یک پرستار شرکتی در مصاحبه با پریستار؛
«خصوصی‌سازی‌ها، زندگی‌مان را نابود کرده است.»
#خصوصی‌سازی ها در #نظام_پرستاری ایران از اوایل دهه هشتاد شمسی کلید خورد. با سر کار آمدن دولت یازدهم شتاب بیشتری به خود گرفت و اکنون در شروع قرن جدید، بیش از ۵۰ درصد از کارکنان #وزارت_بهداشت شرکتی و قراردادی شده‌اند. بخش عمده نیروهای شرکتی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی را #پرستاران، بهیاران و #کمک_بهیاران تشکیل می‌دهند که این روزها و در زیر فشار اقتصادی و گرانی مضاعف با نگرانی‌های زیادی از جمله، تمدید مجدد قرارداد، پرداخت به موقع دستمزد و یا حتی چانه‌زنی برای تمدید دفترچه‌های بیمه خود رو به رو هستند.
آیسا، یک #پرستار شاغل در یکی از بیمارستان‌های تبریز است که سال ۱۳۹۶ از دانشگاه آزاد تبریز در رشته پرستاری فارغ‌التحصیل می‌شود. آیسا اوایل سال ۱۳۹۹ و با شروع پیک اول کرونا در ایران به صورت قراردادی و ۸۹ روزه به #استخدام یکی از #بیمارستان‌های_خصوصی تبریز در می‌آید. او در گفتگو با پریستار در مورد مشکلات «فاجعه‌بار» #پرستاران_شرکتی می‌گوید: « باور کنید #بردگی مطلق است. من با ۴ میلیون و خورده‌ای چگونه قرار است زنده بمانم. من نمی‌گویم با ۴ میلیون تومان می‌شود زندگی کرد، فقط می‌شود با این پول به سختی و با فلاکت زیاد زنده ماند.»
آیسا می‌گوید مادرش #پرستار_بازنشسته است و به خاطر او این شغل را برگزیده است. او در ادامه می‌گوید: « مادر من ۳۰ سال در بیمارستان کودکان تبریز کار کرد و به صورت رسمی استخدام شده بود. نمی‌گویم قبلا هم وضعیت خوب بود اما حداقلش این بود که مادر من مدام ترس این را نداشت که کارش را از دست بدهد.» او در مورد وضعیت تمدید قرارداد پرستاران شرکتی به پریستار می‌گوید: « خود شرکت‌ها به ما می‌گویند که معلوم نیست برای سه ماه آینده با شما قراردادمان را تمدید کنیم. البته حتی اگر آنها هم این حرف «اعصاب خُردکن» را نزنند، ما که می‌دانیم فقط برای ۸۹ روز از ما بهره‌کشی می‌کنند. در اوج دوران #کرونا کمبود پرستار در بیمارستان‌های #تبریز مشهود بود و در همان مدت کوتاه شرکت‌های مختلف #پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی مثل قارچ رویید و سر و کله‌شان پیدا شد. الان طوری شده که من به راستی تعدادشان را نمی‌‌توانم بشمارم.»
آیسا در پایان گفتگویش به پریستار می‌گوید: « خصوصی‌سازی‌ها زندگی‌مان را نابود کرده است. این فقط شامل ما پرستاران شرکتی نمی‌شود. در همین بیمارستانی که من کار می‌کنم وضعیت فاجعه‌بارتر از ما پرستاران شرکتی وجود دارد. مثلا همین کمک بهیارها کمتر از ۳ میلیون تومان در ماه دریافتی دارند و کسی هم صدایشان را نه منعکس می‌کند و نه می‌شنود.»
