«غولی که نمی‌خواهد پیر شود»
—---------------------------------
این عکس به کمک دوربین گسترده-میدان شماره ۳ی تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و کهکشانی با گذشته‌ای پرحادثه به نام ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ را نشان می‌دهد که داستان‌های بسیار برای گفتن دارد.
ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ به عنوان نمونه‌‌ی نامعمولی از گونه‌ای از کهکشان‌ها به نام کهکشان‌های عدسی شناخته شده. به طور معمول این دسته از کهکشان‌ها نمایی یکدست در آسمان دارند و بیشتر از ستارگان پیر و سرخ‌فام تشکیل شده‌اند. فضایی دلگیر و خسته‌کننده دارند، نه؟
ولی ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ به طور قطع یک عضو معمولی این رده از کهکشان‌ها نیست و به هیچ وجه مانند دیگران فضایی پیر و خسته‌کننده ندارد. در این کهکشان ویژگی‌هایی دیده شده که نشان می‌دهند به تازگی یک فرآیند #ستارهزایی بسیار بزرگ در آن انجام شده- رویدادی که به نام #ستاره‌فشانی شناخته می‌شود.
دلیل این فعالیت خشونت‌آمیز را باید در این واقعیت که ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ "تنها نیست" جستجو کرد. این کهکشان سه منطقه‌ی فشرده و چگال دارد که به نظر می‌رسد هر کدامشان هسته‌ی مرکزی یک کهکشان جداگانه هستند. اخترشناسان فکر می‌کنند ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ دو #کهکشان_کوتوله ی بسیار کوچک‌تر که به آن نزدیک شده بودند را بلعیده و هنوز دارد آنها را هضم می‌کند. احتمال می‌رود همین رویارویی‌ها بوده که با فراهم آوردن انبوهی از گازهای تازه به عنوان سوخت تازه‌ی ستارهزایی، فرآیند ستاره‌فشانی را در ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ آغاز کرده.
شکل و ساختار شگفت‌انگیز این کهکشان نخستین بار در عکس‌هایی که با تلسکوپ‌های معمولی گرفته شده بود دیده شد، ولی تنها تلسکوپ هابل بود که توانست جزییات ظریف ساختاری در آن را آشکار کند. این عکس که توسط هابل گرفته شده ساختارهایی خیره‌کننده را در این کهکشان به ما نشان داده و تاریخ رنگارنگ آن را آشکار کرده است.
بخش پس‌زمینه‌ی هموار کهکشان که از ستارگان پیر تشکیل شده، خود #کهکشان_عدسی اصلی است، و جلوی آن هم می‌توانیم به خوبی رشته‌های تیره‌ی غبار و رشته‌های درخشان گاز را ببینیم که هر دو به فرآیند نیرومند ستارهزایی در این کهکشان مربوطند.
https://goo.gl/ENuyTx
#تلسکوپ_فضایی_هابل #NGC_1222 #برخورد_کهکشانی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_52.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------
این عکس به کمک دوربین گسترده-میدان شماره ۳ی تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و کهکشانی با گذشته‌ای پرحادثه به نام ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ را نشان می‌دهد که داستان‌های بسیار برای گفتن دارد.
ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ به عنوان نمونه‌‌ی نامعمولی از گونه‌ای از کهکشان‌ها به نام کهکشان‌های عدسی شناخته شده. به طور معمول این دسته از کهکشان‌ها نمایی یکدست در آسمان دارند و بیشتر از ستارگان پیر و سرخ‌فام تشکیل شده‌اند. فضایی دلگیر و خسته‌کننده دارند، نه؟
ولی ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ به طور قطع یک عضو معمولی این رده از کهکشان‌ها نیست و به هیچ وجه مانند دیگران فضایی پیر و خسته‌کننده ندارد. در این کهکشان ویژگی‌هایی دیده شده که نشان می‌دهند به تازگی یک فرآیند #ستارهزایی بسیار بزرگ در آن انجام شده- رویدادی که به نام #ستاره‌فشانی شناخته می‌شود.
دلیل این فعالیت خشونت‌آمیز را باید در این واقعیت که ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ "تنها نیست" جستجو کرد. این کهکشان سه منطقه‌ی فشرده و چگال دارد که به نظر می‌رسد هر کدامشان هسته‌ی مرکزی یک کهکشان جداگانه هستند. اخترشناسان فکر می‌کنند ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ دو #کهکشان_کوتوله ی بسیار کوچک‌تر که به آن نزدیک شده بودند را بلعیده و هنوز دارد آنها را هضم می‌کند. احتمال می‌رود همین رویارویی‌ها بوده که با فراهم آوردن انبوهی از گازهای تازه به عنوان سوخت تازه‌ی ستارهزایی، فرآیند ستاره‌فشانی را در ان‌جی‌سی ۱۲۲۲ آغاز کرده.
شکل و ساختار شگفت‌انگیز این کهکشان نخستین بار در عکس‌هایی که با تلسکوپ‌های معمولی گرفته شده بود دیده شد، ولی تنها تلسکوپ هابل بود که توانست جزییات ظریف ساختاری در آن را آشکار کند. این عکس که توسط هابل گرفته شده ساختارهایی خیره‌کننده را در این کهکشان به ما نشان داده و تاریخ رنگارنگ آن را آشکار کرده است.
بخش پس‌زمینه‌ی هموار کهکشان که از ستارگان پیر تشکیل شده، خود #کهکشان_عدسی اصلی است، و جلوی آن هم می‌توانیم به خوبی رشته‌های تیره‌ی غبار و رشته‌های درخشان گاز را ببینیم که هر دو به فرآیند نیرومند ستارهزایی در این کهکشان مربوطند.
https://goo.gl/ENuyTx
#تلسکوپ_فضایی_هابل #NGC_1222 #برخورد_کهکشانی
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_52.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«بحران هویت یک کهکشان»
—------------------------------—
https://goo.gl/od4f5f
صورت فلکی دوشیزه به گونه‌ی ویژه‌ای سرشار از کهکشان است، تا اندازه‌ای به دلیل وجود دسته‌ای بزرگ از بیش از ۱۳۰۰ کهکشان است که نیروی گرانش آنها را گرد هم آورده و به عنوان خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه شناخته می‌شوند. یکی از اعضای ویژه‌ی این جامعه‌ی کیهانی کهکشان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ است که در این عکس که تلسکوپ فضایی هابل ناسا/اِسا به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) گرفته می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ با فاصله‌ی حدود ۶۰ میلیون سال نوری از زمین، دارد اثرهای کمتر خوشایندی که از عوارض عضویت در چنین خوشه‌ی بزرگی است را تجربه می‌کند. این کهکشان دستخوش یک دگرگونی شده که آن را تا اندازه‌ای دچار بحران هویت کرده است.
کناره‌های کهکشان صاف و بدون ویژگی آنچنانی دیده می‌شود (یک ویژگی کلاسیک کهکشان‌های بیضیگون)، ولی مرکز آن دارای رگه‌های چشمگیر غبار در محدوده‌ی دو بازوی مارپیچی متقارن است که از هسته‌ی برافروخته‌ی کهکشان بیرون زده‌اند (یکی از ویژگی‌های آشکار کهکشان‌های مارپیچی). درون این بازوها، لکه‌های درخشان آبی به چشم می‌خورد که نشانگر جایگاه ستارگان جوانند، و نشان می‌دهند که ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ به تازگی یک فرآیند ستاره‌فشانی را پشت سر گذاشته.
با وجود این تضادها، اخترشناسان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ را در رده‌ی کهکشان‌های مارپیچی گنجانده‌اند. گمان می‌رود آمیزه‌ی ویژگی‌های گوناگون در این کهکشان دستاورد برهمکنش‌هاییست که میان آن و خوشه‌ی دوشیزه رخ می‌دهد. برهمکنش‌های گرانشی، از برخوردهای سر به سر گرفته تا اثرات کشندی، ادغام‌های کهکشانی و کهکشان‌خواری، می‌توانند به ویرانی یک کهکشان بیانجامند. اگرچه برخی از کهکشان‌ها خوش‌شاسند و تنها شکل بازوهایشان تغییر می‌کند و یا موج تازه‌ای از ستارهزایی در آنها به راه می‌افتد، ولی برخی دیگر کل ساختار و محتوایشان به گونه‌ای کامل و جبران‌ناپذیر دگرگون می‌شود.
#NGC_4388 #خوشه_دوشیزه #کهکشان_مارپیچی #کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی #ستاره‌فشانی #تلسکوپ_هابل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4388.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
https://goo.gl/od4f5f
صورت فلکی دوشیزه به گونه‌ی ویژه‌ای سرشار از کهکشان است، تا اندازه‌ای به دلیل وجود دسته‌ای بزرگ از بیش از ۱۳۰۰ کهکشان است که نیروی گرانش آنها را گرد هم آورده و به عنوان خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه شناخته می‌شوند. یکی از اعضای ویژه‌ی این جامعه‌ی کیهانی کهکشان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ است که در این عکس که تلسکوپ فضایی هابل ناسا/اِسا به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی خود (WFC3) گرفته می‌بینیم.
ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ با فاصله‌ی حدود ۶۰ میلیون سال نوری از زمین، دارد اثرهای کمتر خوشایندی که از عوارض عضویت در چنین خوشه‌ی بزرگی است را تجربه می‌کند. این کهکشان دستخوش یک دگرگونی شده که آن را تا اندازه‌ای دچار بحران هویت کرده است.
کناره‌های کهکشان صاف و بدون ویژگی آنچنانی دیده می‌شود (یک ویژگی کلاسیک کهکشان‌های بیضیگون)، ولی مرکز آن دارای رگه‌های چشمگیر غبار در محدوده‌ی دو بازوی مارپیچی متقارن است که از هسته‌ی برافروخته‌ی کهکشان بیرون زده‌اند (یکی از ویژگی‌های آشکار کهکشان‌های مارپیچی). درون این بازوها، لکه‌های درخشان آبی به چشم می‌خورد که نشانگر جایگاه ستارگان جوانند، و نشان می‌دهند که ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ به تازگی یک فرآیند ستاره‌فشانی را پشت سر گذاشته.
با وجود این تضادها، اخترشناسان ان‌جی‌سی ۴۳۸۸ را در رده‌ی کهکشان‌های مارپیچی گنجانده‌اند. گمان می‌رود آمیزه‌ی ویژگی‌های گوناگون در این کهکشان دستاورد برهمکنش‌هاییست که میان آن و خوشه‌ی دوشیزه رخ می‌دهد. برهمکنش‌های گرانشی، از برخوردهای سر به سر گرفته تا اثرات کشندی، ادغام‌های کهکشانی و کهکشان‌خواری، می‌توانند به ویرانی یک کهکشان بیانجامند. اگرچه برخی از کهکشان‌ها خوش‌شاسند و تنها شکل بازوهایشان تغییر می‌کند و یا موج تازه‌ای از ستارهزایی در آنها به راه می‌افتد، ولی برخی دیگر کل ساختار و محتوایشان به گونه‌ای کامل و جبران‌ناپذیر دگرگون می‌شود.
#NGC_4388 #خوشه_دوشیزه #کهکشان_مارپیچی #کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی #ستاره‌فشانی #تلسکوپ_هابل
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC4388.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یک مگامیزر کیهانی»
—---------------------------
https://goo.gl/zPkRK9
* به ظاهر آشنای این کهکشان نگاه نکنید، این جرم در یک رده‌بندی بسیار هیجان‌انگیزتر و پیشرفته‌تر از دیگر کهکشان‌ها جای دارد- این یک "مگامیزر" است.
مگامیزرها میزرهایی به شدت درخشان، حدود ۱۰۰ میلیون بار درخشان‌تر از میزرهایی هستند که در کهکشان‌هایی مانند راه شیری پیدا می‌شود. این کهکشان به طور یکپارچه رفتار یک چشمه‌ی "لیزر" کیهانی را دارد که به جای پرتوهای نور دیدنی، پرتوهای #ریزموج (مایکروویو) می‌گسیلد (به همین دلیل حرف "m" جانشین حرف "l" در واژه‌ی laser شده).
نام این مگامیزر #IRAS_16399_0937 است و بیش از ۳۷۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. عکسی که در اینجا از آن می‌بینید توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده. و به جای نشان دادن سرشت خشن و پرانرژی آن، با رنگ‌آمیزی‌اش نمایی زیبا و دلپذیر مانند یک غنچه‌ی گل کیهانی به آن داده. این عکس از همگذاری داده‌های تصویری در طول موج‌هایی گوناگون درست شده که به کمک دو دستگاه تلسکوپ هابل گردآوری شدند: "دوربین پیمایشی پیشرفته" (#ACS)، و "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی" (#NICMOS).
حسمندی و وضوح بسیار بالا و میدان دید گسترده‌ی NICMOS به اخترشناسان امکان داد تا شانسی بی‌مانند برای مشاهده‌ی دقیق ساختار IRAS 16399-0937 بیابند. آنها دریافتند که IRAS 16399-0937 دارای یک هسته‌ی دوگانه است- #هسته_کهکشان از دو هسته‌ی جداگانه تشکیل شده که دارند با هم یکی می‌شوند. این دو هسته‌ی شمالی و جنوبی که به ترتیب IRAS 16399N و IRAS 16399S نام دارند، بیش از ۱۱۰۰۰ سال نوری از یکدیگر فاصله‌دارند. ولی هر دوی آنها با هم در ژرفای دل گردابی از گاز و غبار کیهانی پنهان شده و با برهمکنش با یکدیگر، چنین ساختار شگرفی را برای این کهکشان آفریده‌اند.
این هسته‌ها بسیار با هم متفاوتند. هسته‌ی جنوبی به نظر می‌رسد یک منطقه‌ی #ستاره‌فشانی است که دارد با نرخی باورنکردنی ستارگان تازه می‌سازد. ولی هسته‌ی شمالی از گونه‌ای به نام هسته‌های #LINER است (منطقه‌ی گسیلش هسته‌ای با یونش کم)، و در واقع منطقه‌ایست که گسیلش‌هایش به طور عمده از هسته‌های اتمی خنثا یا کم-یونیده‌ی گازهایی ویژه سرچشمه می‌گیرد. هسته‌ی شمالی همچنین میزبان یک #ابرسیاهچاله به جرم ۱۰۰ میلیون برابر خورشید نیز هست.
#تلسکوپ_هابل #مگامیزر #میزر #لیزر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/megamaser.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
https://goo.gl/zPkRK9
* به ظاهر آشنای این کهکشان نگاه نکنید، این جرم در یک رده‌بندی بسیار هیجان‌انگیزتر و پیشرفته‌تر از دیگر کهکشان‌ها جای دارد- این یک "مگامیزر" است.
مگامیزرها میزرهایی به شدت درخشان، حدود ۱۰۰ میلیون بار درخشان‌تر از میزرهایی هستند که در کهکشان‌هایی مانند راه شیری پیدا می‌شود. این کهکشان به طور یکپارچه رفتار یک چشمه‌ی "لیزر" کیهانی را دارد که به جای پرتوهای نور دیدنی، پرتوهای #ریزموج (مایکروویو) می‌گسیلد (به همین دلیل حرف "m" جانشین حرف "l" در واژه‌ی laser شده).
نام این مگامیزر #IRAS_16399_0937 است و بیش از ۳۷۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. عکسی که در اینجا از آن می‌بینید توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده. و به جای نشان دادن سرشت خشن و پرانرژی آن، با رنگ‌آمیزی‌اش نمایی زیبا و دلپذیر مانند یک غنچه‌ی گل کیهانی به آن داده. این عکس از همگذاری داده‌های تصویری در طول موج‌هایی گوناگون درست شده که به کمک دو دستگاه تلسکوپ هابل گردآوری شدند: "دوربین پیمایشی پیشرفته" (#ACS)، و "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی" (#NICMOS).
حسمندی و وضوح بسیار بالا و میدان دید گسترده‌ی NICMOS به اخترشناسان امکان داد تا شانسی بی‌مانند برای مشاهده‌ی دقیق ساختار IRAS 16399-0937 بیابند. آنها دریافتند که IRAS 16399-0937 دارای یک هسته‌ی دوگانه است- #هسته_کهکشان از دو هسته‌ی جداگانه تشکیل شده که دارند با هم یکی می‌شوند. این دو هسته‌ی شمالی و جنوبی که به ترتیب IRAS 16399N و IRAS 16399S نام دارند، بیش از ۱۱۰۰۰ سال نوری از یکدیگر فاصله‌دارند. ولی هر دوی آنها با هم در ژرفای دل گردابی از گاز و غبار کیهانی پنهان شده و با برهمکنش با یکدیگر، چنین ساختار شگرفی را برای این کهکشان آفریده‌اند.
این هسته‌ها بسیار با هم متفاوتند. هسته‌ی جنوبی به نظر می‌رسد یک منطقه‌ی #ستاره‌فشانی است که دارد با نرخی باورنکردنی ستارگان تازه می‌سازد. ولی هسته‌ی شمالی از گونه‌ای به نام هسته‌های #LINER است (منطقه‌ی گسیلش هسته‌ای با یونش کم)، و در واقع منطقه‌ایست که گسیلش‌هایش به طور عمده از هسته‌های اتمی خنثا یا کم-یونیده‌ی گازهایی ویژه سرچشمه می‌گیرد. هسته‌ی شمالی همچنین میزبان یک #ابرسیاهچاله به جرم ۱۰۰ میلیون برابر خورشید نیز هست.
#تلسکوپ_هابل #مگامیزر #میزر #لیزر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/megamaser.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«همسایه‌ای که خود را پشت غبار پنهان کرده»
—---------------------------------------
آی‌سی ۳۴۲ که از نظر اندازه با کهکشان‌های مارپیچی بزرگ و درخشان نزدیکمان برابری می‌کند، با فاصله‌ی ۱۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی شمالیِ گردن درازِ زرافه جای گرفته است.
این جزیره‌ی گسترده و پهناور کیهانی می‌توانست یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌ها در آسمان شب‌های ما باشد ولی در پشت پرده‌ی ستارگان و ابرهای گاز و غبارِ صفحه‌ی کهکشان راه شیری پنهان شده و با چشم نامسلح دیده نمی‌شود.
حتی با این که به خاطر وجود ابرهای کیهانی میان ما و آی‌سی ۳۴۲، از نور آن کاسته شده است، ولی در این تصویر تلسکوپی واضح و ژرف (با نوردهی بلند) می‌توان غبار تیره‌ی درون خود آی‌سی ۳۴۲، خوشه‌های آبی‌فام ستاره‌ای و مناطق درخشان و صورتی‌رنگ ستارهزایی در بازوان مارپیچی‌اش که به دور هسته پیچیده‌اند را بازشناخت.
آی‌سی ۳۴۲ احتمالا به تازگی گامی انفجاری از زایش ستارگان (فرآیند #ستاره‌فشانی) را پشت سر گذاشته و نزدیکی‌اش به گروه محلی کهکشان‌ها هم به اندازه‌ی کافی هست که با گرانش خود بر دگرگونی کهکشان‌های این گروه، از جمله راه شیری تاثیر بگذارد.
#صورت_فلکی_زرافه #کهکشان_مارپیچی #apod
https://goo.gl/kWZGUS
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/IC342.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
آی‌سی ۳۴۲ که از نظر اندازه با کهکشان‌های مارپیچی بزرگ و درخشان نزدیکمان برابری می‌کند، با فاصله‌ی ۱۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی شمالیِ گردن درازِ زرافه جای گرفته است.
این جزیره‌ی گسترده و پهناور کیهانی می‌توانست یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌ها در آسمان شب‌های ما باشد ولی در پشت پرده‌ی ستارگان و ابرهای گاز و غبارِ صفحه‌ی کهکشان راه شیری پنهان شده و با چشم نامسلح دیده نمی‌شود.
حتی با این که به خاطر وجود ابرهای کیهانی میان ما و آی‌سی ۳۴۲، از نور آن کاسته شده است، ولی در این تصویر تلسکوپی واضح و ژرف (با نوردهی بلند) می‌توان غبار تیره‌ی درون خود آی‌سی ۳۴۲، خوشه‌های آبی‌فام ستاره‌ای و مناطق درخشان و صورتی‌رنگ ستارهزایی در بازوان مارپیچی‌اش که به دور هسته پیچیده‌اند را بازشناخت.
آی‌سی ۳۴۲ احتمالا به تازگی گامی انفجاری از زایش ستارگان (فرآیند #ستاره‌فشانی) را پشت سر گذاشته و نزدیکی‌اش به گروه محلی کهکشان‌ها هم به اندازه‌ی کافی هست که با گرانش خود بر دگرگونی کهکشان‌های این گروه، از جمله راه شیری تاثیر بگذارد.
#صورت_فلکی_زرافه #کهکشان_مارپیچی #apod
https://goo.gl/kWZGUS
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/IC342.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies