پریستار
Photo
پرستاری در ایران: از رویا تا واقعیت
🔵 هنوز چهل سالش نشده که دردِ کمر امانش را بریده است. دو بار ساعد دستش هنگام جابه‌جا کردن بیماران و افتادن بیمار بدحال روی دستش شکسته است. حقوق اندک و ساعت‌های کاری طولانی، مراقبت همزمان از چندین بیمار، اخم و تخم و درشت شنیدن از همراهان بیماران که فکر می‌کنند او به بیمارشان توجه لازم را ندارد، داد و فریاد و گاه توهین شنیدن از #پزشکان بیمارستان، این‌ها تنها بخشی از مشکلاتی است که آرزو هرروز با آن‌ها مواجه است. آرزو تعریف می‌کند چطور و با چه ذوقی رشته #پرستاری را به‌عنوان رشته تحصیلی‌اش انتخاب کرده است.
«خود را در لباس پرستاری، درحالی‌که دارم به بیماران رسیدگی می‌کنم، تصور می‌کردم؛ اما وقتی در واقعیت شروع به کار کردم دیدم آن تصوری که از دور داشتم چقدر با آنچه #پرستاران زن و مرد در بیمارستان‌ها با آن روبه‌رو هستند، فرق دارد. تمام #شیفت_کاری در حال بدو بدو هستی. به دلیل کمبود پرستار در بیمارستان‌ها مجبوری از چندین بیمار همزمان مراقبت کنی. بیماران بدحالی که همه انتظار دارند نفر اولی باشند که بهشان رسیدگی می‌کنی.
باید همزمان حواست به همه چیز باشد. دستورات پزشکان، دستورات سوپروایزر بخش، خیلی از روزها به خودم می‌آیم و می‌بینم ناهار یا شامم را فراموش کرده‌ام. این فشارها در دوران کرونا چندین برابر بود. مجبور بودیم چند شیفت پشت سرهم کار کنیم. در حالیکه گان به تن داشتیم و ماسک به صورت و عملا نفس کشیدن برایمان دشوار شده بود، به بیمارانی که هرروز تعدادشان بیشتر و بیشتر می‌شد رسیدگی می‌کردیم.
بیماران وحشت‌زده‌ای که مدام در خصوص این بیماری ناشناخته سوال می‌پرسیدند و تو باید با حوصله و در کمال آرامش به تک تک آن‌ها روحیه می‌دادی.» آرزو از حقوق کم پرستاران می‌گوید. اینکه گاهی چند ماه چند ماه حقوقشان عقب میافتد. از تعدیل تعداد زیادی پرستار با قراردادهای هشتاد و نه روزه که با فروکش کردن همه‌گیری کرونا و علیرغم تمام ازخودگذشتگی‌هایی که داشتند به شکل بی‌رحمانه‌ای کنار گذاشته شده‌اند و بیمارستان‌ها قراردادشان را تمدید نکرده‌اند.
به گفته رئیس #سازمان_پرستاری کشور در سه ماه گذشته دانشگاه‌ها ۵۰۰۰ پرستار را که در دوران کرونا مشغول به کار بودند، از کار برکنار کرده‌اند و حاضر به تمدید قراردادهایشان نشده‌اند. پرستارانی که علیرغم اعتراضات صنفی که داشتند و باوجود تمام وعده وعیدها بسیارشان همچنان محروم از #حقوق_کاری خود مانده‌اند.
#پرستار #کادر_درمان #بهیاران #کمک_بهیاران #تعرفه_پرستاری #اجرای_قانون_مشاغل_سخت_و_زیان_آور #پرستار_شرکتی #قانون #اینترن #تبدیل_وضعیت #خانه_پرستار #پرستاران_بیکار #وزارت_بهداشت #نظام_پزشکی #قانون_تعرفه_گذاری #خدمات_پرستاری
@pareestar
🔵 هنوز چهل سالش نشده که دردِ کمر امانش را بریده است. دو بار ساعد دستش هنگام جابه‌جا کردن بیماران و افتادن بیمار بدحال روی دستش شکسته است. حقوق اندک و ساعت‌های کاری طولانی، مراقبت همزمان از چندین بیمار، اخم و تخم و درشت شنیدن از همراهان بیماران که فکر می‌کنند او به بیمارشان توجه لازم را ندارد، داد و فریاد و گاه توهین شنیدن از #پزشکان بیمارستان، این‌ها تنها بخشی از مشکلاتی است که آرزو هرروز با آن‌ها مواجه است. آرزو تعریف می‌کند چطور و با چه ذوقی رشته #پرستاری را به‌عنوان رشته تحصیلی‌اش انتخاب کرده است.
«خود را در لباس پرستاری، درحالی‌که دارم به بیماران رسیدگی می‌کنم، تصور می‌کردم؛ اما وقتی در واقعیت شروع به کار کردم دیدم آن تصوری که از دور داشتم چقدر با آنچه #پرستاران زن و مرد در بیمارستان‌ها با آن روبه‌رو هستند، فرق دارد. تمام #شیفت_کاری در حال بدو بدو هستی. به دلیل کمبود پرستار در بیمارستان‌ها مجبوری از چندین بیمار همزمان مراقبت کنی. بیماران بدحالی که همه انتظار دارند نفر اولی باشند که بهشان رسیدگی می‌کنی.
باید همزمان حواست به همه چیز باشد. دستورات پزشکان، دستورات سوپروایزر بخش، خیلی از روزها به خودم می‌آیم و می‌بینم ناهار یا شامم را فراموش کرده‌ام. این فشارها در دوران کرونا چندین برابر بود. مجبور بودیم چند شیفت پشت سرهم کار کنیم. در حالیکه گان به تن داشتیم و ماسک به صورت و عملا نفس کشیدن برایمان دشوار شده بود، به بیمارانی که هرروز تعدادشان بیشتر و بیشتر می‌شد رسیدگی می‌کردیم.
بیماران وحشت‌زده‌ای که مدام در خصوص این بیماری ناشناخته سوال می‌پرسیدند و تو باید با حوصله و در کمال آرامش به تک تک آن‌ها روحیه می‌دادی.» آرزو از حقوق کم پرستاران می‌گوید. اینکه گاهی چند ماه چند ماه حقوقشان عقب میافتد. از تعدیل تعداد زیادی پرستار با قراردادهای هشتاد و نه روزه که با فروکش کردن همه‌گیری کرونا و علیرغم تمام ازخودگذشتگی‌هایی که داشتند به شکل بی‌رحمانه‌ای کنار گذاشته شده‌اند و بیمارستان‌ها قراردادشان را تمدید نکرده‌اند.
به گفته رئیس #سازمان_پرستاری کشور در سه ماه گذشته دانشگاه‌ها ۵۰۰۰ پرستار را که در دوران کرونا مشغول به کار بودند، از کار برکنار کرده‌اند و حاضر به تمدید قراردادهایشان نشده‌اند. پرستارانی که علیرغم اعتراضات صنفی که داشتند و باوجود تمام وعده وعیدها بسیارشان همچنان محروم از #حقوق_کاری خود مانده‌اند.
#پرستار #کادر_درمان #بهیاران #کمک_بهیاران #تعرفه_پرستاری #اجرای_قانون_مشاغل_سخت_و_زیان_آور #پرستار_شرکتی #قانون #اینترن #تبدیل_وضعیت #خانه_پرستار #پرستاران_بیکار #وزارت_بهداشت #نظام_پزشکی #قانون_تعرفه_گذاری #خدمات_پرستاری
@pareestar
پریستار
Photo
مشکلات بهیاران و کمک پرستارها: مشکلاتی که دیده نمی‌شوند
🔵 #کمک_پرستار یا بهیار عضوی از #کادر_درمان و #پزشکی در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی است که تحت نظر #پرستاران فعالیت می‌کنند. این گروه باید تمام مهارت‌های لازم برای مراقبت از بیماران را دارا باشد. برخی از وظایف بهیاران عبارت‌اند از: گرفتن نمونه خون بیمار، مرتب کردن تخت بیمار، آماده نمودن بیمار برای معاینه‌های روزانه، برقراری ارتباط موثر و خوب، استریلیزه نمودن ابزار جراحی، چک کردن علائم زیستی و حیاتی بیمار و...
جابه‌جایی بیماران به ویژه بیمارانی که وزن زیادی دارند، ایستادنهای طولانی، تعویض ملحفه‌ها و بسیاری از کارهایی که بهیاران و کمک پرستارها به طور روزانه و برای ساعت‌های طولانی آن‌ها را مکررا انجام می‌دهند، آسیب‌های جدی جسمی را برای آن‌ها به دنبال دارند.
بسیاری از بهیارها به مشکلاتی چون آسیب ستون فقرات، التهاب مفاصل و زانودرد دچار می‌شوند. آرتروز، واریس، دردهای اسکلتی و عضلانی، گردن درد از جمله دیگر بیماری‌هایی است که #بهیاران با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.
بهیارها و کمک پرستارها به دلیل جابه جایی بیماران و انتقال آن‌ها برای سی تی اسکن و رادیولوژی مدام در معرض اشعه قرار می‌گیرند که این اشعه‌ها اثرات جبران‌ناپذیری بر سلامت آن‌ها دارند.
بهیاران و کمک پرستارها به دلیل اینکه شبانه‌روز با بیماران و همراهان آن‌ها در ارتباط هستند و از آنجایی که به دلیل فشار کاری زیاد مدام در معرض استرس قرار می‌گیرند علاوه بر آسیب‌های جسمی، با مشکلات روحی همچون #افسردگی و اضطراب نیز رو به رو هستند.
در دوران #کرونا و به دلیل کاهش حضور همراهان بیماران در بیمارستان‌ها، آن‌ها مجبور به انجام شخصی‌ترین کارهای مربوط به بیماران شدند.
بسیاری از بهیاران و کمک #پرستار ها از اینکه از آن‌ها به‌عنوان نیروی خدماتی استفاده می‌شود، گلایه دارند.
کمک پرستارها اغلب توسط شرکت‌های خصوصی استخدام می‌شوند. این گروه از حداقل مزایا و تسهیلات کادر درمان برخوردار هستند. درآمد این گروه از کادر درمان باوجود فشار کاری زیاد و ساعت‌های کاری طولانی اغلب بسیار پایین‌تر از پرستاران و پزشکان است.
@pareestar
🔵 #کمک_پرستار یا بهیار عضوی از #کادر_درمان و #پزشکی در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی است که تحت نظر #پرستاران فعالیت می‌کنند. این گروه باید تمام مهارت‌های لازم برای مراقبت از بیماران را دارا باشد. برخی از وظایف بهیاران عبارت‌اند از: گرفتن نمونه خون بیمار، مرتب کردن تخت بیمار، آماده نمودن بیمار برای معاینه‌های روزانه، برقراری ارتباط موثر و خوب، استریلیزه نمودن ابزار جراحی، چک کردن علائم زیستی و حیاتی بیمار و...
جابه‌جایی بیماران به ویژه بیمارانی که وزن زیادی دارند، ایستادنهای طولانی، تعویض ملحفه‌ها و بسیاری از کارهایی که بهیاران و کمک پرستارها به طور روزانه و برای ساعت‌های طولانی آن‌ها را مکررا انجام می‌دهند، آسیب‌های جدی جسمی را برای آن‌ها به دنبال دارند.
بسیاری از بهیارها به مشکلاتی چون آسیب ستون فقرات، التهاب مفاصل و زانودرد دچار می‌شوند. آرتروز، واریس، دردهای اسکلتی و عضلانی، گردن درد از جمله دیگر بیماری‌هایی است که #بهیاران با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کنند.
بهیارها و کمک پرستارها به دلیل جابه جایی بیماران و انتقال آن‌ها برای سی تی اسکن و رادیولوژی مدام در معرض اشعه قرار می‌گیرند که این اشعه‌ها اثرات جبران‌ناپذیری بر سلامت آن‌ها دارند.
بهیاران و کمک پرستارها به دلیل اینکه شبانه‌روز با بیماران و همراهان آن‌ها در ارتباط هستند و از آنجایی که به دلیل فشار کاری زیاد مدام در معرض استرس قرار می‌گیرند علاوه بر آسیب‌های جسمی، با مشکلات روحی همچون #افسردگی و اضطراب نیز رو به رو هستند.
در دوران #کرونا و به دلیل کاهش حضور همراهان بیماران در بیمارستان‌ها، آن‌ها مجبور به انجام شخصی‌ترین کارهای مربوط به بیماران شدند.
بسیاری از بهیاران و کمک #پرستار ها از اینکه از آن‌ها به‌عنوان نیروی خدماتی استفاده می‌شود، گلایه دارند.
کمک پرستارها اغلب توسط شرکت‌های خصوصی استخدام می‌شوند. این گروه از حداقل مزایا و تسهیلات کادر درمان برخوردار هستند. درآمد این گروه از کادر درمان باوجود فشار کاری زیاد و ساعت‌های کاری طولانی اغلب بسیار پایین‌تر از پرستاران و پزشکان است.
@pareestar
پریستار
Photo
یک #پرستار_شرکتی در گفتگو با پریستار:
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آن‌ها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن می‌توان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کمتری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سال‌هاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آن‌ها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آن‌ها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آن‌ها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن می‌توان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کمتری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سال‌هاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آن‌ها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آن‌ها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
پریستار
Photo
پرستاری زیر سیطره #جنسیت، #نژاد و #ملیت
#حرفه_پرستاری شغلی عمومی نیست. بر خلاف باور عموم که هر کس علاقه‌مند به این رشته باشد و در آن تحصیل علم و مهارت کند، می‌تواند وارد این شغل شود، آمارها واقعیت را گونه‌ای دیگر نشان می‌دهند.
در واقع #پرستاری شغل #زنان_مهاجر از کشورهای خاص است.
شمار بالای پرستاران جهان، زنان مهاجر‌اند از کشورهای جنوب جهان و یا اتنیک‌های ساکن دور از مرکز. نزدیک به ۲۰ درصد پرستاران آمریکایی که در محیط‌های رسمی #بهداشت و درمان مشغول به کارند، غیرسفیدپوست هستند.
این رقم برای پرستاران خانگی در آمریکا به اکثریت می‌رسد. در ایالات متحده #پرستاران_مهاجر غالبا از مکزیک و کشورهای آمریکای لاتین، اوکراین و شرق اروپا، جنوب آسیا و غرب آفریقا هستند.
در کانادا آمار #پرستاران_زن مهاجر به مراتب بسیار بیشتر است و اغلب آن‌ها را زنان مهاجر فیلیپینی تشکیل می‌دهند.
اما در #ایران تصویر دموگرافیک پرستاران با دیگر کشورها کاملا متفاوت است. ایران در بین کشورهای منطقه دارای کم‌ترین شمار پرستاران مهاجر غیرایرانی است. در سطح وسیع که شامل #بهیاران و #کمک_بهیاران هم می‌شود، جمعیت قابل توجهی از پرستاران در ایران، مهاجرانی از شهرهای دور از مرکز هستند.
این ساختار علاوه بر #جنسیت‌زدگی (زنانه شدن حرفه پرستاری)، بر پایه هویت‌های اتنیکی و نژادی استوار است اما نه برای رشد و پیشرفت گروه‌های به حاشیه رانده شده و تحت ستم.
عملکرد این ساختار برای پایین نگه داشتن دستمزد و منحصر نگه داشتن ترفیع شغلی و امنیت و تضمین داشتن این شغل برای گروهی است که از برتریت اجتماعی بهره‌مند‌اند. مانند سفیدپوستان در کشورهای شمال جهان و طبقه متوسط رو به مرفه و نزدیک به مرکز در کشوری مانند ایران.
پرستاران زن مهاجر از اتنیک‌ها، ملیت‌ها و نژادهای به حاشیه رانده شده همان پرستارانی هستند که دستمزد کمتری می‌گیرند، امکان کمتری برای ترفیع شغلی دارند و با امکان کمتر تضمین امنیت شغلی هر لحظه می‌توانند در معرض اخراج یا بیکار شدن قرار بگیرند.
@pareestar
#حرفه_پرستاری شغلی عمومی نیست. بر خلاف باور عموم که هر کس علاقه‌مند به این رشته باشد و در آن تحصیل علم و مهارت کند، می‌تواند وارد این شغل شود، آمارها واقعیت را گونه‌ای دیگر نشان می‌دهند.
در واقع #پرستاری شغل #زنان_مهاجر از کشورهای خاص است.
شمار بالای پرستاران جهان، زنان مهاجر‌اند از کشورهای جنوب جهان و یا اتنیک‌های ساکن دور از مرکز. نزدیک به ۲۰ درصد پرستاران آمریکایی که در محیط‌های رسمی #بهداشت و درمان مشغول به کارند، غیرسفیدپوست هستند.
این رقم برای پرستاران خانگی در آمریکا به اکثریت می‌رسد. در ایالات متحده #پرستاران_مهاجر غالبا از مکزیک و کشورهای آمریکای لاتین، اوکراین و شرق اروپا، جنوب آسیا و غرب آفریقا هستند.
در کانادا آمار #پرستاران_زن مهاجر به مراتب بسیار بیشتر است و اغلب آن‌ها را زنان مهاجر فیلیپینی تشکیل می‌دهند.
اما در #ایران تصویر دموگرافیک پرستاران با دیگر کشورها کاملا متفاوت است. ایران در بین کشورهای منطقه دارای کم‌ترین شمار پرستاران مهاجر غیرایرانی است. در سطح وسیع که شامل #بهیاران و #کمک_بهیاران هم می‌شود، جمعیت قابل توجهی از پرستاران در ایران، مهاجرانی از شهرهای دور از مرکز هستند.
این ساختار علاوه بر #جنسیت‌زدگی (زنانه شدن حرفه پرستاری)، بر پایه هویت‌های اتنیکی و نژادی استوار است اما نه برای رشد و پیشرفت گروه‌های به حاشیه رانده شده و تحت ستم.
عملکرد این ساختار برای پایین نگه داشتن دستمزد و منحصر نگه داشتن ترفیع شغلی و امنیت و تضمین داشتن این شغل برای گروهی است که از برتریت اجتماعی بهره‌مند‌اند. مانند سفیدپوستان در کشورهای شمال جهان و طبقه متوسط رو به مرفه و نزدیک به مرکز در کشوری مانند ایران.
پرستاران زن مهاجر از اتنیک‌ها، ملیت‌ها و نژادهای به حاشیه رانده شده همان پرستارانی هستند که دستمزد کمتری می‌گیرند، امکان کمتری برای ترفیع شغلی دارند و با امکان کمتر تضمین امنیت شغلی هر لحظه می‌توانند در معرض اخراج یا بیکار شدن قرار بگیرند.
@pareestar
پریستار
Photo
مصائب بهیار بودن در ایران
از #شیفتهای طولانی تا شب‌کارهایی بدون اضافه پرداخت و…
چند وقتی است که از #بهیاران عزیز کشورمان پیام‌هایی دریافت می‌کنیم که چرا از شرایط نابسامان کار ما پستی منتشر نمی‌کنید. این پست پاسخی به این پیام‌ها و ادای دین به بهیارانی است که نقش مهم آن‌ها در #نظام سلامت کشور معمولا نادیده گرفته می‌شود.
اغلب مواقع هنگامیکه از #کادر_درمان و سلامت صحبت می‌شود، #پزشکان و #پرستاران به ذهن خطور می‌کنند و کمتر کسی به گروه بزرگ و زحمت کش بهیاران اشاره می‌کند. گروهی که بخش قابل توجهی از بار خدمت‌رسانی به بیماران و مراجعین به نظام بهداشت و سلامت را بردوش دارند. دستمزد کم، شیفتهای طولانی و انجام کارهای سنگین بخشی از مشکلاتی است که بهیاران در #ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
بهیاران عمدتاً به صورت #قراردادی در بیمارستان‌ها و #مراکز_درمانی کار می‌کنند و برخلاف پزشکان و پرستاران، #حق_بیمه و سایر مزایایی مانند پرداخت اضافی برای کار اضافه و شب کاری ندارند. بسیاری از بهیاران به دلیل حقوق اندک، در زمان‌های غیراداری به کارهای جایگزینی همچون مسافرکشی، دلیوری غذا و یا خیاطی در خانه مشغول هستند.
شیفتهای طولانی یکی از مشکلات دیگری است که بهیاران با آن روبرو هستند. برخی از آن‌ها مجبور به کار کردن در شیفتهای دوازده‌ساعته و گاه حتی بیشتر نیز هستند. ایستادنهای طولانی، جابه جایی مداوم بیماران، در معرض انواع تشعشعات و موارد دارویی و شیمیایی قرار داشتن، در کنار ساعات کاری طولانی به طور جدی سلامت فیزیکی و روانی آن‌ها را مورد تهدید قرار می‌دهد. خستگی شدید، کاهش تمرکز، کاهش سطح انرژی و افسردگی از جمله این مشکلات فیزیکی و روانی است.
بهیاران در بیمارستان‌ها شرح وظایف مشخصی ندارند، از این رو در دوره‌های مختلف کارهای جدیدی به آن‌ها محول می‌شود. به طور مثال در دوران #کرونا آن‌ها مجبور بودند کارهای همراهان بیماران را نیز برعهده بگیرند. بسیاری از بهیاران از این که به آن‌ها به چشم نیروی خدماتی نگاه می‌شود گلایه دارند. طرف قرارداد بهیاران اغلب شرکت‌های خصوصی هستند و بیمارستان و مراکز درمانی هیچ مسئولیتی در قبال بهیاران که به طور قراردادی مشغول به کار هستند، ندارند.
اگر به عنوان بهیار در مراکز بهداشت و سلامت در ایران کار می‌کنید، لطفا برای ما از سختی‌ها و مشکلات کاریتان بنویسید. پریستار خود را موظف می‌داند تا رسانهای برای بخش‌ها و گروه‌هایی از کادر درمان باشد که صدای کمتری دارند و به مشکلات و مصائب کاری آن‌ها کمتر پرداخته شده است.
@pareestar
از #شیفتهای طولانی تا شب‌کارهایی بدون اضافه پرداخت و…
چند وقتی است که از #بهیاران عزیز کشورمان پیام‌هایی دریافت می‌کنیم که چرا از شرایط نابسامان کار ما پستی منتشر نمی‌کنید. این پست پاسخی به این پیام‌ها و ادای دین به بهیارانی است که نقش مهم آن‌ها در #نظام سلامت کشور معمولا نادیده گرفته می‌شود.
اغلب مواقع هنگامیکه از #کادر_درمان و سلامت صحبت می‌شود، #پزشکان و #پرستاران به ذهن خطور می‌کنند و کمتر کسی به گروه بزرگ و زحمت کش بهیاران اشاره می‌کند. گروهی که بخش قابل توجهی از بار خدمت‌رسانی به بیماران و مراجعین به نظام بهداشت و سلامت را بردوش دارند. دستمزد کم، شیفتهای طولانی و انجام کارهای سنگین بخشی از مشکلاتی است که بهیاران در #ایران با آن دست و پنجه نرم می‌کنند.
بهیاران عمدتاً به صورت #قراردادی در بیمارستان‌ها و #مراکز_درمانی کار می‌کنند و برخلاف پزشکان و پرستاران، #حق_بیمه و سایر مزایایی مانند پرداخت اضافی برای کار اضافه و شب کاری ندارند. بسیاری از بهیاران به دلیل حقوق اندک، در زمان‌های غیراداری به کارهای جایگزینی همچون مسافرکشی، دلیوری غذا و یا خیاطی در خانه مشغول هستند.
شیفتهای طولانی یکی از مشکلات دیگری است که بهیاران با آن روبرو هستند. برخی از آن‌ها مجبور به کار کردن در شیفتهای دوازده‌ساعته و گاه حتی بیشتر نیز هستند. ایستادنهای طولانی، جابه جایی مداوم بیماران، در معرض انواع تشعشعات و موارد دارویی و شیمیایی قرار داشتن، در کنار ساعات کاری طولانی به طور جدی سلامت فیزیکی و روانی آن‌ها را مورد تهدید قرار می‌دهد. خستگی شدید، کاهش تمرکز، کاهش سطح انرژی و افسردگی از جمله این مشکلات فیزیکی و روانی است.
بهیاران در بیمارستان‌ها شرح وظایف مشخصی ندارند، از این رو در دوره‌های مختلف کارهای جدیدی به آن‌ها محول می‌شود. به طور مثال در دوران #کرونا آن‌ها مجبور بودند کارهای همراهان بیماران را نیز برعهده بگیرند. بسیاری از بهیاران از این که به آن‌ها به چشم نیروی خدماتی نگاه می‌شود گلایه دارند. طرف قرارداد بهیاران اغلب شرکت‌های خصوصی هستند و بیمارستان و مراکز درمانی هیچ مسئولیتی در قبال بهیاران که به طور قراردادی مشغول به کار هستند، ندارند.
اگر به عنوان بهیار در مراکز بهداشت و سلامت در ایران کار می‌کنید، لطفا برای ما از سختی‌ها و مشکلات کاریتان بنویسید. پریستار خود را موظف می‌داند تا رسانهای برای بخش‌ها و گروه‌هایی از کادر درمان باشد که صدای کمتری دارند و به مشکلات و مصائب کاری آن‌ها کمتر پرداخته شده است.
@pareestar