«کهکشانی با یک سیاهچاله "خروس وزن"!»
—------------------------------------------—
https://goo.gl/kcqGxT
در این تصویر که با بهره از دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی تلسکوپ فضایی هابل (ACS) گرفته شده یک کهکشان در #صورت_فلکی_دوشیزه و به فاصله‌ی یک میلیارد سال نوری زمین را می‌بینیم. دوربین ACS که در سال ۲۰۰۲ روی #تلسکوپ_هابل نصب شد، میدان دید گسترده‌اش دو برابر دوربین پیش از خود است و با بهره از کیفیت بالای تصویربرداری و حسمندی افزوده‌اش، می‌تواند تصاویر خیره‌کننده‌ای مانند عکسی که اینجا می‌بینید بگیرد.
#کهکشان_مارپیچی زیبایی که در مرکز این عکس دیده می‌شود RX J1140.1+0307 نام دارد و یک پرسش جالب برای دانشمندان پدید آورده است. این کهکشان در نگاه نخست مانند یک کهکشان مارپیچی معمولی، بسیار همانند راه شیری به نظر می‌رسد، ولی خوب نخستین نماها می‌توانند گمراه‌کننده باشند.
کهکشان راه شیری، مانند بیشتر کهکشان‌های بزرگ در مرکزش یک #ابرسیاهچاله (#سیاهچاله ابرپرجرم) دارد، ولی برخی از کهکشان‌ها میزبان سیاهچاله‌هایی سبک‌تر و میان-وزن هستند. #RX_J1140_1_0307 یکی از این دسته کهکشان‌هاست- در حقیقت این کهکشان در مرکزش یکی از کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌های شناخته شده در هسته‌های درخشان کهکشانی را دارد. چیزی که دانشمندان را درباره‌ی این کهکشان ویژه سردرگم کرده اینست که محاسبات درباره‌ی آن با چیزی که دیده می‌شود جور در نمی‌آید.
مدل‌هایی که برای گسیلش از جرمی با چنین سیاهچاله‌ی مرکزیِ به نسبت سبکی ارایه شده نمی‌تواند پاسخگوی طیفِ گسیلیده از آن باشد؛ مگر این که فرض کنیم سازوکارهای دیگری در برهم‌کنش‌های میان بخش‌های درونی و بیرونیِ #قرص_برافزایشی این سیاهچاله نقش دارد که ما از آنها بی‌خبریم.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/blackhole.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------—
https://goo.gl/kcqGxT
در این تصویر که با بهره از دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی تلسکوپ فضایی هابل (ACS) گرفته شده یک کهکشان در #صورت_فلکی_دوشیزه و به فاصله‌ی یک میلیارد سال نوری زمین را می‌بینیم. دوربین ACS که در سال ۲۰۰۲ روی #تلسکوپ_هابل نصب شد، میدان دید گسترده‌اش دو برابر دوربین پیش از خود است و با بهره از کیفیت بالای تصویربرداری و حسمندی افزوده‌اش، می‌تواند تصاویر خیره‌کننده‌ای مانند عکسی که اینجا می‌بینید بگیرد.
#کهکشان_مارپیچی زیبایی که در مرکز این عکس دیده می‌شود RX J1140.1+0307 نام دارد و یک پرسش جالب برای دانشمندان پدید آورده است. این کهکشان در نگاه نخست مانند یک کهکشان مارپیچی معمولی، بسیار همانند راه شیری به نظر می‌رسد، ولی خوب نخستین نماها می‌توانند گمراه‌کننده باشند.
کهکشان راه شیری، مانند بیشتر کهکشان‌های بزرگ در مرکزش یک #ابرسیاهچاله (#سیاهچاله ابرپرجرم) دارد، ولی برخی از کهکشان‌ها میزبان سیاهچاله‌هایی سبک‌تر و میان-وزن هستند. #RX_J1140_1_0307 یکی از این دسته کهکشان‌هاست- در حقیقت این کهکشان در مرکزش یکی از کم‌جرم‌ترین سیاهچاله‌های شناخته شده در هسته‌های درخشان کهکشانی را دارد. چیزی که دانشمندان را درباره‌ی این کهکشان ویژه سردرگم کرده اینست که محاسبات درباره‌ی آن با چیزی که دیده می‌شود جور در نمی‌آید.
مدل‌هایی که برای گسیلش از جرمی با چنین سیاهچاله‌ی مرکزیِ به نسبت سبکی ارایه شده نمی‌تواند پاسخگوی طیفِ گسیلیده از آن باشد؛ مگر این که فرض کنیم سازوکارهای دیگری در برهم‌کنش‌های میان بخش‌های درونی و بیرونیِ #قرص_برافزایشی این سیاهچاله نقش دارد که ما از آنها بی‌خبریم.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/blackhole.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«کهکشانی با گذشته انفجاری»
—------------------------—
https://goo.gl/KQmT2R
بیش از ۷۵ میلیون سال نوری دورتر از زمین، در #صورت_فلکی_دوشیزه، کهکشانی به نام ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ جای دارد- یک #کهکشان_مارپیچی با گذشته‌ای به نسبت انفجاری.
ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ در ۱۷ آوریل ۱۷۸۴ توسط ویلیام هرشل یافته، و پس از چندی نامش وارد کاتالوگ عمومی نوین جان درایر شد. بیش از یک سده بعد، در ۲۳ آوریل ۱۹۶۸ یک بار دیگر نام این کهکشان بر سر زبان‌ها افتاد، زمانی که یک ابرنواختر گونه‌ی la (انفجار ستاره‌ای در یک سامانه‌ی دوتایی) در آن رخ داد: ابرنواختر اس‌ان ۱۹۶۸آی (SN 1968I).
