«در جستجوی بازوی گمشده»
—-------------------------
در این تصویر تازه‌ی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را می‌بینیم، کهکشان کوتوله‌ای که با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی تازی‌ها جای دارد. عکس با دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی تلسکوپ هابل (ACS) گرفته شده و تک بازوی مارپیچ این کهکشان را که نمایی نامتقارن به ساختارش داده نشان می‌دهد. ولی کهکشان‌های مارپیچی که دستکم دو بازو دارند، پس چرا این کهکشان تک-بازو است؟
اخترشناسان به امید گره‌گشایی از این راز کیهانی، ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را در طول موج‌های گوناگون بررسی کرده‌اند. نخستین پاسخ از رصدهای فرابنفش به دست آمد: در این طیف، قرص کهکشان چهار برابر چیزی که در این تصویر می‌بینیم دیده می‌شود، نشانه‌ای از این که شمار فراوانی از ستارگان بسیار جوان و داغ دارند در بخش‌های بیرونی کهکشان ساخته می‌شوند (به دلیل همین داغی و جوانی به طور عمده در طیف فرابنفش دیده می‌شوند).
این ستارگان جوان سنی کمتر از یک میلیارد سال دارند و حدود ۱۰ برابر جوان‌تر از ستارگانی‌اند که اینجا در طیف دیدنی (مریی) دیده می‌شوند. دانشمندان در آغاز پنداشتند این ستاره‌زایی‌های گسترده در پی برهمکنش ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ با یک کهکشان کوتوله‌ی دیگر در آن نزدیکی به نام ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به راه افتاده است. به گمان آنها، ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ است که با همسایه‌آزاری خود ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را به ستوه آورده و باعث شده همه‌ی بازوهای مارپیچی‌اش به جز یکی را از دست بدهد. در سال ۲۰۰۴ اخترشناسان اثباتی بر این مدعا یافتند و آن این بود که گازهای بیرونی‌ترین بخش‌های #کهکشان_کوتوله ی ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به شدت از ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ تاثیر گرفته‌اند، چیزی که نشانگر برهمکنشهای گرانشی نیرومند میان این دو است.
#کهکشان_مارپیچی #برخورد_کهکشانی #ستاره‌زایی
https://goo.gl/BAF8H3
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC4625.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------
در این تصویر تازه‌ی #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را می‌بینیم، کهکشان کوتوله‌ای که با فاصله‌ی حدود ۳۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی تازی‌ها جای دارد. عکس با دوربین پیمایشی پیشرفته‌ی تلسکوپ هابل (ACS) گرفته شده و تک بازوی مارپیچ این کهکشان را که نمایی نامتقارن به ساختارش داده نشان می‌دهد. ولی کهکشان‌های مارپیچی که دستکم دو بازو دارند، پس چرا این کهکشان تک-بازو است؟
اخترشناسان به امید گره‌گشایی از این راز کیهانی، ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را در طول موج‌های گوناگون بررسی کرده‌اند. نخستین پاسخ از رصدهای فرابنفش به دست آمد: در این طیف، قرص کهکشان چهار برابر چیزی که در این تصویر می‌بینیم دیده می‌شود، نشانه‌ای از این که شمار فراوانی از ستارگان بسیار جوان و داغ دارند در بخش‌های بیرونی کهکشان ساخته می‌شوند (به دلیل همین داغی و جوانی به طور عمده در طیف فرابنفش دیده می‌شوند).
این ستارگان جوان سنی کمتر از یک میلیارد سال دارند و حدود ۱۰ برابر جوان‌تر از ستارگانی‌اند که اینجا در طیف دیدنی (مریی) دیده می‌شوند. دانشمندان در آغاز پنداشتند این ستاره‌زایی‌های گسترده در پی برهمکنش ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ با یک کهکشان کوتوله‌ی دیگر در آن نزدیکی به نام ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به راه افتاده است. به گمان آنها، ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ است که با همسایه‌آزاری خود ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ را به ستوه آورده و باعث شده همه‌ی بازوهای مارپیچی‌اش به جز یکی را از دست بدهد. در سال ۲۰۰۴ اخترشناسان اثباتی بر این مدعا یافتند و آن این بود که گازهای بیرونی‌ترین بخش‌های #کهکشان_کوتوله ی ان‌جی‌سی ۴۶۱۸ به شدت از ان‌جی‌سی ۴۶۲۵ تاثیر گرفته‌اند، چیزی که نشانگر برهمکنشهای گرانشی نیرومند میان این دو است.
#کهکشان_مارپیچی #برخورد_کهکشانی #ستاره‌زایی
https://goo.gl/BAF8H3
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/NGC4625.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«نبرد آتشین دو خدای کهکشانی در روزگار آغازین کیهان»
—---------------------------------------------------
* ستون‌های آفرینش در سحابی عقاب را که می‌شناسید؟ اگر نیرویی سهمگین باعث می‌شد نرخ ستاره‌زایی در این سحابی هزار برابر امروز شود، آن را چگونه می‌دیدیم؟
مشاهدات تازه نشان می‌دهند نقطه‌ی روشنی که در #صورت_فلکی_زرین‌ماهی یافته شده در حقیقت یک منطقه‌ی ستاره‌زایی آتشین با درخششی باورنکردنی است. این ستاره‌فشانی دستاورد نبرد و رویارویی‌های پی در پی دو #کهکشان_مارپیچی بسیار دوردست است.
سرخگرایی این دو ۶ است و نورشان در محدوده‌ی طول موج‌های میلیمتری و زیرمیلیمتری به چشم ما می‌رسد. از همین رو دومینیک ریکرز، اخترشناس دانشگاه کرنل در ایتاکای نیویرک، و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش تازه، به همراه گروهش این دو کهکشان برخوردی ستاره‌فشان را به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شمال شیلی رصد کردند. هر دوی این کهکشان‌ها از نظر ساختار همسان با کهکشان خودمانند که سحابی ستاره‌زای عقاب را هم در بر دارد.
یافته‌ها نشان می‌دهند که درخشش این دو کهکشان ستاره‌فشان تنها دستاورد برخورد آنها نیست. این دو ساختار مارپیچی که حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند و با هم به نام ADFS-27 شناخته شده‌اند، مواد ستاره‌سازشان هم بیشتر از کهکشان راه شیری است. در واقع به نوشته‌ی این پژوهشگران، گازهای ستاره‌ساز این سامانه ۵۰ برابر کهکشان راه شیری است.
کهکشان‌های ستاره‌فشان به نسبت کمیابند، و این گروه پژوهشی می‌گویند از یافتن این دو کهکشان بزرگ [ستاره‌فشان] نزدیک هم شگفت‌زده شده‌اند. رصد این دو همچنین نگاهی دیدنی به گذشته است: از آنجایی که این دو بسیار از ما دورند، ما در حقیقت داریم آنها را در زمانی می‌بینیم که تنها ۱ میلیارد سال از عمر کیهان می‌گذشته. در آن روزگار، دیگر فرآیند باز-یونش به پایان رسیده و کیهان شفاف و برای نور، گذرا شده بوده.
ریکرز می‌گوید: «با توجه به فاصله‌ی بسیارِ آنها از زمین و فعالیت #ستاره‌زایی آتشین هر دو، شاید بتوانیم بگوییم چیزی که داریم می‌بینیم خشن‌ترین ادغام کهکشانی است که تاکنون شناخته شده.» پیش‌بینی می‌شود این دو سرانجام به هم پیوسته و یک کهکشان بیضیگون بزرگ را بسازند. و از آنجایی که نور زمان می‌برد تا به چشم ما برسد، فاصله‌ی مکانی هم‌ارز فاصله‌ی زمانی می‌شود، و بنابراین ما داریم رویارویی این دو کهکشان را در وضعیتی که میلیاردها سال پیش داشته‌اند می‌بینیم، پس شاید تاکنون این نبرد کیهانی به پایان رسیده و دو کهکشان با هم یکی شده باشند.
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جونال منتشر شده.
#برخورد_کهکشانی
🔴 تصویر نخست یک برداشت هنری است🔴
https://goo.gl/gNeRGT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ADFS-27.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------
* ستون‌های آفرینش در سحابی عقاب را که می‌شناسید؟ اگر نیرویی سهمگین باعث می‌شد نرخ ستاره‌زایی در این سحابی هزار برابر امروز شود، آن را چگونه می‌دیدیم؟
مشاهدات تازه نشان می‌دهند نقطه‌ی روشنی که در #صورت_فلکی_زرین‌ماهی یافته شده در حقیقت یک منطقه‌ی ستاره‌زایی آتشین با درخششی باورنکردنی است. این ستاره‌فشانی دستاورد نبرد و رویارویی‌های پی در پی دو #کهکشان_مارپیچی بسیار دوردست است.
سرخگرایی این دو ۶ است و نورشان در محدوده‌ی طول موج‌های میلیمتری و زیرمیلیمتری به چشم ما می‌رسد. از همین رو دومینیک ریکرز، اخترشناس دانشگاه کرنل در ایتاکای نیویرک، و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش تازه، به همراه گروهش این دو کهکشان برخوردی ستاره‌فشان را به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شمال شیلی رصد کردند. هر دوی این کهکشان‌ها از نظر ساختار همسان با کهکشان خودمانند که سحابی ستاره‌زای عقاب را هم در بر دارد.
یافته‌ها نشان می‌دهند که درخشش این دو کهکشان ستاره‌فشان تنها دستاورد برخورد آنها نیست. این دو ساختار مارپیچی که حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند و با هم به نام ADFS-27 شناخته شده‌اند، مواد ستاره‌سازشان هم بیشتر از کهکشان راه شیری است. در واقع به نوشته‌ی این پژوهشگران، گازهای ستاره‌ساز این سامانه ۵۰ برابر کهکشان راه شیری است.
کهکشان‌های ستاره‌فشان به نسبت کمیابند، و این گروه پژوهشی می‌گویند از یافتن این دو کهکشان بزرگ [ستاره‌فشان] نزدیک هم شگفت‌زده شده‌اند. رصد این دو همچنین نگاهی دیدنی به گذشته است: از آنجایی که این دو بسیار از ما دورند، ما در حقیقت داریم آنها را در زمانی می‌بینیم که تنها ۱ میلیارد سال از عمر کیهان می‌گذشته. در آن روزگار، دیگر فرآیند باز-یونش به پایان رسیده و کیهان شفاف و برای نور، گذرا شده بوده.
ریکرز می‌گوید: «با توجه به فاصله‌ی بسیارِ آنها از زمین و فعالیت #ستاره‌زایی آتشین هر دو، شاید بتوانیم بگوییم چیزی که داریم می‌بینیم خشن‌ترین ادغام کهکشانی است که تاکنون شناخته شده.» پیش‌بینی می‌شود این دو سرانجام به هم پیوسته و یک کهکشان بیضیگون بزرگ را بسازند. و از آنجایی که نور زمان می‌برد تا به چشم ما برسد، فاصله‌ی مکانی هم‌ارز فاصله‌ی زمانی می‌شود، و بنابراین ما داریم رویارویی این دو کهکشان را در وضعیتی که میلیاردها سال پیش داشته‌اند می‌بینیم، پس شاید تاکنون این نبرد کیهانی به پایان رسیده و دو کهکشان با هم یکی شده باشند.
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جونال منتشر شده.
#برخورد_کهکشانی
🔴 تصویر نخست یک برداشت هنری است🔴
https://goo.gl/gNeRGT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ADFS-27.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«نمایی از آغاز نبرد دو کهکشان»
—---------------------------—
آشوبی از رنگ و نور در این کهکشانِ به هم ریخته -با نام ان‌جی‌سی ۵۲۵۶- بر پا شده. توده‌های دودمانند از همه جای آن بیرون زده‌اند و هسته‌ی درخشانش مناطق پرهرج و مرج گاز و غبار در مرکزش را روشن کرده است. دلیل این ساختار شگفت‌انگیز و نامعمول اینست که ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ یک کهکشان نیست، بلکه دو تاست: دو کهکشان که در روند ادغام با هم به سر می‌برند.
ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ که به نام مارکاریان ۲۶۶ هم شناخته می‌شود، با حدود ۳۵۰ میلیون سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی خرس بزرگ جای دارد [۱]. این جرم از دو کهکشان قرص‌گون (دیسکی) تشکیل شده که اکنون جدایی میان هسته‌هایشان تنها ۱۳۰۰۰ سال نوریست. گاز و غبار و ستارگان هر دو در آشفته بازاری کیهانی به هم آمیخته شده‌اند و در جای جای آن مناطقی از ستاره‌زایی‌های آتشین را پدید آورده‌اند.
کهکشان‌های برخوردی (برهم‌کنشی) در همه جای کیهان پیدا می‌شوند و ساختارهای شگفت‌انگیز و پیچیده‌ی گوناگونی را نمایش می‌دهند. برخی از آنها آرامند و به آهستگی یکدیگر را می‌بلعند. دیگران خشن و پرآشوبند و اختروش درست کرده‌اند، ابرنواخترها به راه انداخته‌اند، و فوران‌هایی از ستاره‌فشانی به پا کرده‌اند.
اگرچه این برهم‌کنش‌ها در مقیاس کهکشانی رویدادهایی بسیار ویرانگرند، ولی بسیار کم پیش می‌آید که برخوردی میان ستارگان در آنها رخ دهد، زیرا فضای میان ستارگان بسیار بزرگ‌تر آنست که با هم رویارو شوند. ولی با در هم پیچیدن کهکشان‌ها، اثرهای کشندی نیرومند باعث پیدایش ساختارهای تازه‌ای در آنها می‌شود -مانند همین توده‌های بی‌نظم ان‌جی‌سی ۵۲۵۶؛ و سرانجام با گذشت میلیون‌ها سال، همهمه آرام می‌گیرد و دو کهکشان با هم ساختاری یکپارچه با آرایشی پایدار پدید می‌آورند.
هر یک از کهکشان‌های ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ به جز ساختارهای درخشان و پرآشوب، یک هسته‌ی کهکشانی فعال نیز دارند که در آن، گازها و دیگر مواد کهکشانی به کام یک ابرسیاهچاله‌ی گرسنه کشیده می‌شوند. مشاهدات رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا نشان می‌دهد که هر دوی این هسته‌ها -و منطقه‌ی درخشانی از گاز داغ میانشان- در اثر امواج شوکی داغ شده‌اند که در پی برخورد ابرهای گازی پرسرعت پدید آمده‌اند.
ادغام‌های کهکشانی، مانند همین چیزی که در ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ جریان دارد، در آغاز تاریخ کیهان رواج بیشتری داشته‌اند و به باور دانشمندان، آغازگر فرگشت‌های کهکشانی بوده‌اند. امروزه در بیشتر کهکشان‌ها نشانه‌های ادغام‌ها و برخوردهای نزدیک در گذشته دیده می‌شود. کهکشان خودمان، راه شیری هم تاریخ بلندی از برخوردها دارد: در این کهکشان پسمانده‌های چندین کهکشان کوچک‌تر دیده می‌شود که روزگاری آنها را بلعیده بوده؛ و همین امروز هم در آستانه‌ی بلعیدن کهکشان کوتوله‌ی کره‌گون کمان است؛ و از آنجایی که حتی در ابعاد کیهانی هم از هر دست بگیری، از همان دست پس می‌دهی، خود راه شیری هم سرانجام تا حدود دو میلیارد سال دیگر با همسایه‌ی بزرگش، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) سرشاخ خواهد شد.
