یک پرستار شرکتی در مصاحبه با پریستار؛
«خصوصی‌سازی‌ها، زندگی‌مان را نابود کرده است.»

#خصوصی‌سازی‌ ها در #نظام_پرستاری ایران از اوایل دهه هشتاد شمسی کلید خورد. با سر کار آمدن دولت یازدهم شتاب بیشتری به خود گرفت و اکنون در شروع قرن جدید، بیش از ۵۰ درصد از کارکنان #وزارت_بهداشت شرکتی و قراردادی شده‌اند. بخش عمده نیروهای شرکتی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی را #پرستاران، بهیاران و #کمک_بهیاران تشکیل می‌دهند که این روز‌ها و در زیر فشار اقتصادی و گرانی مضاعف با نگرانی‌های زیادی از جمله، تمدید مجدد قرارداد، پرداخت به موقع دستمزد و یا حتی چانه‌زنی برای تمدید دفترچه‌های بیمه خود رو به رو هستند.

آیسا، یک #پرستار شاغل در یکی از بیمارستان‌های تبریز است که سال ۱۳۹۶ از دانشگاه آزاد تبریز در رشته پرستاری فارغ‌التحصیل می‌شود. آیسا اوایل سال ۱۳۹۹ و با شروع پیک اول کرونا در ایران به صورت قراردادی و ۸۹ روزه به #استخدام یکی از #بیمارستان‌های_خصوصی تبریز در می‌آید. او در گفتگو با پریستار در مورد مشکلات «فاجعه‌بار» #پرستاران_شرکتی می‌گوید: « باور کنید #بردگی مطلق است. من با ۴ میلیون و خورده‌ای چگونه قرار است زنده بمانم. من نمی‌گویم با ۴ میلیون تومان می‌شود زندگی کرد، فقط می‌شود با این پول به سختی و با فلاکت زیاد زنده ماند.»

آیسا می‌گوید مادرش #پرستار_بازنشسته است و به خاطر او این شغل را برگزیده است. او در ادامه می‌گوید: « مادر من ۳۰ سال در بیمارستان‌ کودکان تبریز کار کرد و به صورت رسمی استخدام شده بود. نمی‌گویم قبلا هم وضعیت خوب بود اما حداقلش این بود که مادر من مدام ترس این را نداشت که کارش را از دست بدهد.» او در مورد وضعیت تمدید قرارداد پرستاران شرکتی به پریستار می‌گوید: « خود شرکت‌ها به ما می‌گویند که معلوم نیست برای سه ماه آینده با شما قراردادمان را تمدید کنیم. البته حتی اگر آن‌ها هم این حرف «اعصاب خُردکن» را نزنند، ما که می‌دانیم فقط برای ۸۹ روز از ما بهره‌کشی می‌کنند. در اوج دوران #کرونا کمبود پرستار در بیمارستان‌های #تبریز مشهود بود و در همان مدت کوتاه شرکت‌های مختلف #پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی مثل قارچ رویید و سر و کله‌شان پیدا شد. الان طوری شده که من به راستی تعدادشان را نمی‌‌توانم بشمارم.»

آیسا در پایان گفتگویش به پریستار می‌گوید: « خصوصی‌سازی‌ها زندگی‌مان را نابود کرده است. این فقط شامل ما پرستاران شرکتی نمی‌شود. در همین بیمارستانی که من کار می‌کنم وضعیت فاجعه‌بارتر از ما پرستاران شرکتی وجود دارد. مثلا همین کمک بهیارها کمتر از ۳ میلیون تومان در ماه دریافتی دارند و کسی هم صدایشان را نه منعکس می‌کند و نه می‌شنود.»

دستمزد دریافتی یک پرستار شرکتی بر اساس «بخشنامه افزایش حقوق کارکنان و پرستاران شرکتی در سال ۱۴۰۰» حداقل مبلغ ۵۶.۹۹۰.۰۰۰ ریال است. با توجه به خط فقر ۱۰ میلیون تا ۱۲میلیونی این روزها در ایران، #دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی، حداقل پنج میلیون تومان زیر خط فقر است. پرستاران شرکتی مشمول حقوق و مزایای «#قانون_کار» نمی‌شوند و از آن #محروم هستند. مزیایی نظیر پول غذا، پاداش‌ها، سنوات و هزینه‌های ایاب و ذهاب.

@pareestar

یک #پرستار_شرکتی در گفتگو با پریستار:

🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچ‌کس نیست»

#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام می‌شوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشم‌پوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کم‌تر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعه‌بارتر است و نمی‌تواند کفاف هزینه‌های اولیه زندگی برای آن‌ها باشد.

اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟

با آغاز اجرای سیاست‌های #خصوصی‌سازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستان‌های_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستان‌های_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت می‌کردند، اما سرمایه اصلی راه‌اندازی و بهره‌برداری از این بیمارستان‌ها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.

با واگذاری بیمارستان‌های دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکت‌های پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاست‌های «خصوصی‌سازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.

این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیت‌های این شرکت است و به لیست فعالیت‌های آن می‌توان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.

یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کم‌تری نسبت به پرستاری دریافت می‌کند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمی‌کنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه‌ گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستان‌های خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.

به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همه‌گیری کرونا، از بیمارستان‌ها اخراج شدند. این پرستاران سال‌هاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.

🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار می‌گوید:

«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچ‌کس نیست.» او در ادامه اضافه می‌کند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب می‌زنند و فقط این مساله به نفع آن‌هاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستان‌های مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخش‌نامه‌ی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آن‌ها نادیده گرفته می‌شود. او در پایان اضافه می‌کند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمی‌شود.

طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آن‌ها با قراردادهای موقت استخدام شدند.

@pareestar