علیرغم کمبود #پرستاران_مرد در #ایران:
🔵 مردان تمایلی برای #پرستار شدن ندارند.
🔵 مردان برای پذیرش #دانشجوی_پرستاری در #دانشگاه های آزاد و دولتی از #سهمیه کمتری برخوردارند.
همین تعداد اندک پرستاران مرد پس از فارغالتحصیلی به علت #حقوق و #مزایای_کم و #استرس_کاری، حاضر به فعالیت در #بیمارستانها نیستند و غالبا در ادارات دیگر با درآمد بیشتر مشغول به کار میشوند.
@pareestar
🔵 مردان تمایلی برای #پرستار شدن ندارند.
🔵 مردان برای پذیرش #دانشجوی_پرستاری در #دانشگاه های آزاد و دولتی از #سهمیه کمتری برخوردارند.
همین تعداد اندک پرستاران مرد پس از فارغالتحصیلی به علت #حقوق و #مزایای_کم و #استرس_کاری، حاضر به فعالیت در #بیمارستانها نیستند و غالبا در ادارات دیگر با درآمد بیشتر مشغول به کار میشوند.
@pareestar
پریستار
Photo
نظام «#بهداشت و #خدمات_درمانی» در #ایران «نابرابر» است. این #نابرابری هم «ساختاری» است. به این معنا که سیاستها و برنامهریزیهای دولتی در ایجاد، تداوم و تشدید وضعیت حاضر نقش داشته است.
🔵 پیشتر، به ریشههای این «نابرابری ساختاری» و پیامدهای آن در «#نظام_سلامت_ایران» اشاره شد. برای مثال، به اختلاف فاحش و کممانندی که میان حقوق و درآمدهای #جامعه_پزشکی با سایر کادرهای درمان، از جمله #پرستاران، وجود دارد اشاره کردیم؛ حال به یک سویه دیگر موضوع میپردازیم؛
نابرابریها #اقتصادیِ کادرهای درمان «چندلایه» هستند. یعنی در میان خود جامعه پرستاران هم «نابرابریهای اقتصادی» یا «تبعیضهای حقوقی» پرشماری وجود دارد. در این جا نیز نقش سیاستهای دولتی برجسته است. در ادامه، به دو نمونهی مشخص که نتیجهی آشکار سیاستهای ناکارآمد دولتی است اشاره میشود:
واقعیت این است که استانداردها و قوانین حمایتی #نظام_پرستاری در ایران، «سلیقهای» اجرا میشوند. به این معنا که هیئترئیسه بیمارستانها، سهامداران اصلی یا مدیران مراکز درمانی، این قدر توانِ مالی و «نفوذ» دارند که خودشان برای خودشان تصمیم میگیرند که آیا قوانین و مقرراتی که #وزارت_بهداشت به آنها ابلاغ کرده است را اجرا کنند یا خیر!
مسئله اصلی این است که هیچ سازوکار نظارتی معناداری از سوی دولت، برای اجرای استانداردها یا مقرراتی حمایتی در مراکز درمانی وجود ندارد.
برای مثال، گزارشهای پرشماری در دست هست که نشان میدهد مدیران بسیاری از بیمارستانهای خصوصی، برای سالها، از اجرای #قانون موسوم به «#ارﺗﻘﺎء_ﺑﻬﺮهوری» طفره رفتهاند؛ بدون این که دولت یا نهادهای نظارتی بتوانند برای اجرای این قانون، مقررات مشابه یا ایفای حقوق پرستاران کار خاصی انجام دهند.
به موارد دیگری نیز میتوان اشاره کرد؛ برای مثال، تفاوت فاحشی که میان پایه #حقوق_پرستاران «طرحی» و «شرکتی» با پرستاران شاغل در بیمارستانهای #دانشگاه_علوم_پزشکی وجود دارد؛ چنین وضعیتی نتیجه مستقیم اجرای سیاستهای دولتی موسوم به «#تعدیل_ساختاری» و خصوصیسازی نظام سلامت است.
مجموعه سیاستهایی که باعث شده است به دلیل نبود بودجه و منابع کافی، اعتبار لازم برای جذب و #استخدام_رسمی_پرستاران، در یک شرایط به نسبت عادلانه، وجود نداشته باشد.
در چنین وضعیتی، در حالی که جامعه و نظام سلامت کشور به شدت نیازمند افزایش شمار کادر درمان است؛ شرایط منصفانه و «#امنیت_شغلی» وجود ندارد. در نتیجه، بخش بزرگی از جامعه پرستاری ایران مجبور است که تن به قراردادهای کوتاهمدت، تغییر شغل یا حقوق و دستمزدهای تبعیضآمیز بدهد.
@pareestar
🔵 پیشتر، به ریشههای این «نابرابری ساختاری» و پیامدهای آن در «#نظام_سلامت_ایران» اشاره شد. برای مثال، به اختلاف فاحش و کممانندی که میان حقوق و درآمدهای #جامعه_پزشکی با سایر کادرهای درمان، از جمله #پرستاران، وجود دارد اشاره کردیم؛ حال به یک سویه دیگر موضوع میپردازیم؛
نابرابریها #اقتصادیِ کادرهای درمان «چندلایه» هستند. یعنی در میان خود جامعه پرستاران هم «نابرابریهای اقتصادی» یا «تبعیضهای حقوقی» پرشماری وجود دارد. در این جا نیز نقش سیاستهای دولتی برجسته است. در ادامه، به دو نمونهی مشخص که نتیجهی آشکار سیاستهای ناکارآمد دولتی است اشاره میشود:
واقعیت این است که استانداردها و قوانین حمایتی #نظام_پرستاری در ایران، «سلیقهای» اجرا میشوند. به این معنا که هیئترئیسه بیمارستانها، سهامداران اصلی یا مدیران مراکز درمانی، این قدر توانِ مالی و «نفوذ» دارند که خودشان برای خودشان تصمیم میگیرند که آیا قوانین و مقرراتی که #وزارت_بهداشت به آنها ابلاغ کرده است را اجرا کنند یا خیر!
مسئله اصلی این است که هیچ سازوکار نظارتی معناداری از سوی دولت، برای اجرای استانداردها یا مقرراتی حمایتی در مراکز درمانی وجود ندارد.
برای مثال، گزارشهای پرشماری در دست هست که نشان میدهد مدیران بسیاری از بیمارستانهای خصوصی، برای سالها، از اجرای #قانون موسوم به «#ارﺗﻘﺎء_ﺑﻬﺮهوری» طفره رفتهاند؛ بدون این که دولت یا نهادهای نظارتی بتوانند برای اجرای این قانون، مقررات مشابه یا ایفای حقوق پرستاران کار خاصی انجام دهند.
به موارد دیگری نیز میتوان اشاره کرد؛ برای مثال، تفاوت فاحشی که میان پایه #حقوق_پرستاران «طرحی» و «شرکتی» با پرستاران شاغل در بیمارستانهای #دانشگاه_علوم_پزشکی وجود دارد؛ چنین وضعیتی نتیجه مستقیم اجرای سیاستهای دولتی موسوم به «#تعدیل_ساختاری» و خصوصیسازی نظام سلامت است.
مجموعه سیاستهایی که باعث شده است به دلیل نبود بودجه و منابع کافی، اعتبار لازم برای جذب و #استخدام_رسمی_پرستاران، در یک شرایط به نسبت عادلانه، وجود نداشته باشد.
در چنین وضعیتی، در حالی که جامعه و نظام سلامت کشور به شدت نیازمند افزایش شمار کادر درمان است؛ شرایط منصفانه و «#امنیت_شغلی» وجود ندارد. در نتیجه، بخش بزرگی از جامعه پرستاری ایران مجبور است که تن به قراردادهای کوتاهمدت، تغییر شغل یا حقوق و دستمزدهای تبعیضآمیز بدهد.
@pareestar
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
بسیاری از پرستاران خانگی تا مدتها توسط شرکتهایی که استخدام شدهاند بیمه نمیشوند. این پرستاران علیرغم خدمات بیست و چهار ساعته ای که ارائه میدهند مشمول سختی کار نمیشوند.
پرستاران خانگی از آنجایی که توسط شرکتهای خصوصی استخدام میشوند چه به لحاظ حقوق و چه به لحاظ بیمه و بازنشستگی از اندک مزایا برخوردار هستند.
@pareestar
پرستاران خانگی از آنجایی که توسط شرکتهای خصوصی استخدام میشوند چه به لحاظ حقوق و چه به لحاظ بیمه و بازنشستگی از اندک مزایا برخوردار هستند.
@pareestar
چند پرستار به ازای #جمعیت در #ایران وجود دارد؟
🔵 میانگین نسبت در دنیا ۳ #پرستار به ازای هر ۱۰۰۰ نفر است، و در #ایران ۱۰۵ و کمتر از میانگین جهانی است.
#پرستاران_ایران
#پریستار
@pareestar
🔵 میانگین نسبت در دنیا ۳ #پرستار به ازای هر ۱۰۰۰ نفر است، و در #ایران ۱۰۵ و کمتر از میانگین جهانی است.
#پرستاران_ایران
#پریستار
@pareestar
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
بنا بر گزارشها منصوره رنجبر سرپرستار بیمارستان پاستور نو مشهد که به خاطر معوقات خود و همکارانش اعتراض کرده بود برکنار شد.
|
در ویدیویی که از او در فضای مجازی منتشر شده میگوید: هیچ کس خبر ندارد ما در بیمارستان چه میکشیم. وزارت بهداشت بابت کرونا هیچی به پرسنل نداد. او میگوید «یک ماه با حقوق ۷ میلیون و ۷۰۰ هزار تومانی من زندگی کنید. اول جواب ما را بدهید تا بتوانیم جواب مریضها را بدهیم».
|
در تاریخ ۱۱ تیرماه پرسنل بیمارستان پاستور نو مشهد دست به تجمع اعتراضی زدند.
@pareestar
|
در ویدیویی که از او در فضای مجازی منتشر شده میگوید: هیچ کس خبر ندارد ما در بیمارستان چه میکشیم. وزارت بهداشت بابت کرونا هیچی به پرسنل نداد. او میگوید «یک ماه با حقوق ۷ میلیون و ۷۰۰ هزار تومانی من زندگی کنید. اول جواب ما را بدهید تا بتوانیم جواب مریضها را بدهیم».
|
در تاریخ ۱۱ تیرماه پرسنل بیمارستان پاستور نو مشهد دست به تجمع اعتراضی زدند.
@pareestar
پریستار
Photo
باینری جنسیت در پرستاری: نگرشی که باید تغییر پیدا کند
#باینری_جنسیت به تقسیمبندی جنسیتیای گفته میشود که افراد را به عنوان #زن یا #مرد برچسبگذاری میکند.
در سالهای گذشته شاهد تغییرات اجتماعی محسوسی در خصوص آنچه از آن به عنوان #جنسیت یاد میشود بودهایم. بااینحال در حوزه #پرستاری، صفر و یک گرایی جنسیتی و یا cissexism همچنان به شیوه سنتی خود وجود دارد.
تاثیرات منفی این نگاه به ویژه در شیوههای مراقبتی و پیشگیری از بارداری برای #افراد_ترنس و افرادی که در تقسیمبندی جنسیتی سنتی قرار نمیگیرند، بسیار مشهود است.
باینری جنسیتی و نگاههای کلیشهای که تنها افراد غیر ترنس را در بر میگیرند، در حوزه پرستاری به دلیل عدم #آموزش صحیح و عدم توسعه آموزش پرستاری در این زمینه همچنان وجود دارد و متاسفانه مراقبتهای همهشمول که همه جنسیتها و #هویتهای_جنسیتی را در پرستاری دربر بگیرد بسیار محدود است.
افرادی ترنس و نانباینری با موانع و تبعیضهای ساختاری در هنگام دریافت #خدمات_بهداشتی و مراقبتی مواجه هستند که سلامت جسم و روان آنها را در خطر جدی قرار میدهد. نگاهها و شیوههای #ترنس_ستیزی که بسیار تبعیضآمیز هستند همچنان در مراقبتهای بهداشتی امری رایج محسوب میشوند. طرد به دلیل جنسیت و هویت جنسیتی میتواند این افراد را در معرض انواع خشونتها قرار دهد و به سلامت روان آنها آسیبهای جبرانناپذیری وارد کند.
ارتقای دسترسی ایمن و عادلانه به مراقبتهای بهداشتی و به دور از #تبعیض، تنها با نگاه فراگیر یا «trans inclusive» در حرفه پرستاری امکانپذیر است. دانشگاهها و مراکز آموزشی پرستاری باید نظریههای مدرن در حوزه جنسیت را به #پرستاران آموزش بدهند. پرستاران باید بیاموزند به دور از تعصبات به ارائه خدمات بهداشتی بپردازند.
پرستاران همچنین باید درخصوص #خدمات_پرستاری و راههای پیشگیری از بارداری یا تولیدمثل برای افرادی ترنس و #نانباینری آموزشهای ویژه ببینند. آنها باید خشونتها و تبعیضهایی که افراد ترنس با آن رو به رو هستند را بشناسند و چگونگی کمک به این افراد را در دستور کار خود قرار دهند. افرادی که به دلیل جنسیت و هویت جنسیتیشان به حاشیه رانده شده و بیشتر در معرض تجربه خشونتهای فیزیکی و روانی هستند و در دل تبعیضهای چندگانه و ناآگاهی مجود در جامعه، احتمال خودکشی، انزوا، اضطراب و افسردگی در این افراد به مراتب بالاتر از دیگر افراد است.
@pareestar
#باینری_جنسیت به تقسیمبندی جنسیتیای گفته میشود که افراد را به عنوان #زن یا #مرد برچسبگذاری میکند.
در سالهای گذشته شاهد تغییرات اجتماعی محسوسی در خصوص آنچه از آن به عنوان #جنسیت یاد میشود بودهایم. بااینحال در حوزه #پرستاری، صفر و یک گرایی جنسیتی و یا cissexism همچنان به شیوه سنتی خود وجود دارد.
تاثیرات منفی این نگاه به ویژه در شیوههای مراقبتی و پیشگیری از بارداری برای #افراد_ترنس و افرادی که در تقسیمبندی جنسیتی سنتی قرار نمیگیرند، بسیار مشهود است.
باینری جنسیتی و نگاههای کلیشهای که تنها افراد غیر ترنس را در بر میگیرند، در حوزه پرستاری به دلیل عدم #آموزش صحیح و عدم توسعه آموزش پرستاری در این زمینه همچنان وجود دارد و متاسفانه مراقبتهای همهشمول که همه جنسیتها و #هویتهای_جنسیتی را در پرستاری دربر بگیرد بسیار محدود است.
افرادی ترنس و نانباینری با موانع و تبعیضهای ساختاری در هنگام دریافت #خدمات_بهداشتی و مراقبتی مواجه هستند که سلامت جسم و روان آنها را در خطر جدی قرار میدهد. نگاهها و شیوههای #ترنس_ستیزی که بسیار تبعیضآمیز هستند همچنان در مراقبتهای بهداشتی امری رایج محسوب میشوند. طرد به دلیل جنسیت و هویت جنسیتی میتواند این افراد را در معرض انواع خشونتها قرار دهد و به سلامت روان آنها آسیبهای جبرانناپذیری وارد کند.
ارتقای دسترسی ایمن و عادلانه به مراقبتهای بهداشتی و به دور از #تبعیض، تنها با نگاه فراگیر یا «trans inclusive» در حرفه پرستاری امکانپذیر است. دانشگاهها و مراکز آموزشی پرستاری باید نظریههای مدرن در حوزه جنسیت را به #پرستاران آموزش بدهند. پرستاران باید بیاموزند به دور از تعصبات به ارائه خدمات بهداشتی بپردازند.
پرستاران همچنین باید درخصوص #خدمات_پرستاری و راههای پیشگیری از بارداری یا تولیدمثل برای افرادی ترنس و #نانباینری آموزشهای ویژه ببینند. آنها باید خشونتها و تبعیضهایی که افراد ترنس با آن رو به رو هستند را بشناسند و چگونگی کمک به این افراد را در دستور کار خود قرار دهند. افرادی که به دلیل جنسیت و هویت جنسیتیشان به حاشیه رانده شده و بیشتر در معرض تجربه خشونتهای فیزیکی و روانی هستند و در دل تبعیضهای چندگانه و ناآگاهی مجود در جامعه، احتمال خودکشی، انزوا، اضطراب و افسردگی در این افراد به مراتب بالاتر از دیگر افراد است.
@pareestar
🔵 با اینکه ۸۰ درصد از #خدمات_درمانی در بیمارستانها بر دوش #پرستاران است، اما اختلاف ۱۰۰ برابری بین درآمد #پزشکان و پرستاران در نظام فعلی #بهداشت و #درمان کشور وجود دارد.
🔵 ۶۵ درصد هزینه یک عمل جراحی به جیب پزشکان میرود و ۲۰ درصد بین #کادر_درمان اعم از پرستاران، #نیروی_خدماتی و بقیه #پرسنل_بیمارستان توضیع میشود.
@pareestar
🔵 ۶۵ درصد هزینه یک عمل جراحی به جیب پزشکان میرود و ۲۰ درصد بین #کادر_درمان اعم از پرستاران، #نیروی_خدماتی و بقیه #پرسنل_بیمارستان توضیع میشود.
@pareestar
🔵 در چند روز گذشته خبر اخراج #منصوره_رنجبر #سرپرستار #بیمارستان نو #مشهد به دلیل اعتراض به معوقات خود و همکارانش در خبرگزاریهای مختلف منتشر شد.
خبری که همانند بسیاری از اخبار #اعتراضات_صنفی تکذیب و در آخر به ادعای دلجویی #وزارت_بهداشت از این #پرستار اخراجی منتج شد. این ادعای دلجویی در شرایطی صورت میگیرد که در ماههای گذشته بسیاری از #پرستاران و #کادر_درمان در بیمارستانها با فروکش کردن پاندمی #کرونا تعدیل و از کار بیکار شدهاند.
حقوق پایین، ساعات کاری طولانی و عدم #امنیت_شغلی از جمله مشکلاتی است که پرستاران در #ایران همواره با آن رو به رو بودهاند.
کارتونیست: مانا نیستانی
@pareestar
خبری که همانند بسیاری از اخبار #اعتراضات_صنفی تکذیب و در آخر به ادعای دلجویی #وزارت_بهداشت از این #پرستار اخراجی منتج شد. این ادعای دلجویی در شرایطی صورت میگیرد که در ماههای گذشته بسیاری از #پرستاران و #کادر_درمان در بیمارستانها با فروکش کردن پاندمی #کرونا تعدیل و از کار بیکار شدهاند.
حقوق پایین، ساعات کاری طولانی و عدم #امنیت_شغلی از جمله مشکلاتی است که پرستاران در #ایران همواره با آن رو به رو بودهاند.
کارتونیست: مانا نیستانی
@pareestar
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
🔵 از هر پنج پرستار حداقل سه پرستار آزار جنسی را تجربه میکنند. بسیاری از پرستاران به دلیل نداشتن امنیت شغلی این آزار و اذیتها را گزارش نمیکنند و بسیاری حتی این رفتارها را بخشی از کار خود قلمداد میکنند.
@pareestar
@pareestar
پریستار
Photo
یک #پرستار_شرکتی در گفتگو با پریستار:
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچکس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام میشوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشمپوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعهبارتر است و نمیتواند کفاف هزینههای اولیه زندگی برای آنها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاستهای #خصوصیسازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستانهای_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستانهای_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت میکردند، اما سرمایه اصلی راهاندازی و بهرهبرداری از این بیمارستانها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستانهای دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکتهای پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاستهای «خصوصیسازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیتهای این شرکت است و به لیست فعالیتهای آن میتوان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کمتری نسبت به پرستاری دریافت میکند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمیکنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستانهای خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همهگیری کرونا، از بیمارستانها اخراج شدند. این پرستاران سالهاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار میگوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچکس نیست.» او در ادامه اضافه میکند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب میزنند و فقط این مساله به نفع آنهاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستانهای مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخشنامهی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آنها نادیده گرفته میشود. او در پایان اضافه میکند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمیشود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آنها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
🔵 «شکاف مزدی پرستاران به نفع هیچکس نیست»
#شکاف_دستمزدی بین پرستارانی که توسط دولت #استخدام میشوند و پرستارانی که موسوم به «شرکتی» هستنند، قابل چشمپوشی نیست. اگر چه دستمزد #پرستاران در #ایران به نسبت حتی کشورهای منطقه کمتر است اما وضعیت دستمزد دریافتی پرستاران شرکتی به مراتب فاجعهبارتر است و نمیتواند کفاف هزینههای اولیه زندگی برای آنها باشد.
اما از چه زمانی این شکاف ایجاد شد؟
با آغاز اجرای سیاستهای #خصوصیسازی از اویل دهه هشتاد، بر اساس اصل ۴۴ #قانون_اساسی جمهوری اسلامی و ماده ۱۹۲ قانون برنامه سوم توسعه، واگذاری #بیمارستانهای_دولتی به بخش خصوصی کلید خورد. اگر چه قبل از شروع این روند، #بیمارستانهای_خصوصی در ایران و در شهرهای مختلف فعالیت میکردند، اما سرمایه اصلی راهاندازی و بهرهبرداری از این بیمارستانها کاملا در اختیار بخش خصوصی بود.
با واگذاری بیمارستانهای دولتی به بخش خصوصی، روند استخدام و به کارگیری پرستاران، #بهیاران و #کمک_بهیاران در انحصار شرکتهای پیمانکاری در استخدام نیروی انسانی قرار گرفت. اهرم اصلی دولت در پیشبرد سیاستهای «خصوصیسازی» در #نظام_پرستاری، شرکت «#کارآفرینان_آوای_سلامت» است.
این شرکت در سال ۱۳۹۳ با عنوان «سهامی خاص» فعالیت خود را آغاز کرد. استخدام پرستاران شرکتی و گسترش قراردادهای موقت تنها بخشی از فعالیتهای این شرکت است و به لیست فعالیتهای آن میتوان به #سهامداری دو میلیارد دلاری در #صنعت_نفت و #پتروشیمی، قراداد با بیش از پنجاه #دانشگاه_علوم_پزشکی در سطح کشور، «صادرات و واردات تجهیزات پزشکی» و تامین وسایل و تجهیزات #دندانپزشکی اشاره کرد.
یک پرستار شرکتی در ایران با سابقه کار پنج تا ده ساله دستمزد کمتری نسبت به پرستاری دریافت میکند که بدون سابقه کار به استخدام بیمارستان دولتی درآمده است. علاوه بر این، پرستاران شرکتی «کارانه» دریافت نمیکنند. اگر چه از سال ۱۴۰۱ قرار شده است که با اجرای قانون «تعرقه گذاری» کارانه پرستاران سه میلیون تومان افزایش پیدا کند، اما این قانون به درستی تعیین نکرده است که افزایش کارانه پرستاری آیا شامل همه پرستاران خواهد شد؟ حتی اگر #قانون هم اهرم فشاری برای پرداخت کارانه به همه پرستاران باشد، هیچ تضمینی وجود ندارد که بیمارستانهای خصوصی به اجرای این قانون تن دهند.
به گفته شریفی مقدم، دبیر کل خانه پرستار، معوقات پرستاری در بخش کارانه و در ایام #کرونا به بسیاری از پرستاران پرداخت نشده است. بسیاری از این پرستاران، با #قراردادهای_موقت ۸۹ روزه استخدام شدند و پس از فروکش کردن همهگیری کرونا، از بیمارستانها اخراج شدند. این پرستاران سالهاست که در انتظار تبدیل وضعیت قرارداد خود هستند.
🔵 شهرزاد، پرستاری که در ایام کرونا حتی تا آستانه مرگ رفت و چندین بار هم به این ویروس مبتلا شد در این رابطه به پریستار میگوید:
«شکاف دستمزدی بین پرستاران یک بیمارستان نه به نفع بیمار است، نه به نفع اعتبار یک بیمارستان است و در کل به نفع هیچکس نیست.» او در ادامه اضافه میکند که «البته یک سری هستند از این شکاف سودهای میلیاردی به جیب میزنند و فقط این مساله به نفع آنهاست.» شهرزاد، با هشت سال سابقه، همیشه با قراردادهای ۸۹ روزه برای بیمارستانهای مختلف در تهران اعم از دولتی و خصوصی کار کرده و معتقد است که هیات امنا و مدیران بیمارستان خصوصی از یک قدرت و استقلال زیادی برخوردارند و در اکثر موارد، بخشنامهی دولتی که در راستای بهبود وضعیت پرستاران است، توسط آنها نادیده گرفته میشود. او در پایان اضافه میکند که دستمزد یکسانی حتی به پرستاران شرکتی پرداخت نمیشود.
طبق آخرین آمار ارائه شده، حدود ۱۳۰ هزار پرستار در استخدام #وزارت_بهداشت هستند که بیش از نیمی از آنها با قراردادهای موقت استخدام شدند.
@pareestar
پریستار
Photo
استفاده از حق چانه زنی دسته جمعی؛
مطالبه قانونی که پس از ۱۴ سال همچنان پرستاران از آن بیبهرهاند
یکی از ابزارهایی که نیروی کار در بیشتر کشورها از آن برای تامین منافع خود استفاده میکند حق چانهزنی دسته جمعی است. این حق متضمن حق رضایت نیروی کار است، چرا که به واسطه آن کارگران میتوانند از طریق مذاکره با کارفرمایان یا سیاستگذاران و قانونگذاران خواستههای خود را آزادانه مطالبه کرده و با استفاده از ابزار چانه زنی و بهره گیری از حق آزادی سندیکا و اعتصاب منافع خود را تا حد امکان تامین نمایند.
دلیل اصلی برقراری این استاندارد اساسی این است که در وهله اول نیروی کار بتواند با اهرم فشاری که در اختیار دارد (سندیکا و حق اعتصاب) از منافع خود در برابر زیاده خواهی کارفرمایان و در عمده مواقع همراهی قدرت سیاسی حاکم با صاحبان ثروت دفاع نماید و در وهله دوم از آنجا که تغییر قوانین و مقررات روندی طولانی و وقت گیر است و امکان تغییر مداوم آن با توجه به واقعیات اجتماعی و اقتصادی عملا غیر ممکن است، نیروی کار بتواند با استفاده از مذاکره و چانه زنی به توافق جمعی با کارفرمایان و قدرت اجرایی سیاسی برسد و از این طریق تا حد زیادی خلا موجود در این زمینه را بر طرف کند.
گزارشهای سازمان بین المللی کار نشان میدهند مذاکرات و توافقات دسته جمعی امروزه یکی از الزامات ضروری کار در جوامع بوده و به ویژه در جوامع صنعتی نقش بسزایی در تامین منافع هم مالی و هم انسانی نیروی کار ایفا میکند. به عنوان نمونه در مواقع افزایش ساعت کاری بدون افزایش دستمزد یا تغییر شرایط کار از سوی کارفرمایان، در شرایطی که اقدام قانونی (تغییر قانون) زمان زیادی را برای بهبود اوضاع طلب میکند، مذاکره نمایندگان سندیکاهای کارگری با نمایندگان کارگران میتواند نقش مهمی در تامین منافع نیروی کار و جلوگیری از استثمار آنها ایفا کند.
اگرچه بر اساس مقاوله نامه ۹۸ حق مذاکره و چانه زنی دسته جمعی شامل کارکنان دولت نمیشود و صرفا در برگیرنده نیروی کار بخشی خصوصی است اما این بدان معنی نیست که کارکنان دولت از حق مشارکت دسته جمعی در روند تغییر شرایط به نفع خود بی بهره هستند. سندیکاها و انجمنهای کارگری میتوانند برای حمایت از نیروی کار در بخش دولتی با مطالبه گری عمومی و به ویژه لابی و مذاکره با قانونگذاران و مجریان قانون خواستار تصویب و اجرای قوانین مناسب شوند.
علیرغم شناسایی این حق به عنوان یکی از حقوق اصلی نیروی کار هنوز در برخی از کشورها این کارفرمایان به ویژه کارفرمایان دولتی هستند که قدرت مطلق را در تصمیم گیری درباره همه منافع نیروی کار در اختیار دارند. در این جوامع هنوز این صاحبان قدرت و ثروت هستند که میزان دستمزد نیروی کار، شرایط کار و حتی قوانین مرتبط با کار و لزوم اجرا یا عدم اجرای آنها را تعیین میکنند.
به عنوان نمونه هنوز پرستاران در ایران نقش چندانی در تعیین میزان دستمزد خود و به ویژه تعیین شرایط کار را ندارند و همچنان پس از گذشت بیش از ۱۴ سال از تصویب قانون تعرفهگذاری خدمات پرستاری، این گروه حتی توان مطالبه و چانهزنی برای اجرای قانون مصوب را ندارد. چرا که اساسیترین حق آنها به عنوان نیروی کار در استفاده از قدرت مذاکره دستهجمعی در ایران نه تنها محقق نشده بلکه لوازم بهرهمندی از آن از اساس به رسمیت شناخته نمیشود.
#حقوق_کار
#حقوق_کاری_پرستاران
#حقوق_پرستاران
#امنیت_شغلی
#حق_مطالبه_جمعی
#مطالبه_کنیم
@pareestar
مطالبه قانونی که پس از ۱۴ سال همچنان پرستاران از آن بیبهرهاند
یکی از ابزارهایی که نیروی کار در بیشتر کشورها از آن برای تامین منافع خود استفاده میکند حق چانهزنی دسته جمعی است. این حق متضمن حق رضایت نیروی کار است، چرا که به واسطه آن کارگران میتوانند از طریق مذاکره با کارفرمایان یا سیاستگذاران و قانونگذاران خواستههای خود را آزادانه مطالبه کرده و با استفاده از ابزار چانه زنی و بهره گیری از حق آزادی سندیکا و اعتصاب منافع خود را تا حد امکان تامین نمایند.
دلیل اصلی برقراری این استاندارد اساسی این است که در وهله اول نیروی کار بتواند با اهرم فشاری که در اختیار دارد (سندیکا و حق اعتصاب) از منافع خود در برابر زیاده خواهی کارفرمایان و در عمده مواقع همراهی قدرت سیاسی حاکم با صاحبان ثروت دفاع نماید و در وهله دوم از آنجا که تغییر قوانین و مقررات روندی طولانی و وقت گیر است و امکان تغییر مداوم آن با توجه به واقعیات اجتماعی و اقتصادی عملا غیر ممکن است، نیروی کار بتواند با استفاده از مذاکره و چانه زنی به توافق جمعی با کارفرمایان و قدرت اجرایی سیاسی برسد و از این طریق تا حد زیادی خلا موجود در این زمینه را بر طرف کند.
گزارشهای سازمان بین المللی کار نشان میدهند مذاکرات و توافقات دسته جمعی امروزه یکی از الزامات ضروری کار در جوامع بوده و به ویژه در جوامع صنعتی نقش بسزایی در تامین منافع هم مالی و هم انسانی نیروی کار ایفا میکند. به عنوان نمونه در مواقع افزایش ساعت کاری بدون افزایش دستمزد یا تغییر شرایط کار از سوی کارفرمایان، در شرایطی که اقدام قانونی (تغییر قانون) زمان زیادی را برای بهبود اوضاع طلب میکند، مذاکره نمایندگان سندیکاهای کارگری با نمایندگان کارگران میتواند نقش مهمی در تامین منافع نیروی کار و جلوگیری از استثمار آنها ایفا کند.
اگرچه بر اساس مقاوله نامه ۹۸ حق مذاکره و چانه زنی دسته جمعی شامل کارکنان دولت نمیشود و صرفا در برگیرنده نیروی کار بخشی خصوصی است اما این بدان معنی نیست که کارکنان دولت از حق مشارکت دسته جمعی در روند تغییر شرایط به نفع خود بی بهره هستند. سندیکاها و انجمنهای کارگری میتوانند برای حمایت از نیروی کار در بخش دولتی با مطالبه گری عمومی و به ویژه لابی و مذاکره با قانونگذاران و مجریان قانون خواستار تصویب و اجرای قوانین مناسب شوند.
علیرغم شناسایی این حق به عنوان یکی از حقوق اصلی نیروی کار هنوز در برخی از کشورها این کارفرمایان به ویژه کارفرمایان دولتی هستند که قدرت مطلق را در تصمیم گیری درباره همه منافع نیروی کار در اختیار دارند. در این جوامع هنوز این صاحبان قدرت و ثروت هستند که میزان دستمزد نیروی کار، شرایط کار و حتی قوانین مرتبط با کار و لزوم اجرا یا عدم اجرای آنها را تعیین میکنند.
به عنوان نمونه هنوز پرستاران در ایران نقش چندانی در تعیین میزان دستمزد خود و به ویژه تعیین شرایط کار را ندارند و همچنان پس از گذشت بیش از ۱۴ سال از تصویب قانون تعرفهگذاری خدمات پرستاری، این گروه حتی توان مطالبه و چانهزنی برای اجرای قانون مصوب را ندارد. چرا که اساسیترین حق آنها به عنوان نیروی کار در استفاده از قدرت مذاکره دستهجمعی در ایران نه تنها محقق نشده بلکه لوازم بهرهمندی از آن از اساس به رسمیت شناخته نمیشود.
#حقوق_کار
#حقوق_کاری_پرستاران
#حقوق_پرستاران
#امنیت_شغلی
#حق_مطالبه_جمعی
#مطالبه_کنیم
@pareestar
پریستار
Photo
نقش #پرستاری در پیشبرد مباحث #برابری_جنسیتی و #حقوق_اقلیتها
🔵 تاریخچه مبارزات پرستاری در بسیاری از زمینهها با تاریخچه مبارزات زنان و اقلیتها برای دستیابی به #برابری همپوشانی دارد. پرستاری مدرن به مبارزه علیه ساختارهای اجتماعی محدودکننده، ظالمانه و ناعادلانه پرداخته است.
بسیاری از موانع و محدودیتهایی که #پرستاران در دورهای که اغلب پرستاران را #زنان تشکیل میدادند با آنها مواجه بودند با دیگر زنان مشترک بود. هرچند در برخی از حوزهها پرستاران تجربه متفاوتی داشتند. در دورهای که بسیاری از زنان حق کار کردن در خارج از خانه را نداشتند، #زنان_پرستار در بیرون از خانه کار میکردند و به مراقبت از مردان غریبه میپرداختند.
زنان پرستار برای #حق_رای_زنان، برای قوانین #کار_کودکان، برای #رفاه_کارگران کارخانهها، برای حق دسترسی همگان به #واکسیناسیون، برای دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری به مبارزه پرداختند. برای ۱۵۰ سال پرستاری بهطور عملی و حتی سیاسی موضوعی #فمینیستی بوده است. در آمریکا پرستاران در مارس ۱۹۱۳ با لباس پرستاری در راهپیمایی بزرگ حق رای زنان در واشنگتن دی سی شرکت کردند. پرستاران از #کانادا، #انگلیس و نروژ به آنها پیوستند. این راهپیمایی مورد حمله نیروهای #پلیس قرار گرفت و در آن ۳۰۰ زن مجروح شدند.
در #آمریکا پرستاری مدرن در قرن نوزدهم و با حمایت زنان ثروتمند که قصد کمک رساندن به بیمارستانهای نظامی را داشتند آغاز شد. در آن زمان بسیاری از #پزشکان با آموزش پرستاری به زنان با این توجیه که آموزش پرستاری بر دستگاه تناسلی منتسب به زنان تاثیر میگذارد و زنان را از رسالت حیاتیشان که همان زاد و ولد است بازمیدارد، مخالفت کردند. آنها میگفتند زنان با آموزش پرستاری دیگر مانند گذشته مطیع و رام نخواهند بود.
در آن دوره بسیاری از رهبران #جنبش_پرستاری مجرد ماندند. آنها میدانستند با ازدواج، جامعه آنها را وادار به ترک حرفهشان میکند و پس از ازدواج تحت قیومیت همسرانشان در خواهند آمد و به لحاظ قانونی دیگر شخصیت حقوقی مستقلی نخواهند داشت.
اخلاق حرفهای پرستاری موجب شده است که پرستاران همیشه بابت بیعدالتیهای ساختاری نه تنها نسبت به پرستاران بلکه تمام افراد یا گروههایی که به لحاظ اجتماعی به حاشیه رانده شدهاند، ابراز نگرانی کنند. اخلاق پرستاری همواره فضایی را برای مخالفت با انجام رفتارهای غیراخلاقی مانند #سقطجنین اجباری یا خوراندن اجباری غذا به زندانیان، و تبعیض علیه جامعه +LGBTQ در مراکز درمانی به وجود آورده است.
@pareestar
🔵 تاریخچه مبارزات پرستاری در بسیاری از زمینهها با تاریخچه مبارزات زنان و اقلیتها برای دستیابی به #برابری همپوشانی دارد. پرستاری مدرن به مبارزه علیه ساختارهای اجتماعی محدودکننده، ظالمانه و ناعادلانه پرداخته است.
بسیاری از موانع و محدودیتهایی که #پرستاران در دورهای که اغلب پرستاران را #زنان تشکیل میدادند با آنها مواجه بودند با دیگر زنان مشترک بود. هرچند در برخی از حوزهها پرستاران تجربه متفاوتی داشتند. در دورهای که بسیاری از زنان حق کار کردن در خارج از خانه را نداشتند، #زنان_پرستار در بیرون از خانه کار میکردند و به مراقبت از مردان غریبه میپرداختند.
زنان پرستار برای #حق_رای_زنان، برای قوانین #کار_کودکان، برای #رفاه_کارگران کارخانهها، برای حق دسترسی همگان به #واکسیناسیون، برای دسترسی به وسایل پیشگیری از بارداری به مبارزه پرداختند. برای ۱۵۰ سال پرستاری بهطور عملی و حتی سیاسی موضوعی #فمینیستی بوده است. در آمریکا پرستاران در مارس ۱۹۱۳ با لباس پرستاری در راهپیمایی بزرگ حق رای زنان در واشنگتن دی سی شرکت کردند. پرستاران از #کانادا، #انگلیس و نروژ به آنها پیوستند. این راهپیمایی مورد حمله نیروهای #پلیس قرار گرفت و در آن ۳۰۰ زن مجروح شدند.
در #آمریکا پرستاری مدرن در قرن نوزدهم و با حمایت زنان ثروتمند که قصد کمک رساندن به بیمارستانهای نظامی را داشتند آغاز شد. در آن زمان بسیاری از #پزشکان با آموزش پرستاری به زنان با این توجیه که آموزش پرستاری بر دستگاه تناسلی منتسب به زنان تاثیر میگذارد و زنان را از رسالت حیاتیشان که همان زاد و ولد است بازمیدارد، مخالفت کردند. آنها میگفتند زنان با آموزش پرستاری دیگر مانند گذشته مطیع و رام نخواهند بود.
در آن دوره بسیاری از رهبران #جنبش_پرستاری مجرد ماندند. آنها میدانستند با ازدواج، جامعه آنها را وادار به ترک حرفهشان میکند و پس از ازدواج تحت قیومیت همسرانشان در خواهند آمد و به لحاظ قانونی دیگر شخصیت حقوقی مستقلی نخواهند داشت.
اخلاق حرفهای پرستاری موجب شده است که پرستاران همیشه بابت بیعدالتیهای ساختاری نه تنها نسبت به پرستاران بلکه تمام افراد یا گروههایی که به لحاظ اجتماعی به حاشیه رانده شدهاند، ابراز نگرانی کنند. اخلاق پرستاری همواره فضایی را برای مخالفت با انجام رفتارهای غیراخلاقی مانند #سقطجنین اجباری یا خوراندن اجباری غذا به زندانیان، و تبعیض علیه جامعه +LGBTQ در مراکز درمانی به وجود آورده است.
@pareestar
پریستار
Photo
گپی با همراهان پریستار درباره انیمیشن آزار جنسی در محیط کار پرستاران
ناخوشایند اما واقعی در جامعه مردسالار
🔵 اول اگوست انیمیشنی را درصفحه #پریستار درباره #آزار_جنسی پرستاران در محیط کار منتشرکردیم که میان همراهان ما در شبکههای اجتماعی بازتاب داشت. طبق سناریو انیمیشن یک #پرستار از آزار جنسی توسط همراه یک بیمار به #مدیر_بیمارستان شکایت میبرد که ره به جایی نمی برد و در ادامه مشخص میشود #پرستاران دیگری هم با این مشکل روبرو هستند اما از گفتن آن بیم دارند و این آزارها به بخش «عادی» از محیط کار تبدیل شده است.
برخی همراهان ما از این ویدیو استقبال کردند و برخی نیز انتقاد داشتند که پرستاران از سوی برخی #پزشکان مرد نیز مورد آزار مشابه قرار میگیرند و چه بسا پرداختن به آن اولویت بیشتری داشت.
تاکید انیمیشن تولیدی ما بر وجود آزار جنسی در محیط کار پرستاران به طور کلی بود و اینکه مدیریت بیمارستان ها نسبت به این موضوع بی تفاوت هستند و حتی برعکس گاهی در مقابل افشای آزارها قرار میگیرند. همین موضوع هم باعث عادیسازی این آزارها در محیط کار پرستاران شده است؛ چه این آزار از سوی پزشکان مرد باشد و چه از سوی بیمار یا همراه او.
بد نیست بدانید آزار در محیط کار برای زنان یک مساله جهانی است که درباره پرستاران نیز صادق است و این موضوع در ایران با توجه به حاکمیت فضای #مردسالارانه در محیطهای کاری از جمله محیط کار پرستاران میتواند با شدت و حدت بیشتری هم همراه باشد. اگرچه درباره #ایران آمار دقیقی درباره آزار جنسی زنان در محیط کار وجود ندارد اما پژوهشی در #دانشگاه_تهران، شیوع آزار جنسی #زنان در محل کار ۷۵ درصد نشان داد. پس نباید تعجب کرد همانطور که در انیمیشن اشاره کردیم از پنج پرستار سه نفر در محیط کار با آزار جنسی روبرو میشوند.
یکی از همراهان ما در #اینستاگرام در واکنش به این ویدیو نوشته هیچکس آزار جنسی را بخشی از کارخودش قلمداد نمیکند. واقعیت اما این است که تجربه بشری نشان داده وقتی دربرابر یک ناهنجاری سکوت جمعی وجود دارد، به تدریج آن ناهنجاری به عنوان بخشی از واقعیت موجود ولو ناخوشایند پذیرفته میشود و این موضوع درباره آزار جنسی پرستاران هم میتواند صادق باشد.
به هرحال از واکنش شما همراهان به این انیمیشن خوشحال هستیم چرا که زمینه را برای گفتگوی بیشتر درباره موضوع مهم آزار جنسی پرستاران در محیط کار باز کرد و به ما هم فرصتی داد تا یک رسانه تعاملیتر باشیم.
@pareestar
ناخوشایند اما واقعی در جامعه مردسالار
🔵 اول اگوست انیمیشنی را درصفحه #پریستار درباره #آزار_جنسی پرستاران در محیط کار منتشرکردیم که میان همراهان ما در شبکههای اجتماعی بازتاب داشت. طبق سناریو انیمیشن یک #پرستار از آزار جنسی توسط همراه یک بیمار به #مدیر_بیمارستان شکایت میبرد که ره به جایی نمی برد و در ادامه مشخص میشود #پرستاران دیگری هم با این مشکل روبرو هستند اما از گفتن آن بیم دارند و این آزارها به بخش «عادی» از محیط کار تبدیل شده است.
برخی همراهان ما از این ویدیو استقبال کردند و برخی نیز انتقاد داشتند که پرستاران از سوی برخی #پزشکان مرد نیز مورد آزار مشابه قرار میگیرند و چه بسا پرداختن به آن اولویت بیشتری داشت.
تاکید انیمیشن تولیدی ما بر وجود آزار جنسی در محیط کار پرستاران به طور کلی بود و اینکه مدیریت بیمارستان ها نسبت به این موضوع بی تفاوت هستند و حتی برعکس گاهی در مقابل افشای آزارها قرار میگیرند. همین موضوع هم باعث عادیسازی این آزارها در محیط کار پرستاران شده است؛ چه این آزار از سوی پزشکان مرد باشد و چه از سوی بیمار یا همراه او.
بد نیست بدانید آزار در محیط کار برای زنان یک مساله جهانی است که درباره پرستاران نیز صادق است و این موضوع در ایران با توجه به حاکمیت فضای #مردسالارانه در محیطهای کاری از جمله محیط کار پرستاران میتواند با شدت و حدت بیشتری هم همراه باشد. اگرچه درباره #ایران آمار دقیقی درباره آزار جنسی زنان در محیط کار وجود ندارد اما پژوهشی در #دانشگاه_تهران، شیوع آزار جنسی #زنان در محل کار ۷۵ درصد نشان داد. پس نباید تعجب کرد همانطور که در انیمیشن اشاره کردیم از پنج پرستار سه نفر در محیط کار با آزار جنسی روبرو میشوند.
یکی از همراهان ما در #اینستاگرام در واکنش به این ویدیو نوشته هیچکس آزار جنسی را بخشی از کارخودش قلمداد نمیکند. واقعیت اما این است که تجربه بشری نشان داده وقتی دربرابر یک ناهنجاری سکوت جمعی وجود دارد، به تدریج آن ناهنجاری به عنوان بخشی از واقعیت موجود ولو ناخوشایند پذیرفته میشود و این موضوع درباره آزار جنسی پرستاران هم میتواند صادق باشد.
به هرحال از واکنش شما همراهان به این انیمیشن خوشحال هستیم چرا که زمینه را برای گفتگوی بیشتر درباره موضوع مهم آزار جنسی پرستاران در محیط کار باز کرد و به ما هم فرصتی داد تا یک رسانه تعاملیتر باشیم.
@pareestar