«واضح‌ترین تصویر از حلقه غبار پیرامون ستاره "دهان ماهی"»
—------------------------------------------------------—
https://goo.gl/btgjp0
ستاره‌ی دهان ماهی (آلفا ماهی، فم‌الحوت) یکی از پرنورترین ستارگان آسمان سیاره‌ی زمین است. این ستاره تنها ۲۵ سال نوری از زمین فاصله دارد و ستاره‌ای نزدیک است که در صورت فلکی ماهی جنوبی دیده می‌شود.
در این عکس که به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) گرفته شده، ستاره‌ی دهان ماهی را در مرکز حلقه‌ای از آوارهای غباری می‌بینیم. این نخستین بارست که عکسی با چنین وضوح و حسمندی بالایی در طول موج‌های میلیمتری از این ستاره و حلقه‌ی غبارش گرفته می‌شود.
قرص پیرامون دهان ماهی از گاز و غبارهای کیهانی تشکیل شده که در اثر برخورد فرادنباله‌دارهای درون سامانه‌‌اش با یکدیگر پدید آمده‌اند. این محیط پرآشوب همسان با روزگار آغازین سامانه‌ی خورشیدی خودمانست، در زمان "آخرین بمباران سنگین" که حدود چهار میلیارد سال پیش رخ داده بود. در آن روزگار، شمار هنگفتی از اجرام سنگی به فضای درونی سامانه‌ی خورشیدی یورش آورده و با کوبیده شدن به سیاره‌های سنگی جوان، از جمله زمین، دهانه‌های برخوردی فراوانی را بر سطح آنها پدید آوردند که بسیاری از آنها را هنوز می‌توانیم روی سیاره‌هایی مانند تیر و بهرام ببینیم.
[درین باره خوانده بودید: * کشتار روزانه هزاران دنباله دار پیرامون یک ستاره (https://goo.gl/0B39Jt)]
تا جایی که می‌دانیم، #دهان_ماهی با چندین قرص آواری در بر گرفته شده و حلقه‌ای که در این تصویر آلما دیده می‌شود، بیرونی‌ترین آنهاست. این حلقه حدود ۲۰ میلیارد کیلومتر از ستاره‌ی مرکزی فاصله دارد و پهنایش به حدود ۲ میلیارد کیلومتر می‌رسد. چنین قرص به نسبت کشیده و برون‌مرکز باریکی تنها می‌تواند در اثر کشش گرانشی سیاره‌ها در این سامانه پدید آمده باشد، مانند گرانشی که از سوی مشتری بر کمربند سیارک‌ها در سامانه ی خورشیدی خودمان وارد می‌شود.
در سال ۲۰۰۸، تلسکوپ فضایی اِسا/ناسای هابل #سیاره_فراخورشیدی پرآوازه‌ی "دهان ماهی بی" را یافت که درون این حلقه به گرد ستاره می‌چرخد. این سیاره در این تصویر #آلما دیده نمی‌شود.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Fomalhaut.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------—
https://goo.gl/btgjp0
ستاره‌ی دهان ماهی (آلفا ماهی، فم‌الحوت) یکی از پرنورترین ستارگان آسمان سیاره‌ی زمین است. این ستاره تنها ۲۵ سال نوری از زمین فاصله دارد و ستاره‌ای نزدیک است که در صورت فلکی ماهی جنوبی دیده می‌شود.
در این عکس که به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) گرفته شده، ستاره‌ی دهان ماهی را در مرکز حلقه‌ای از آوارهای غباری می‌بینیم. این نخستین بارست که عکسی با چنین وضوح و حسمندی بالایی در طول موج‌های میلیمتری از این ستاره و حلقه‌ی غبارش گرفته می‌شود.
قرص پیرامون دهان ماهی از گاز و غبارهای کیهانی تشکیل شده که در اثر برخورد فرادنباله‌دارهای درون سامانه‌‌اش با یکدیگر پدید آمده‌اند. این محیط پرآشوب همسان با روزگار آغازین سامانه‌ی خورشیدی خودمانست، در زمان "آخرین بمباران سنگین" که حدود چهار میلیارد سال پیش رخ داده بود. در آن روزگار، شمار هنگفتی از اجرام سنگی به فضای درونی سامانه‌ی خورشیدی یورش آورده و با کوبیده شدن به سیاره‌های سنگی جوان، از جمله زمین، دهانه‌های برخوردی فراوانی را بر سطح آنها پدید آوردند که بسیاری از آنها را هنوز می‌توانیم روی سیاره‌هایی مانند تیر و بهرام ببینیم.
[درین باره خوانده بودید: * کشتار روزانه هزاران دنباله دار پیرامون یک ستاره (https://goo.gl/0B39Jt)]
تا جایی که می‌دانیم، #دهان_ماهی با چندین قرص آواری در بر گرفته شده و حلقه‌ای که در این تصویر آلما دیده می‌شود، بیرونی‌ترین آنهاست. این حلقه حدود ۲۰ میلیارد کیلومتر از ستاره‌ی مرکزی فاصله دارد و پهنایش به حدود ۲ میلیارد کیلومتر می‌رسد. چنین قرص به نسبت کشیده و برون‌مرکز باریکی تنها می‌تواند در اثر کشش گرانشی سیاره‌ها در این سامانه پدید آمده باشد، مانند گرانشی که از سوی مشتری بر کمربند سیارک‌ها در سامانه ی خورشیدی خودمان وارد می‌شود.
در سال ۲۰۰۸، تلسکوپ فضایی اِسا/ناسای هابل #سیاره_فراخورشیدی پرآوازه‌ی "دهان ماهی بی" را یافت که درون این حلقه به گرد ستاره می‌چرخد. این سیاره در این تصویر #آلما دیده نمی‌شود.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Fomalhaut.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یکی از اجزای کلیدی زندگی پیرامون سه ستاره یافته شد»
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/ykGME7
* اخترشناسان یک ماده‌ی کلیدی سازنده‌ی #زندگی را در قرص گاز و غبار پیرامون سه ستاره‌ی خورشیدسان جوان یافته‌اند.
سامانه‌ی سه-ستاره‌ای جوان ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ با فاصله‌ی حدود ۴۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی مارافسای جای دارد. ستارگان جوانِ این سامانه دارای جرمی هم‌اندازه‌ی خورشیدند ولی هنوز در نخستین گام‌های شکل‌گیری به سر می‌برند.
بر پایه‌ی گزارش رصدخانه‌ی جنوبی اروپا (ESO)، پژوهشگران یک #مولکول_آلی پیچیده به نام متیل ایزوسیانات را نزدیک این ستارگان یافته‌اند. این نخستین بارست که این مولکول -که می‌تواند پیش‌ساز زندگی باشد- پیرامون پیش‌ستارگان خورشیدسان یافته می‌شود.
در گذشته اخترشناسان یک مولکول ساده‌ی قند را در قرص گاز و غبار پیرامون ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ یافته بودند [خبرش را اینجا خوانده بودید: * ستاره شناسان در فضا "قند" یافتند! (https://goo.gl/R3Ilju)]. این قند که به نام گلیکول آلدئید شناخته می‌شود، در ساخته شدن آران‌ای (RNA) که یکی از بلوک‌های ساختمانی زندگی است نقش دارد.
نیلز لیگترینک و اودری کاتنز، به ترتیب پژوهشگران رصدخانه‌ی لیدن هلند و کالج دانشگاهی لندن در بیانیه‌ای گفتند: «به نظر می رسد بخشندگی این سامانه‌ی ستاره‌ای تمامی ندارد! پس از کشف قند، ما اکنون متیل ایزوسیانات را هم [در آن] یافته‌ایم. این خانواده از مولکول‌های آلی در ساخته شدن پپتیدها و اسید آمینه‌ها نقش دارد، مولکول‌هایی که به شکل پروتئین، پایه‌های زیستی زندگی از آن گونه که ما می‌شناسیم هستند.» گروه لیگترینک و کاتنز یکی از دو گروه اخترشناسانی است که این مولکول تازه را یافته‌اند؛ یافته‌های آنها در دو پژوهشنامه، در ماهنامه‌ی انجمن سطلنتی اخترشناسی منتشر خواهد شد.
به گزارش ESO، این اخترشناسان به کمک رادیوتلسکوپ آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در شیلی، شناسه‌های مولکول‌های متیل ایزوسیانات را در ناحیه‌ی درونی قرص گاز و غبار پیرامون این ستارگان یافتند. رافائل مارتین-دومنک و ویکتور ام. ریویا، از نویسندگان پژوهشنامه‌ی دوم در این گزارش گفتند: «ما به ویژه برای شرایطی هیجان‌زده شده‌ایم که برای ساخته شدن سیاره‌هایی ماند زمین بسیار مناسب است. با یافتن مولکول‌های پیش‌زیستی (Prebiotic) در این پژوهش، شاید اکنون تکه‌ی دیگری از جورچینی را به دست آورده باشیم که در شناخت چگونگی پیدایش زندگی روی زمین کمکمان می‌کند.»
زمین و دیگر سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی از موادی ساخته شدند که پس از پیدایش خورشید به جا مانده بود. بنابراین، بررسی ستارگان خورشیدسانی مانند ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ می‌تواند به اخترشناسان کمک کند درباره‌ی نخستین سال‌های سامانه‌ی خورشیدی آگاهی بیشتری پیدا کنند.
این دو گروه پژوهشی افزون بر داده‌های #آلما، از مدل‌سازی‌های رایانه‌ای شیمیایی نیز برای بهتر شناختن ریشه‌ی این مولکول‌های متیل ایزوسیانات بهره جستند.
لیگترینک می‌گوید: «مدل‌ها نشان می‌دهند که این مولکول‌ها به احتمال بسیار در ذرات یخی در شرایط بسیار سردی که همسان با شرایط فضای میان‌ستاره‌ای است پدید آمدند.»
وی می‌افزاید: «این نشان می‌دهد که در حقیقت این مولکول -و بنابراین بنیان پیوندهای پپتیدی- به احتمال بسیار نزدیک بیشتر ستارگان جوان و تازه‌ی خورشیدسان یافته می‌شود.»
🔴 در این تصویر یک برداشت هنری از ساختار مولکولی متیل ایزوسیانات که پیرامون ستاره‌ی جوان ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ یافته شده را می‌بینید
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/IRAS16293-2422.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/ykGME7
* اخترشناسان یک ماده‌ی کلیدی سازنده‌ی #زندگی را در قرص گاز و غبار پیرامون سه ستاره‌ی خورشیدسان جوان یافته‌اند.
سامانه‌ی سه-ستاره‌ای جوان ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ با فاصله‌ی حدود ۴۰۰ سال نوری از زمین، در صورت فلکی مارافسای جای دارد. ستارگان جوانِ این سامانه دارای جرمی هم‌اندازه‌ی خورشیدند ولی هنوز در نخستین گام‌های شکل‌گیری به سر می‌برند.
بر پایه‌ی گزارش رصدخانه‌ی جنوبی اروپا (ESO)، پژوهشگران یک #مولکول_آلی پیچیده به نام متیل ایزوسیانات را نزدیک این ستارگان یافته‌اند. این نخستین بارست که این مولکول -که می‌تواند پیش‌ساز زندگی باشد- پیرامون پیش‌ستارگان خورشیدسان یافته می‌شود.
در گذشته اخترشناسان یک مولکول ساده‌ی قند را در قرص گاز و غبار پیرامون ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ یافته بودند [خبرش را اینجا خوانده بودید: * ستاره شناسان در فضا "قند" یافتند! (https://goo.gl/R3Ilju)]. این قند که به نام گلیکول آلدئید شناخته می‌شود، در ساخته شدن آران‌ای (RNA) که یکی از بلوک‌های ساختمانی زندگی است نقش دارد.
نیلز لیگترینک و اودری کاتنز، به ترتیب پژوهشگران رصدخانه‌ی لیدن هلند و کالج دانشگاهی لندن در بیانیه‌ای گفتند: «به نظر می رسد بخشندگی این سامانه‌ی ستاره‌ای تمامی ندارد! پس از کشف قند، ما اکنون متیل ایزوسیانات را هم [در آن] یافته‌ایم. این خانواده از مولکول‌های آلی در ساخته شدن پپتیدها و اسید آمینه‌ها نقش دارد، مولکول‌هایی که به شکل پروتئین، پایه‌های زیستی زندگی از آن گونه که ما می‌شناسیم هستند.» گروه لیگترینک و کاتنز یکی از دو گروه اخترشناسانی است که این مولکول تازه را یافته‌اند؛ یافته‌های آنها در دو پژوهشنامه، در ماهنامه‌ی انجمن سطلنتی اخترشناسی منتشر خواهد شد.
به گزارش ESO، این اخترشناسان به کمک رادیوتلسکوپ آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در شیلی، شناسه‌های مولکول‌های متیل ایزوسیانات را در ناحیه‌ی درونی قرص گاز و غبار پیرامون این ستارگان یافتند. رافائل مارتین-دومنک و ویکتور ام. ریویا، از نویسندگان پژوهشنامه‌ی دوم در این گزارش گفتند: «ما به ویژه برای شرایطی هیجان‌زده شده‌ایم که برای ساخته شدن سیاره‌هایی ماند زمین بسیار مناسب است. با یافتن مولکول‌های پیش‌زیستی (Prebiotic) در این پژوهش، شاید اکنون تکه‌ی دیگری از جورچینی را به دست آورده باشیم که در شناخت چگونگی پیدایش زندگی روی زمین کمکمان می‌کند.»
زمین و دیگر سیاره‌های سامانه‌ی خورشیدی از موادی ساخته شدند که پس از پیدایش خورشید به جا مانده بود. بنابراین، بررسی ستارگان خورشیدسانی مانند ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ می‌تواند به اخترشناسان کمک کند درباره‌ی نخستین سال‌های سامانه‌ی خورشیدی آگاهی بیشتری پیدا کنند.
این دو گروه پژوهشی افزون بر داده‌های #آلما، از مدل‌سازی‌های رایانه‌ای شیمیایی نیز برای بهتر شناختن ریشه‌ی این مولکول‌های متیل ایزوسیانات بهره جستند.
لیگترینک می‌گوید: «مدل‌ها نشان می‌دهند که این مولکول‌ها به احتمال بسیار در ذرات یخی در شرایط بسیار سردی که همسان با شرایط فضای میان‌ستاره‌ای است پدید آمدند.»
وی می‌افزاید: «این نشان می‌دهد که در حقیقت این مولکول -و بنابراین بنیان پیوندهای پپتیدی- به احتمال بسیار نزدیک بیشتر ستارگان جوان و تازه‌ی خورشیدسان یافته می‌شود.»
🔴 در این تصویر یک برداشت هنری از ساختار مولکولی متیل ایزوسیانات که پیرامون ستاره‌ی جوان ایراس ۱۶۲۹۳-۲۴۲۲ یافته شده را می‌بینید
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/IRAS16293-2422.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«شکل واقعی سردترین نقطه کیهان»
—------------------------------------
https://goo.gl/K1aSTz
در این تصویر سحابی بومرنگ - یک #سحابی_پیش‌سیاره‌ای- را از چشم آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) می‌بینید. ساختار بنفش-رنگ پس‌زمینه، همان گونه که تلسکوپ فضایی هابل هم آن را در نور دیدنی (مریی) دیده بود، یک پیکره‌ی کلاسیک دو-لَپی با یک منطقه‌ی مرکزی بسیار باریک دارد. توانایی آلما در دیدن گازهای سرد مولکولی شکل کشیده‌ترِ این سحابی را هم آشکار کرده که به رنگ نارنجی دیده می‌شود.
[پیش از این آلما تنها توانسته بود بخشی از آن را آشکار کند: * سردترین جای کیهان با نمای شبح‌گونه‌اش (https://goo.gl/Bgt5Fi)]
سحابی بومرنگ که با فاصله‌ی حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_قنطورس جای دارد، در سال ۲۰۰۳ رکورد سردترین نقطه‌ی کیهان را به نام خود ثبت کرد. گمان می‌رود این سحابی دستاورد پف کردن پوشش بیرونی یک ستاره در گام‌های پایانی زندگیش، و در بر گرفتن خود ستاره و همدم کوچکش توسط این پوشش است. امکان دارد عامل این برون‌ریزی‌های فرا-سرد که از نور ستاره‌ی رو به مرگِ مرکزی روشن شده هم همین باشد.