در این تصویر #تلسکوپ_فضایی_هابل همچنین یک جفت کهکشانِ احتمالا برخوردی دیگر را هم می‌بینیم- درسمت راست ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ و بسیار دورتر از آن، که تاکنون هیچ اخترشناسی آن را بررسی نکرده. از چشم‌انداز ما روی زمین، ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ هم تنها چند درجه از یک جفت کهکشان برخوردی شناخته شده‌ی دیگر فاصله دارد- کهکشان پرآوازه‌ی مسیه ۵۱ یا کهکشان گرداب که هابل پیش از این در سال ۲۰۰۵ آن را رصد کرده بود.
—----------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱) ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ در گذشته توسط هابل در یک مجموعه‌ی ۵۹ تایی از کهکشان‌های برخوردی به تصویر کشیده شده بود که در ۲۴ آوریل ۲۰۰۸، به مناسبت ۱۸مین سالگرد آغاز به کار این تلسکوپ منتشر شد. در این تصویر تازه، داده‌های هیدروژن-آلفا که به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی هابل دریافت شده هم به داده‌های پیشین افزوده شده و این گازها را نمایان کرده.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/NYh85d
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/NGC5256.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------—
آشوبی از رنگ و نور در این کهکشانِ به هم ریخته -با نام ان‌جی‌سی ۵۲۵۶- بر پا شده. توده‌های دودمانند از همه جای آن بیرون زده‌اند و هسته‌ی درخشانش مناطق پرهرج و مرج گاز و غبار در مرکزش را روشن کرده است. دلیل این ساختار شگفت‌انگیز و نامعمول اینست که ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ یک کهکشان نیست، بلکه دو تاست: دو کهکشان که در روند ادغام با هم به سر می‌برند.
ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ که به نام مارکاریان ۲۶۶ هم شناخته می‌شود، با حدود ۳۵۰ میلیون سال نوری فاصله از زمین، در صورت فلکی خرس بزرگ جای دارد [۱]. این جرم از دو کهکشان قرص‌گون (دیسکی) تشکیل شده که اکنون جدایی میان هسته‌هایشان تنها ۱۳۰۰۰ سال نوریست. گاز و غبار و ستارگان هر دو در آشفته بازاری کیهانی به هم آمیخته شده‌اند و در جای جای آن مناطقی از ستاره‌زایی‌های آتشین را پدید آورده‌اند.
کهکشان‌های برخوردی (برهم‌کنشی) در همه جای کیهان پیدا می‌شوند و ساختارهای شگفت‌انگیز و پیچیده‌ی گوناگونی را نمایش می‌دهند. برخی از آنها آرامند و به آهستگی یکدیگر را می‌بلعند. دیگران خشن و پرآشوبند و اختروش درست کرده‌اند، ابرنواخترها به راه انداخته‌اند، و فوران‌هایی از ستاره‌فشانی به پا کرده‌اند.
اگرچه این برهم‌کنش‌ها در مقیاس کهکشانی رویدادهایی بسیار ویرانگرند، ولی بسیار کم پیش می‌آید که برخوردی میان ستارگان در آنها رخ دهد، زیرا فضای میان ستارگان بسیار بزرگ‌تر آنست که با هم رویارو شوند. ولی با در هم پیچیدن کهکشان‌ها، اثرهای کشندی نیرومند باعث پیدایش ساختارهای تازه‌ای در آنها می‌شود -مانند همین توده‌های بی‌نظم ان‌جی‌سی ۵۲۵۶؛ و سرانجام با گذشت میلیون‌ها سال، همهمه آرام می‌گیرد و دو کهکشان با هم ساختاری یکپارچه با آرایشی پایدار پدید می‌آورند.
هر یک از کهکشان‌های ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ به جز ساختارهای درخشان و پرآشوب، یک هسته‌ی کهکشانی فعال نیز دارند که در آن، گازها و دیگر مواد کهکشانی به کام یک ابرسیاهچاله‌ی گرسنه کشیده می‌شوند. مشاهدات رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا نشان می‌دهد که هر دوی این هسته‌ها -و منطقه‌ی درخشانی از گاز داغ میانشان- در اثر امواج شوکی داغ شده‌اند که در پی برخورد ابرهای گازی پرسرعت پدید آمده‌اند.
ادغام‌های کهکشانی، مانند همین چیزی که در ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ جریان دارد، در آغاز تاریخ کیهان رواج بیشتری داشته‌اند و به باور دانشمندان، آغازگر فرگشت‌های کهکشانی بوده‌اند. امروزه در بیشتر کهکشان‌ها نشانه‌های ادغام‌ها و برخوردهای نزدیک در گذشته دیده می‌شود. کهکشان خودمان، راه شیری هم تاریخ بلندی از برخوردها دارد: در این کهکشان پسمانده‌های چندین کهکشان کوچک‌تر دیده می‌شود که روزگاری آنها را بلعیده بوده؛ و همین امروز هم در آستانه‌ی بلعیدن کهکشان کوتوله‌ی کره‌گون کمان است؛ و از آنجایی که حتی در ابعاد کیهانی هم از هر دست بگیری، از همان دست پس می‌دهی، خود راه شیری هم سرانجام تا حدود دو میلیارد سال دیگر با همسایه‌ی بزرگش، کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) سرشاخ خواهد شد.
در این تصویر #تلسکوپ_فضایی_هابل همچنین یک جفت کهکشانِ احتمالا برخوردی دیگر را هم می‌بینیم- درسمت راست ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ و بسیار دورتر از آن، که تاکنون هیچ اخترشناسی آن را بررسی نکرده. از چشم‌انداز ما روی زمین، ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ هم تنها چند درجه از یک جفت کهکشان برخوردی شناخته شده‌ی دیگر فاصله دارد- کهکشان پرآوازه‌ی مسیه ۵۱ یا کهکشان گرداب که هابل پیش از این در سال ۲۰۰۵ آن را رصد کرده بود.
—----------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱) ان‌جی‌سی ۵۲۵۶ در گذشته توسط هابل در یک مجموعه‌ی ۵۹ تایی از کهکشان‌های برخوردی به تصویر کشیده شده بود که در ۲۴ آوریل ۲۰۰۸، به مناسبت ۱۸مین سالگرد آغاز به کار این تلسکوپ منتشر شد. در این تصویر تازه، داده‌های هیدروژن-آلفا که به کمک دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ی هابل دریافت شده هم به داده‌های پیشین افزوده شده و این گازها را نمایان کرده.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/NYh85d
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/NGC5256.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«گره کور دو کهکشان»
—------------------—
ستارگان به هنگام برخورد دو کهکشان، کجاها ساخته می‌شوند؟
اخترشناسان برای یافتن پاسخ این پرسش به سراغ دو کهکشان برخوردی نزدیک که با هم به نام ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ شناخته می‌شوند رفته و به کمک #تلسکوپ_فضایی_هابل، عکسی با کیفیت بالا از آن گرفتند.
بررسی این عکس و دیگر عکس‌های هابل، و همچنین عکس‌های دیگری از این کهکشان که تلسکوپ فضایی اسپیتزر در طیف فروسرخ، ماهواره‌ی ایکس‌ام‌ام-نیوتون در طیف پرتو X، و ماهواره‌ی گلکس در طیف فرابنفش گرفته‌اند نشان می‌دهد که این دو کهکشان که در آغاز هر کدام یک کهکشان مارپیچی بوده‌اند اکنون به شدت در هم پیچیده و گره خورده‌اند و هسته‌هایشان نیز به هم پیوسته و یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN) را پدید آورده‌اند.
فرآیند ستاره‌زایی پیرامون این هسته (نزدیک مرکز چارچوب) و در راستای دنباله‌های کشندی که از دو سوی آن بیرون زده‌اند در جریانست، و همچنین در یک جای شگفت‌انگیز دیگر- منطقه‌ی بیرون از هسته در بالا، سمت چپ که خوشه‌هایی از ستارگان درخشان آبی‌فام در آن دیده می‌شوند.
نبردهای کهکشانی می‌توانند صدها میلیون سال زمان ببرند و دو کهکشان بارها از کنار یکدیگر گذشته و در هر بار، کشمکش‌های گرانشی ویرانگری میانشان رخ دهد.
ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ که به نام آرپ ۲۴۳ نیز شناخته می‌شود حدود ۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و به فاصله‌ی ۲۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی خرچنگ دیده می‌شود.
بازسازی کهکشان‌های آغازین و چگونگی فرآیند ادغام‌های کهکشانی اغلب کاری دشوار، و گاهی ناممکن است، ولی به طور کلی انجام آن برای شناخت چگونگی فرگشت کیهان کاری ارزشمند است.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/55y2LX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180110.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------—
ستارگان به هنگام برخورد دو کهکشان، کجاها ساخته می‌شوند؟
اخترشناسان برای یافتن پاسخ این پرسش به سراغ دو کهکشان برخوردی نزدیک که با هم به نام ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ شناخته می‌شوند رفته و به کمک #تلسکوپ_فضایی_هابل، عکسی با کیفیت بالا از آن گرفتند.
بررسی این عکس و دیگر عکس‌های هابل، و همچنین عکس‌های دیگری از این کهکشان که تلسکوپ فضایی اسپیتزر در طیف فروسرخ، ماهواره‌ی ایکس‌ام‌ام-نیوتون در طیف پرتو X، و ماهواره‌ی گلکس در طیف فرابنفش گرفته‌اند نشان می‌دهد که این دو کهکشان که در آغاز هر کدام یک کهکشان مارپیچی بوده‌اند اکنون به شدت در هم پیچیده و گره خورده‌اند و هسته‌هایشان نیز به هم پیوسته و یک هسته‌ی کهکشانی فعال (AGN) را پدید آورده‌اند.
فرآیند ستاره‌زایی پیرامون این هسته (نزدیک مرکز چارچوب) و در راستای دنباله‌های کشندی که از دو سوی آن بیرون زده‌اند در جریانست، و همچنین در یک جای شگفت‌انگیز دیگر- منطقه‌ی بیرون از هسته در بالا، سمت چپ که خوشه‌هایی از ستارگان درخشان آبی‌فام در آن دیده می‌شوند.
نبردهای کهکشانی می‌توانند صدها میلیون سال زمان ببرند و دو کهکشان بارها از کنار یکدیگر گذشته و در هر بار، کشمکش‌های گرانشی ویرانگری میانشان رخ دهد.
ان‌جی‌سی ۲۶۲۳ که به نام آرپ ۲۴۳ نیز شناخته می‌شود حدود ۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و به فاصله‌ی ۲۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی خرچنگ دیده می‌شود.
بازسازی کهکشان‌های آغازین و چگونگی فرآیند ادغام‌های کهکشانی اغلب کاری دشوار، و گاهی ناممکن است، ولی به طور کلی انجام آن برای شناخت چگونگی فرگشت کیهان کاری ارزشمند است.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/55y2LX
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180110.html
—-------------------------------------------------
کانال تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«یک "چرخ ارابه" در ژرفای فضا»
—-------------------------------
دو کهکشان با برخورد به یکدیگر، به گونه‌ای شانسی پیکره‌ای بسیار آشنا را در مقیاس کیهانی پدید آورده‌اند: کهکشان چرخ ارابه.
این چرخ ارابه بخشی از یک گروه کهکشانی در فاصله‌ی حدود ۵۰۰ میلیون سال نوری زمین است و در #صورت_فلکی_سنگتراش دیده می‌شود. دو کهکشان کوچک‌تر دیگر این گروه هم سمت چپ چارچوب به چشم می‌خورند.
لبه‌ی کهکشان چرخ ارابه یک ساختار حلقه-مانند غول‌پیکر به قطر ۱۵۰ هزار سال نوریست و از ستارگان جوان، بزرگ، و بی‌اندازه درخشان تشکیل شده است.
هنگامی که دو کهکشان با هم برخورد می‌کنند، از درون یکدیگر می‌گذرند ولی بسیار کم پیش می‌آید برخوردی میان تک‌ستارگان آنها رخ دهد. با این حال میدان‌های گرانشی دو کهکشان در اثر برخورد به طور جدی به هم می‌ریزد.
در حقیقت نمای چرخ-مانند کهشان چرخ ارابه دستاورد آشفتگی‌های گرانشی است که در اثر گذشتن یک کهکشان کوچک‌تر از درون یک کهکشان بزرگ‌تر پدید آمده. در این رویداد، موج شوکی پدید آمد که گاز و غبارهای میان‌ستاره‌ایِ را فشرد و با گسترش خود، موجی از ستاره‌زایی به راه انداخت که از نقطه‌ی برخورد رو به بیرون جابجا شد، درست مانند موجی که از افتادن یک سنگ در یک آبگیر بر سطح آن پدید می‌آید.
در کهکشان چرخ ارابه، کهکشان بزرگ‌تر به احتمال بسیار در آغاز یک کهکشان مارپیچی بوده، چیزی مانند راه شیری خودمان، که در اثر برخورد به این روز افتاده و به یک چرخ ارابه تبدیل شده.
ولی... بر سر کهکشان کوچک‌تر چه آمده؟
بر پایه‌ی بررسی‌ها و شبیه‌سازی‌ها و ردگیری هیدروژن خنثا، این کهکشان که از سمت چپ وارد کهکشان بزرگ‌تر شده بوده، از درون آن گذشته و اکنون حدود ۲۵۰ هزار سال نوری از کهکشان چرخ ارابه دور شده است که در گوشه‌ی بالا، سمت چپ تصویر بعدی دیده می‌شود.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/kFX6y6
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180125.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------------
دو کهکشان با برخورد به یکدیگر، به گونه‌ای شانسی پیکره‌ای بسیار آشنا را در مقیاس کیهانی پدید آورده‌اند: کهکشان چرخ ارابه.
این چرخ ارابه بخشی از یک گروه کهکشانی در فاصله‌ی حدود ۵۰۰ میلیون سال نوری زمین است و در #صورت_فلکی_سنگتراش دیده می‌شود. دو کهکشان کوچک‌تر دیگر این گروه هم سمت چپ چارچوب به چشم می‌خورند.
لبه‌ی کهکشان چرخ ارابه یک ساختار حلقه-مانند غول‌پیکر به قطر ۱۵۰ هزار سال نوریست و از ستارگان جوان، بزرگ، و بی‌اندازه درخشان تشکیل شده است.
هنگامی که دو کهکشان با هم برخورد می‌کنند، از درون یکدیگر می‌گذرند ولی بسیار کم پیش می‌آید برخوردی میان تک‌ستارگان آنها رخ دهد. با این حال میدان‌های گرانشی دو کهکشان در اثر برخورد به طور جدی به هم می‌ریزد.
در حقیقت نمای چرخ-مانند کهشان چرخ ارابه دستاورد آشفتگی‌های گرانشی است که در اثر گذشتن یک کهکشان کوچک‌تر از درون یک کهکشان بزرگ‌تر پدید آمده. در این رویداد، موج شوکی پدید آمد که گاز و غبارهای میان‌ستاره‌ایِ را فشرد و با گسترش خود، موجی از ستاره‌زایی به راه انداخت که از نقطه‌ی برخورد رو به بیرون جابجا شد، درست مانند موجی که از افتادن یک سنگ در یک آبگیر بر سطح آن پدید می‌آید.
در کهکشان چرخ ارابه، کهکشان بزرگ‌تر به احتمال بسیار در آغاز یک کهکشان مارپیچی بوده، چیزی مانند راه شیری خودمان، که در اثر برخورد به این روز افتاده و به یک چرخ ارابه تبدیل شده.
ولی... بر سر کهکشان کوچک‌تر چه آمده؟
بر پایه‌ی بررسی‌ها و شبیه‌سازی‌ها و ردگیری هیدروژن خنثا، این کهکشان که از سمت چپ وارد کهکشان بزرگ‌تر شده بوده، از درون آن گذشته و اکنون حدود ۲۵۰ هزار سال نوری از کهکشان چرخ ارابه دور شده است که در گوشه‌ی بالا، سمت چپ تصویر بعدی دیده می‌شود.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/kFX6y6
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180125.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«پوسته‌ها و رشته‌های یک کهکشان»
—-------------------------------
چه بر سر کهکشان ان‌جی‌سی ۴۷۴ آمده؟
با توجه به این که کهکشان‌های بیضیگون در عکس‌هایی که با نوردهی کمتر گرفته می‌شوند نمایی ساده و یکپارچه دارند، این لایه‌های روشن و چندگانه در ان‌جی‌سی ۴۷۴ به گونه‌ی شگفت‌انگیزی پیچیده و نامنتظره می‌نمایند.
