«گیسوفشانی دو سیاهچاله در رقصی کیهانی»
—------------------------------------—
در مرکز کهکشان فعال "۳سی ۷۵" (یا 3C 75) چه خبر است؟
تصویری که می‌بینید از همگذاری داده‌های پرتو X (رنگ آبی) و پرتوهای رادیویی (رنگ صورتی) درست شده و دو چشمه‌ی درخشانی که در مرکزش دیده می‌شود از آنِ دو ابرسیاهچاله است که به دور یکدیگر در چرخشند و امواج رادیویی پرقدرتِ ۳سی ۷۵ را می‌گسیلند.
این دو ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) که فواره‌هایی از ذرات با سرعت نسبیتی می‌افشانند، ۲۵۰۰۰ هزار سال نوری از هم فاصله داشته و گازهایی آنها را در بر گرفته که دمایشان به چند میلیون درجه می‌رسد و در محدوده‌ی پرتوهای X می‌درخشند.
هر دو ابرسیاهچاله در مرکز دو کهکشانِ برخوردی در خوشه‌ی کهکشانی آبل ۴۰۰ در فاصله‌ی حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین جای دارند.
اخترشناسان نتیجه گرفته ند که این دو ابرسیاهچاله در اثر گرانشی که بر هم وارد می‌کنند در یک سامانه‌ی دوتایی درگیر شده‌اند؛ دلیل این نتیجه‌گیری تا حدی اینست که ظاهرا فواره‌ی هر دو #سیاهچاله به گونه‌ای رو به عقب جاروب شده و این به احتمال بسیار به این دلیلست که هر دو دارند با هم و با سرعت ۱۲۰۰ کیلومتر بر "ثانیه" در گاز داغ خوشه حرکت می‌کنند.
باور بر اینست که این ادغام‌های چشمگیر کیهانی پدیده‌هایی رایج در محیط خوشه‌های کهکشانی پرجمعیت در دوردست‌های کیهانند. به چشمداشت دانشمندان، این سامانه‌ها در گام پایانی ادغام خود به سرچشمه‌های نیرومند #امواج_گرانشی تبدیل خواهند شد.
#apod
https://goo.gl/289NA7
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/3C75.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------------------------------—
در مرکز کهکشان فعال "۳سی ۷۵" (یا 3C 75) چه خبر است؟
تصویری که می‌بینید از همگذاری داده‌های پرتو X (رنگ آبی) و پرتوهای رادیویی (رنگ صورتی) درست شده و دو چشمه‌ی درخشانی که در مرکزش دیده می‌شود از آنِ دو ابرسیاهچاله است که به دور یکدیگر در چرخشند و امواج رادیویی پرقدرتِ ۳سی ۷۵ را می‌گسیلند.
این دو ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) که فواره‌هایی از ذرات با سرعت نسبیتی می‌افشانند، ۲۵۰۰۰ هزار سال نوری از هم فاصله داشته و گازهایی آنها را در بر گرفته که دمایشان به چند میلیون درجه می‌رسد و در محدوده‌ی پرتوهای X می‌درخشند.
هر دو ابرسیاهچاله در مرکز دو کهکشانِ برخوردی در خوشه‌ی کهکشانی آبل ۴۰۰ در فاصله‌ی حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از زمین جای دارند.
اخترشناسان نتیجه گرفته ند که این دو ابرسیاهچاله در اثر گرانشی که بر هم وارد می‌کنند در یک سامانه‌ی دوتایی درگیر شده‌اند؛ دلیل این نتیجه‌گیری تا حدی اینست که ظاهرا فواره‌ی هر دو #سیاهچاله به گونه‌ای رو به عقب جاروب شده و این به احتمال بسیار به این دلیلست که هر دو دارند با هم و با سرعت ۱۲۰۰ کیلومتر بر "ثانیه" در گاز داغ خوشه حرکت می‌کنند.
باور بر اینست که این ادغام‌های چشمگیر کیهانی پدیده‌هایی رایج در محیط خوشه‌های کهکشانی پرجمعیت در دوردست‌های کیهانند. به چشمداشت دانشمندان، این سامانه‌ها در گام پایانی ادغام خود به سرچشمه‌های نیرومند #امواج_گرانشی تبدیل خواهند شد.
#apod
https://goo.gl/289NA7
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/3C75.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«سیاهچاله‌های غولپیکری که در عکس‌های کهکشان آندرمدا یافته شده‌اند»
—----------------------------------------------------------------
* گویا حتی سیاهچالهها هم نمی‌توانند در برابر وسوسه‌ی خراب کردن عکس دیگران تاب آورده و خود را وارد عکسشان نکنند! یک چنین "عکس‌آزار" کیهانی که مانند جرمی در پیش‌زمینه‌ی عکس‌های کهکشان زن در زنجیر دیده می‌شود، می‌تواند یکی از فشرده‌ترین جفت‌های ابرسیاهچاله‌ای باشد که تاکنون یافته شده.
رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا به همراه چند تلسکوپ نوری زمینی، چشمه‌ی نور شگفت‌انگیزی نزدیک کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا، همسایه‌ی کهکشانی ما) یافته‌اند. این چشمه پیش از این گمان می‌رفت بخشی از کهکشان زن در زنجیر باشد ولی پژوهش تازه نشان می‌دهد این چشمه‌ی نور که LGGS J004527.30+413254.3 (یا تنها "جی۰۰۴۵ +۴۱) نامیده شده، در حقیقت یک جرم بسیار دوردست در فاصله‌ی ۲.۶ میلیارد سال نوری است که مانند یک "عکس‌آزار"، خود را در تصویر کهکشان زن در زنجیر نشان داده است.
در چارچوب زمینه‌ی این تصویر عکسی از کهکشان زن در زنجیر را می‌بینیم که از داده‌های نوری تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده و در چارچوب پیوست هم تصویر #پرتو_X چاندرا (به رنگ آبی) از این جرم را می‌بینیم. در چارچوب پیوست، شمال بالا است و در تصویر زمینه شمال پایین، سمت راست است. کهکشان زن در زنجیر که ام۳۱ نیز خوانده می‌شود یک کهکشان مارپیچی در فاصله‌ی حدود ۲.۵ میلیون سال نوری زمین است.
چیزی که از دور بودن جی۰۰۴۵ +۴۱ جالب‌تر است اینست که گویا یک جفت سیاهچاله‌ی غول‌پیکر را در بر دارد که در مداری تنگ به گرد هم می‌چرخند. جرم کل این دو ابرسیاهچاله حدود ۲۰۰ میلیون برابر جرم خورشید برآورد شده.
جی۰۰۴۵ +۴۱ پیش از این به عنوان جرمی کاملا متفاوت -یک ستاره‌ی دوتایی- رده‌بندی شده بود که در خود کهکشان زن در زنجیر جای دارد. یک گروه از پژوهشگران با پیوند داده‌های پرتو X چاندرا و داده‌های طیفی تلسکوپ جمینای شمالی در هاوایی نشان دادند که جی۰۰۴۵ +۴۱ دستکم دو ابرسیاهچاله را در بر دارد. این گروه با بهره از داده‌های تلسکوپ‌های "کارخانه‌ی اجرام گذرای پالومار" در کالیفرنیا تغییراتی تکرارشونده را در نور جی۰۰۴۵ +۴۱ یافتند که نشانه‌ی حضور دو سیاهچاله غول‌پیکر بود.
به برآورد دانشمندان، این دو سیاهچاله‌ی احتمالی با فاصله‌ی تنها چند صد برابر فاصله‌ی زمین تا خورشید به گرد هم در چرخشند، یعنی چیزی کمتر از یک صدم سال نوری؛ آن را با نزدیک‌ترین ستاره به خورشید بسنجید که حدود ۴ سال نوری از ما فاصله دارد.
سامانه‌ای مانند جی۰۰۴۵ +۴۱ می‌تواند دستاورد ادغام دو کهکشان که هر یک ابرسیاهچاله‌ای داشته‌اند در میلیاردها سال پیش باشد. در چنین فاصله‌ای [میان این دو]، این دو سیاهچاله با گسیل #امواج_گرانشی ناگزیر به یکدیگر نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند.
یکی از نویسندگان این پژوهش، جان روآن از دانشگاه واشنگتن، سیاتل می‌گوید: «ما نمی‌توانیم جرم دقیق هر یک از این سیاهچالهها را اندازه بگیریم. بسته به این جرم، این دو در زمانی از ۳۵۰ تا ۳۶۰ هزار سال دیگر به هم رسیده و با هم یکی خواهند شد.»
اگر جی۰۰۴۵ +۴۱ واقعا دو #سیاهچاله که با فاصله‌ای به این نزدیکی به گرد هم می‌چرخند باشد، امواج گرانشی خواهد فرستاد، ولی آشکارسازهای لایگو و ویرگو نخواهند توانست سیگنال آن را ببینند. این دو رصدخانه‌های روی زمین تاکنون ادغام سیاهچاله‌های ستاره‌ای که جرمشان کمتر از ۶۰ برابر خورشید است را آشکار کرده و همین تازگی نیز امواج گرانشی از ادغام دو ستاره‌ی نوترونی را دریافت کرده‌اند.
تره‌ور دورن-والنشتاین، او هم از دانشگاه واشنگتن می‌گوید: «ادغام ابرسیاهچاله‌ها نسبت به سیاهچاله‌های ستاره‌ای با سرعت کمی رخ می‌دهد. تغییرات کندتر در امواج گرانشی سامانه‌ای مانند جی۰۰۴۵ +۴۱ می‌تواند بهتر از همه با گونه‌ی دیگری از آشکارسازهای امواج گرانشی به نام "آرایه‌ی زمان‌سنجی تپ‌اختر" دریافت شود.
https://goo.gl/27ydio
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/CosmicPhotobomb.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------------------------
* گویا حتی سیاهچالهها هم نمی‌توانند در برابر وسوسه‌ی خراب کردن عکس دیگران تاب آورده و خود را وارد عکسشان نکنند! یک چنین "عکس‌آزار" کیهانی که مانند جرمی در پیش‌زمینه‌ی عکس‌های کهکشان زن در زنجیر دیده می‌شود، می‌تواند یکی از فشرده‌ترین جفت‌های ابرسیاهچاله‌ای باشد که تاکنون یافته شده.
رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا به همراه چند تلسکوپ نوری زمینی، چشمه‌ی نور شگفت‌انگیزی نزدیک کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا، همسایه‌ی کهکشانی ما) یافته‌اند. این چشمه پیش از این گمان می‌رفت بخشی از کهکشان زن در زنجیر باشد ولی پژوهش تازه نشان می‌دهد این چشمه‌ی نور که LGGS J004527.30+413254.3 (یا تنها "جی۰۰۴۵ +۴۱) نامیده شده، در حقیقت یک جرم بسیار دوردست در فاصله‌ی ۲.۶ میلیارد سال نوری است که مانند یک "عکس‌آزار"، خود را در تصویر کهکشان زن در زنجیر نشان داده است.
در چارچوب زمینه‌ی این تصویر عکسی از کهکشان زن در زنجیر را می‌بینیم که از داده‌های نوری تلسکوپ فضایی هابل به دست آمده و در چارچوب پیوست هم تصویر #پرتو_X چاندرا (به رنگ آبی) از این جرم را می‌بینیم. در چارچوب پیوست، شمال بالا است و در تصویر زمینه شمال پایین، سمت راست است. کهکشان زن در زنجیر که ام۳۱ نیز خوانده می‌شود یک کهکشان مارپیچی در فاصله‌ی حدود ۲.۵ میلیون سال نوری زمین است.
چیزی که از دور بودن جی۰۰۴۵ +۴۱ جالب‌تر است اینست که گویا یک جفت سیاهچاله‌ی غول‌پیکر را در بر دارد که در مداری تنگ به گرد هم می‌چرخند. جرم کل این دو ابرسیاهچاله حدود ۲۰۰ میلیون برابر جرم خورشید برآورد شده.
جی۰۰۴۵ +۴۱ پیش از این به عنوان جرمی کاملا متفاوت -یک ستاره‌ی دوتایی- رده‌بندی شده بود که در خود کهکشان زن در زنجیر جای دارد. یک گروه از پژوهشگران با پیوند داده‌های پرتو X چاندرا و داده‌های طیفی تلسکوپ جمینای شمالی در هاوایی نشان دادند که جی۰۰۴۵ +۴۱ دستکم دو ابرسیاهچاله را در بر دارد. این گروه با بهره از داده‌های تلسکوپ‌های "کارخانه‌ی اجرام گذرای پالومار" در کالیفرنیا تغییراتی تکرارشونده را در نور جی۰۰۴۵ +۴۱ یافتند که نشانه‌ی حضور دو سیاهچاله غول‌پیکر بود.
به برآورد دانشمندان، این دو سیاهچاله‌ی احتمالی با فاصله‌ی تنها چند صد برابر فاصله‌ی زمین تا خورشید به گرد هم در چرخشند، یعنی چیزی کمتر از یک صدم سال نوری؛ آن را با نزدیک‌ترین ستاره به خورشید بسنجید که حدود ۴ سال نوری از ما فاصله دارد.
سامانه‌ای مانند جی۰۰۴۵ +۴۱ می‌تواند دستاورد ادغام دو کهکشان که هر یک ابرسیاهچاله‌ای داشته‌اند در میلیاردها سال پیش باشد. در چنین فاصله‌ای [میان این دو]، این دو سیاهچاله با گسیل #امواج_گرانشی ناگزیر به یکدیگر نزدیک و نزدیک‌تر می‌شوند.
یکی از نویسندگان این پژوهش، جان روآن از دانشگاه واشنگتن، سیاتل می‌گوید: «ما نمی‌توانیم جرم دقیق هر یک از این سیاهچالهها را اندازه بگیریم. بسته به این جرم، این دو در زمانی از ۳۵۰ تا ۳۶۰ هزار سال دیگر به هم رسیده و با هم یکی خواهند شد.»
اگر جی۰۰۴۵ +۴۱ واقعا دو #سیاهچاله که با فاصله‌ای به این نزدیکی به گرد هم می‌چرخند باشد، امواج گرانشی خواهد فرستاد، ولی آشکارسازهای لایگو و ویرگو نخواهند توانست سیگنال آن را ببینند. این دو رصدخانه‌های روی زمین تاکنون ادغام سیاهچاله‌های ستاره‌ای که جرمشان کمتر از ۶۰ برابر خورشید است را آشکار کرده و همین تازگی نیز امواج گرانشی از ادغام دو ستاره‌ی نوترونی را دریافت کرده‌اند.
تره‌ور دورن-والنشتاین، او هم از دانشگاه واشنگتن می‌گوید: «ادغام ابرسیاهچاله‌ها نسبت به سیاهچاله‌های ستاره‌ای با سرعت کمی رخ می‌دهد. تغییرات کندتر در امواج گرانشی سامانه‌ای مانند جی۰۰۴۵ +۴۱ می‌تواند بهتر از همه با گونه‌ی دیگری از آشکارسازهای امواج گرانشی به نام "آرایه‌ی زمان‌سنجی تپ‌اختر" دریافت شود.
https://goo.gl/27ydio
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/CosmicPhotobomb.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«کشف دورترین سیاهچاله‌ای که تاکنون دیده شده»
—------------------------------------------
* دانشمندان یادگاری کم‌مانند از روزگار آغاز کیهان را یافته‌اند: دورترین ابرسیاهچاله‌ای که تاکنون شناخته شده. این هیولا جرمی به اندازه‌ی ۸۰۰ میلیون برابر خورشید دارد که برای روزگاری تا این اندازه کهن شگفت‌آور است. گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
@onestar_in_sevenskies
یکی از نویسندگان این پژوهش، دنیل استرن از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادینای کالیفرنیا می‌گوید: «این #سیاهچاله بسیار بیشتر از چیزی که برای اجرامی تا این اندازه دور، هنگامی که تنها ۶۹۰ میلیون سال از #مهبانگ می گذشته، انتظار می‌رود بوده؛ این نظریه‌های ما درباره‌ی روند شکل‌گیری سیاهچالهها را به چالش می‌کشد.»
اخترشناسان برای شناسایی و بررسی اجرام احتمالی دوردست، داده‌های پیمایشگر فروسرخ میدان‌گسترده‌‌ی ناسا (وایز، WISE) و پیمایشگرهای زمینی را با هم ترکیب کردند، و سپس داده‌های تلسکوپ‌های ماژلان در رصدخانه‌های کارنگی در شیلی را هم به آنها افزودند. اخترشناس کارنگی، ادواردو بانادوس رهبری این پژوهش را برای شناسایی نامزدها از میان صدها میلیون جرمی که وایز یافته بود و ارزش بررسی بیشتر با تلسکوپ‌های ماژلان داشتند را بر عهده داشت.
به باور اخترشناسان، برای این که سیاهچاله‌ای در آغاز کیهان تا این اندازه بزرگ شود، می‌بایست شرایط ویژه‌ای فراهم باشد که به سیاهچاله اجازه‌ی رشد سریع بدهد- ولی دلیل بنیادی در این مورد ناشناخته است.
این سیاهچاله‌ی نویافته دارد حریصانه مواد مرکز یک کهکشان را می‌بلعد، و از همین رو باعث شکل‌گیری پدیده‌ای به نام اختروش شده. این اختروش به ویژه از این رو جالب است که نورش از اندکی پس از روزگار باز-یونش کیهان می‌آید، روزگاری که کیهان از تاریکی در آمد و روشن شد [بخوانید: * ساخته شدن جهان کمی بیش از ۶ روز طول کشید (https://goo.gl/epL5Aa)].
این کشف می‌تواند آگاهی‌هایی بنیادین درباره‌ی جهان هستی در روزگاری که تنها ۵% سن امروزش را داشت به ما بدهد.
یکی دیگر از نویسندگان پژوهش، برام ونمنز از بنیاد اخترشناسی ماکس پلانک در آلمان می‌گوید: «اختروش‌ها از درخشان‌ترین و دورترین اجرام شناخته شده‌ی کیهانند و برای شناخت کیهان آغازین بسیار مهمند.»
@onestar_in_sevenskies
کیهان در آغاز سوپ داغی از ذرات بود که در دوره‌ای به نام پَندام (تورم) به سرعت گسترش یافت و چگالی‌اش کم شد. حدود ۴۰۰ هزار سال پس از مهبانگ، این ذرات خنک شدند و از پیوند با یکدیگر گاز هیدروژن خنثا درست کردند. ولی کیهان هنوز تاریک بود، بدون هیچ چشمه‌ی نوری، تا این که نیروی گرانش باعث شد توده‌های مواد فشرده و چگال شوند و نخستین ستارگان و کهکشان‌ها را بسازند. انرژی‌ای که توسط این کهکشانهای باستانی آزاد می‌شد هیدروژن خنثا را برانگیخت و با بیرون راندن الکترونشان، آنها را به یون تبدیل کرد [روزگار باز-یونش کیهان]. این گاز از آن هنگام تاکنون به همین حالت مانده. همین که کیهان باز-یونیده شده، فوتون‌ها توانستند آزادانه در فضا پیش بروند. این نقطه‌ای از تاریخست که کیهان برای نور شفاف و گذرا شد.
بیشتر هیدروژن پیرامونِ این اختروشِ نویافته خنثا است. این بدان معناست که این اختروش که ULAS J1342+0928 نام گرفته، نه تنها دورترین اختروش، بلکه تنها نمونه‌ی شناخته شده‌ایست که می‌توانیم آن را درست در روزگار بازیونش کیهان ببینیم.
بانادوس می‌گوید: «این رویداد آخرین گذار بزرگ کیهان و یکی از مرزهای کنونی اخترفیزیک بود.»
فاصله‌ی این #اختروش به کمک چیزی که سرخگرایی (انتقال به سرخ) شناخته می‌شود اندازه گرفته شده، یعنی سنجیدن این که ...
ادامه‌ی این مطلب در پست بعد 👇👇👇👇
—------------------------------------------
* دانشمندان یادگاری کم‌مانند از روزگار آغاز کیهان را یافته‌اند: دورترین ابرسیاهچاله‌ای که تاکنون شناخته شده. این هیولا جرمی به اندازه‌ی ۸۰۰ میلیون برابر خورشید دارد که برای روزگاری تا این اندازه کهن شگفت‌آور است. گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده است.
@onestar_in_sevenskies
یکی از نویسندگان این پژوهش، دنیل استرن از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادینای کالیفرنیا می‌گوید: «این #سیاهچاله بسیار بیشتر از چیزی که برای اجرامی تا این اندازه دور، هنگامی که تنها ۶۹۰ میلیون سال از #مهبانگ می گذشته، انتظار می‌رود بوده؛ این نظریه‌های ما درباره‌ی روند شکل‌گیری سیاهچالهها را به چالش می‌کشد.»
اخترشناسان برای شناسایی و بررسی اجرام احتمالی دوردست، داده‌های پیمایشگر فروسرخ میدان‌گسترده‌‌ی ناسا (وایز، WISE) و پیمایشگرهای زمینی را با هم ترکیب کردند، و سپس داده‌های تلسکوپ‌های ماژلان در رصدخانه‌های کارنگی در شیلی را هم به آنها افزودند. اخترشناس کارنگی، ادواردو بانادوس رهبری این پژوهش را برای شناسایی نامزدها از میان صدها میلیون جرمی که وایز یافته بود و ارزش بررسی بیشتر با تلسکوپ‌های ماژلان داشتند را بر عهده داشت.
به باور اخترشناسان، برای این که سیاهچاله‌ای در آغاز کیهان تا این اندازه بزرگ شود، می‌بایست شرایط ویژه‌ای فراهم باشد که به سیاهچاله اجازه‌ی رشد سریع بدهد- ولی دلیل بنیادی در این مورد ناشناخته است.
این سیاهچاله‌ی نویافته دارد حریصانه مواد مرکز یک کهکشان را می‌بلعد، و از همین رو باعث شکل‌گیری پدیده‌ای به نام اختروش شده. این اختروش به ویژه از این رو جالب است که نورش از اندکی پس از روزگار باز-یونش کیهان می‌آید، روزگاری که کیهان از تاریکی در آمد و روشن شد [بخوانید: * ساخته شدن جهان کمی بیش از ۶ روز طول کشید (https://goo.gl/epL5Aa)].
این کشف می‌تواند آگاهی‌هایی بنیادین درباره‌ی جهان هستی در روزگاری که تنها ۵% سن امروزش را داشت به ما بدهد.
یکی دیگر از نویسندگان پژوهش، برام ونمنز از بنیاد اخترشناسی ماکس پلانک در آلمان می‌گوید: «اختروش‌ها از درخشان‌ترین و دورترین اجرام شناخته شده‌ی کیهانند و برای شناخت کیهان آغازین بسیار مهمند.»
@onestar_in_sevenskies
کیهان در آغاز سوپ داغی از ذرات بود که در دوره‌ای به نام پَندام (تورم) به سرعت گسترش یافت و چگالی‌اش کم شد. حدود ۴۰۰ هزار سال پس از مهبانگ، این ذرات خنک شدند و از پیوند با یکدیگر گاز هیدروژن خنثا درست کردند. ولی کیهان هنوز تاریک بود، بدون هیچ چشمه‌ی نوری، تا این که نیروی گرانش باعث شد توده‌های مواد فشرده و چگال شوند و نخستین ستارگان و کهکشان‌ها را بسازند. انرژی‌ای که توسط این کهکشانهای باستانی آزاد می‌شد هیدروژن خنثا را برانگیخت و با بیرون راندن الکترونشان، آنها را به یون تبدیل کرد [روزگار باز-یونش کیهان]. این گاز از آن هنگام تاکنون به همین حالت مانده. همین که کیهان باز-یونیده شده، فوتون‌ها توانستند آزادانه در فضا پیش بروند. این نقطه‌ای از تاریخست که کیهان برای نور شفاف و گذرا شد.
بیشتر هیدروژن پیرامونِ این اختروشِ نویافته خنثا است. این بدان معناست که این اختروش که ULAS J1342+0928 نام گرفته، نه تنها دورترین اختروش، بلکه تنها نمونه‌ی شناخته شده‌ایست که می‌توانیم آن را درست در روزگار بازیونش کیهان ببینیم.
بانادوس می‌گوید: «این رویداد آخرین گذار بزرگ کیهان و یکی از مرزهای کنونی اخترفیزیک بود.»
فاصله‌ی این #اختروش به کمک چیزی که سرخگرایی (انتقال به سرخ) شناخته می‌شود اندازه گرفته شده، یعنی سنجیدن این که ...
ادامه‌ی این مطلب در پست بعد 👇👇👇👇
«نیاز به بازنگری در شیوه پیدایش فواره‌های سیاهچالهها»
—-------------------------------------------------
* نخستین سنجش دقیق از میدان مغناطیسی یک #سیاهچاله نشان داده که این میدان توان کافی برای بیرون زدن مواد با سرعت نزدیک به نور [ساختن فواره‌ی نسبیتی] را ندارد.
سیاهچالهها با رفتار افراطی خود شناخته می‌شوند؛ در این مورد ویژه، فواره‌های پرسرعتی از مواد که به فضا می‌افشانند. این فواره‌ها دیرزمانیست که اخترشناسان را شیفته‌ی خود کرده‌اند. به باور آنها، پدید آمدن این فواره‌ها کار #میدان_مغناطیسی سیاهچاله‌هاست. ولی سنجش‌های تازه‌ای که از میدان مغناطیسی پیرامون یک سیاهچاله انجام شده نشان داده که این میدان به گونه‌ی شگفت‌انگیزی ضعیف است- این بدان معناست که اخترشناسان احتمالا باید یک بازنگری درباره‌ی سازوکار پیدایش فواره‌های سیاهچالهها انجام دهند.
دانشمندان به کمک یک دوربین فروسرخ و از پشت تلسکوپ ۱۰.۴ متری GTC در جزایر قناری، فعالیت فواره‌ی سیاهچاله‌ی وی۴۰۴ ماکیان را برسی کردند، سیاهچاله‌ای به جرم ۹ برابر خورشید در فاصله‌ی حدود ۸۰۰۰ سال نوری زمین. این رصد در سال ۲۰۱۵، و به هنگام برون‌ریزی‌های این سیاهچاله که تا چند هفته ادامه داشت انجام شده بود
[خبر این برون‌ریزی‌ها را خوانده بودید: * فوران یک سیاهچاله که به شکل یک "هدف تیراندازی" دیده شد (https://goo.gl/8FkAsR)].
در در گزارش این پژوهشگران که اوایل همین ماه در نشریه‌ی ساینس منتشر شد، نخستین سنجش‌های دقیق از میدان مغناطیسی یک سیاهچاله آمده- سنجش‌هایی که نشان می‌دهند میدان مغناطیسی وی۴۰۴ ماکیان حدود ۴۰۰ بار ضعیف‌تر از چشمداشت‌هاست.
@onestar_in_sevenskies
این چالشی برای نظریه‌های کنونی درباره‌ی پیدایش فواره‌های سیاهچاله‌هاست- بر پایه‌ی این نظریه‌ها، فواره‌ها دستاورد برهم‌کنش میان میدان مغناطیسی سیاهچاله و مواد قرص برافزایشی آنهاست، قرص چرخانی از گاز و غبار که در اثر گرفتار شدن مواد در دام گرانش سیاهچاله و فروکشیده شدن آنها به درون آن پدید می‌آید. این قرص که بیرون از افق رویداد سیاهچاله جای دارد، با چشم دیده می‌شود و اخترشناسان با بهره از نور آن سیاهچاله را می‌بینند.
استفان آیکن‌بری، استاد دانشگاه فلوریدا و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «اندازه‌ای که ما به دست آوردیم به گونه‌ی شگفت‌انگیزی پایین است و این ما را وادار می‌کند مدل‌های نظری گذشته که بر پایه‌ی شتاب گرفتن و هدایت جریان‌های فواره‌ای توسط میدان‌های مغناطیسی نیرومند بوده‌اند را تغییراتی دهیم. ما انتظار این را نداشتیم، این بسیاری از چیزهایی که فکر می‌کردیم می‌دانیم را دگرگون می‌کند.»
ولی این چالش خوبیست، زیرا به اخترشناسان کمک می‌کند بررسی میدان‌های مغناطیسی این اجرام شگفت‌انگیز (چیزی که بسیار کم شناخته شده) را آغاز کنند، حتی اگر بفهمیم ضعیف‌تر از آنند که فواره درست کنند یا فعالیت‌های دیگر به راه بیندازند. ییت دالیر، نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌افزاید: «این کشف ما را یک گام در شناخت کارکرد جهان هستی جلوتر می‌برد.»
نگاه دقیق‌تر
وی۴۰۴ ماکیان به عنوان یک ریزاختروش، یا یک سیاهچاله‌ی ...
ادامه‌ی مطلب را در پست بعدی بخوانید: 👇👇👇👇
—-------------------------------------------------
* نخستین سنجش دقیق از میدان مغناطیسی یک #سیاهچاله نشان داده که این میدان توان کافی برای بیرون زدن مواد با سرعت نزدیک به نور [ساختن فواره‌ی نسبیتی] را ندارد.
سیاهچالهها با رفتار افراطی خود شناخته می‌شوند؛ در این مورد ویژه، فواره‌های پرسرعتی از مواد که به فضا می‌افشانند. این فواره‌ها دیرزمانیست که اخترشناسان را شیفته‌ی خود کرده‌اند. به باور آنها، پدید آمدن این فواره‌ها کار #میدان_مغناطیسی سیاهچاله‌هاست. ولی سنجش‌های تازه‌ای که از میدان مغناطیسی پیرامون یک سیاهچاله انجام شده نشان داده که این میدان به گونه‌ی شگفت‌انگیزی ضعیف است- این بدان معناست که اخترشناسان احتمالا باید یک بازنگری درباره‌ی سازوکار پیدایش فواره‌های سیاهچالهها انجام دهند.
دانشمندان به کمک یک دوربین فروسرخ و از پشت تلسکوپ ۱۰.۴ متری GTC در جزایر قناری، فعالیت فواره‌ی سیاهچاله‌ی وی۴۰۴ ماکیان را برسی کردند، سیاهچاله‌ای به جرم ۹ برابر خورشید در فاصله‌ی حدود ۸۰۰۰ سال نوری زمین. این رصد در سال ۲۰۱۵، و به هنگام برون‌ریزی‌های این سیاهچاله که تا چند هفته ادامه داشت انجام شده بود
[خبر این برون‌ریزی‌ها را خوانده بودید: * فوران یک سیاهچاله که به شکل یک "هدف تیراندازی" دیده شد (https://goo.gl/8FkAsR)].
در در گزارش این پژوهشگران که اوایل همین ماه در نشریه‌ی ساینس منتشر شد، نخستین سنجش‌های دقیق از میدان مغناطیسی یک سیاهچاله آمده- سنجش‌هایی که نشان می‌دهند میدان مغناطیسی وی۴۰۴ ماکیان حدود ۴۰۰ بار ضعیف‌تر از چشمداشت‌هاست.
@onestar_in_sevenskies
این چالشی برای نظریه‌های کنونی درباره‌ی پیدایش فواره‌های سیاهچاله‌هاست- بر پایه‌ی این نظریه‌ها، فواره‌ها دستاورد برهم‌کنش میان میدان مغناطیسی سیاهچاله و مواد قرص برافزایشی آنهاست، قرص چرخانی از گاز و غبار که در اثر گرفتار شدن مواد در دام گرانش سیاهچاله و فروکشیده شدن آنها به درون آن پدید می‌آید. این قرص که بیرون از افق رویداد سیاهچاله جای دارد، با چشم دیده می‌شود و اخترشناسان با بهره از نور آن سیاهچاله را می‌بینند.
استفان آیکن‌بری، استاد دانشگاه فلوریدا و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «اندازه‌ای که ما به دست آوردیم به گونه‌ی شگفت‌انگیزی پایین است و این ما را وادار می‌کند مدل‌های نظری گذشته که بر پایه‌ی شتاب گرفتن و هدایت جریان‌های فواره‌ای توسط میدان‌های مغناطیسی نیرومند بوده‌اند را تغییراتی دهیم. ما انتظار این را نداشتیم، این بسیاری از چیزهایی که فکر می‌کردیم می‌دانیم را دگرگون می‌کند.»
ولی این چالش خوبیست، زیرا به اخترشناسان کمک می‌کند بررسی میدان‌های مغناطیسی این اجرام شگفت‌انگیز (چیزی که بسیار کم شناخته شده) را آغاز کنند، حتی اگر بفهمیم ضعیف‌تر از آنند که فواره درست کنند یا فعالیت‌های دیگر به راه بیندازند. ییت دالیر، نویسنده‌ی اصلی پژوهش می‌افزاید: «این کشف ما را یک گام در شناخت کارکرد جهان هستی جلوتر می‌برد.»
نگاه دقیق‌تر
وی۴۰۴ ماکیان به عنوان یک ریزاختروش، یا یک سیاهچاله‌ی ...
ادامه‌ی مطلب را در پست بعدی بخوانید: 👇👇👇👇
«ابرسیاهچاله‌ای که دارد "آروغ" پس از دومین وعده غذایش را می‌زند!»
—----------------------------------------------------------------
https://goo.gl/Po9cjN
* اخترشناسان ابرسیاهچاله‌ای را در یک کهکشان دوردست یافته‌اند که اکنون دارد "آروغ" پس از غذایش را می‌زند- و تازه این نخستین بارش هم نیست!
این کهکشان با نام SDSS J1354+1327 یا تنها جی۱۳۵۴، حدود ۸۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. اخترشناسان تلسکوپ چاندرا چشمه‌ی نقطه‌ای درخشانی از پرتو ایکس را در جی۱۳۵۴ دید که نشانه‌ی بارز یک اَبَرسیاهچاله به بزرگی میلیون‌ها یا میلیاردها برابر خورشید بود. این تابش ایکس از گازهایی سرچشمه گرفته که در اثر گرانش سهمگین و نیروی مغناطیسی سیاهچاله تا میلیون‌ها درجه داغ شده‌اند. بخشی از این گازها سرانجام به درون سیاهچاله فرو می‌روند و بخشی دیگر در برون‌ریزی‌های نیرومندی از ذرات پرانرژی به فضا پس زده خواهند شد.
پژوهشگران با همسنجی عکس‌های چاندرا و هابل، جای سیاهچاله را در مرکز کهکشان شناسایی کردند، همان جایی که برای چنین جرمی انتظار می‌رود. داده‌های پرتو ایکس همچنین نشان می‌داد که خود این ابرسیاهچاله درون پوششی سنگین و چگال از گاز و غبار پنهان شده.
داده‌ها نشان می‌دهد که در گذشته، گویا ابرسیاهچاله‌ی درون جی۱۳۵۴ مقادیر بسیاری از گاز را بلعیده (برافزوده بوده، برافزایش انجام داده بوده)، و فورانی از ذرات پرانرژی نیز داشته. این برون‌ریزی سرانجام آرام گرفت ولی حدود ۱۰۰ هزار سال بعد دوباره به پا شده بود. این گواه نیرومندیست از این که سسیاهچاله‌های برافزاینده می‌توانند برون‌ریزی‌های خود را در بازه‌های زمانی‌ای که نسبت به سن ۱۳.۸ میلیاردساله‌ی کیهان کوتاهند، قطع و وصل کنند.
جولی کامرفورد رهبر پژوهشگران از دانشگاه کلرادو می‌گوید: «ما داریم خوردن، آروغ، و چرت کوتاه، و سپس دوباره خوردن و آروغ این جرم را می‌بینیم، همان چیزی که نظریه‌ها پیش‌بینی کرده بودند. خوشبختانه ما شانس داشتیم این کهکشان در زمانی مشاهده کنیم که می‌توانیم نشانه‌های هر دو رویداد را به روشنی ببینیم.»
خوب این #سیاهچاله چرا دو وعده‌ی غذایی جداگانه داشت؟ پاسخ زیر سر یک کهکشان همدم است که در پی برخوردی با جی۱۳۵۴ در گذشته، رودی از ستاره و گاز میان آن و جی۱۳۵۴ جریان یافته. دانشمندان به این نتیجه رسیدند که توده‌هایی از مواد از کهکشان همدم به مرکز جی۱۳۵۴ سرازیر شده و توسط ابرسیاهچاله‌ی آن بلعیده شده بوده.
داده‌های طیف دیدنی (مریی) مخروطی از گازهای اتمی یونیده را آشکار کرد که از مرکز کهکشان آغاز شده و تا حدود ۳۰ هزار سال نوری رو به جنوب کهکشان گسترده شده. یونش این اتم‌ها احتمالا در اثر یک فوران تابشی از کنار سیاهچاله رخ داده بوده، و این نشانگر خورده شدن یک وعده از مواد توسط سیاهچاله در آن هنگام است. در شمال کهکشان شواهدی از یک موج شوک، مانند یک بمب صوتی در فاصله‌ی ۳۰۰۰ سال نوری سیاهچاله دیده می‌شود که نشان می‌دهد حدود ۱۰۰ هزار سال بعد، یک فوران در پیِ خورده شدن یک وعده‌ی دیگر رخ داده بوده.
ربکا نوین از دانشگاه کلرادو می‌گوید: «این کهکشان واقعا ما را غافلگیر کرد. ما توانستیم بفهمیم که گازهای بخش شمالی کهکشان با لبه‌ی پیش‌رونده‌ی یک موج شوک همخوانی دارد و گازهای جنوب کهکشان هم مربوط به یک برون‌ریزی قدیمی‌ترِ سیاهچاله بوده.»
ابرسیاهچاله‌ی کهکشان راه شیری هم دستکم یک برون‌ریزی در گذشته داشته. در سال ۲۰۱۰ گروه دیگری از پژوهشگران به کمک تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی نشانه‌های یک فوران از این سیاهچاله را یافته بودند. آنها برون‌ریزی‌هایی از گاز را در دو سمت کهکشان یافتند که در طیف‌های پرتو گاما، پرتو ایکس، و امواج رادیویی می‌درخشیدند. این برون‌ریزی‌ها که به شکل حباب بودند به نام "حباب‌های فرمی" نامیده شدند. [خبرش را خوانده بودید: * کشف حباب‌های عظیم پرتو گاما در اطراف کهکشان راه شیری (https://goo.gl/n2TPCD)]
اسکات باروز از دانشگاه کلرادو می‌گوید: «اینها از همان دسته حباب‌هایی هستند که پس از هر وعده‌ی خوراک یک سیاهچاله می‌بینیم. ابرسیاهچاله‌ی کهکشان ما اکنون دارد چرت پس از یک وعده‌ی بزرگ را می‌زند، درست مانند آن چرت میان‌وعده‌ی سیاهچاله‌ی جی۱۳۵۴ در گذشته. پس ابرسیاهچاله‌ی ما هم می‌تواند دوباره برای یک وعده‌ی دیگر بیدار شود، درست همان کاری که جی۱۳۵۴ کرد.»
در همین زمینه: * کهکشان ما ۶ میلیون سال پیش یک اختروش بوده (https://goo.gl/Zg7Kgj)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/J1354.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------------------------------
https://goo.gl/Po9cjN
* اخترشناسان ابرسیاهچاله‌ای را در یک کهکشان دوردست یافته‌اند که اکنون دارد "آروغ" پس از غذایش را می‌زند- و تازه این نخستین بارش هم نیست!
این کهکشان با نام SDSS J1354+1327 یا تنها جی۱۳۵۴، حدود ۸۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. اخترشناسان تلسکوپ چاندرا چشمه‌ی نقطه‌ای درخشانی از پرتو ایکس را در جی۱۳۵۴ دید که نشانه‌ی بارز یک اَبَرسیاهچاله به بزرگی میلیون‌ها یا میلیاردها برابر خورشید بود. این تابش ایکس از گازهایی سرچشمه گرفته که در اثر گرانش سهمگین و نیروی مغناطیسی سیاهچاله تا میلیون‌ها درجه داغ شده‌اند. بخشی از این گازها سرانجام به درون سیاهچاله فرو می‌روند و بخشی دیگر در برون‌ریزی‌های نیرومندی از ذرات پرانرژی به فضا پس زده خواهند شد.
پژوهشگران با همسنجی عکس‌های چاندرا و هابل، جای سیاهچاله را در مرکز کهکشان شناسایی کردند، همان جایی که برای چنین جرمی انتظار می‌رود. داده‌های پرتو ایکس همچنین نشان می‌داد که خود این ابرسیاهچاله درون پوششی سنگین و چگال از گاز و غبار پنهان شده.
داده‌ها نشان می‌دهد که در گذشته، گویا ابرسیاهچاله‌ی درون جی۱۳۵۴ مقادیر بسیاری از گاز را بلعیده (برافزوده بوده، برافزایش انجام داده بوده)، و فورانی از ذرات پرانرژی نیز داشته. این برون‌ریزی سرانجام آرام گرفت ولی حدود ۱۰۰ هزار سال بعد دوباره به پا شده بود. این گواه نیرومندیست از این که سسیاهچاله‌های برافزاینده می‌توانند برون‌ریزی‌های خود را در بازه‌های زمانی‌ای که نسبت به سن ۱۳.۸ میلیاردساله‌ی کیهان کوتاهند، قطع و وصل کنند.
جولی کامرفورد رهبر پژوهشگران از دانشگاه کلرادو می‌گوید: «ما داریم خوردن، آروغ، و چرت کوتاه، و سپس دوباره خوردن و آروغ این جرم را می‌بینیم، همان چیزی که نظریه‌ها پیش‌بینی کرده بودند. خوشبختانه ما شانس داشتیم این کهکشان در زمانی مشاهده کنیم که می‌توانیم نشانه‌های هر دو رویداد را به روشنی ببینیم.»
خوب این #سیاهچاله چرا دو وعده‌ی غذایی جداگانه داشت؟ پاسخ زیر سر یک کهکشان همدم است که در پی برخوردی با جی۱۳۵۴ در گذشته، رودی از ستاره و گاز میان آن و جی۱۳۵۴ جریان یافته. دانشمندان به این نتیجه رسیدند که توده‌هایی از مواد از کهکشان همدم به مرکز جی۱۳۵۴ سرازیر شده و توسط ابرسیاهچاله‌ی آن بلعیده شده بوده.
داده‌های طیف دیدنی (مریی) مخروطی از گازهای اتمی یونیده را آشکار کرد که از مرکز کهکشان آغاز شده و تا حدود ۳۰ هزار سال نوری رو به جنوب کهکشان گسترده شده. یونش این اتم‌ها احتمالا در اثر یک فوران تابشی از کنار سیاهچاله رخ داده بوده، و این نشانگر خورده شدن یک وعده از مواد توسط سیاهچاله در آن هنگام است. در شمال کهکشان شواهدی از یک موج شوک، مانند یک بمب صوتی در فاصله‌ی ۳۰۰۰ سال نوری سیاهچاله دیده می‌شود که نشان می‌دهد حدود ۱۰۰ هزار سال بعد، یک فوران در پیِ خورده شدن یک وعده‌ی دیگر رخ داده بوده.
ربکا نوین از دانشگاه کلرادو می‌گوید: «این کهکشان واقعا ما را غافلگیر کرد. ما توانستیم بفهمیم که گازهای بخش شمالی کهکشان با لبه‌ی پیش‌رونده‌ی یک موج شوک همخوانی دارد و گازهای جنوب کهکشان هم مربوط به یک برون‌ریزی قدیمی‌ترِ سیاهچاله بوده.»
ابرسیاهچاله‌ی کهکشان راه شیری هم دستکم یک برون‌ریزی در گذشته داشته. در سال ۲۰۱۰ گروه دیگری از پژوهشگران به کمک تلسکوپ فضایی پرتو گامای فرمی نشانه‌های یک فوران از این سیاهچاله را یافته بودند. آنها برون‌ریزی‌هایی از گاز را در دو سمت کهکشان یافتند که در طیف‌های پرتو گاما، پرتو ایکس، و امواج رادیویی می‌درخشیدند. این برون‌ریزی‌ها که به شکل حباب بودند به نام "حباب‌های فرمی" نامیده شدند. [خبرش را خوانده بودید: * کشف حباب‌های عظیم پرتو گاما در اطراف کهکشان راه شیری (https://goo.gl/n2TPCD)]
اسکات باروز از دانشگاه کلرادو می‌گوید: «اینها از همان دسته حباب‌هایی هستند که پس از هر وعده‌ی خوراک یک سیاهچاله می‌بینیم. ابرسیاهچاله‌ی کهکشان ما اکنون دارد چرت پس از یک وعده‌ی بزرگ را می‌زند، درست مانند آن چرت میان‌وعده‌ی سیاهچاله‌ی جی۱۳۵۴ در گذشته. پس ابرسیاهچاله‌ی ما هم می‌تواند دوباره برای یک وعده‌ی دیگر بیدار شود، درست همان کاری که جی۱۳۵۴ کرد.»
در همین زمینه: * کهکشان ما ۶ میلیون سال پیش یک اختروش بوده (https://goo.gl/Zg7Kgj)
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/J1354.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«رفتار عجیب یک ستاره دست یک سیاهچاله را رو کرد»
—------------------------------------------------—
اخترشناسان با بهره از دستگاه میوز (MUSE) روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی، ستاره‌ای را در خوشه‌ی کروی ان‌جی‌سی ۳۲۰۱ در فاصله‌ی ۱۶,۳۰۰ سال نوری زمین یافته‌اند که رفتاری بسیار شگفت‌انگیز دارد. به نظر می‌رسد این ستاره دارد دور سیاهچاله‌ای به جرم حدود چهار برابر خورشید می‌گردد- این نخستین سیاهچاله‌ی ستاره‌وار (با جرم ستاره) غیرفعالیست که در یک خوشه‌ی ستاره‌ای کروی یافته می‌شود و همچنین نخستین موردیست که به طور مستقیم از روی کشش گرانشی‌اش شناسایی می‌شود. این کشف مهم بر شناخت ما از پیدایش این خوشه‌های ستاره‌ای، سیاهچالهها، و سرچشمه‌های امواج گرانشی اثر می‌گذارد.
@onestar_in_sevenskies
خوشه‌های ستاره‌ای کروی گوی‌های غولپیکری از ده‌ها هزار ستاره‌‌‌اند که در هاله‌ی بیشتر کهکشان‌ها به گرد آنها می‌چرخند. آنها از جمله‌ی پیرترین سامانه‌های ستاره‌ای کیهانند و تاریخ زندگیشان به حدود روزگار آغاز فرگشت کهکشان‌ها می‌رسد. تاکنون بیش از ۱۵۰ خوشه‌ی کروی برای راه شیری شناسایی شده.
این خوشه در #صورت_فلکی_بادبان جای دارد. یک گروه بین‌المللی از اخترشناسان پی برده‌اند که یکی از ستارگان این خوشه [۱] بسیار عجیب رفتار می‌کند: دارد با سرعت چند صدهزار کیلومتر بر ساعت به پس و پیش [نسبت به زمین] جابجا می‌شود، و این کار را با الگویی ۱۶۷ روزه تکرار می‌کند.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، بنیامین گایزرز از دانشگاه گوتینگن آلمان، شیفته از رفتار این ستاره می‌گوید: «این ستاره داشت دور چیزی کاملا پنهان، با جرم بیش از ۴ برابر خورشید می‌چرخید- این تنها می‌توانست یک سیاهچاله باشد! نخستین #سیاهچاله در یک خوشه‌ی کروی که با مشاهده‌ی مستقیم کشش گرانشی‌اش یافته شده.»
@onestar_in_sevenskies
رابطه‌ی میان سیاهچالهها و خوشه‌های ستاره‌ای رابطه‌ای مهم ولی رازگونه است. به باور دانشمندان، این خوشه‌ها به دلیل جرم بسیار و سن بالا شمار فراوانی سیاهچاله‌ی ستاره‌وار درست کرده‌اند: ستارگان بزرگی که منفجر شده بوده و [پسمانده‌هایشان] در درازنای عمر بلند خوشه رمبیده و سیاهچاله ساخته‌اند [۲][۳].
دستگاه میوزِ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا این امکان ویژه را به اخترشناسان می‌دهد تا حرکت هزاران ستاره‌ی دوردست را همزمان بسنجند. با این کشف تازه، اخترشناسان توانسته‌اند برای نخستین بار سیاهچاله‌ی غیرفعالی را در قلب یک خوشه‌ی کروی ببینند؛ سیاهچاله‌ای که اکنون چیزی نمی‌بلعد و با قرص درخشانی از گاز [قرص برافزایشی] هم در بر گرفته نشده. آنها این سیاهچاله را از روی حرکت یک ستاره که در دام گرانش نیرومند آن افتاده شناسایی کردند [۵].
این ستاره با توجه به ویژگی‌های دیده شده‌اش حدود ۰.۸ خورشید جرم دارد و جرم همدم اسرارآمیزش هم چیزی حدود ۴.۳۶ برابر خورشید برآورد می‌شود- بنابراین تقریبا با قاطعیت می‌توان آن را یک سیاهچاله دانست [۶].
@onestar_in_sevenskies
رصد چشمه‌های رادیویی و پرتو X در خوشه‌های کروی، و همچنین آشکارسازی امواج گرانشی که در پی ادغام دو سیاهچاله‌ی ستاره‌وار تولید شده بودند در سال ۲۰۱۶، نشان می‌دهند که این سیاهچاله‌های کوچک در خوشه‌های کروی رایج‌تر از آنند که در گذشته می‌پنداشتیم.
گایزرز می‌گوید: «تا همین اواخر گمان می‌بردیم که پس از مدت کوتاهی، دیگر تقریبا هیچ سیاهچاله‌ی ستاره‌واری نباید در خوشه‌های کروی مانده باشد، و سامانه‌هایی مانند این نمی‌بایست دیگر وجود داشته باشند! ولی به روشنی می‌بینیم که چنین نیست- ما برای نخستین بار یک سیاهچاله‌ی ستاره‌وار را از روی اثرهای گرانشی‌اش در یک خوشه‌ی کروی یافته‌ایم. این کشف به ما در شناخت روند پیدایش خوشه‌های کروی و فرگشت سیاهچالهها و سامانه‌های دوتایی کمک می‌کند- چیزی که برای شناخت چشمه‌های امواج گرانشی کلیدی است.»
🔴 این تصویر یک برداشت هنریست🔴
https://goo.gl/T9EVRk
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/eso1802.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------------—
اخترشناسان با بهره از دستگاه میوز (MUSE) روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی، ستاره‌ای را در خوشه‌ی کروی ان‌جی‌سی ۳۲۰۱ در فاصله‌ی ۱۶,۳۰۰ سال نوری زمین یافته‌اند که رفتاری بسیار شگفت‌انگیز دارد. به نظر می‌رسد این ستاره دارد دور سیاهچاله‌ای به جرم حدود چهار برابر خورشید می‌گردد- این نخستین سیاهچاله‌ی ستاره‌وار (با جرم ستاره) غیرفعالیست که در یک خوشه‌ی ستاره‌ای کروی یافته می‌شود و همچنین نخستین موردیست که به طور مستقیم از روی کشش گرانشی‌اش شناسایی می‌شود. این کشف مهم بر شناخت ما از پیدایش این خوشه‌های ستاره‌ای، سیاهچالهها، و سرچشمه‌های امواج گرانشی اثر می‌گذارد.
@onestar_in_sevenskies
خوشه‌های ستاره‌ای کروی گوی‌های غولپیکری از ده‌ها هزار ستاره‌‌‌اند که در هاله‌ی بیشتر کهکشان‌ها به گرد آنها می‌چرخند. آنها از جمله‌ی پیرترین سامانه‌های ستاره‌ای کیهانند و تاریخ زندگیشان به حدود روزگار آغاز فرگشت کهکشان‌ها می‌رسد. تاکنون بیش از ۱۵۰ خوشه‌ی کروی برای راه شیری شناسایی شده.
این خوشه در #صورت_فلکی_بادبان جای دارد. یک گروه بین‌المللی از اخترشناسان پی برده‌اند که یکی از ستارگان این خوشه [۱] بسیار عجیب رفتار می‌کند: دارد با سرعت چند صدهزار کیلومتر بر ساعت به پس و پیش [نسبت به زمین] جابجا می‌شود، و این کار را با الگویی ۱۶۷ روزه تکرار می‌کند.
نویسنده‌ی اصلی پژوهش، بنیامین گایزرز از دانشگاه گوتینگن آلمان، شیفته از رفتار این ستاره می‌گوید: «این ستاره داشت دور چیزی کاملا پنهان، با جرم بیش از ۴ برابر خورشید می‌چرخید- این تنها می‌توانست یک سیاهچاله باشد! نخستین #سیاهچاله در یک خوشه‌ی کروی که با مشاهده‌ی مستقیم کشش گرانشی‌اش یافته شده.»
@onestar_in_sevenskies
رابطه‌ی میان سیاهچالهها و خوشه‌های ستاره‌ای رابطه‌ای مهم ولی رازگونه است. به باور دانشمندان، این خوشه‌ها به دلیل جرم بسیار و سن بالا شمار فراوانی سیاهچاله‌ی ستاره‌وار درست کرده‌اند: ستارگان بزرگی که منفجر شده بوده و [پسمانده‌هایشان] در درازنای عمر بلند خوشه رمبیده و سیاهچاله ساخته‌اند [۲][۳].
دستگاه میوزِ رصدخانه‌ی جنوبی اروپا این امکان ویژه را به اخترشناسان می‌دهد تا حرکت هزاران ستاره‌ی دوردست را همزمان بسنجند. با این کشف تازه، اخترشناسان توانسته‌اند برای نخستین بار سیاهچاله‌ی غیرفعالی را در قلب یک خوشه‌ی کروی ببینند؛ سیاهچاله‌ای که اکنون چیزی نمی‌بلعد و با قرص درخشانی از گاز [قرص برافزایشی] هم در بر گرفته نشده. آنها این سیاهچاله را از روی حرکت یک ستاره که در دام گرانش نیرومند آن افتاده شناسایی کردند [۵].
این ستاره با توجه به ویژگی‌های دیده شده‌اش حدود ۰.۸ خورشید جرم دارد و جرم همدم اسرارآمیزش هم چیزی حدود ۴.۳۶ برابر خورشید برآورد می‌شود- بنابراین تقریبا با قاطعیت می‌توان آن را یک سیاهچاله دانست [۶].
@onestar_in_sevenskies
رصد چشمه‌های رادیویی و پرتو X در خوشه‌های کروی، و همچنین آشکارسازی امواج گرانشی که در پی ادغام دو سیاهچاله‌ی ستاره‌وار تولید شده بودند در سال ۲۰۱۶، نشان می‌دهند که این سیاهچاله‌های کوچک در خوشه‌های کروی رایج‌تر از آنند که در گذشته می‌پنداشتیم.
گایزرز می‌گوید: «تا همین اواخر گمان می‌بردیم که پس از مدت کوتاهی، دیگر تقریبا هیچ سیاهچاله‌ی ستاره‌واری نباید در خوشه‌های کروی مانده باشد، و سامانه‌هایی مانند این نمی‌بایست دیگر وجود داشته باشند! ولی به روشنی می‌بینیم که چنین نیست- ما برای نخستین بار یک سیاهچاله‌ی ستاره‌وار را از روی اثرهای گرانشی‌اش در یک خوشه‌ی کروی یافته‌ایم. این کشف به ما در شناخت روند پیدایش خوشه‌های کروی و فرگشت سیاهچالهها و سامانه‌های دوتایی کمک می‌کند- چیزی که برای شناخت چشمه‌های امواج گرانشی کلیدی است.»
🔴 این تصویر یک برداشت هنریست🔴
https://goo.gl/T9EVRk
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/eso1802.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«بزرگ‌ترین سیاهچالهها سریع‌تر از کهکشان میزبانشان رشد می‌کنند»
—----------------------------------------------------
* سرعت رشد بزرگ‌ترین سیاهچاله‌های کیهان بیش از نرخ #ستاره‌زایی کهکشانهای میزبانشان است؛ این یافته‌ی پژوهشی‌ست که بر پایه‌ی داده‌های رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا و چند تلسکوپ دیگر انجام شده.
داده‌هایی که اخترشناسان در درازنای چندین سال درباره‌ی روند پیدایش ستارگان در کهکشان‌ها و رشد سیاهچاله‌های ابرپرجرم (ابرسیاهچاله‌ها) در مرکزشان گرد آورده بودند نشان می‌داد که ابرسیاچاله‌ها و ستارگان کهکشان میزبانشان پا به پای هم رشد می‌کنند. (ابرسیاهچاله‌ها چند میلیون تا چند میلیارد برابر خورشید جرم دارند.)
ولی اکنون دو پژوهش جداگانه نشان می‌دهد که سیاهچاله‌های کهکشانهای بزرگ بسیار سریع‌تر از سیاهچاله‌های کهکشانهای کوچک‌تر رشد کرده‌اند.
گوانگ یانگ از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و رهبر یکی از دو پژوهش می‌گوید: «ما در تلاشیم مسابقه‌ای که میلیاردها سال پیش آغاز شده بود را بازسازی کنیم. می‌خواهیم با بهره از داده‌هایی باورنکردنی که از تلسکوپ‌های گوناگون به دست آمده بفهمیم این رقابت کیهانی چگونه به راه افتاد.»
یانگ و همکارانش به کمک تلسکوپ‌های فضایی هابل و چاندرا و چند تلسکوپ دیگر نرخ رشد سیاهچالهها در کهکشان‌هایی در فاصله‌ی ۴.۳ تا ۱۲.۲ میلیارد سال نوری زمین را بررسی کردند.
آنها نسبت میان نرخ رشد یک ابرسیاهچاله و نرخ ستاره‌زایی کهکشان میزبانش را اندازه گرفتند. باور همگانی تاکنون این بوده که این نسبت می‌بایست برای همه‌ی کهکشان‌ها تقریبا یکسان باشد. ولی آنها دریافتند که این نسبت برای کهکشانهای پرجرم‌تر بسیار بیشتر است. این نسبت در کهکشان‌هایی به جرم حدود ۱۰۰ میلیارد خورشید حدود ۱۰ برابر کهکشان‌هایی به جرم ۱۰ میلیارد خورشید بود.
نیل برنت، نویسنده‌ی دیگرِ پژوهش از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌گوید: «پرسش آشکار اینست: چرا؟ شاید کهکشانهای بزرگ بهتر از کهکشانهای کم‌جرم می‌توانند ابرسیاهچاله‌های مرکزشان را با گازهای سرد تغذیه کنند.»
گروه دیگری از دانشمندان نیز در پژوهشی جداگانه نشانه‌هایی از این یافتند که پرجرم‌ترین سیاهچالهها در روند رشد، از ستارگان کهکشان‌هایشان پیشی گرفته‌اند. مار مزکوا از بنیاد علوم فضایی اسپانیا به همراه همکارانش سیاهچاله‌های درون برخی از درخشان‌ترین و پرجرم‌ترین کهکشانهای کیهان را بررسی کردند. آنها به بررسی ۷۲ کهکشان پرداختند که در مرکز خوشه‌هایی کهکشانی تا فاصله‌ی ۳.۵ میلیارد سال نوری زمین بودند. در این پژوهش، از داده‌های پرتو ایکس چاندرا و داده‌های رادیویی چند تلسکوپ رادیویی بزرگ بهره جستند.
جرم سیاهچالهها پیوندی شناخته شده با تابش پرتو ایکس و رادیویی آنها دارد؛ مزکوا و همکارانش به کمک همین پیوند، جرم سیاهچاله‌های این خوشه‌های کهکشانی را برآورد کردند. سپس همین کار را با فرض هماهنگ بودن رشد سیاهچالهها و کهکشان‌هایشان تکرار کردند و جرم سیاهچالهها را یک دهم چیزی که در روش نخست اندازه گرفته بودند به دست آوردند.
مزکوا می‌گوید: «ما سیاهچاله‌هایی را یافتیم که بسیار بزرگ‌تر از چشمداشت‌ها بودند. شاید آنها مسابقه‌ی رشد را بسیار زودتر آغاز کرده بوده‌اند یا شاید هم نرخ رشدشان در درازنای میلیاردها سال بیشتر بوده.»
این پژوهشگران دریافتند که تقریبا نیمی از سیاهچاله‌هایی که بررسی کردند، جرم برآوردیشان دستکم ۱۰ میلیارد برابر خورشید بود. از این نظر آنها در رده‌ای از سیاهچاله‌های بی‌اندازه پرجرم به نام سیاهچاله‌های "فراپرجرم" (یا فراسیاهچاله‌ها) جای می‌گیرند.
جی. هالاواچک-لرندو، یکی از این پژوهشگران از دانشگاه مونترآل می‌گوید: «ما می‌دانیم که #سیاهچاله ها اجرامی افراطی هستند، بنابراین جای شگفتی نیست اگر افراطی‌ترین نمونه‌های آنها قوانینی که فکر می‌کردیم بر آنها حاکم است را بشکنند.»
🔴توضیح تصویر:
این تصویر از پیوند داده‌های پرتو ایکس چاندرا (آبی) و داده‌های نوری و فروسرخ هابل (سرخ، سبز و آبی) درست شده. تصویر چاندرا ژرف‌ترین تصویریست که تاکنون در طیف X گرفته شده. هر چشمه در تصویر چاندرا دستاورد قرص‌های برافزایشی ابر سیاهچاله‌های مرکز کهکشان‌هاست (چیزی مانند نقاشی درون چارچوب پیوست).
https://goo.gl/zVvPMH
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/blackhole.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------------------
* سرعت رشد بزرگ‌ترین سیاهچاله‌های کیهان بیش از نرخ #ستاره‌زایی کهکشانهای میزبانشان است؛ این یافته‌ی پژوهشی‌ست که بر پایه‌ی داده‌های رصدخانه‌ی پرتو X چاندرای ناسا و چند تلسکوپ دیگر انجام شده.
داده‌هایی که اخترشناسان در درازنای چندین سال درباره‌ی روند پیدایش ستارگان در کهکشان‌ها و رشد سیاهچاله‌های ابرپرجرم (ابرسیاهچاله‌ها) در مرکزشان گرد آورده بودند نشان می‌داد که ابرسیاچاله‌ها و ستارگان کهکشان میزبانشان پا به پای هم رشد می‌کنند. (ابرسیاهچاله‌ها چند میلیون تا چند میلیارد برابر خورشید جرم دارند.)
ولی اکنون دو پژوهش جداگانه نشان می‌دهد که سیاهچاله‌های کهکشانهای بزرگ بسیار سریع‌تر از سیاهچاله‌های کهکشانهای کوچک‌تر رشد کرده‌اند.
گوانگ یانگ از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا و رهبر یکی از دو پژوهش می‌گوید: «ما در تلاشیم مسابقه‌ای که میلیاردها سال پیش آغاز شده بود را بازسازی کنیم. می‌خواهیم با بهره از داده‌هایی باورنکردنی که از تلسکوپ‌های گوناگون به دست آمده بفهمیم این رقابت کیهانی چگونه به راه افتاد.»
یانگ و همکارانش به کمک تلسکوپ‌های فضایی هابل و چاندرا و چند تلسکوپ دیگر نرخ رشد سیاهچالهها در کهکشان‌هایی در فاصله‌ی ۴.۳ تا ۱۲.۲ میلیارد سال نوری زمین را بررسی کردند.
آنها نسبت میان نرخ رشد یک ابرسیاهچاله و نرخ ستاره‌زایی کهکشان میزبانش را اندازه گرفتند. باور همگانی تاکنون این بوده که این نسبت می‌بایست برای همه‌ی کهکشان‌ها تقریبا یکسان باشد. ولی آنها دریافتند که این نسبت برای کهکشانهای پرجرم‌تر بسیار بیشتر است. این نسبت در کهکشان‌هایی به جرم حدود ۱۰۰ میلیارد خورشید حدود ۱۰ برابر کهکشان‌هایی به جرم ۱۰ میلیارد خورشید بود.
نیل برنت، نویسنده‌ی دیگرِ پژوهش از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌گوید: «پرسش آشکار اینست: چرا؟ شاید کهکشانهای بزرگ بهتر از کهکشانهای کم‌جرم می‌توانند ابرسیاهچاله‌های مرکزشان را با گازهای سرد تغذیه کنند.»
گروه دیگری از دانشمندان نیز در پژوهشی جداگانه نشانه‌هایی از این یافتند که پرجرم‌ترین سیاهچالهها در روند رشد، از ستارگان کهکشان‌هایشان پیشی گرفته‌اند. مار مزکوا از بنیاد علوم فضایی اسپانیا به همراه همکارانش سیاهچاله‌های درون برخی از درخشان‌ترین و پرجرم‌ترین کهکشانهای کیهان را بررسی کردند. آنها به بررسی ۷۲ کهکشان پرداختند که در مرکز خوشه‌هایی کهکشانی تا فاصله‌ی ۳.۵ میلیارد سال نوری زمین بودند. در این پژوهش، از داده‌های پرتو ایکس چاندرا و داده‌های رادیویی چند تلسکوپ رادیویی بزرگ بهره جستند.
جرم سیاهچالهها پیوندی شناخته شده با تابش پرتو ایکس و رادیویی آنها دارد؛ مزکوا و همکارانش به کمک همین پیوند، جرم سیاهچاله‌های این خوشه‌های کهکشانی را برآورد کردند. سپس همین کار را با فرض هماهنگ بودن رشد سیاهچالهها و کهکشان‌هایشان تکرار کردند و جرم سیاهچالهها را یک دهم چیزی که در روش نخست اندازه گرفته بودند به دست آوردند.
مزکوا می‌گوید: «ما سیاهچاله‌هایی را یافتیم که بسیار بزرگ‌تر از چشمداشت‌ها بودند. شاید آنها مسابقه‌ی رشد را بسیار زودتر آغاز کرده بوده‌اند یا شاید هم نرخ رشدشان در درازنای میلیاردها سال بیشتر بوده.»
این پژوهشگران دریافتند که تقریبا نیمی از سیاهچاله‌هایی که بررسی کردند، جرم برآوردیشان دستکم ۱۰ میلیارد برابر خورشید بود. از این نظر آنها در رده‌ای از سیاهچاله‌های بی‌اندازه پرجرم به نام سیاهچاله‌های "فراپرجرم" (یا فراسیاهچاله‌ها) جای می‌گیرند.
جی. هالاواچک-لرندو، یکی از این پژوهشگران از دانشگاه مونترآل می‌گوید: «ما می‌دانیم که #سیاهچاله ها اجرامی افراطی هستند، بنابراین جای شگفتی نیست اگر افراطی‌ترین نمونه‌های آنها قوانینی که فکر می‌کردیم بر آنها حاکم است را بشکنند.»
🔴توضیح تصویر:
این تصویر از پیوند داده‌های پرتو ایکس چاندرا (آبی) و داده‌های نوری و فروسرخ هابل (سرخ، سبز و آبی) درست شده. تصویر چاندرا ژرف‌ترین تصویریست که تاکنون در طیف X گرفته شده. هر چشمه در تصویر چاندرا دستاورد قرص‌های برافزایشی ابر سیاهچاله‌های مرکز کهکشان‌هاست (چیزی مانند نقاشی درون چارچوب پیوست).
https://goo.gl/zVvPMH
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/blackhole.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«پیشنهاد یک جایگزین برای سیاهچالهها»
—----------------------------------
https://goo.gl/Xo715V
* یک فیزیکدان با پیوند دادن یک پنداشت مکانیک کوانتومی با نسبیت عام به یک جایگزین تازه برای تکینگی سیاهچالهها دست یافته.
اگر دو جایگزین فرضی سیاهچالهها را به هم پیوند دهیم به چه می‌رسیم؟ به یک ستاره‌ی نسبیتی نیمه‌کلاسیک خودسازگار(۱)، این را رائول کاربایو-روبیو از مدرسه‌ی بین‌المللی پژوهش‌های پیشرفته در تریسته‌ی ایتالیا می‌گوید که یک مدل ریاضی تازه برای سرنوشت ستارگان بزرگ پدید آورده. پژوهشنامه‌ی وی در شماره‌ی ۶ فوریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده است.
هنگامی که یک ستاره‌ی بزرگ به پایان زندگیش می‌رسد دستخوش انفجار ابرنواختری می‌شود و یک هسته‌ی چگال از خود به جا می‌گذارد که -بر پایه‌ی پنداشت‌های کنونی- به رُمبش خود ادامه می‌دهد و یک #ستاره_نوترونی یا یک #سیاهچاله می‌سازد. این که یک ستاره کدام یک از این دو سرنوشت را خواهد داشت به جرمش بستگی دارد. ستارگان نوترونی تعادلی میان نیروی وازَنَنده‌ی فشار تبهگنی مکانیک کوانتومی و نیروی درکِشنده‌ی (جذب‌کننده‌ی) گرانش برقرار می‌کنند، ولی اگر هسته‌ی رُمبنده پرجرم‌تر باشد نمی‌تواند در برابر نیروی درکشنده‌ی گرانشِ خودش پایاداری کند و به یک سیاهچاله تبدیل می‌شود.
@onestar_in_sevenskies
گرانش وازننده
اکنون کاربایو-روبیو یک نیروی دیگر را هم به این جریان افزوده: نوسان‌های کوانتومی (اُفتاخیزهای کوانتومی). بر پایه‌ی مکانیک کوانتومی، ذرات مجازی می‌توانند خودبخود از هیچ پدید آمده و از بین بروند- این اثر را بهتر ازهمه در خلا می‌توان سنجید، ولی این افتاخیزها می‌توانند در هر جایی از فضازمان رخ بدهند. این ذرات را می‌توان به عنوان نوسان‌هایی در انرژی مثبت و منفی در نظر گرفت که در شرایط معمولی همدیگر را خنثا می‌کنند. ولی گرانشِ بی‌اندازه‌ی اجرام چگال این تعادل را می‌شکند و به گونه‌ای کارآمد انرژی منفی تولید می‌کند. این انرژی منفی یک نیروی گرانشی وازننده (دفع‌کننده) پدید می‌آورد.
کاربایو-روبیو می‌گوید:«وجود [نوسان‌های] کوانتومی ناشی از میدان‌های گرانشی از اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ شناخته شده. ولی فیزیکدانان روش کاربرد این اثر در ستاره‌های رُمبنده را نمی‌دانستند.»
کاربایو-روبیو معادله‌هایی به دست آورد که در آنها نسبیت عام و مکانیک کوانتومی به گونه‌ای با هم پیوند خورده بود که نوسان‌های کوانتومی را هم بتوانند توضیح دهند. افزون بر آن، وی راه حل‌هایی پیدا کرد که برای اجرام ستاره‌ای که بر پایه‌ی نظریه‌های کنونی باید سیاهچاله شوند، تعادلی میان گرانش درکشنده و گرانش منفی برقرار می‌کرد. این اجرام چگال که در این نظریه‌ی تازه به نام "ستارگان نسبیتی نیمه‌کلاسیک" خوانده شده‌اند زیر فشار گرانششان به طور کامل نمی‌رُمبند و در نتیجه یک افق رویداد و بنابراین یک سیاهچاله نمی‌سازند.
@onestar_in_sevenskies
ستاره‌ی دورگه
جالب این که ستارگان نسبیتی نیمه‌کلاسیک دارای ویژگی‌های اجرامی هستند که در گذشته به عنوان جایگزین سیاهچالهها پیشنهاد شده بود: گرت‌اخترها (گرَوَستارها) و سیاه‌اخترها (ستارگان سیاه).
گرت‌اخترها و سیاه‌اخترها هم دربردارنده‌ی ماده‌ی معمولی و نوسان‌های کوانتومی هستند. ولی زمانی که این نظریه‌ها نخستین بار ارایه شده بود هنوز معادله‌هایی که نوسان‌های کوانتومی هم در آنها بود شناخته نشده بود، ولی ستاره‌های نظریه‌ی کاربایو-روبیو به طور طبیعی نتیجه‌ی یک مجموعه معادله‌ی سازگار بر پایه‌ی فیزیکِ شناخته شده است.
گرت‌اخترها و سیاه‌اخترها ساختار متفاوتی دارند: در ...
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇
—----------------------------------
https://goo.gl/Xo715V
* یک فیزیکدان با پیوند دادن یک پنداشت مکانیک کوانتومی با نسبیت عام به یک جایگزین تازه برای تکینگی سیاهچالهها دست یافته.
اگر دو جایگزین فرضی سیاهچالهها را به هم پیوند دهیم به چه می‌رسیم؟ به یک ستاره‌ی نسبیتی نیمه‌کلاسیک خودسازگار(۱)، این را رائول کاربایو-روبیو از مدرسه‌ی بین‌المللی پژوهش‌های پیشرفته در تریسته‌ی ایتالیا می‌گوید که یک مدل ریاضی تازه برای سرنوشت ستارگان بزرگ پدید آورده. پژوهشنامه‌ی وی در شماره‌ی ۶ فوریه‌ی فیزیکال ریویو لترز منتشر شده است.
هنگامی که یک ستاره‌ی بزرگ به پایان زندگیش می‌رسد دستخوش انفجار ابرنواختری می‌شود و یک هسته‌ی چگال از خود به جا می‌گذارد که -بر پایه‌ی پنداشت‌های کنونی- به رُمبش خود ادامه می‌دهد و یک #ستاره_نوترونی یا یک #سیاهچاله می‌سازد. این که یک ستاره کدام یک از این دو سرنوشت را خواهد داشت به جرمش بستگی دارد. ستارگان نوترونی تعادلی میان نیروی وازَنَنده‌ی فشار تبهگنی مکانیک کوانتومی و نیروی درکِشنده‌ی (جذب‌کننده‌ی) گرانش برقرار می‌کنند، ولی اگر هسته‌ی رُمبنده پرجرم‌تر باشد نمی‌تواند در برابر نیروی درکشنده‌ی گرانشِ خودش پایاداری کند و به یک سیاهچاله تبدیل می‌شود.
@onestar_in_sevenskies
گرانش وازننده
اکنون کاربایو-روبیو یک نیروی دیگر را هم به این جریان افزوده: نوسان‌های کوانتومی (اُفتاخیزهای کوانتومی). بر پایه‌ی مکانیک کوانتومی، ذرات مجازی می‌توانند خودبخود از هیچ پدید آمده و از بین بروند- این اثر را بهتر ازهمه در خلا می‌توان سنجید، ولی این افتاخیزها می‌توانند در هر جایی از فضازمان رخ بدهند. این ذرات را می‌توان به عنوان نوسان‌هایی در انرژی مثبت و منفی در نظر گرفت که در شرایط معمولی همدیگر را خنثا می‌کنند. ولی گرانشِ بی‌اندازه‌ی اجرام چگال این تعادل را می‌شکند و به گونه‌ای کارآمد انرژی منفی تولید می‌کند. این انرژی منفی یک نیروی گرانشی وازننده (دفع‌کننده) پدید می‌آورد.
کاربایو-روبیو می‌گوید:«وجود [نوسان‌های] کوانتومی ناشی از میدان‌های گرانشی از اواخر دهه‌ی ۱۹۷۰ شناخته شده. ولی فیزیکدانان روش کاربرد این اثر در ستاره‌های رُمبنده را نمی‌دانستند.»
کاربایو-روبیو معادله‌هایی به دست آورد که در آنها نسبیت عام و مکانیک کوانتومی به گونه‌ای با هم پیوند خورده بود که نوسان‌های کوانتومی را هم بتوانند توضیح دهند. افزون بر آن، وی راه حل‌هایی پیدا کرد که برای اجرام ستاره‌ای که بر پایه‌ی نظریه‌های کنونی باید سیاهچاله شوند، تعادلی میان گرانش درکشنده و گرانش منفی برقرار می‌کرد. این اجرام چگال که در این نظریه‌ی تازه به نام "ستارگان نسبیتی نیمه‌کلاسیک" خوانده شده‌اند زیر فشار گرانششان به طور کامل نمی‌رُمبند و در نتیجه یک افق رویداد و بنابراین یک سیاهچاله نمی‌سازند.
@onestar_in_sevenskies
ستاره‌ی دورگه
جالب این که ستارگان نسبیتی نیمه‌کلاسیک دارای ویژگی‌های اجرامی هستند که در گذشته به عنوان جایگزین سیاهچالهها پیشنهاد شده بود: گرت‌اخترها (گرَوَستارها) و سیاه‌اخترها (ستارگان سیاه).
گرت‌اخترها و سیاه‌اخترها هم دربردارنده‌ی ماده‌ی معمولی و نوسان‌های کوانتومی هستند. ولی زمانی که این نظریه‌ها نخستین بار ارایه شده بود هنوز معادله‌هایی که نوسان‌های کوانتومی هم در آنها بود شناخته نشده بود، ولی ستاره‌های نظریه‌ی کاربایو-روبیو به طور طبیعی نتیجه‌ی یک مجموعه معادله‌ی سازگار بر پایه‌ی فیزیکِ شناخته شده است.
گرت‌اخترها و سیاه‌اخترها ساختار متفاوتی دارند: در ...
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇
«مرکز کهکشان ما پر از سیاهچاله‌های کوچک است»
—---------------------------------------------—
این را از پیش می‌دانستیم که مرکز کهکشان‌مان انباشته از ستاره، ابرنواختر، تپ‌اختر، گاز و غبار است و همچنین سیاهچاله‌ای غول‌پیکر به جرم ۴ میلیون برابر خورشید، با نام کمان-ای* (بخوانید:کمان-ای-ستاره) در آن لانه دارد. شبیه‌سازی‌ها از مدت‌ها پیش نشان می‌دادند که شمار بسیاری سیاهچاله‌ی کوچک -سیاهچاله‌هایی تقریبا هم‌جرم خورشید- در مرکز راه شیری و همچنین در مرکز دیگر کهکشان‌ها وجود دارد، با این وجود تنها یکی از آنها تاکنون دیده شده..
چارلز هیلی از دانشگاه کلمبیا در نیویورک و همکارانش با بررسی داده‌های رصدخانه‌ی #پرتو_X #چاندرا سرانجام توانسته‌اند سیگنالی را پیدا کنند که به نظر می‌رسد از ۱۲ سیاهچاله‌ی ستاره‌ای با همدم‌هایی ستاره‌ای به اندازه‌ی خورشید می‌آید.
این #سیاهچاله ها به طور پیوسته دارند مواد همدم خود را می‌کشند و قرص‌هایی برافزایشی به گرد خود می‌سازند که به دلیل گرمای بی‌اندازه، پرتوهای X می‌گسیلند و سیاهچاله از این راه خود را نشان می‌دهد.
پژوهشگران با دیدن این ۱۲ سامانه‌ی دوتایی سیاهچاله‌ای درخشان به فکر افتادند که چه بسا شمار بیشتری از آنها در آنجا باشد. هیلی برای یافتن پاسخ از یک روش برون‌یابی بهره جست؛ وی در این روش، چندین لامپ گوناگون از ۱۰ وات تا ۱۰۰ وات را در نظر گرفت. او می‌گوید: «اگر همه‌ی لامپ‌ها را یک مایل دورتر ببریم احتمالا باز هم ۱۰۰ واتی‌ها را خواهیم دید ولی لامپ‌های ۱۰ واتی دیگر در آن فاصله دیده نمی‌شوند.»
این دانشمندان با بهره از یک شبیه‌سازی که در آن، لامپ‌های ۱۰۰ واتی نماینده‌ی همین ۱۲ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ درخشان بودند نتیجه گرفتند که ۳۰۰ تا ۵۰۰ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ "کم‌نورتر" می‌بایست به گرد مرکز کهکشان در گردش باشند. و با این پنداشت که تنها ۵ درصد از سیاهچاله‌های ستاره‌ای دارای همدم هستند، می‌بایست ۱۰ هزار سیاهچاله‌ی این اندازه در کوژِ مرکزی کهکشان وجود داشته باشد.
دریل هاگرد از دانشگاه مک‌گیل در مونترآل کانادا می‌گوید به دلیل شلوغی و انباشتگی مرکز کهکشان، قطعیت در این باره بسیار پایین می‌آید: «مطمئن نیستم بتوانم هیچ بخشی از این پژوهش رو تأیید کنم، ولی بررسی وسوسه‌انگیز و جالبیست.» خود هیلی می‌گوید حتی اگر این برآوردها چندان درست نباشد باز هم خوشحال خواهد بود: «حتی اگر تنها ۱۰۰۰ تا از اینها در مرکز کهکشان باشد باز هم ۱۰۰۰ برابر بیش از چیزیست که در گذشته می‌دانستیم.»
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده.
********
https://goo.gl/WcFuLF
🔴توضیح تصویر:
دایره‌های سرخ جای دوتایی‌های کوتوله‌ی سفیدی را نشان می‌دهند (پرتو X کم) و دایره‌های آبی جای دوتایی‌های سیاهچاله ای را (پرتو X بیشتر). دایره‌ی سبز نماینده‌ی جایگاه ابرسیاهچاله‌ی کمان-ای* است که به شدت در پرتو X می‌درخشد و دایره‌ی زرد هم نشانگر ناحیه‌ای میان ۰.۷ و ۳ سال نوری از ابرسیاهچاله است.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/black-holes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------------—
این را از پیش می‌دانستیم که مرکز کهکشان‌مان انباشته از ستاره، ابرنواختر، تپ‌اختر، گاز و غبار است و همچنین سیاهچاله‌ای غول‌پیکر به جرم ۴ میلیون برابر خورشید، با نام کمان-ای* (بخوانید:کمان-ای-ستاره) در آن لانه دارد. شبیه‌سازی‌ها از مدت‌ها پیش نشان می‌دادند که شمار بسیاری سیاهچاله‌ی کوچک -سیاهچاله‌هایی تقریبا هم‌جرم خورشید- در مرکز راه شیری و همچنین در مرکز دیگر کهکشان‌ها وجود دارد، با این وجود تنها یکی از آنها تاکنون دیده شده..
چارلز هیلی از دانشگاه کلمبیا در نیویورک و همکارانش با بررسی داده‌های رصدخانه‌ی #پرتو_X #چاندرا سرانجام توانسته‌اند سیگنالی را پیدا کنند که به نظر می‌رسد از ۱۲ سیاهچاله‌ی ستاره‌ای با همدم‌هایی ستاره‌ای به اندازه‌ی خورشید می‌آید.
این #سیاهچاله ها به طور پیوسته دارند مواد همدم خود را می‌کشند و قرص‌هایی برافزایشی به گرد خود می‌سازند که به دلیل گرمای بی‌اندازه، پرتوهای X می‌گسیلند و سیاهچاله از این راه خود را نشان می‌دهد.
پژوهشگران با دیدن این ۱۲ سامانه‌ی دوتایی سیاهچاله‌ای درخشان به فکر افتادند که چه بسا شمار بیشتری از آنها در آنجا باشد. هیلی برای یافتن پاسخ از یک روش برون‌یابی بهره جست؛ وی در این روش، چندین لامپ گوناگون از ۱۰ وات تا ۱۰۰ وات را در نظر گرفت. او می‌گوید: «اگر همه‌ی لامپ‌ها را یک مایل دورتر ببریم احتمالا باز هم ۱۰۰ واتی‌ها را خواهیم دید ولی لامپ‌های ۱۰ واتی دیگر در آن فاصله دیده نمی‌شوند.»
این دانشمندان با بهره از یک شبیه‌سازی که در آن، لامپ‌های ۱۰۰ واتی نماینده‌ی همین ۱۲ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ درخشان بودند نتیجه گرفتند که ۳۰۰ تا ۵۰۰ سامانه‌ی سیاهچاله‌ایِ "کم‌نورتر" می‌بایست به گرد مرکز کهکشان در گردش باشند. و با این پنداشت که تنها ۵ درصد از سیاهچاله‌های ستاره‌ای دارای همدم هستند، می‌بایست ۱۰ هزار سیاهچاله‌ی این اندازه در کوژِ مرکزی کهکشان وجود داشته باشد.
دریل هاگرد از دانشگاه مک‌گیل در مونترآل کانادا می‌گوید به دلیل شلوغی و انباشتگی مرکز کهکشان، قطعیت در این باره بسیار پایین می‌آید: «مطمئن نیستم بتوانم هیچ بخشی از این پژوهش رو تأیید کنم، ولی بررسی وسوسه‌انگیز و جالبیست.» خود هیلی می‌گوید حتی اگر این برآوردها چندان درست نباشد باز هم خوشحال خواهد بود: «حتی اگر تنها ۱۰۰۰ تا از اینها در مرکز کهکشان باشد باز هم ۱۰۰۰ برابر بیش از چیزیست که در گذشته می‌دانستیم.»
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر منتشر شده.
********
https://goo.gl/WcFuLF
🔴توضیح تصویر:
دایره‌های سرخ جای دوتایی‌های کوتوله‌ی سفیدی را نشان می‌دهند (پرتو X کم) و دایره‌های آبی جای دوتایی‌های سیاهچاله ای را (پرتو X بیشتر). دایره‌ی سبز نماینده‌ی جایگاه ابرسیاهچاله‌ی کمان-ای* است که به شدت در پرتو X می‌درخشد و دایره‌ی زرد هم نشانگر ناحیه‌ای میان ۰.۷ و ۳ سال نوری از ابرسیاهچاله است.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/04/black-holes.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«آیا به زودی تصویری از یک "سیاهچاله" خواهیم دید؟»
—------------------------------------------------
* امسال شاید برای نخستین بار در تاریخ بتوانیم یک سیاهچاله را ببینیم.
به باور اخترفیزیکدانان، شاید در چند هفته یا چند ماه دیگر بتوانیم چیزی که تاکنون به چشم دیده نشده را ببینیم، و این می‌تواند پیامدهایی بسیار گسترده برای شناخت ما از کیهان داشته باشد: یک سیاهچاله، نقطه‌ای از فضا با کشش گرانشی آن چنان نیرومند که حتی نور هم توان گریز از چنگش را ندارد.
اینشتین در نظریه‌ی نسبیت عام خود وجود سیاهچالهها را پیش‌بینی کرده بود، ولی حتی خود او هم باور قطعی به وجودشان نداشت. و تاکنون هم هیچ کس نتوانسته گواه استواری برای آنها بیابد. تلسکوپ "ایوِنت هورایزن" یا "تلسکوپ افق رویداد" (ئی‌اچ‌تی، #EHT) می‌تواند همه چیز را تغییر دهد.
ئی‌اچ‌تی را نمی‌شود "یک" تلسکوپ دانست، زیرا شبکه‌ای از تلسکوپ‌ها (رادیوتلسکوپ‌ها) در سرتاسر جهان است. آنها با کار کردن هماهنگ می‌توانند همه‌ی توانی که برای تصویربرداری از یک سیاهچاله نیازست را به دست آورند. [به این روش، تداخل‌سنجی با خط پایه‌ی بسیار بلند یا VLBI می‌گویند]
شپرد دولمن، مدیر ئی‌اچ‌تی می‌گوید: «نخست این که نیاز به بزرگنمایی بی‌انداره بالا دارید- بزگنمایی هم‌ارز این که بتوانید گودی‌های روی یک توپ گلف در لوس‌آنجلس را از نیویورک ببینید. پس از آن نیاز به راهی برای نفوذ در گازهای کهکشان راه شیری و گازهای داغ پیرامون خود سیاهچاله خواهید داشت.»
این کار نیاز به تلسکوپی به بزرگی سیاره‌ی زمین دارد، و اینجاست که ئی‌اچ‌تی وارد میدان می‌شود.
دولمن می‌گوید با کار گذاشتن آرایه‌ای از رادیوتلسکوپ‌ها در سرتاسر سطح زمین، ما به یک "تلسکوپ مجازی به بزرگی زمین" دست خواهیم یافت. گروه ئی‌اچ‌تی به گونه‌ای این دیش‌ها را هماهنگ کرده‌اند که می‌توانند در یک برنامه‌ریزی، همگی با هم یک نقطه از آسمان را دقیقا همزمان رصد کنند و امواج رادیویی را روی دیسک سخت ذخیره نمایند. سپس گروه ئی‌اچ‌تی با پیوند این داده‌ها می‌توانند به تصویری برسند که اگر با بهره از رادیوتلسکوپی به اندازه‌ی زمین انجام می‌دادند به دست می‌آوردند.
این دانشمندان در آوریل ۲۰۱۷ تلسکوپ خود را برای نخستین بار آزمایش کردند. در مدت پنج شب، هر هشت رادیوتلسکوپ ئی‌اچ‌تی رو به نقطه‌ای در مرکز کهکشان راه شیری، یعنی "کمان ای*" (بخوانید: کمان ای-ستاره) تنظیم کردند. به باور اخترشناسان، یک ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) در این نقطه لانه دارد.
داده‌های روی دیسک سخت یکی از این رادیوتلسکوپ‌ها که در قطب جنوب است (تلسکوپ ساوث پول یا SPT)، به دلیل نبود پرواز‌های باری از آن منطقه تا نیمه‌های دسامبر دریافت نشده بود. دانشمندان از آن زمان سرگرم هماهنگ کردن داده‌های این تلسکوپ با دیگر تلسکوپ‌ها و بررسی آنها برای دستیابی به یک تصویر هستند.
تصویربرداری از یک سیاهچاله نه تنها تاییدی قطعی بر وجود این اجرام است، بلکه می‌تواند ینش‌هایی بکر و تازه از جهان هستی به ما بدهد.
دولمن می‌گوید: «تاثیر سیاهچالهها بر کیهان بسیار کلان است. باور کنونی بر این است که ابرسیاهچاله‌های مرکز کهکشان‌ها و خود کهکشانهای میزبانشان همپای هم رشد می‌کنند، از همین رو دیدن چیزهایی که نزدیک افق رویداد آنها رخ می‌دهد به شناخت ما از کیهان در مقیاسی بزرگ‌تر کمک خواهد کرد.»
در آینده، پژوهشگران می‌توانند عکس‌هایی از یک #سیاهچاله در گذر زمان بگیرند. این به دانشمندان اجازه می‌دهد تا درستی یا نادرستی نسبیت عام را در مرز یک سیاهچاله بیازمایند و همچنین چگونگی رشد و فروکشیدن مواد توسط آن را بررسی کنند.
https://goo.gl/PHYFRF
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/EHT.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—------------------------------------------------
* امسال شاید برای نخستین بار در تاریخ بتوانیم یک سیاهچاله را ببینیم.
به باور اخترفیزیکدانان، شاید در چند هفته یا چند ماه دیگر بتوانیم چیزی که تاکنون به چشم دیده نشده را ببینیم، و این می‌تواند پیامدهایی بسیار گسترده برای شناخت ما از کیهان داشته باشد: یک سیاهچاله، نقطه‌ای از فضا با کشش گرانشی آن چنان نیرومند که حتی نور هم توان گریز از چنگش را ندارد.
اینشتین در نظریه‌ی نسبیت عام خود وجود سیاهچالهها را پیش‌بینی کرده بود، ولی حتی خود او هم باور قطعی به وجودشان نداشت. و تاکنون هم هیچ کس نتوانسته گواه استواری برای آنها بیابد. تلسکوپ "ایوِنت هورایزن" یا "تلسکوپ افق رویداد" (ئی‌اچ‌تی، #EHT) می‌تواند همه چیز را تغییر دهد.
ئی‌اچ‌تی را نمی‌شود "یک" تلسکوپ دانست، زیرا شبکه‌ای از تلسکوپ‌ها (رادیوتلسکوپ‌ها) در سرتاسر جهان است. آنها با کار کردن هماهنگ می‌توانند همه‌ی توانی که برای تصویربرداری از یک سیاهچاله نیازست را به دست آورند. [به این روش، تداخل‌سنجی با خط پایه‌ی بسیار بلند یا VLBI می‌گویند]
شپرد دولمن، مدیر ئی‌اچ‌تی می‌گوید: «نخست این که نیاز به بزرگنمایی بی‌انداره بالا دارید- بزگنمایی هم‌ارز این که بتوانید گودی‌های روی یک توپ گلف در لوس‌آنجلس را از نیویورک ببینید. پس از آن نیاز به راهی برای نفوذ در گازهای کهکشان راه شیری و گازهای داغ پیرامون خود سیاهچاله خواهید داشت.»
این کار نیاز به تلسکوپی به بزرگی سیاره‌ی زمین دارد، و اینجاست که ئی‌اچ‌تی وارد میدان می‌شود.
دولمن می‌گوید با کار گذاشتن آرایه‌ای از رادیوتلسکوپ‌ها در سرتاسر سطح زمین، ما به یک "تلسکوپ مجازی به بزرگی زمین" دست خواهیم یافت. گروه ئی‌اچ‌تی به گونه‌ای این دیش‌ها را هماهنگ کرده‌اند که می‌توانند در یک برنامه‌ریزی، همگی با هم یک نقطه از آسمان را دقیقا همزمان رصد کنند و امواج رادیویی را روی دیسک سخت ذخیره نمایند. سپس گروه ئی‌اچ‌تی با پیوند این داده‌ها می‌توانند به تصویری برسند که اگر با بهره از رادیوتلسکوپی به اندازه‌ی زمین انجام می‌دادند به دست می‌آوردند.
این دانشمندان در آوریل ۲۰۱۷ تلسکوپ خود را برای نخستین بار آزمایش کردند. در مدت پنج شب، هر هشت رادیوتلسکوپ ئی‌اچ‌تی رو به نقطه‌ای در مرکز کهکشان راه شیری، یعنی "کمان ای*" (بخوانید: کمان ای-ستاره) تنظیم کردند. به باور اخترشناسان، یک ابرسیاهچاله (سیاهچاله‌ی ابرپرجرم) در این نقطه لانه دارد.
داده‌های روی دیسک سخت یکی از این رادیوتلسکوپ‌ها که در قطب جنوب است (تلسکوپ ساوث پول یا SPT)، به دلیل نبود پرواز‌های باری از آن منطقه تا نیمه‌های دسامبر دریافت نشده بود. دانشمندان از آن زمان سرگرم هماهنگ کردن داده‌های این تلسکوپ با دیگر تلسکوپ‌ها و بررسی آنها برای دستیابی به یک تصویر هستند.
تصویربرداری از یک سیاهچاله نه تنها تاییدی قطعی بر وجود این اجرام است، بلکه می‌تواند ینش‌هایی بکر و تازه از جهان هستی به ما بدهد.
دولمن می‌گوید: «تاثیر سیاهچالهها بر کیهان بسیار کلان است. باور کنونی بر این است که ابرسیاهچاله‌های مرکز کهکشان‌ها و خود کهکشانهای میزبانشان همپای هم رشد می‌کنند، از همین رو دیدن چیزهایی که نزدیک افق رویداد آنها رخ می‌دهد به شناخت ما از کیهان در مقیاسی بزرگ‌تر کمک خواهد کرد.»
در آینده، پژوهشگران می‌توانند عکس‌هایی از یک #سیاهچاله در گذر زمان بگیرند. این به دانشمندان اجازه می‌دهد تا درستی یا نادرستی نسبیت عام را در مرز یک سیاهچاله بیازمایند و همچنین چگونگی رشد و فروکشیدن مواد توسط آن را بررسی کنند.
https://goo.gl/PHYFRF
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/EHT.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky