جشن‌های ماهانه🌔
#جشن_فروردینگان🍀
فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان زرتشتی است.
روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
#جشن_فروردینگان🍀
فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان زرتشتی است.
روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
ایرانیان زرتشتی
ز گیتی برآمد سراسر خروش به آذربد این جشن روز سروش. ✍ #فردوسی_توسی( #شاهنامه) آشنایی با جشن‌های ایرانی و این بار #جشن_سروشگان🐓 #سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز"…
ز گیتی برآمد سراسر خروش
به آذربد این جشن روز سروش.
✍ #فرودسی_توسی ( #شاهنامه)
آشنایی با جشن‌های ایرانی‌مان
#جشن_سروشگان🐓
#سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز" در سروش‌روز از فروردین‌ماه، برابر با هفدهم فروردین در ایران برگزار می‌شد.
سروش از ریشه "سرُو" است که در اوستا "سِرااوشا" به معنی فرمانبرداری و در پارسی میانه مانوی "سرُوشُو" به معنی "شنیدن" آمده است.
بر پایه‌ی باورهای کهن، بویژه در باورهای زرتشتی، سروش ایزدی، نخستین کسی است که نیایش را به مردم آموخت. او پیش از سر زدن آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا می‌خواند. درباره‌ی آیین جشن سروشگان تنها این را می‌دانیم که ایرانیان در این روز به نیایشگاه‌ها می‌رفتند.
بر پایه‌ی افسانه‌های ایرانی، ایزد سروش بر بلندای البرز کاخی دارد با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن و ستاره‌نشان است. گردونه‌ی او را در آسمان، چهار اسب نر درخشان و تیزرو با سم‌های زرین می‌رانند. هیچ جانداری نمی‌تواند از او پیشی بگیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند.
سروش همیشه بیدار است و از آفریدگان مزدا پاسبانی می‌کند و برای این کار هر روز و هر شب، سه بار به دور زمین می‌گردد.
نماد مادی سروش #خروس است که با بانگ بامدادی خود مردم را بیدار می‌کند. از اینرو خروس بویژه خروس سپیدرنگ، ارزش والایی برای ایرانیان داشت.
سروش دارای ویژگی‌هایی چون بازوی پرتوان، چالاکی و شهریاری بر جهان است. او دارای جنگ‌افزار سخت و ابزار مینوی است. ابزار مینویی پیکری آمیخته با سخنان سپند(:مقدس)، اندیشه‌ی والا، خوش‌سخنی، نگهبانی آفریدگان، پاسبانی سرار گیتی و پناه دادن به بینوایان است.
سروش نخستین ایزدی است که زبان به ستایش خداوند گشود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون خشم، مستی، بوشاسپ یا خواب و تنبلی و بویژه دروغ را از میان ببرد.
سروش نابودکننده‌ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان)، کردار مردم را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران سزا می‌دهد. او پیک اهورامزدا و فرمانروای خورآسان تا خوربران(شرق تا غرب) جهان است.
در شاهنامه‌ی فردوسی توسی، سروش نخستین باشنده‌ی(:موجود) فرازمینی در جهان است. در داستان‌های شاهنامه، او بر #کیومرس، #فریدون، #سام، #گودرز و #خسروپرویز نمایان می‌شود و آنها را از بدخواهی‌ها آگاه کرده و یاری‌شان می‌کند.
در سروده‌های #حافظ_شیرازی نیز سروش همان روح‌القدس است.
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها داده است.
✍️ #پریسا_اماموردیلو
📚 برگرفته از:
۱- فرهنگ نام‌های شاهنامه، #رستگار_فسایی.
۲- بندهش #مهرداد_بهار.
۳- جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تکیه بر استوره و مردم‌شناسی، حسام‌الدین مهدوی.
۴- راهنمای زمان جشن‌ها و گردهمایی‌های ملی، رضا مرادی‌غیاث‌آبادی.
۵- تاریخ اساتیری ایران ،#ژاله_آموزگار.
#جشن‌های_ایرانی
#سروش #سروشگان
#خروس #سپید
#فروردین #فروردینگان
(📄پیج سینا آریابان)
@persianzoroastrians🔥
به آذربد این جشن روز سروش.
✍ #فرودسی_توسی ( #شاهنامه)
آشنایی با جشن‌های ایرانی‌مان
#جشن_سروشگان🐓
#سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز" در سروش‌روز از فروردین‌ماه، برابر با هفدهم فروردین در ایران برگزار می‌شد.
سروش از ریشه "سرُو" است که در اوستا "سِرااوشا" به معنی فرمانبرداری و در پارسی میانه مانوی "سرُوشُو" به معنی "شنیدن" آمده است.
بر پایه‌ی باورهای کهن، بویژه در باورهای زرتشتی، سروش ایزدی، نخستین کسی است که نیایش را به مردم آموخت. او پیش از سر زدن آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا می‌خواند. درباره‌ی آیین جشن سروشگان تنها این را می‌دانیم که ایرانیان در این روز به نیایشگاه‌ها می‌رفتند.
بر پایه‌ی افسانه‌های ایرانی، ایزد سروش بر بلندای البرز کاخی دارد با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن و ستاره‌نشان است. گردونه‌ی او را در آسمان، چهار اسب نر درخشان و تیزرو با سم‌های زرین می‌رانند. هیچ جانداری نمی‌تواند از او پیشی بگیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند.
سروش همیشه بیدار است و از آفریدگان مزدا پاسبانی می‌کند و برای این کار هر روز و هر شب، سه بار به دور زمین می‌گردد.
نماد مادی سروش #خروس است که با بانگ بامدادی خود مردم را بیدار می‌کند. از اینرو خروس بویژه خروس سپیدرنگ، ارزش والایی برای ایرانیان داشت.
سروش دارای ویژگی‌هایی چون بازوی پرتوان، چالاکی و شهریاری بر جهان است. او دارای جنگ‌افزار سخت و ابزار مینوی است. ابزار مینویی پیکری آمیخته با سخنان سپند(:مقدس)، اندیشه‌ی والا، خوش‌سخنی، نگهبانی آفریدگان، پاسبانی سرار گیتی و پناه دادن به بینوایان است.
سروش نخستین ایزدی است که زبان به ستایش خداوند گشود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون خشم، مستی، بوشاسپ یا خواب و تنبلی و بویژه دروغ را از میان ببرد.
سروش نابودکننده‌ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان)، کردار مردم را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران سزا می‌دهد. او پیک اهورامزدا و فرمانروای خورآسان تا خوربران(شرق تا غرب) جهان است.
در شاهنامه‌ی فردوسی توسی، سروش نخستین باشنده‌ی(:موجود) فرازمینی در جهان است. در داستان‌های شاهنامه، او بر #کیومرس، #فریدون، #سام، #گودرز و #خسروپرویز نمایان می‌شود و آنها را از بدخواهی‌ها آگاه کرده و یاری‌شان می‌کند.
در سروده‌های #حافظ_شیرازی نیز سروش همان روح‌القدس است.
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها داده است.
✍️ #پریسا_اماموردیلو
📚 برگرفته از:
۱- فرهنگ نام‌های شاهنامه، #رستگار_فسایی.
۲- بندهش #مهرداد_بهار.
۳- جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تکیه بر استوره و مردم‌شناسی، حسام‌الدین مهدوی.
۴- راهنمای زمان جشن‌ها و گردهمایی‌های ملی، رضا مرادی‌غیاث‌آبادی.
۵- تاریخ اساتیری ایران ،#ژاله_آموزگار.
#جشن‌های_ایرانی
#سروش #سروشگان
#خروس #سپید
#فروردین #فروردینگان
(📄پیج سینا آریابان)
@persianzoroastrians🔥
جشن‌های ماهانه ایرانی‌مان
#جشن_بهمن‌گان
به✍️موبد مهندس #کامران_جمشیدی
ایرانیان در درازای سال چندین‌گونه جشن داشته‌اند و دارند که یکی از اینگونه‌ها جشن‌ها جشن‌های ماهیانه هستند و برابر هستند با روزهایی که نام روز و نام ماه یکی می‌شوند.
در گاهشمار زرتشتی/ ایرانی هر ماه ۳۰روز دارد و هر روز هم نامی دارد. در میان این نام‌های ۳۰گانه روزها، نام‌های ۱۲ماه سال نیز وجود دارند.
بر این پایه در هر ماه دستکم یک روز است که نام روز و نام ماه یکسان است. آن روز را جشن می‌گیرند و با افزودن پسوند «گان» به پایان آن نام جشن آن ماه را نام‌گزاری می‌کنند مانند:
۱- #فروردینگان ۲- #اردیبهشت‌گان ۳- #خردادگان ۴- #تیرگان ۵- #امردادگان ۶- #شهریورگان ۷- #مهرگان ۸- #آبان‌گان ۹- #آذرگان ۱۰- #دیگان ۱۱- #بهمن‌گان ۱۲- #اسفندگان.
هر کدام از این جشن‌ها را نیز رسم و آیینی بوده و هست و مناسبت‌های چندی را نیز به آنها نسبت داده‌اند.
گونه کهن و اوستایی واژه بهمن، وُهومَنَVohu Mana می‌باشد وُهو به چَمار(:معنی) نیک یا خوب است همانی که در پارسی امروزه «بَه» شده‌است. مَنَ به چمار اندیشه می‌باشد. پس وهومن روی‌هم می‌شود اندیشه نیک و منش پاک و خرد.
در فلسفه و جهان‌بینی زرتشتی/ ایرانی بهمن، نشان و نماد آن خرد و دانایی و آگاهی است که هم از درون و گوهر هرکس می‌جوشد و هم از دانش‌های روز مایه می‌گیرد و روی‌هم نیرویی می‌شود برای راهنمایی مَرتو(:انسان) به دریافت آگاهی و شناخت بیشتر از خویشتن، جهان و هستی.
این بهمن است که به خودشناسی راه می‌یابد و آنچه را که در فلسفه زرتشتی اَشاAshâ یا آرتاÂrtâ نامیده می‌شود به آدمی می‌شناساند.
اشا قانومندی آفرینش و هستی است.
اشا پاکی و راه راستینی است.
بنابراین یکی از مناسبت‌های بهمن‌گان، گرامیداشت و جشن گرفتن برای خرد و اندیشه نیک و آگاهی است که به مَرتوگان(:بشر) شیوه درست زیستن را می‌نمایاند.
بهمن و اشا به همراه چند بنیان یا پرنسیپ دیگر مانند شهریور، اسفند، خرداد و امرداد پایه‌های فلسفه زرتشتی را تشکیل می‌دهند که به آنها بنیادهای آفرینش یا هستی نیز گفته می‌شود.
در فرهنگ فولکلور یا مردمی زرتشتی این بنیان‌ها به‌نام امشاسپندانAmeshâ spentâ نامیده می‌شوند که به چمار «جاودانان افزاینده» می‌باشند.
در این فرهنگ، هر کدام از این امشاسپندان نماد و نگاهبان بخشی از جهان هستی و زاستار(:طبیعت) گشته‌اند و به آنها گره خورده‌اند.
امشاسپند بهمن نماد و نگاهبان جانوران است. از اینروست که در روزهای بهمن و سه روز دیگر در هر ماه زرتشتیان از گوشت خوردن پرهیز می‌کنند که به این روزها نَبُر می‌گویند که به معنی نبریدن سر جانوران و یا نکشتن آنها برای خوراکشان است.
در گات‌های اشوزرتشت کشتن جانوران کاری نکوهیده به‌شمار آمده‌است. هم از اینرو و هم از برای گرامیداشت زیست‌گاه و جهان زنده است که بسیاری از زرتشتیان گیاهخوار هستند.
هر مَرتو(:انسان) خردمند و آگاهی که به کمترین شناخت راستینی از خود و جهان دست یافته باشد می‌داند که او و همه‌ی دیگر نمودهای هستی از یک گوهر و بن و ریشه بوده و درهم تنیده‌اند و سرنوشتشان از هم جدایی ندارد.
هر آسیبی که به زاستار(:طبیعت)، چه هوایی و گیاهی و یا دامی و جانوری برسد زیانش را مرتو(:انسان)، دیر یا زود نیز خواهد دید و از آن گریزی نیست. پس جشن بهمن‌گان برای یادآوری و گرامیداشت این دو بنیان ارجمند هست که انسان بهتر است خرد را در زندگی پیشه کند و به جهان پیرامون نیز آسیب نرساند، چه گیاه و جانور و چه مرتو(:انسان).
#ایـرانـیـان_زرتـشـتــی🔥
@Persianzoroastrians🔥
#جشن_بهمن‌گان
به✍️موبد مهندس #کامران_جمشیدی
ایرانیان در درازای سال چندین‌گونه جشن داشته‌اند و دارند که یکی از اینگونه‌ها جشن‌ها جشن‌های ماهیانه هستند و برابر هستند با روزهایی که نام روز و نام ماه یکی می‌شوند.
در گاهشمار زرتشتی/ ایرانی هر ماه ۳۰روز دارد و هر روز هم نامی دارد. در میان این نام‌های ۳۰گانه روزها، نام‌های ۱۲ماه سال نیز وجود دارند.
بر این پایه در هر ماه دستکم یک روز است که نام روز و نام ماه یکسان است. آن روز را جشن می‌گیرند و با افزودن پسوند «گان» به پایان آن نام جشن آن ماه را نام‌گزاری می‌کنند مانند:
۱- #فروردینگان ۲- #اردیبهشت‌گان ۳- #خردادگان ۴- #تیرگان ۵- #امردادگان ۶- #شهریورگان ۷- #مهرگان ۸- #آبان‌گان ۹- #آذرگان ۱۰- #دیگان ۱۱- #بهمن‌گان ۱۲- #اسفندگان.
هر کدام از این جشن‌ها را نیز رسم و آیینی بوده و هست و مناسبت‌های چندی را نیز به آنها نسبت داده‌اند.
گونه کهن و اوستایی واژه بهمن، وُهومَنَVohu Mana می‌باشد وُهو به چَمار(:معنی) نیک یا خوب است همانی که در پارسی امروزه «بَه» شده‌است. مَنَ به چمار اندیشه می‌باشد. پس وهومن روی‌هم می‌شود اندیشه نیک و منش پاک و خرد.
در فلسفه و جهان‌بینی زرتشتی/ ایرانی بهمن، نشان و نماد آن خرد و دانایی و آگاهی است که هم از درون و گوهر هرکس می‌جوشد و هم از دانش‌های روز مایه می‌گیرد و روی‌هم نیرویی می‌شود برای راهنمایی مَرتو(:انسان) به دریافت آگاهی و شناخت بیشتر از خویشتن، جهان و هستی.
این بهمن است که به خودشناسی راه می‌یابد و آنچه را که در فلسفه زرتشتی اَشاAshâ یا آرتاÂrtâ نامیده می‌شود به آدمی می‌شناساند.
اشا قانومندی آفرینش و هستی است.
اشا پاکی و راه راستینی است.
بنابراین یکی از مناسبت‌های بهمن‌گان، گرامیداشت و جشن گرفتن برای خرد و اندیشه نیک و آگاهی است که به مَرتوگان(:بشر) شیوه درست زیستن را می‌نمایاند.
بهمن و اشا به همراه چند بنیان یا پرنسیپ دیگر مانند شهریور، اسفند، خرداد و امرداد پایه‌های فلسفه زرتشتی را تشکیل می‌دهند که به آنها بنیادهای آفرینش یا هستی نیز گفته می‌شود.
در فرهنگ فولکلور یا مردمی زرتشتی این بنیان‌ها به‌نام امشاسپندانAmeshâ spentâ نامیده می‌شوند که به چمار «جاودانان افزاینده» می‌باشند.
در این فرهنگ، هر کدام از این امشاسپندان نماد و نگاهبان بخشی از جهان هستی و زاستار(:طبیعت) گشته‌اند و به آنها گره خورده‌اند.
امشاسپند بهمن نماد و نگاهبان جانوران است. از اینروست که در روزهای بهمن و سه روز دیگر در هر ماه زرتشتیان از گوشت خوردن پرهیز می‌کنند که به این روزها نَبُر می‌گویند که به معنی نبریدن سر جانوران و یا نکشتن آنها برای خوراکشان است.
در گات‌های اشوزرتشت کشتن جانوران کاری نکوهیده به‌شمار آمده‌است. هم از اینرو و هم از برای گرامیداشت زیست‌گاه و جهان زنده است که بسیاری از زرتشتیان گیاهخوار هستند.
هر مَرتو(:انسان) خردمند و آگاهی که به کمترین شناخت راستینی از خود و جهان دست یافته باشد می‌داند که او و همه‌ی دیگر نمودهای هستی از یک گوهر و بن و ریشه بوده و درهم تنیده‌اند و سرنوشتشان از هم جدایی ندارد.
هر آسیبی که به زاستار(:طبیعت)، چه هوایی و گیاهی و یا دامی و جانوری برسد زیانش را مرتو(:انسان)، دیر یا زود نیز خواهد دید و از آن گریزی نیست. پس جشن بهمن‌گان برای یادآوری و گرامیداشت این دو بنیان ارجمند هست که انسان بهتر است خرد را در زندگی پیشه کند و به جهان پیرامون نیز آسیب نرساند، چه گیاه و جانور و چه مرتو(:انسان).
#ایـرانـیـان_زرتـشـتــی🔥
@Persianzoroastrians🔥
امروز سه‌شنبه یکم فروردین ماه،
روز اورمزد به سال ۳۷۶۱ مزديسنى است.
☘️امروز #نوروز است💚
☘️امروز نخستین روز #بهار است🤍
🍀امروز نخستین روز #سال_نو هست❤️
در این ماه فرخنده : 👇
۶ فروردین‌ماه جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین‌ماه نیز روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه جشن #سیزده‌بدر را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
🍀 #نوروز_شاد_باش💚
☘️ #سال_نو_شاد_باد🤍
🍀#بهاران_خجسته_باد❤️
@persianzoroastrians🔥☘️
روز اورمزد به سال ۳۷۶۱ مزديسنى است.
☘️امروز #نوروز است💚
☘️امروز نخستین روز #بهار است🤍
🍀امروز نخستین روز #سال_نو هست❤️
در این ماه فرخنده : 👇
۶ فروردین‌ماه جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین‌ماه نیز روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه جشن #سیزده‌بدر را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
🍀 #نوروز_شاد_باش💚
☘️ #سال_نو_شاد_باد🤍
🍀#بهاران_خجسته_باد❤️
@persianzoroastrians🔥☘️
امروز سه‌شنبه یکم فروردین ماه، روز اورمزد به سال ۳۷۶۱ مزديسنى است.
☘️امروز نوروز است💚
☘️امروز نخستین روز بهار است🤍
🍀امروز نخستین روز سال نو هست❤️
در این ماه فرخنده :👇
۶ فروردین‌ماه جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین‌ماه نیز روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه جشن #سیزده‌بدر را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
.
.
ز جمشید و آن روز نو یاد باد
به ایران دل مردمان شاد باد.
همه ساله بخت تو پیروز باد
همه روزگار تو نوروز باد.
.
.
🍀فروردین ماه:
ششم فروردین، خرداد روز:
روز #امید روز #اسپیدا_نوشت (آثارالباقیه، فصل نهم). یا روز نوروز بزرگ(این نام جدیدتر است). این روز از روزهای خجسته ایرانیان، همراه با شادی و آب‌پاشی و آغاز سال نو در سالنامه سُغدی و خوارزمی‌ست. در متن پهلوی «ماهِ فروردین، روزِ خرداد» رویدادهای بسیاری به این روز منسوب شده است. همچون: پیدایی #کیومرس و #هوشنگ، روییدن مشی و مشیانه، تیراندازی #آرش شیواتیر، چیرگی #سام_نریمان بر اژدهاک، پیدایی دوباره #شاه_کیخسرو(از جاودانان در باورهای ایرانی) و همپُرسگی زرتشت با اهورامزدا. نام «روز امید» برای انتظار پیدایی دوباره #کیخسرو و دیگر جاودانان و نجات‌بخشان(سوشیانت‌ها)، به این روز داده شده است. زرتشتیان ایران شاید از اینرو که این روز، روز آغاز پیامداری #زرتشت و همپرسگی او با #اهورامزدا است. این روز(ششم فروردین‌ماه) زادروز #اشوزرتشت اسپنتمان می‌باشد.
نام اسپیدا نوشت، هم از آیین نامه‌نویسی در این روز گرفته شده که آگاهی بیشتری از آن در دست نیست. گمان می‌رود با پیام‌های شادباش نوروزی در پیوند باشد.
دهم فروردین، آبان روز:
جشن آبانگاه، نخستین آبان‌روز سال و به نوشته برهان قاطع(جلد۱برگ۳) انجام جشنی به همین نام، همراه با آب‌پاشی و انتظار بارش باران.
سیزدهم فروردین، تیر روز:
جشن سیزده‌به‌در، نخستین تیر‌روز سال و آغاز کشاورزی در سال نو. آیین نخستین روز کشت‌و‌کار با گرد‌آمدن در زمین کشتزار و آرزوی بارش باران و فرارسیدن سالی خوب و خرم.در سیستان در این روز به ستایش نیایشگاه بسیار کهن و پر رمز و راز خواجه غلتان در بالای کوه خواجه و در میانه دریاچه هامون می‌روند.(آخرین روز سال).
هفدهم فروردین، سروش روز:
هنگام جشن سروشگان در ستایش «سْـرَئوشَـه/ سروش»، ایزد پیام‌آور خداوند و نگاهبان بیداری و روز گرامیداشت #خروس بویژه #خروس_سپید که از گرامی‌ترین جانوران در نزد ایرانیان به شمار می‌رود و به سبب بانگ بامدادی، نماد سروش دانسته می‌شده است.
نوزدهم فروردین، فروردین روز:
جشن «فروردینگان»، جشن گرامیداشت فُـروهر/ فَروَهَر درگذشتگان.
🍀 #نوروز_شاد_باش💚
☘️ #سال_نو_شاد_باد🤍
🍀#بهاران_خجسته_باد❤️
@persianzoroastrians🔥☘️
☘️امروز نوروز است💚
☘️امروز نخستین روز بهار است🤍
🍀امروز نخستین روز سال نو هست❤️
در این ماه فرخنده :👇
۶ فروردین‌ماه جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین‌ماه نیز روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه جشن #سیزده‌بدر را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
.
.
ز جمشید و آن روز نو یاد باد
به ایران دل مردمان شاد باد.
همه ساله بخت تو پیروز باد
همه روزگار تو نوروز باد.
.
.
🍀فروردین ماه:
ششم فروردین، خرداد روز:
روز #امید روز #اسپیدا_نوشت (آثارالباقیه، فصل نهم). یا روز نوروز بزرگ(این نام جدیدتر است). این روز از روزهای خجسته ایرانیان، همراه با شادی و آب‌پاشی و آغاز سال نو در سالنامه سُغدی و خوارزمی‌ست. در متن پهلوی «ماهِ فروردین، روزِ خرداد» رویدادهای بسیاری به این روز منسوب شده است. همچون: پیدایی #کیومرس و #هوشنگ، روییدن مشی و مشیانه، تیراندازی #آرش شیواتیر، چیرگی #سام_نریمان بر اژدهاک، پیدایی دوباره #شاه_کیخسرو(از جاودانان در باورهای ایرانی) و همپُرسگی زرتشت با اهورامزدا. نام «روز امید» برای انتظار پیدایی دوباره #کیخسرو و دیگر جاودانان و نجات‌بخشان(سوشیانت‌ها)، به این روز داده شده است. زرتشتیان ایران شاید از اینرو که این روز، روز آغاز پیامداری #زرتشت و همپرسگی او با #اهورامزدا است. این روز(ششم فروردین‌ماه) زادروز #اشوزرتشت اسپنتمان می‌باشد.
نام اسپیدا نوشت، هم از آیین نامه‌نویسی در این روز گرفته شده که آگاهی بیشتری از آن در دست نیست. گمان می‌رود با پیام‌های شادباش نوروزی در پیوند باشد.
دهم فروردین، آبان روز:
جشن آبانگاه، نخستین آبان‌روز سال و به نوشته برهان قاطع(جلد۱برگ۳) انجام جشنی به همین نام، همراه با آب‌پاشی و انتظار بارش باران.
سیزدهم فروردین، تیر روز:
جشن سیزده‌به‌در، نخستین تیر‌روز سال و آغاز کشاورزی در سال نو. آیین نخستین روز کشت‌و‌کار با گرد‌آمدن در زمین کشتزار و آرزوی بارش باران و فرارسیدن سالی خوب و خرم.در سیستان در این روز به ستایش نیایشگاه بسیار کهن و پر رمز و راز خواجه غلتان در بالای کوه خواجه و در میانه دریاچه هامون می‌روند.(آخرین روز سال).
هفدهم فروردین، سروش روز:
هنگام جشن سروشگان در ستایش «سْـرَئوشَـه/ سروش»، ایزد پیام‌آور خداوند و نگاهبان بیداری و روز گرامیداشت #خروس بویژه #خروس_سپید که از گرامی‌ترین جانوران در نزد ایرانیان به شمار می‌رود و به سبب بانگ بامدادی، نماد سروش دانسته می‌شده است.
نوزدهم فروردین، فروردین روز:
جشن «فروردینگان»، جشن گرامیداشت فُـروهر/ فَروَهَر درگذشتگان.
🍀 #نوروز_شاد_باش💚
☘️ #سال_نو_شاد_باد🤍
🍀#بهاران_خجسته_باد❤️
@persianzoroastrians🔥☘️
امروز سه‌شنبه، یکم فروردین، روز #اورمزد، به سال۳۷۶۱ مزديسنى می‌باشد.
واژه #اورمزد که همان #اهورامزداست، نام نخستین روز از فروردین‌ماه در گاهشمار زرتشتی‌ست.
همان اهورامزدایی که دانش بیکران هستی‌مند است.
همان اهورامزدایی که خداوند جان و خرد ایران و ایرانیان است.
همان اهورامزدایی که در بینش اشوزرتشت، سرآغاز و سرانجام هستی‌ست.
باری،
اینک جشن‌های این ماه خجسته :
۶ فروردین ماه، جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین ماه روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه، جشن #سیزده‌به‌در را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۷ فروردین ماه،، نیز هنگام جشن #سروشگان می‌باشد. روز گرامیداشت خروس، بویژه خروس سپید.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
جشن جهانی #نوروز بر پارسی‌زبانان در سرتاسر گیتی شادباش🥂
جشن باستانی #نوروز بر همه‌ی ایرانیان فرخنده و خجسته باد🍻
🍀هر روزتان نوروز🍀
🍀نوروزتان پیروز🍀
✍️ #ایــرانـیـان_زرتـشــتــی🍀
@Persianzoroastrians🔥🍀
واژه #اورمزد که همان #اهورامزداست، نام نخستین روز از فروردین‌ماه در گاهشمار زرتشتی‌ست.
همان اهورامزدایی که دانش بیکران هستی‌مند است.
همان اهورامزدایی که خداوند جان و خرد ایران و ایرانیان است.
همان اهورامزدایی که در بینش اشوزرتشت، سرآغاز و سرانجام هستی‌ست.
باری،
اینک جشن‌های این ماه خجسته :
۶ فروردین ماه، جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین ماه روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه، جشن #سیزده‌به‌در را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۷ فروردین ماه،، نیز هنگام جشن #سروشگان می‌باشد. روز گرامیداشت خروس، بویژه خروس سپید.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
جشن جهانی #نوروز بر پارسی‌زبانان در سرتاسر گیتی شادباش🥂
جشن باستانی #نوروز بر همه‌ی ایرانیان فرخنده و خجسته باد🍻
🍀هر روزتان نوروز🍀
🍀نوروزتان پیروز🍀
✍️ #ایــرانـیـان_زرتـشــتــی🍀
@Persianzoroastrians🔥🍀
جشن‌های ماهانه🌔
#جشن_فروردینگان🍀
فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان زرتشتی است.
روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
#جشن_فروردینگان🍀
فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان زرتشتی است.
روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
ز گیتی برآمد سراسر خروش
به آذربد این جشن روز سروش.
✍️ #فرودسی_توسی ( #شاهنامه)
آشنایی با جشن‌های ایرانی‌مان
#جشن_سروشگان🐓
#سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز" در سروش‌روز از فروردین‌ماه، برابر با هفدهم فروردین در ایران برگزار می‌شد.
سروش از ریشه "سرُو" است که در اوستا "سِرااوشا" به معنی فرمانبرداری و در پارسی میانه مانوی "سرُوشُو" به معنی "شنیدن" آمده است.
بر پایه‌ی باورهای کهن، بویژه در باورهای زرتشتی، سروش ایزدی، نخستین کسی است که نیایش را به مردم آموخت. او پیش از سر زدن آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا می‌خواند. درباره‌ی آیین جشن سروشگان تنها این را می‌دانیم که ایرانیان در این روز به نیایشگاه‌ها می‌رفتند.
بر پایه‌ی افسانه‌های ایرانی، ایزد سروش بر بلندای البرز کاخی دارد با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن و ستاره‌نشان است. گردونه‌ی او را در آسمان، چهار اسب نر درخشان و تیزرو با سم‌های زرین می‌رانند. هیچ جانداری نمی‌تواند از او پیشی بگیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند.
سروش همیشه بیدار است و از آفریدگان مزدا پاسبانی می‌کند و برای این کار هر روز و هر شب، سه بار به دور زمین می‌گردد.
نماد مادی سروش #خروس است که با بانگ بامدادی خود مردم را بیدار می‌کند. از اینرو خروس بویژه خروس سپیدرنگ، ارزش والایی برای ایرانیان داشت.
سروش دارای ویژگی‌هایی چون بازوی پرتوان، چالاکی و شهریاری بر جهان است. او دارای جنگ‌افزار سخت و ابزار مینوی است. ابزار مینویی پیکری آمیخته با سخنان سپند(:مقدس)، اندیشه‌ی والا، خوش‌سخنی، نگهبانی آفریدگان، پاسبانی سرار گیتی و پناه دادن به بینوایان است.
سروش نخستین ایزدی است که زبان به ستایش خداوند گشود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون خشم، مستی، بوشاسپ یا خواب و تنبلی و بویژه دروغ را از میان ببرد.
سروش نابودکننده‌ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان)، کردار مردم را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران سزا می‌دهد. او پیک اهورامزدا و فرمانروای خورآسان تا خوربران(شرق تا غرب) جهان است.
در شاهنامه‌ی فردوسی توسی، سروش نخستین باشنده‌ی(:موجود) فرازمینی در جهان است. در داستان‌های شاهنامه، او بر #کیومرس، #فریدون، #سام، #گودرز و #خسروپرویز نمایان می‌شود و آنها را از بدخواهی‌ها آگاه کرده و یاری‌شان می‌کند.
در سروده‌های #حافظ_شیرازی نیز سروش همان روح‌القدس است.
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها داده است.
✍️ #پریسا_اماموردیلو
📚 برگرفته از:
۱- فرهنگ نام‌های شاهنامه، #رستگار_فسایی.
۲- بندهش #مهرداد_بهار.
۳- جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تکیه بر استوره و مردم‌شناسی، حسام‌الدین مهدوی.
۴- راهنمای زمان جشن‌ها و گردهمایی‌های ملی، رضا مرادی‌غیاث‌آبادی.
۵- تاریخ اساتیری ایران ،#ژاله_آموزگار.
#جشن‌های_ایرانی
#سروش #سروشگان
#خروس #سپید
#فروردین #فروردینگان
(برداشت از سینا آریابان)
@persianzoroastrians🔥
به آذربد این جشن روز سروش.
✍️ #فرودسی_توسی ( #شاهنامه)
آشنایی با جشن‌های ایرانی‌مان
#جشن_سروشگان🐓
#سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز" در سروش‌روز از فروردین‌ماه، برابر با هفدهم فروردین در ایران برگزار می‌شد.
سروش از ریشه "سرُو" است که در اوستا "سِرااوشا" به معنی فرمانبرداری و در پارسی میانه مانوی "سرُوشُو" به معنی "شنیدن" آمده است.
بر پایه‌ی باورهای کهن، بویژه در باورهای زرتشتی، سروش ایزدی، نخستین کسی است که نیایش را به مردم آموخت. او پیش از سر زدن آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا می‌خواند. درباره‌ی آیین جشن سروشگان تنها این را می‌دانیم که ایرانیان در این روز به نیایشگاه‌ها می‌رفتند.
بر پایه‌ی افسانه‌های ایرانی، ایزد سروش بر بلندای البرز کاخی دارد با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن و ستاره‌نشان است. گردونه‌ی او را در آسمان، چهار اسب نر درخشان و تیزرو با سم‌های زرین می‌رانند. هیچ جانداری نمی‌تواند از او پیشی بگیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند.
سروش همیشه بیدار است و از آفریدگان مزدا پاسبانی می‌کند و برای این کار هر روز و هر شب، سه بار به دور زمین می‌گردد.
نماد مادی سروش #خروس است که با بانگ بامدادی خود مردم را بیدار می‌کند. از اینرو خروس بویژه خروس سپیدرنگ، ارزش والایی برای ایرانیان داشت.
سروش دارای ویژگی‌هایی چون بازوی پرتوان، چالاکی و شهریاری بر جهان است. او دارای جنگ‌افزار سخت و ابزار مینوی است. ابزار مینویی پیکری آمیخته با سخنان سپند(:مقدس)، اندیشه‌ی والا، خوش‌سخنی، نگهبانی آفریدگان، پاسبانی سرار گیتی و پناه دادن به بینوایان است.
سروش نخستین ایزدی است که زبان به ستایش خداوند گشود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون خشم، مستی، بوشاسپ یا خواب و تنبلی و بویژه دروغ را از میان ببرد.
سروش نابودکننده‌ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان)، کردار مردم را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران سزا می‌دهد. او پیک اهورامزدا و فرمانروای خورآسان تا خوربران(شرق تا غرب) جهان است.
در شاهنامه‌ی فردوسی توسی، سروش نخستین باشنده‌ی(:موجود) فرازمینی در جهان است. در داستان‌های شاهنامه، او بر #کیومرس، #فریدون، #سام، #گودرز و #خسروپرویز نمایان می‌شود و آنها را از بدخواهی‌ها آگاه کرده و یاری‌شان می‌کند.
در سروده‌های #حافظ_شیرازی نیز سروش همان روح‌القدس است.
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها داده است.
✍️ #پریسا_اماموردیلو
📚 برگرفته از:
۱- فرهنگ نام‌های شاهنامه، #رستگار_فسایی.
۲- بندهش #مهرداد_بهار.
۳- جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تکیه بر استوره و مردم‌شناسی، حسام‌الدین مهدوی.
۴- راهنمای زمان جشن‌ها و گردهمایی‌های ملی، رضا مرادی‌غیاث‌آبادی.
۵- تاریخ اساتیری ایران ،#ژاله_آموزگار.
#جشن‌های_ایرانی
#سروش #سروشگان
#خروس #سپید
#فروردین #فروردینگان
(برداشت از سینا آریابان)
@persianzoroastrians🔥
جشن‌های ماهانه🌔
#جشن_فروردینگان🍀
فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان زرتشتی است.
روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
#جشن_فروردینگان🍀
فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان زرتشتی است.
روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
#دیگان، میوه چشم به‌راهی:
زمین را هنجاری است که بر بنیاد آن، هر شبانه روز را یک دور بر گرد خویش گردد و بدین‌سان به دیدگاه انسان خورشید بر گردونه مهر سوار و از خاور بدر آید.
امروز که سپیده سر زد و دیده انسان توانا به‌دیدن کف دست خویش شد، گاه‌هاون که سرآغاز روز در گاهشماری زرتشتی است، نوید بخش روز خجسته و ماه فرخنده‌ای گردید.
روزی که در پس خود ۲۷۰ روز دارد از روز بزرگ هستی‌بخش دانا و آغاز سال. ۲۷۰ که نشان از ۹ دارد که بنیاد دین است و زمان چشم به‌راهی و ۳۰ که نشان از روزهای ماه دارد به دین بهی.
روزی که ۲۵۱روز از #فروردینگان گذشته تا #شادی که آرمان فروهر #نیاکانمان بوده است را به یاد داشته باشیم.
روزی که ۲۳۷روز از #اردیبهشت‌گان سپری شده تا #راستی و #عشق را به آتش #اهورا داده پاسبان باشیم.
روزی که ۲۰۴روز از #خردادگان گزراندیم تا به امید دستیابی به #دانش و #رسایی، تلاش نماییم.
روزی که ۱۶۷روز از #تیرگان گذشته تا با تیر #دانش، آزادگی #آرش را به یاد آوریم.
روزی که ۱۴۳روز از #امردادگان گذشته تا #بی‌مرگی گیاه را بشناسیم و گشایش کنیم حساب #جاودانگی را.
روزی که ۱۱۷روز از #شهریورگان سپری شد تا حساب #جاودانگی را با سکه آزمون #اهورایی لبریز نماییم.
روزی که ۷۵روز از #مهرگان گزراندیم تا پایبند باشیم به #مهر و #وفاداری و #عشق و دریابیم شوند بپاخیزی #کاوه و #فریدون را.
روزی که ۵۱روز از #آبان‌گان گذشته است تا آب د#انش را خوراکی برای #آتش عشق داشته باشیم.
روزی که ۲۲ روز از# آذرگان سپری شده است تا #آتش عشق را که نتیجه #دانش اندوزی و #مهرورزی است را نویدبخش امروز بدانیم که اورمزد و دی ماه فرا رسیده است و دیگان دمیده که روز با هستی‌بخش آغاز می‌گردد و ماه به دادار تا به هفته‌ای دیگر پرودگار آتش عشق باشد و هشته‌ای پس آن آفریدگار مهر و پیمان و هشته‌ای در پی آن برپاکننده وجدان بیدار. و از این رو است که دیگان را میوه نه ماه چشم به‌راهی از آغاز سال باید دانست که چون ۹ بنیاد دین را سپری نمودی و بر هر جشنی توشه‌ای از اندیشه و شناخت یافتی به دیگان که آفریدگار آتش و وجدان و مهرورزی است، رسی که بدانی با اندیشه نیک و پاسداشت زمین، سالی دگر را بر این چرخه دیدار خواهی داشت.