دلیل پدید آمدن این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی امکان دارد دنباله‌های کشندی مربوط به پس مانده‌های به جا مانده از بلعیده شدن چندین کهکشان کوچک‌تر در چند میلیارد سال گذشته باشند. یا شاید هم این پوسته‌ها چیزی مانند امواج روی یک آبگیر [در اثر افتادن یک سنگ] باشند: برخوردی که میان ان‌جی‌سی ۴۷۴ و کهکشان مارپیچی سمت راستش در جریانست امواج چگالی پدید آورده و ساختار این کهکشان غول‌پیکر را موجدار کرده است.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در روزگار نزدیک پدید آمده‌اند، و این که هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ، در واقع هموار و یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برهمکنشهای پیاپی با کهکشان‌های کوچک‌تر نزدیکشان و برافزایش‌ها و بلعیدن آنها است. هاله‌ی کهکشان راه شیری خودمان یک نمونه از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ان‌جی‌سی ۴۷۴ نزدیک به ۲۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری فاصله از ما، در #صورت_فلکی_ماهی دیده می‌شود.
#کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/UbLMgt
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180206.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—-------------------------------
چه بر سر کهکشان ان‌جی‌سی ۴۷۴ آمده؟
با توجه به این که کهکشان‌های بیضیگون در عکس‌هایی که با نوردهی کمتر گرفته می‌شوند نمایی ساده و یکپارچه دارند، این لایه‌های روشن و چندگانه در ان‌جی‌سی ۴۷۴ به گونه‌ی شگفت‌انگیزی پیچیده و نامنتظره می‌نمایند.
دلیل پدید آمدن این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی امکان دارد دنباله‌های کشندی مربوط به پس مانده‌های به جا مانده از بلعیده شدن چندین کهکشان کوچک‌تر در چند میلیارد سال گذشته باشند. یا شاید هم این پوسته‌ها چیزی مانند امواج روی یک آبگیر [در اثر افتادن یک سنگ] باشند: برخوردی که میان ان‌جی‌سی ۴۷۴ و کهکشان مارپیچی سمت راستش در جریانست امواج چگالی پدید آورده و ساختار این کهکشان غول‌پیکر را موجدار کرده است.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در روزگار نزدیک پدید آمده‌اند، و این که هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ، در واقع هموار و یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برهمکنشهای پیاپی با کهکشان‌های کوچک‌تر نزدیکشان و برافزایش‌ها و بلعیدن آنها است. هاله‌ی کهکشان راه شیری خودمان یک نمونه از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ان‌جی‌سی ۴۷۴ نزدیک به ۲۵۰ هزار سال نوری گستردگی دارد و با حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری فاصله از ما، در #صورت_فلکی_ماهی دیده می‌شود.
#کهکشان_بیضیگون #برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/UbLMgt
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/ap180206.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«کهکشان آندرومدا از زمین هم جوان‌تر است!» —---------------------------------------— ستاره‌شناسان از روزگار باستان تا به امروز #کهکشان_زن_در_زنجیر یا آندرومدا را می‌دیدند و رصد می‌کردند ولی در سده‌ی ۲۰ میلادی بود که پی بردند آندرومدا [که عبدالرحمان صوفی رازی،…
ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
... این ستارگان جوان آبی در قرص آندرومدا که تا امروز وجودشان بی‌توضیح مانده بود، اکنون به دوره‌ای از ستاره‌زایی‌های آتشین نسبت داده شده که پس از برخورد دو کهکشان به راه افتاده بود. افزون بر این، دانشمندان پی بردند که ساختارهایی مانند "جریان غول‌آسا" و پوسته‌های درون هاله از کهکشان کوچک‌تر به جا مانده‌اند و کپه‌های پراکنده و نیز تاب‌خوردگی هاله هم یادگار کهکشان بزرگ‌ترند.
پژوهش آنها همچنین دلیل این را توضیح می‌دهد که چرا فراوانی عنصرهای سنگین در ساختارهای به جا مانده از کهکشان کوچک‌تر کمتر از دیگریست: آن کهکشان کم‌جرم‌تر بود و نمی‌توانست به اندازه‌ی دیگری ستاره و عنصر سنگین بسازد. این پژوهش ارزش چشمگیری برای بررسی پیدایش و فرگشت کهکشان‌ها دارد زیرا نخستین شبیه‌سازی عددی است که موفق شده یک کهکشان را با این جزییات بازسازی کند.
@onestar_in_sevenskies
اهمیت دیگرِ این یافته‌ها اینست که چنین برخوردِ تازه‌ای می‌توانسته موادی در گروه محلی به جا گذاشته باشد. به بیان دیگر، این پژوهش می‌تواند پیامدهای فراتر از همسایگی کهکشانی ما داشته باشد.
شاید در آینده‌ی دور، پس از گذشت میلیاردها سال و به هم پیوستن و یکی شدن آندرومدا و راه شیری، بیگانگان هوشمندی باشند که بتوانند به چنین نتیجه‌ای درباره‌ی کهکشانمان برسند. این برخورد و ساختارهایی که پدید خواهد آورد بی‌شک مورد علاقه‌ی هر گونه‌ی زیستی هوشمندی برای بررسی خواهد بود.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Qwc6Lg
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/Andromeda.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
... این ستارگان جوان آبی در قرص آندرومدا که تا امروز وجودشان بی‌توضیح مانده بود، اکنون به دوره‌ای از ستاره‌زایی‌های آتشین نسبت داده شده که پس از برخورد دو کهکشان به راه افتاده بود. افزون بر این، دانشمندان پی بردند که ساختارهایی مانند "جریان غول‌آسا" و پوسته‌های درون هاله از کهکشان کوچک‌تر به جا مانده‌اند و کپه‌های پراکنده و نیز تاب‌خوردگی هاله هم یادگار کهکشان بزرگ‌ترند.
پژوهش آنها همچنین دلیل این را توضیح می‌دهد که چرا فراوانی عنصرهای سنگین در ساختارهای به جا مانده از کهکشان کوچک‌تر کمتر از دیگریست: آن کهکشان کم‌جرم‌تر بود و نمی‌توانست به اندازه‌ی دیگری ستاره و عنصر سنگین بسازد. این پژوهش ارزش چشمگیری برای بررسی پیدایش و فرگشت کهکشان‌ها دارد زیرا نخستین شبیه‌سازی عددی است که موفق شده یک کهکشان را با این جزییات بازسازی کند.
@onestar_in_sevenskies
اهمیت دیگرِ این یافته‌ها اینست که چنین برخوردِ تازه‌ای می‌توانسته موادی در گروه محلی به جا گذاشته باشد. به بیان دیگر، این پژوهش می‌تواند پیامدهای فراتر از همسایگی کهکشانی ما داشته باشد.
شاید در آینده‌ی دور، پس از گذشت میلیاردها سال و به هم پیوستن و یکی شدن آندرومدا و راه شیری، بیگانگان هوشمندی باشند که بتوانند به چنین نتیجه‌ای درباره‌ی کهکشانمان برسند. این برخورد و ساختارهایی که پدید خواهد آورد بی‌شک مورد علاقه‌ی هر گونه‌ی زیستی هوشمندی برای بررسی خواهد بود.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Qwc6Lg
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/Andromeda.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«آندرومدا اصلا هم بزرگ‌تر از راه شیری نیست!»
—------------------------------------------—
* کهکشان راه شیری دارد به سوی برخوردی کیهانی با همسایه‌اش، #کهکشان_زن_در_زنجیر یا آندرومدا پیش می‌رود. ولی گویا دانشمندان باید یک بازنگری درباره‌ی چگونگی این رویارویی انجام دهند: پژوهشی تازه نشان داده که آندرومدا کوچک‌تر از چیزیست که اخترشناسان می‌پنداشتند؛ این می‌تواند بر پیش‌بینی آنچه در این برخورد روی خواهد داد اثر بگذارد.
پژوهش‌های گذشته نشان می‌دادند که اندازه‌ی کهکشان آندرومدا دو یا سه برابر راه شیریست، ولی یک روش تازه برای اندازه‌گیری جرم کهکشان‌ها نشان می‌دهد که این نزدیک‌ترین همسایه‌ی بزرگ ما تقریبا هم‌اندازه‌ی کهکشان خودمانست. این بررسی تازه در مرکز بین‌المللی پژوهش‌های اخترشناسی رادیویی (ICRAR) انجام گرفته.
بر پایه‌ی این پژوهش، جرم کهکشان آندرومداهم‌ارز ۸۰۰ میلیارد خورشید است که تقریبا برابر با جرم راه شیریست.
این پژوهشگران برای اندازه‌گیری جرم آندرومدا از شگردی بهره گرفتند که در آن، سرعت مورد نیاز برای گریز از یک کهکشان اندازه گرفته می‌شود [سرعت گریز].
پراجوال کافله، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش از دانشگاه استرالیای باختری (وسترن استرالیا) می‌گوید: «هنگامی که یک موشک به فضا پرتاب می‌شود، باید به سرعت [دستکم] ۱۱ کیلومتر بر ثانیه برسد تا بتواند بر کشش گرانشی زمین چیره شود. خانه‌ی کهکشانی‌مان، راه شیری بیش از یک تریلیون بار پرجرم‌تر از سیاره‌ی کوچکمان است، بنابراین برای گریختن از چنگ گرانش آن باید به سرعت ۵۵۰ کیلومتر بر ثانیه برسیم. ما این شگرد را برای اندازه‌گیری جرم کهکشان آندرومدا به کار بردیم.» [این دانشمندان سرعت گریز کهکشان آندرومدا را حدود ۴۷۰ کیلومتر بر ثانیه به دست آوردند]
به گزارش این دانشمندان، امکان دارد در پژوهش‌های گذشته مقدار #ماده_تاریک در کهکشان آندرومدا دست بالا گرفته شده، و باعث شده جرمش بیش از چیزی که هست به نظر برسد.
ماده‌ی تاریک ۸۰ درصد کل جرم کیهان را تشکیل داده. این جوهره‌ی نادیدنی به طور عمده در کهکشان‌ها انباشته شده و بنابراین گمان می‌رود که "چسبی" است که کهکشان‌ها را یکپارچه نگه داشته.
کافله می‌گوید: «ما با بررسی مدارهای ستارگان پرسرعت پی بردیم که ماده‌ی تاریک این کهکشان بسیار کمتر از چیزیست که فکر می‌کردیم، و تنها یک سوم برآوردهای گذشته است.»
#کهکشان_آندرومدا یک کهکشان مارپیچی غول‌پیکر است که تنها ۲.۵ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد، به گونه‌ای که از روی زمین با چشم نامسلح هم دیده می‌شود. این کهکشان و کهکشان راه شیری دو عضو اصلی #گروه_محلی کهکشان‌ها هستند و با هم بر آن فرمان می‌رانند.
آندرومدا و راه شیری تا ۴ میلیارد سال دیگر برخوردی سر به سر با هم خواهند داشت. اگرچه بررسی‌های گذشته پیش‌بینی کرده بودند که آندرومدا راه شیری را خواهد بلعید، ولی به گفته‌ی این دانشمندان، یافته‌های تازه نشان می‌دهند که نیاز به شبیه‌سازی‌های تازه‌ای برای این رویارویی میان‌کهکشانی داریم.
کافله می‌گوید: «این به کلی شناخت ما از گروه محلی را دگرگون می‌کند. ما فکر کرده بودیم یک کهکشان بسیار بزرگ با کهکشانِ کمی کوچک ترِ راه شیری [در گروه محلی] داریم، ولی این نظریه همه چیز را تغییر داد. این که توانسته‌ایم به روشی تازه دست بیابیم و ناگهان ببینیم کل شناخت ۵۰ ساله‌مان از گروه محلی غلط بوده بسیار هیجان‌انگیزست.»
گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۱۵ فوریه‌ی ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.
#برخورد_کهکشانی
**
🔴تصویر: کهکشان‌های زن در زنجیر (آندرومدا) و راه شیری در هنگامه‌ی نبردی که ۴ میلیارد سال دیگر آغاز خواهد شد. این عکس نمای ثابتی از یک ویدیوی شبیه‌سازی است که آن را می‌توانید در پست بعد ببینید
https://goo.gl/bF2XXj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/AndromedaVsMilkyWay.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------—
* کهکشان راه شیری دارد به سوی برخوردی کیهانی با همسایه‌اش، #کهکشان_زن_در_زنجیر یا آندرومدا پیش می‌رود. ولی گویا دانشمندان باید یک بازنگری درباره‌ی چگونگی این رویارویی انجام دهند: پژوهشی تازه نشان داده که آندرومدا کوچک‌تر از چیزیست که اخترشناسان می‌پنداشتند؛ این می‌تواند بر پیش‌بینی آنچه در این برخورد روی خواهد داد اثر بگذارد.
پژوهش‌های گذشته نشان می‌دادند که اندازه‌ی کهکشان آندرومدا دو یا سه برابر راه شیریست، ولی یک روش تازه برای اندازه‌گیری جرم کهکشان‌ها نشان می‌دهد که این نزدیک‌ترین همسایه‌ی بزرگ ما تقریبا هم‌اندازه‌ی کهکشان خودمانست. این بررسی تازه در مرکز بین‌المللی پژوهش‌های اخترشناسی رادیویی (ICRAR) انجام گرفته.
بر پایه‌ی این پژوهش، جرم کهکشان آندرومداهم‌ارز ۸۰۰ میلیارد خورشید است که تقریبا برابر با جرم راه شیریست.
این پژوهشگران برای اندازه‌گیری جرم آندرومدا از شگردی بهره گرفتند که در آن، سرعت مورد نیاز برای گریز از یک کهکشان اندازه گرفته می‌شود [سرعت گریز].
پراجوال کافله، نویسنده‌ی اصلی این پژوهش از دانشگاه استرالیای باختری (وسترن استرالیا) می‌گوید: «هنگامی که یک موشک به فضا پرتاب می‌شود، باید به سرعت [دستکم] ۱۱ کیلومتر بر ثانیه برسد تا بتواند بر کشش گرانشی زمین چیره شود. خانه‌ی کهکشانی‌مان، راه شیری بیش از یک تریلیون بار پرجرم‌تر از سیاره‌ی کوچکمان است، بنابراین برای گریختن از چنگ گرانش آن باید به سرعت ۵۵۰ کیلومتر بر ثانیه برسیم. ما این شگرد را برای اندازه‌گیری جرم کهکشان آندرومدا به کار بردیم.» [این دانشمندان سرعت گریز کهکشان آندرومدا را حدود ۴۷۰ کیلومتر بر ثانیه به دست آوردند]
به گزارش این دانشمندان، امکان دارد در پژوهش‌های گذشته مقدار #ماده_تاریک در کهکشان آندرومدا دست بالا گرفته شده، و باعث شده جرمش بیش از چیزی که هست به نظر برسد.
ماده‌ی تاریک ۸۰ درصد کل جرم کیهان را تشکیل داده. این جوهره‌ی نادیدنی به طور عمده در کهکشان‌ها انباشته شده و بنابراین گمان می‌رود که "چسبی" است که کهکشان‌ها را یکپارچه نگه داشته.
کافله می‌گوید: «ما با بررسی مدارهای ستارگان پرسرعت پی بردیم که ماده‌ی تاریک این کهکشان بسیار کمتر از چیزیست که فکر می‌کردیم، و تنها یک سوم برآوردهای گذشته است.»
#کهکشان_آندرومدا یک کهکشان مارپیچی غول‌پیکر است که تنها ۲.۵ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد، به گونه‌ای که از روی زمین با چشم نامسلح هم دیده می‌شود. این کهکشان و کهکشان راه شیری دو عضو اصلی #گروه_محلی کهکشان‌ها هستند و با هم بر آن فرمان می‌رانند.
آندرومدا و راه شیری تا ۴ میلیارد سال دیگر برخوردی سر به سر با هم خواهند داشت. اگرچه بررسی‌های گذشته پیش‌بینی کرده بودند که آندرومدا راه شیری را خواهد بلعید، ولی به گفته‌ی این دانشمندان، یافته‌های تازه نشان می‌دهند که نیاز به شبیه‌سازی‌های تازه‌ای برای این رویارویی میان‌کهکشانی داریم.
کافله می‌گوید: «این به کلی شناخت ما از گروه محلی را دگرگون می‌کند. ما فکر کرده بودیم یک کهکشان بسیار بزرگ با کهکشانِ کمی کوچک ترِ راه شیری [در گروه محلی] داریم، ولی این نظریه همه چیز را تغییر داد. این که توانسته‌ایم به روشی تازه دست بیابیم و ناگهان ببینیم کل شناخت ۵۰ ساله‌مان از گروه محلی غلط بوده بسیار هیجان‌انگیزست.»
گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۱۵ فوریه‌ی ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.
#برخورد_کهکشانی
**
🔴تصویر: کهکشان‌های زن در زنجیر (آندرومدا) و راه شیری در هنگامه‌ی نبردی که ۴ میلیارد سال دیگر آغاز خواهد شد. این عکس نمای ثابتی از یک ویدیوی شبیه‌سازی است که آن را می‌توانید در پست بعد ببینید
https://goo.gl/bF2XXj
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/AndromedaVsMilkyWay.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«نخستین گام‌های یک نبرد»
—----------------------
کهکشان‌ها جزیره‌های ایستا و بی‌جنبشی از ستارگان نیستند- آنها پویا هستند، همواره در تغییرند و حرکتی پیوسته در دل تاریکی کیهان دارند. آنها گاهی، مانند آنچه در این تصویر زیبای تلسکوپ فضایی هابل از کهکشان‌های آرپ ۲۵۶ می‌بینید، می‌توانند با هم برخورد کرده و درگیر نبردی کیهانی شوند.
این دو #کهکشان_مارپیچی میله‌ای با فاصله‌ی ۳۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی نهنگ جای دارند و تازه روند پیوستن به یکدیگر را آغاز کرده‌اند. این تصویر نمایی ثابت از کشمکش این دو است و افشانه‌های پرآشوبی از گاز و ستاره و غبار را نشان می‌دهد که نیروهای گرانشی که دو کهکشان را به سوی هم می‌کشاند آنها را از پیکرشان بیرون کشیده.
هسته‌های دو کهکشان آرپ ۲۵۶ هنوز فاصله‌ی بسیاری از هم دارند ولی ساختار دو کهکشان بدجوری به هم ریخته. کهکشان بالایی دنباله‌های کشندی بزرگی پیدا کرده- نوارهای بلند و کشیده‌ای از گاز و غبار و ستاره.
هر دو کهکشان پر از مناطق درخشان ستاره‌زایی شده‌اند: بخش‌های آبی و فروزانی که پرورشگاه‌های ستارگان تازه‌اند. این ستاره‌فشانی‌های آتشین دستاورد برهمکنشهای گرانشی سهمگینی‌ست که گاز و غبار میان‌ستاره‌ای که ستارگان از آنها پدید می‌آیند را برآشفته است.
آرپ ۲۵۶ نخستین بار توسط هالتون آرپ در سال ۱۹۶۶ به عنوان یکی از ۳۳۸ کهکشان درون کاتالوگ کهکشان‌های شگفت‌آور (ناآشنا) رده‌بندی شد. هدف وی از درست کردن این فهرست یافتن نمونه‌هایی از ساختارهای نامعمول و شگفت‌آور که در کهکشان‌های نزدیک به هم دیده می‌شوند، و بهره‌گیری از آنها برای بررسی گام‌های گوناگون در فرگشت‌های کهکشانی بود. این کهکشان‌های نامعمول مانند یک آزمایشگاه طبیعی در ابعاد کیهانی بودند، و اخترشناسان با فهرست‌بندی آنها می‌توانند فرآیندهای فیزیکی‌ای که کهکشان‌های مارپیچی و بیضیگون را به هم می‌ریزند و چهره‌های تازه‌ای برایشان می‌سازند را بهتر بشناسند.
بسیاری از کهکشان‌های این کاتالوگ کهکشان‌های کوتوله با ساختاری نامشخص، یا کهکشانی‌هایی فعال با فواره‌هایی نیرومند هستند. ولی بسیاری از آنها هم کهکشان‌های برخوردی‌اند، مانند مسیه۵۱ (کهکشان گرداب)، کهکشان‌های آنتن، و آرپ ۲۵۶. چنین برهم‌کنش‌هایی اغلب دنباله‌های کشندی رود-شکلی، مانند همین که در آرپ ۲۵۶ می‌بینیم، و همچنین پل‌هایی از گاز، غبار و ستاره میان کهکشان‌ها می‌سازند.
در روزگاران دور، زمانی که جهانِ گسترنده‌ی ما بسیار کوچک‌تر از امروز بود، برهم‌کنش‌ها و ادغام‌ها پدیده‌های رایج‌تری بودند؛ در حقیقت گمان می‌رود آنها فرگشت کهکشانی را به چیزی که امروز می‌بینیم رساندند. کهکشان‌های درون آرپ ۲۵۶ تا چند میلیون سال دیگر به رقص گرانشی‌شان ادامه خواهند داد، نخست با "لاسیدن"، سپس با گرم گرفتن و خودمانی شدن، و در پایان نیز به هم پیوستن و یکی شدن.
این تصویر تماشایی را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دو دستگاه خود، دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ (WFC3) گرفته. این نگارش تازه‌ی عکسیست که در سال ۲۰۰۸، به همراه ۵۹ عکس دیگر از کهکشان‌های برخوردی به مناسبت ۱۸مین سالروز هابل منتشر شده بود.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Af2kWv
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/Arp256.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------
کهکشان‌ها جزیره‌های ایستا و بی‌جنبشی از ستارگان نیستند- آنها پویا هستند، همواره در تغییرند و حرکتی پیوسته در دل تاریکی کیهان دارند. آنها گاهی، مانند آنچه در این تصویر زیبای تلسکوپ فضایی هابل از کهکشان‌های آرپ ۲۵۶ می‌بینید، می‌توانند با هم برخورد کرده و درگیر نبردی کیهانی شوند.
این دو #کهکشان_مارپیچی میله‌ای با فاصله‌ی ۳۵۰ میلیون سال نوری از زمین، در صورت فلکی نهنگ جای دارند و تازه روند پیوستن به یکدیگر را آغاز کرده‌اند. این تصویر نمایی ثابت از کشمکش این دو است و افشانه‌های پرآشوبی از گاز و ستاره و غبار را نشان می‌دهد که نیروهای گرانشی که دو کهکشان را به سوی هم می‌کشاند آنها را از پیکرشان بیرون کشیده.
هسته‌های دو کهکشان آرپ ۲۵۶ هنوز فاصله‌ی بسیاری از هم دارند ولی ساختار دو کهکشان بدجوری به هم ریخته. کهکشان بالایی دنباله‌های کشندی بزرگی پیدا کرده- نوارهای بلند و کشیده‌ای از گاز و غبار و ستاره.
هر دو کهکشان پر از مناطق درخشان ستاره‌زایی شده‌اند: بخش‌های آبی و فروزانی که پرورشگاه‌های ستارگان تازه‌اند. این ستاره‌فشانی‌های آتشین دستاورد برهمکنشهای گرانشی سهمگینی‌ست که گاز و غبار میان‌ستاره‌ای که ستارگان از آنها پدید می‌آیند را برآشفته است.
آرپ ۲۵۶ نخستین بار توسط هالتون آرپ در سال ۱۹۶۶ به عنوان یکی از ۳۳۸ کهکشان درون کاتالوگ کهکشان‌های شگفت‌آور (ناآشنا) رده‌بندی شد. هدف وی از درست کردن این فهرست یافتن نمونه‌هایی از ساختارهای نامعمول و شگفت‌آور که در کهکشان‌های نزدیک به هم دیده می‌شوند، و بهره‌گیری از آنها برای بررسی گام‌های گوناگون در فرگشت‌های کهکشانی بود. این کهکشان‌های نامعمول مانند یک آزمایشگاه طبیعی در ابعاد کیهانی بودند، و اخترشناسان با فهرست‌بندی آنها می‌توانند فرآیندهای فیزیکی‌ای که کهکشان‌های مارپیچی و بیضیگون را به هم می‌ریزند و چهره‌های تازه‌ای برایشان می‌سازند را بهتر بشناسند.
بسیاری از کهکشان‌های این کاتالوگ کهکشان‌های کوتوله با ساختاری نامشخص، یا کهکشانی‌هایی فعال با فواره‌هایی نیرومند هستند. ولی بسیاری از آنها هم کهکشان‌های برخوردی‌اند، مانند مسیه۵۱ (کهکشان گرداب)، کهکشان‌های آنتن، و آرپ ۲۵۶. چنین برهم‌کنش‌هایی اغلب دنباله‌های کشندی رود-شکلی، مانند همین که در آرپ ۲۵۶ می‌بینیم، و همچنین پل‌هایی از گاز، غبار و ستاره میان کهکشان‌ها می‌سازند.
در روزگاران دور، زمانی که جهانِ گسترنده‌ی ما بسیار کوچک‌تر از امروز بود، برهم‌کنش‌ها و ادغام‌ها پدیده‌های رایج‌تری بودند؛ در حقیقت گمان می‌رود آنها فرگشت کهکشانی را به چیزی که امروز می‌بینیم رساندند. کهکشان‌های درون آرپ ۲۵۶ تا چند میلیون سال دیگر به رقص گرانشی‌شان ادامه خواهند داد، نخست با "لاسیدن"، سپس با گرم گرفتن و خودمانی شدن، و در پایان نیز به هم پیوستن و یکی شدن.
این تصویر تماشایی را #تلسکوپ_فضایی_هابل به کمک دو دستگاه خود، دوربین پیمایشی پیشرفته (ACS) و دوربین میدان‌گسترده‌ی شماره ۳ (WFC3) گرفته. این نگارش تازه‌ی عکسیست که در سال ۲۰۰۸، به همراه ۵۹ عکس دیگر از کهکشان‌های برخوردی به مناسبت ۱۸مین سالروز هابل منتشر شده بود.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/Af2kWv
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/Arp256.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«پژواک نور یک کهکشان»
—---------------------—
در مرکز این تصویر زیبا که توسط تلسکوپ پیمایشی #وی‌ال‌تی (VST) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده دو کهکشان در صورت فلکی #قنطورس را می‌بینیم که در نخستین گام‌های فرآیند ادغام با یکدیگر به سر می‌برند.
برهمکنش میان این دو به یک پدیده‌ی کمیاب به نام "پژواک نور" انجامیده، پدیده‌ای که در آن، نور در مواد درون هر دو کهکشان کهکشان می‌پیچد و بازتاب پیدا می‌کند. این اثر همانند پدیده‌ی پژواک صدا است که در آن، صدا در مسیری نامستقیم و با تاخیر پس از صدای اصلی شنیده می‌شود. این نخستین مورد دیده شده از پژواک نور میان دو کهکشان است.
کهکشان بزرگ‌تر که به رنگ زرد در سمت چپ دیده می‌شود ShaSS 073 نام دارد یک کهکشان فعال با هسته‌ای بی‌اندازه درخشان است. همسایه‌ی کم‌جرم‌تر که به رنگ آبیست به نام ShaSS 622 شناخته می‌شود و به همراه جفتش سامانه‌ی شگفت‌انگیز ShaSS 622-073 را ساخته.
هسته‌ی درخشان کهکشان سمت چپی منطقه‌ای از گاز درون قرص همسایه‌ی آبی‌اش را برانگیخته: پرتوهایش بر این مواد تابیده و این مواد با درآشامش (جذب) این پرتوها و سپس گسیلش دوباره‌ی آنها به شدت به درخشش افتاده‌اند. این منطقه‌ی برافروخته پهنه‌ای به گستردگی ۱.۸ میلیارد سال نوری مربع را پوشانده است.
ولی اخترشناسان با بررسی فرایند برهمکنش این دو کهکشان پی بردند که درخشش مرکز کهکشان سمت چپ حدود ۲۰ برابر کمتر از آنست که گازهای کهکشان سمت راست را به این شکل برانگیزد. این نشان می‌دهد که مرکز کهکشان سمت چپ در ۳۰ هزار سال گذشته به اندازه‌ی چشمگیری کم‌نورتر شده- ولی منطقه‌ی به شدت یونیده میان دو کهکشان هنوز هم یاد و خاطره‌ی شکوه پیشین آن را نگه داشته و دارد آن را با تاخیر به چشم ما می‌رساند.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/WehgWA
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/LightEcho.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------—
در مرکز این تصویر زیبا که توسط تلسکوپ پیمایشی #وی‌ال‌تی (VST) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا گرفته شده دو کهکشان در صورت فلکی #قنطورس را می‌بینیم که در نخستین گام‌های فرآیند ادغام با یکدیگر به سر می‌برند.
برهمکنش میان این دو به یک پدیده‌ی کمیاب به نام "پژواک نور" انجامیده، پدیده‌ای که در آن، نور در مواد درون هر دو کهکشان کهکشان می‌پیچد و بازتاب پیدا می‌کند. این اثر همانند پدیده‌ی پژواک صدا است که در آن، صدا در مسیری نامستقیم و با تاخیر پس از صدای اصلی شنیده می‌شود. این نخستین مورد دیده شده از پژواک نور میان دو کهکشان است.
کهکشان بزرگ‌تر که به رنگ زرد در سمت چپ دیده می‌شود ShaSS 073 نام دارد یک کهکشان فعال با هسته‌ای بی‌اندازه درخشان است. همسایه‌ی کم‌جرم‌تر که به رنگ آبیست به نام ShaSS 622 شناخته می‌شود و به همراه جفتش سامانه‌ی شگفت‌انگیز ShaSS 622-073 را ساخته.
هسته‌ی درخشان کهکشان سمت چپی منطقه‌ای از گاز درون قرص همسایه‌ی آبی‌اش را برانگیخته: پرتوهایش بر این مواد تابیده و این مواد با درآشامش (جذب) این پرتوها و سپس گسیلش دوباره‌ی آنها به شدت به درخشش افتاده‌اند. این منطقه‌ی برافروخته پهنه‌ای به گستردگی ۱.۸ میلیارد سال نوری مربع را پوشانده است.
ولی اخترشناسان با بررسی فرایند برهمکنش این دو کهکشان پی بردند که درخشش مرکز کهکشان سمت چپ حدود ۲۰ برابر کمتر از آنست که گازهای کهکشان سمت راست را به این شکل برانگیزد. این نشان می‌دهد که مرکز کهکشان سمت چپ در ۳۰ هزار سال گذشته به اندازه‌ی چشمگیری کم‌نورتر شده- ولی منطقه‌ی به شدت یونیده میان دو کهکشان هنوز هم یاد و خاطره‌ی شکوه پیشین آن را نگه داشته و دارد آن را با تاخیر به چشم ما می‌رساند.
#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/WehgWA
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/LightEcho.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky