«هابل گسترش "پژواک" نور یک انفجار را به تصویر کشید»
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/JiTUqg
* ستاره‌ای که در رویدادی ابرنواختری منفجر شده بود، پژواکی از نور از خود به یادگار گذاشت که #تلسکوپ_فضایی_هابل گسترش آن را در فضا به تصویر کشیده.
دانشمندان با بهره از عکس‌هایی پی در پی که تلسکوپ فضایی هابل در درازنای دو سال گرفته بود توانستند گسترش حلقه‌ای از نور در فضا را به تصویر بکشند. به گزارش تارنمای هابل در بنیاد علوم تلسکوپ فضایی، این نور از انفجار یک ستاره گسیلیده شده که نخستین بار سه سال پیش دیده شد و ما اکنون داریم بازتاب نورش را در ابرهای گازی نزدیک آن ستاره می‌بینیم.
در این گزارش آمده: «بازتاب صدا از کوه‌ها و دیوارها نمونه‌هایی از پژواک (اکو) هستند. فضا هم پژواک ویژه‌ی خود را دارد. پژواک آن از جنس صدا (موج صوتی) نیست، بلکه از جنس نورست و زمانی پدید می‌آید که نور از روی ابرهای غبار بازتابیده شود.»
انفجار آغازین، یک ابرنواختر به نام اس‌ان ۲۰۱۴جی بود که روز ۲۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۴ در کهکشانی ستاره‌فشان به نام ام۸۲ (کهکشان سیگار)، در فاصله‌ی ۱۱.۴ میلیون سال نوری زمین دیده شده بود [خبرش را خواندید: * سیگار کیهانی به دست ستاره‌ای پیر روشن شد (https://goo.gl/wyWYD5)].
این "پژواک" نور مانند موجی دیده می‌شود که پس از افتادن سنگی، در آبگیر گسترده می‌شود.
ستارگانی که از حدی از بزرگ‌ترند پس از پایان یافتن سوختشان به #ابرنواختر تبدیل می‌شوند، رویدادی که به واکنش‌های هسته‌ای پرانرژی و سهمگین، از جمله انفجار مواد می‌انجامد.
پژواک به این دلیل رخ می‌دهد که نور ابرنواختر فاصله‌های گوناگونی را در فضا می‌پیماید تا به زمین برسد. بخشی از این نور یکراست از خود ابرنواختر به زمین می‌رسد، ولی بخش‌های دیگر نور با درنگ (تاخیر) به چشم ما می‌رسند زیرا یکراست از انفجار نیامده و از مسیری نامستقیم می‌آیند.
در مورد این ابرنواختر، نور آن از روی ابر غول‌پیکری از غبار بازتابیده که ۳۰۰ تا ۱۶۰۰ سال نوری به گرد آن گسترده شده، و پس از بازتاب به زمین رسیده است.
در ادامه‌ی گزارش آمده: «اخترشناسان تاکنون تنها ۱۵ پژواک نور پیرامون ابرنواخترهای بیرون از کهکشان راه شیری را دیده‌اند. #پژواک نور ابرنواخترها بسیار کم دیده می‌شود زیرا باید به ما نزدیک باشند تا تلسکوپ‌ها توان آشکارسازی‌شان را پیدا کنند.»
این مورد را هم داشتیم: * ویدیویی از پژواک‌های نور یک ستاره (https://goo.gl/pCiMXQ)
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/echo.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/JiTUqg
* ستاره‌ای که در رویدادی ابرنواختری منفجر شده بود، پژواکی از نور از خود به یادگار گذاشت که #تلسکوپ_فضایی_هابل گسترش آن را در فضا به تصویر کشیده.
دانشمندان با بهره از عکس‌هایی پی در پی که تلسکوپ فضایی هابل در درازنای دو سال گرفته بود توانستند گسترش حلقه‌ای از نور در فضا را به تصویر بکشند. به گزارش تارنمای هابل در بنیاد علوم تلسکوپ فضایی، این نور از انفجار یک ستاره گسیلیده شده که نخستین بار سه سال پیش دیده شد و ما اکنون داریم بازتاب نورش را در ابرهای گازی نزدیک آن ستاره می‌بینیم.
در این گزارش آمده: «بازتاب صدا از کوه‌ها و دیوارها نمونه‌هایی از پژواک (اکو) هستند. فضا هم پژواک ویژه‌ی خود را دارد. پژواک آن از جنس صدا (موج صوتی) نیست، بلکه از جنس نورست و زمانی پدید می‌آید که نور از روی ابرهای غبار بازتابیده شود.»
انفجار آغازین، یک ابرنواختر به نام اس‌ان ۲۰۱۴جی بود که روز ۲۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۴ در کهکشانی ستاره‌فشان به نام ام۸۲ (کهکشان سیگار)، در فاصله‌ی ۱۱.۴ میلیون سال نوری زمین دیده شده بود [خبرش را خواندید: * سیگار کیهانی به دست ستاره‌ای پیر روشن شد (https://goo.gl/wyWYD5)].
این "پژواک" نور مانند موجی دیده می‌شود که پس از افتادن سنگی، در آبگیر گسترده می‌شود.
ستارگانی که از حدی از بزرگ‌ترند پس از پایان یافتن سوختشان به #ابرنواختر تبدیل می‌شوند، رویدادی که به واکنش‌های هسته‌ای پرانرژی و سهمگین، از جمله انفجار مواد می‌انجامد.
پژواک به این دلیل رخ می‌دهد که نور ابرنواختر فاصله‌های گوناگونی را در فضا می‌پیماید تا به زمین برسد. بخشی از این نور یکراست از خود ابرنواختر به زمین می‌رسد، ولی بخش‌های دیگر نور با درنگ (تاخیر) به چشم ما می‌رسند زیرا یکراست از انفجار نیامده و از مسیری نامستقیم می‌آیند.
در مورد این ابرنواختر، نور آن از روی ابر غول‌پیکری از غبار بازتابیده که ۳۰۰ تا ۱۶۰۰ سال نوری به گرد آن گسترده شده، و پس از بازتاب به زمین رسیده است.
در ادامه‌ی گزارش آمده: «اخترشناسان تاکنون تنها ۱۵ پژواک نور پیرامون ابرنواخترهای بیرون از کهکشان راه شیری را دیده‌اند. #پژواک نور ابرنواخترها بسیار کم دیده می‌شود زیرا باید به ما نزدیک باشند تا تلسکوپ‌ها توان آشکارسازی‌شان را پیدا کنند.»
این مورد را هم داشتیم: * ویدیویی از پژواک‌های نور یک ستاره (https://goo.gl/pCiMXQ)
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/echo.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«حباب‌ها و شاخک‌های رتیل»
—------------------------
#ابر_ماژلانی_بزرگ (ال‌ام‌سی) با فاصله‌ی تنها ۱۶۰ هزار سال نوری از ما، یکی از نزدیک‌ترین همدم‌های کهکشان راه شیریست. این ابر [در واقع کهکشان] جایگاه یکی از بزرگ‌ترین و پرانرژی‌ترین مناطق فعال #ستاره‌زایی است که تاکنون در گروه محلی شناخته شده: سحابی رتیل یا "۳۰ زرین‌ماهی".
در این تصویر که #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا گرفته، هم رشته‌های تار عنکبوتی از گاز و غبار که نام این منطقه از روی آنها گرفته شده را می‌بینیم، و هم دسته‌ای از "حباب‌ها" که به نام "سحابی کندو" (یا سحابی لانه زنبوری) شناخته می‌شوند (پایین، سمت چپ).
سحابی کندو به طور شانسی توسط ستاره‌شناسانی یافته شد که با "تلسکوپ فناوری نوین" (ان‌تی‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا، سرگرم تصویربرداری از #ابرنواختر اس‌ان۱۹۸۷ای، نزدیک‌ترین ابرنواخترِ دیده شده به زمین در ۴۰۰ سال گذشته بودند. ساختار حباب‌گونه و شگفت‌انگیز این سحابی از زمان یافته شدن آن در دهه‌ی ۱۹۹۰ تاکنون، یرای اخترشناسان یک راز بوده. نظریه‌های گوناگونی برای توضیح ساختار یگانه‌ی پیشنهاد شده که برخی آنها نسبت به دیگران بسیار شگفت‌انگیز بوده‌اند.
در سال ۲۰۱۰، گروهی از اخترشناسان این سحابی را بررسی کردند و با بهره از روش‌ها و مدل‌سازی‌های پیشرفته، به این نتیجه رسیدند که به احتمال بسیار، نمای ویژه‌ی این سحابی دستاورد تاثیر ترکیبی دو ابرنواختر است- یک انفجار تازه‌تر، پوسته‌ی رو به گسترشی که در یک انفجار کهن‌تر پدید آمده بود را شکافت. گمان می‌رود اکنون زاویه‌ی دید ما باعث شده این پوسته‌های دایره‌ای چنین نمای خیره‌کننده‌ی داشته باشند- احتمالا اگر از زاویه‌ی دیگری آنها را ببینیم ساختار آن را لانه زنبوری نخواهیم دید.
https://goo.gl/MtzEvJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/LMC.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------
#ابر_ماژلانی_بزرگ (ال‌ام‌سی) با فاصله‌ی تنها ۱۶۰ هزار سال نوری از ما، یکی از نزدیک‌ترین همدم‌های کهکشان راه شیریست. این ابر [در واقع کهکشان] جایگاه یکی از بزرگ‌ترین و پرانرژی‌ترین مناطق فعال #ستاره‌زایی است که تاکنون در گروه محلی شناخته شده: سحابی رتیل یا "۳۰ زرین‌ماهی".
در این تصویر که #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا گرفته، هم رشته‌های تار عنکبوتی از گاز و غبار که نام این منطقه از روی آنها گرفته شده را می‌بینیم، و هم دسته‌ای از "حباب‌ها" که به نام "سحابی کندو" (یا سحابی لانه زنبوری) شناخته می‌شوند (پایین، سمت چپ).
سحابی کندو به طور شانسی توسط ستاره‌شناسانی یافته شد که با "تلسکوپ فناوری نوین" (ان‌تی‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا، سرگرم تصویربرداری از #ابرنواختر اس‌ان۱۹۸۷ای، نزدیک‌ترین ابرنواخترِ دیده شده به زمین در ۴۰۰ سال گذشته بودند. ساختار حباب‌گونه و شگفت‌انگیز این سحابی از زمان یافته شدن آن در دهه‌ی ۱۹۹۰ تاکنون، یرای اخترشناسان یک راز بوده. نظریه‌های گوناگونی برای توضیح ساختار یگانه‌ی پیشنهاد شده که برخی آنها نسبت به دیگران بسیار شگفت‌انگیز بوده‌اند.
در سال ۲۰۱۰، گروهی از اخترشناسان این سحابی را بررسی کردند و با بهره از روش‌ها و مدل‌سازی‌های پیشرفته، به این نتیجه رسیدند که به احتمال بسیار، نمای ویژه‌ی این سحابی دستاورد تاثیر ترکیبی دو ابرنواختر است- یک انفجار تازه‌تر، پوسته‌ی رو به گسترشی که در یک انفجار کهن‌تر پدید آمده بود را شکافت. گمان می‌رود اکنون زاویه‌ی دید ما باعث شده این پوسته‌های دایره‌ای چنین نمای خیره‌کننده‌ی داشته باشند- احتمالا اگر از زاویه‌ی دیگری آنها را ببینیم ساختار آن را لانه زنبوری نخواهیم دید.
https://goo.gl/MtzEvJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/LMC.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«در جستجوی بازوی گمشده»
—-------------------------
در این تصویر تازه‌ی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را می‌بینیم، کهکشان کوتوله‌ای که با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی تازی‌ها جای دارد. عکس با دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی تلسکوپ هابل (ACS) گرفته شده و تک بازوی مارپیچ این کهکشان را که نمایی نامتقارن به ساختارش داده نشان می‌دهد. ولی کهکشان‌های مارپیچی که دستکم دو بازو دارند، پس چرا این کهکشان تک-بازو است؟
اخترشناسان به امید گره‌گشایی از این راز کیهانی، ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را در طول موج‌های گوناگون بررسی کرده‌اند. نخستین پاسخ از رصدهای فرابنفش به دست آمد: در این طیف، قرص کهکشان چهار برابر چیزی که در این تصویر می‌بینیم دیده می‌شود، نشانه‌ای از این که شمار فراوانی از ستارگان بسیار جوان و داغ دارند در بخش‌های بیرونی کهکشان ساخته می‌شوند (به دلیل همین داغی و جوانی به طور عمده در طیف فرابنفش دیده می‌شوند).
این ستارگان جوان سنی کمتر از یک میلیارد سال دارند و حدود ۱۰ برابر جوان‌تر از ستارگانی‌اند که اینجا در طیف دیدنی (مریی) دیده می‌شوند. دانشمندان در آغاز پنداشتند این ستاره‌زایی‌های گسترده در پی برهم‌کنش ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ با یک کهکشان کوتوله‌ی دیگر در آن نزدیکی به نام ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به راه افتاده است. به گمان آنها، ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ است که با همسایه‌آزاری خود ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را به ستوه آورده و باعث شده همه‌ی بازوهای مارپیچی‌اش به جز یکی را از دست بدهد. در سال ۲۰۰۴ اخترشناسان اثباتی بر این مدعا یافتند و آن این بود که گازهای بیرونی‌ترین بخش‌های #کهکشان_کوتوله ی ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به شدت از ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ تاثیر گرفته‌اند، چیزی که نشانگر برهم‌کنش‌های گرانشی نیرومند میان این دو است.
#کهکشان_مارپیچی #برخورد_کهکشانی #ستاره‌زایی
https://goo.gl/BAF8H3
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC4625.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------
در این تصویر تازه‌ی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را می‌بینیم، کهکشان کوتوله‌ای که با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی تازی‌ها جای دارد. عکس با دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی تلسکوپ هابل (ACS) گرفته شده و تک بازوی مارپیچ این کهکشان را که نمایی نامتقارن به ساختارش داده نشان می‌دهد. ولی کهکشان‌های مارپیچی که دستکم دو بازو دارند، پس چرا این کهکشان تک-بازو است؟
اخترشناسان به امید گره‌گشایی از این راز کیهانی، ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را در طول موج‌های گوناگون بررسی کرده‌اند. نخستین پاسخ از رصدهای فرابنفش به دست آمد: در این طیف، قرص کهکشان چهار برابر چیزی که در این تصویر می‌بینیم دیده می‌شود، نشانه‌ای از این که شمار فراوانی از ستارگان بسیار جوان و داغ دارند در بخش‌های بیرونی کهکشان ساخته می‌شوند (به دلیل همین داغی و جوانی به طور عمده در طیف فرابنفش دیده می‌شوند).
این ستارگان جوان سنی کمتر از یک میلیارد سال دارند و حدود ۱۰ برابر جوان‌تر از ستارگانی‌اند که اینجا در طیف دیدنی (مریی) دیده می‌شوند. دانشمندان در آغاز پنداشتند این ستاره‌زایی‌های گسترده در پی برهم‌کنش ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ با یک کهکشان کوتوله‌ی دیگر در آن نزدیکی به نام ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به راه افتاده است. به گمان آنها، ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ است که با همسایه‌آزاری خود ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را به ستوه آورده و باعث شده همه‌ی بازوهای مارپیچی‌اش به جز یکی را از دست بدهد. در سال ۲۰۰۴ اخترشناسان اثباتی بر این مدعا یافتند و آن این بود که گازهای بیرونی‌ترین بخش‌های #کهکشان_کوتوله ی ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به شدت از ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ تاثیر گرفته‌اند، چیزی که نشانگر برهم‌کنش‌های گرانشی نیرومند میان این دو است.
#کهکشان_مارپیچی #برخورد_کهکشانی #ستاره‌زایی
https://goo.gl/BAF8H3
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC4625.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«ماری که آبستن ستاره است!»
—------------------------—
در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا "مار کیهانی" را می‌بینیم، یک کهکشان دوردست انباشته از مناطق پرانرژی ستاره‌زایی که پیکره‌اش در اثر پدیده‌ی همگرایی گرانشی، از چشم ما به پیچ و تاب افتاده. این کهکشان غول‌پیکرِ کمان-مانند در حقیقت پشت یک خوشه‌ی کهکشانی غول‌آسا به نام MACSJ1206.2-0847 جای دارد ولی به لطف گرانش نیرومند خوشه می‌توانیم آن را از زمین ببینیم. فاصله‌ی این خوشه که میان ما و کهکشان مار کیهانیست ۴ میلیارد سال نوری است و در صورت فلکی دوشیزه جای دارد.
طول موج نور این کهکشان دوردست در اثر پدیده‌ی سرخگرایی (انتقال به سرخ) بسیار بلندتر شده و به سرخی گراییده و با گذر از درون خوشه‌ی سر راهش، در اثر گرانش آن خم شده. جالب این که این گونه همگرایی‌های نیرومند به جای آن که دیدن و شناختن اجرام کیهانی را دشوارتر کنند، واگشود (وضوح) آنها را بهتر کرده و با بزرگنمایی اجرام پس‌زمینه، ژرفای میدان تصویرشان را بالا می‌برد. همگرایی گرانشی گاهی حتی می‌تواند با خم کردن نور یک جرم از جهت‌های گوناگون، چندین تصویر از یک جرم پدید بیاورد.
اخترشناسان به تازگی به کمک هابل چندین نمونه از تصاویری که از این مار کیهانی پدید آمده بود و بزرگنمایی هر یک با دیگری تفاوت داشت را رصد کردند. در این شیوه، کهکشان و ساختارهایش را می‌توان با مقیاس‌های گوناگون بررسی کرد. پُروضوح‌ترین تصاویر نشان می‌دادند که توده‌های غول‌پیکرِ درون کهکشان‌های بسیار دوردست از زیرساختار پیچیده‌ای از توده‌های کوچک‌تر تشکیل شده، و این چیزیست که می‌تواند به ما در شناخت فرآیند #ستاره‌زایی در کهکشان‌های دوردست کمک کند.
#تلسکوپ_فضایی_هابل #همگرایی_گرانشی #صورت_فلکی_دوشیزه
https://goo.gl/KacXSM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/CosmicSnake.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------—
در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا "مار کیهانی" را می‌بینیم، یک کهکشان دوردست انباشته از مناطق پرانرژی ستاره‌زایی که پیکره‌اش در اثر پدیده‌ی همگرایی گرانشی، از چشم ما به پیچ و تاب افتاده. این کهکشان غول‌پیکرِ کمان-مانند در حقیقت پشت یک خوشه‌ی کهکشانی غول‌آسا به نام MACSJ1206.2-0847 جای دارد ولی به لطف گرانش نیرومند خوشه می‌توانیم آن را از زمین ببینیم. فاصله‌ی این خوشه که میان ما و کهکشان مار کیهانیست ۴ میلیارد سال نوری است و در صورت فلکی دوشیزه جای دارد.
طول موج نور این کهکشان دوردست در اثر پدیده‌ی سرخگرایی (انتقال به سرخ) بسیار بلندتر شده و به سرخی گراییده و با گذر از درون خوشه‌ی سر راهش، در اثر گرانش آن خم شده. جالب این که این گونه همگرایی‌های نیرومند به جای آن که دیدن و شناختن اجرام کیهانی را دشوارتر کنند، واگشود (وضوح) آنها را بهتر کرده و با بزرگنمایی اجرام پس‌زمینه، ژرفای میدان تصویرشان را بالا می‌برد. همگرایی گرانشی گاهی حتی می‌تواند با خم کردن نور یک جرم از جهت‌های گوناگون، چندین تصویر از یک جرم پدید بیاورد.
اخترشناسان به تازگی به کمک هابل چندین نمونه از تصاویری که از این مار کیهانی پدید آمده بود و بزرگنمایی هر یک با دیگری تفاوت داشت را رصد کردند. در این شیوه، کهکشان و ساختارهایش را می‌توان با مقیاس‌های گوناگون بررسی کرد. پُروضوح‌ترین تصاویر نشان می‌دادند که توده‌های غول‌پیکرِ درون کهکشان‌های بسیار دوردست از زیرساختار پیچیده‌ای از توده‌های کوچک‌تر تشکیل شده، و این چیزیست که می‌تواند به ما در شناخت فرآیند #ستاره‌زایی در کهکشان‌های دوردست کمک کند.
#تلسکوپ_فضایی_هابل #همگرایی_گرانشی #صورت_فلکی_دوشیزه
https://goo.gl/KacXSM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/CosmicSnake.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«ستونی از غبار که فواره‌هایی درخشان را پنهان کرده»
—------------------------------------------------
از نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسداز نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسد.
ولی واقعیت اینست که آنچه در این تصویرِ #تلسکوپ_فضایی_هابل می‌بینید ستونی از غبار کیهانی به بلندی دو سال نوریست که در آن "هربیگ-هارو ۶۶۶" (اچ‌اچ ۶۶۶) پنهان شده، یک ستاره‌ی نوزاد که فواره‌هایی نیرومند به بیرون می‌افشاند.
این ساختار در یکی از بزرگ‌ترین مناطق #ستاره‌زایی کهکشان خودمان جای دارد: سحابی شاه‌تخته (کارینا) در فاصله‌ی ۷۵۰۰ سال نوری زمین که در آسمان شب‌های نیمکره‌ی جنوبی می‌درخشد.
ساختار لایه‌ای این جرم دستاورد بادها و پرتوهای ستارگان بزرگ، جوان و داغ سحابی شاه‌تخته است که برخی از آنها هنوز گام‌های پیدایش خود را در دل این سحابی می‌گذرانند.
در طیف فروسرخ که پرتوهایش می‌توانند در غبارهای سحابی رخنه کنند، دو فواره‌ی باریک و پرانرژی آشکار می‌شود که دارند از این ستاره‌ی نوزاد و همچنان نهفته بیرون می‌زنند. [تصویر پست بعدی را ببینید]
#apod #هربیگ_هارو
https://goo.gl/wHZSzN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/HH666.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------
از نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسداز نگاه برخی، این مانند کندوی یک زنبور اهریمنی به نظر می‌رسد.
ولی واقعیت اینست که آنچه در این تصویرِ #تلسکوپ_فضایی_هابل می‌بینید ستونی از غبار کیهانی به بلندی دو سال نوریست که در آن "هربیگ-هارو ۶۶۶" (اچ‌اچ ۶۶۶) پنهان شده، یک ستاره‌ی نوزاد که فواره‌هایی نیرومند به بیرون می‌افشاند.
این ساختار در یکی از بزرگ‌ترین مناطق #ستاره‌زایی کهکشان خودمان جای دارد: سحابی شاه‌تخته (کارینا) در فاصله‌ی ۷۵۰۰ سال نوری زمین که در آسمان شب‌های نیمکره‌ی جنوبی می‌درخشد.
ساختار لایه‌ای این جرم دستاورد بادها و پرتوهای ستارگان بزرگ، جوان و داغ سحابی شاه‌تخته است که برخی از آنها هنوز گام‌های پیدایش خود را در دل این سحابی می‌گذرانند.
در طیف فروسرخ که پرتوهایش می‌توانند در غبارهای سحابی رخنه کنند، دو فواره‌ی باریک و پرانرژی آشکار می‌شود که دارند از این ستاره‌ی نوزاد و همچنان نهفته بیرون می‌زنند. [تصویر پست بعدی را ببینید]
#apod #هربیگ_هارو
https://goo.gl/wHZSzN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/HH666.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«نمایی از آغاز نبرد دو کهکشان»
—---------------------------—
آشوبی از رنگ و نور در این کهکشانِ به هم ریخته -با نام ان‌جی‌سی ۵۲۵۶- بر پا شده. توده‌های دودمانند از همه جای آن بیرون زده‌اند و هسته‌ی درخشانش مناطق پرهرج و مرج گاز و غبار در مرکزش را روشن کرده است. دلیل این ساختار شگفت‌انگیز و نامعمول اینست که ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ یک کهکشان نیست، بلکه دو تاست: دو کهکشان که در روند ادغام با هم به سر می‌برند.
ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ که به نام مارکاریان ۲۶۶ هم شناخته می‌شود، با حدود ۳۵۰ میلیون سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی خرس بزرگ جای دارد [۱]. این جرم از دو کهکشان قرص‌گون (دیسکی) تشکیل شده که اکنون جدایی میان هسته‌هایشان تنها ۱۳۰۰۰ سال نوریست. گاز و غبار و ستارگان هر دو در آشفته بازاری کیهانی به هم آمیخته شده‌اند و در جای جای آن مناطقی از ستاره‌زایی‌های آتشین را پدید آورده‌اند.
کهکشان‌های برخوردی (برهم‌کنشی) در همه جای کیهان پیدا می‌شوند و ساختارهای شگفت‌انگیز و پیچیده‌ی گوناگونی را نمایش می‌دهند. برخی از آنها آرامند و به آهستگی یکدیگر را می‌بلعند. دیگران خشن و پرآشوبند و اختروش درست کرده‌اند، ابرنواخترها به راه انداخته‌اند، و فوران‌هایی از ستاره‌فشانی به پا کرده‌اند.
اگرچه این برهم‌کنش‌ها در مقیاس کهکشانی رویدادهایی بسیار ویرانگرند، ولی بسیار کم پیش می‌آید که برخوردی میان ستارگان در آنها رخ دهد، زیرا فضای میان ستارگان بسیار بزرگ‌تر آنست که با هم رویارو شوند. ولی با در هم پیچیدن کهکشان‌ها، اثرهای کشندی نیرومند باعث پیدایش ساختارهای تازه‌ای در آنها می‌شود -مانند همین توده‌های بی‌نظم ان‌جی‌سی ۵۲۵۶؛ و سرانجام با گذشت میلیون‌ها سال، همهمه آرام می‌گیرد و دو کهکشان با هم ساختاری یکپارچه با آرایشی پایدار پدید می‌آورند.
هر یک از کهکشان‌های ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ به جز ساختارهای درخشان و پرآشوب، یک هسته‌ی کهکشانی فعال نیز دارند که در آن، گازها و دیگر مواد کهکشانی به کام یک ابرسیاهچاله‌ی گرسنه کشیده می‌شوند. مشاهدات رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا نشان می‌دهد که هر دوی این هسته‌ها -و منطقه‌ی درخشانی از گاز داغ میانشان- در اثر امواج شوکی داغ شده‌اند که در پی برخورد ابرهای گازی پرسرعت پدید آمده‌اند.
ادغام‌های کهکشانی، مانند همین چیزی که در ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ جریان دارد، در آغاز تاریخ کیهان رواج بیشتری داشته‌اند و به باور دانشمندان، آغازگر فرگشت‌های کهکشانی بوده‌اند. امروزه در بیشتر کهکشان‌ها نشانه‌های ادغام‌ها و برخوردهای نزدیک در گذشته دیده می‌شود. کهکشان خودمان، راه شیری هم تاریخ بلندی از برخوردها دارد: در این کهکشان پسمانده‌های چندین کهکشان کوچک‌تر دیده می‌شود که روزگاری آنها را بلعیده بوده؛ و همین امروز هم در آستانه‌ی بلعیدن کهکشان کوتوله‌ی کره‌گون کمان است؛ و از آنجایی که حتی در ابعاد کیهانی هم از هر دست بگیری، از همان دست پس می‌دهی، خود راه شیری هم سرانجام تا حدود دو میلیارد سال دیگر با همسایه‌ی بزرگش، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) سرشاخ خواهد شد.
در این تصویر #تلسکوپ_فضایی_هابل همچنین یک جفت کهکشانِ احتمالا برخوردی دیگر را هم می‌بینیم- درسمت راست ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ و بسیار دورتر از آن، که تاکنون هیچ اخترشناسی آن را بررسی نکرده. از چشم‌انداز ما روی زمین، ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ هم تنها چند درجه از یک جفت کهکشان برخوردی شناخته شده‌ی دیگر فاصله دارد- کهکشان پرآوازه‌ی مسیه ۵۱ یا کهکشان گرداب که هابل پیش از این در سال ۲۰۰۵ آن را رصد کرده بود.
—----------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱) ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ در گذشته توسط هابل در یک مجموعه‌ی ۵۹ تایی از کهکشان‌های برخوردی به تصویر کشیده شده بود که در ۲۴ آوریل ۲۰۰۸، به مناسبت ۱۸مین سالگرد آغاز به کار این تلسکوپ منتشر شد. در این تصویر تازه، داده‌های هیدروژن-آلفا که به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی هابل دریافت شده هم به داده‌های پیشین افزوده شده و این گازها را نمایان کرده.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/NYh85d
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/NGC5256.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------—
آشوبی از رنگ و نور در این کهکشانِ به هم ریخته -با نام ان‌جی‌سی ۵۲۵۶- بر پا شده. توده‌های دودمانند از همه جای آن بیرون زده‌اند و هسته‌ی درخشانش مناطق پرهرج و مرج گاز و غبار در مرکزش را روشن کرده است. دلیل این ساختار شگفت‌انگیز و نامعمول اینست که ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ یک کهکشان نیست، بلکه دو تاست: دو کهکشان که در روند ادغام با هم به سر می‌برند.
ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ که به نام مارکاریان ۲۶۶ هم شناخته می‌شود، با حدود ۳۵۰ میلیون سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی خرس بزرگ جای دارد [۱]. این جرم از دو کهکشان قرص‌گون (دیسکی) تشکیل شده که اکنون جدایی میان هسته‌هایشان تنها ۱۳۰۰۰ سال نوریست. گاز و غبار و ستارگان هر دو در آشفته بازاری کیهانی به هم آمیخته شده‌اند و در جای جای آن مناطقی از ستاره‌زایی‌های آتشین را پدید آورده‌اند.
کهکشان‌های برخوردی (برهم‌کنشی) در همه جای کیهان پیدا می‌شوند و ساختارهای شگفت‌انگیز و پیچیده‌ی گوناگونی را نمایش می‌دهند. برخی از آنها آرامند و به آهستگی یکدیگر را می‌بلعند. دیگران خشن و پرآشوبند و اختروش درست کرده‌اند، ابرنواخترها به راه انداخته‌اند، و فوران‌هایی از ستاره‌فشانی به پا کرده‌اند.
اگرچه این برهم‌کنش‌ها در مقیاس کهکشانی رویدادهایی بسیار ویرانگرند، ولی بسیار کم پیش می‌آید که برخوردی میان ستارگان در آنها رخ دهد، زیرا فضای میان ستارگان بسیار بزرگ‌تر آنست که با هم رویارو شوند. ولی با در هم پیچیدن کهکشان‌ها، اثرهای کشندی نیرومند باعث پیدایش ساختارهای تازه‌ای در آنها می‌شود -مانند همین توده‌های بی‌نظم ان‌جی‌سی ۵۲۵۶؛ و سرانجام با گذشت میلیون‌ها سال، همهمه آرام می‌گیرد و دو کهکشان با هم ساختاری یکپارچه با آرایشی پایدار پدید می‌آورند.
هر یک از کهکشان‌های ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ به جز ساختارهای درخشان و پرآشوب، یک هسته‌ی کهکشانی فعال نیز دارند که در آن، گازها و دیگر مواد کهکشانی به کام یک ابرسیاهچاله‌ی گرسنه کشیده می‌شوند. مشاهدات رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا نشان می‌دهد که هر دوی این هسته‌ها -و منطقه‌ی درخشانی از گاز داغ میانشان- در اثر امواج شوکی داغ شده‌اند که در پی برخورد ابرهای گازی پرسرعت پدید آمده‌اند.
ادغام‌های کهکشانی، مانند همین چیزی که در ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ جریان دارد، در آغاز تاریخ کیهان رواج بیشتری داشته‌اند و به باور دانشمندان، آغازگر فرگشت‌های کهکشانی بوده‌اند. امروزه در بیشتر کهکشان‌ها نشانه‌های ادغام‌ها و برخوردهای نزدیک در گذشته دیده می‌شود. کهکشان خودمان، راه شیری هم تاریخ بلندی از برخوردها دارد: در این کهکشان پسمانده‌های چندین کهکشان کوچک‌تر دیده می‌شود که روزگاری آنها را بلعیده بوده؛ و همین امروز هم در آستانه‌ی بلعیدن کهکشان کوتوله‌ی کره‌گون کمان است؛ و از آنجایی که حتی در ابعاد کیهانی هم از هر دست بگیری، از همان دست پس می‌دهی، خود راه شیری هم سرانجام تا حدود دو میلیارد سال دیگر با همسایه‌ی بزرگش، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) سرشاخ خواهد شد.
در این تصویر #تلسکوپ_فضایی_هابل همچنین یک جفت کهکشانِ احتمالا برخوردی دیگر را هم می‌بینیم- درسمت راست ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ و بسیار دورتر از آن، که تاکنون هیچ اخترشناسی آن را بررسی نکرده. از چشم‌انداز ما روی زمین، ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ هم تنها چند درجه از یک جفت کهکشان برخوردی شناخته شده‌ی دیگر فاصله دارد- کهکشان پرآوازه‌ی مسیه ۵۱ یا کهکشان گرداب که هابل پیش از این در سال ۲۰۰۵ آن را رصد کرده بود.
—----------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱) ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ در گذشته توسط هابل در یک مجموعه‌ی ۵۹ تایی از کهکشان‌های برخوردی به تصویر کشیده شده بود که در ۲۴ آوریل ۲۰۰۸، به مناسبت ۱۸مین سالگرد آغاز به کار این تلسکوپ منتشر شد. در این تصویر تازه، داده‌های هیدروژن-آلفا که به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی هابل دریافت شده هم به داده‌های پیشین افزوده شده و این گازها را نمایان کرده.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/NYh85d
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/NGC5256.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«ازدحام کرم‌های شب‌تاب کیهانی»
—---------------------------—
کهکشان‌ها مانند کرم‌های شب‌تاب در این تصویر دیدنی تلسکوپ هابل می‌درخشند!
این انبوه کرم‌های شب‌تاب کیهانی در حقیقت یک #خوشه_کهکشانی پرجمعیت به نام آبل ۲۱۶۳ است، یکی از اعضای کاتالوگ آبل (Abell)، کاتالوگی که در پیمایش سرتاسری آسمان گردآوری شده و بیش از ۴۰۰۰ خوشه‌ی کهکشانی را در خود دارد.
خوشه‌ی آبل ۲۱۶۳ با فاصله‌ی ۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_مارافسای جا دارد.
این خوشه به دلایلی ویژه بررسی خوبی رویش انجام شده؛ این که مواد درون هسته‌اش (محیط میان‌خوشه) دارای ویژگی‌هایی استثنایی است، از جمله هاله‌ی رادیویی گسترده، درخشندگی پرتو ایکس، و دماهای بی‌اندازه بالا دارد. این داغ‌ترین خوشه در کاتالوگ است! رصد خوشه‌های غول‌پیکری مانند آبل ۲۱۶۳ می‌تواند در بررسی ماده‌ی تاریک سودمند باشد، و از راه پدیده‌هایی مانند همگرایی گرانشی، چشم‌اندازی نوین از کیهان دوردست برای ما فراهم کند.
این عکس را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود گرفته، و بخشی از یک برنامه‌ی رصدی گسترده به نام RELICS است. در این برنامه از ۴۱ خوشه‌ی بزرگ کهکشانی برای یافتن کهکشان‌های درخشان دوردست تصویربرداری می‌شود تا با بهره از تلسکوپ‌های کنونی و در آینده نیز با تلسکوپ فضایی جیمز وب با جزییات بیشتری بررسی شوند.
https://goo.gl/H8hmKT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Abell2163.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------—
کهکشان‌ها مانند کرم‌های شب‌تاب در این تصویر دیدنی تلسکوپ هابل می‌درخشند!
این انبوه کرم‌های شب‌تاب کیهانی در حقیقت یک #خوشه_کهکشانی پرجمعیت به نام آبل ۲۱۶۳ است، یکی از اعضای کاتالوگ آبل (Abell)، کاتالوگی که در پیمایش سرتاسری آسمان گردآوری شده و بیش از ۴۰۰۰ خوشه‌ی کهکشانی را در خود دارد.
خوشه‌ی آبل ۲۱۶۳ با فاصله‌ی ۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_مارافسای جا دارد.
این خوشه به دلایلی ویژه بررسی خوبی رویش انجام شده؛ این که مواد درون هسته‌اش (محیط میان‌خوشه) دارای ویژگی‌هایی استثنایی است، از جمله هاله‌ی رادیویی گسترده، درخشندگی پرتو ایکس، و دماهای بی‌اندازه بالا دارد. این داغ‌ترین خوشه در کاتالوگ است! رصد خوشه‌های غول‌پیکری مانند آبل ۲۱۶۳ می‌تواند در بررسی ماده‌ی تاریک سودمند باشد، و از راه پدیده‌هایی مانند همگرایی گرانشی، چشم‌اندازی نوین از کیهان دوردست برای ما فراهم کند.
این عکس را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود گرفته، و بخشی از یک برنامه‌ی رصدی گسترده به نام RELICS است. در این برنامه از ۴۱ خوشه‌ی بزرگ کهکشانی برای یافتن کهکشان‌های درخشان دوردست تصویربرداری می‌شود تا با بهره از تلسکوپ‌های کنونی و در آینده نیز با تلسکوپ فضایی جیمز وب با جزییات بیشتری بررسی شوند.
https://goo.gl/H8hmKT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/Abell2163.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«تزیینات کریسمس در فضا»
—----------------------------
https://goo.gl/hPGajS
تلسکوپ فضایی هابل چند روز پیش چیزی که مانند تزیینات رنگین کریسمس در فضا است را به تصویر کشیده.
این چیز در واقع ان‌جی‌سی ۶۳۲۶ است، یک #سحابی_سیاره‌نما با رشته‌های برافروخته از گازهای بیرون‌زده که از نور یک ستاره‌ی رو به مرگ در مرکزش روشن شده‌اند.
زمانی که یک ستاره پیر شده و وارد گام غول سرخ زندگی می‌شود، لایه‌های بیرونی‌اش را به فضا پس می‌زند و هسته‌اش به شکل یک ستاره کوتوله‌ی سفید فشرده و چگال بر جا می‌ماند. گاهی این برون‌ریزی‌ها ساختارهای یکپارچه و زیبایی از گاز برافروخته با الگوی متقارن پدید می‌آورند، ولی ان‌جی‌سی ۶۳۲۶ بسیار پراکنده‌تر است.
این جرم حدود ۱۱۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در #صورت_فلکی_آتشدان دیده می‌شود.
سحابی‌های سیاره‌نما (یا سیاره‌ای) یکی از راه‌های اصلی برای پراکنده شدن عنصرهای سنگین‌تر از هیدروژن و هلیومی که در دل ستارگان ساخته می‌شوند. برخی از این موادِ بیرون‌زده که در فضا پراکنده شده‌اند می‌توانند بعدها ستارگان و سیاره‌های تازه‌ای را بسازند.
[خواندید: * ذره ذره وجود ما از کجا آمده؟ (https://goo.gl/FhYefD)]
این تصویر از همگذاری عکس‌هایی درست شده که #تلسکوپ_فضایی_هابل با بهره از دوربین سیاره‌ای میدان‌گسترده‌ی شماره ۲ی خود گرفته. رنگ‌های آبی و سرخ زنده‌ای که در تصویر دیده می‌شود نشانگر تابش موادی مانند اکسیژن و هیدروژن یونیده هستند که پرتوهای فرابنفش پرانرژی ستاره‌ی همچنان داغ مرکزی آنها را برافروخته و روشن کرده.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/NGC6326.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—----------------------------
https://goo.gl/hPGajS
تلسکوپ فضایی هابل چند روز پیش چیزی که مانند تزیینات رنگین کریسمس در فضا است را به تصویر کشیده.
این چیز در واقع ان‌جی‌سی ۶۳۲۶ است، یک #سحابی_سیاره‌نما با رشته‌های برافروخته از گازهای بیرون‌زده که از نور یک ستاره‌ی رو به مرگ در مرکزش روشن شده‌اند.
زمانی که یک ستاره پیر شده و وارد گام غول سرخ زندگی می‌شود، لایه‌های بیرونی‌اش را به فضا پس می‌زند و هسته‌اش به شکل یک ستاره کوتوله‌ی سفید فشرده و چگال بر جا می‌ماند. گاهی این برون‌ریزی‌ها ساختارهای یکپارچه و زیبایی از گاز برافروخته با الگوی متقارن پدید می‌آورند، ولی ان‌جی‌سی ۶۳۲۶ بسیار پراکنده‌تر است.
این جرم حدود ۱۱۰۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد و در #صورت_فلکی_آتشدان دیده می‌شود.
سحابی‌های سیاره‌نما (یا سیاره‌ای) یکی از راه‌های اصلی برای پراکنده شدن عنصرهای سنگین‌تر از هیدروژن و هلیومی که در دل ستارگان ساخته می‌شوند. برخی از این موادِ بیرون‌زده که در فضا پراکنده شده‌اند می‌توانند بعدها ستارگان و سیاره‌های تازه‌ای را بسازند.
[خواندید: * ذره ذره وجود ما از کجا آمده؟ (https://goo.gl/FhYefD)]
این تصویر از همگذاری عکس‌هایی درست شده که #تلسکوپ_فضایی_هابل با بهره از دوربین سیاره‌ای میدان‌گسترده‌ی شماره ۲ی خود گرفته. رنگ‌های آبی و سرخ زنده‌ای که در تصویر دیده می‌شود نشانگر تابش موادی مانند اکسیژن و هیدروژن یونیده هستند که پرتوهای فرابنفش پرانرژی ستاره‌ی همچنان داغ مرکزی آنها را برافروخته و روشن کرده.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/NGC6326.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«بالشی در فضا!»
—---------------
https://goo.gl/891vZ4
این یکی از درخشان‌ترین سحابی‌های سیاره‌نما در آسمان است— چه نامی باید رویش بگذاریم؟
سحابی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ که نخستین بار در سال ۱۸۷۸ یافته شد را می‌توان با یک تلسکوپ خانگی معمولی، در #صورت_فلکی_ماکیان (قو) مشاهده کرد.
این سحابی به ندرت به یک نام خوانده شده، تا اندازه‌ای به دلیل این که از پشت چنین تلسکوپ‌هایی تنها مانند نقطه‌ای ناروشن دیده می‌شود. ولی اگر #تلسکوپ_فضایی_هابل که در مداری به گرد زمین می‌چرخد از آن عکس بگیرد، جزییات دقیقی از آن آشکار می‌شود [که نامگذاریش را آسان‌تر می‌کند].
دانشمندان با بررسی عکس‌هایی که هابل از ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ گرفته آن را یک #سحابی_سیاره‌نما شناسایی کرده‌اند که از حدود ۶۰۰ سال پیش روند گسترش و پخش شدن را آغاز کرده، و نیز دریافته‌اند که ابر گاز و غبار آن به گونه‌ای نامعمول پرجرم است و به نظر می‌رسد جرمی حدود ۳ برابر جرم خورشید را در بر داشته باشد.
در تصویر بالا که دارای رنگ آمیزی علمی است، ویژگی‌های لایه لایه‌ی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ با رگه‌های غبارش آشکار شده که شاید هر آسمان‌دوستی را به یاد چیزی آشنا بیندازد و همین پایه‌ای شود برای نامیدن آن به نامی غیررسمی.
یکی از نام‌های پیشنهادی برتر برای آن "سحابی بالش" بوده، ولی شما هم می‌توانید نام موردنظرتان را برای آن برگزینید و پیشنهاد دهید؛ برای نمونه، در جایی مانند انجمن گفتگوی برخط APOD. (اینجا: https://goo.gl/MPcbk3)
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180109.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------
https://goo.gl/891vZ4
این یکی از درخشان‌ترین سحابی‌های سیاره‌نما در آسمان است— چه نامی باید رویش بگذاریم؟
سحابی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ که نخستین بار در سال ۱۸۷۸ یافته شد را می‌توان با یک تلسکوپ خانگی معمولی، در #صورت_فلکی_ماکیان (قو) مشاهده کرد.
این سحابی به ندرت به یک نام خوانده شده، تا اندازه‌ای به دلیل این که از پشت چنین تلسکوپ‌هایی تنها مانند نقطه‌ای ناروشن دیده می‌شود. ولی اگر #تلسکوپ_فضایی_هابل که در مداری به گرد زمین می‌چرخد از آن عکس بگیرد، جزییات دقیقی از آن آشکار می‌شود [که نامگذاریش را آسان‌تر می‌کند].
دانشمندان با بررسی عکس‌هایی که هابل از ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ گرفته آن را یک #سحابی_سیاره‌نما شناسایی کرده‌اند که از حدود ۶۰۰ سال پیش روند گسترش و پخش شدن را آغاز کرده، و نیز دریافته‌اند که ابر گاز و غبار آن به گونه‌ای نامعمول پرجرم است و به نظر می‌رسد جرمی حدود ۳ برابر جرم خورشید را در بر داشته باشد.
در تصویر بالا که دارای رنگ آمیزی علمی است، ویژگی‌های لایه لایه‌ی ان‌جی‌سی ۷۰۲۷ با رگه‌های غبارش آشکار شده که شاید هر آسمان‌دوستی را به یاد چیزی آشنا بیندازد و همین پایه‌ای شود برای نامیدن آن به نامی غیررسمی.
یکی از نام‌های پیشنهادی برتر برای آن "سحابی بالش" بوده، ولی شما هم می‌توانید نام موردنظرتان را برای آن برگزینید و پیشنهاد دهید؛ برای نمونه، در جایی مانند انجمن گفتگوی برخط APOD. (اینجا: https://goo.gl/MPcbk3)
#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180109.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«گره کور دو کهکشان»
—------------------—
ستارگان به هنگام برخورد دو کهکشان، کجاها ساخته می‌شوند؟
اخترشناسان برای یافتن پاسخ این پرسش به سراغ دو کهکشان برخوردی نزدیک که با هم به نام ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ شناخته می‌شوند رفته و به کمک #تلسکوپ_فضایی_هابل، عکسی با کیفیت بالا از آن گرفتند.
بررسی این عکس و دیگر عکس‌های هابل، و همچنین عکس‌های دیگری از این کهکشان که تلسکوپ فضایی اسپیتزر در طیف فروسرخ، ماهواره‌ی ایکس‌ام‌ام-نیوتون در طیف پرتو X، و ماهواره‌ی گلکس در طیف فرابنفش گرفته‌اند نشان می‌دهد که این دو کهکشان که در آغاز هر کدام یک کهکشان مارپیچی بوده‌اند اکنون به شدت در هم پیچیده و گره خورده‌اند و هسته‌هایشان نیز به هم پیوسته و یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN) را پدید آورده‌اند.
فرآیند ستاره‌زایی پیرامون این هسته (نزدیک مرکز چارچوب) و در راستای دنباله‌های کشندی که از دو سوی آن بیرون زده‌اند در جریانست، و همچنین در یک جای شگفت‌انگیز دیگر- منطقه‌ی بیرون از هسته در بالا، سمت چپ که خوشه‌هایی از ستارگان درخشان آبی‌فام در آن دیده می‌شوند.
نبردهای کهکشانی می‌توانند صدها میلیون سال زمان ببرند و دو کهکشان بارها از کنار یکدیگر گذشته و در هر بار، کشمکش‌های گرانشی ویرانگری میانشان رخ دهد.
ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ که به نام آرپ ۲۴۳ نیز شناخته می‌شود حدود ۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و به فاصله‌ی ۲۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی خرچنگ دیده می‌شود.
بازسازی کهکشان‌های آغازین و چگونگی فرآیند ادغام‌های کهکشانی اغلب کاری دشوار، و گاهی ناممکن است، ولی به طور کلی انجام آن برای شناخت چگونگی فرگشت کیهان کاری ارزشمند است.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/55y2LX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180110.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------—
ستارگان به هنگام برخورد دو کهکشان، کجاها ساخته می‌شوند؟
اخترشناسان برای یافتن پاسخ این پرسش به سراغ دو کهکشان برخوردی نزدیک که با هم به نام ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ شناخته می‌شوند رفته و به کمک #تلسکوپ_فضایی_هابل، عکسی با کیفیت بالا از آن گرفتند.
بررسی این عکس و دیگر عکس‌های هابل، و همچنین عکس‌های دیگری از این کهکشان که تلسکوپ فضایی اسپیتزر در طیف فروسرخ، ماهواره‌ی ایکس‌ام‌ام-نیوتون در طیف پرتو X، و ماهواره‌ی گلکس در طیف فرابنفش گرفته‌اند نشان می‌دهد که این دو کهکشان که در آغاز هر کدام یک کهکشان مارپیچی بوده‌اند اکنون به شدت در هم پیچیده و گره خورده‌اند و هسته‌هایشان نیز به هم پیوسته و یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN) را پدید آورده‌اند.
فرآیند ستاره‌زایی پیرامون این هسته (نزدیک مرکز چارچوب) و در راستای دنباله‌های کشندی که از دو سوی آن بیرون زده‌اند در جریانست، و همچنین در یک جای شگفت‌انگیز دیگر- منطقه‌ی بیرون از هسته در بالا، سمت چپ که خوشه‌هایی از ستارگان درخشان آبی‌فام در آن دیده می‌شوند.
نبردهای کهکشانی می‌توانند صدها میلیون سال زمان ببرند و دو کهکشان بارها از کنار یکدیگر گذشته و در هر بار، کشمکش‌های گرانشی ویرانگری میانشان رخ دهد.
ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ که به نام آرپ ۲۴۳ نیز شناخته می‌شود حدود ۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و به فاصله‌ی ۲۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی خرچنگ دیده می‌شود.
بازسازی کهکشان‌های آغازین و چگونگی فرآیند ادغام‌های کهکشانی اغلب کاری دشوار، و گاهی ناممکن است، ولی به طور کلی انجام آن برای شناخت چگونگی فرگشت کیهان کاری ارزشمند است.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/55y2LX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180110.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies