«کهکشان مارپیچی میله‌ای "آی‌سی ۵۲۰۱"»
—------------------------------------------—
https://goo.gl/qfcQ2o
در سال ۱۹۰۰، ستاره‌شناس بریتانیایی-آفریقای جنوبی، جوزف لانت به کمک تلسکوپی در رصدخانه‌ی کیپ تاون این چشم‌انداز زیبا را در صورت فلکی جنوبی #درنا یافت: یک #کهکشان_مارپیچی_میله‌ای که اکنون به نام آی‌سی ۵۲۰۱ شناخته می‌شود.
با گذشت بیش از یک سده، این کهکشان هنوز هم مورد علاقه‌ی اخترشناسان است. تصویر زیبا و نفیسی که اینجا می‌بینید را #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی خود (ACS) گرفته. #ACS توانایی آشکار کردن تک ستارگان درون کهکشان‌های دیگر را هم دارد و از این نظر ابزاری بی‌اندازه ارزشمند برای بررسی چگونگی پیدایش، فرگشت، و مرگ جمعیت‌های گوناگون ستارگان کیهان است.
آی‌سی ۵۲۰۱ بیش از ۴۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این کهکشان نیز مانند دو سوم از همه‌ی کهکشان‌های مارپیچی که در کیهان می‌بینیم -از جمله راه شیری- دارای میله‌ای از ستاره است که درست از مرکزش گذشته.
#IC_5201
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/ic-5201.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------—
https://goo.gl/qfcQ2o
در سال ۱۹۰۰، ستاره‌شناس بریتانیایی-آفریقای جنوبی، جوزف لانت به کمک تلسکوپی در رصدخانه‌ی کیپ تاون این چشم‌انداز زیبا را در صورت فلکی جنوبی #درنا یافت: یک #کهکشان_مارپیچی_میله‌ای که اکنون به نام آی‌سی ۵۲۰۱ شناخته می‌شود.
با گذشت بیش از یک سده، این کهکشان هنوز هم مورد علاقه‌ی اخترشناسان است. تصویر زیبا و نفیسی که اینجا می‌بینید را #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا به کمک دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی خود (ACS) گرفته. #ACS توانایی آشکار کردن تک ستارگان درون کهکشان‌های دیگر را هم دارد و از این نظر ابزاری بی‌اندازه ارزشمند برای بررسی چگونگی پیدایش، فرگشت، و مرگ جمعیت‌های گوناگون ستارگان کیهان است.
آی‌سی ۵۲۰۱ بیش از ۴۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. این کهکشان نیز مانند دو سوم از همه‌ی کهکشان‌های مارپیچی که در کیهان می‌بینیم -از جمله راه شیری- دارای میله‌ای از ستاره است که درست از مرکزش گذشته.
#IC_5201
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/ic-5201.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یک مگامیزر کیهانی»
—---------------------------
https://goo.gl/zPkRK9
* به ظاهر آشنای این کهکشان نگاه نکنید، این جرم در یک رده‌بندی بسیار هیجان‌انگیزتر و پیشرفته‌تر از دیگر کهکشان‌ها جای دارد- این یک "مگامیزر" است.
مگامیزرها میزرهایی به شدت درخشان، حدود ۱۰۰ میلیون بار درخشان‌تر از میزرهایی هستند که در کهکشان‌هایی مانند راه شیری پیدا می‌شود. این کهکشان به طور یکپارچه رفتار یک چشمه‌ی "لیزر" کیهانی را دارد که به جای پرتوهای نور دیدنی، پرتوهای #ریزموج (مایکروویو) می‌گسیلد (به همین دلیل حرف "m" جانشین حرف "l" در واژه‌ی laser شده).
نام این مگامیزر #IRAS_16399_0937 است و بیش از ۳۷۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. عکسی که در اینجا از آن می‌بینید توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده. و به جای نشان دادن سرشت خشن و پرانرژی آن، با رنگ‌آمیزی‌اش نمایی زیبا و دلپذیر مانند یک غنچه‌ی گل کیهانی به آن داده. این عکس از همگذاری داده‌های تصویری در طول موج‌هایی گوناگون درست شده که به کمک دو دستگاه تلسکوپ هابل گردآوری شدند: "دوربین پیمایشی پیشرفته" (#ACS)، و "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی" (#NICMOS).
حسمندی و وضوح بسیار بالا و میدان دید گسترده‌ی NICMOS به اخترشناسان امکان داد تا شانسی بی‌مانند برای مشاهده‌ی دقیق ساختار IRAS 16399-0937 بیابند. آنها دریافتند که IRAS 16399-0937 دارای یک هسته‌ی دوگانه است- #هسته_کهکشان از دو هسته‌ی جداگانه تشکیل شده که دارند با هم یکی می‌شوند. این دو هسته‌ی شمالی و جنوبی که به ترتیب IRAS 16399N و IRAS 16399S نام دارند، بیش از ۱۱۰۰۰ سال نوری از یکدیگر فاصله‌دارند. ولی هر دوی آنها با هم در ژرفای دل گردابی از گاز و غبار کیهانی پنهان شده و با برهمکنش با یکدیگر، چنین ساختار شگرفی را برای این کهکشان آفریده‌اند.
این هسته‌ها بسیار با هم متفاوتند. هسته‌ی جنوبی به نظر می‌رسد یک منطقه‌ی #ستاره‌فشانی است که دارد با نرخی باورنکردنی ستارگان تازه می‌سازد. ولی هسته‌ی شمالی از گونه‌ای به نام هسته‌های #LINER است (منطقه‌ی گسیلش هسته‌ای با یونش کم)، و در واقع منطقه‌ایست که گسیلش‌هایش به طور عمده از هسته‌های اتمی خنثا یا کم-یونیده‌ی گازهایی ویژه سرچشمه می‌گیرد. هسته‌ی شمالی همچنین میزبان یک #ابرسیاهچاله به جرم ۱۰۰ میلیون برابر خورشید نیز هست.
#تلسکوپ_هابل #مگامیزر #میزر #لیزر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/megamaser.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
https://goo.gl/zPkRK9
* به ظاهر آشنای این کهکشان نگاه نکنید، این جرم در یک رده‌بندی بسیار هیجان‌انگیزتر و پیشرفته‌تر از دیگر کهکشان‌ها جای دارد- این یک "مگامیزر" است.
مگامیزرها میزرهایی به شدت درخشان، حدود ۱۰۰ میلیون بار درخشان‌تر از میزرهایی هستند که در کهکشان‌هایی مانند راه شیری پیدا می‌شود. این کهکشان به طور یکپارچه رفتار یک چشمه‌ی "لیزر" کیهانی را دارد که به جای پرتوهای نور دیدنی، پرتوهای #ریزموج (مایکروویو) می‌گسیلد (به همین دلیل حرف "m" جانشین حرف "l" در واژه‌ی laser شده).
نام این مگامیزر #IRAS_16399_0937 است و بیش از ۳۷۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. عکسی که در اینجا از آن می‌بینید توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده. و به جای نشان دادن سرشت خشن و پرانرژی آن، با رنگ‌آمیزی‌اش نمایی زیبا و دلپذیر مانند یک غنچه‌ی گل کیهانی به آن داده. این عکس از همگذاری داده‌های تصویری در طول موج‌هایی گوناگون درست شده که به کمک دو دستگاه تلسکوپ هابل گردآوری شدند: "دوربین پیمایشی پیشرفته" (#ACS)، و "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی" (#NICMOS).
حسمندی و وضوح بسیار بالا و میدان دید گسترده‌ی NICMOS به اخترشناسان امکان داد تا شانسی بی‌مانند برای مشاهده‌ی دقیق ساختار IRAS 16399-0937 بیابند. آنها دریافتند که IRAS 16399-0937 دارای یک هسته‌ی دوگانه است- #هسته_کهکشان از دو هسته‌ی جداگانه تشکیل شده که دارند با هم یکی می‌شوند. این دو هسته‌ی شمالی و جنوبی که به ترتیب IRAS 16399N و IRAS 16399S نام دارند، بیش از ۱۱۰۰۰ سال نوری از یکدیگر فاصله‌دارند. ولی هر دوی آنها با هم در ژرفای دل گردابی از گاز و غبار کیهانی پنهان شده و با برهمکنش با یکدیگر، چنین ساختار شگرفی را برای این کهکشان آفریده‌اند.
این هسته‌ها بسیار با هم متفاوتند. هسته‌ی جنوبی به نظر می‌رسد یک منطقه‌ی #ستاره‌فشانی است که دارد با نرخی باورنکردنی ستارگان تازه می‌سازد. ولی هسته‌ی شمالی از گونه‌ای به نام هسته‌های #LINER است (منطقه‌ی گسیلش هسته‌ای با یونش کم)، و در واقع منطقه‌ایست که گسیلش‌هایش به طور عمده از هسته‌های اتمی خنثا یا کم-یونیده‌ی گازهایی ویژه سرچشمه می‌گیرد. هسته‌ی شمالی همچنین میزبان یک #ابرسیاهچاله به جرم ۱۰۰ میلیون برابر خورشید نیز هست.
#تلسکوپ_هابل #مگامیزر #میزر #لیزر
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/megamaser.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«برشی از کمان پرستاره»
—-------------------------------
https://goo.gl/FSBuQV
در این تصویر خیره‌کننده بخشی از آسمان در #صورت_فلکی_کمان (قوس) را می‌بینیم. این عکس توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل و با بهره از دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی آن (#ACS) گرفته شده و جزییات نفیسی از این منطقه‌ی آسمان را با ستارگان درخشان سرخ پررنگ و آبی روشن بر پس زمینه‌ای از هزاران کهکشان و ستاره‌ی دورتر نشان می‌دهد. دو ویژگی در این نما چشمگیرتر از ویژگی‌های دیگر است: رنگ ستارگان، و تیزی‌های متقاطعی که از مرکز درخشان‌ترین اجرام بیرون زده.
آنچه اینجا می‌بینید از پردازش داده‌های تصویری به دست آمده. برخی از رنگ‌های درون این تصویر به هنگام پردازش پررنگ شده یا کمی دگرگون شده‌اند، ولی ستارگان گوناگون به راستی رنگ‌های متفاوتی دارند. چیزی که رنگ یک ستاره را تعیین می‌کند دمای سطح آنست: ستارگان داغ به رنگ آبی یا سفید می‌درخشند و هر چه خنک‌تر باشند رنگشان بیشتر به سرخی می‌گراید. پایین بودن دمای یک ستاره می‌تواند به چند دلیل باشد: یا کوچک‌ترند، یا بسیار پیرند و در گام غول سرخ به سر می‌برند، یعنی زمانی که ستاره در پایان عمرش پف کرده و همزمان با رمبش هسته‌اش، بسیار خنک‌تر می‌شود.
ولی خط‌های تیز متقاطع هیچ ربطی به خود ستارگان ندارند، و از آنجایی که تلسکوپ هابل بیرون از جو زمین است، این خطوط به هیچ گونه از آشفتگی‌های جوی هم مربوط نیستند. این خط‌ها که #تیزی‌های_پراش (diffraction spikes) نام دارند در اثرساختمان خود تلسکوپ پدید می‌آیند.
تلسکوپ هابل هم مانند همه‌ی تلسکوپ‌های بزرگ امروزی برای دریافت نور و پدید آوردن تصویر از آینه بهره می‌گیرد. آینه‌ی دوم آن با چند پایه (استرات) که به نام عنکبوت‌های تلسکوپ شناخته می‌شوند و آرایشی چلیپا-مانند دارند پشتیبانی می‌شود. خود این پایه‌ها باعث پراش نور ورودی می‌شوند، یعنی نور ورودی به هنگام گذشتن از کنار آنها کمی خم می‌شود. هر یک از خطوط متقاطع درون این تصویر در اثر یک دسته از پایه‌ها در خود هابل پدید آمده‌اند!
با این که این تیغه‌ها از دید فنی یک خطا و بی‌دقتی تصویری هستند، ولی بسیاری از عکاسان نجومی تلاش می‌کنند از آنها به عنوان ویژگی‌هایی زیبا در عکس‌هایشان بهره بگیرند.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/diffraction-spike.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie
—-------------------------------
https://goo.gl/FSBuQV
در این تصویر خیره‌کننده بخشی از آسمان در #صورت_فلکی_کمان (قوس) را می‌بینیم. این عکس توسط #تلسکوپ_فضایی_هابل و با بهره از دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی آن (#ACS) گرفته شده و جزییات نفیسی از این منطقه‌ی آسمان را با ستارگان درخشان سرخ پررنگ و آبی روشن بر پس زمینه‌ای از هزاران کهکشان و ستاره‌ی دورتر نشان می‌دهد. دو ویژگی در این نما چشمگیرتر از ویژگی‌های دیگر است: رنگ ستارگان، و تیزی‌های متقاطعی که از مرکز درخشان‌ترین اجرام بیرون زده.
آنچه اینجا می‌بینید از پردازش داده‌های تصویری به دست آمده. برخی از رنگ‌های درون این تصویر به هنگام پردازش پررنگ شده یا کمی دگرگون شده‌اند، ولی ستارگان گوناگون به راستی رنگ‌های متفاوتی دارند. چیزی که رنگ یک ستاره را تعیین می‌کند دمای سطح آنست: ستارگان داغ به رنگ آبی یا سفید می‌درخشند و هر چه خنک‌تر باشند رنگشان بیشتر به سرخی می‌گراید. پایین بودن دمای یک ستاره می‌تواند به چند دلیل باشد: یا کوچک‌ترند، یا بسیار پیرند و در گام غول سرخ به سر می‌برند، یعنی زمانی که ستاره در پایان عمرش پف کرده و همزمان با رمبش هسته‌اش، بسیار خنک‌تر می‌شود.
ولی خط‌های تیز متقاطع هیچ ربطی به خود ستارگان ندارند، و از آنجایی که تلسکوپ هابل بیرون از جو زمین است، این خطوط به هیچ گونه از آشفتگی‌های جوی هم مربوط نیستند. این خط‌ها که #تیزی‌های_پراش (diffraction spikes) نام دارند در اثرساختمان خود تلسکوپ پدید می‌آیند.
تلسکوپ هابل هم مانند همه‌ی تلسکوپ‌های بزرگ امروزی برای دریافت نور و پدید آوردن تصویر از آینه بهره می‌گیرد. آینه‌ی دوم آن با چند پایه (استرات) که به نام عنکبوت‌های تلسکوپ شناخته می‌شوند و آرایشی چلیپا-مانند دارند پشتیبانی می‌شود. خود این پایه‌ها باعث پراش نور ورودی می‌شوند، یعنی نور ورودی به هنگام گذشتن از کنار آنها کمی خم می‌شود. هر یک از خطوط متقاطع درون این تصویر در اثر یک دسته از پایه‌ها در خود هابل پدید آمده‌اند!
با این که این تیغه‌ها از دید فنی یک خطا و بی‌دقتی تصویری هستند، ولی بسیاری از عکاسان نجومی تلاش می‌کنند از آنها به عنوان ویژگی‌هایی زیبا در عکس‌هایشان بهره بگیرند.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/diffraction-spike.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie