پرستاران ایران است؛ اساسنامه‌ای دولتی دارد که در سال ۱۳۸۰ شمسی در #مجلس_شورای_اسلامی تصویب شده و هیات مرکزی نظارت بر انتخابات آن از دو نفر به انتخاب #وزیر_بهداشت، دو نماینده از مجلس شورای اسلامی، یک نماینده از #وزارت_کشور و یک نفر نماینده دادستان و دونفر نماینده سازمان #نظام_پزشکی تشکیل شده است! آیا این تشکل با این اعضا می‌تواند منافع صنفی پرستاران را مقابل دولت پیگیری کند؟
«#خانه_پرستار» دیگر تشکلی است که ازسال ۱۳۸۱ مشغول به فعالیت است اما آن قدر گرایش سیاسی در آن پررنگ است که در عمل فرصت چندانی برای نگاه صنفی به مسائل پرستاران ندارد. درباره جوهره سیاسی این تشکل همین بس که خانه پرستار به عنوان یک گروه سیاسی به اصطلاح #اصلاح_طلب شناخته می‌شود و بیشترین نمود فعالیت‌هایش هم در همان دوره تبلیغات انتخاباتی است.
«#انجمن_پرستارانایران» هم که با سابقه‌ترین تشکل پرستاری در ایران است که ابتدای انقلاب اسلامی ۵۷ توسط انجمن اسلامی پرستاران با رویکرد و ارزش‌های انقلابی و اسلامی در عمل اشغال شد و پس از آن نیز منافع و کارکرد حزبی و سیاسی آن بر رویکردهای صنفی غلبه داشته است. از آن سو شواهدی در دست است که در سال‌های اخیر این انجمن به محلی برای لابی سیاسی وزرای بهداشت برای ماندن در قدرت تبدیل شده است.
با وجود این وضعیت سه تشکل مهم پرستاری در ایران هیچ جای تعجبی ندارد که موضوعات صنفی و مهمی مانند #آزار_جنسی، #ناامنی_شغلی یا حقوق پایین پرستاران هیچگاه توسط این تشکل‌ها به طور جدی پیگیری نمی‌شود و پرستاران به قولی صدای صنفی قدرتمندی در #ایران ندارند.
@pareestar
#پرستاران_ایرانی صدای صنفی ندارند
هیئت تحریریه
🔵 در بسیاری از کشورهای توسعه یافته در دنیا، اقشار و گروه‌های مختلف اجتماعی از جمله #پرستاران صاحب #تشکل‌هایمدنی و صنفی قوی هستند که در صورت نیاز وارد صحنه می‌شوند و بازی را در مقابل سیاستمداران و مدیران به نفع پرستاران برمی‌گردانند. به طور طبیعی در ایران هم پرستاران به تشکل‌های مشابه‌ای نیاز دارند اما در عمل هیچکدام از تشکل‌های موجود که بعضی از آن‌ها با دخالت مستقیم دولت اداره می‌شوند، توانایی ایفای این نقش را ندارند.
برای مثال تشکل «#نظام_پرستاریایران» که ادعا می‌شود بزرگترین #تشکل_صنفی_پرستاران ایران است؛ اساسنامه‌ای دولتی دارد که در سال ۱۳۸۰ شمسی در #مجلس_شورای_اسلامی تصویب شده و هیات مرکزی نظارت بر انتخابات آن از دو نفر به انتخاب #وزیر_بهداشت، دو نماینده از مجلس شورای اسلامی، یک نماینده از #وزارت_کشور و یک نفر نماینده دادستان و دونفر نماینده سازمان #نظام_پزشکی تشکیل شده است! آیا این تشکل با این اعضا می‌تواند منافع صنفی پرستاران را مقابل دولت پیگیری کند؟
«#خانه_پرستار» دیگر تشکلی است که ازسال ۱۳۸۱ مشغول به فعالیت است اما آن قدر گرایش سیاسی در آن پررنگ است که در عمل فرصت چندانی برای نگاه صنفی به مسائل پرستاران ندارد. درباره جوهره سیاسی این تشکل همین بس که خانه پرستار به عنوان یک گروه سیاسی به اصطلاح #اصلاح_طلب شناخته می‌شود و بیشترین نمود فعالیت‌هایش هم در همان دوره تبلیغات انتخاباتی است.
«#انجمن_پرستارانایران» هم که با سابقه‌ترین تشکل پرستاری در ایران است که ابتدای انقلاب اسلامی ۵۷ توسط انجمن اسلامی پرستاران با رویکرد و ارزش‌های انقلابی و اسلامی در عمل اشغال شد و پس از آن نیز منافع و کارکرد حزبی و سیاسی آن بر رویکردهای صنفی غلبه داشته است. از آن سو شواهدی در دست است که در سال‌های اخیر این انجمن به محلی برای لابی سیاسی وزرای بهداشت برای ماندن در قدرت تبدیل شده است.
با وجود این وضعیت سه تشکل مهم پرستاری در ایران هیچ جای تعجبی ندارد که موضوعات صنفی و مهمی مانند #آزار_جنسی، #ناامنی_شغلی یا حقوق پایین پرستاران هیچگاه توسط این تشکل‌ها به طور جدی پیگیری نمی‌شود و پرستاران به قولی صدای صنفی قدرتمندی در #ایران ندارند.
@pareestar