ولی اس‌ان ۱۹۶۸آی تنها ابرنواختر این کهکشان نبود. چند دهه بعد رُمبش یک ستاره‌ی بزرگ به #ابرنواختر دیگری به نام اس‌ان ۲۰۰۷سی (SN 2007c) در این کهکشان انجامید. البته این تصویر زیبا هیچ ابرنواختری را نشان نمی‌دهد؛ تک‌ستاره‌ی درخشانی که در تصویر دیده می‌شود هم یکی از ستارگان کهکشان خودمان است.
این عکس به کمک داده های نور دیدنی و فرابنفش-نزدیکِ دستگاه FORS (طیف‌نگار کاهنده‌ی کانون با پراکنش کم) بر روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، #VLT) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا درست شده است. دستگاه فورس آچار فرانسه‌ی ابزارهای اِسو است زیرا می‌تواند اجرام گوناگون کیهانی را در طول موج‌های گوناگون بررسی کند. همچنین برخی از نمادین‌ترین عکس‌هایی که تاکنون وی‌ال‌تی گرفته نیز به کمک آن بوده است.
داده‌هایی که در ساخت این تصویر به کار رفته توسط کاربر جاش برینگتون از بایگانی اسو برگزیده شده و وارد رقابت‌های پردازش تصویر #گنج‌های_پنهان شده است.
#NGC_4981
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC4981.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
https://goo.gl/KQmT2R
بیش از ۷۵ میلیون سال نوری دورتر از زمین، در #صورت_فلکی_دوشیزه، کهکشانی به نام ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ جای دارد- یک #کهکشان_مارپیچی با گذشته‌ای به نسبت انفجاری.
ان‌جی‌سی ۴۹۸۱ در ۱۷ آوریل ۱۷۸۴ توسط ویلیام هرشل یافته، و پس از چندی نامش وارد کاتالوگ عمومی نوین جان درایر شد. بیش از یک سده بعد، در ۲۳ آوریل ۱۹۶۸ یک بار دیگر نام این کهکشان بر سر زبان‌ها افتاد، زمانی که یک ابرنواختر گونه‌ی la (انفجار ستاره‌ای در یک سامانه‌ی دوتایی) در آن رخ داد: ابرنواختر اس‌ان ۱۹۶۸آی (SN 1968I).
ولی اس‌ان ۱۹۶۸آی تنها ابرنواختر این کهکشان نبود. چند دهه بعد رُمبش یک ستاره‌ی بزرگ به #ابرنواختر دیگری به نام اس‌ان ۲۰۰۷سی (SN 2007c) در این کهکشان انجامید. البته این تصویر زیبا هیچ ابرنواختری را نشان نمی‌دهد؛ تک‌ستاره‌ی درخشانی که در تصویر دیده می‌شود هم یکی از ستارگان کهکشان خودمان است.
این عکس به کمک داده های نور دیدنی و فرابنفش-نزدیکِ دستگاه FORS (طیف‌نگار کاهنده‌ی کانون با پراکنش کم) بر روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، #VLT) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا درست شده است. دستگاه فورس آچار فرانسه‌ی ابزارهای اِسو است زیرا می‌تواند اجرام گوناگون کیهانی را در طول موج‌های گوناگون بررسی کند. همچنین برخی از نمادین‌ترین عکس‌هایی که تاکنون وی‌ال‌تی گرفته نیز به کمک آن بوده است.
داده‌هایی که در ساخت این تصویر به کار رفته توسط کاربر جاش برینگتون از بایگانی اسو برگزیده شده و وارد رقابت‌های پردازش تصویر #گنج‌های_پنهان شده است.
#NGC_4981
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/NGC4981.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«پوسته‌های یک کهکشان همنوع‌خوار»
—---------------------------------
ام۸۹، یکی از اجرام پرآوازه‌ی کاتالوگ مسیه، یک #کهکشان_بیضیگون به ظاهر ساده است که با پوسته‌ها و توده‌هایی کم‌نور آراسته شده.
دلیل پیدایش این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی شاید زیر سر دنباله‌های کشندی باشد که در پی بلعیدن چندین کهکشان کوچک در چند میلیارد سال گذشته به جا مانده باشند. این پوسته‌ها شاید هم دستاورد برخورد با یک کهکشان بزرگ دیگر باشند: در این روند مرکزهای دو کهکشان با نزدیک شدن به یکدیگر شروع به نوسان پیرامون یک مرکز مشترک می‌کنند. این نوسان امواج چگالی‌ای پدید می‌آورد که به بیرون گسترده شده و همین پوسته‌های ستاره‌ای را در پیکره‌ی کهکشان پدید می‌آورند، درست مانند سطح یک آبگیر آرام که با به هم خوردن سطحش، در آن موج‌هایی به بیرون پخش می‌شود.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در گذشته‌ی نزدیک پدید آمده‌اند، و هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ واقعا یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برخوردهای پی در پی با کهکشان‌های کوچک‌ترِ نزدیک و برافزایش مواد از آنهاست.
هاله‌ی کهکشان راه شیری نمونه‌ای از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ام۸۹ یکی از کهکشان‌های خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه در #صورت_فلکی_دوشیزه است و حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/FSLnQM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/M89.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------
ام۸۹، یکی از اجرام پرآوازه‌ی کاتالوگ مسیه، یک #کهکشان_بیضیگون به ظاهر ساده است که با پوسته‌ها و توده‌هایی کم‌نور آراسته شده.
دلیل پیدایش این پوسته‌ها هنوز ناشناخته است، ولی شاید زیر سر دنباله‌های کشندی باشد که در پی بلعیدن چندین کهکشان کوچک در چند میلیارد سال گذشته به جا مانده باشند. این پوسته‌ها شاید هم دستاورد برخورد با یک کهکشان بزرگ دیگر باشند: در این روند مرکزهای دو کهکشان با نزدیک شدن به یکدیگر شروع به نوسان پیرامون یک مرکز مشترک می‌کنند. این نوسان امواج چگالی‌ای پدید می‌آورد که به بیرون گسترده شده و همین پوسته‌های ستاره‌ای را در پیکره‌ی کهکشان پدید می‌آورند، درست مانند سطح یک آبگیر آرام که با به هم خوردن سطحش، در آن موج‌هایی به بیرون پخش می‌شود.
دلیل واقعی هر چه باشد، این تصویر به خوبی این موضوع که روز به روز پذیرفتنی‌تر می‌شود را می‌نمایاند که دستکم برخی از کهکشان‌های بیضیگون در گذشته‌ی نزدیک پدید آمده‌اند، و هاله‌های بیرونی بیشتر کهکشان‌های بزرگ واقعا یکدست نیستند بلکه پیچیدگی‌هایی دارند که دستاورد برخوردهای پی در پی با کهکشان‌های کوچک‌ترِ نزدیک و برافزایش مواد از آنهاست.
هاله‌ی کهکشان راه شیری نمونه‌ای از چنین پیچیدگی‌های نامنتظره‌ایست.
ام۸۹ یکی از کهکشان‌های خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه در #صورت_فلکی_دوشیزه است و حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.
#apod #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/FSLnQM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/M89.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«دنباله‌داری که دیگر هرگز دیده نخواهد شد»
—---------------------------------------
https://goo.gl/wcyot5
دنباله‌دار جانسون (سی/۲۰۱۵ وی۲) را یادتان هست؟ [اینجا درباره‌اش خوانده بودید: * دنباله‌داری که خورشید آن را به ژرفای فضا پرتاب خواهد کرد (https://goo.gl/wYrEGU)]
این دنباله‌دار اکنون تازه وارد صورت فلکیِ پر از کهکشانِ دوشیزه شده و دارد از کنار آرایه‌ی زیبایی از سامانه‌های ستاره‌ای می‌گذرد. ستاره‌شناس آماتور، رونالدو لیگوستری به کمک یک تلسکوپ کنترل از راه دور در نیومکزیکو در روز ۱۸ ژوئن این عکس را از این دنباله‌دار گرفت.
وی می‌گوید: «دنباله‌دار جانسون نزدیک کهکشان‌های بسیاری دیده می‌شود. و شاید در هفته‌های آینده با ادامه‌ی سفرش و گذشتن از کنار خوشه‌ی دوشیزه با کهکشان‌های بیشتری هم دیدار کنذد.»
این دنباله‌دار زیبا همین چند روز پیش از نزدیکترین نقطه‌ی مدارش به خورشید گذشت (۱.۶ یکای اخترشناسی یا AU)، دیداری که آغازگر سفری بی‌بازگشت برای او شد. دنباله‌دار جانسون یک مدار هذلولی دارد، یعنی گرانش خورشید دارد آن را به ژرفای فضا پرتاب می‌کند. این واپسین دیدار دنباله‌دار جانسون از بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی است و به احتمال بسیار برای همیشه در دل فضا ناپدید خواهد شد.
این شب‌ها زمان مناسب برای تماشای #دنباله‌دار جانسون از روز زمین است. روشنایی این دنباله‌دار اکنون هم‌ارز یک ستاره از قدر ۸+ است، یعنی با چشم نامسلح دیده نمی‌شود ولی هدفی خوب و آسان برای تلسکوپ‌های خانگی است.
در روز ۲۲ ژوئن، دنباله‌دار جانسون از استوای آسمانی می‌گذرد و به سوی جنوب می‌رود، که به ستاره‌شناسان استرالیا، نیوزیلند، جنوب آفریقا و آمریکای جنوبی شانسی برای تماشای آن و پیشروی‌اش به سوی فضای میان‌ستاره‌ای می‌دهد.
#صورت_فلکی_دوشیزه
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/C2015V2.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
https://goo.gl/wcyot5
دنباله‌دار جانسون (سی/۲۰۱۵ وی۲) را یادتان هست؟ [اینجا درباره‌اش خوانده بودید: * دنباله‌داری که خورشید آن را به ژرفای فضا پرتاب خواهد کرد (https://goo.gl/wYrEGU)]
این دنباله‌دار اکنون تازه وارد صورت فلکیِ پر از کهکشانِ دوشیزه شده و دارد از کنار آرایه‌ی زیبایی از سامانه‌های ستاره‌ای می‌گذرد. ستاره‌شناس آماتور، رونالدو لیگوستری به کمک یک تلسکوپ کنترل از راه دور در نیومکزیکو در روز ۱۸ ژوئن این عکس را از این دنباله‌دار گرفت.