[گازی که از این ستاره بیرون می‌زند به سرعت دارد در فضا گسترش می یابد و همزمان خود را نیز خنک می‌کند. اساس این فرآیند همانند روشی است که در آن، یخچال‌ها با پخش کردن گاز دما را پایین می‌آورند. پژوهشگران توانسته‌اند از روی شیوه‌ی جذب تابش زمینه‌ی ریزموج کیهانی توسط این گاز، دمای آن را اندازه بگیرند]
#آلما قرص غبارِ مرکز سحابی و همچنین برون‌ریزی‌های آن که تا فاصله‌ی تقریبا چهار سال نوری در فضا پخش شده‌اند را رصد کرد. این برون‌ریزی‌ها حتی از تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان هم سردترند و دمایشان به ۲۷۰ درجه‌ی سلسیوس زیر صفر می‌رسد. سرعت گسترش این برون‌ریزی‌ها ۵۹۰ هزار کیلومتر بر ساعت است.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/BoomerangNebula.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
https://goo.gl/K1aSTz
در این تصویر سحابی بومرنگ - یک #سحابی_پیش‌سیاره‌ای- را از چشم آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) می‌بینید. ساختار بنفش-رنگ پس‌زمینه، همان گونه که تلسکوپ فضایی هابل هم آن را در نور دیدنی (مریی) دیده بود، یک پیکره‌ی کلاسیک دو-لَپی با یک منطقه‌ی مرکزی بسیار باریک دارد. توانایی آلما در دیدن گازهای سرد مولکولی شکل کشیده‌ترِ این سحابی را هم آشکار کرده که به رنگ نارنجی دیده می‌شود.
[پیش از این آلما تنها توانسته بود بخشی از آن را آشکار کند: * سردترین جای کیهان با نمای شبح‌گونه‌اش (https://goo.gl/Bgt5Fi)]
سحابی بومرنگ که با فاصله‌ی حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_قنطورس جای دارد، در سال ۲۰۰۳ رکورد سردترین نقطه‌ی کیهان را به نام خود ثبت کرد. گمان می‌رود این سحابی دستاورد پف کردن پوشش بیرونی یک ستاره در گام‌های پایانی زندگیش، و در بر گرفتن خود ستاره و همدم کوچکش توسط این پوشش است. امکان دارد عامل این برون‌ریزی‌های فرا-سرد که از نور ستاره‌ی رو به مرگِ مرکزی روشن شده هم همین باشد.
[گازی که از این ستاره بیرون می‌زند به سرعت دارد در فضا گسترش می یابد و همزمان خود را نیز خنک می‌کند. اساس این فرآیند همانند روشی است که در آن، یخچال‌ها با پخش کردن گاز دما را پایین می‌آورند. پژوهشگران توانسته‌اند از روی شیوه‌ی جذب تابش زمینه‌ی ریزموج کیهانی توسط این گاز، دمای آن را اندازه بگیرند]
#آلما قرص غبارِ مرکز سحابی و همچنین برون‌ریزی‌های آن که تا فاصله‌ی تقریبا چهار سال نوری در فضا پخش شده‌اند را رصد کرد. این برون‌ریزی‌ها حتی از تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان هم سردترند و دمایشان به ۲۷۰ درجه‌ی سلسیوس زیر صفر می‌رسد. سرعت گسترش این برون‌ریزی‌ها ۵۹۰ هزار کیلومتر بر ساعت است.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/BoomerangNebula.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تصویر تازه و شگفت‌انگیز یک ابرغول»
—------------------------------------
گوی پرتقالی رنگی که در این عکسِ آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) می‌بینید ستاره‌ی نزدیکمان، شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) است، ستاره‌ی آلفای #صورت_فلکی_شکارچی. این نخستین بار بود که آلما سطح یک ستاره را رصد می‌کرد و دستاورد همین بار نخست، پُروضوح‌ترین تصویریست که تاکنون از ابط‌الجوزا دیده‌ایم.
ابط‌الجوزا با شعاع حدود ۱۴۰۰ برابر خورشید در پیوستار میلیمتری، یکی از بزرگ‌ترین ستارگانیست که تا این زمان شناخته شده. این #ابرغول سرخ که ۶۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، به اندازه‌ای سریع می‌سوزد که امید به زندگی اندک و کوتاهی برایش مانده. این ستاره تنها حدود ۸ میلیون سال از عمرش می‌گذرد ولی در آستانه‌ی انفجار و تبدیل شدن به یک ابرنواختر است. اگر منفجر شود، نورش حتی در روشنایی روز نیز دیده خواهد شد.
این ستاره تاکنون در چندین طول موج دیگر هم رصد شده، به ویژه نور دیدنی (مریی)، فروسرخ، و فرابنفش. اخترشناسان با بهره از تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا توده‌ی گسترده‌ای از گاز، تقریبا به گستردگی سامانه‌ی خورشیدی را یافته‌اند. همچنین، اخترشناسان یک حباب غول‌پیکر را یافته‌اند که از سطح ابط‌الجوزا بیرون زده. این ساختارها به دانشمندان در شناخت چگونگی پس زدن گاز و غبار که با نرخی سرسام‌آور در این ستاره دیده می‌شود کمک کند.
در این تصویر، #آلما گازهای داغِ پایین فام‌سپهر (کروموسفر) را در طول موج‌های زیرمیلیمتری به تصویر کشیده- طول موجی که در آن، افزایش‌های دمای منطقه‌ای دلیل نامتقارن بودن ستاره را توجیه می‌کند. علمی بخواهیم بگوییم، آلما می‌تواند در بررسی جو گسترده‌ی این ستاره‌ی داغ و سوزان به دانشمندان و اخترشناسان کمک کند.
https://goo.gl/wWDfuJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Betelgeuse.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
گوی پرتقالی رنگی که در این عکسِ آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) می‌بینید ستاره‌ی نزدیکمان، شبان‌شانه (ابط‌الجوزا) است، ستاره‌ی آلفای #صورت_فلکی_شکارچی. این نخستین بار بود که آلما سطح یک ستاره را رصد می‌کرد و دستاورد همین بار نخست، پُروضوح‌ترین تصویریست که تاکنون از ابط‌الجوزا دیده‌ایم.
ابط‌الجوزا با شعاع حدود ۱۴۰۰ برابر خورشید در پیوستار میلیمتری، یکی از بزرگ‌ترین ستارگانیست که تا این زمان شناخته شده. این #ابرغول سرخ که ۶۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد، به اندازه‌ای سریع می‌سوزد که امید به زندگی اندک و کوتاهی برایش مانده. این ستاره تنها حدود ۸ میلیون سال از عمرش می‌گذرد ولی در آستانه‌ی انفجار و تبدیل شدن به یک ابرنواختر است. اگر منفجر شود، نورش حتی در روشنایی روز نیز دیده خواهد شد.
این ستاره تاکنون در چندین طول موج دیگر هم رصد شده، به ویژه نور دیدنی (مریی)، فروسرخ، و فرابنفش. اخترشناسان با بهره از تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا توده‌ی گسترده‌ای از گاز، تقریبا به گستردگی سامانه‌ی خورشیدی را یافته‌اند. همچنین، اخترشناسان یک حباب غول‌پیکر را یافته‌اند که از سطح ابط‌الجوزا بیرون زده. این ساختارها به دانشمندان در شناخت چگونگی پس زدن گاز و غبار که با نرخی سرسام‌آور در این ستاره دیده می‌شود کمک کند.
در این تصویر، #آلما گازهای داغِ پایین فام‌سپهر (کروموسفر) را در طول موج‌های زیرمیلیمتری به تصویر کشیده- طول موجی که در آن، افزایش‌های دمای منطقه‌ای دلیل نامتقارن بودن ستاره را توجیه می‌کند. علمی بخواهیم بگوییم، آلما می‌تواند در بررسی جو گسترده‌ی این ستاره‌ی داغ و سوزان به دانشمندان و اخترشناسان کمک کند.
https://goo.gl/wWDfuJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Betelgeuse.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«رازهای قلب نامهربان راه شیری»
—------------------------------
* منطقه‌ی پیرامون "کمان ای*"، #ابرسیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری که ۴ میلیون برابر خورشید جرم دارد، جایی پیچیده و پویا است. اکنون مشاهدات آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) از راه شیری، چیزهای بیشتری را درباره‌ی این محیط خشن و نامهربان آشکار کرده است.
یک نمای تازه
یکی از ساختارهای برجسته در قلب راه شیری توده‌ای از جریان‌های گاز یونیده است که پیرامون کمان ای*، و به فاصله‌ی حدود ۶.۵ سال نوری آن جای دارند. این جریان‌ها ساختاری مانند یک میله و چند بازو را ساخته‌اند که بسیار همانند یک کهکشان مارپیچی کوچک است- به همین دلیل به نام "ریزمارپیچ مرکز کهکشان" (GCMS) شناخته می‌شود.
این گازها از کجا آمده‌اند؟ چه دارد برایشان رخ می‌دهد؟ و چه چیزی می‌توانند درباره‌ی محیط پیرامون کمان ای* [کمان ای ستاره] به ما بگویند؟ اکنون گروهی از دانشمندان به رهبری ماساتو تسوبی از سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن با کمک آرایه‌ی آلما عکس‌هایی از این ریزمارپیچ گرفته‌اند که به ما در یافتن پاسخ این پرسش‌ها کمک می کند.
سرنخ‌ها از گاز
تسوبی و همراهانش این عکس‌ها را به عنوان بخشی از نخستین چرخه‌ی رصد آلما گرفتند. آنها با بهره از تصاویر این تلسکوپ قدرتمند جریان‌هایی از گاز یونیده را درون بازوهای ریزمارپیچ دیدند و سرعتشان را اندازه گرفتند. سپس به کمک این اندازه‌گیری‌ها توانستند اجزای گوناگون درون رشته‌ها را شناسایی، و سرعت و جهت حرکت هر یک از آنها را تعیین کنند.
دانشمندان افزون بر ردگیری حرکت‌های گازهای یونیده‌ی درون ریزمارپیچ، پی بردند که "دمای الکترونی" و "چگالی الکترونی" در جریان‌ها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بیشتر می‌شود. چشمداشت ما این بود که این افزایش‌ها باعث شود بازوها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بازتر شوند- ولی این چیزی نبود که دیدیم. بازوها محدود و نزدیک به هم می‌مانند. [۱]
این ناهمخوانی نشان‌دهنده‌ی چیزی درباره‌ی محیط پیرامون ریزمارپیچ است: یک گاز یونیده‌ی محیطی باید باشد که دارد به جریان‌ها فشار اضافه‌ای می‌آورد و آنها را محدود نگه می‌دارد.
یک توضیح برای پروپلیدها
تسوبی و همکارانش تصاویر الما از گاز یونیده در ریزمارپیچ را با عکس‌های مرکز کهکشان که توسط آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی (جی‌وی‌ال‌ای) گرفته شده بود مقایسه کردند. تصاویر جی‌وی‌ال‌ای حضور ساختارهای فشرده‌ی نیم-پوسته ای را آشکار کرد که می‌توانند "پروپلید" باشند -پیش‌ستارگانی که پدیده‌ی "نور-بخارش" دارد برای آنها رخ می‌دهد: دارند در اثر پرتوهای داغ خوشه‌ی ستاره‌ای مرکزیِ پیرامون کمان ای* بخار می‌شوند.
این پروپلیدها یک چیستان اخترشناختی را پدید آوردند: شرایط میان نیروهای کشندی سهمگین کمان ای* و پرتوهایی که از خوشه‌ی مرکزی گسیلیده می‌شود بی‌اندازه برای ستاره‌زایی خشن است. پس این پروپلیدها از کجا آمده‌اند؟
یافته‌های تسوبی و گروهش شاید کمی این موضوع را روشن‌تر کند. داد‌های تازه‌ی #آلما در کنار داده‌های قدیمی جی‌وی‌ال‌ای به روشنی نشان می‌دهند که این پروپلیدها در راستای جریان گاز یونیده در بازوی شمال خاوری ریزمارپیچ انباشته شده‌اند. این به ما می‌گوید که این پیش‌ستارگان می‌توانند در جایی دورتر از کمان ای* ساخته شده باشند و همین جریانِ بازوی شمال خاوری با نزدیک شدن به سیاهچاله، آنها را هم با خود به آنجا کشانده است.
یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
#کهکشان_راه_شیری
—------------------------------------------
یادداشت از مترجم:
۱] چگالی الکترونی اندازه‌گیریِ احتمالِ بودن یک الکترون در یک مکان ویژه است. منبع: ویکیپدیا
https://goo.gl/QD8r5H
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/GCMS.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------
* منطقه‌ی پیرامون "کمان ای*"، #ابرسیاهچاله مرکزی کهکشان راه شیری که ۴ میلیون برابر خورشید جرم دارد، جایی پیچیده و پویا است. اکنون مشاهدات آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) از راه شیری، چیزهای بیشتری را درباره‌ی این محیط خشن و نامهربان آشکار کرده است.
یک نمای تازه
یکی از ساختارهای برجسته در قلب راه شیری توده‌ای از جریان‌های گاز یونیده است که پیرامون کمان ای*، و به فاصله‌ی حدود ۶.۵ سال نوری آن جای دارند. این جریان‌ها ساختاری مانند یک میله و چند بازو را ساخته‌اند که بسیار همانند یک کهکشان مارپیچی کوچک است- به همین دلیل به نام "ریزمارپیچ مرکز کهکشان" (GCMS) شناخته می‌شود.
این گازها از کجا آمده‌اند؟ چه دارد برایشان رخ می‌دهد؟ و چه چیزی می‌توانند درباره‌ی محیط پیرامون کمان ای* [کمان ای ستاره] به ما بگویند؟ اکنون گروهی از دانشمندان به رهبری ماساتو تسوبی از سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن با کمک آرایه‌ی آلما عکس‌هایی از این ریزمارپیچ گرفته‌اند که به ما در یافتن پاسخ این پرسش‌ها کمک می کند.
سرنخ‌ها از گاز
تسوبی و همراهانش این عکس‌ها را به عنوان بخشی از نخستین چرخه‌ی رصد آلما گرفتند. آنها با بهره از تصاویر این تلسکوپ قدرتمند جریان‌هایی از گاز یونیده را درون بازوهای ریزمارپیچ دیدند و سرعتشان را اندازه گرفتند. سپس به کمک این اندازه‌گیری‌ها توانستند اجزای گوناگون درون رشته‌ها را شناسایی، و سرعت و جهت حرکت هر یک از آنها را تعیین کنند.
دانشمندان افزون بر ردگیری حرکت‌های گازهای یونیده‌ی درون ریزمارپیچ، پی بردند که "دمای الکترونی" و "چگالی الکترونی" در جریان‌ها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بیشتر می‌شود. چشمداشت ما این بود که این افزایش‌ها باعث شود بازوها با نزدیک‌تر شدن به کمان ای* بازتر شوند- ولی این چیزی نبود که دیدیم. بازوها محدود و نزدیک به هم می‌مانند. [۱]
این ناهمخوانی نشان‌دهنده‌ی چیزی درباره‌ی محیط پیرامون ریزمارپیچ است: یک گاز یونیده‌ی محیطی باید باشد که دارد به جریان‌ها فشار اضافه‌ای می‌آورد و آنها را محدود نگه می‌دارد.
یک توضیح برای پروپلیدها
تسوبی و همکارانش تصاویر الما از گاز یونیده در ریزمارپیچ را با عکس‌های مرکز کهکشان که توسط آرایه‌ی بسیار بزرگ کارل جانسکی (جی‌وی‌ال‌ای) گرفته شده بود مقایسه کردند. تصاویر جی‌وی‌ال‌ای حضور ساختارهای فشرده‌ی نیم-پوسته ای را آشکار کرد که می‌توانند "پروپلید" باشند -پیش‌ستارگانی که پدیده‌ی "نور-بخارش" دارد برای آنها رخ می‌دهد: دارند در اثر پرتوهای داغ خوشه‌ی ستاره‌ای مرکزیِ پیرامون کمان ای* بخار می‌شوند.
این پروپلیدها یک چیستان اخترشناختی را پدید آوردند: شرایط میان نیروهای کشندی سهمگین کمان ای* و پرتوهایی که از خوشه‌ی مرکزی گسیلیده می‌شود بی‌اندازه برای ستاره‌زایی خشن است. پس این پروپلیدها از کجا آمده‌اند؟
یافته‌های تسوبی و گروهش شاید کمی این موضوع را روشن‌تر کند. داد‌های تازه‌ی #آلما در کنار داده‌های قدیمی جی‌وی‌ال‌ای به روشنی نشان می‌دهند که این پروپلیدها در راستای جریان گاز یونیده در بازوی شمال خاوری ریزمارپیچ انباشته شده‌اند. این به ما می‌گوید که این پیش‌ستارگان می‌توانند در جایی دورتر از کمان ای* ساخته شده باشند و همین جریانِ بازوی شمال خاوری با نزدیک شدن به سیاهچاله، آنها را هم با خود به آنجا کشانده است.
یافته‌های این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال منتشر شده است.
#کهکشان_راه_شیری
—------------------------------------------
یادداشت از مترجم:
۱] چگالی الکترونی اندازه‌گیریِ احتمالِ بودن یک الکترون در یک مکان ویژه است. منبع: ویکیپدیا
https://goo.gl/QD8r5H
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/GCMS.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«چشم شیرین شوره‌زار»
—------------—
این تصویر در گوشه‌ی شمالی سالار د آتاکاما (شوره‌زار آتاکاما)- گسترده‌ترین کویر نمکی شیلی- گرفته شده. این پهنه نزدیک به شهر سان پدرو د آتاکاما است، یکی از شهرهای شمالی کشور شیلی که در میان گردشگران بومی و بین‌المللی بسیار محبوب است. در این شوره‌زار دو تالاب آب شیرینِ همانند جای دارد که بسیار به هم نزدیکند و به نام اوخوس د سالار شناخته می‌شوند، به معنای "چشمان شوره‌زار".
به هنگام روز، گردشگرانی که در راه رسیدن به سان پدرو د آتاکاما هستند در این نقطه نگه داشته و از تالاب‌ها بازدید می‌کنند. در تصویر، یکی از این دو گودال پرآب را درمیان چشم‌اندازی خشک، و در زمان غروب آفتاب می‌بینیم، زمانی که گردشگران از آنجا رفته‌اند و آرامش و سکوت دوباره به تالاب باز گشته است. بازتاب چهره‌ی آسمان که دارد از روز به شب تغییر می‌کند، به زیبایی در آب دیده می‌شود. سمت راست افق هنوز غرق در نور نارنجی خورشید است ولی در سمت راست، ستارگانی هم پدیدار گشته‌اند.
این منطقه چندان دور از فلات چاخناتور نیست. این فلات بلند که ۵۰۰۰ متر بالاتر از سطح دریاست، آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) را در خود جای داده- رصدخانه‌ای با طراحی انقلابی که از ۶۶ آنتن بسیار دقیق تشکیل شده. بیابان آتاکاما با نمناکی (رطوبت) اندک و ارتفاع بالا، جایی مناسب برای آلماست و شرایطی آرمانی برای رصدهای اخترشناسی فراهم کرده است.
https://goo.gl/CpmVGa
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/Ojos-de-Salar.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------—
این تصویر در گوشه‌ی شمالی سالار د آتاکاما (شوره‌زار آتاکاما)- گسترده‌ترین کویر نمکی شیلی- گرفته شده. این پهنه نزدیک به شهر سان پدرو د آتاکاما است، یکی از شهرهای شمالی کشور شیلی که در میان گردشگران بومی و بین‌المللی بسیار محبوب است. در این شوره‌زار دو تالاب آب شیرینِ همانند جای دارد که بسیار به هم نزدیکند و به نام اوخوس د سالار شناخته می‌شوند، به معنای "چشمان شوره‌زار".
به هنگام روز، گردشگرانی که در راه رسیدن به سان پدرو د آتاکاما هستند در این نقطه نگه داشته و از تالاب‌ها بازدید می‌کنند. در تصویر، یکی از این دو گودال پرآب را درمیان چشم‌اندازی خشک، و در زمان غروب آفتاب می‌بینیم، زمانی که گردشگران از آنجا رفته‌اند و آرامش و سکوت دوباره به تالاب باز گشته است. بازتاب چهره‌ی آسمان که دارد از روز به شب تغییر می‌کند، به زیبایی در آب دیده می‌شود. سمت راست افق هنوز غرق در نور نارنجی خورشید است ولی در سمت راست، ستارگانی هم پدیدار گشته‌اند.
این منطقه چندان دور از فلات چاخناتور نیست. این فلات بلند که ۵۰۰۰ متر بالاتر از سطح دریاست، آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) را در خود جای داده- رصدخانه‌ای با طراحی انقلابی که از ۶۶ آنتن بسیار دقیق تشکیل شده. بیابان آتاکاما با نمناکی (رطوبت) اندک و ارتفاع بالا، جایی مناسب برای آلماست و شرایطی آرمانی برای رصدهای اخترشناسی فراهم کرده است.
https://goo.gl/CpmVGa
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/Ojos-de-Salar.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ستاره‌ای که پیری‌اش را به ساحتن یک حباب می‌گذراند!»
—---------------------------------------------------
* اخترشناسان نمایی زیبا و خیره‌کننده از یک حباب ظریف از مواد انفجاری پیرامون ستاره‌ای سرخ ثبت کرده‌اند. رصدهای آنها می‌تواند به اخترشناسان در بهتر شتاختنِ دگرگونی‌های ستارگان در گام‌های پایانی زندگی‌شان کمک کند.
رصدگرانِ بادقت به کمک یک دوربین دوچشمی می‌توانند در صورت فلکی جنوبی کم‌نورِ تلمبه (پمپ هوا) ستاره‌ای بسیار سرخ‌فام را ببینند که روشنی‌اش به آرامی هقته به هفته تغییر می‌کند. این ستاره‌ی سرخِ بسیار شگفت‌انگیز که حدود ۹۰۰ سال نوری از زمین دور است، با نام "یو تلمبه" (U Antliae) شناخته می‌شود و رصدهای تازه‌ای که با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) انجام شده پوسته‌ی کروی نازکی را پیرامون آن آشکار کرده است.
یو تلمبه [۱] یک ستاره‌ی کربنی است، ستاره‌ای تکامل‌یافته، خنک و درخشان از "شاخه‌ی ناهمساوی غول‌ها" (ای‌جی‌ان). این ستاره حدود ۲۷۰۰ سال پیش گامی از زندگی‌اش را گذراند که در آن به سرعت جرم از دست داد. در این گام که تنها چند صد سال به درازا کشید، موادی با سرعت از آن پس زده شد که با هم پوسته‌ی درون این عکسِ آلما را ساختند. بررسی‌های دقیق‌ترِ این پوسته همچنین نشانگر وجود ابرهای گازی تُنُک و پَرمانندیست که به نام "زیرساختارهای رشته‌ای" شناخته می‌شوند.
این تصویر دیدنی تنها با بهره از توانمندی بی‌همتای رادیوتلسکوپ آلما که در فلات چاخناتور در بیابان آتاکامای شیلی جای دارد به دست آمد که می‌تواند نماهایی پُروضوح در چندین طول موج پدید آورد. #آلما می‌تواند ساختارهایی بسیار کوچک‌تر از آنچه تاکنون می‌شد را در پوسته‌ی یو تلمبه ببیند.
دستاورد تازه‌ی آلما تنها یک تک تصویر نیست؛ آلما توانسته یک مجموعه داده‌ی سه‌بعدی (یک مکعبِ داده) درست کند که هر برش از آن را در طول موجی که کمی متفاوت است به دست آورده. دلیل این تفاوت‌ها #اثر_دوپلر است که باعث شده هر برش، گازهایی را نشان بدهد که رو به ما می‌آیند یا از ما دور می‌شوند.
این پوسته همچنین به دلیل این که بسیار متقاون و نیز بسیار نازک است ساختار چشمگیریست. با نمایش سرعت‌های گوناگون می‌توانیم این حیب کیهانی را به ورقه‌هایی مجازی تبدیل کنیم، درست مانند همان کاری که با برش‌نگاری (tomography) رایانه‌ای برای بدن انسان انجام می‌دهیم.
شناخت همنهش (ترکیب) شیمیایی پوسته‌ها و جو این ستارگان و چگونگی پیدایش این پوسته‌ها در اثر دسترفت جرم، برای این که بتوانیم روند فرگشت ستارگان در کیهان آغازین، و نیز دگرگونی‌های کهکشان‌ها را به درستی بشناسیم اهمیت دارد. پوسته‌هایی مانند همانی که ستاره‌ی یو تلمبه را در بر گرفته از نظر داشتن ساختارهای شیمیایی بر پایه‌ی کربن و دیگر عنصرها بسیار گوناگونند. آنها همچنین به بازیافت مواد کمک می‌کنند و در پیدایش حدود ۷۰% غبارهای میان ستاره‌ای نقش دارند.
—------------------------------------------
یادداشت:
۱] نام یو تلمبه (U Antliae) در واقع نشانگر اینست که این ستاره چهارمین ستاره با درخشش متغیر است که در صورت فلکی تلمبه سافته شده. نامگذاری چنین ستارگان تغییرپذیری از روی رشته‌ی پیچیده‌ایست که با یافته شدن هر چه بیشترِ آنها مرتب می‌شود و در این پیوند توضیح داده شده.
#صورت_قلکی_تلمبه #ستاره_متغیر
https://goo.gl/MWThMJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/U-Antliae.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------
* اخترشناسان نمایی زیبا و خیره‌کننده از یک حباب ظریف از مواد انفجاری پیرامون ستاره‌ای سرخ ثبت کرده‌اند. رصدهای آنها می‌تواند به اخترشناسان در بهتر شتاختنِ دگرگونی‌های ستارگان در گام‌های پایانی زندگی‌شان کمک کند.
رصدگرانِ بادقت به کمک یک دوربین دوچشمی می‌توانند در صورت فلکی جنوبی کم‌نورِ تلمبه (پمپ هوا) ستاره‌ای بسیار سرخ‌فام را ببینند که روشنی‌اش به آرامی هقته به هفته تغییر می‌کند. این ستاره‌ی سرخِ بسیار شگفت‌انگیز که حدود ۹۰۰ سال نوری از زمین دور است، با نام "یو تلمبه" (U Antliae) شناخته می‌شود و رصدهای تازه‌ای که با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) انجام شده پوسته‌ی کروی نازکی را پیرامون آن آشکار کرده است.
یو تلمبه [۱] یک ستاره‌ی کربنی است، ستاره‌ای تکامل‌یافته، خنک و درخشان از "شاخه‌ی ناهمساوی غول‌ها" (ای‌جی‌ان). این ستاره حدود ۲۷۰۰ سال پیش گامی از زندگی‌اش را گذراند که در آن به سرعت جرم از دست داد. در این گام که تنها چند صد سال به درازا کشید، موادی با سرعت از آن پس زده شد که با هم پوسته‌ی درون این عکسِ آلما را ساختند. بررسی‌های دقیق‌ترِ این پوسته همچنین نشانگر وجود ابرهای گازی تُنُک و پَرمانندیست که به نام "زیرساختارهای رشته‌ای" شناخته می‌شوند.
این تصویر دیدنی تنها با بهره از توانمندی بی‌همتای رادیوتلسکوپ آلما که در فلات چاخناتور در بیابان آتاکامای شیلی جای دارد به دست آمد که می‌تواند نماهایی پُروضوح در چندین طول موج پدید آورد. #آلما می‌تواند ساختارهایی بسیار کوچک‌تر از آنچه تاکنون می‌شد را در پوسته‌ی یو تلمبه ببیند.
دستاورد تازه‌ی آلما تنها یک تک تصویر نیست؛ آلما توانسته یک مجموعه داده‌ی سه‌بعدی (یک مکعبِ داده) درست کند که هر برش از آن را در طول موجی که کمی متفاوت است به دست آورده. دلیل این تفاوت‌ها #اثر_دوپلر است که باعث شده هر برش، گازهایی را نشان بدهد که رو به ما می‌آیند یا از ما دور می‌شوند.
این پوسته همچنین به دلیل این که بسیار متقاون و نیز بسیار نازک است ساختار چشمگیریست. با نمایش سرعت‌های گوناگون می‌توانیم این حیب کیهانی را به ورقه‌هایی مجازی تبدیل کنیم، درست مانند همان کاری که با برش‌نگاری (tomography) رایانه‌ای برای بدن انسان انجام می‌دهیم.
شناخت همنهش (ترکیب) شیمیایی پوسته‌ها و جو این ستارگان و چگونگی پیدایش این پوسته‌ها در اثر دسترفت جرم، برای این که بتوانیم روند فرگشت ستارگان در کیهان آغازین، و نیز دگرگونی‌های کهکشان‌ها را به درستی بشناسیم اهمیت دارد. پوسته‌هایی مانند همانی که ستاره‌ی یو تلمبه را در بر گرفته از نظر داشتن ساختارهای شیمیایی بر پایه‌ی کربن و دیگر عنصرها بسیار گوناگونند. آنها همچنین به بازیافت مواد کمک می‌کنند و در پیدایش حدود ۷۰% غبارهای میان ستاره‌ای نقش دارند.
—------------------------------------------
یادداشت:
۱] نام یو تلمبه (U Antliae) در واقع نشانگر اینست که این ستاره چهارمین ستاره با درخشش متغیر است که در صورت فلکی تلمبه سافته شده. نامگذاری چنین ستارگان تغییرپذیری از روی رشته‌ی پیچیده‌ایست که با یافته شدن هر چه بیشترِ آنها مرتب می‌شود و در این پیوند توضیح داده شده.
#صورت_قلکی_تلمبه #ستاره_متغیر
https://goo.gl/MWThMJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/U-Antliae.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«ستاره‌ای با حلقه‌های شگفت‌انگیز»
—---------------------------—
https://goo.gl/kc4eN4
چرا گرداگرد ستاره‌ی دهان ماهی (آلفا ماهی، فم‌الحوت) را حلقه‌ی بزرگی از یخ در بر گرفته؟
این ستاره‌ی شگفت‌انگیز -که به آسانی در آسمان شب دیده می‌شود- تنها حدود ۲۵ سال نوری از زمین دور است و تا جایی که دریافته‌ایم، دستکم یک سیاره دارد، با چندین قرص غبار درونی. سیاره‌ی آن، "دهان ماهی بی" به نام داگون نیز شناخته می‌شود.
از همه شگفت‌انگیزتر این که، گویا این ستاره یک حلقه‌ی بیرونی هم دارد که لبه‌ی درونی‌اش به گونه‌ی نامعمولی واضح و صاف است؛ این حلقه حدود ۲۰ سال پیش یافته شده بود.
در این تصویر که به تازگی توسط آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) گرفته شده، همین حلقه‌ی بیرونی را با جزییاتی کامل و بی‌سابقه می‌بینیم. حلقه به رنگ صورتی نشان داده شده و تصویر زمینه که عکس تلسکوپ هابل از سامانه‌ی دهان ماهی است نیز به رنگ آبی دیده می‌شود.[بیشتر بخوانید: * واضح‌ترین تصویر از حلقه غبار پیرامون ستاره "دهان ماهی" (https://goo.gl/6LGshu)]
بر پایه‌ی نظریه‌ی پیشرو، این حلقه در اثر برخوردهای خشن بی‌شمار میان دنباله‌دارهای یخی و خرده‌سیاره‌ها -تکه‌های ساختمانی سیاره‌ها- پدید آمده ولی مرزهای حلقه دستاورد گرانش سیاره‌هاییست که هنوز دیده نشده‌اند.
اگر این نظریه درست باشد، پس به احتمال بسیار همه‌ی سیاره‌های درونی سامانه‌ی دهان ماهی به گونه‌ای پیوسته زیر بمباران شهاب‌ها و دنباله‌دارهای بزرگند.
سامانه‌ی سیاره‌ای خود ما هم چهار میلیارد سال پیش، در روزگاری که به نام "واپسین بمباران سنگین" خوانده می‌شود، یک چنین چیزی را از سر گذرانده بوده.
#apod #سیاره_فراخورشیدی
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/Dagon.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------—
https://goo.gl/kc4eN4
چرا گرداگرد ستاره‌ی دهان ماهی (آلفا ماهی، فم‌الحوت) را حلقه‌ی بزرگی از یخ در بر گرفته؟
این ستاره‌ی شگفت‌انگیز -که به آسانی در آسمان شب دیده می‌شود- تنها حدود ۲۵ سال نوری از زمین دور است و تا جایی که دریافته‌ایم، دستکم یک سیاره دارد، با چندین قرص غبار درونی. سیاره‌ی آن، "دهان ماهی بی" به نام داگون نیز شناخته می‌شود.
از همه شگفت‌انگیزتر این که، گویا این ستاره یک حلقه‌ی بیرونی هم دارد که لبه‌ی درونی‌اش به گونه‌ی نامعمولی واضح و صاف است؛ این حلقه حدود ۲۰ سال پیش یافته شده بود.
در این تصویر که به تازگی توسط آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) گرفته شده، همین حلقه‌ی بیرونی را با جزییاتی کامل و بی‌سابقه می‌بینیم. حلقه به رنگ صورتی نشان داده شده و تصویر زمینه که عکس تلسکوپ هابل از سامانه‌ی دهان ماهی است نیز به رنگ آبی دیده می‌شود.[بیشتر بخوانید: * واضح‌ترین تصویر از حلقه غبار پیرامون ستاره "دهان ماهی" (https://goo.gl/6LGshu)]
بر پایه‌ی نظریه‌ی پیشرو، این حلقه در اثر برخوردهای خشن بی‌شمار میان دنباله‌دارهای یخی و خرده‌سیاره‌ها -تکه‌های ساختمانی سیاره‌ها- پدید آمده ولی مرزهای حلقه دستاورد گرانش سیاره‌هاییست که هنوز دیده نشده‌اند.
اگر این نظریه درست باشد، پس به احتمال بسیار همه‌ی سیاره‌های درونی سامانه‌ی دهان ماهی به گونه‌ای پیوسته زیر بمباران شهاب‌ها و دنباله‌دارهای بزرگند.
سامانه‌ی سیاره‌ای خود ما هم چهار میلیارد سال پیش، در روزگاری که به نام "واپسین بمباران سنگین" خوانده می‌شود، یک چنین چیزی را از سر گذرانده بوده.
#apod #سیاره_فراخورشیدی
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/Dagon.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«کشف حلقه‌های از غبار سرد پیرامون نزدیکترین ستاره»
—-------------------------------------------------
رصدهای آرایه‌ی آلما در شیلی به آشکارسازی گرد و غبار پیرامون نزدیکترین همسایه‌ی خورشید، پروکسیما قنطورس انجامیده. در این داده‌های تازه پرتوهایی دیده می‌شود که از غبار سرد در منطقه‌ای به فاصله‌ی ۱ تا ۴ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید (AU) از این ستاره می‌گسیلد. این داده‌ها همچنین نشانگر وجود کمربند غباری از این هم سردتر است که می‌توانند نشانه‌ی ساخته شدن سیاره‌هایی تازه در آن باشند. این ساختارها همانند کمربندهای بسیار گسترده‌تر در سامانه‌ی خورشیدی خودمانست و همچنین انتظار می‌رود از ذرات سنگ و یخی تشکیل شده‌اند که موفق به ساختن سیاره نشده بوده‌اند.
پروکسیما قنطورس نزدیکترین ستاره به سامانه‌ی خورشیدی ماست. این ستاره یک #کوتوله_سرخ کم‌نور در فاصله‌ی درست ۴ سال نوری ماست که در صورت فلکی جنوبی قنطورس دیده می‌شود. در سال ۲۰۱۶ یک سیاره‌ی زمین‌سان زیست‌پذیر به نام "پروکسیما بی" پیرامون آن یافته شد که به عنوان نزدیکترین #سیاره_فراخورشیدی به ما شناخته می‌شود. ولی گویا این سامانه چیزهایی بیشتر از تنها یک سیاره برای ارایه دارد. رصدهای تازه‌ای که با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) انجام شده تابشی را نشان می دهد که از ابرهای غبار کیهانی سرد پیرامون ستاره می‌تابد.
گیم آنگلادا [۱]، نوسنده‌ی اصلی این پژوهش از بنیاد اخترفیزیک اندلس (CSIC) در گرانادای اسپانیا این کشف ارزشمند را توضیح می‌دهد: «غبار پیرامون پروکسیما از این رو اهمیت دارد که پس از کشف سیاره‌ی سنگی پروکسیما بی، این نخستین نشانه از وجود یک سامانه‌ی سیاره‌ای پرجزییات، و نه یک سیاره‌ی تنها پیرامون این نزدیکترین همسایه‌ی خورشید است.»
@onestar_in_sevenskies
کمربندهای غبار بازمانده‌ی موادی هستند که در ساختن اجرام بزرگ‌تری مانند سیاره ناکام بوده‌اند. ذرات سنگ و یخ درون این کمربندها اندازه‌های گوناگونی دارند، از دانه‌های غبار کمتر از یک میلیمتر گرفته تا اجرام سیارک-گونه‌ای به قطر چند کیلومتر [۲].
به نظر می‌رسد این غبارها چند صد میلیون کیلومتر از پروکسیما قنطورس فاصله دارند و جرم کلی‌شان به حدود یک صدم جرم زمین می رسد. دمای این کمربند حدود ۲۳۰- در جه‌ی کلوین برآورد شده، به سردی کمربند کویپر در بخش بیرونی سامانه‌ی خودمان.
داده‌های آلما همچنین وجود کمربندی از این هم سردتر، در فاصله‌ی ۱۰ برابر بیشتر را نشان می‌دهند. اگر یک کمربند بیرونی تایید شود، با توجه به این که محیطی بسیار سرد در فاصله‌ی دور از یک ستاره‌ی کم‌نورتر و سردتر از خورشید است، ذات و سرشتی فریبنده خواهد داشت. هر دوی این کمربندها از ستاره بسیار دورترند تا سیاره‌ی پروکسیما بی؛ فاصله‌ی قنطورس بی از ستاره تنها ۴ میلیون کیلومتر است [۳].
گیم آنگلادا در توضیح پیامدهای این کشف می‌گوید: «این می‌تواند نشان دهد که ستاره‌ی پروکسیما قنطورس احتمالا یک سامانه‌ی چندسیاره‌ای دارد با تاریخچه‌ای سرشار از برهم‌کنش‌ها و برخوردها که به پیدایش چنین کمربند غباری انجامیده. پژوهش‌های بیشتر می‌تواند جایگاه سیاره‌های احتمالی دیگری که هنوز شناسایی نشده‌اند را نیز آشکار کند.»
سامانه‌ی سیاره‌ای پروکسیما قنطورس از یک جهت دیگر هم ارزش ویژه‌ای دارد: ...
ادامه در پست بعدی 👇👇👇👇👇
—-------------------------------------------------
رصدهای آرایه‌ی آلما در شیلی به آشکارسازی گرد و غبار پیرامون نزدیکترین همسایه‌ی خورشید، پروکسیما قنطورس انجامیده. در این داده‌های تازه پرتوهایی دیده می‌شود که از غبار سرد در منطقه‌ای به فاصله‌ی ۱ تا ۴ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید (AU) از این ستاره می‌گسیلد. این داده‌ها همچنین نشانگر وجود کمربند غباری از این هم سردتر است که می‌توانند نشانه‌ی ساخته شدن سیاره‌هایی تازه در آن باشند. این ساختارها همانند کمربندهای بسیار گسترده‌تر در سامانه‌ی خورشیدی خودمانست و همچنین انتظار می‌رود از ذرات سنگ و یخی تشکیل شده‌اند که موفق به ساختن سیاره نشده بوده‌اند.
پروکسیما قنطورس نزدیکترین ستاره به سامانه‌ی خورشیدی ماست. این ستاره یک #کوتوله_سرخ کم‌نور در فاصله‌ی درست ۴ سال نوری ماست که در صورت فلکی جنوبی قنطورس دیده می‌شود. در سال ۲۰۱۶ یک سیاره‌ی زمین‌سان زیست‌پذیر به نام "پروکسیما بی" پیرامون آن یافته شد که به عنوان نزدیکترین #سیاره_فراخورشیدی به ما شناخته می‌شود. ولی گویا این سامانه چیزهایی بیشتر از تنها یک سیاره برای ارایه دارد. رصدهای تازه‌ای که با بهره از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) انجام شده تابشی را نشان می دهد که از ابرهای غبار کیهانی سرد پیرامون ستاره می‌تابد.
گیم آنگلادا [۱]، نوسنده‌ی اصلی این پژوهش از بنیاد اخترفیزیک اندلس (CSIC) در گرانادای اسپانیا این کشف ارزشمند را توضیح می‌دهد: «غبار پیرامون پروکسیما از این رو اهمیت دارد که پس از کشف سیاره‌ی سنگی پروکسیما بی، این نخستین نشانه از وجود یک سامانه‌ی سیاره‌ای پرجزییات، و نه یک سیاره‌ی تنها پیرامون این نزدیکترین همسایه‌ی خورشید است.»
@onestar_in_sevenskies
کمربندهای غبار بازمانده‌ی موادی هستند که در ساختن اجرام بزرگ‌تری مانند سیاره ناکام بوده‌اند. ذرات سنگ و یخ درون این کمربندها اندازه‌های گوناگونی دارند، از دانه‌های غبار کمتر از یک میلیمتر گرفته تا اجرام سیارک-گونه‌ای به قطر چند کیلومتر [۲].
به نظر می‌رسد این غبارها چند صد میلیون کیلومتر از پروکسیما قنطورس فاصله دارند و جرم کلی‌شان به حدود یک صدم جرم زمین می رسد. دمای این کمربند حدود ۲۳۰- در جه‌ی کلوین برآورد شده، به سردی کمربند کویپر در بخش بیرونی سامانه‌ی خودمان.
داده‌های آلما همچنین وجود کمربندی از این هم سردتر، در فاصله‌ی ۱۰ برابر بیشتر را نشان می‌دهند. اگر یک کمربند بیرونی تایید شود، با توجه به این که محیطی بسیار سرد در فاصله‌ی دور از یک ستاره‌ی کم‌نورتر و سردتر از خورشید است، ذات و سرشتی فریبنده خواهد داشت. هر دوی این کمربندها از ستاره بسیار دورترند تا سیاره‌ی پروکسیما بی؛ فاصله‌ی قنطورس بی از ستاره تنها ۴ میلیون کیلومتر است [۳].
گیم آنگلادا در توضیح پیامدهای این کشف می‌گوید: «این می‌تواند نشان دهد که ستاره‌ی پروکسیما قنطورس احتمالا یک سامانه‌ی چندسیاره‌ای دارد با تاریخچه‌ای سرشار از برهم‌کنش‌ها و برخوردها که به پیدایش چنین کمربند غباری انجامیده. پژوهش‌های بیشتر می‌تواند جایگاه سیاره‌های احتمالی دیگری که هنوز شناسایی نشده‌اند را نیز آشکار کند.»
سامانه‌ی سیاره‌ای پروکسیما قنطورس از یک جهت دیگر هم ارزش ویژه‌ای دارد: ...
ادامه در پست بعدی 👇👇👇👇👇
«نبرد آتشین دو خدای کهکشانی در روزگار آغازین کیهان»
—---------------------------------------------------
* ستون‌های آفرینش در سحابی عقاب را که می‌شناسید؟ اگر نیرویی سهمگین باعث می‌شد نرخ ستاره‌زایی در این سحابی هزار برابر امروز شود، آن را چگونه می‌دیدیم؟
مشاهدات تازه نشان می‌دهند نقطه‌ی روشنی که در #صورت_فلکی_زرین‌ماهی یافته شده در حقیقت یک منطقه‌ی ستاره‌زایی آتشین با درخششی باورنکردنی است. این ستاره‌فشانی دستاورد نبرد و رویارویی‌های پی در پی دو #کهکشان_مارپیچی بسیار دوردست است.
سرخگرایی این دو ۶ است و نورشان در محدوده‌ی طول موج‌های میلیمتری و زیرمیلیمتری به چشم ما می‌رسد. از همین رو دومینیک ریکرز، اخترشناس دانشگاه کرنل در ایتاکای نیویرک، و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش تازه، به همراه گروهش این دو کهکشان برخوردی ستاره‌فشان را به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شمال شیلی رصد کردند. هر دوی این کهکشان‌ها از نظر ساختار همسان با کهکشان خودمانند که سحابی ستاره‌زای عقاب را هم در بر دارد.
یافته‌ها نشان می‌دهند که درخشش این دو کهکشان ستاره‌فشان تنها دستاورد برخورد آنها نیست. این دو ساختار مارپیچی که حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند و با هم به نام ADFS-27 شناخته شده‌اند، مواد ستاره‌سازشان هم بیشتر از کهکشان راه شیری است. در واقع به نوشته‌ی این پژوهشگران، گازهای ستاره‌ساز این سامانه ۵۰ برابر کهکشان راه شیری است.
کهکشان‌های ستاره‌فشان به نسبت کمیابند، و این گروه پژوهشی می‌گویند از یافتن این دو کهکشان بزرگ [ستاره‌فشان] نزدیک هم شگفت‌زده شده‌اند. رصد این دو همچنین نگاهی دیدنی به گذشته است: از آنجایی که این دو بسیار از ما دورند، ما در حقیقت داریم آنها را در زمانی می‌بینیم که تنها ۱ میلیارد سال از عمر کیهان می‌گذشته. در آن روزگار، دیگر فرآیند باز-یونش به پایان رسیده و کیهان شفاف و برای نور، گذرا شده بوده.
ریکرز می‌گوید: «با توجه به فاصله‌ی بسیارِ آنها از زمین و فعالیت #ستاره‌زایی آتشین هر دو، شاید بتوانیم بگوییم چیزی که داریم می‌بینیم خشن‌ترین ادغام کهکشانی است که تاکنون شناخته شده.» پیش‌بینی می‌شود این دو سرانجام به هم پیوسته و یک کهکشان بیضیگون بزرگ را بسازند. و از آنجایی که نور زمان می‌برد تا به چشم ما برسد، فاصله‌ی مکانی هم‌ارز فاصله‌ی زمانی می‌شود، و بنابراین ما داریم رویارویی این دو کهکشان را در وضعیتی که میلیاردها سال پیش داشته‌اند می‌بینیم، پس شاید تاکنون این نبرد کیهانی به پایان رسیده و دو کهکشان با هم یکی شده باشند.
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جونال منتشر شده.
#برخورد_کهکشانی
🔴 تصویر نخست یک برداشت هنری است🔴
https://goo.gl/gNeRGT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ADFS-27.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------
* ستون‌های آفرینش در سحابی عقاب را که می‌شناسید؟ اگر نیرویی سهمگین باعث می‌شد نرخ ستاره‌زایی در این سحابی هزار برابر امروز شود، آن را چگونه می‌دیدیم؟
مشاهدات تازه نشان می‌دهند نقطه‌ی روشنی که در #صورت_فلکی_زرین‌ماهی یافته شده در حقیقت یک منطقه‌ی ستاره‌زایی آتشین با درخششی باورنکردنی است. این ستاره‌فشانی دستاورد نبرد و رویارویی‌های پی در پی دو #کهکشان_مارپیچی بسیار دوردست است.
سرخگرایی این دو ۶ است و نورشان در محدوده‌ی طول موج‌های میلیمتری و زیرمیلیمتری به چشم ما می‌رسد. از همین رو دومینیک ریکرز، اخترشناس دانشگاه کرنل در ایتاکای نیویرک، و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش تازه، به همراه گروهش این دو کهکشان برخوردی ستاره‌فشان را به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) در شمال شیلی رصد کردند. هر دوی این کهکشان‌ها از نظر ساختار همسان با کهکشان خودمانند که سحابی ستاره‌زای عقاب را هم در بر دارد.
یافته‌ها نشان می‌دهند که درخشش این دو کهکشان ستاره‌فشان تنها دستاورد برخورد آنها نیست. این دو ساختار مارپیچی که حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند و با هم به نام ADFS-27 شناخته شده‌اند، مواد ستاره‌سازشان هم بیشتر از کهکشان راه شیری است. در واقع به نوشته‌ی این پژوهشگران، گازهای ستاره‌ساز این سامانه ۵۰ برابر کهکشان راه شیری است.
کهکشان‌های ستاره‌فشان به نسبت کمیابند، و این گروه پژوهشی می‌گویند از یافتن این دو کهکشان بزرگ [ستاره‌فشان] نزدیک هم شگفت‌زده شده‌اند. رصد این دو همچنین نگاهی دیدنی به گذشته است: از آنجایی که این دو بسیار از ما دورند، ما در حقیقت داریم آنها را در زمانی می‌بینیم که تنها ۱ میلیارد سال از عمر کیهان می‌گذشته. در آن روزگار، دیگر فرآیند باز-یونش به پایان رسیده و کیهان شفاف و برای نور، گذرا شده بوده.
ریکرز می‌گوید: «با توجه به فاصله‌ی بسیارِ آنها از زمین و فعالیت #ستاره‌زایی آتشین هر دو، شاید بتوانیم بگوییم چیزی که داریم می‌بینیم خشن‌ترین ادغام کهکشانی است که تاکنون شناخته شده.» پیش‌بینی می‌شود این دو سرانجام به هم پیوسته و یک کهکشان بیضیگون بزرگ را بسازند. و از آنجایی که نور زمان می‌برد تا به چشم ما برسد، فاصله‌ی مکانی هم‌ارز فاصله‌ی زمانی می‌شود، و بنابراین ما داریم رویارویی این دو کهکشان را در وضعیتی که میلیاردها سال پیش داشته‌اند می‌بینیم، پس شاید تاکنون این نبرد کیهانی به پایان رسیده و دو کهکشان با هم یکی شده باشند.
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جونال منتشر شده.
#برخورد_کهکشانی
🔴 تصویر نخست یک برداشت هنری است🔴
https://goo.gl/gNeRGT
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ADFS-27.html
—-------------------------------------------------
انال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies