«پلیکان خاک‌آلود»
—------------------—
https://goo.gl/MvmWCp
سحابی پلیکان با نمای آشنایش حدود ۲۰۰۰ سال نوری دورتر از زمین، در صورت فلکی بلندپرواز ماکیان (قو) جای دارد.
این ابر گاز و غبار میان‌ستاره‌ای که به نام آی‌سی ۵۰۷۰ هم شناخته می‌شود درست بیرون از "ساحل خاوری" سحابی آمریکای شمالی (ان‌جی‌سی ۷۰۰۰) جای دارد. سحابی آمریکای شمالی هم یکی دیگر از سحابی‌های گسیلشی در ماکیان است که چهره‌ای آشنا دارد.
هم پلیکان و هم آمریکای شمالی بخشی از یک منطقه‌ی ستاره‌زای بزرگ و پیچیده هستند که فاصله‌ی چندانی با سحابی پرآوازه‌ترِ شکارچی ندارد.
از چشم‌انداز ما، ابرهای تیره‌ی غبار (بالا، چپ) چشم و نوک بلند پلیکان را ساخته، و یک پشته‌ی گاز یونشی هم نمای خمیده‌ی سر و گردن آن را پدید آورده‌اند.
این تصویر رنگی خیره‌کننده‌ی از همگذاری داده‌های تصویری باریک-باندی درست شده که تابش نور از اتم‌های هیدروژن و اکسیژن موجود در این ابر کیهانی را ثبت کرده‌اند.
پهنای چشم‌اندازِ درون این تصویر در فاصله‌ی برآوردی #سحابی_پلیکان حدود ۳۰ سال نوریست.
#صورت_فلکی_ماکیان #سحابی_گسیلشی #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_19.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------—
https://goo.gl/MvmWCp
سحابی پلیکان با نمای آشنایش حدود ۲۰۰۰ سال نوری دورتر از زمین، در صورت فلکی بلندپرواز ماکیان (قو) جای دارد.
این ابر گاز و غبار میان‌ستاره‌ای که به نام آی‌سی ۵۰۷۰ هم شناخته می‌شود درست بیرون از "ساحل خاوری" سحابی آمریکای شمالی (ان‌جی‌سی ۷۰۰۰) جای دارد. سحابی آمریکای شمالی هم یکی دیگر از سحابی‌های گسیلشی در ماکیان است که چهره‌ای آشنا دارد.
هم پلیکان و هم آمریکای شمالی بخشی از یک منطقه‌ی ستاره‌زای بزرگ و پیچیده هستند که فاصله‌ی چندانی با سحابی پرآوازه‌ترِ شکارچی ندارد.
از چشم‌انداز ما، ابرهای تیره‌ی غبار (بالا، چپ) چشم و نوک بلند پلیکان را ساخته، و یک پشته‌ی گاز یونشی هم نمای خمیده‌ی سر و گردن آن را پدید آورده‌اند.
این تصویر رنگی خیره‌کننده‌ی از همگذاری داده‌های تصویری باریک-باندی درست شده که تابش نور از اتم‌های هیدروژن و اکسیژن موجود در این ابر کیهانی را ثبت کرده‌اند.
پهنای چشم‌اندازِ درون این تصویر در فاصله‌ی برآوردی #سحابی_پلیکان حدود ۳۰ سال نوریست.
#صورت_فلکی_ماکیان #سحابی_گسیلشی #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_19.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دیده شدن شراره نیرومند در یک کوتوله سفید برای نخستین بار»
—------------------------------------------------------—
https://goo.gl/xTaH3k
* دانشمندان دانشگاه آکسفورد برای نخستین بار شراره‌هایی از گاز را مشاهده کرده‌اند که با سرعت باورنکردنی از یک سامانه‌ی دوتایی کوتوله‌ی سفید بیرون می‌زند. دیدن چنین فعالیتی برای نخستین بار، نشان می‌دهد که شناخت کنونی ما از رفتار و عادت‌های ستارگان و توانایی‌های آنها هنوز کاستی دارد.
شراره‌های تند (rapid flares) که دگرگونی‌هایی بی‌اندازه نیرومند و سریع در روشنایی یک ستاره هستند زمانی رخ می‌دهند که ستاره به طور ناگهانی مقدار بسیار هنگفتی انرژی آزاد کند. چنین رفتاری -البته با انرژی کمتر- در خورشید خودمان هم دیده شده که در آن، در یک بازه‌ی زمانی کوتاه انرژی مغناطیسی آزاد شده و شراره‌های خورشیدی پدید می‌آید. این فعالیت نامعمول که در طول موج‌های رادیویی در اس‌اس-ماکیان (SS Cyg) که یکی از درخشان‌ترین ستارگان متغیر در #صورت_فلکی_ماکیان است دیده شده، دانش کنونی ما از برافزایش گاز و تولید شراره در این ستارگان را به چالش می‌کشد.
نواخترهای کوتوله -اجرامی مانند اس‌اس-ماکیان که در آنها یک ستاره‌ی معمولی خورشیدسان به گرد یک کوتوله‌ی سفید می‌چرخد- به دلیل رفتار فورانی تکرارشونده و سطح پایینشان (یک برون‌ریزی) به خوبی شناخته شده‌اند، ولی هرگز دیده نشده بود رفتاری در اندازه‌ی شراره‌های تند از خود نشان دهند.
برون‌ریزی‌ها پیش از این در کوتوله‌های سفید، ستارگان نوترونی و حتی سیاهچاله‌های غول‌پیکر درون کهکشان‌های گوناگون دیده شده بودند. این اجرام به طور عمده با نیروی گرانش، گازهای ستاره‌ی همدمشان را به سوی خود کشیده و از راه برافزایش می‌مکند. این ستارگان هر از گاهی بخشی از این گاز را به شکل فواره‌هایی به بیرون پرتاب می‌کنند، یعنی آن را به شکل یک تک-باریکه‌ی مخروطی‌شکلی بیرون می‌ریزند.
در فوریه‌ی ۲۰۱۶ که رفتار اس‌اس ماکیان برای نخستین بار دیده شد، به عنوان یک برون‌ریزی نامعمول در نظر گرفته شد، ولی بررسی‌های تلسکوپی بعدی پرده از وجود شراره‌های تند و شگفت‌انگیز آن برداشت. فریبنده‌ترین و نامنتظره‌ترین رفتار در طول موج‌های رادیویی و در پایان برون‌ریزی دیده شد، زمانی که یک شراره‌ی "غول‌پیکر" رخ داد. این #شراره که کمتر از ۱۵ دقیقه زمان برد، دارای انرژی‌ای بیش از یک میلیون برابر نیرومندترین شراره‌های خورشید بود (اوج چگالی شار آن نزدیک به ۲۰ میلیون یانسکی (mJy) بود). سطح داده‌های رادیوییِ دریافت شده از این شراره برای سامانه‌های نواختر کوتوله بی‌سابقه بود و با داده‌های رادیویی که از یک فواره انتظار می‌رفت همخوانی داشت.
دکتر کونال مولی، پژوهشگر اخترفیزیک در دانشگاه آکسفورد و رهبر این پژوهش می‌گوید: «بسیاری از چشمگیرترین پژوهش‌های اخترفیزیکی بر پایه‌ی بررسی اس‌اس ماکیان بوده. آخرین آنها -دیده شدن یک شراره‌ی رادیویی سریع و درخشان در پایان یک برون‌ریزی- بسیار نامعمول است و نشان می‌دهد که چه بسا فیزیک ناشناخته‌ای در آن نقش داشته باشد. چشمداشت ما دیدن شراره‌های آهسته‌ی مربوط به ناپایداری ستاره بود ولی به جایش فعالیت‌های تند و سریع و مخروطی‌شکلی دیدیم که در آن، انرژی هنگفتی در بازه‌ی زمانی تنها ده دقیقه آزاد شد. چنین چیزی را هرگز در یک سامانه‌ی #نواختر کوتوله ندیده بودیم.»
«در آینده، نظریه‌پردازان باید به کمک رصدگران به جستجوی پاسخی برای این شراره‌های تند درون اس‌اس ماکیان بپردازند تا شناخت کاملی از فرآیند #برافزایش گاز و پس‌زنی گاز در سامانه‌های کوتوله‌ی سفید- به ویژه نواخترهای کوتوله به دست آورند؛ پژوهش‌های همانندی هم باید بر روی سامانه‌های اخترفیزیکی دیگر انجام شود.»
اس‌اس ماکیان در بیش از صد سالی که از یافته شدنش می‌گذرد مورد پژوهش‌های گسترده‌ی اخترشناسان بوده. این ستاره همچنان به فراهم آوردن بینش‌های تازه درباره‌ی فرآیندهای فیزیکی مربوط به سامانه‌های دوتایی کوتوله‌ی سفیدی ادامه می‌دهد، از جمله همین فرآیندهایی که توسط گروه دکتر مولی شناسایی شده.
دکتر مولی و گروهش در آکسفورد اکنون سرگرم بررسی‌های بیشتر بوده و می‌خواهند بدنه‌ای از رویدادهای قطعی درباره‌ی رفتارهای نواخترهای کوتوله بسازند و تعیین کنند که آیا این سامانه‌ها به راستی توانایی پدید آوردن فواره‌های نیرومند را دارند یا نه.
#ستاره_متغیر
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/SSCyg.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------—
https://goo.gl/xTaH3k
* دانشمندان دانشگاه آکسفورد برای نخستین بار شراره‌هایی از گاز را مشاهده کرده‌اند که با سرعت باورنکردنی از یک سامانه‌ی دوتایی کوتوله‌ی سفید بیرون می‌زند. دیدن چنین فعالیتی برای نخستین بار، نشان می‌دهد که شناخت کنونی ما از رفتار و عادت‌های ستارگان و توانایی‌های آنها هنوز کاستی دارد.
شراره‌های تند (rapid flares) که دگرگونی‌هایی بی‌اندازه نیرومند و سریع در روشنایی یک ستاره هستند زمانی رخ می‌دهند که ستاره به طور ناگهانی مقدار بسیار هنگفتی انرژی آزاد کند. چنین رفتاری -البته با انرژی کمتر- در خورشید خودمان هم دیده شده که در آن، در یک بازه‌ی زمانی کوتاه انرژی مغناطیسی آزاد شده و شراره‌های خورشیدی پدید می‌آید. این فعالیت نامعمول که در طول موج‌های رادیویی در اس‌اس-ماکیان (SS Cyg) که یکی از درخشان‌ترین ستارگان متغیر در #صورت_فلکی_ماکیان است دیده شده، دانش کنونی ما از برافزایش گاز و تولید شراره در این ستارگان را به چالش می‌کشد.
نواخترهای کوتوله -اجرامی مانند اس‌اس-ماکیان که در آنها یک ستاره‌ی معمولی خورشیدسان به گرد یک کوتوله‌ی سفید می‌چرخد- به دلیل رفتار فورانی تکرارشونده و سطح پایینشان (یک برون‌ریزی) به خوبی شناخته شده‌اند، ولی هرگز دیده نشده بود رفتاری در اندازه‌ی شراره‌های تند از خود نشان دهند.
برون‌ریزی‌ها پیش از این در کوتوله‌های سفید، ستارگان نوترونی و حتی سیاهچاله‌های غول‌پیکر درون کهکشان‌های گوناگون دیده شده بودند. این اجرام به طور عمده با نیروی گرانش، گازهای ستاره‌ی همدمشان را به سوی خود کشیده و از راه برافزایش می‌مکند. این ستارگان هر از گاهی بخشی از این گاز را به شکل فواره‌هایی به بیرون پرتاب می‌کنند، یعنی آن را به شکل یک تک-باریکه‌ی مخروطی‌شکلی بیرون می‌ریزند.
در فوریه‌ی ۲۰۱۶ که رفتار اس‌اس ماکیان برای نخستین بار دیده شد، به عنوان یک برون‌ریزی نامعمول در نظر گرفته شد، ولی بررسی‌های تلسکوپی بعدی پرده از وجود شراره‌های تند و شگفت‌انگیز آن برداشت. فریبنده‌ترین و نامنتظره‌ترین رفتار در طول موج‌های رادیویی و در پایان برون‌ریزی دیده شد، زمانی که یک شراره‌ی "غول‌پیکر" رخ داد. این #شراره که کمتر از ۱۵ دقیقه زمان برد، دارای انرژی‌ای بیش از یک میلیون برابر نیرومندترین شراره‌های خورشید بود (اوج چگالی شار آن نزدیک به ۲۰ میلیون یانسکی (mJy) بود). سطح داده‌های رادیوییِ دریافت شده از این شراره برای سامانه‌های نواختر کوتوله بی‌سابقه بود و با داده‌های رادیویی که از یک فواره انتظار می‌رفت همخوانی داشت.
دکتر کونال مولی، پژوهشگر اخترفیزیک در دانشگاه آکسفورد و رهبر این پژوهش می‌گوید: «بسیاری از چشمگیرترین پژوهش‌های اخترفیزیکی بر پایه‌ی بررسی اس‌اس ماکیان بوده. آخرین آنها -دیده شدن یک شراره‌ی رادیویی سریع و درخشان در پایان یک برون‌ریزی- بسیار نامعمول است و نشان می‌دهد که چه بسا فیزیک ناشناخته‌ای در آن نقش داشته باشد. چشمداشت ما دیدن شراره‌های آهسته‌ی مربوط به ناپایداری ستاره بود ولی به جایش فعالیت‌های تند و سریع و مخروطی‌شکلی دیدیم که در آن، انرژی هنگفتی در بازه‌ی زمانی تنها ده دقیقه آزاد شد. چنین چیزی را هرگز در یک سامانه‌ی #نواختر کوتوله ندیده بودیم.»
«در آینده، نظریه‌پردازان باید به کمک رصدگران به جستجوی پاسخی برای این شراره‌های تند درون اس‌اس ماکیان بپردازند تا شناخت کاملی از فرآیند #برافزایش گاز و پس‌زنی گاز در سامانه‌های کوتوله‌ی سفید- به ویژه نواخترهای کوتوله به دست آورند؛ پژوهش‌های همانندی هم باید بر روی سامانه‌های اخترفیزیکی دیگر انجام شود.»
اس‌اس ماکیان در بیش از صد سالی که از یافته شدنش می‌گذرد مورد پژوهش‌های گسترده‌ی اخترشناسان بوده. این ستاره همچنان به فراهم آوردن بینش‌های تازه درباره‌ی فرآیندهای فیزیکی مربوط به سامانه‌های دوتایی کوتوله‌ی سفیدی ادامه می‌دهد، از جمله همین فرآیندهایی که توسط گروه دکتر مولی شناسایی شده.
دکتر مولی و گروهش در آکسفورد اکنون سرگرم بررسی‌های بیشتر بوده و می‌خواهند بدنه‌ای از رویدادهای قطعی درباره‌ی رفتارهای نواخترهای کوتوله بسازند و تعیین کنند که آیا این سامانه‌ها به راستی توانایی پدید آوردن فواره‌های نیرومند را دارند یا نه.
#ستاره_متغیر
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/SSCyg.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«لاله سرخ با قلبی سپید»
—------------------------—
https://goo.gl/rwk4xH
این نمای تلسکوپی یک منطقه‌ی درخشان گسیلشی (نشری) را در بر گرفته که در راستای صفحه‌ی کهکشان راه شیری و در محدوده‌ی صورت فلکی سرشار از سحابیِ ماکیان (قو، دجاجه) جای دارد.
نام رایج این ابرهای برافروخته و سرخ‌فام گاز و غبارِ میان ستارهای سحابی گل لاله است ولی در کاتالوگ سال ۱۹۵۹ که توسط ستاره‌شناس، استوارت شارپلس گردآوری شد نیز به نام Sh2-101 (اس اچ۲-۱۰۱) ثبت شده است. این سحابی زیبا و پیچیده با فاصله‌ی حدود ۸۰۰۰ سال نوری از زمین و داشتن ۷۰ سال نوری پهنا، در مرکز این تصویر همنهاده شکفته شده و به گونه‌ای روشن، تنها ابر کیهانی نیست که چهره‌ی یک گل را به یاد ما می‌آورد.
پرتوهای فرابنفشی که از ستارگان جوان و داغ انجمن OB3 در لبه‌ی ماکیان، از جمله یک ستاره‌ی جوان و پرانرژی #رده_O به نام HDE 227018 می‌تابد، اتم‌ها را یونیده و به برافروختگی و تابش #سحابی_گل_لاله انجامیده است. HDE 227018 همان ستاره‌ی روشنی است که نزدیک مرکز این لاله‌ی کیهانی به چشم می‌خورد.
ریز-اختروش #ماکیان_ایکس۱ که در سراسر طیف الکترومغناطیسی پرتو می‌افشاند به همراه جبهه‌ی شوک خمیده‌ای که از فواره‌های نیرومندش پدید آورده هم در بالا و سمت راست گلبرگ‌های لاله جای دارند.
#صورت_فلکی_ماکیان #سحابی_گسیلشی
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/TulipNebula.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
https://goo.gl/rwk4xH
این نمای تلسکوپی یک منطقه‌ی درخشان گسیلشی (نشری) را در بر گرفته که در راستای صفحه‌ی کهکشان راه شیری و در محدوده‌ی صورت فلکی سرشار از سحابیِ ماکیان (قو، دجاجه) جای دارد.
نام رایج این ابرهای برافروخته و سرخ‌فام گاز و غبارِ میان ستارهای سحابی گل لاله است ولی در کاتالوگ سال ۱۹۵۹ که توسط ستاره‌شناس، استوارت شارپلس گردآوری شد نیز به نام Sh2-101 (اس اچ۲-۱۰۱) ثبت شده است. این سحابی زیبا و پیچیده با فاصله‌ی حدود ۸۰۰۰ سال نوری از زمین و داشتن ۷۰ سال نوری پهنا، در مرکز این تصویر همنهاده شکفته شده و به گونه‌ای روشن، تنها ابر کیهانی نیست که چهره‌ی یک گل را به یاد ما می‌آورد.
پرتوهای فرابنفشی که از ستارگان جوان و داغ انجمن OB3 در لبه‌ی ماکیان، از جمله یک ستاره‌ی جوان و پرانرژی #رده_O به نام HDE 227018 می‌تابد، اتم‌ها را یونیده و به برافروختگی و تابش #سحابی_گل_لاله انجامیده است. HDE 227018 همان ستاره‌ی روشنی است که نزدیک مرکز این لاله‌ی کیهانی به چشم می‌خورد.
ریز-اختروش #ماکیان_ایکس۱ که در سراسر طیف الکترومغناطیسی پرتو می‌افشاند به همراه جبهه‌ی شوک خمیده‌ای که از فواره‌های نیرومندش پدید آورده هم در بالا و سمت راست گلبرگ‌های لاله جای دارند.
#صورت_فلکی_ماکیان #سحابی_گسیلشی
#apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/TulipNebula.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«چشم‌انداز قلب سرخ ماکیان»
—------------------------
https://goo.gl/FuZsEv
در این تابلوی زیبای آسمانی که هنرمند کیهانی با قلم‌مویی از گاز برافروخته‌ی #هیدروژن آن را رنگ‌آمیزی کرده، بخشی از کهکشان راه شیری نزدیک انتهای شمالی "شکاف بزرگ" و مرکز #صورت_فلکی_ماکیان را می‌بینیم. این چشم‌انداز از پیوند ۳۶ نمای تلسکوپی درست شده و حدود شش درجه از آسمان زمین سیاره‌ی را می‌پوشاند.
ستاره‌ی ابرغول پرنور گاما ماکیان (صدر یا "صدر دجاجه") در بالا، سمت راست مرکز چارچوب بر پس‌زمینه‌ای از ابرهای پیچیده‌ی گاز و غبار و میدان‌های پرستاره نور می‌افشاند.
سمت چپ گاما ماکیان هم پیکره‌هایی مانند دو بال روشن را می‌بینیم که با یک رگه‌ی بلند و تیره‌ی غبار از هم جدا شده‌اند؛ این سحابی آی‌سی ۱۳۱۸ است که به نام برازنده‌ی "سحابی پروانه" نیز شناخته می‌شود [با این یکی سحابی زیبای پروانه تفاوت دارد: (https://goo.gl/yGQXGl)].
سحابی کوچک‌تر و درخشان‌تری که پایین، سمت راست چارچوب دیده می‌شود ان‌جی‌سی ۶۸۸۸ یا سحابی هلال نام دارد.
بر پایه‌ی برخی برآوردها، ستاره‌ی گاما ماکیان حدود ۱۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد ولی فاصله‌ی آی‌سی ۱۳۱۸ و ان‌جی‌سی ۶۸۸۸ از زمین چیزی میان ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال نوری برآورد شده است.
#apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Cygnus.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------
https://goo.gl/FuZsEv
در این تابلوی زیبای آسمانی که هنرمند کیهانی با قلم‌مویی از گاز برافروخته‌ی #هیدروژن آن را رنگ‌آمیزی کرده، بخشی از کهکشان راه شیری نزدیک انتهای شمالی "شکاف بزرگ" و مرکز #صورت_فلکی_ماکیان را می‌بینیم. این چشم‌انداز از پیوند ۳۶ نمای تلسکوپی درست شده و حدود شش درجه از آسمان زمین سیاره‌ی را می‌پوشاند.
ستاره‌ی ابرغول پرنور گاما ماکیان (صدر یا "صدر دجاجه") در بالا، سمت راست مرکز چارچوب بر پس‌زمینه‌ای از ابرهای پیچیده‌ی گاز و غبار و میدان‌های پرستاره نور می‌افشاند.
سمت چپ گاما ماکیان هم پیکره‌هایی مانند دو بال روشن را می‌بینیم که با یک رگه‌ی بلند و تیره‌ی غبار از هم جدا شده‌اند؛ این سحابی آی‌سی ۱۳۱۸ است که به نام برازنده‌ی "سحابی پروانه" نیز شناخته می‌شود [با این یکی سحابی زیبای پروانه تفاوت دارد: (https://goo.gl/yGQXGl)].
سحابی کوچک‌تر و درخشان‌تری که پایین، سمت راست چارچوب دیده می‌شود ان‌جی‌سی ۶۸۸۸ یا سحابی هلال نام دارد.
بر پایه‌ی برخی برآوردها، ستاره‌ی گاما ماکیان حدود ۱۸۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد ولی فاصله‌ی آی‌سی ۱۳۱۸ و ان‌جی‌سی ۶۸۸۸ از زمین چیزی میان ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ سال نوری برآورد شده است.
#apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Cygnus.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یک ابرنواختر درخشان تازه در "کهکشان آتش‌بازی" رخ داده»
—------------------------------------------------------—
* به نظر می‌رسد یک ابرنواختر تازه و بسیار درخشان در کهکشان ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ رخ داده که حتی از پشت تلسکوپ‌های میان-اندازه هم دیده می‌شود.
در شب ۱۴ می، یک اخترشناس آماتور اهل یوتا به نام پاتریک ویگینز یک ابرنواختر احتمالی درخشان را در کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ در مرزصورت‌های فلکی ماکیان و قیفاووس یافت. اگر تایید شود، این ابرنواختر که "ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو" نامیده شده دهمین ابرنواختری خواهد بود که در یک سده‌ی گذشته در این کهکشان پرانفجار رخ داده؛ تاکید دیگری بر نامی که رویش گذاشته شده: آتش‌بازی، آن هم از بزرگ‌ترین گونه.
این سومین ابرنواختر ویگینز است. وی آن را با مقایسه‌ی یک تصویر سی‌سی‌دی که در ۱۴ ماه می از پشت تلسکوپ بازتابی خود در اردای یوتا گرفته بود، با عکسی که چند سال پیش گرفته بود و همچنین عکس دیگری که ۱۲ می گرفته بود یافت. در دو تصویر نخست هیچ چیزی دیده نمی‌شد، از همین رو وی به یک ابرنواختر گمان برد.
وی برای اطمینان، این جرم را به مدت یک ساعت رصد کرد تا ببیند حرکت می‌کند یا نه. در گذشته پیش آمده بوده که سیارک‌هایی به جای ابرنواختر گرفته شده بودند، ولی این یکی از جایش تکان نمی‌خورد.اخترشناس ایتالیایی جیانلوکا ماسی هم سیارک‌های شناخته شده در آن محدوده را بررسی کرد و چیزی نیافت. اینجا بود که دیدیم گویا به راستی یک انفجار ستارهای تازه در آسمان شبمان رخ داده.
ویگینز با آمیزه‌ای خوش‌شانسی و سخت‌کوشی، این ستاره را در نخستین گام‌های انفجارش یافته بود. وی فروغ (قدر) آن را ۱۲.۸+ برآورد کرد. پس از آن، دیگران هم این کشف را تایید کرده و درخشش آن را از قدر ۱۲.۶+ دانستند، به اندازه‌ی کافی روشن برای تلسکوپ هایی به کوچکی ۶ اینچ!
این ابرنواختر احتمالی (پی‌اس‌ان) تازه که ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو نامیده شده، ۶۱ ثانیه‌ی باختر و ۱۴۳ ثانیه‌ی شمال هسته‌ی کهکشان جای دارد، نه چندان دورتر از دو ستارهای با درخشش همسان که در نقشه نشان داده شده. اگرچه طیف آن هنوز برای این که از گونه‌ی Ia (انفجار کوتوله‌ی سفید) یا گونه‌ی II (رُمبش و انفجار یک ستاره‌ی بزرگ) دانسته شود تایید نشده، ولی با توجه به چیزی که ویگینز از همان آغاز دیده، ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو تقریبا صد در صد به روشن‌تر شدن ادامه خواهد داد.
آخرین #ابرنواختر که سال ۲۰۰۸ در این کهکشان رخ داد (اس‌ان ۲۰۰۸اس)، در اوج درخشش به قدر ۱۶+ رسید. درخشان‌ترین آنها هم اس‌ان۱۹۸۴کی بود که سال ۱۹۸۴ رخ داد و قدرش به حدود ۱۱.۴+ رسید. چقدر خوب می‌شود اگر این ابرنواختر هم به چنین قدری برسد. زمان برای دیدن این ستاره عالیست: کهکشان آتش‌بازی در ساعت ۱۰:۳۰ به وقت محلی در عرض‌های میانی شمالی، در حدود ۲۵ درجه‌ی شمال خاور آسمان خواهد بود و ماه هم تا پس از نیمه شب طلوع نخواهد کرد.
#صورت_فلکی_ماکیان #صورت_فلکی_قیفاووس
https://goo.gl/ymtnSr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/PSN.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------—
* به نظر می‌رسد یک ابرنواختر تازه و بسیار درخشان در کهکشان ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ رخ داده که حتی از پشت تلسکوپ‌های میان-اندازه هم دیده می‌شود.
در شب ۱۴ می، یک اخترشناس آماتور اهل یوتا به نام پاتریک ویگینز یک ابرنواختر احتمالی درخشان را در کهکشان مارپیچی ان‌جی‌سی ۶۹۴۶ در مرزصورت‌های فلکی ماکیان و قیفاووس یافت. اگر تایید شود، این ابرنواختر که "ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو" نامیده شده دهمین ابرنواختری خواهد بود که در یک سده‌ی گذشته در این کهکشان پرانفجار رخ داده؛ تاکید دیگری بر نامی که رویش گذاشته شده: آتش‌بازی، آن هم از بزرگ‌ترین گونه.
این سومین ابرنواختر ویگینز است. وی آن را با مقایسه‌ی یک تصویر سی‌سی‌دی که در ۱۴ ماه می از پشت تلسکوپ بازتابی خود در اردای یوتا گرفته بود، با عکسی که چند سال پیش گرفته بود و همچنین عکس دیگری که ۱۲ می گرفته بود یافت. در دو تصویر نخست هیچ چیزی دیده نمی‌شد، از همین رو وی به یک ابرنواختر گمان برد.
وی برای اطمینان، این جرم را به مدت یک ساعت رصد کرد تا ببیند حرکت می‌کند یا نه. در گذشته پیش آمده بوده که سیارک‌هایی به جای ابرنواختر گرفته شده بودند، ولی این یکی از جایش تکان نمی‌خورد.اخترشناس ایتالیایی جیانلوکا ماسی هم سیارک‌های شناخته شده در آن محدوده را بررسی کرد و چیزی نیافت. اینجا بود که دیدیم گویا به راستی یک انفجار ستارهای تازه در آسمان شبمان رخ داده.
ویگینز با آمیزه‌ای خوش‌شانسی و سخت‌کوشی، این ستاره را در نخستین گام‌های انفجارش یافته بود. وی فروغ (قدر) آن را ۱۲.۸+ برآورد کرد. پس از آن، دیگران هم این کشف را تایید کرده و درخشش آن را از قدر ۱۲.۶+ دانستند، به اندازه‌ی کافی روشن برای تلسکوپ هایی به کوچکی ۶ اینچ!
این ابرنواختر احتمالی (پی‌اس‌ان) تازه که ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو نامیده شده، ۶۱ ثانیه‌ی باختر و ۱۴۳ ثانیه‌ی شمال هسته‌ی کهکشان جای دارد، نه چندان دورتر از دو ستارهای با درخشش همسان که در نقشه نشان داده شده. اگرچه طیف آن هنوز برای این که از گونه‌ی Ia (انفجار کوتوله‌ی سفید) یا گونه‌ی II (رُمبش و انفجار یک ستاره‌ی بزرگ) دانسته شود تایید نشده، ولی با توجه به چیزی که ویگینز از همان آغاز دیده، ای‌تی ۲۰۱۷ ئی‌ای‌دبلیو تقریبا صد در صد به روشن‌تر شدن ادامه خواهد داد.
آخرین #ابرنواختر که سال ۲۰۰۸ در این کهکشان رخ داد (اس‌ان ۲۰۰۸اس)، در اوج درخشش به قدر ۱۶+ رسید. درخشان‌ترین آنها هم اس‌ان۱۹۸۴کی بود که سال ۱۹۸۴ رخ داد و قدرش به حدود ۱۱.۴+ رسید. چقدر خوب می‌شود اگر این ابرنواختر هم به چنین قدری برسد. زمان برای دیدن این ستاره عالیست: کهکشان آتش‌بازی در ساعت ۱۰:۳۰ به وقت محلی در عرض‌های میانی شمالی، در حدود ۲۵ درجه‌ی شمال خاور آسمان خواهد بود و ماه هم تا پس از نیمه شب طلوع نخواهد کرد.
#صورت_فلکی_ماکیان #صورت_فلکی_قیفاووس
https://goo.gl/ymtnSr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/PSN.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«توده‌های درخشان در سر و گردن پلیکان»
—-------------------------------------
پشته‌ی گسیلشی (نشری) برجسته‌ای که در این چشم‌انداز کیهانی با رنگ‌های زنده می‌بینید به نام آی‌سی ۵۰۶۷ شناخته می‌شود. این پشته که خود بخشی از یک سحابی گسیلشی بزرگ‌تر با پیکره‌ای آشنا به نام سحابی پلیکان است، حدود ۱۰ سال نوری گستردگی داشته و در خمیدگی سر و گردن پلیکان جای دارد.
پیکره‌های تیره و شگفت‌انگیزی که در این تصویر دیده می‌شود ابرهایی از گاز و غبار سرد هستند که بادها و پرتوهای ستارگان داغ و بزرگ و جوان آنها را پس زده و "تراشیده‌اند". با این همه، در دل این پیکره‌های تیره دارد ستارگانی تازه ساخته می‌شود.
از نوک رشته‌ی تیره و بلند در سمت چپ مرکز چارچوب دو فواره بیرون زده که نشانه‌ی بارز یک پیش‌ستاره به نام هربیگ-هارو ۵۵۵ (اچ اچ ۵۵۵) در این رشته است. گفتنیست چند جرم هربیگ-هاروی دیگر که نشانگر حضور پیش‌ستاره‌ها هستند نیز در تصویر دیده می‌شود [تصویر پست بعدی را ببینید].
خود سحابی پلیکان که به نام آی‌سی ۵۰۷۰ نیز شناخته می‌شود، حدود ۲۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. برای یافتن آن می‌توانید سمت شمال خاور ستاره‌ی پرنور دنب در صورت فلکی بلندپرواز ماکیان را ببینید.
#apod #صورت_فلکی_ماکیان #سحابی_گسیلشی
https://goo.gl/71JgPf
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/IC5067.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------
پشته‌ی گسیلشی (نشری) برجسته‌ای که در این چشم‌انداز کیهانی با رنگ‌های زنده می‌بینید به نام آی‌سی ۵۰۶۷ شناخته می‌شود. این پشته که خود بخشی از یک سحابی گسیلشی بزرگ‌تر با پیکره‌ای آشنا به نام سحابی پلیکان است، حدود ۱۰ سال نوری گستردگی داشته و در خمیدگی سر و گردن پلیکان جای دارد.
پیکره‌های تیره و شگفت‌انگیزی که در این تصویر دیده می‌شود ابرهایی از گاز و غبار سرد هستند که بادها و پرتوهای ستارگان داغ و بزرگ و جوان آنها را پس زده و "تراشیده‌اند". با این همه، در دل این پیکره‌های تیره دارد ستارگانی تازه ساخته می‌شود.
از نوک رشته‌ی تیره و بلند در سمت چپ مرکز چارچوب دو فواره بیرون زده که نشانه‌ی بارز یک پیش‌ستاره به نام هربیگ-هارو ۵۵۵ (اچ اچ ۵۵۵) در این رشته است. گفتنیست چند جرم هربیگ-هاروی دیگر که نشانگر حضور پیش‌ستاره‌ها هستند نیز در تصویر دیده می‌شود [تصویر پست بعدی را ببینید].
خود سحابی پلیکان که به نام آی‌سی ۵۰۷۰ نیز شناخته می‌شود، حدود ۲۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. برای یافتن آن می‌توانید سمت شمال خاور ستاره‌ی پرنور دنب در صورت فلکی بلندپرواز ماکیان را ببینید.
#apod #صورت_فلکی_ماکیان #سحابی_گسیلشی
https://goo.gl/71JgPf
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/IC5067.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«رشته‌های برافروخته‌ای که از انفجار یک ستاره به جا مانده»
—---------------------------------------------------—
رشته‌هایی که در این تصویر می‌بینید تنها چیزهای دیدارپذیری هستند که از یکی از ستارگان کهکشان راه شیری به جا مانده.
آن ستاره حدود ۷۰۰۰ سال پیش به شکل یک ابرنواختر منفجر شد و سحابی پرده را از خود به جای گذارد. در آن زمان، این ابرهای رو به گسترش احتمالا به روشنی یک هلال ماه بودند و مردمانی که در آن روزگار -سپیده دم تاریخِ ثبت شده- می‌زیستند، احتمالا تا چند هفته می‌توانستند آنها را ببینند.
امروزه دیگر پسماندهای آن ابرنواختر که به نام حلقه‌ی ماکیان نیز شناخته می‌شوند، محو و کم‌نور شده و تنها از پشت تلسکوپ، در راستای #صورت_فلکی_ماکیان (قو، دجاجه) می‌توان آنها را دید.
با این همه، سحابی به جا مانده‌ی پرده (حجاب) از نظر فیزیکی بسیار بسیار بزرگ و گسترده است و با آن که دوری‌اش از زمین حدود ۱۴۰۰ سال نوریست، پهنه‌ای به گستردگی بیش از پنج برابر قرص کامل ماه را در آسمان می‌پوشاند.
تصویری که اینجا می‌بینید پیوندی از شش عکس تلسکوپ فضایی هابل است که روی هم تنها بخش کوچکی از این پسماند گسترده، به اندازه‌ی ۲ سال نوری را می‌پوشانند. در عکس‌های کامل سحابی پرده، شاید حتی خوانندگان کوشا و دقیق هم نتوانند بخشی از آن که در این عکس نشان داده شده را شناسایی کنند.
#apod #پسماند_ابرنواختر
https://goo.gl/82Ddzk
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeilNebula.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------—
رشته‌هایی که در این تصویر می‌بینید تنها چیزهای دیدارپذیری هستند که از یکی از ستارگان کهکشان راه شیری به جا مانده.
آن ستاره حدود ۷۰۰۰ سال پیش به شکل یک ابرنواختر منفجر شد و سحابی پرده را از خود به جای گذارد. در آن زمان، این ابرهای رو به گسترش احتمالا به روشنی یک هلال ماه بودند و مردمانی که در آن روزگار -سپیده دم تاریخِ ثبت شده- می‌زیستند، احتمالا تا چند هفته می‌توانستند آنها را ببینند.
امروزه دیگر پسماندهای آن ابرنواختر که به نام حلقه‌ی ماکیان نیز شناخته می‌شوند، محو و کم‌نور شده و تنها از پشت تلسکوپ، در راستای #صورت_فلکی_ماکیان (قو، دجاجه) می‌توان آنها را دید.
با این همه، سحابی به جا مانده‌ی پرده (حجاب) از نظر فیزیکی بسیار بسیار بزرگ و گسترده است و با آن که دوری‌اش از زمین حدود ۱۴۰۰ سال نوریست، پهنه‌ای به گستردگی بیش از پنج برابر قرص کامل ماه را در آسمان می‌پوشاند.
تصویری که اینجا می‌بینید پیوندی از شش عکس تلسکوپ فضایی هابل است که روی هم تنها بخش کوچکی از این پسماند گسترده، به اندازه‌ی ۲ سال نوری را می‌پوشانند. در عکس‌های کامل سحابی پرده، شاید حتی خوانندگان کوشا و دقیق هم نتوانند بخشی از آن که در این عکس نشان داده شده را شناسایی کنند.
#apod #پسماند_ابرنواختر
https://goo.gl/82Ddzk
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeilNebula.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ستارهای که به سرعت جرم از دست می‌دهد»
—----------------------------------------
چنین ستارگان ناپایداری بسیار کمیابند.
در میان ابرهای غبار سمت راست و بالای مرکز این تصویر جی۷۹.۲۹+۰.۴۶ را می‌بینیم، ستارهای از گونه‌ی ستارگان متغیر آبی درخشان (ال‌بی‌وی‌ها) که تاکنون تنها کمتر از ۱۰۰ تای آنها در کهکشان راه شیری شناخته شده.
ال‌بی‌وی‌ها آنچنان به سرعت پوسته‌هایی از گاز پس می‌دهند که حتی می‌توانند در هر ۱۰۰ سال، جرمی هم‌ارز سیاره‌ی مشتری را از دست بدهند.
خود این ستاره‌ی رو به مرگ، آبی‌فام و درخشان است ولی در پوششی از غبار پنهان شده و از همین رو در طیف دیدنی (مریی) دیده نمی‌شود. ولی در این تصویر فروسرخ با رنگ‌های نمایشی که از پیوند داده‌های رصدخانه‌ی فضایی اسپیتزر ناسا و کاوشگر پیمایشی میدان-گسترده‌ی فروسرخ ناسا (وایز) درست شده، آن را به رنگ سبز و در پوسته‌ای سرخ‌فام می‌بینیم.
جی۷۹.۲۹+۰.۴۶ در منطقه‌ی ستاره‌زایِ ماکیان ایکس در کهکشان خودمان جای دارد. این که چرا تا این اندازه ناپایدار است، تا چه زمانی در گام ال‌وی‌بی خواهد ماند، و کِی دچار انفجار ابرنواختری خواهد شد، پرسش‌هاییست که تاکنون بی‌پاسخ مانده.
جی۷۹.۲۹+۰.۴۶ با فاصله‌ی حدود ۴۶۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_ماکیان دیده می‌شود.
#ستاره_متغیر
#apod
https://goo.gl/2j4rJC
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/LBV.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------
چنین ستارگان ناپایداری بسیار کمیابند.
در میان ابرهای غبار سمت راست و بالای مرکز این تصویر جی۷۹.۲۹+۰.۴۶ را می‌بینیم، ستارهای از گونه‌ی ستارگان متغیر آبی درخشان (ال‌بی‌وی‌ها) که تاکنون تنها کمتر از ۱۰۰ تای آنها در کهکشان راه شیری شناخته شده.
ال‌بی‌وی‌ها آنچنان به سرعت پوسته‌هایی از گاز پس می‌دهند که حتی می‌توانند در هر ۱۰۰ سال، جرمی هم‌ارز سیاره‌ی مشتری را از دست بدهند.
خود این ستاره‌ی رو به مرگ، آبی‌فام و درخشان است ولی در پوششی از غبار پنهان شده و از همین رو در طیف دیدنی (مریی) دیده نمی‌شود. ولی در این تصویر فروسرخ با رنگ‌های نمایشی که از پیوند داده‌های رصدخانه‌ی فضایی اسپیتزر ناسا و کاوشگر پیمایشی میدان-گسترده‌ی فروسرخ ناسا (وایز) درست شده، آن را به رنگ سبز و در پوسته‌ای سرخ‌فام می‌بینیم.
جی۷۹.۲۹+۰.۴۶ در منطقه‌ی ستاره‌زایِ ماکیان ایکس در کهکشان خودمان جای دارد. این که چرا تا این اندازه ناپایدار است، تا چه زمانی در گام ال‌وی‌بی خواهد ماند، و کِی دچار انفجار ابرنواختری خواهد شد، پرسش‌هاییست که تاکنون بی‌پاسخ مانده.
جی۷۹.۲۹+۰.۴۶ با فاصله‌ی حدود ۴۶۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_ماکیان دیده می‌شود.
#ستاره_متغیر
#apod
https://goo.gl/2j4rJC
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/LBV.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«"گردگیر فلمینگ" در آسمان»
—------------------------—
این رشته‌های در هم تنیده‌ی گازهای برافروخته که با نمای آشفته‌شان بخشی از "سحابی پرده"اند که در آسمان سیاره‌ی زمین، در راستای #صورت_فلکی_ماکیان دیده می‌شود. خود سحابی پرده یک "پسماند ابرنواختر" است، ابر گسترنده‌ای که با انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ در آسمان پخش شده.
خود سحابی پرده پسماندهای بزرگ یک ابرنواختر است، ابری گسترنده که از انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ بر جای مانده. نور انفجار آن ابرنواختر بیش از ۵۰۰۰ سال پیش به زمین رسیده بود. موج شوک میان ستارهای که در پی این رویداد سهمگین و فاجعه‌بار پدید آمد در فضا به پیش رفت و با برخورد به مواد میان ستارهای، آن را برانگیخت.
این رشته‌های برافروخته در واقع بیشتر مانند چین‌هایی بلند در یک برگه هستند که تقریبا از لبه دیده می‌شود، و به گونه‌ی چشمگیری، تابش اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن به رنگ سرخ و و اکسیژن به رنگ آبی در آن جدا از هم دیده می‌شود.
سحابی پرده که به نام حلقه‌ی ماکیان هم شناخته می‌شود، اکنون پس از چند هزار سال پهنه‌ای به اندازه‌ی حدود ۳ درجه، یا تقریبا ۶ برابر قطر ماه کامل را در آسمان زمین می‌پوشاند.
پهنای کل این سحابی در فاصله‌ی برآورد شده‌ی ۱۵۰۰ سال نوری آن، هم‌ارز ۷۰ سال نوریست ولی بخشی از آن که در این چارچوب می‌بینیم کمتر از یک سوم را در بر دارد.
مجموعه‌ی این رشته‌ها با هم به نام سه‌گوش پیکرینگ یا مثلث پیکرینگ (برگرفته از نام چارلز پیکرینگ، مدیر رصدخانه‌ی کالج هاروارد) و با عنوان رده‌بندی ان‌جحی‌سی ۶۹۷۹ شناخته می‌شود، ولی شاید نام مناسب‌تر برای آن "گردگیر سه‌گوش فلمینگ باشد، برگرفته از نام یابنده‌اش، اخترشناس ویلیامینا فلمینگ.
#پسماند_ابرنواختر #apod
https://goo.gl/CEZdqr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Veil.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------—
این رشته‌های در هم تنیده‌ی گازهای برافروخته که با نمای آشفته‌شان بخشی از "سحابی پرده"اند که در آسمان سیاره‌ی زمین، در راستای #صورت_فلکی_ماکیان دیده می‌شود. خود سحابی پرده یک "پسماند ابرنواختر" است، ابر گسترنده‌ای که با انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ در آسمان پخش شده.
خود سحابی پرده پسماندهای بزرگ یک ابرنواختر است، ابری گسترنده که از انفجار مرگبار یک ستاره‌ی بزرگ بر جای مانده. نور انفجار آن ابرنواختر بیش از ۵۰۰۰ سال پیش به زمین رسیده بود. موج شوک میان ستارهای که در پی این رویداد سهمگین و فاجعه‌بار پدید آمد در فضا به پیش رفت و با برخورد به مواد میان ستارهای، آن را برانگیخت.
این رشته‌های برافروخته در واقع بیشتر مانند چین‌هایی بلند در یک برگه هستند که تقریبا از لبه دیده می‌شود، و به گونه‌ی چشمگیری، تابش اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن به رنگ سرخ و و اکسیژن به رنگ آبی در آن جدا از هم دیده می‌شود.
سحابی پرده که به نام حلقه‌ی ماکیان هم شناخته می‌شود، اکنون پس از چند هزار سال پهنه‌ای به اندازه‌ی حدود ۳ درجه، یا تقریبا ۶ برابر قطر ماه کامل را در آسمان زمین می‌پوشاند.
پهنای کل این سحابی در فاصله‌ی برآورد شده‌ی ۱۵۰۰ سال نوری آن، هم‌ارز ۷۰ سال نوریست ولی بخشی از آن که در این چارچوب می‌بینیم کمتر از یک سوم را در بر دارد.
مجموعه‌ی این رشته‌ها با هم به نام سه‌گوش پیکرینگ یا مثلث پیکرینگ (برگرفته از نام چارلز پیکرینگ، مدیر رصدخانه‌ی کالج هاروارد) و با عنوان رده‌بندی ان‌جحی‌سی ۶۹۷۹ شناخته می‌شود، ولی شاید نام مناسب‌تر برای آن "گردگیر سه‌گوش فلمینگ باشد، برگرفته از نام یابنده‌اش، اخترشناس ویلیامینا فلمینگ.
#پسماند_ابرنواختر #apod
https://goo.gl/CEZdqr
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Veil.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«پلیکانی نشسته بر ساحل آمریکای شمالی»
—------------------------------------
اگر به جغرافی و طبیعت زمین علاقه داشته باشید باید بتوانند نمای این ابرهای کیهانی را شناسایی کنید.
سمت چپ یک توده‌ی گسیلشی را می‌بینیم که رگه‌های تیره‌ی کناره‌اش، نمایی مانند نقشه‌ی آمریکای شمالی به پیکره‌ی آن داده‌اند، و به همین دلیل این ابر که عنوان رده‌بندی‌اش ان‌جی‌سی ۷۰۰۰ است به نام سحابی آمریکای شمالی نیز شناخته می‌شود.
سمت راست، درست در کنار ساحل خاوری آمریکای شمالی آی‌سی ۵۰۷۰ را می‌بینیم که آن هم به دلیل نمای پیکره‌اش به نام سحابی پلیکان شناخته شده.
این دو سحابی درخشان حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند و هر دو بخشی از یک منطقه‌ی ستاره‌زایی گسترده و پیچیده هستند که تقریبا به اندازه‌ی سحابی نام‌آشنای شکارچی به ما نزدیک است. در این فاصله، پهنای این میدان دید ۶ درجه‌ای برابر با ۱۵۰ سال نوریست.
در این تصویر باکیفیت داده‌های باریک‌باندی به کار رفته که جبهه‌های یونشی درخشان و تابش سرخ ویژه‌ی گاز هیدروژن اتمی را نمایان کرده‌اند.
این سحابی‌ها را با یک دوربین دوچشمی می‌توان در آسمانی تاریک، در شمال خاور ستاره‌ی درخشان دنب در #صورت_فلکی_ماکیان پیدا کرد.
#سحابی_گسیلشی #apod
https://goo.gl/yWQEao
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Cygnus.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
اگر به جغرافی و طبیعت زمین علاقه داشته باشید باید بتوانند نمای این ابرهای کیهانی را شناسایی کنید.
سمت چپ یک توده‌ی گسیلشی را می‌بینیم که رگه‌های تیره‌ی کناره‌اش، نمایی مانند نقشه‌ی آمریکای شمالی به پیکره‌ی آن داده‌اند، و به همین دلیل این ابر که عنوان رده‌بندی‌اش ان‌جی‌سی ۷۰۰۰ است به نام سحابی آمریکای شمالی نیز شناخته می‌شود.
سمت راست، درست در کنار ساحل خاوری آمریکای شمالی آی‌سی ۵۰۷۰ را می‌بینیم که آن هم به دلیل نمای پیکره‌اش به نام سحابی پلیکان شناخته شده.
این دو سحابی درخشان حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارند و هر دو بخشی از یک منطقه‌ی ستاره‌زایی گسترده و پیچیده هستند که تقریبا به اندازه‌ی سحابی نام‌آشنای شکارچی به ما نزدیک است. در این فاصله، پهنای این میدان دید ۶ درجه‌ای برابر با ۱۵۰ سال نوریست.
در این تصویر باکیفیت داده‌های باریک‌باندی به کار رفته که جبهه‌های یونشی درخشان و تابش سرخ ویژه‌ی گاز هیدروژن اتمی را نمایان کرده‌اند.
این سحابی‌ها را با یک دوربین دوچشمی می‌توان در آسمانی تاریک، در شمال خاور ستاره‌ی درخشان دنب در #صورت_فلکی_ماکیان پیدا کرد.
#سحابی_گسیلشی #apod
https://goo.gl/yWQEao
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Cygnus.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«نیاز به بازنگری در شیوه پیدایش فواره‌های سیاهچاله‌ها» —------------------------------------------------- * نخستین سنجش دقیق از میدان مغناطیسی یک #سیاهچاله نشان داده که این میدان توان کافی برای بیرون زدن مواد با سرعت نزدیک به نور [ساختن فواره‌ی نسبیتی] را…
ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
... وی۴۰۴ ماکیان به عنوان یک ریزاختروش، یا یک سیاهچاله‌ی ستاره‌وار (سیاهچاله‌ای با جرم ستارهای) شناخته شده که رفتاری مانند ابرسیاهچاله‌های غول‌پیکر مرکز کهکشان‌ها دارد. اختروش‌ها درخشان‌ترین اجرام کیهانند و با گسیل پرتو از قرص‌های برافزایشی پیرامون سیاهچاله‌هایی با جرم چند میلیون برابر خورشید پدید می‌آیند. این اجرام فواره‌هایی به بلندی چندین سال نوری می‌افشانند، ولی چون بسیار بزرگند، دگرگونی و تغییراتشان اغلب در دوره‌های چند ماهه یا بیشتر رخ می‌دهد.
ریزاختروش‌ها اختروش‌هایی بسیار کوچک‌ترند- و این کوچکی در بازه‌ی زمانی هم اعمال می‌شود. ریزاختروش‌ها بسیار کم‌نورترند و قرص‌های برافزایشی و فواره‌هایشان نیز بسیار کوچک‌تر است. آنها تغییراتشان هم در مدت بسیار کوتاه‌تری رخ می‌دهد: چند هفته، چند روز، یا حتی چند ساعت. بررسی ریزاختروش‌های کهکشان راه شیری -مانند وی۴۰۴ ماکیان- به اخترشناسان امکان سنجش‌هایی را می‌دهد که بعدها می‌توانند با برون‌یابی آنها، #اختروش های بسیار بزرگ‌تر و دورتر را هم بررسی کنند.
سامانه‌ی وی۴۰۴ ماکیان در #صورت_فلکی_ماکیان جای دارد و در گذشته چند مورد فعالیت برون‌ریزی داشته است: ۱۹۵۶، احتمالا ۱۹۷۹، ۱۹۸۹، و تازه‌ترینشان هم ۲۰۱۵. قرص وی۴۰۴ ماکیان از همدمش که یک ستاره‌ی غول از رده‌ی K به جرم ۰.۷ خورشید است سرچشمه گرفته. سیاهچاله و این ستاره هر ۶.۵ روز یک بار به گرد هم می‌چرخند.
اخترشناسان افزون بر رصد برون‌ریزی سال ۲۰۱۵ در طیف فروسرخ، این سامانه را در طول موج‌های پرتو X، دیدنی (مریی)، و رادیویی هم مشاهده کردند. بررسی برون‌ریزی‌های آن در چندین طول موج به دانشمندان در ساختن تصویر کاملی از این سیاهچاله، و سرانجام آشکار کردن رازهای همتایان غول‌پیکرش در اختروش‌ها کمک بیشتری خواهد کرد.
https://goo.gl/S4VyHV
در همین زمینه: * گرانش بس است، کمی هم از میدان مغناطیسی سیاهچاله‌ها بگوییم (https://goo.gl/tzop4g)
🔹دو پویانمایی در این باره را در پست‌های بعدی ببینید
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/BlackHoleJets.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
... وی۴۰۴ ماکیان به عنوان یک ریزاختروش، یا یک سیاهچاله‌ی ستاره‌وار (سیاهچاله‌ای با جرم ستارهای) شناخته شده که رفتاری مانند ابرسیاهچاله‌های غول‌پیکر مرکز کهکشان‌ها دارد. اختروش‌ها درخشان‌ترین اجرام کیهانند و با گسیل پرتو از قرص‌های برافزایشی پیرامون سیاهچاله‌هایی با جرم چند میلیون برابر خورشید پدید می‌آیند. این اجرام فواره‌هایی به بلندی چندین سال نوری می‌افشانند، ولی چون بسیار بزرگند، دگرگونی و تغییراتشان اغلب در دوره‌های چند ماهه یا بیشتر رخ می‌دهد.
ریزاختروش‌ها اختروش‌هایی بسیار کوچک‌ترند- و این کوچکی در بازه‌ی زمانی هم اعمال می‌شود. ریزاختروش‌ها بسیار کم‌نورترند و قرص‌های برافزایشی و فواره‌هایشان نیز بسیار کوچک‌تر است. آنها تغییراتشان هم در مدت بسیار کوتاه‌تری رخ می‌دهد: چند هفته، چند روز، یا حتی چند ساعت. بررسی ریزاختروش‌های کهکشان راه شیری -مانند وی۴۰۴ ماکیان- به اخترشناسان امکان سنجش‌هایی را می‌دهد که بعدها می‌توانند با برون‌یابی آنها، #اختروش های بسیار بزرگ‌تر و دورتر را هم بررسی کنند.
سامانه‌ی وی۴۰۴ ماکیان در #صورت_فلکی_ماکیان جای دارد و در گذشته چند مورد فعالیت برون‌ریزی داشته است: ۱۹۵۶، احتمالا ۱۹۷۹، ۱۹۸۹، و تازه‌ترینشان هم ۲۰۱۵. قرص وی۴۰۴ ماکیان از همدمش که یک ستاره‌ی غول از رده‌ی K به جرم ۰.۷ خورشید است سرچشمه گرفته. سیاهچاله و این ستاره هر ۶.۵ روز یک بار به گرد هم می‌چرخند.
اخترشناسان افزون بر رصد برون‌ریزی سال ۲۰۱۵ در طیف فروسرخ، این سامانه را در طول موج‌های پرتو X، دیدنی (مریی)، و رادیویی هم مشاهده کردند. بررسی برون‌ریزی‌های آن در چندین طول موج به دانشمندان در ساختن تصویر کاملی از این سیاهچاله، و سرانجام آشکار کردن رازهای همتایان غول‌پیکرش در اختروش‌ها کمک بیشتری خواهد کرد.
https://goo.gl/S4VyHV
در همین زمینه: * گرانش بس است، کمی هم از میدان مغناطیسی سیاهچاله‌ها بگوییم (https://goo.gl/tzop4g)
🔹دو پویانمایی در این باره را در پست‌های بعدی ببینید
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/BlackHoleJets.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«بالشی در فضا!»
—---------------
https://goo.gl/891vZ4
این یکی از درخشان‌ترین سحابی‌های سیاره‌نما در آسمان است— چه نامی باید رویش بگذاریم؟
سحابی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ که نخستین بار در سال ۱۸۷۸ یافته شد را می‌توان با یک تلسکوپ خانگی معمولی، در #صورت_فلکی_ماکیان (قو) مشاهده کرد.
این سحابی به ندرت به یک نام خوانده شده، تا اندازه‌ای به دلیل این که از پشت چنین تلسکوپ‌هایی تنها مانند نقطه‌ای ناروشن دیده می‌شود. ولی اگر #تلسکوپ_فضایی_هابل که در مداری به گرد زمین می‌چرخد از آن عکس بگیرد، جزییات دقیقی از آن آشکار می‌شود [که نامگذاریش را آسان‌تر می‌کند].
دانشمندان با بررسی عکس‌هایی که هابل از ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ گرفته آن را یک #سحابی_سیاره‌نما شناسایی کرده‌اند که از حدود ۶۰۰ سال پیش روند گسترش و پخش شدن را آغاز کرده، و نیز دریافته‌اند که ابر گاز و غبار آن به گونه‌ای نامعمول پرجرم است و به نظر می‌رسد جرمی حدود ۳ برابر جرم خورشید را در بر داشته باشد.
در تصویر بالا که دارای رنگ آمیزی علمی است، ویژگی‌های لایه لایه‌ی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ با رگه‌های غبارش آشکار شده که شاید هر آسمان‌دوستی را به یاد چیزی آشنا بیندازد و همین پایه‌ای شود برای نامیدن آن به نامی غیررسمی.
یکی از نام‌های پیشنهادی برتر برای آن "سحابی بالش" بوده، ولی شما هم می‌توانید نام موردنظرتان را برای آن برگزینید و پیشنهاد دهید؛ برای نمونه، در جایی مانند انجمن گفتگوی برخط APOD. (اینجا: https://goo.gl/MPcbk3)
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180109.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------
https://goo.gl/891vZ4
این یکی از درخشان‌ترین سحابی‌های سیاره‌نما در آسمان است— چه نامی باید رویش بگذاریم؟
سحابی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ که نخستین بار در سال ۱۸۷۸ یافته شد را می‌توان با یک تلسکوپ خانگی معمولی، در #صورت_فلکی_ماکیان (قو) مشاهده کرد.
این سحابی به ندرت به یک نام خوانده شده، تا اندازه‌ای به دلیل این که از پشت چنین تلسکوپ‌هایی تنها مانند نقطه‌ای ناروشن دیده می‌شود. ولی اگر #تلسکوپ_فضایی_هابل که در مداری به گرد زمین می‌چرخد از آن عکس بگیرد، جزییات دقیقی از آن آشکار می‌شود [که نامگذاریش را آسان‌تر می‌کند].
دانشمندان با بررسی عکس‌هایی که هابل از ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ گرفته آن را یک #سحابی_سیاره‌نما شناسایی کرده‌اند که از حدود ۶۰۰ سال پیش روند گسترش و پخش شدن را آغاز کرده، و نیز دریافته‌اند که ابر گاز و غبار آن به گونه‌ای نامعمول پرجرم است و به نظر می‌رسد جرمی حدود ۳ برابر جرم خورشید را در بر داشته باشد.
در تصویر بالا که دارای رنگ آمیزی علمی است، ویژگی‌های لایه لایه‌ی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ با رگه‌های غبارش آشکار شده که شاید هر آسمان‌دوستی را به یاد چیزی آشنا بیندازد و همین پایه‌ای شود برای نامیدن آن به نامی غیررسمی.
یکی از نام‌های پیشنهادی برتر برای آن "سحابی بالش" بوده، ولی شما هم می‌توانید نام موردنظرتان را برای آن برگزینید و پیشنهاد دهید؛ برای نمونه، در جایی مانند انجمن گفتگوی برخط APOD. (اینجا: https://goo.gl/MPcbk3)
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180109.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies