«رشته‌هایی که یک کهکشان را در خود پیچیده‌اند»
—---------------------------------------------------
https://goo.gl/GrbVm9
تصاویر تازه‌ی تلسکوپ فضایی هابل اِسا/ناسا ساختار در هم پیچیده‌ی کهکشان ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ را با جزییاتی بی‌سابقه را آشکار کرده‌اند. این #کهکشان_بیضیگون یک شگفتی زیبای کیهانی با یک هسته‌ی درخشان است که در سامانه‌ای از رشته‌های تیره‌‌ی تاب خورده و نخ-مانند پیچیده شده.
ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ یکی از اعضای خوشهی کهکشانی قنطورس است، خوشه‌ای از صدها کهکشان نزدیک به هم که گرانش میانشان آنها را در کنار یکدیگر نگه داشته. این خوشه با فاصله‌ی ۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_قنطورس جای دارد.
با آن که خوشهی قنطورس خوشهی بزرگیست، ولی ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ در برابر هم‌خوشه‌ای‌هایش بسیار خودنمایی می‌کند، زیرا درخشان‌ترین عضو این خوشه است و به دلایل آشکار، عنوان "درخشان‌ترین کهکشان خوشه" (#Brightest_Cluster_Galaxy یا BCG) را یدک می‌کشد. BCGها از جمله‌ی بزرگ‌ترین و درخشان‌ترین کهکشان‌های کیهان هستند.
ولی ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ به یک دلیل دیگر نیز بسیار به چشم می‌آید: به دلیل ساختار یگانه و ویژه‌اش. مشاهدات پیشین وجود رشته‌های پرپیچ و تابی را آشکار کرده بودند که از بدنه‌ی اصلی کهکشان بیرون زده و یک "علامت سوال" کیهانی در آسمان ساخته‌اند، پیچک‌های تیره‌ای که به گرد یک هسته‌ی درخشان حلقه زده‌اند.
اکنون یک گروه بین‌المللی از دانشمندان به رهبری اخترشناسان دانشگاه کمبریج بریتانیا با بهره از تلسکوپ فضایی هابل یک بار دیگر و این بار با دقت بیشتر این ساختار نخ-مانند را بررسی کرده‌اند. آنها دریافتند که هر یک از این رشته‌های غباری پهنایی حدود ۲۰۰ سال نوری داشته و ۱۰ برابر از گاز پیرامونش چگال‌تر است. این رشته‌ها به یکدیگر بافته شده، رو به درون، به سوی مرکز کهکشان پیچ خورده، و گازهای تشکیل‌دهنده‌ی کهکشان را به هسته‌اش وصل کرده‌اند.
در واقع به نظر می‌رسد هسته‌ی این کهکشان مسئول پیچ و تاب خود این رشته‌ها است. ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ در مرکزش یک ابرسیاهچاله‌ی فعال دارد که منطقه‌ی درونی کهکشان را بسیار پرانرژی کرده و باعث داغ شدن گازهای آن بخش و فرستادن جریان‌هایی از مواد داغ به بیرون شده است.
گویا این جریان‌های گازی داغ رو به بیرون حباب درست می‌کنند و مواد رشته‌ها را هم با خود تاب می‌دهند. #میدان_مغناطیسی کهکشان هم با باد شدن این حباب رو به بیرون کشیده می‌شود و مواد درون رشته‌ها را می‌فشارد و آنها را شکل می‌دهد.
در دل کهکشان، رشته‌ها در مارپیچی شگفت‌انگیز رو به درون پیچ و تاب می‌خورند و به گرد ابرسیاهچاله‌ی مرکزی تابیده شده و سرانجام خوراک آن می‌شوند.
آگاهی بیشتر درباره‌ی کهکشان‌های رشته‌ای مانند ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ می‌تواند به ما در رسیدن به پاسخ این پرسش که چرا به نظر می‌رسد بسیاری از کهکشان‌های بزرگ در کیهانِ نزدیک ما مرده‌اند؛ به جای این که با ذخیره‌های گسترده‌ی گاز و غبار خود ستارگان تازه بسازند، آرام هستند و انباشته از ستارگان پا به سن گذاشته و پیر. ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ هم یکی از این گونه کهکشان‌هاست. دلیلش شاید این باشد که میدان مغناطیسی مرکز کهکشان که به همراه حباب‌ها در سرتاسر کهکشان کشیده شده، جلوی فرآیندهای #ستاره‌زایی از گاز و غبارها را گرفته است.
در ویدیویی که در ادامه می‌بینید، با بزرگ‌نمایی آسمان در صورت فلکی قنطورس، به کهکشان ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ می‌رسید.👇🏼
#NGC_4696 #BCG #خوشه_کهکشانی #خوشه_قنطورس #تلسکوپ_هابل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4696.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------
https://goo.gl/GrbVm9
تصاویر تازه‌ی تلسکوپ فضایی هابل اِسا/ناسا ساختار در هم پیچیده‌ی کهکشان ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ را با جزییاتی بی‌سابقه را آشکار کرده‌اند. این #کهکشان_بیضیگون یک شگفتی زیبای کیهانی با یک هسته‌ی درخشان است که در سامانه‌ای از رشته‌های تیره‌‌ی تاب خورده و نخ-مانند پیچیده شده.
ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ یکی از اعضای خوشهی کهکشانی قنطورس است، خوشه‌ای از صدها کهکشان نزدیک به هم که گرانش میانشان آنها را در کنار یکدیگر نگه داشته. این خوشه با فاصله‌ی ۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_قنطورس جای دارد.
با آن که خوشهی قنطورس خوشهی بزرگیست، ولی ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ در برابر هم‌خوشه‌ای‌هایش بسیار خودنمایی می‌کند، زیرا درخشان‌ترین عضو این خوشه است و به دلایل آشکار، عنوان "درخشان‌ترین کهکشان خوشه" (#Brightest_Cluster_Galaxy یا BCG) را یدک می‌کشد. BCGها از جمله‌ی بزرگ‌ترین و درخشان‌ترین کهکشان‌های کیهان هستند.
ولی ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ به یک دلیل دیگر نیز بسیار به چشم می‌آید: به دلیل ساختار یگانه و ویژه‌اش. مشاهدات پیشین وجود رشته‌های پرپیچ و تابی را آشکار کرده بودند که از بدنه‌ی اصلی کهکشان بیرون زده و یک "علامت سوال" کیهانی در آسمان ساخته‌اند، پیچک‌های تیره‌ای که به گرد یک هسته‌ی درخشان حلقه زده‌اند.
اکنون یک گروه بین‌المللی از دانشمندان به رهبری اخترشناسان دانشگاه کمبریج بریتانیا با بهره از تلسکوپ فضایی هابل یک بار دیگر و این بار با دقت بیشتر این ساختار نخ-مانند را بررسی کرده‌اند. آنها دریافتند که هر یک از این رشته‌های غباری پهنایی حدود ۲۰۰ سال نوری داشته و ۱۰ برابر از گاز پیرامونش چگال‌تر است. این رشته‌ها به یکدیگر بافته شده، رو به درون، به سوی مرکز کهکشان پیچ خورده، و گازهای تشکیل‌دهنده‌ی کهکشان را به هسته‌اش وصل کرده‌اند.
در واقع به نظر می‌رسد هسته‌ی این کهکشان مسئول پیچ و تاب خود این رشته‌ها است. ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ در مرکزش یک ابرسیاهچاله‌ی فعال دارد که منطقه‌ی درونی کهکشان را بسیار پرانرژی کرده و باعث داغ شدن گازهای آن بخش و فرستادن جریان‌هایی از مواد داغ به بیرون شده است.
گویا این جریان‌های گازی داغ رو به بیرون حباب درست می‌کنند و مواد رشته‌ها را هم با خود تاب می‌دهند. #میدان_مغناطیسی کهکشان هم با باد شدن این حباب رو به بیرون کشیده می‌شود و مواد درون رشته‌ها را می‌فشارد و آنها را شکل می‌دهد.
در دل کهکشان، رشته‌ها در مارپیچی شگفت‌انگیز رو به درون پیچ و تاب می‌خورند و به گرد ابرسیاهچاله‌ی مرکزی تابیده شده و سرانجام خوراک آن می‌شوند.
آگاهی بیشتر درباره‌ی کهکشان‌های رشته‌ای مانند ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ می‌تواند به ما در رسیدن به پاسخ این پرسش که چرا به نظر می‌رسد بسیاری از کهکشان‌های بزرگ در کیهانِ نزدیک ما مرده‌اند؛ به جای این که با ذخیره‌های گسترده‌ی گاز و غبار خود ستارگان تازه بسازند، آرام هستند و انباشته از ستارگان پا به سن گذاشته و پیر. ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ هم یکی از این گونه کهکشان‌هاست. دلیلش شاید این باشد که میدان مغناطیسی مرکز کهکشان که به همراه حباب‌ها در سرتاسر کهکشان کشیده شده، جلوی فرآیندهای #ستاره‌زایی از گاز و غبارها را گرفته است.
در ویدیویی که در ادامه می‌بینید، با بزرگ‌نمایی آسمان در صورت فلکی قنطورس، به کهکشان ان‌جی‌سی ۴۶۹۶ می‌رسید.👇🏼
#NGC_4696 #BCG #خوشه_کهکشانی #خوشه_قنطورس #تلسکوپ_هابل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4696.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«بحران هویت یک کهکشان»
—------------------------------—
https://goo.gl/od4f5f
صورت فلکی دوشیزه به گونه‌ی ویژه‌ای سرشار از کهکشان است، تا اندازه‌ای به دلیل وجود دسته‌ای بزرگ از بیش از ۱۳۰۰ کهکشان است که نیروی گرانش آنها را گرد هم آورده و به عنوان خوشهی کهکشانی دوشیزه شناخته می‌شوند. یکی از اعضای ویژه‌ی این جامعه‌ی کیهانی کهکشان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ است که در این عکس که تلسکوپ فضایی هابل ناسا/اِسا به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) گرفته می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ با فاصله‌ی حدود ۶۰ میلیون سال نوری از زمین، دارد اثرهای کمتر خوشایندی که از عوارض عضویت در چنین خوشهی بزرگی است را تجربه می‌کند. این کهکشان دستخوش یک دگرگونی شده که آن را تا اندازه‌ای دچار بحران هویت کرده است.
کناره‌های کهکشان صاف و بدون ویژگی آنچنانی دیده می‌شود (یک ویژگی کلاسیک کهکشان‌های بیضیگون)، ولی مرکز آن دارای رگه‌های چشمگیر غبار در محدوده‌ی دو بازوی مارپیچی متقارن است که از هسته‌ی برافروخته‌ی کهکشان بیرون زده‌اند (یکی از ویژگی‌های آشکار کهکشان‌های مارپیچی). درون این بازوها، لکه‌های درخشان آبی به چشم می‌خورد که نشانگر جایگاه ستارگان جوانند، و نشان می‌دهند که ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ به تازگی یک فرآیند ستاره‌فشانی را پشت سر گذاشته.
با وجود این تضادها، اخترشناسان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ را در رده‌ی کهکشان‌های مارپیچی گنجانده‌اند. گمان می‌رود آمیزه‌ی ویژگی‌های گوناگون در این کهکشان دستاورد برهمکنش‌هاییست که میان آن و خوشهی دوشیزه رخ می‌دهد. برهمکنشهای گرانشی، از برخوردهای سر به سر گرفته تا اثرات کشندی، ادغام‌های کهکشانی و کهکشان‌خواری، می‌توانند به ویرانی یک کهکشان بیانجامند. اگرچه برخی از کهکشان‌ها خوش‌شاسند و تنها شکل بازوهایشان تغییر می‌کند و یا موج تازه‌ای از ستاره‌زایی در آنها به راه می‌افتد، ولی برخی دیگر کل ساختار و محتوایشان به گونه‌ای کامل و جبران‌ناپذیر دگرگون می‌شود.
#NGC_4388 #خوشه_دوشیزه #کهکشان_مارپیچی #کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی #ستاره‌فشانی #تلسکوپ_هابل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4388.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
https://goo.gl/od4f5f
صورت فلکی دوشیزه به گونه‌ی ویژه‌ای سرشار از کهکشان است، تا اندازه‌ای به دلیل وجود دسته‌ای بزرگ از بیش از ۱۳۰۰ کهکشان است که نیروی گرانش آنها را گرد هم آورده و به عنوان خوشهی کهکشانی دوشیزه شناخته می‌شوند. یکی از اعضای ویژه‌ی این جامعه‌ی کیهانی کهکشان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ است که در این عکس که تلسکوپ فضایی هابل ناسا/اِسا به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) گرفته می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ با فاصله‌ی حدود ۶۰ میلیون سال نوری از زمین، دارد اثرهای کمتر خوشایندی که از عوارض عضویت در چنین خوشهی بزرگی است را تجربه می‌کند. این کهکشان دستخوش یک دگرگونی شده که آن را تا اندازه‌ای دچار بحران هویت کرده است.
کناره‌های کهکشان صاف و بدون ویژگی آنچنانی دیده می‌شود (یک ویژگی کلاسیک کهکشان‌های بیضیگون)، ولی مرکز آن دارای رگه‌های چشمگیر غبار در محدوده‌ی دو بازوی مارپیچی متقارن است که از هسته‌ی برافروخته‌ی کهکشان بیرون زده‌اند (یکی از ویژگی‌های آشکار کهکشان‌های مارپیچی). درون این بازوها، لکه‌های درخشان آبی به چشم می‌خورد که نشانگر جایگاه ستارگان جوانند، و نشان می‌دهند که ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ به تازگی یک فرآیند ستاره‌فشانی را پشت سر گذاشته.
با وجود این تضادها، اخترشناسان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ را در رده‌ی کهکشان‌های مارپیچی گنجانده‌اند. گمان می‌رود آمیزه‌ی ویژگی‌های گوناگون در این کهکشان دستاورد برهمکنش‌هاییست که میان آن و خوشهی دوشیزه رخ می‌دهد. برهمکنشهای گرانشی، از برخوردهای سر به سر گرفته تا اثرات کشندی، ادغام‌های کهکشانی و کهکشان‌خواری، می‌توانند به ویرانی یک کهکشان بیانجامند. اگرچه برخی از کهکشان‌ها خوش‌شاسند و تنها شکل بازوهایشان تغییر می‌کند و یا موج تازه‌ای از ستاره‌زایی در آنها به راه می‌افتد، ولی برخی دیگر کل ساختار و محتوایشان به گونه‌ای کامل و جبران‌ناپذیر دگرگون می‌شود.
#NGC_4388 #خوشه_دوشیزه #کهکشان_مارپیچی #کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی #ستاره‌فشانی #تلسکوپ_هابل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4388.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«روشنایی ناشناخته در کهکشان ماکیان آ»
—----------------------------------------
https://goo.gl/9GxKOw
* اخترشناسان چیزی را در کهکشان ماکیان آ (#Cygnus_A) دیده‌اند که پیش از این آنجا نبود.
* هفته‌ی گذشته به هنگام برگزاری ۲۲۹مین نشست انجمن اخترشناسی آمریکا در گریپواین تگزاس، اخترشناسان خبری را اعلام کردند که توجه چنین پژوهشگر را به خود جلب کرد: دیدن "چیزی" بسیار درخشان در یک کهکشانِ شناخته شده.
این کهکشان، #کهکشان_بیضیگون ماکیان ای (یا #ماکیان_آ) بود که یکی از درخشان‌ترین چشمه‌های پرتوی رادیویی در آسمانست. فاصله‌ی آن از زمین چیزی نزدیک به ۸۰۰ میلیون سال نوریست (سرخگرایی ۰.۰۵۶). در هسته‌ی این کهکشان یک ابرسیاهچاله در پیله‌ای از گاز پنهان شده و دارد مواد را دیوانه‌وار می‌بلعد و همزمان، دو فواره هم از هر دو سوی آن به فضا جهیده و محیط میان‌کهکشانی را روشن کرده است. این فعالیت تابش‌هایی رادیویی تولید کرده که ماکیان آ را تا این اندازه درخشان کرده‌اند. [خواندید: * کهکشانی در طیف‌های گوناگون نور (https://goo.gl/7JFzj4)]
ریک پرلی از رصدخانه‌ی ملی رادیویی آمریکا (NRAO#) به همراه همکارانش با بهره از آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی (VLA#) در نیومکزیکو که به تازگی به‌روز شده، نگاهی به ماکیان آ انداختند (از پس از ۱۹۸۹، نخستین باری بود که وی‌ال‌ای این کهکشان را رصد می‌کرد. پرلی در نشست روز ۶ ژانویه به شوخی گفت به نظر می‌رسد دانشمندان در دهه‌ی ۸۰ به اندازه‌ای وقت وی‌ال‌ای را صرف رصد این کهکشان کرده بودند که دیگر احساس نمی‌کردند نیازی به مشاهده‌ی دوباره‌ی آن داشته باشند).
این رصدهای تازه یک شگفتی را نمایان کرد: یک جرم تازه‌ی دوم درست جنوب باختری سیاهچاله‌ی مرکزی آن دیده می‌شد. این جرم در تصاویر رادیویی ۱۹۸۹ نبود. رصدهای پُروضوحِ بیشتری که با بهره از آرایه‌ی خط پایه‌ی بسیار بلند (#VLBA) انجام شد هم این جرم را نشان دادند که آشکارا جدا از هسته‌ی کهکشان بود. فاصله‌ی آن از مرکز کهکشان چیزی نزدیک به ۱۳۰۰ سال نوری است.
این چیز هر چه هست حدود دو برابر درخشان‌تر از درخشان‌ترین ابرنواخترها در این بسامد است. در حقیقت می‌شود گفت بسیار درخشان‌تر از هر سیگنال رادیویی زودگذری که تاکنون دیده شده- به جز ابرسیاهچاله‌های برافزایشی و رویدادهای "گسست کشندی" (tidal disruption) که در زمان بلعیده شدن یک ستاره توسط یک سیاهچاله رخ می‌دهند.
این دانشمندان در بایگانی‌های دیگری هم جستجو کردند و این جرم را در عکس‌های فروسرخ سال ۲۰۰۳ تلسکوپ کک و شاید بشود گفت، در برخی از عکس‌های تلسکوپ فضایی هابل هم یافتند (این جرم به اندازه‌ای سرخ است که در طول موج‌های نور دیدنی (مریی) به خوبی دیده نمی‌شود، و وضوح هابل در این دامنه‌ی طیف به خوبیِ عکس‌های اپتیک سازگارِ کک نیست).
شرکت کنندگان در این نشست علمی بسیار در این باره کنجکاو شدند. کلیر مکس، مدیر رصدخانه‌های دانشگاه کالیفرنیا (که رصدخانه‌های کک و لیک را با هم اداره می‌کند) به سراغ داده‌های گذشته‌ی کک رفت و پی برد که در حقیقت، اخترشناسان پیش از این هم این چشمه را یافته بودند. در سال ۲۰۰۳، گابریلا کانالیزو (که اکنون در دانشگاه ریورساید کالیفرنیاست) و همکارانش به این چشمه‌ی رازگونه برخورده بودند. آنها هم به سراغ داده‌های گذشته رفته و آن را تنها در "برخی" از عکس‌های هابل دیده بودند- آنها درست نمی‌دانستند که آیا این به خاطر چشمک زدن چشمه‌ی نور است یا تنها به این خاطر که هابل به مدت کافی و پیوسته آن را رصد نکرده بوده تا در عکس‌های دیگر هم ثبتش کند.
پژوهشگران دریافتند که این جرم نه یک جرم پیش‌زمینه، در کهکشان خودمانست و نه یک خوشهی ستاره‌ای جوان در خود ماکیان آ. بلکه به نظر می‌رسد یک خوشهی فشرده از ستارگان پیر و سرخ است که از هسته‌ی کهکشانِ بسیار کوچک‌تری که توسط ماکیان آ بلعیده شده بوده جدا شده. در پژوهشی که سال ۲۰۰۳ در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده بود، اخترشناسان گفته بودند این ادغام کوچک شاید بتواند دلیل "روشن شدن" سیاهچاله‌ی ماکیان آ را هم توضیح دهد....
ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼
—----------------------------------------
https://goo.gl/9GxKOw
* اخترشناسان چیزی را در کهکشان ماکیان آ (#Cygnus_A) دیده‌اند که پیش از این آنجا نبود.
* هفته‌ی گذشته به هنگام برگزاری ۲۲۹مین نشست انجمن اخترشناسی آمریکا در گریپواین تگزاس، اخترشناسان خبری را اعلام کردند که توجه چنین پژوهشگر را به خود جلب کرد: دیدن "چیزی" بسیار درخشان در یک کهکشانِ شناخته شده.
این کهکشان، #کهکشان_بیضیگون ماکیان ای (یا #ماکیان_آ) بود که یکی از درخشان‌ترین چشمه‌های پرتوی رادیویی در آسمانست. فاصله‌ی آن از زمین چیزی نزدیک به ۸۰۰ میلیون سال نوریست (سرخگرایی ۰.۰۵۶). در هسته‌ی این کهکشان یک ابرسیاهچاله در پیله‌ای از گاز پنهان شده و دارد مواد را دیوانه‌وار می‌بلعد و همزمان، دو فواره هم از هر دو سوی آن به فضا جهیده و محیط میان‌کهکشانی را روشن کرده است. این فعالیت تابش‌هایی رادیویی تولید کرده که ماکیان آ را تا این اندازه درخشان کرده‌اند. [خواندید: * کهکشانی در طیف‌های گوناگون نور (https://goo.gl/7JFzj4)]
ریک پرلی از رصدخانه‌ی ملی رادیویی آمریکا (NRAO#) به همراه همکارانش با بهره از آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی (VLA#) در نیومکزیکو که به تازگی به‌روز شده، نگاهی به ماکیان آ انداختند (از پس از ۱۹۸۹، نخستین باری بود که وی‌ال‌ای این کهکشان را رصد می‌کرد. پرلی در نشست روز ۶ ژانویه به شوخی گفت به نظر می‌رسد دانشمندان در دهه‌ی ۸۰ به اندازه‌ای وقت وی‌ال‌ای را صرف رصد این کهکشان کرده بودند که دیگر احساس نمی‌کردند نیازی به مشاهده‌ی دوباره‌ی آن داشته باشند).
این رصدهای تازه یک شگفتی را نمایان کرد: یک جرم تازه‌ی دوم درست جنوب باختری سیاهچاله‌ی مرکزی آن دیده می‌شد. این جرم در تصاویر رادیویی ۱۹۸۹ نبود. رصدهای پُروضوحِ بیشتری که با بهره از آرایه‌ی خط پایه‌ی بسیار بلند (#VLBA) انجام شد هم این جرم را نشان دادند که آشکارا جدا از هسته‌ی کهکشان بود. فاصله‌ی آن از مرکز کهکشان چیزی نزدیک به ۱۳۰۰ سال نوری است.
این چیز هر چه هست حدود دو برابر درخشان‌تر از درخشان‌ترین ابرنواخترها در این بسامد است. در حقیقت می‌شود گفت بسیار درخشان‌تر از هر سیگنال رادیویی زودگذری که تاکنون دیده شده- به جز ابرسیاهچاله‌های برافزایشی و رویدادهای "گسست کشندی" (tidal disruption) که در زمان بلعیده شدن یک ستاره توسط یک سیاهچاله رخ می‌دهند.
این دانشمندان در بایگانی‌های دیگری هم جستجو کردند و این جرم را در عکس‌های فروسرخ سال ۲۰۰۳ تلسکوپ کک و شاید بشود گفت، در برخی از عکس‌های تلسکوپ فضایی هابل هم یافتند (این جرم به اندازه‌ای سرخ است که در طول موج‌های نور دیدنی (مریی) به خوبی دیده نمی‌شود، و وضوح هابل در این دامنه‌ی طیف به خوبیِ عکس‌های اپتیک سازگارِ کک نیست).
شرکت کنندگان در این نشست علمی بسیار در این باره کنجکاو شدند. کلیر مکس، مدیر رصدخانه‌های دانشگاه کالیفرنیا (که رصدخانه‌های کک و لیک را با هم اداره می‌کند) به سراغ داده‌های گذشته‌ی کک رفت و پی برد که در حقیقت، اخترشناسان پیش از این هم این چشمه را یافته بودند. در سال ۲۰۰۳، گابریلا کانالیزو (که اکنون در دانشگاه ریورساید کالیفرنیاست) و همکارانش به این چشمه‌ی رازگونه برخورده بودند. آنها هم به سراغ داده‌های گذشته رفته و آن را تنها در "برخی" از عکس‌های هابل دیده بودند- آنها درست نمی‌دانستند که آیا این به خاطر چشمک زدن چشمه‌ی نور است یا تنها به این خاطر که هابل به مدت کافی و پیوسته آن را رصد نکرده بوده تا در عکس‌های دیگر هم ثبتش کند.
پژوهشگران دریافتند که این جرم نه یک جرم پیش‌زمینه، در کهکشان خودمانست و نه یک خوشهی ستاره‌ای جوان در خود ماکیان آ. بلکه به نظر می‌رسد یک خوشهی فشرده از ستارگان پیر و سرخ است که از هسته‌ی کهکشانِ بسیار کوچک‌تری که توسط ماکیان آ بلعیده شده بوده جدا شده. در پژوهشی که سال ۲۰۰۳ در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده بود، اخترشناسان گفته بودند این ادغام کوچک شاید بتواند دلیل "روشن شدن" سیاهچاله‌ی ماکیان آ را هم توضیح دهد....
ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼
«خوشه کهکشانی آبل ۲۶۶۶»
—------------------------—
۳۴۰ میلیون سال نوری دورتر از کهکشان راه شیری، در راستای صورت فلکی بلندپرواز اسب بالدار، کهکشان‌هایی گرد هم آمده و خوشه‌ای به نام آبل ۲۶۶۶ را ساخته‌اند.
در این تصویر، این خوشهی زیبا را در آن سوی چند ستاره‌ی آراسته به تیزی‌های پراش از کهکشان خودمان می‌بینیم. در مرکز خوشه یک #کهکشان_بیضیگون غول‌پیکر به نام ان‌جی‌سی ۷۷۶۸ جای دارد، کهکشان برجسته‌ی مرکزی این خوشه.
به باور اخترشناسان، به هنگام شکل‌گیری یک خوشه، این گونه کهکشان‌های بزرگ در پی ادغام با کهکشان‌هایی که به درون چاه گرانشی مرکز خوشه می‌آیند ساخته می‌شوند. ان‌جی‌سی ۷۷۶۸ نیز مانند کهکشان‌های برجسته‌ی مرکزی دیگر خوشه‌ها، به احتمال بسیار میزبان یک ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) است.
پهنای این چشم‌انداز کیهانی در فاصله‌ی برآوردی خوشهی آبل ۲۶۶۶ حدود ۵ میلیون سال نوری است.
https://goo.gl/EgkLlv
#خوشه_کهکشانی #صورت_فلکی_اسب_بالدار #apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Abell2666.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
۳۴۰ میلیون سال نوری دورتر از کهکشان راه شیری، در راستای صورت فلکی بلندپرواز اسب بالدار، کهکشان‌هایی گرد هم آمده و خوشه‌ای به نام آبل ۲۶۶۶ را ساخته‌اند.
در این تصویر، این خوشهی زیبا را در آن سوی چند ستاره‌ی آراسته به تیزی‌های پراش از کهکشان خودمان می‌بینیم. در مرکز خوشه یک #کهکشان_بیضیگون غول‌پیکر به نام ان‌جی‌سی ۷۷۶۸ جای دارد، کهکشان برجسته‌ی مرکزی این خوشه.
به باور اخترشناسان، به هنگام شکل‌گیری یک خوشه، این گونه کهکشان‌های بزرگ در پی ادغام با کهکشان‌هایی که به درون چاه گرانشی مرکز خوشه می‌آیند ساخته می‌شوند. ان‌جی‌سی ۷۷۶۸ نیز مانند کهکشان‌های برجسته‌ی مرکزی دیگر خوشه‌ها، به احتمال بسیار میزبان یک ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) است.
پهنای این چشم‌انداز کیهانی در فاصله‌ی برآوردی خوشهی آبل ۲۶۶۶ حدود ۵ میلیون سال نوری است.
https://goo.gl/EgkLlv
#خوشه_کهکشانی #صورت_فلکی_اسب_بالدار #apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Abell2666.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«پوسته‌های یک کهکشان همنوع‌خوار»
—---------------------------------
ام۸۹، یکی از اجرام پرآوازه‌ی کاتالوگ مسیه، یک #کهکشان_بیضیگون به ظاهر ساده است که با پوسته‌ها و توده‌هایی کم‌نور آراسته شده.
دلیل پیدایش این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی شاید زیر سر دنباله‌های کشندی باشد که در پی بلعیدن چندین کهکشان کوچک در چند میلیارد سال گذشته به جا مانده باشند. این پوسته‌ها شاید هم دستاورد برخورد با یک کهکشان بزرگ دیگر باشند: در این روند مرکزهای دو کهکشان با نزدیک شدن به یکدیگر شروع به نوسان پیرامون یک مرکز مشترک می‌کنند. این نوسان امواج چگالی‌ای پدید می‌آورد که به بیرون گسترده شده و همین پوسته‌های ستاره‌ای را در پیکره‌ی کهکشان پدید می‌آورند، درست مانند سطح یک آبگیر آرام که با به هم خوردن سطحش، در آن موج‌هایی به بیرون پخش می‌شود.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در گذشته‌ی نزدیک پدید آمده‌اند، و هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ واقعا یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برخوردهای پی در پی با کهکشان‌های کوچک‌ترِ نزدیک و برافزایش مواد از آنهاست.
هاله‌ی کهکشان راه شیری نمونه‌ای از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ام۸۹ یکی از کهکشان‌های خوشهی کهکشانی دوشیزه در #صورت_فلکی_دوشیزه است و حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/FSLnQM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/M89.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------
ام۸۹، یکی از اجرام پرآوازه‌ی کاتالوگ مسیه، یک #کهکشان_بیضیگون به ظاهر ساده است که با پوسته‌ها و توده‌هایی کم‌نور آراسته شده.
دلیل پیدایش این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی شاید زیر سر دنباله‌های کشندی باشد که در پی بلعیدن چندین کهکشان کوچک در چند میلیارد سال گذشته به جا مانده باشند. این پوسته‌ها شاید هم دستاورد برخورد با یک کهکشان بزرگ دیگر باشند: در این روند مرکزهای دو کهکشان با نزدیک شدن به یکدیگر شروع به نوسان پیرامون یک مرکز مشترک می‌کنند. این نوسان امواج چگالی‌ای پدید می‌آورد که به بیرون گسترده شده و همین پوسته‌های ستاره‌ای را در پیکره‌ی کهکشان پدید می‌آورند، درست مانند سطح یک آبگیر آرام که با به هم خوردن سطحش، در آن موج‌هایی به بیرون پخش می‌شود.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در گذشته‌ی نزدیک پدید آمده‌اند، و هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ واقعا یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برخوردهای پی در پی با کهکشان‌های کوچک‌ترِ نزدیک و برافزایش مواد از آنهاست.
هاله‌ی کهکشان راه شیری نمونه‌ای از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ام۸۹ یکی از کهکشان‌های خوشهی کهکشانی دوشیزه در #صورت_فلکی_دوشیزه است و حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/FSLnQM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/M89.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یک کهکشان و دارودسته‌اش!»
—---------------------------
در مرکز یک خوشهی کهکشانی پرجمعیت در راستای #صورت_فلکی_گیسو، کهکشانی جای دارد که با انبوهی از خوشه‌های ستاره‌ای کروی در بر گرفته شده.
ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ یک #کهکشان_بیضیگون غول‌پیکر، حدود ۱۰ برابر بزرگ‌تر از راه شیری، در مرکز خوشهی کهکشانی گیسو است که توانسته با کشش گرانشی نیرومند خود بیش از ۳۰ هزار #خوشه_کروی را در کنار خود نگهدارد، بیشتر از هر کهکشانی که تاکنون شناخته‌ایم. این کهکشان همچنین چند کهکشان کوتوله را نیز در چنگ گرانش خود دارد.
ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ درخشان‌ترین جرم در این عکسِ #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا/اِسا است که سمت راست چارچوب دیده می‌شود و نمایی مانند ستاره‌ای دارد که با هاله‌ای مه‌آلود در بر گرفته شده. چند کهکشان دیگرِ خوشه هم در این چشم‌انداز به چشم می‌خورد که مانند بشقاب پرنده‌هایی پیرامون ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ دیده می‌شوند.
ولی یکی از ویژگی‌های چشمگیر این عکس، وجود اجرامی نقطه‌مانند گرداگرد ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ است که اگر دقیق‌تر نگاه کنید متوجهشان خواهید شد- تقریبا همه‌ی آنها خوشه‌های ستاره‌ای کروی هستند که از آنِ خود این کهکشانند. هر یک از این خوشه‌های کروی صدهاهزار ستاره را در خود جای داده‌اند.
به تازگی دانشمندان پی برده‌اند که شماری از این اجرامِ نقطه‌مانند خوشهی کروی نیستند بلکه کهکشان‌هایی فرا-فشرده هستند که آنها هم گرفتار گرانش ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ شده‌اند. این کهکشان‌ها که پهنایی تنها حدود ۲۰۰ سال نوری دارند و به طور عمده از ستارگان پیر تشکیل شده‌اند، نمایی مانند خوشه‌های کروی، ولی درخشان‌تر و بزرگ‌تر دارند. گمان می‌رود آنها هسته‌های کهکشان‌های بیضیگون کوچکی باشند که در پی برهمکنشهای خشن با دیگر کهکشان‌های خوشه، گاز و ستارگان پیرامونشان را از دست داده‌اند.
این تصویر هابل چندین کهکشان دورتر را هم نشان می‌دهد که از آنِ خوشهی گیسو نیستند، و مانند لکه‌هایی بر پس‌زمینه‌ی تاریک چشم‌انداز دیده می‌شوند. فاصله‌ی کهکشان‌های خوشهی گیسو از زمین حدود ۳۵۰ میلیون سال نوریست ولی این کهکشان‌ها بسیار دورترند و نورشان از صدها میلیون تا میلیاردها سال نوری دورتر به چشم ما می‌رسد.
این تصویر از پیوند داده‌های نوری و داده‌های فروسرخ-نزدیکی درست شده که با کانال میدان گسترده‌ی دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی هابل گرد آوری شده بودند. پهنای این میدان دید ۳.۳ دقیقه‌ی قوس است.
https://goo.gl/r2Wym8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/NGC4874.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------
در مرکز یک خوشهی کهکشانی پرجمعیت در راستای #صورت_فلکی_گیسو، کهکشانی جای دارد که با انبوهی از خوشه‌های ستاره‌ای کروی در بر گرفته شده.
ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ یک #کهکشان_بیضیگون غول‌پیکر، حدود ۱۰ برابر بزرگ‌تر از راه شیری، در مرکز خوشهی کهکشانی گیسو است که توانسته با کشش گرانشی نیرومند خود بیش از ۳۰ هزار #خوشه_کروی را در کنار خود نگهدارد، بیشتر از هر کهکشانی که تاکنون شناخته‌ایم. این کهکشان همچنین چند کهکشان کوتوله را نیز در چنگ گرانش خود دارد.
ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ درخشان‌ترین جرم در این عکسِ #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا/اِسا است که سمت راست چارچوب دیده می‌شود و نمایی مانند ستاره‌ای دارد که با هاله‌ای مه‌آلود در بر گرفته شده. چند کهکشان دیگرِ خوشه هم در این چشم‌انداز به چشم می‌خورد که مانند بشقاب پرنده‌هایی پیرامون ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ دیده می‌شوند.
ولی یکی از ویژگی‌های چشمگیر این عکس، وجود اجرامی نقطه‌مانند گرداگرد ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ است که اگر دقیق‌تر نگاه کنید متوجهشان خواهید شد- تقریبا همه‌ی آنها خوشه‌های ستاره‌ای کروی هستند که از آنِ خود این کهکشانند. هر یک از این خوشه‌های کروی صدهاهزار ستاره را در خود جای داده‌اند.
به تازگی دانشمندان پی برده‌اند که شماری از این اجرامِ نقطه‌مانند خوشهی کروی نیستند بلکه کهکشان‌هایی فرا-فشرده هستند که آنها هم گرفتار گرانش ان‌جی‌سی ۴۸۷۴ شده‌اند. این کهکشان‌ها که پهنایی تنها حدود ۲۰۰ سال نوری دارند و به طور عمده از ستارگان پیر تشکیل شده‌اند، نمایی مانند خوشه‌های کروی، ولی درخشان‌تر و بزرگ‌تر دارند. گمان می‌رود آنها هسته‌های کهکشان‌های بیضیگون کوچکی باشند که در پی برهمکنشهای خشن با دیگر کهکشان‌های خوشه، گاز و ستارگان پیرامونشان را از دست داده‌اند.
این تصویر هابل چندین کهکشان دورتر را هم نشان می‌دهد که از آنِ خوشهی گیسو نیستند، و مانند لکه‌هایی بر پس‌زمینه‌ی تاریک چشم‌انداز دیده می‌شوند. فاصله‌ی کهکشان‌های خوشهی گیسو از زمین حدود ۳۵۰ میلیون سال نوریست ولی این کهکشان‌ها بسیار دورترند و نورشان از صدها میلیون تا میلیاردها سال نوری دورتر به چشم ما می‌رسد.
این تصویر از پیوند داده‌های نوری و داده‌های فروسرخ-نزدیکی درست شده که با کانال میدان گسترده‌ی دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی هابل گرد آوری شده بودند. پهنای این میدان دید ۳.۳ دقیقه‌ی قوس است.
https://goo.gl/r2Wym8
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/NGC4874.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«پوسته‌ها و رشته‌های یک کهکشان»
—-------------------------------
چه بر سر کهکشان ان‌جی‌سی ۴۷۴ آمده؟
با توجه به این که کهکشان‌های بیضیگون در عکس‌هایی که با نوردهی کمتر گرفته می‌شوند نمایی ساده و یکپارچه دارند، این لایه‌های روشن و چندگانه در ان‌جی‌سی ۴۷۴ به گونه‌ی شگفت‌انگیزی پیچیده و نامنتظره می‌نمایند.
دلیل پدید آمدن این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی امکان دارد دنباله‌های کشندی مربوط به پس مانده‌های به جا مانده از بلعیده شدن چندین کهکشان کوچک‌تر در چند میلیارد سال گذشته باشند. یا شاید هم این پوسته‌ها چیزی مانند امواج روی یک آبگیر [در اثر افتادن یک سنگ] باشند: برخوردی که میان ان‌جی‌سی ۴۷۴ و کهکشان مارپیچی سمت راستش در جریانست امواج چگالی پدید آورده و ساختار این کهکشان غول‌پیکر را موجدار کرده است.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در روزگار نزدیک پدید آمده‌اند، و این که هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ، در واقع هموار و یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برهمکنشهای پیاپی با کهکشان‌های کوچک‌تر نزدیکشان و برافزایش‌ها و بلعیدن آنها است. هاله‌ی کهکشان راه شیری خودمان یک نمونه از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ان‌جی‌سی ۴۷۴ نزدیک به ۲۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری فاصله از ما، در #صورت_فلکی_ماهی دیده می‌شود.
#کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/UbLMgt
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180206.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------------
چه بر سر کهکشان ان‌جی‌سی ۴۷۴ آمده؟
با توجه به این که کهکشان‌های بیضیگون در عکس‌هایی که با نوردهی کمتر گرفته می‌شوند نمایی ساده و یکپارچه دارند، این لایه‌های روشن و چندگانه در ان‌جی‌سی ۴۷۴ به گونه‌ی شگفت‌انگیزی پیچیده و نامنتظره می‌نمایند.
دلیل پدید آمدن این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی امکان دارد دنباله‌های کشندی مربوط به پس مانده‌های به جا مانده از بلعیده شدن چندین کهکشان کوچک‌تر در چند میلیارد سال گذشته باشند. یا شاید هم این پوسته‌ها چیزی مانند امواج روی یک آبگیر [در اثر افتادن یک سنگ] باشند: برخوردی که میان ان‌جی‌سی ۴۷۴ و کهکشان مارپیچی سمت راستش در جریانست امواج چگالی پدید آورده و ساختار این کهکشان غول‌پیکر را موجدار کرده است.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در روزگار نزدیک پدید آمده‌اند، و این که هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ، در واقع هموار و یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برهمکنشهای پیاپی با کهکشان‌های کوچک‌تر نزدیکشان و برافزایش‌ها و بلعیدن آنها است. هاله‌ی کهکشان راه شیری خودمان یک نمونه از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ان‌جی‌سی ۴۷۴ نزدیک به ۲۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری فاصله از ما، در #صورت_فلکی_ماهی دیده می‌شود.
#کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/UbLMgt
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180206.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«کهکشان پوسته‌ای»
------------------
کهکشان‌ها چگونه بزرگ می‌شوند؟
برای کمک در یافتن پاسخ این پرسش، اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی هابل به بررسی کهکشان شگفت‌انگیز بیضیگون پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ پرداختند.
چندین لایه از پوسته‌های ستاره‌ای این کهکشان را در میان گرفته که چگونگی پیدایش آنها می‌تواند سرنخ‌هایی درباره‌ی زندگی و فرگشت آن به ما بدهد.
این پوسته‌های افشان و محو در دل خود خوشه‌های ستاره‌ای کروی غول‌پیکری را جای داده‌اند، با ستارگانی که بر پایه‌ی بررسی‌ها، در سه دوره‌ی گوناگون از زندگی کهکشان ساخته شده‌اند.
این سرنخ و داده‌های دیگر نشان می‌دهند که پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ در گذشته دو برخورد کهکشانی داشته، که دستکم در یکی از آنها، کهکشانی که به آن برخورد کرده احتما یک کهکشان مارپیچی بوده است.
کهکشان مارپیچی‌ای که سمت چپ تصویر دیده می‌شود فاصله‌اش از ما به همان اندازه‌ی پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ است و می‌توانسته در گذشته برخوردهایی با این کهکشان انجام داده باشد.
پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ حدود ۲۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با فاصله‌ی ۲۷۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی قنطورس دیده می‌شود.
#برخورد_کهکشانی #کهکشان_بیضیگون #apod
***************
اینجا نوشته‌ی کامل‌تری را درباره‌ی این کهکشان بخوانید:
🔷 کهکشانی با پوسته‌های نابرابر (https://goo.gl/rr2zV6)
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181029.html«»
---------------------------------------------------
یک ستاره در هفت آسمان
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------
کهکشان‌ها چگونه بزرگ می‌شوند؟
برای کمک در یافتن پاسخ این پرسش، اخترشناسان به کمک تلسکوپ فضایی هابل به بررسی کهکشان شگفت‌انگیز بیضیگون پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ پرداختند.
چندین لایه از پوسته‌های ستاره‌ای این کهکشان را در میان گرفته که چگونگی پیدایش آنها می‌تواند سرنخ‌هایی درباره‌ی زندگی و فرگشت آن به ما بدهد.
این پوسته‌های افشان و محو در دل خود خوشه‌های ستاره‌ای کروی غول‌پیکری را جای داده‌اند، با ستارگانی که بر پایه‌ی بررسی‌ها، در سه دوره‌ی گوناگون از زندگی کهکشان ساخته شده‌اند.
این سرنخ و داده‌های دیگر نشان می‌دهند که پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ در گذشته دو برخورد کهکشانی داشته، که دستکم در یکی از آنها، کهکشانی که به آن برخورد کرده احتما یک کهکشان مارپیچی بوده است.
کهکشان مارپیچی‌ای که سمت چپ تصویر دیده می‌شود فاصله‌اش از ما به همان اندازه‌ی پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ است و می‌توانسته در گذشته برخوردهایی با این کهکشان انجام داده باشد.
پی‌جی‌سی ۴۲۸۷۱ حدود ۲۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با فاصله‌ی ۲۷۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی قنطورس دیده می‌شود.
#برخورد_کهکشانی #کهکشان_بیضیگون #apod
***************
اینجا نوشته‌ی کامل‌تری را درباره‌ی این کهکشان بخوانید:
🔷 کهکشانی با پوسته‌های نابرابر (https://goo.gl/rr2zV6)
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/ap181029.html«»
---------------------------------------------------
یک ستاره در هفت آسمان
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«قلب شیر»
-----------
کهکشان بیضیگون ام۱۰۵ شاید در نگاه نخست کهکشانی ساده و بی‌پیرایه، بدون هیچ ساختار ویژه‌ای دیده شود، ولی رصدهای تلسکوپ فضایی #هابل نشان داده که ستارگان نزدیک مرکز این کهکشان بسیار سریع حرکت می‌کنند. دانشمندان نتیجه گرفته‌اند که این ستارگان دارند به گِرد ابرسیاهچاله‌ای به جرم ۲۰۰ میلیون برابر خورشید می‌گردند! این سیاهچاله با فروکشیدن موادی که به سویش می‌آیند انرژی بسیار هنگفتی آزاد کرده و باعث شده مرکز کهکشان بسیار درخشان‌تر از پیرامونش شود، چیزی که به نام یک هسته‌ی کهکشانی فعال (ای‌جی‌ان) شناخته می‌شود.
هابل چند ستاره و خوشهی ستاره‌ایِ جوان را هم در ام۱۰۵ آشکار کرده که مایه‌ی شگفتی دانشمندان شده زیرا این کهکشان تاکنون یک کهکشان "مرده" پنداشته می‌شد که توان ستاره‌زایی ندارد، ولی اکنون به نظر می‌رسد ام۱۰۵ هر ۱۰ هزار سال یک ستاره‌ی خورشیدسان می‌سازد. همچنین فعالیت‌های ستاره‌زایی در یک حلقه‌ی گسترده‌ی گاز هیدروژن که مسیه ۱۰۵ و همسایه‌ی نزدیکش، ان‌جی‌سی ۳۳۸۴ را در بر گرفته نیز دیده شده است.
مسیه۱۰۵ در سال ۱۷۸۱ یافته شد. این کهکشان با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی #شیر دیده می‌شود و درخشان‌ترین #کهکشان_بیضیگون در گروه کهکشانی "شیر آی" یا Leo I [به نام گروه ام۹۶ هم شناخته می‌شود-م] جای دارد.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/M105.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------
کهکشان بیضیگون ام۱۰۵ شاید در نگاه نخست کهکشانی ساده و بی‌پیرایه، بدون هیچ ساختار ویژه‌ای دیده شود، ولی رصدهای تلسکوپ فضایی #هابل نشان داده که ستارگان نزدیک مرکز این کهکشان بسیار سریع حرکت می‌کنند. دانشمندان نتیجه گرفته‌اند که این ستارگان دارند به گِرد ابرسیاهچاله‌ای به جرم ۲۰۰ میلیون برابر خورشید می‌گردند! این سیاهچاله با فروکشیدن موادی که به سویش می‌آیند انرژی بسیار هنگفتی آزاد کرده و باعث شده مرکز کهکشان بسیار درخشان‌تر از پیرامونش شود، چیزی که به نام یک هسته‌ی کهکشانی فعال (ای‌جی‌ان) شناخته می‌شود.
هابل چند ستاره و خوشهی ستاره‌ایِ جوان را هم در ام۱۰۵ آشکار کرده که مایه‌ی شگفتی دانشمندان شده زیرا این کهکشان تاکنون یک کهکشان "مرده" پنداشته می‌شد که توان ستاره‌زایی ندارد، ولی اکنون به نظر می‌رسد ام۱۰۵ هر ۱۰ هزار سال یک ستاره‌ی خورشیدسان می‌سازد. همچنین فعالیت‌های ستاره‌زایی در یک حلقه‌ی گسترده‌ی گاز هیدروژن که مسیه ۱۰۵ و همسایه‌ی نزدیکش، ان‌جی‌سی ۳۳۸۴ را در بر گرفته نیز دیده شده است.
مسیه۱۰۵ در سال ۱۷۸۱ یافته شد. این کهکشان با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی #شیر دیده می‌شود و درخشان‌ترین #کهکشان_بیضیگون در گروه کهکشانی "شیر آی" یا Leo I [به نام گروه ام۹۶ هم شناخته می‌شود-م] جای دارد.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/M105.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