دستمزد دریافتی یک پرستار شرکتی بر اساس «بخشنامه افزایش حقوق کارکنان و پرستاران شرکتی در سال ۱۴۰۰» حداقل مبلغ ۵۶.۹۹۰.۰۰۰ ریال است. با توجه به خط فقر ۱۰ میلیون تا ۱۲میلیونی این روزها در ایران، #دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی، حداقل پنج میلیون تومان زیر خط فقر است. پرستاران شرکتی مشمول حقوق و مزایای «#قانون_کار» نمی‌شوند و از آن #محروم هستند. مزیایی نظیر پول غذا، پاداش‌ها، سنوات و هزینه‌های ایاب و ذهاب.
@pareestar
«خصوصی‌سازی‌ها، زندگی‌مان را نابود کرده است.»
#خصوصی‌سازی ها در #نظام_پرستاری ایران از اوایل دهه هشتاد شمسی کلید خورد. با سر کار آمدن دولت یازدهم شتاب بیشتری به خود گرفت و اکنون در شروع قرن جدید، بیش از ۵۰ درصد از کارکنان #وزارت_بهداشت شرکتی و قراردادی شده‌اند. بخش عمده نیروهای شرکتی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی را #پرستاران، بهیاران و #کمک_بهیاران تشکیل می‌دهند که این روزها و در زیر فشار اقتصادی و گرانی مضاعف با نگرانی‌های زیادی از جمله، تمدید مجدد قرارداد، پرداخت به موقع دستمزد و یا حتی چانه‌زنی برای تمدید دفترچه‌های بیمه خود رو به رو هستند.
آیسا، یک #پرستار شاغل در یکی از بیمارستان‌های تبریز است که سال ۱۳۹۶ از دانشگاه آزاد تبریز در رشته پرستاری فارغ‌التحصیل می‌شود. آیسا اوایل سال ۱۳۹۹ و با شروع پیک اول کرونا در ایران به صورت قراردادی و ۸۹ روزه به #استخدام یکی از #بیمارستان‌های_خصوصی تبریز در می‌آید. او در گفتگو با پریستار در مورد مشکلات «فاجعه‌بار» #پرستاران_شرکتی می‌گوید: « باور کنید #بردگی مطلق است. من با ۴ میلیون و خورده‌ای چگونه قرار است زنده بمانم. من نمی‌گویم با ۴ میلیون تومان می‌شود زندگی کرد، فقط می‌شود با این پول به سختی و با فلاکت زیاد زنده ماند.»
آیسا می‌گوید مادرش #پرستار_بازنشسته است و به خاطر او این شغل را برگزیده است. او در ادامه می‌گوید: « مادر من ۳۰ سال در بیمارستان کودکان تبریز کار کرد و به صورت رسمی استخدام شده بود. نمی‌گویم قبلا هم وضعیت خوب بود اما حداقلش این بود که مادر من مدام ترس این را نداشت که کارش را از دست بدهد.» او در مورد وضعیت تمدید قرارداد پرستاران شرکتی به پریستار می‌گوید: « خود شرکت‌ها به ما می‌گویند که معلوم نیست برای سه ماه آینده با شما قراردادمان را تمدید کنیم. البته حتی اگر آنها هم این حرف «اعصاب خُردکن» را نزنند، ما که می‌دانیم فقط برای ۸۹ روز از ما بهره‌کشی می‌کنند. در اوج دوران #کرونا کمبود پرستار در بیمارستان‌های #تبریز مشهود بود و در همان مدت کوتاه شرکت‌های مختلف #پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی مثل قارچ رویید و سر و کله‌شان پیدا شد. الان طوری شده که من به راستی تعدادشان را نمی‌‌توانم بشمارم.»
آیسا در پایان گفتگویش به پریستار می‌گوید: « خصوصی‌سازی‌ها زندگی‌مان را نابود کرده است. این فقط شامل ما پرستاران شرکتی نمی‌شود. در همین بیمارستانی که من کار می‌کنم وضعیت فاجعه‌بارتر از ما پرستاران شرکتی وجود دارد. مثلا همین کمک بهیارها کمتر از ۳ میلیون تومان در ماه دریافتی دارند و کسی هم صدایشان را نه منعکس می‌کند و نه می‌شنود.»
دستمزد دریافتی یک پرستار شرکتی بر اساس «بخشنامه افزایش حقوق کارکنان و پرستاران شرکتی در سال ۱۴۰۰» حداقل مبلغ ۵۶.۹۹۰.۰۰۰ ریال است. با توجه به خط فقر ۱۰ میلیون تا ۱۲میلیونی این روزها در ایران، #دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی، حداقل پنج میلیون تومان زیر خط فقر است. پرستاران شرکتی مشمول حقوق و مزایای «#قانون_کار» نمی‌شوند و از آن #محروم هستند. مزیایی نظیر پول غذا، پاداش‌ها، سنوات و هزینه‌های ایاب و ذهاب.
@pareestar
🔵 کمبود ۱۰۰ هزار #پرستار در کشور
رئیس کل #سازمان_نظام_پرستاری گفت: در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌ها، وقتی چند بیمار با هم بد حال بشوند، به دلیل کمبود نیرو، پرستار فقط می‌تواند به یک بیمار خدمت کند.
در زمان بحران #کرونا که مردم از هم فرار می‌کردند، #پرستاران در بیمارستان‌ها ماندند و با ۱۰ برابر ظرفیت خود خدمت کردند.
#حقوق_کار
#استخدام
#پرستار_شرکتی
@pareestar
رئیس کل #سازمان_نظام_پرستاری گفت: در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان‌ها، وقتی چند بیمار با هم بد حال بشوند، به دلیل کمبود نیرو، پرستار فقط می‌تواند به یک بیمار خدمت کند.
در زمان بحران #کرونا که مردم از هم فرار می‌کردند، #پرستاران در بیمارستان‌ها ماندند و با ۱۰ برابر ظرفیت خود خدمت کردند.
#حقوق_کار
#استخدام
#پرستار_شرکتی
@pareestar
🔵 با شروع همه‌گیری #کرونا، #وزارت_بهداشت و بسیاری از مراکز درمانی خصوصی، اقدام به استخدام #پرستاران با قراردادهای کوتاه مدت ۸۹ روزه کردند. پرستارانی که این روزها با فروکش کردن این بیماری و علیرغم تمام خدماتشان قراردادهایشان تمدید نشده و از کار بی‌کار شده‌اند.
کارتونیست: مانا نیستانی
#حقوق_پرستاران
#استخدام_موقت
#قرارد۸۹روزه
@pareestar
کارتونیست: مانا نیستانی
#حقوق_پرستاران
#استخدام_موقت
#قرارد۸۹روزه
@pareestar
پریستار
Photo
نظام «#بهداشت و #خدمات_درمانی» در #ایران «نا‌برابر» است. این #نابرابری هم «ساختاری» است. به این معنا که سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های دولتی در ایجاد، تداوم و تشدید وضعیت حاضر نقش داشته است.
🔵 پیش‌تر، به ریشه‌های این «نابرابری ساختاری» و پیامدهای آن در «#نظام_سلامت_ایران» اشاره شد. برای مثال، به اختلاف فاحش و کم‌مانندی که میان حقوق و درآمدهای #جامعه_پزشکی با سایر کادرهای درمان، از جمله #پرستاران، وجود دارد اشاره کردیم؛ حال به یک سویه دیگر موضوع می‌‌پردازیم؛
نابرابری‌ها #اقتصادیِ کادرهای درمان «چندلایه» هستند. یعنی در میان خود جامعه پرستاران هم «نابرابری‌های اقتصادی» یا «تبعیض‌های حقوقی» پرشماری وجود دارد. در این جا نیز نقش سیاست‌های دولتی برجسته است. در ادامه، به دو نمونه‌ی مشخص که نتیجه‌ی آشکار سیاست‌های ناکارآمد دولتی است اشاره می‌شود:
واقعیت این است که استانداردها و قوانین حمایتی #نظام_پرستاری در ایران، «سلیقه‌ای» اجرا می‌شوند. به این معنا که هیئت‌رئیسه بیمارستان‌ها، سهام‌داران اصلی یا مدیران مراکز درمانی، این قدر توانِ مالی و «نفوذ» دارند که خودشان برای خودشان تصمیم می‌گیرند که آیا قوانین و مقرراتی که #وزارت_بهداشت به آنها ابلاغ کرده است را اجرا کنند یا خیر!
مسئله اصلی این است که هیچ سازوکار نظارتی معناداری از سوی دولت، برای اجرای استانداردها یا مقرراتی حمایتی در مراکز درمانی وجود ندارد.
برای مثال، گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد مدیران بسیاری از بیمارستان‌های خصوصی، برای سال‌ها، از اجرای #قانون موسوم به «#ارﺗﻘﺎء_ﺑﻬﺮه‌وری» طفره رفته‌اند؛ بدون این که دولت یا نهادهای نظارتی بتوانند برای اجرای این قانون، مقررات مشابه یا ایفای حقوق پرستاران کار خاصی انجام دهند.
به موارد دیگری نیز میتوان اشاره کرد؛ برای مثال، تفاوت فاحشی که میان پایه #حقوق_پرستاران «طرحی» و «شرکتی» با پرستاران شاغل در بیمارستان‌های #دانشگاه_علوم_پزشکی وجود دارد؛ چنین وضعیتی نتیجه مستقیم اجرای سیاست‌های دولتی موسوم به «#تعدیل_ساختاری» و خصوصی‌سازی نظام سلامت است.
مجموعه سیاست‌هایی که باعث شده است به دلیل نبود بودجه و منابع کافی، اعتبار لازم برای جذب و #استخدام_رسمی_پرستاران، در یک شرایط به نسبت عادلانه، وجود نداشته باشد.
در چنین وضعیتی، در حالی که جامعه و نظام سلامت کشور به شدت نیازمند افزایش شمار کادر درمان است؛ شرایط منصفانه و «#امنیت_شغلی» وجود ندارد. در نتیجه، بخش بزرگی از جامعه پرستاری ایران مجبور است که تن به قراردادهای کوتاه‌مدت، تغییر شغل یا حقوق و دستمزد‌های تبعیض‌آمیز بدهد.
@pareestar
🔵 پیش‌تر، به ریشه‌های این «نابرابری ساختاری» و پیامدهای آن در «#نظام_سلامت_ایران» اشاره شد. برای مثال، به اختلاف فاحش و کم‌مانندی که میان حقوق و درآمدهای #جامعه_پزشکی با سایر کادرهای درمان، از جمله #پرستاران، وجود دارد اشاره کردیم؛ حال به یک سویه دیگر موضوع می‌‌پردازیم؛
نابرابری‌ها #اقتصادیِ کادرهای درمان «چندلایه» هستند. یعنی در میان خود جامعه پرستاران هم «نابرابری‌های اقتصادی» یا «تبعیض‌های حقوقی» پرشماری وجود دارد. در این جا نیز نقش سیاست‌های دولتی برجسته است. در ادامه، به دو نمونه‌ی مشخص که نتیجه‌ی آشکار سیاست‌های ناکارآمد دولتی است اشاره می‌شود:
واقعیت این است که استانداردها و قوانین حمایتی #نظام_پرستاری در ایران، «سلیقه‌ای» اجرا می‌شوند. به این معنا که هیئت‌رئیسه بیمارستان‌ها، سهام‌داران اصلی یا مدیران مراکز درمانی، این قدر توانِ مالی و «نفوذ» دارند که خودشان برای خودشان تصمیم می‌گیرند که آیا قوانین و مقرراتی که #وزارت_بهداشت به آنها ابلاغ کرده است را اجرا کنند یا خیر!
مسئله اصلی این است که هیچ سازوکار نظارتی معناداری از سوی دولت، برای اجرای استانداردها یا مقرراتی حمایتی در مراکز درمانی وجود ندارد.
برای مثال، گزارش‌های پرشماری در دست هست که نشان می‌دهد مدیران بسیاری از بیمارستان‌های خصوصی، برای سال‌ها، از اجرای #قانون موسوم به «#ارﺗﻘﺎء_ﺑﻬﺮه‌وری» طفره رفته‌اند؛ بدون این که دولت یا نهادهای نظارتی بتوانند برای اجرای این قانون، مقررات مشابه یا ایفای حقوق پرستاران کار خاصی انجام دهند.
به موارد دیگری نیز میتوان اشاره کرد؛ برای مثال، تفاوت فاحشی که میان پایه #حقوق_پرستاران «طرحی» و «شرکتی» با پرستاران شاغل در بیمارستان‌های #دانشگاه_علوم_پزشکی وجود دارد؛ چنین وضعیتی نتیجه مستقیم اجرای سیاست‌های دولتی موسوم به «#تعدیل_ساختاری» و خصوصی‌سازی نظام سلامت است.
مجموعه سیاست‌هایی که باعث شده است به دلیل نبود بودجه و منابع کافی، اعتبار لازم برای جذب و #استخدام_رسمی_پرستاران، در یک شرایط به نسبت عادلانه، وجود نداشته باشد.
در چنین وضعیتی، در حالی که جامعه و نظام سلامت کشور به شدت نیازمند افزایش شمار کادر درمان است؛ شرایط منصفانه و «#امنیت_شغلی» وجود ندارد. در نتیجه، بخش بزرگی از جامعه پرستاری ایران مجبور است که تن به قراردادهای کوتاه‌مدت، تغییر شغل یا حقوق و دستمزد‌های تبعیض‌آمیز بدهد.
@pareestar
پریستار
Photo
یک #پرستار_شرکتی در گفتگو با پریستار:
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آنها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن میتوان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کم‌تری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سال‌هاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آنها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آنها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آنها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن میتوان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کم‌تری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سال‌هاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آنها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آنها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
پریستار
Photo
خصوصی سازی سیاست اصلی در جمهوری اسلامی است
دولت ابراهیم بت شکن سد استخدام پرستاران است!
بهناز شریف
#استخدام_پرستاران و بازگشت آن‌هایی که پس از دفع #کرونا از کار #اخراج شدند؛ موضوع بازی کلامی مسئولان دولتی و وعده افشانی نهادهای شبه صنفی است و گرنه اراده‌ای برای انجام آن وجود ندارد.
هفته قبل #عباس_عبادی معاون پرستاری #وزارت_بهداشت اعلام کرده در دو ماه پایانی سال ۴۰ هزار #پرستار استخدام خواهد شد. نوشتیم در #پریستار نوشتیم این وعده دولتی‌ها ناشی از سرایت دوباره ویروس کرونا درچین و احتمال بازگشت آن به کشور است. حالا پس از گذشت چند روز هنوز جزییات مربوط به این وعده منتشر نشده است؛ گویا مسئولان دولتی در حال چک کردن آخرین آمار کرونا درکشور هستند و هنوز افزایش این آمار آنقدر نگران کننده نبوده که آنها را مجبور به ارائه جزییاتی درباره استخدام پرستاران کند. وعده‌ای که در بهترین حالت قراردادهای ناعادلانه ۸۹ روزه از آن بیرون خواهد آمد.
پیش از اینها #محمد_میرزابیگی، رئیس سازمان شبه صنفی #نظام_پرستاری که به بازی در زمین مسئولان دولتی عادت دارد؛ اعلام کرده بود در دیدار با ابراهیم رئیسی رئیس جمهوری خواستار بازگشت ۱۷ هزار پرستار اخراج شده از کار شده است. او این درخواست را درستاد ملی کرونا هم مطرح کرد تا نمایشش به عنوان یک فرد دلسوز برای جامعه پرستاری کشور کامل شود. البته خود میرزابیگی بهتر از هرکسی می‌داند که در مجموعه #دولت که او رئیسش را ابراهیم بت‌شکن خطاب می‌کند اراده‌ای برای شکستن سد استخدام کامل #پرستاران وجود ندارد که خودش مانع اصلی است.
میرزابیگی بهتر از هر کسی می‌داند که فارغ از وعده‌ها در دولت و مجموعه نظام با تایید رهبری سیاست موقت‌سازی نیروی کار و خصولتی‌سازی درمان دنبال می‌شود. در همین راستا و به اعتراف همین آقای میرزا بیگی از سال ۱۳۹۹ به رغم توسعه بیمارستان‌ها، هیچ نیروی جدیدی استخدام نشده است.
در کنار این بازی‌های کلامی و وعده‌های توخالی واقعیت‌های تلخی پیش روی جامعه ایران قرار دارد از جمله اینکه این جامعه در حال پیر شدن است و اگر بودجه و منابع مالی کافی به سرعت برای ارتقا نظام سلامت کشور، از جمله استخدام نیروی کار تازه، فراهم نشود، با تداوم روند #خصوصی‌سازی_درمان در ایران، ده‌ها میلیون تن از شهروندان #ایران، به‌طور جدی و نظام‌مند از حق دسترسی به #بهداشت و #درمان، به‌مثابه یکی از مصادیق اصلی #حقوق_بشر، محروم خواهند شد.
با این وجود به نظر نمی رسد کسی در دولت و مجموعه نظام #جمهوری_اسلامی نگران #حقوق_پرستاران این قبیل واقعیت‌ها باشد.
@pareestar
دولت ابراهیم بت شکن سد استخدام پرستاران است!
بهناز شریف
#استخدام_پرستاران و بازگشت آن‌هایی که پس از دفع #کرونا از کار #اخراج شدند؛ موضوع بازی کلامی مسئولان دولتی و وعده افشانی نهادهای شبه صنفی است و گرنه اراده‌ای برای انجام آن وجود ندارد.
هفته قبل #عباس_عبادی معاون پرستاری #وزارت_بهداشت اعلام کرده در دو ماه پایانی سال ۴۰ هزار #پرستار استخدام خواهد شد. نوشتیم در #پریستار نوشتیم این وعده دولتی‌ها ناشی از سرایت دوباره ویروس کرونا درچین و احتمال بازگشت آن به کشور است. حالا پس از گذشت چند روز هنوز جزییات مربوط به این وعده منتشر نشده است؛ گویا مسئولان دولتی در حال چک کردن آخرین آمار کرونا درکشور هستند و هنوز افزایش این آمار آنقدر نگران کننده نبوده که آنها را مجبور به ارائه جزییاتی درباره استخدام پرستاران کند. وعده‌ای که در بهترین حالت قراردادهای ناعادلانه ۸۹ روزه از آن بیرون خواهد آمد.
پیش از اینها #محمد_میرزابیگی، رئیس سازمان شبه صنفی #نظام_پرستاری که به بازی در زمین مسئولان دولتی عادت دارد؛ اعلام کرده بود در دیدار با ابراهیم رئیسی رئیس جمهوری خواستار بازگشت ۱۷ هزار پرستار اخراج شده از کار شده است. او این درخواست را درستاد ملی کرونا هم مطرح کرد تا نمایشش به عنوان یک فرد دلسوز برای جامعه پرستاری کشور کامل شود. البته خود میرزابیگی بهتر از هرکسی می‌داند که در مجموعه #دولت که او رئیسش را ابراهیم بت‌شکن خطاب می‌کند اراده‌ای برای شکستن سد استخدام کامل #پرستاران وجود ندارد که خودش مانع اصلی است.
میرزابیگی بهتر از هر کسی می‌داند که فارغ از وعده‌ها در دولت و مجموعه نظام با تایید رهبری سیاست موقت‌سازی نیروی کار و خصولتی‌سازی درمان دنبال می‌شود. در همین راستا و به اعتراف همین آقای میرزا بیگی از سال ۱۳۹۹ به رغم توسعه بیمارستان‌ها، هیچ نیروی جدیدی استخدام نشده است.
در کنار این بازی‌های کلامی و وعده‌های توخالی واقعیت‌های تلخی پیش روی جامعه ایران قرار دارد از جمله اینکه این جامعه در حال پیر شدن است و اگر بودجه و منابع مالی کافی به سرعت برای ارتقا نظام سلامت کشور، از جمله استخدام نیروی کار تازه، فراهم نشود، با تداوم روند #خصوصی‌سازی_درمان در ایران، ده‌ها میلیون تن از شهروندان #ایران، به‌طور جدی و نظام‌مند از حق دسترسی به #بهداشت و #درمان، به‌مثابه یکی از مصادیق اصلی #حقوق_بشر، محروم خواهند شد.
با این وجود به نظر نمی رسد کسی در دولت و مجموعه نظام #جمهوری_اسلامی نگران #حقوق_پرستاران این قبیل واقعیت‌ها باشد.
@pareestar
پریستار
Photo
هشدار درباره سیل مهاجرت پرستاران از کشورهای فقیر به غنی
راه مقابله مسئولان کشور با این هشدار: آمارسازی و کوچک نمایی
«شورای بین‌المللی پرستاران» در مورد #مهاجرت_پرستاران آموزش دیده از کشورهای فقیر به کشورهای پیشرفته جهان هشدار داده است. این هشدار در حالی صادره شده که بنا بر اعلام منابع #پرستاری در #ایران از جمله دبیر کل خانه #پرستار، میزان مهاجرت سالیانه پرستاران از ایران از ۲ هزار در سال به ۳ هزار پرستار رسیده است.
به گزارش #پریستار شورای بین المللی پرستاران (ICN) یک فدراسیون متشکل از بیش از ۱۳۰ انجمن ملی پرستاران است. این سازمان در سال ۱۸۹۹ تاسیس دفتر مرکزی آن در ژنو، سوئیس است. اهداف این سازمان گرد هم آوردن سازمان‌های پرستاری در یک بدنه جهانی با اهداف صنفی و حرفه‌ای است.
این سازمان اعلام کرده روند #مهاجرت و #استخدام_پرستاران کشورهای فقیر توسط کشورهای ثروتمند «غیر قابل کنترل» شده است.
بی‌بی‌سی فارسی که این خبر را منتشر کرده نوشته که تحقیقات این رسانه در کشور آفریقایی غنا نشان داد که بیمارستان‌های این کشور به «به طرز نگرانی‌آوری» با کمبود پرستار آموزش دیده مواجه هستند. معمولا پرستاران برای کسب درآمد و برخورداری از شرایط بهتر از این کشورها مهاجرت می‌کنند.
به هرحال این ابراز «شورای بین‌المللی پرستاران» در حالی انجام شده که هنوز مسئولان دولت و #وزارت_بهداشت در ایران علیرغم آگاهی از حجم روز افزون مهاجرت پرستاران از ایران، موضوع را چندان جدی نگرفته‌اند و حتی تلاش می‌کنند به جای حل مشکلات پرستاران و جلوگیری از مهاجرت آنها، با آمارسازی اینگونه وانمود کنند که کمبود پرستار در کشور آن طور هم که گفته می‌شود جدی نیست.
مثلا بهرام عین الهی و#زیر_بهداشت اخیرا گفته ما کمبود پرستار نداریم بلکه کمبود مجوز استخدام پرستار داریم و از آن سو عباس عبادی معاون پرستاری وزیر بهداشت هم گفته تعداد پرستاران کشور ۲۲۶ هزار نفر است و ۱۵۵ هزار تخت بیمارستانی در کشور وجود دارد. این آمار یعنی به ازای هر تخت ۱.۵ پرستار در کشور فعال است که البته آمار غیرواقعی از سوی یک مقام مسئول است.
به هرحال «شورای بین‌المللی پرستاران» در حالی این ابراز نگرانی را مطرح کرده که با سازمان نظام پرستاری در ایران همکاری نزدیک دارد. خوب است این شورا نگاهی به عملکرد این سازمان درباره برگزاری انتخابات مهندسی شده و همچنین نقش آفرینی در تصویب قوانین ضد پرستاری مانند تعرفه‌گذاری و تاثیر آن در وضع نابسامان پرستاران و میل آنها به مهاجرت از کشور داشته باشد.
#حقوق_پرستار #پرستاران_ایران
@pareestar
راه مقابله مسئولان کشور با این هشدار: آمارسازی و کوچک نمایی
«شورای بین‌المللی پرستاران» در مورد #مهاجرت_پرستاران آموزش دیده از کشورهای فقیر به کشورهای پیشرفته جهان هشدار داده است. این هشدار در حالی صادره شده که بنا بر اعلام منابع #پرستاری در #ایران از جمله دبیر کل خانه #پرستار، میزان مهاجرت سالیانه پرستاران از ایران از ۲ هزار در سال به ۳ هزار پرستار رسیده است.
به گزارش #پریستار شورای بین المللی پرستاران (ICN) یک فدراسیون متشکل از بیش از ۱۳۰ انجمن ملی پرستاران است. این سازمان در سال ۱۸۹۹ تاسیس دفتر مرکزی آن در ژنو، سوئیس است. اهداف این سازمان گرد هم آوردن سازمان‌های پرستاری در یک بدنه جهانی با اهداف صنفی و حرفه‌ای است.
این سازمان اعلام کرده روند #مهاجرت و #استخدام_پرستاران کشورهای فقیر توسط کشورهای ثروتمند «غیر قابل کنترل» شده است.
بی‌بی‌سی فارسی که این خبر را منتشر کرده نوشته که تحقیقات این رسانه در کشور آفریقایی غنا نشان داد که بیمارستان‌های این کشور به «به طرز نگرانی‌آوری» با کمبود پرستار آموزش دیده مواجه هستند. معمولا پرستاران برای کسب درآمد و برخورداری از شرایط بهتر از این کشورها مهاجرت می‌کنند.
به هرحال این ابراز «شورای بین‌المللی پرستاران» در حالی انجام شده که هنوز مسئولان دولت و #وزارت_بهداشت در ایران علیرغم آگاهی از حجم روز افزون مهاجرت پرستاران از ایران، موضوع را چندان جدی نگرفته‌اند و حتی تلاش می‌کنند به جای حل مشکلات پرستاران و جلوگیری از مهاجرت آنها، با آمارسازی اینگونه وانمود کنند که کمبود پرستار در کشور آن طور هم که گفته می‌شود جدی نیست.
مثلا بهرام عین الهی و#زیر_بهداشت اخیرا گفته ما کمبود پرستار نداریم بلکه کمبود مجوز استخدام پرستار داریم و از آن سو عباس عبادی معاون پرستاری وزیر بهداشت هم گفته تعداد پرستاران کشور ۲۲۶ هزار نفر است و ۱۵۵ هزار تخت بیمارستانی در کشور وجود دارد. این آمار یعنی به ازای هر تخت ۱.۵ پرستار در کشور فعال است که البته آمار غیرواقعی از سوی یک مقام مسئول است.
به هرحال «شورای بین‌المللی پرستاران» در حالی این ابراز نگرانی را مطرح کرده که با سازمان نظام پرستاری در ایران همکاری نزدیک دارد. خوب است این شورا نگاهی به عملکرد این سازمان درباره برگزاری انتخابات مهندسی شده و همچنین نقش آفرینی در تصویب قوانین ضد پرستاری مانند تعرفه‌گذاری و تاثیر آن در وضع نابسامان پرستاران و میل آنها به مهاجرت از کشور داشته باشد.
#حقوق_پرستار #پرستاران_ایران
@pareestar