✍️موبد دکتر #مهراب_وحیدی
#جشن_دیگان_گرامی_باد
@Persianzoroastrians🔥
زمین را هنجاری است که بر بنیاد آن، هر شبانه روز را یک دور بر گرد خویش گردد و بدین‌سان به دیدگاه انسان خورشید بر گردونه مهر سوار و از خاور بدر آید.
امروز که سپیده سر زد و دیده انسان توانا به‌دیدن کف دست خویش شد، گاه‌هاون که سرآغاز روز در گاهشماری زرتشتی است، نوید بخش روز خجسته و ماه فرخنده‌ای گردید.
روزی که در پس خود ۲۷۰ روز دارد از روز بزرگ هستی‌بخش دانا و آغاز سال. ۲۷۰ که نشان از ۹ دارد که بنیاد دین است و زمان چشم به‌راهی و ۳۰ که نشان از روزهای ماه دارد به دین بهی.
روزی که ۲۵۱روز از #فروردینگان گذشته تا #شادی که آرمان فروهر #نیاکانمان بوده است را به یاد داشته باشیم.
روزی که ۲۳۷روز از #اردیبهشت‌گان سپری شده تا #راستی و #عشق را به آتش #اهورا داده پاسبان باشیم.
روزی که ۲۰۴روز از #خردادگان گزراندیم تا به امید دستیابی به #دانش و #رسایی، تلاش نماییم.
روزی که ۱۶۷روز از #تیرگان گذشته تا با تیر #دانش، آزادگی #آرش را به یاد آوریم.
روزی که ۱۴۳روز از #امردادگان گذشته تا #بی‌مرگی گیاه را بشناسیم و گشایش کنیم حساب #جاودانگی را.
روزی که ۱۱۷روز از #شهریورگان سپری شد تا حساب #جاودانگی را با سکه آزمون #اهورایی لبریز نماییم.
روزی که ۷۵روز از #مهرگان گزراندیم تا پایبند باشیم به #مهر و #وفاداری و #عشق و دریابیم شوند بپاخیزی #کاوه و #فریدون را.
روزی که ۵۱روز از #آبان‌گان گذشته است تا آب د#انش را خوراکی برای #آتش عشق داشته باشیم.
روزی که ۲۲ روز از# آذرگان سپری شده است تا #آتش عشق را که نتیجه #دانش اندوزی و #مهرورزی است را نویدبخش امروز بدانیم که اورمزد و دی ماه فرا رسیده است و دیگان دمیده که روز با هستی‌بخش آغاز می‌گردد و ماه به دادار تا به هفته‌ای دیگر پرودگار آتش عشق باشد و هشته‌ای پس آن آفریدگار مهر و پیمان و هشته‌ای در پی آن برپاکننده وجدان بیدار. و از این رو است که دیگان را میوه نه ماه چشم به‌راهی از آغاز سال باید دانست که چون ۹ بنیاد دین را سپری نمودی و بر هر جشنی توشه‌ای از اندیشه و شناخت یافتی به دیگان که آفریدگار آتش و وجدان و مهرورزی است، رسی که بدانی با اندیشه نیک و پاسداشت زمین، سالی دگر را بر این چرخه دیدار خواهی داشت.
✍️موبد دکتر #مهراب_وحیدی
#جشن_دیگان_گرامی_باد
@Persianzoroastrians🔥
جشن‌های ماهانه ایرانی‌مان💚🤍❤️
#جشن_بهمن‌گان🐓🦜🕊🐏🐎🐄🐕
به✍️موبد مهندس #کامران_جمشیدی
ایرانیان در درازای سال چندین‌گونه جشن داشته‌اند و دارند که یکی از اینگونه‌ها جشن‌ها جشن‌های ماهیانه هستند و برابر هستند با روزهایی که نام روز و نام ماه یکی می‌شوند.
در گاهشمار زرتشتی/ ایرانی هر ماه ۳۰روز دارد و هر روز هم نامی دارد. در میان این نام‌های ۳۰گانه روزها، نام‌های ۱۲ماه سال نیز وجود دارند.
بر این پایه در هر ماه دستکم یک روز است که نام روز و نام ماه یکسان است. آن روز را جشن می‌گیرند و با افزودن پسوند «گان» به پایان آن نام جشن آن ماه را نام‌گزاری می‌کنند مانند:
۱- #فروردینگان ۲- #اردیبهشت‌گان ۳- #خردادگان ۴- #تیرگان ۵- #امردادگان ۶- #شهریورگان ۷- #مهرگان ۸- #آبان‌گان ۹- #آذرگان ۱۰- #دیگان ۱۱- #بهمن‌گان ۱۲- #اسفندگان.
هر کدام از این جشن‌ها را نیز رسم و آیینی بوده و هست و مناسبت‌های چندی را نیز به آنها نسبت داده‌اند.
گونه کهن و اوستایی واژه بهمن، وُهومَنَVohu Mana می‌باشد وُهو به چَمار(:معنی) نیک یا خوب است همانی که در پارسی امروزه «بَه» شده‌است. مَنَ به چمار اندیشه می‌باشد. پس وهومن روی‌هم می‌شود اندیشه نیک و منش پاک و خرد.
در فلسفه و جهان‌بینی زرتشتی/ ایرانی بهمن، نشان و نماد آن خرد و دانایی و آگاهی است که هم از درون و گوهر هرکس می‌جوشد و هم از دانش‌های روز مایه می‌گیرد و روی‌هم نیرویی می‌شود برای راهنمایی مَرتو(:انسان) به دریافت آگاهی و شناخت بیشتر از خویشتن، جهان و هستی.
این بهمن است که به خودشناسی راه می‌یابد و آنچه را که در فلسفه زرتشتی اَشاAshâ یا آرتاÂrtâ نامیده می‌شود به آدمی می‌شناساند.
اشا قانومندی آفرینش و هستی است.
اشا پاکی و راه راستینی است.
بنابراین یکی از مناسبت‌های بهمن‌گان، گرامیداشت و جشن گرفتن برای خرد و اندیشه نیک و آگاهی است که به مَرتوگان(:بشر) شیوه درست زیستن را می‌نمایاند.
بهمن و اشا به همراه چند بنیان یا پرنسیپ دیگر مانند شهریور، اسفند، خرداد و امرداد پایه‌های فلسفه زرتشتی را تشکیل می‌دهند که به آنها بنیادهای آفرینش یا هستی نیز گفته می‌شود.
در فرهنگ فولکلور یا مردمی زرتشتی این بنیان‌ها به‌نام امشاسپندانAmeshâ spentâ نامیده می‌شوند که به چمار «جاودانان افزاینده» می‌باشند.
در این فرهنگ، هر کدام از این امشاسپندان نماد و نگاهبان بخشی از جهان هستی و زاستار(:طبیعت) گشته‌اند و به آنها گره خورده‌اند.
امشاسپند بهمن نماد و نگاهبان جانوران است. از اینروست که در روزهای بهمن و سه روز دیگر در هر ماه زرتشتیان از گوشت خوردن پرهیز می‌کنند که به این روزها نَبُر می‌گویند که به معنی نبریدن سر جانوران و یا نکشتن آنها برای خوراکشان است.
در گات‌های اشوزرتشت کشتن جانوران کاری نکوهیده به‌شمار آمده‌است. هم از اینرو و هم از برای گرامیداشت زیست‌گاه و جهان زنده است که بسیاری از زرتشتیان گیاهخوار هستند.
هر مَرتو(:انسان) خردمند و آگاهی که به کمترین شناخت راستینی از خود و جهان دست یافته باشد می‌داند که او و همه‌ی دیگر نمودهای هستی از یک گوهر و بن و ریشه بوده و درهم تنیده‌اند و سرنوشتشان از هم جدایی ندارد.
هر آسیبی که به زاستار(:طبیعت)، چه هوایی و گیاهی و یا دامی و جانوری برسد زیانش را مرتو(:انسان)، دیر یا زود نیز خواهد دید و از آن گریزی نیست. پس جشن بهمن‌گان برای یادآوری و گرامیداشت این دو بنیان ارجمند هست که انسان بهتر است خرد را در زندگی پیشه کند و به جهان پیرامون نیز آسیب نرساند، چه گیاه و جانور و چه مرتو(:انسان).
#ایـرانـیـان_زرتـشـتــی🔥
@Persianzoroastrians🔥
#جشن_بهمن‌گان🐓🦜🕊🐏🐎🐄🐕
به✍️موبد مهندس #کامران_جمشیدی
ایرانیان در درازای سال چندین‌گونه جشن داشته‌اند و دارند که یکی از اینگونه‌ها جشن‌ها جشن‌های ماهیانه هستند و برابر هستند با روزهایی که نام روز و نام ماه یکی می‌شوند.
در گاهشمار زرتشتی/ ایرانی هر ماه ۳۰روز دارد و هر روز هم نامی دارد. در میان این نام‌های ۳۰گانه روزها، نام‌های ۱۲ماه سال نیز وجود دارند.
بر این پایه در هر ماه دستکم یک روز است که نام روز و نام ماه یکسان است. آن روز را جشن می‌گیرند و با افزودن پسوند «گان» به پایان آن نام جشن آن ماه را نام‌گزاری می‌کنند مانند:
۱- #فروردینگان ۲- #اردیبهشت‌گان ۳- #خردادگان ۴- #تیرگان ۵- #امردادگان ۶- #شهریورگان ۷- #مهرگان ۸- #آبان‌گان ۹- #آذرگان ۱۰- #دیگان ۱۱- #بهمن‌گان ۱۲- #اسفندگان.
هر کدام از این جشن‌ها را نیز رسم و آیینی بوده و هست و مناسبت‌های چندی را نیز به آنها نسبت داده‌اند.
گونه کهن و اوستایی واژه بهمن، وُهومَنَVohu Mana می‌باشد وُهو به چَمار(:معنی) نیک یا خوب است همانی که در پارسی امروزه «بَه» شده‌است. مَنَ به چمار اندیشه می‌باشد. پس وهومن روی‌هم می‌شود اندیشه نیک و منش پاک و خرد.
در فلسفه و جهان‌بینی زرتشتی/ ایرانی بهمن، نشان و نماد آن خرد و دانایی و آگاهی است که هم از درون و گوهر هرکس می‌جوشد و هم از دانش‌های روز مایه می‌گیرد و روی‌هم نیرویی می‌شود برای راهنمایی مَرتو(:انسان) به دریافت آگاهی و شناخت بیشتر از خویشتن، جهان و هستی.
این بهمن است که به خودشناسی راه می‌یابد و آنچه را که در فلسفه زرتشتی اَشاAshâ یا آرتاÂrtâ نامیده می‌شود به آدمی می‌شناساند.
اشا قانومندی آفرینش و هستی است.
اشا پاکی و راه راستینی است.
بنابراین یکی از مناسبت‌های بهمن‌گان، گرامیداشت و جشن گرفتن برای خرد و اندیشه نیک و آگاهی است که به مَرتوگان(:بشر) شیوه درست زیستن را می‌نمایاند.
بهمن و اشا به همراه چند بنیان یا پرنسیپ دیگر مانند شهریور، اسفند، خرداد و امرداد پایه‌های فلسفه زرتشتی را تشکیل می‌دهند که به آنها بنیادهای آفرینش یا هستی نیز گفته می‌شود.
در فرهنگ فولکلور یا مردمی زرتشتی این بنیان‌ها به‌نام امشاسپندانAmeshâ spentâ نامیده می‌شوند که به چمار «جاودانان افزاینده» می‌باشند.
در این فرهنگ، هر کدام از این امشاسپندان نماد و نگاهبان بخشی از جهان هستی و زاستار(:طبیعت) گشته‌اند و به آنها گره خورده‌اند.
امشاسپند بهمن نماد و نگاهبان جانوران است. از اینروست که در روزهای بهمن و سه روز دیگر در هر ماه زرتشتیان از گوشت خوردن پرهیز می‌کنند که به این روزها نَبُر می‌گویند که به معنی نبریدن سر جانوران و یا نکشتن آنها برای خوراکشان است.
در گات‌های اشوزرتشت کشتن جانوران کاری نکوهیده به‌شمار آمده‌است. هم از اینرو و هم از برای گرامیداشت زیست‌گاه و جهان زنده است که بسیاری از زرتشتیان گیاهخوار هستند.
هر مَرتو(:انسان) خردمند و آگاهی که به کمترین شناخت راستینی از خود و جهان دست یافته باشد می‌داند که او و همه‌ی دیگر نمودهای هستی از یک گوهر و بن و ریشه بوده و درهم تنیده‌اند و سرنوشتشان از هم جدایی ندارد.
هر آسیبی که به زاستار(:طبیعت)، چه هوایی و گیاهی و یا دامی و جانوری برسد زیانش را مرتو(:انسان)، دیر یا زود نیز خواهد دید و از آن گریزی نیست. پس جشن بهمن‌گان برای یادآوری و گرامیداشت این دو بنیان ارجمند هست که انسان بهتر است خرد را در زندگی پیشه کند و به جهان پیرامون نیز آسیب نرساند، چه گیاه و جانور و چه مرتو(:انسان).
#ایـرانـیـان_زرتـشـتــی🔥
@Persianzoroastrians🔥
امروز چهارشنبه، یکم فروردین، روز #اورمزد، به سال۳۷۶۲ مزديسنى می‌باشد.
واژه #اورمزد که همان #اهورامزداست، نام نخستین روز از فروردین‌ماه در گاهشمار زرتشتی‌ست.
همان اهورامزدایی که دانش بیکران هستی‌مند است.
همان اهورامزدایی که خداوند جان و خرد ایران و ایرانیان است.
همان اهورامزدایی که در بینش اشوزرتشت، سرآغاز و سرانجام هستی‌ست.
باری،
اینک جشن‌های این ماه خجسته :
۶ فروردین ماه، جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین ماه روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه، جشن #سیزده‌به‌در را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۷ فروردین ماه،، نیز هنگام جشن #سروشگان می‌باشد. روز گرامیداشت خروس، بویژه خروس سپید.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
جشن جهانی #نوروز بر پارسی‌زبانان در سرتاسر گیتی شادباش🥂
جشن باستانی #نوروز بر همه‌ی ایرانیان فرخنده و خجسته باد🍻
🍀هر روزتان نوروز🍀
🍀نوروزتان پیروز🍀
@Persianzoroastrians🔥🍀✍️
واژه #اورمزد که همان #اهورامزداست، نام نخستین روز از فروردین‌ماه در گاهشمار زرتشتی‌ست.
همان اهورامزدایی که دانش بیکران هستی‌مند است.
همان اهورامزدایی که خداوند جان و خرد ایران و ایرانیان است.
همان اهورامزدایی که در بینش اشوزرتشت، سرآغاز و سرانجام هستی‌ست.
باری،
اینک جشن‌های این ماه خجسته :
۶ فروردین ماه، جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین ماه روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه، جشن #سیزده‌به‌در را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۷ فروردین ماه،، نیز هنگام جشن #سروشگان می‌باشد. روز گرامیداشت خروس، بویژه خروس سپید.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
جشن جهانی #نوروز بر پارسی‌زبانان در سرتاسر گیتی شادباش🥂
جشن باستانی #نوروز بر همه‌ی ایرانیان فرخنده و خجسته باد🍻
🍀هر روزتان نوروز🍀
🍀نوروزتان پیروز🍀
@Persianzoroastrians🔥🍀✍️
امروز چهارشنبه، یکم فروردین، روز #اورمزد می‌باشد.
☘️امروز #نوروز پیروز است💚
☘️امروز نخستین روز #بهار است🤍
🍀امروز نخستین روز #سال_نو هست❤️
در این ماه زیبای فرخنده:👇
۶ فروردین‌ماه جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین‌ماه نیز روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه جشن #سیزده‌بدر را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
.
.
ز جمشید و آن روز نو یاد باد
به ایران دل مردمان شاد باد.
همه ساله بخت تو پیروز باد
همه روزگار تو نوروز باد.
.
.
🍀فروردین‌ماه با جشن‌هایش:
✅ ششم فروردین، خرداد روز:
زادروز #اشو_زرتشت🎂
روز #امید روز #اسپیدا_نوشت (آثارالباقیه، فصل نهم). یا روز نوروز بزرگ(این نام جدیدتر است). این روز از روزهای خجسته ایرانیان، همراه با شادی و آب‌پاشی و آغاز سال نو در سالنامه سُغدی و خوارزمی‌ست. در متن پهلوی «ماهِ فروردین، روزِ خرداد» رویدادهای بسیاری به این روز منسوب شده است. همچون: پیدایی #کیومرس و #هوشنگ، روییدن مشی و مشیانه، تیراندازی #آرش شیواتیر، چیرگی #سام_نریمان بر اژدهاک، پیدایی دوباره #شاه_کیخسرو(از جاودانان در باورهای ایرانی) و همپُرسگی زرتشت با اهورامزدا. نام «روز امید» برای انتظار پیدایی دوباره #کیخسرو و دیگر جاودانان و نجات‌بخشان(سوشیانت‌ها)، به این روز داده شده است. زرتشتیان ایران شاید از اینرو که این روز، روز آغاز پیامداری #زرتشت و همپرسگی او با #اهورامزدا است. این روز(ششم فروردین‌ماه) زادروز #اشوزرتشت اسپنتمان می‌باشد.
نام اسپیدا نوشت، هم از آیین نامه‌نویسی در این روز گرفته شده که آگاهی بیشتری از آن در دست نیست. گمان می‌رود با پیام‌های شادباش نوروزی در پیوند باشد.
✅ دهم فروردین، آبان روز:
جشن آبانگاه، نخستین آبان‌روز سال و به نوشته برهان قاطع(جلد۱برگ۳) انجام جشنی به همین نام، همراه با آب‌پاشی و انتظار بارش باران.
✅ سیزدهم فروردین، تیر روز:
جشن سیزده‌به‌در، نخستین تیر‌روز سال و آغاز کشاورزی در سال نو. آیین نخستین روز کشت‌و‌کار با گرد‌آمدن در زمین کشتزار و آرزوی بارش باران و فرارسیدن سالی خوب و خرم.در سیستان در این روز به ستایش نیایشگاه بسیار کهن و پر رمز و راز خواجه غلتان در بالای کوه خواجه و در میانه دریاچه هامون می‌روند.(آخرین روز سال).
✅ هفدهم فروردین، سروش روز:
هنگام جشن سروشگان در ستایش «سْـرَئوشَـه/ سروش»، ایزد پیام‌آور خداوند و نگاهبان بیداری و روز گرامیداشت #خروس بویژه #خروس_سپید که از گرامی‌ترین جانوران در نزد ایرانیان به شمار می‌رود و به سبب بانگ بامدادی، نماد سروش دانسته می‌شده است.
✅ نوزدهم فروردین، فروردین روز:
جشن «فروردینگان»، جشن گرامیداشت فُـروهر/ فَروَهَر درگذشتگان.
🍀 #نوروز_شاد_باش💚
☘️ #سال_نو_شاد_باد🤍
🍀#بهاران_خجسته_باد❤️
@persianzoroastrians🔥☘️
☘️امروز #نوروز پیروز است💚
☘️امروز نخستین روز #بهار است🤍
🍀امروز نخستین روز #سال_نو هست❤️
در این ماه زیبای فرخنده:👇
۶ فروردین‌ماه جشن زادروز #اشوزرتشت را پیش‌رو داریم.
۱۲ فروردین‌ماه نیز روز #زاستار(:طبیعت) را گرامی می‌داریم.
۱۳ فروردین‌ماه جشن #سیزده‌بدر را در زاستار به‌سر می‌بریم.
۱۹ فروردین‌ماه هم جشن #فروردینگان را برگزار می‌کنیم.
.
.
ز جمشید و آن روز نو یاد باد
به ایران دل مردمان شاد باد.
همه ساله بخت تو پیروز باد
همه روزگار تو نوروز باد.
.
.
🍀فروردین‌ماه با جشن‌هایش:
✅ ششم فروردین، خرداد روز:
زادروز #اشو_زرتشت🎂
روز #امید روز #اسپیدا_نوشت (آثارالباقیه، فصل نهم). یا روز نوروز بزرگ(این نام جدیدتر است). این روز از روزهای خجسته ایرانیان، همراه با شادی و آب‌پاشی و آغاز سال نو در سالنامه سُغدی و خوارزمی‌ست. در متن پهلوی «ماهِ فروردین، روزِ خرداد» رویدادهای بسیاری به این روز منسوب شده است. همچون: پیدایی #کیومرس و #هوشنگ، روییدن مشی و مشیانه، تیراندازی #آرش شیواتیر، چیرگی #سام_نریمان بر اژدهاک، پیدایی دوباره #شاه_کیخسرو(از جاودانان در باورهای ایرانی) و همپُرسگی زرتشت با اهورامزدا. نام «روز امید» برای انتظار پیدایی دوباره #کیخسرو و دیگر جاودانان و نجات‌بخشان(سوشیانت‌ها)، به این روز داده شده است. زرتشتیان ایران شاید از اینرو که این روز، روز آغاز پیامداری #زرتشت و همپرسگی او با #اهورامزدا است. این روز(ششم فروردین‌ماه) زادروز #اشوزرتشت اسپنتمان می‌باشد.
نام اسپیدا نوشت، هم از آیین نامه‌نویسی در این روز گرفته شده که آگاهی بیشتری از آن در دست نیست. گمان می‌رود با پیام‌های شادباش نوروزی در پیوند باشد.
✅ دهم فروردین، آبان روز:
جشن آبانگاه، نخستین آبان‌روز سال و به نوشته برهان قاطع(جلد۱برگ۳) انجام جشنی به همین نام، همراه با آب‌پاشی و انتظار بارش باران.
✅ سیزدهم فروردین، تیر روز:
جشن سیزده‌به‌در، نخستین تیر‌روز سال و آغاز کشاورزی در سال نو. آیین نخستین روز کشت‌و‌کار با گرد‌آمدن در زمین کشتزار و آرزوی بارش باران و فرارسیدن سالی خوب و خرم.در سیستان در این روز به ستایش نیایشگاه بسیار کهن و پر رمز و راز خواجه غلتان در بالای کوه خواجه و در میانه دریاچه هامون می‌روند.(آخرین روز سال).
✅ هفدهم فروردین، سروش روز:
هنگام جشن سروشگان در ستایش «سْـرَئوشَـه/ سروش»، ایزد پیام‌آور خداوند و نگاهبان بیداری و روز گرامیداشت #خروس بویژه #خروس_سپید که از گرامی‌ترین جانوران در نزد ایرانیان به شمار می‌رود و به سبب بانگ بامدادی، نماد سروش دانسته می‌شده است.
✅ نوزدهم فروردین، فروردین روز:
جشن «فروردینگان»، جشن گرامیداشت فُـروهر/ فَروَهَر درگذشتگان.
🍀 #نوروز_شاد_باش💚
☘️ #سال_نو_شاد_باد🤍
🍀#بهاران_خجسته_باد❤️
@persianzoroastrians🔥☘️
جشن‌های ماهانه🌔
#جشن_فروردینگان🍀
🍀 فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان است.
🍀 روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
✅ جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
✅ فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
✅ فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
#جشن_فروردینگان🍀
🍀 فروردینگان یا فروردگ یکی از جشن‌های ماهانه ایرانیان است.
🍀 روز برگزاری این جشن نوزدهم فروردین‌ماه است.
فرودگ یا فروردینگان جشنی برای یادبود درگذشتگان است و از آنجایی که در دین زرتشتی اندوه و سوگواری جایی ندارد آیین‌های سوگواری به‌گونه جشن برگزار می‌شود و مردم روان درگذشتگان را هم در شادی خود شرکت می‌دهند.
✅ جشن‌ها در ایران باستان:
در ایران کهن به فراخورهای گوناگون جشنی برگزار می‌شد و از آنجا که جشن نیایش هم به‌شمار می‌آمد، برگزاری آن رنگ آیینی به خود گرفته بود.
در باورهای ایرانی، برخی از این جشن‌ها، جشن‌های بایسته بود، مانند گاهنبارها که جشن‌های سالگرد آفرینش‌های شش‌گانه همچون: آسمان، آب، زمین، گیاه، چارپایان سودمند و آدم‌هاست و برخی جشن‌های شایسته و پسندیده، مانند جشن‌های برابری نام روز و ماه که جشن‌های ماهانه خوانده می‌شود.
✅ فروردینگان یا جشن ماهانه ماه فروردین:
در گاهشماری زرتشتی هر روز ماه را با نام یکی از امشاسپندان و ایزدان می‌خواندند.
در هر ماه، در روزی که با نام آن ماه هم‌نام می‌شد، جشنی برگزار می‌کردند که برخی از این جشن‌ها از همگانی و اهمیت فراوانی برخوردار بودند و تا امروز ارزش خود را نگه داشته‌اند، مانند جشن فروردینگان ۱۹ فروردین. جشن تیرگان ۱۳تیر. جشن مهرگان ۱۶مهر. جشن اسپندگان ۵ اسفند.
روز نوزدهم هر ماه «فروردین» نام دارد و نوزدهم فروردین جشنی برگزار می‌شد، به‌نام #فروردینگان که به آن #فرودگ نیز می‌گویند.
✅ فروهر:
فروردین به معنی فروهرها و ماه فروردین از آغاز ماه فروهرها و این جشن در ارز نهادن از فروهرهاست.
فروهرFrawahr که گونه اوستایی آن فروشیFravashi و گونه پارسی باستان آن فرورتیFra-vrti است، یکی از موجودات اساتیری ایران و از بحث‌انگیزترین آنهاست.
هر انسانی از پنج آخشیج(:عنصر) پایه‌ریزی شده‌است:
١- روان
٢- جان(پایه زندگی)
٣- فروشی(«خود» آسمانی او)
۴- وجدان
۵- تن.
فروهر یا فروشی بخشی از وجود مینویی انسان است که روانش نگهدار اوست.
هر بدی که آدمی بر زمین کند، بر خود آسمانی او کارایی ندارد و تنها وجود زمینی انسان است که به سبب گناهانش در دوزخ رنج می‌برد.
به‌گونه دیگر، فروهر روح پاسبان آدمی است که پیش از زایش وجود دارد و پس از مرگ نیز باقی می‌ماند.
روان پس از مرگ به فروشی خود می‌پیوندد.
از آنجا که فروهرها یکسره پاکند از یاوران نیروهای اهورایی به‌شمار می‌آیند و در نبرد با اهریمن تاریکی هستند.
آنان همچون «سواران دلاور نیزه بدست» به صف ایستاده‌اند و سد گریز اهریمن از جهان روشنی می‌شوند که با زور درون آن شده بود.
درباره معنی این واژه نگرش‌های گوناگون ارایه شده‌است. نمای واژه از پیشوند «فرا» و بن کنونی «ور» و پسوند نام مونث‌ساز «تی» ساخته شده‌است. هرآینه چون بن «ور» معانی گوناگونی در زبان‌های باستانی ایران دارد، درباره معنای این واژه ناهماهنگی دیدگاه است.
برخی ایران‌شناسان معنی «گزینش» را برای آن در نظر گرفته‌اند و با این معنی، فروهر آن بخشی از انسان است که توانایی گزینش میان خوب و بد را دارد. برخی دیگر «ور» را به معنی «پوشاننده، در برگیرنده» می‌پندارند و «فروهر» را «نگاهبان، پشتیبان» معنا می‌کنند. «ور» به معنای «آبستن کردن» نیز است و با این معنا، می‌توان پیوند فروهرها را با زاییدن توجیه کرد. چون در مراحل نخستین همبودگاه آدمی، باور مردم این بود که آنچه باعث آبستنی زنان می‌شود، روان نیاکان است.
هرآینه پیشنهادی که از همه بخردانه‌تر به نظر می‌رسد، باور بیلیBailey، ایران‌شناس بزرگ، است که این واژه را از بن «ورتی»varti به معنی «دلاوری» می‌گیرد و باورمند است که فروهر نماینده روان پهلوانی درگذشته بود که تندیس دلیری شناخته می‌شد.
چنانچه، باید پنداشت که در میان ایرانیان رزمنده، روزگاری آیین پرستش پهلوان رایج بوده و بازماندگان، پهلوانان درگذشته را ستایش می‌کردند تا از نیروی پهلوانی نهفته آنان کمک و یاری بگیرند.
فروهرها را موجوداتی مونث و بالدار و جنگجو می‌دانستند که در آسمان زندگی می‌کنند.
از اینرو، بسیار چست و چالاک‌اند تا در هنگام نیاز با شتاب به کمک خویشان خود بشتابند.
بازماندگان نیز با دهش و خواندن نیایش زمینه خشنودی آنان را فراهم می‌کردند.
باور به فره‌وشی باوری پیش آیین زرتشتی و وابسته به دوران آریایی‌هاست.
در اساتیر هند نیز باوری همانند، با نام پیتاراPitara وجود دارد. و جشن در پیوند به آنها را موکتادMuktad می‌نامند.
زمان بازگشت فروهرها به زمین نیز در نوروز و ماه فروردین با زمانی‌که در دیگر تمدن‌های هند و اروپایی برای این رویداد قایل بودند(نیمه ماه مارس) برابرسنجی می‌کند. باوری که استوار و با نیرو به دین زرتشت راه یافت و رنگ دینی به‌خود گرفت.
👇ادامه‌اش👇
ایرانیان زرتشتی
ز گیتی برآمد سراسر خروش به آذربد این جشن روز سروش. ✍ #فردوسی_توسی( #شاهنامه) آشنایی با جشن‌های ایرانی و این بار #جشن_سروشگان🐓 #سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز"…
.
ز گیتی برآمد سراسر خروش
به آذربد این جشن روز سروش.
✍ #فرودسی_توسی ( #شاهنامه)
.
(با پوزش از اینکه این جشن سالانه سرزمین‌مان را دیر گزاشتم. از نوروز در سر داشتم که یادم نرود اما افسوسمندانه امسال سر وخت یادم رفت.
چنانچه هم‌اینک این پست را گزاشتم باز خواستم به شناساندن جشن‌های نیک و شاد ایرانی‌مان بپردازم).
🐓
✅ آشنایی با جشن‌های ایرانی‌مان
#جشن_سروشگان🐓
#سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز" در سروش‌روز از فروردین‌ماه، برابر با هفدهم فروردین در ایران برگزار می‌شد.
سروش از ریشه "سرُو" است که در اوستا "سِرااوشا" به معنی فرمانبرداری و در پارسی میانه مانوی "سرُوشُو" به معنی "شنیدن" آمده است.
بر پایه‌ی باورهای کهن، بویژه در باورهای زرتشتی، سروش ایزدی، نخستین کسی است که نیایش را به مردم آموخت. او پیش از سر زدن آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا می‌خواند. درباره‌ی آیین جشن سروشگان تنها این را می‌دانیم که ایرانیان در این روز به نیایشگاه‌ها می‌رفتند.
بر پایه‌ی افسانه‌های ایرانی، ایزد سروش بر بلندای البرز کاخی دارد با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن و ستاره‌نشان است. گردونه‌ی او را در آسمان، چهار اسب نر درخشان و تیزرو با سم‌های زرین می‌رانند. هیچ جانداری نمی‌تواند از او پیشی بگیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند.
سروش همیشه بیدار است و از آفریدگان مزدا پاسبانی می‌کند و برای این کار هر روز و هر شب، سه بار به دور زمین می‌گردد.
نماد مادی سروش #خروس است که با بانگ بامدادی خود مردم را بیدار می‌کند. از اینرو خروس بویژه خروس سپیدرنگ، ارزش والایی برای ایرانیان داشت.
سروش دارای ویژگی‌هایی چون بازوی پرتوان، چالاکی و شهریاری بر جهان است. او دارای جنگ‌افزار سخت و ابزار مینوی است. ابزار مینویی پیکری آمیخته با سخنان سپند(:مقدس)، اندیشه‌ی والا، خوش‌سخنی، نگهبانی آفریدگان، پاسبانی سرار گیتی و پناه دادن به بینوایان است.
سروش نخستین ایزدی است که زبان به ستایش خداوند گشود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون خشم، مستی، بوشاسپ یا خواب و تنبلی و بویژه دروغ را از میان ببرد.
سروش نابودکننده‌ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان)، کردار مردم را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران سزا می‌دهد. او پیک اهورامزدا و فرمانروای خورآسان تا خوربران(شرق تا غرب) جهان است.
در شاهنامه‌ی فردوسی توسی، سروش نخستین باشنده‌ی(:موجود) فرازمینی در جهان است. در داستان‌های شاهنامه، او بر #کیومرس، #فریدون، #سام، #گودرز و #خسروپرویز نمایان می‌شود و آنها را از بدخواهی‌ها آگاه کرده و یاری‌شان می‌کند.
در سروده‌های #حافظ_شیرازی نیز سروش همان روح‌القدس است.
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها داده است.
✍️ #پریسا_اماموردیلو
📚 برگرفته از:
۱- فرهنگ نام‌های شاهنامه، #رستگار_فسایی.
۲- بندهش #مهرداد_بهار.
۳- جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تکیه بر استوره و مردم‌شناسی، حسام‌الدین مهدوی.
۴- راهنمای زمان جشن‌ها و گردهمایی‌های ملی، رضا مرادی‌غیاث‌آبادی.
۵- تاریخ اساتیری ایران ،#ژاله_آموزگار.
#جشن‌های_ایرانی
#سروش #سروشگان
#خروس #سپید
#فروردین #فروردینگان
(📄پیج سینا آریابان)
@persianzoroastrians🔥
ز گیتی برآمد سراسر خروش
به آذربد این جشن روز سروش.
✍ #فرودسی_توسی ( #شاهنامه)
.
(با پوزش از اینکه این جشن سالانه سرزمین‌مان را دیر گزاشتم. از نوروز در سر داشتم که یادم نرود اما افسوسمندانه امسال سر وخت یادم رفت.
چنانچه هم‌اینک این پست را گزاشتم باز خواستم به شناساندن جشن‌های نیک و شاد ایرانی‌مان بپردازم).
🐓
✅ آشنایی با جشن‌های ایرانی‌مان
#جشن_سروشگان🐓
#سروش یکی از ایزدان بزرگ و باستانی ایرانیان، نگهبان سامان‌مندی(:نظم) و نگهبان پیمان‌ها بود. #جشن_سروشگان یا جشن "هفده‌روز" در سروش‌روز از فروردین‌ماه، برابر با هفدهم فروردین در ایران برگزار می‌شد.
سروش از ریشه "سرُو" است که در اوستا "سِرااوشا" به معنی فرمانبرداری و در پارسی میانه مانوی "سرُوشُو" به معنی "شنیدن" آمده است.
بر پایه‌ی باورهای کهن، بویژه در باورهای زرتشتی، سروش ایزدی، نخستین کسی است که نیایش را به مردم آموخت. او پیش از سر زدن آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا می‌خواند. درباره‌ی آیین جشن سروشگان تنها این را می‌دانیم که ایرانیان در این روز به نیایشگاه‌ها می‌رفتند.
بر پایه‌ی افسانه‌های ایرانی، ایزد سروش بر بلندای البرز کاخی دارد با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن و ستاره‌نشان است. گردونه‌ی او را در آسمان، چهار اسب نر درخشان و تیزرو با سم‌های زرین می‌رانند. هیچ جانداری نمی‌تواند از او پیشی بگیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند.
سروش همیشه بیدار است و از آفریدگان مزدا پاسبانی می‌کند و برای این کار هر روز و هر شب، سه بار به دور زمین می‌گردد.
نماد مادی سروش #خروس است که با بانگ بامدادی خود مردم را بیدار می‌کند. از اینرو خروس بویژه خروس سپیدرنگ، ارزش والایی برای ایرانیان داشت.
سروش دارای ویژگی‌هایی چون بازوی پرتوان، چالاکی و شهریاری بر جهان است. او دارای جنگ‌افزار سخت و ابزار مینوی است. ابزار مینویی پیکری آمیخته با سخنان سپند(:مقدس)، اندیشه‌ی والا، خوش‌سخنی، نگهبانی آفریدگان، پاسبانی سرار گیتی و پناه دادن به بینوایان است.
سروش نخستین ایزدی است که زبان به ستایش خداوند گشود.
ایزد سروش بر آن است تا نیروهای اهریمنی چون خشم، مستی، بوشاسپ یا خواب و تنبلی و بویژه دروغ را از میان ببرد.
سروش نابودکننده‌ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان)، کردار مردم را سنجیده و به نیکوکاران پاداش و به بدکاران سزا می‌دهد. او پیک اهورامزدا و فرمانروای خورآسان تا خوربران(شرق تا غرب) جهان است.
در شاهنامه‌ی فردوسی توسی، سروش نخستین باشنده‌ی(:موجود) فرازمینی در جهان است. در داستان‌های شاهنامه، او بر #کیومرس، #فریدون، #سام، #گودرز و #خسروپرویز نمایان می‌شود و آنها را از بدخواهی‌ها آگاه کرده و یاری‌شان می‌کند.
در سروده‌های #حافظ_شیرازی نیز سروش همان روح‌القدس است.
چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غیبم چه مژده‌ها داده است.
✍️ #پریسا_اماموردیلو
📚 برگرفته از:
۱- فرهنگ نام‌های شاهنامه، #رستگار_فسایی.
۲- بندهش #مهرداد_بهار.
۳- جشن‌ها و آیین‌های ایرانی با تکیه بر استوره و مردم‌شناسی، حسام‌الدین مهدوی.
۴- راهنمای زمان جشن‌ها و گردهمایی‌های ملی، رضا مرادی‌غیاث‌آبادی.
۵- تاریخ اساتیری ایران ،#ژاله_آموزگار.
#جشن‌های_ایرانی
#سروش #سروشگان
#خروس #سپید
#فروردین #فروردینگان
(📄پیج سینا آریابان)
@persianzoroastrians🔥