وی می‌گوید: «دنباله‌دار جانسون نزدیک کهکشان‌های بسیاری دیده می‌شود. و شاید در هفته‌های آینده با ادامه‌ی سفرش و گذشتن از کنار خوشه‌ی دوشیزه با کهکشان‌های بیشتری هم دیدار کنذد.»
این دنباله‌دار زیبا همین چند روز پیش از نزدیکترین نقطه‌ی مدارش به خورشید گذشت (۱.۶ یکای اخترشناسی یا AU)، دیداری که آغازگر سفری بی‌بازگشت برای او شد. دنباله‌دار جانسون یک مدار هذلولی دارد، یعنی گرانش خورشید دارد آن را به ژرفای فضا پرتاب می‌کند. این واپسین دیدار دنباله‌دار جانسون از بخش درونی سامانه‌ی خورشیدی است و به احتمال بسیار برای همیشه در دل فضا ناپدید خواهد شد.
این شب‌ها زمان مناسب برای تماشای #دنباله‌دار جانسون از روز زمین است. روشنایی این دنباله‌دار اکنون هم‌ارز یک ستاره از قدر ۸+ است، یعنی با چشم نامسلح دیده نمی‌شود ولی هدفی خوب و آسان برای تلسکوپ‌های خانگی است.
در روز ۲۲ ژوئن، دنباله‌دار جانسون از استوای آسمانی می‌گذرد و به سوی جنوب می‌رود، که به ستاره‌شناسان استرالیا، نیوزیلند، جنوب آفریقا و آمریکای جنوبی شانسی برای تماشای آن و پیشروی‌اش به سوی فضای میان‌ستاره‌ای می‌دهد.
#صورت_فلکی_دوشیزه
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/C2015V2.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«از چشم‌های مارکاریان تا زیبای خفته»
—---------------------------------
این نمای گسترده و موزاییکی تلسکوپی از بالا به پایین، زنجیره‌ای از کهکشان‌ها به نام "زنجیره‌ی مارکاریان" از هسته‌ی خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه تا کهکشان مارپیچی غبارآلود ام ۶۴ را نشان می‌دهد.
این چشم‌انداز پهنه‌ای به گستردگی ۲۰ برابر قرص کامل ماه از آسمان باشکوه شبانه را در بر گرفته، پهنه‌ای که انباشته از ستارگان پیش‌زمینه در #صورت_فلکی_دوشیزه و صورت فلکی آراسته‌ی گیسو، و سحابی‌های غبارآلودیست که بر فراز صفحه‌ی کهکشان راه شیری شناور بوده و به نام "سحابی‌های شار یکپارچه" شناخته می‌شوند.
اگر دقت کنید، می‌توانید "چشم‌های مارکاریان" را در بالای چارچوب ببینید، یک جفت کهکشان برخوردی پرآوازه که نزدیک ام۸۷، کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خوشه‌ی دوشیزه دیده می‌شوند. در پایین چارچوب هم به ام۶۴ می‌رسیم که به نام کهکشان سیه‌چشم و یا زیبای خفته نیز شناخته می‌شود. [تصویر بعدی را هم ببینید]
خوشه‌ی دوشیزه نزدیکترین خوشه‌ی بزرگ کهکشانی به گروه محلی ماست. کهکشان‌های این خوشه حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند ولی ام۶۴ تنها ۱۷ میلیون سال نوری از ما دور است.
#apod
#خوشه_کهکشانی
https://goo.gl/pbq4AV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/MarkarianChain.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------
این نمای گسترده و موزاییکی تلسکوپی از بالا به پایین، زنجیره‌ای از کهکشان‌ها به نام "زنجیره‌ی مارکاریان" از هسته‌ی خوشه‌ی کهکشانی دوشیزه تا کهکشان مارپیچی غبارآلود ام ۶۴ را نشان می‌دهد.
این چشم‌انداز پهنه‌ای به گستردگی ۲۰ برابر قرص کامل ماه از آسمان باشکوه شبانه را در بر گرفته، پهنه‌ای که انباشته از ستارگان پیش‌زمینه در #صورت_فلکی_دوشیزه و صورت فلکی آراسته‌ی گیسو، و سحابی‌های غبارآلودیست که بر فراز صفحه‌ی کهکشان راه شیری شناور بوده و به نام "سحابی‌های شار یکپارچه" شناخته می‌شوند.
اگر دقت کنید، می‌توانید "چشم‌های مارکاریان" را در بالای چارچوب ببینید، یک جفت کهکشان برخوردی پرآوازه که نزدیک ام۸۷، کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خوشه‌ی دوشیزه دیده می‌شوند. در پایین چارچوب هم به ام۶۴ می‌رسیم که به نام کهکشان سیه‌چشم و یا زیبای خفته نیز شناخته می‌شود. [تصویر بعدی را هم ببینید]
خوشه‌ی دوشیزه نزدیکترین خوشه‌ی بزرگ کهکشانی به گروه محلی ماست. کهکشان‌های این خوشه حدود ۵۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند ولی ام۶۴ تنها ۱۷ میلیون سال نوری از ما دور است.
#apod
#خوشه_کهکشانی
https://goo.gl/pbq4AV
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/MarkarianChain.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«از ریزموج‌ها تا مگامیزرها»
—-------------------------
پدیده‌های کیهانی پرتوهایی گوناگون در سرتاسر #طیف_الکترومغناطیسی می‌گسیلند- از پرتوهای پرانرژی گاما که از نیرومندترین رویدادهای کیهان سرچشمه می‌گیرند گرفته تا امواج کم‌ارژی‌ترِ ریزموج و امواج رادیویی.
امواج ریزموج (مایکروویو)، همان امواجی که می‌توانند ناهار ما را گرم کنند، از بسیاری از چشمه‌های اخترفیزیکی سرچشمه می‌گیرند، از جمله گسیلنده‌های نیرومندی که به نام مِیزر شناخته می‌شوند و لیزرهای ریزموج می گسیلند، چشمه‌هایی از این هم نیرومدتر با نام هراس‌انگیز مگامیزر، و مرکز برخی از کهکشان‌ها، به ویژه مرکزهای کهکشانی درخشان و پرانرژی که به نام "هسته‌ی کهکشانی فعال" (AGN) شناخته می‌شوند. گمان می‌رود خود این مرکزها هم به نوبه‌ی خود از #ابرسیاهچاله ها (سیاهچاله‌های کلان‌جرم) نیرو می‌گیرند: آنها مواد پیرامون خود را می‌بلعند و در این فرآیند، فواره‌ها و پرتوهایی درخشان پدید می‌آورند.
دو کهکشانی که در این عکس تلسکوپ فضایی هابل دیده می‌شود با نام‌های MCG+01-38-004 (کهکشان سرخ‌فام بالایی)، و MCG+01-38-005 (کهکشان آبی‌فام پایینی) شناخته می‌شوند. این دو #کهکشان_برخوردیِ حدود ۴۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند و در #صورت_فلکی_دوشیزه دیده می‌شوند.
کهکشان پایینی گونه‌ی ویژه‌ای از مگامیزرهاست؛ هسته‌ی فعال آن مقدار بسیار هنگفتی انرژی به بیرون می‌دمد که ابرهای "آب" پیرامونش را به تابش واداشته. اتم‌های اکسیژن و هیدروژنِ این آب‌ها هم می‌توانند بخشی از این انرژی را جذب کرده و آن را در طول موجی ویژه بازگسیلند، که یکی از این طول موج‌ها در منطقه‌ی ریزموجِ طیف است. بنابراین، کهکشان پایینی به نام یک "مگامیزر آبی" شناخته می‌شود!
اخترشناسان می‌تواند از این اجرام برای بررسی ویژگی‌های بنیادین کیهان بهره بگیرند. پرتوهای ریزموج MCG+01-38-005 در محاسبه‌ی یک مقدار پالایش یافته برای ثابت هابل (نرخ گسترش کیهان) به کار رفته است. این ثابت به نام اخترشناسی‌ست که رصدهایش به کشف پدیده‌ی گسترش (انبساط) کیهان انجامید و همچنین #تلسکوپ_فضایی_هابل نیز نام او را بر خود دارد: ادوین هابل.
https://goo.gl/zRu9tc
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/megamaser.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
—-------------------------
پدیده‌های کیهانی پرتوهایی گوناگون در سرتاسر #طیف_الکترومغناطیسی می‌گسیلند- از پرتوهای پرانرژی گاما که از نیرومندترین رویدادهای کیهان سرچشمه می‌گیرند گرفته تا امواج کم‌ارژی‌ترِ ریزموج و امواج رادیویی.
امواج ریزموج (مایکروویو)، همان امواجی که می‌توانند ناهار ما را گرم کنند، از بسیاری از چشمه‌های اخترفیزیکی سرچشمه می‌گیرند، از جمله گسیلنده‌های نیرومندی که به نام مِیزر شناخته می‌شوند و لیزرهای ریزموج می گسیلند، چشمه‌هایی از این هم نیرومدتر با نام هراس‌انگیز مگامیزر، و مرکز برخی از کهکشان‌ها، به ویژه مرکزهای کهکشانی درخشان و پرانرژی که به نام "هسته‌ی کهکشانی فعال" (AGN) شناخته می‌شوند. گمان می‌رود خود این مرکزها هم به نوبه‌ی خود از #ابرسیاهچاله ها (سیاهچاله‌های کلان‌جرم) نیرو می‌گیرند: آنها مواد پیرامون خود را می‌بلعند و در این فرآیند، فواره‌ها و پرتوهایی درخشان پدید می‌آورند.
دو کهکشانی که در این عکس تلسکوپ فضایی هابل دیده می‌شود با نام‌های MCG+01-38-004 (کهکشان سرخ‌فام بالایی)، و MCG+01-38-005 (کهکشان آبی‌فام پایینی) شناخته می‌شوند. این دو #کهکشان_برخوردیِ حدود ۴۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارند و در #صورت_فلکی_دوشیزه دیده می‌شوند.
کهکشان پایینی گونه‌ی ویژه‌ای از مگامیزرهاست؛ هسته‌ی فعال آن مقدار بسیار هنگفتی انرژی به بیرون می‌دمد که ابرهای "آب" پیرامونش را به تابش واداشته. اتم‌های اکسیژن و هیدروژنِ این آب‌ها هم می‌توانند بخشی از این انرژی را جذب کرده و آن را در طول موجی ویژه بازگسیلند، که یکی از این طول موج‌ها در منطقه‌ی ریزموجِ طیف است. بنابراین، کهکشان پایینی به نام یک "مگامیزر آبی" شناخته می‌شود!
اخترشناسان می‌تواند از این اجرام برای بررسی ویژگی‌های بنیادین کیهان بهره بگیرند. پرتوهای ریزموج MCG+01-38-005 در محاسبه‌ی یک مقدار پالایش یافته برای ثابت هابل (نرخ گسترش کیهان) به کار رفته است. این ثابت به نام اخترشناسی‌ست که رصدهایش به کشف پدیده‌ی گسترش (انبساط) کیهان انجامید و همچنین #تلسکوپ_فضایی_هابل نیز نام او را بر خود دارد: ادوین هابل.
https://goo.gl/zRu9tc
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/megamaser.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
«کشف نزدیکترین سیاره‌ای که می‌تواند "واقعا" مناسب زندگی باشد»
—------------------------------------------------------—
سیاره‌ی فراخورشیدی نویافته‌ای که به گرد یک ستاره‌ی نزدیک می‌گردد، شاید نزدیکترین سیاره‌ی واقعا مناسب برای زندگی باشد. این سیاره‌ی هم‌اندازه‌ی زمین که "راس ۱۲۸بی" (Ross 128b) نام گرفته، تنها ۱۱ سال نوری از ما فاصله دارد و گمان می‌رود آب و هوایی معتدل با دماهایی میان یخبندان ۶۰- و دلپذیر ۲۰+ درجه‌ی سانتیگراد داشته باشد.
این می‌تواند بدین معنی باشد که اگر اقیانوس‌ها و دریاهایی روی آن باشد، زندگی هم می‌تواند در آنها جوانه بزند. ولی بهترین خبر برای زیست‌پذیری راس ۱۲۸بی اینست که میزبانش ستاره‌ای آرام است. مانند بسیاری از سیاره‌های فراخورشیدی که تاکنون یافته‌ایم، این سیاره هم در مداری تنگ به گرد یک کوتوله‌ی سرخ کم‌نور و سرد در #صورت_فلکی_دوشیزه می‌گردد، با فاصله‌ای ۲۰ برابر کمتر از فاصله‌ی زمین و خورشید.
منطقه‌ی زیست‌پذیر برای یک کوتوله‌ی سرخ معمولا بسیار نزدیک به ستاره است (منطقه‌ی زیست‌پذیر کمربند دمایی باریکی پیرامون یک ستاره است که سیاره‌ها در آن می‌توانند آب مایع روی سطحشان داشته باشند، بدون آن که یخ بزند یا بخار شود). از آنجایی که کوتوله‌های سرخ فوران‌های مرگباری از پرتوهای فرابنفش و X دارند، می‌توانند خطرناک باشند. سیاره‌های نزدیک به بیشتر کوتوله‌های سرخ می‌توانند به شدت زیر پرتوهای زیانبار باشند و از همین رو بسیاری از اخترشناسان تردید دارند که زندگی روی آنها امکان‌پذیر باشد، حتی اگر در کمربند زندگی پیرامون ستاره جای داشته باشند.
ولی ستاره‌ی میزبان راس ۱۲۸بی بسیار آرام‌تر از کوتوله‌های سرخ معمولی است. حتی با این که مدار این سیاره بسیار به ستاره نزدیک است، ولی پرتوهایی که از آن دریافت می‌کند تنها حدود ۱.۳۸ برابر زمین است.
لنگش ستاره
شرایط بر روی پروکسیما قنطورس بی، نزدیکترین فراسیاره‌ای نسبت به زمین که در منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره‌اش جای دارد، گویا ملایمت کمتری دارد. ستاره‌ی آن، پروکسیما قنطورس هم یک کوتوله‌ی سرخ است ولی به طور منظم فوران‌هایی از پرتوها و ذرات باد ستاره‌ای به بیرون می‌دمد که به اندازه‌‌ای نیرومند هستند که بتوانند جو یک سیاره‌ی نزدیکش را از آن جدا کنند.
زاویه بونفیل از دانشگاه گرنوبل فرانسه و رهبر گروه پژوهشی که این کشف را انجام دادند می‌گوید به نظر می‌رسد در همسنجی با پروکسیما قنطورس و بسیاری از دیگر کوتوله‌های سرخ، «راس ۱۲۸ ستاره‌ی بسیار آرام‌تریست، و بنابراین سیاره‌هایش هم می‌توانند نزدیکترین زیستگاه‌های مناسبی که می‌شناسیم باشند.» مقاله‌ی این دانشمندان به زودی در نشریه‌ی "استرونومی اند استروفیزیکز" منتشر خواهد شد.
راس ۱۲۸بی نه تنها توان زیست‌پذیری‌اش بیش از پروکسیما قنطور بی است، بلکه دارد رو به زمین می‌آید. به گفته‌ی این پژوهشگران، تا حدود ۷۹۰۰۰ سال دیگر راس ۱۲۸بی نزدیکترین همسایه‌ی خورشید، و بنابراین راس ۱۲۸بی نزدیکترین فراسیاره (#سیاره_فراخورشیدی) به ما خواهند بود.
راس ۱۲۸بی با یک دستگاه سیاره‌یاب بر روی تلسکوپ ۳.۶ متری رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در لاسیا، شیلی یافته شد. این دستگاه با نام "سیاره‌یاب دقت بالا با بهره از سرعت شعاعی" (هارپز، HARPS) به جستجوی لنگش‌های اندک در حرکت‌های یک ستاره می‌پردازد که در اثر کشاکش گرانشی میان ستاره و سیاره‌هایش پدید آمده باشد. اخترشناسان با این خوانش‌ها می‌توانند جرم و مدار یک سیاره را برآورد کنند.
با این که راس ۱۲۸بی به عنوان یک سیاره‌ی معتدل در نظر گرفته شده، ولی اخترشناسان هنوز به درستی نمی‌دانند در چه جایی نسبت به به منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره جای دارد. از آنجایی که این سیاره در مدارش، از میان ما و ستاره‌اش نمی‌گذرد، بررسی دقیق‌تر آن برای یافتن این پرسش کار دشواریست.
این می‌تواند یک آبادی برای زندگی باشد. شاید هم دوزخی مانند ناهید، یا برهوتی یخ‌زده بدون امکان آب مایع سطحی.
https://goo.gl/HgXLdt
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Ross128b.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------—
سیاره‌ی فراخورشیدی نویافته‌ای که به گرد یک ستاره‌ی نزدیک می‌گردد، شاید نزدیکترین سیاره‌ی واقعا مناسب برای زندگی باشد. این سیاره‌ی هم‌اندازه‌ی زمین که "راس ۱۲۸بی" (Ross 128b) نام گرفته، تنها ۱۱ سال نوری از ما فاصله دارد و گمان می‌رود آب و هوایی معتدل با دماهایی میان یخبندان ۶۰- و دلپذیر ۲۰+ درجه‌ی سانتیگراد داشته باشد.
این می‌تواند بدین معنی باشد که اگر اقیانوس‌ها و دریاهایی روی آن باشد، زندگی هم می‌تواند در آنها جوانه بزند. ولی بهترین خبر برای زیست‌پذیری راس ۱۲۸بی اینست که میزبانش ستاره‌ای آرام است. مانند بسیاری از سیاره‌های فراخورشیدی که تاکنون یافته‌ایم، این سیاره هم در مداری تنگ به گرد یک کوتوله‌ی سرخ کم‌نور و سرد در #صورت_فلکی_دوشیزه می‌گردد، با فاصله‌ای ۲۰ برابر کمتر از فاصله‌ی زمین و خورشید.
منطقه‌ی زیست‌پذیر برای یک کوتوله‌ی سرخ معمولا بسیار نزدیک به ستاره است (منطقه‌ی زیست‌پذیر کمربند دمایی باریکی پیرامون یک ستاره است که سیاره‌ها در آن می‌توانند آب مایع روی سطحشان داشته باشند، بدون آن که یخ بزند یا بخار شود). از آنجایی که کوتوله‌های سرخ فوران‌های مرگباری از پرتوهای فرابنفش و X دارند، می‌توانند خطرناک باشند. سیاره‌های نزدیک به بیشتر کوتوله‌های سرخ می‌توانند به شدت زیر پرتوهای زیانبار باشند و از همین رو بسیاری از اخترشناسان تردید دارند که زندگی روی آنها امکان‌پذیر باشد، حتی اگر در کمربند زندگی پیرامون ستاره جای داشته باشند.
ولی ستاره‌ی میزبان راس ۱۲۸بی بسیار آرام‌تر از کوتوله‌های سرخ معمولی است. حتی با این که مدار این سیاره بسیار به ستاره نزدیک است، ولی پرتوهایی که از آن دریافت می‌کند تنها حدود ۱.۳۸ برابر زمین است.
لنگش ستاره
شرایط بر روی پروکسیما قنطورس بی، نزدیکترین فراسیاره‌ای نسبت به زمین که در منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره‌اش جای دارد، گویا ملایمت کمتری دارد. ستاره‌ی آن، پروکسیما قنطورس هم یک کوتوله‌ی سرخ است ولی به طور منظم فوران‌هایی از پرتوها و ذرات باد ستاره‌ای به بیرون می‌دمد که به اندازه‌‌ای نیرومند هستند که بتوانند جو یک سیاره‌ی نزدیکش را از آن جدا کنند.
زاویه بونفیل از دانشگاه گرنوبل فرانسه و رهبر گروه پژوهشی که این کشف را انجام دادند می‌گوید به نظر می‌رسد در همسنجی با پروکسیما قنطورس و بسیاری از دیگر کوتوله‌های سرخ، «راس ۱۲۸ ستاره‌ی بسیار آرام‌تریست، و بنابراین سیاره‌هایش هم می‌توانند نزدیکترین زیستگاه‌های مناسبی که می‌شناسیم باشند.» مقاله‌ی این دانشمندان به زودی در نشریه‌ی "استرونومی اند استروفیزیکز" منتشر خواهد شد.
راس ۱۲۸بی نه تنها توان زیست‌پذیری‌اش بیش از پروکسیما قنطور بی است، بلکه دارد رو به زمین می‌آید. به گفته‌ی این پژوهشگران، تا حدود ۷۹۰۰۰ سال دیگر راس ۱۲۸بی نزدیکترین همسایه‌ی خورشید، و بنابراین راس ۱۲۸بی نزدیکترین فراسیاره (#سیاره_فراخورشیدی) به ما خواهند بود.
راس ۱۲۸بی با یک دستگاه سیاره‌یاب بر روی تلسکوپ ۳.۶ متری رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در لاسیا، شیلی یافته شد. این دستگاه با نام "سیاره‌یاب دقت بالا با بهره از سرعت شعاعی" (هارپز، HARPS) به جستجوی لنگش‌های اندک در حرکت‌های یک ستاره می‌پردازد که در اثر کشاکش گرانشی میان ستاره و سیاره‌هایش پدید آمده باشد. اخترشناسان با این خوانش‌ها می‌توانند جرم و مدار یک سیاره را برآورد کنند.
با این که راس ۱۲۸بی به عنوان یک سیاره‌ی معتدل در نظر گرفته شده، ولی اخترشناسان هنوز به درستی نمی‌دانند در چه جایی نسبت به به منطقه‌ی زیست‌پذیر ستاره جای دارد. از آنجایی که این سیاره در مدارش، از میان ما و ستاره‌اش نمی‌گذرد، بررسی دقیق‌تر آن برای یافتن این پرسش کار دشواریست.
این می‌تواند یک آبادی برای زندگی باشد. شاید هم دوزخی مانند ناهید، یا برهوتی یخ‌زده بدون امکان آب مایع سطحی.
https://goo.gl/HgXLdt
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/Ross128b.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«ماری که آبستن ستاره است!»
—------------------------—
در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا "مار کیهانی" را می‌بینیم، یک کهکشان دوردست انباشته از مناطق پرانرژی ستاره‌زایی که پیکره‌اش در اثر پدیده‌ی همگرایی گرانشی، از چشم ما به پیچ و تاب افتاده. این کهکشان غول‌پیکرِ کمان-مانند در حقیقت پشت یک خوشه‌ی کهکشانی غول‌آسا به نام MACSJ1206.2-0847 جای دارد ولی به لطف گرانش نیرومند خوشه می‌توانیم آن را از زمین ببینیم. فاصله‌ی این خوشه که میان ما و کهکشان مار کیهانیست ۴ میلیارد سال نوری است و در صورت فلکی دوشیزه جای دارد.
طول موج نور این کهکشان دوردست در اثر پدیده‌ی سرخگرایی (انتقال به سرخ) بسیار بلندتر شده و به سرخی گراییده و با گذر از درون خوشه‌ی سر راهش، در اثر گرانش آن خم شده. جالب این که این گونه همگرایی‌های نیرومند به جای آن که دیدن و شناختن اجرام کیهانی را دشوارتر کنند، واگشود (وضوح) آنها را بهتر کرده و با بزرگنمایی اجرام پس‌زمینه، ژرفای میدان تصویرشان را بالا می‌برد. همگرایی گرانشی گاهی حتی می‌تواند با خم کردن نور یک جرم از جهت‌های گوناگون، چندین تصویر از یک جرم پدید بیاورد.
اخترشناسان به تازگی به کمک هابل چندین نمونه از تصاویری که از این مار کیهانی پدید آمده بود و بزرگنمایی هر یک با دیگری تفاوت داشت را رصد کردند. در این شیوه، کهکشان و ساختارهایش را می‌توان با مقیاس‌های گوناگون بررسی کرد. پُروضوح‌ترین تصاویر نشان می‌دادند که توده‌های غول‌پیکرِ درون کهکشان‌های بسیار دوردست از زیرساختار پیچیده‌ای از توده‌های کوچک‌تر تشکیل شده، و این چیزیست که می‌تواند به ما در شناخت فرآیند #ستاره‌زایی در کهکشان‌های دوردست کمک کند.
#تلسکوپ_فضایی_هابل #همگرایی_گرانشی #صورت_فلکی_دوشیزه
https://goo.gl/KacXSM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/CosmicSnake.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------—
در این تصویر تلسکوپ فضایی هابل ناسا "مار کیهانی" را می‌بینیم، یک کهکشان دوردست انباشته از مناطق پرانرژی ستاره‌زایی که پیکره‌اش در اثر پدیده‌ی همگرایی گرانشی، از چشم ما به پیچ و تاب افتاده. این کهکشان غول‌پیکرِ کمان-مانند در حقیقت پشت یک خوشه‌ی کهکشانی غول‌آسا به نام MACSJ1206.2-0847 جای دارد ولی به لطف گرانش نیرومند خوشه می‌توانیم آن را از زمین ببینیم. فاصله‌ی این خوشه که میان ما و کهکشان مار کیهانیست ۴ میلیارد سال نوری است و در صورت فلکی دوشیزه جای دارد.
طول موج نور این کهکشان دوردست در اثر پدیده‌ی سرخگرایی (انتقال به سرخ) بسیار بلندتر شده و به سرخی گراییده و با گذر از درون خوشه‌ی سر راهش، در اثر گرانش آن خم شده. جالب این که این گونه همگرایی‌های نیرومند به جای آن که دیدن و شناختن اجرام کیهانی را دشوارتر کنند، واگشود (وضوح) آنها را بهتر کرده و با بزرگنمایی اجرام پس‌زمینه، ژرفای میدان تصویرشان را بالا می‌برد. همگرایی گرانشی گاهی حتی می‌تواند با خم کردن نور یک جرم از جهت‌های گوناگون، چندین تصویر از یک جرم پدید بیاورد.
اخترشناسان به تازگی به کمک هابل چندین نمونه از تصاویری که از این مار کیهانی پدید آمده بود و بزرگنمایی هر یک با دیگری تفاوت داشت را رصد کردند. در این شیوه، کهکشان و ساختارهایش را می‌توان با مقیاس‌های گوناگون بررسی کرد. پُروضوح‌ترین تصاویر نشان می‌دادند که توده‌های غول‌پیکرِ درون کهکشان‌های بسیار دوردست از زیرساختار پیچیده‌ای از توده‌های کوچک‌تر تشکیل شده، و این چیزیست که می‌تواند به ما در شناخت فرآیند #ستاره‌زایی در کهکشان‌های دوردست کمک کند.
#تلسکوپ_فضایی_هابل #همگرایی_گرانشی #صورت_فلکی_دوشیزه
https://goo.gl/KacXSM
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/CosmicSnake.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies