.... ادامه‌ی پست پیشین:
ماده‌ی تاریک هنوز آشکارناپذیر است و تنها از روی اثرهای گرانشی‌اش بر ماده‌ی معمولی می‌توان به وجودش پی برد. در این زمان، بررسی‌هایی مانند این بهترین روش برای تعیین شکل، ابعاد، و پراکندگی این ماده‌ی نادیدنی است.

همچنین، نتیجه‌ی شگفت‌آور این پژوهش دارای پیامدهای برای شناخت گسترده‌تر ما از کیهان، و چگونگی فرگشت آن در تاریخ تقریبا ۱۴ میلیاردساله‌اش هم است. چنین ناسازگاری آشکاری میان این نتایج با نتایج پلانک بدین معناست که اخترشناسان شاید نیاز به بازنگری و پالایش شناخت خود از برخی از جنبه‌های بنیادین دگرگونی‌ها و فرگشت کیهان داشته باشند. هندریک هیلدبرانت می‌نویسد: «یافته‌های ما به ویرایش مدل‌های نظری از چگونگی رشد کیهان از آغاز تا به امروز کمک خواهد کرد.»

بررسی داده‌های تلسکوپ وی‌ال تی در پیمایش کیدز یک گام مهم است ولی انتظار می‌رود تلسکوپ‌های آینده پیمایش‌هایی از این هم گسترده‌تر و ژرف‌تر را از آسمان انجام دهند.

کاترین هیمنز، یکی از نویسندگان پژوهش از دانشگاه ادینبروی بریتانیا می‌افزاید: «موشکافی از رویدادهایی که از مهبانگ تاکنون رخ داده یک چالش پیچیده است، ولی ما با ادامه‌ی بررسی دوردست‌های آسمان می‌توانیم تصویری از چگونگی رشد و نمو کیهانِ امروزین بسازیم.»

در پایان، کنراد کویکن، پژوهشگر اصلی پیمایش کیدز از رصدخانه‌ی لیدن هلند می‌گوید: «ما اکنون بیننده‌ی یک ناهمخوانی فریبنده با کیهان‌شناسی پلانک هستیم. کاوشگرهای آینده مانند ماهواره‌ی اقلیدس و تلسکوپ بزرگ پیمایش هم‌نوا (LSST) به ما اجازه خواهند داد تا این سنجش‌ها را تکرار کرده و به چیزی که جهان هستی واقعا به ما می‌گوید بهتر پی ببریم.»
—------------------------------------------
یادداشت‌ها:
۱] گروه بین‌المللی کیدز از دانشمندانی از آلمان، هلند، بریتانیا، ایتالیا، مالت و کانادا تشکیل شده.
۲] این هم‌ارز ۴۵۰ درجه‌ی مربع، یا کمی بیش از ۱ درصد کل آسمان است.
۳] پارامتری که اندازه گرفته شده اس۸ نام دارد (S8)، و مقدارش آمیزه‌ای از مقدار نوسان‌های چگالی و چگالی میانگینِ یک بخش از کیهان است. نوسان‌های بزرگ در بخش‌های کم‌چگال‌تر کیهان، اثری همانند اثر نوسان‌های کم‌دامنه‌تر در مناطق چگال‌تر کیهان دارد، و این دو اثر را نمی‌توان با مشاهده‌ی همگرایی ضعیف از هم بازشناخت. عدد ۸ به سوراخی به اندازه‌ی ۸ مگاپارسک اشاره دارد که به طور قرارادادی در چنین بررسی‌های به کار می‌رود

****************************
https://goo.gl/WNBYmO
توضیح تصویر:
* این نقشه‌ی ماده‌ی تاریک که در پیمایش کیدز به دست آمده شبکه‌ی گسترده‌ای از مناطق چگال (روشن) و تهی (تاریک) را نشان می‌دهد. این نقشه یکی از پنج بخش آسمان در پیمایش کیدز به گستردگی ۴۵۰ برابر قرص ماه را در بر دارد (بخش جی۱۲). ماده‌ی تاریک به رنگ صورتی نشان داده شده لکه‌های تاریک کوچک با مرزهای صاف هم در عکس دیده می‌شوند که جایگاه ستارگان درخشان و دیگر اجرام نزدیک است که بر سر راه نور کهکشان‌های دورتر جای دارند و از همین رو، همگرایی گرانشی ضعیف را نمی‌شد در این بخش‌ها اندازه گرفت.

#ماده_تاریک #همگرایی_گرانشی #همگرایی_گرانشی_ضعیف #برش_کیهانی

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/cosmic-shear.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

ادامه ی پست پیشین👆🏼👆🏼👆🏼
... تکاچوف می‌گوید: «ما در حال حاضر نمی‌توانیم بگوییم این بخش ناپایدارِ ماده‌ی تاریک با چه سرعتی واپاشیده بوده؛ ماده‌ی تاریک شاید هنوز هم دارد از هم می‌پاشد.»

افزون بر این، پژوهشگران با بررسی #همگرایی_گرانشی نور اجرام پس‌زمینه (خم شدن نور پس‌زمینه در اثر گرانش یک جرم بزرگ) به یک حد بالایی برای میزان ماده‌ی تاریکی که می‌بایست وامی‌پاشیده دست یافتند. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی فیزیکال ریویو دی منتشر شده است.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/dark-matter.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«عدسی‌های کیهانی تازه‌ترین برآورد از شتاب گسترش کیهان را تایید کردند»
—---------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/sm7daU
شماری از اخترشناسان از گروه همکاری H0LiCOW، به رهبری شری سویو، استاد دانشگاه فنی مونیخ (TUM) و بنیاد اخترفیزیک ماکس پلانک در گارشینگ آلمان برای رسیدن به یک برآورد مستقل از ثابت هابل، پنج کهکشان جداگانه را به کمک تلسکوپ فضایی هابل ناسا و چند تلسکوپ فضایی و زمینی دیگر رصد کرده‌اند. #ثابت_هابل نرخ گسترش (انبساط) کیهان و یکی از مقادیر بنیادین برای توصیف جهان هستی است.

این پژوهش در چند پژوهشنامه ارایه شده که در ماهنامه‌ی انجمن سلطنی اخترشناسی به چاپ خواهند رسید.

این سنجش تازه به طور کامل مستقل از دیگر اندازه‌گیری‌های ثابت هابل برای کیهان محلی است که چندی پیش با بهره از ستارگان متغیر قیفاووسی و ابرنواخترها به عنوان نقطه‌ی مرجع انجام شده بودند، ولی بسیار با آنها همخوانی دارد. [خوانده بودید: * انبساط کیهان سریع‌تر از چیزیست که گمان می‌رفت (https://goo.gl/RUC2EI)]

با این وجود، عددی که سویو و گروهش به دست آورده‌اند [۷۱.۹ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک]، و همچنین مقادیری که به کمک قیفاووسی‌ها و ابرنواخترها به دست آمده بود، متفاوت با اندازه‌گیری‌های ماهواره‌ی اروپایی پلانک است که آن را برابر با ۶۶.۹ کیلومتر بر ثانیه بر مگاپارسک برآورد کرده بود. البته اینجا یک تفاوت ویژه‌ و مهم وجود دارد: پلانک ثابت هابل را با مشاهده‌ی تابش زمینه‌ی ریزموج کیهان و برای کیهان آغازین (دوردست) به دست آورده بود [نه برای کیهان محلی].

مقداری که #ماهواره‌_پلانک به دست آورده با شناخت کنونی ما از کیهان سازگار است، ولی مقدارهایی که گروه‌های گوناگون اخترشناس برای کیهان محلی به دست آورده‌اند با مدل نظری پذیرفته‌ شده‌ی ما برای کیهان سازگاری ندارد. سویو می‌گوید: «نرخ گسترش کیهان اکنون دارد از راه‌های گوناگون و با چنان دقتی اندازه گرفته می‌شود که اختلاف‌های واقعی در آنها چه بسا نشانگر فیزیک تازه‌ای باشند که فراتر از دانش امروز ما از کیهانست.»

در این پژوهش از کهکشان‌های بزرگی کمک گرفته شد که میان زمین و اختروش‌های بسیار دوردست -هسته‌های کهکشانی بی‌اندازه تابناک- جای داشتند. نور اختروش‌های دوردست در اثر پدیده‌ی #همگرایی_گرانشی، با گذشتن از کنار کهکشان‌های پرجرم خم می‌شود. این به شکل‌گیری چندین تصویر از اختروش‌های پس‌زمینه می‌انجامد که برخی از آنها به شکل کمان‌های کشیده دیده می‌شوند.

از آنجایی که کهکشان‌ها اعوجاج‌های کاملا کروی در بافت فضا پدید نمی‌آورند و کهکشان‌های همگراینده و اختروش‌ها هم درست روی یک خط نیستند، نور تصویرهای گوناگونِ اختروش‌های پس‌زمینه مسیرهایی با بلندی‌های متفاوت را می‌پیمایند. چون نور اختروش‌ها در درازنای زمان تغییر می‌کند، این تصاویر گوناگون از دید ما چشمک می‌زنند، یعنی نورشان با گذشت زمان تغییر می کند و درنگ (تاخیر) میان چشمک‌های آنها هم بسته به بلندی مسیر نورشان است [۱]. این درنگ‌‌ها به طور مستقیم به مقدار ثابت هابل مربوطند. فردریک کوربن، یکی از اعضای این گروه پژوهشی از آزمایشگاه اخترفیزیک لاسترو (EPFL) در سوییس می‌گوید: «روش ما ساده‌ترین و سرراست‌ترین راه برای اندازه‌گیری ثابت هابل است زیرا تنها از هندسه و نسبیت عام بهره می‌گیرد، نه هیچ پنداشت دیگری.»

این دانشمندان با اندازه‌گیری دقیق درنگ‌های زمانی میان چند تصویر، و همچنین با بهره از مدل‌های رایانه‌ای توانستند ثابت هابل را با دقتی چشمگیر ۳.۸ درصد تعیین کنند. ویوین بونون، یکی از این پژوهشگران از EPFL سوییس می‌گوید: «اندازه‌گیری درست و دقیق ثابت هابل یکی از بزرگ‌ترین خواسته ها در پژوهش‌های کیهانشناختی امروز است.»«ثابت هابل برای اخترشناسی نوین بسیار کلیدی است زیرا می‌تواند به ما بگوید آیا تصویری که از جهان هستی ساخته‌ایم (این که کیهان از ماده‌ی معمولی، ماده‌ی تاریک، و انرژی تاریک تشکیل شده) واقعا درست است یا این که چیزی بنیادین را از قلم انداخته‌ایم.»

#تلسکوپ_هابل
—---------------------------------------------—

یادداشت:
۱] یک نمونه از چنین پدیده‌ای را اینجا خواندید: * ابرنواختری که پیش بینی شده بود پدیدار شد! (https://goo.gl/kloAsv)

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/Hubble-constant.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«آشکارسازی دورترین توده غبار که می‌تواند تاریخ پیدایش نخستین ستارگان کیهان را روشن کند»
—---------------------------------------------------------------

* اخترشناسان یک کهکشان جوان بسیار دوردست را یافته‌اند که انباشته از غبار ستاره‌ای باستانی است، غباری که برخی از نخستین ستارگان کیهان آن را تولید کرده‌اند. این کهکشان در زمانی دیده می‌شود که جهان هستی تنها ۴ درصد سن امروزش را داشته.

این کهکشان غبارآلود با نام A2744_YD4 (ای۲۷۴۴_وای‌دی۴)، جوان‌ترین و دورترین کهکشانیست که تاکنون با آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما، ALMA) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی دیده شده.

مشاهدات آلما همچنین تابشی را نیز در این کهکشان آشکار کرده که از #اکسیژن یونیده‌ی درون آن می‌آید. این دورترین و در نتیجه کهن‌ترین چشمه‌ی اکسیژنیست که تاکنون در کیهان دیده شده؛ از چشمه‌ی دیگری که خود آلما در سال ۲۰۱۶ شناسایی کرده بود هم دورتر. 1️⃣
@onestar_in_sevenskies
ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ با فاصله‌ی حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین، در صورت فلکی سنگتراش، و پشت یک دسته کهکشان به نام خوشه‌ی پاندورا جای دارد. گرانش کلی این خوشه با خماندن نور ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ در فرآیندی به نام #همگرایی_گرانشی، دیدن آن را برای اخترشناسان امکان‌پذیر ساخته.

این کهکشان به اندازه‌ای دور است که ما آن را تنها در ۶۰۰ میلیون سالگی کیهان می‌بینیم. دانشمندان سن کیهان را حدود ۱۳.۸ میلیارد سال برآورد کرده‌اند، بنابراین نور ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ راه بسیار دوری در فضا و زمان را پیموده تا به آرایه‌ی تلسکوپی آلما برسد.

اخترشناسان برای تایید این فاصله از یک دستگاه طیف‌نگار روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، VLT) در اِسو به نام X-افکن (X-shooter) کمک گرفتند. این دستگاه نوری که از ستارگان می‌آید را برای تعیین ویژگی‌هایی مانند اندازه و همنهش (ترکیب) بررسی می‌کند.
@onestar_in_sevenskies
رهبر گروه پژوهشگران، نیکولاس لاپورته از کالج دانشگاهی لندن می‌گوید: «ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ نه تنها دورترین کهکشانیست که با آلما دیده شده، بلکه مشاهده‌ی این همه غبار در آن نشان می‌دهد که پیش از این، ابرنواخترهایی در این کهکشان روی داده و آن را آلوده‌اند».

هنگامی که ستارگان در انفجارهای ابرنواختری می‌میرند، ابری از گاز و غبار به نام پسماند ابرنواختر پدید می‌آورند که می‌تواند بعدها ستارگان، سیاره‌ها و دیگر اجرام کیهانی تازه‌ای را بسازد. از همین رو اخترشناسان با دیدن این پسماندهای ابرنواختری باستانی در یکی از جوان‌ترین کهکشان‌هایی که تاکنون دیده شده شگفت‌زده شده‌اند. در روزگار کهن کیهان، زمانی که نخستین نسل ستارگان هنوز منفجر نشده بودند، غبار ستاره‌ای چندانی در فضا وجود نداشت.

مقام‌های اِسو نیز در بیانیه‌ای گفتند: «شناسایی غبار در کیهان آغازین آگاهی‌های تازه‌ای درباره‌ی زمان انفجار نخستین ابرنواخترها، و در نتیجه زمان آغاز نورافشانیِ کیهان توسط ستارگان به ما می‌دهد. زمان‌سنجی این "سپیده‌دم کیهان" یکی از "جام‌های مقدس" اخترشناسی نوین است، و می‌تواند به طور نامستقیم از راه کاوش غبار میان ستاره‌ای آغازین بررسی کرد [دورانی از تاریخ کیهان با سرخگرایی (انتقال به سرخ) ۸.۳۸ که به نام دوران باز-یونش شناخته می‌شود].»

جرم ستارگان کهکشان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ به حدود ۲ میلیارد برابر خورشید ...

🔹🔹توضیح تصویر: عکس تلسکوپ هابل از خوشه‌ی کهکشانی آبل ۲۷۴۴ که به نام خوشه‌ی پاندرورا هم شناخته می‌شود. آن سوی این خوشه و بسیار دورتر از آن، کهکشان جوان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ جای دارد. اکنون عکس‌های آلما از این کهکشان دوردست [به رنگ سرخ] نشان می‌دهد که سرشار از غبار ستاره‌ای باستانی است.
https://goo.gl/P63gu9

🔴 ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇👇👇

«نقشه‌ای برای ماده تاریک کیهان»
—---------------------------—

* گروهی از دانشمندان به رهبری دانشگاه ییل یکی از پُروضوح‌ترین نقشه‌های ماده‌ی تاریک تا به امروز را پدید آورده‌اند که نمایی پرجزییات برای وجود ماده‌ی تاریک سرد -گونه‌ی فرضیِ کُندی از ماده‌ی تاریک- فراهم می‌کند. ماده‌ی تاریک بخش بزرگی از جرم موجود در کیهان را تشکیل داده است.

نقشه‌ی #ماده‌_تاریک با بهره از داده‌های "میدان‌های مرزی #تلسکوپ_فضایی_هابل" به دست آمد. این داده‌ها از سه خوشه‌ی کهکشانی که با رفتاری مانند عدسی‌های کیهانی، بخش‌های دورتر کیهان را بزرگنمایی کرده بودند گردآوری شد؛ پدیده‌ای که به نام #همگرایی_گرانشی شناخته می‌شود.

بررسی داده‌های هابل را گروهی از پژوهشگران به رهبری اخترفیزیکدان دانشگاه ییل، پریام‌وادا ناتاراجان انجام دادند. ناتاراجان می‌گوید: «ما به کمک داده‌های این سه خوشه‌ی همگراینده توانستیم با پیروزی، نقشه‌ی دانه‌بندیِ (granularity) ماده‌ی تاریک درون این خوشه‌ها را با جزییاتی عالی تهیه کنیم. ما از همه‌ی توده‌های ماده‌ی تاریک که داده‌ها اجازه‌ی دیدنشان را به ما می‌دادند نقشه برداشته‌، و پرجزییات‌ترین نقشه‌ی مکان‌نگاشتی (توپوگرافیک) از چشم‌انداز ماده‌ی تاریک تا به امروز را پدید آورده‌ایم.»

دانشمندان بر این باورند که احتمالا ماده‌ی تاریک (ذرات پنداشتی نادیدنی که نور را نه بازمی‌تابانند و نه درمی‌آشامند، ولی می‌توانند نیروی گرانش وارد کنند) هشتاد درصد ماده‌ی درون کیهان را تشکیل داده. ماده‌ی تاریک شاید سرشت چگونگی پیدایش کهکشان‌ها و چگونگی ساختاربندی کیهان را توضیح بدهد. آزمایشگاه‌ها در ییل و جاهای دیگر در تلاش برای شناسایی ذرات سازنده‌ی ماده‌ی تاریکند؛ نامزدهای پیشرو برای آن، اکسیون‌ها و نوترالینوها هستند.

ناتاراجان می‌گوید: «با این که ما اکنون محتوای دقیق ماده‌ی تاریک کیهان و چگونگی پراکندگی آن در جهان هستی را می‌دانیم، ولی خود ذرات سارنده‌اش هنوز برایمان ناشناخته است.»

پنداشته می‌شود ذرات ماده‌ی تاریک جرم نادیدنی‌ای که مسئول همگرایی گرانشی است را فراهم می‌کند و نور کهکشان‌های دوردست را می‌خماند (خم می‌کند). خمیدگی نور مایه‌ی پیدایش اعوجاج‌هایی سامان‌مند در ساختار کهکشان‌های دوردستی می‌شود که ما آنها را از پشت این عدسی‌های کیهانی می‌بینیم. گروه ناتاراجان با رمزگشایی از این اعوجاج‌ها توانستند نقشه‌ی تازه‌ی ماده‌ی تاریک را به دست آورند.

این نقشه همخوانی نزدیک و چشمگیری با شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای از ماده‌ی تاریک که نظریه‌ها برای مدل ماده‌ی تاریک سرد پیش‌بینی کرده بودند دارد؛ سرعت حرکت ماده‌ی تاریک سرد کمتر از سرعت نور است، ولی ماده‌ی تاریک گرم سرعت بیشتری [نسبت به ماده‌ی تاریک سرد] دارد. به گفته‌ی پژوهشگران، با توجه به این که همه‌ی شواهدی که تاکنون از ماده‌ی تاریک به دست آمده نامستقیم بوده‌اند، این سازگاری با مدل استاندارد توجه‌برانگیز است.

شبیه‌سازی‌های پُروضوحی که در این پژوهش به کار رفتند -با نام برنامه‌ی Illustris- پیدایش ساختارها در کیهان بر پایه‌ی نظریه‌های پذیرفته شده‌ی کنونی را مانندسازی می‌کنند. جزییات این پژوهش در گزارشی در شماره‌ی ۲۸ فوریه‌ی ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شد.

****************************
🔴این تصویر یک نمایش سه-بعدی از پراکندگی بازسازی شده‌ی توده‌های ماده‌ی تاریک در یک خوشه‌ی کهکشانی دوردست، با بهره از داده‌های برنامه‌ی "میدان‌های مرزی" تلسکوپ فضایی هابل است. ماده‌ی نادیدنی تاریک در این نقشه از یک برآمدگی هموار ماده‌ی تاریک که توده‌هایی رویش شکل گرفته‌اند درست شده.
https://goo.gl/LptirF


—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/darkmatter.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نخستین تصویر از پل ماده تاریک میان کهکشان‌ها»
—----------------------------------------------

* پژوهشگران دانشگاه واترلو توانسته‌اند نخستین تصویر ترکیبی از یک پل ماده‌ی تاریک میان کهکشان‌ها را آشکار کنند. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده است.

این تصویر همنهاده (ترکیبی) که پیوندی از چندین تک-عکس است پیش‌بینی‌هایی را تایید می‌کند که بر پایه‌ی آنها، کهکشان‌های سرتاسر کیهان در شبکه‌ای کیهانی از ماده‌ی تاریک به هم وصل شده‌اند که تاکنون دیدارناپذیر مانده است.

#ماده‌_تاریک، جوهره‌ای رازگونه که حدود ۲۵ درصد کیهان ما را تشکیل داده نه خود نوری دارد، نه نوری می‌درآشامد (جذب نمی‌کند) و نه نوری را باز می‌تاباند، که باعث شده از چشم پنهان بماند و تنها از روی گرانشی که بر ماده‌ی معمولی وارد می‌کند به وجودش پی ببریم.

مایک هادسن، استاد اخترشناسی دانشگاه واترلو می‌گوید: «چندین دهه است که پژوهشگران وجود رشته‌هایی از ماده‌ی تاریک میان کهکشان‌ها را پیش بینی کرده بودند که با رفتاری مانند یک ابرساختار تارعنکبوتی، کهکشان‌ها را به هم پیوند داده. این تصویر ما را از پیش‌بینی‌ها فراتر برده و به چیزی که می‌توانیم ببینیم و بسنجیم رسانده.»

هادسن و همکارش، سِت اِپس که در آن زمان دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه واترلو بود، از ترفندی (تکنیکی) به نام "#همگرایی_گرانشی ضعیف" بهره گرفتند، پدیده‌ای که باعث می‌شود تصویر کهکشان‌های دوردست در اثر گرانش اجرام ناپیدای نزدیک‌تر، مانند سیاره‌ها، سیاهچاله‌ها، یا در این مورد، ماده‌ی تاریک، تاب برداشته و اعوجاج یابد. این اثر در تصاویری که از یک پیمایش چندساله با تلسکوپ کانادا-فرانسه-هاوایی به دست آمده بود اندازه‌گیری شد.

آنها عکس‌های همگرایی از بیش از ۲۳۰۰۰ جفت کهکشان در فاصله‌ی ۴.۵ میلیارد سال نوری را با هم ترکیب کردند تا یک تصویر یا نقشه‌ی همنهاده که حضور ماده‌ی تاریک میان کهکشان‌ها را نشان می‌دهد را پدید آورند. نتایج نشان می‌دهند که پل ماده‌ی تاریک میان کهکشان‌هایی که کمتر از ۴۰ میلیون سال نوری با هم فاصله دارند، نیرومندترین است.

اپس می‌گوید: «با بهره از این ترفند، ما نه تنها می‌توانیم ببینیم که این رشته‌های ماده‌ی تاریک در کیهان وجود دارند، بلکه می‌توانیم اندازه‌ی گستره‌ای که این رشته‌ها کهکشان‌ها را به هم پیوند داده‌اند را نیز ببینیم.»

****************************
🔴 در این تصویر یا نقشه‌ی نقشه‌ی رنگ نمایشی می‌بینیم که رشته‌های ماده‌ی تاریک مانند پلی در پهنه‌ی فضا، کهکشان‌ها را به هم پیوند داده‌اند. جایگاه کهکشان‌های درخشان به رنگ سفید نشان داده شده و پل ماده‌ی تاریک میان آنها به رنگ سرخ.
https://goo.gl/QGs4BS

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/darkmatter-bridge.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نخستین نمونه دیده شده از پدیده همگرایی گرانشی برای یک شمع استاندارد کیهانی»
—-------------------------------------------------------------------------
https://goo.gl/I3hLsc
یک گروه بین المللی از اخترشناسان به رهبری دانشمندان دانشگاه استکهلم سوئد با بهره از تلسکوپ فضایی هابل ناسا، ابرنواختری از گونه‌ی Ia را یافته‌اند که در اثر پدیده‌ی #همگرایی_گرانشی، نورش بزرگنمایی شده و در چند نقطه دیده می‌شود. این نخستین مورد دیده شدن چنین پدیده‌ای برای ابرنواختری از این گونه است. چهار عکسِ این ستاره‌ی منفجر شده برای سنجش گسترش (انبساط) کیهان به دانشمندان کمک خواهد کرد. این کار می‌تواند بدون هیچ فرض نظری درباره‌ی مدل کیهان‌شناختی انجام شده و سرنخ‌های بیشتری درباره‌ی سرعت واقعی گسترش کیهان فراهم آورد. یافته‌های این پژوهش در نشریه‌ی ساینس منتشر شده.

این ابرنواختر که ۴.۳ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد [۱]، آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو (iPTF16geu) نامیده شده [۲]. نور این ابرنواختر ویژه در اثر همگرایی گرانشی خمیده و بزرگ‌نمایی شده به گونه‌ای که چهار تصویر جداگانه از آن در آسمان پدیدار شده است [۳]. این چهار تصویر با هم دایره‌ای به شعاع تنها ۳۰۰۰ سال نوری به گرد کهکشان پیش‌زمینه که نقش عدسی گرانشی را داشته ساخته‌اند. بدین ترتیب، این یکی از کوچک‌ترین عدسی‌های گرانشی فراکهکشانیست که تاکنون یافته شده. نمای آن مانند ابرنواختر رفسدال است که اخترشناسان در سال ۲۰۱۵ یافته بودند. ولی رفسدال یک ابرنواختر رُمبش هسته‌ای بود.

[خبر ابرنواختر رفسدال را خوانده بودید: * ابرنواختری که پیش بینی شده بود پدیدار شد! (https://goo.gl/8vLouV)]

ابرنواخترهای #گونه‌_Ia همیشه درخشش ذاتی یکسانی دارند، از همین رو اخترشناسان با اندازه‌گیری میزان درخشش دیداری آنها می‌توانند فاصله‌شان از زمین را اندازه بگیرند. به همین دلیل این ابرنواخترها را شمع‌های استاندارد نامیده و دهه‌هاست که از آنها برای سنجش فاصله‌های کیهانی بهره می‌گیرند. این ابرنواخترها همچنین به کشف شتاب‌دار بودن گسترش کیهان، و در نتیجه، پی بردن به وجود انرژی تاریک کمک کرده‌اند. اکنون ابرنواختر آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو به اخترشناسان اجازه می‌دهد تا وارد قلمروی تازه‌ای شده و نظریه‌هایی درباره‌ی خمِش فضازمان در مقیاس‌های فراکهکشانیِ کوچک‌تر از پیش را بیازمایند.

آریل گوبار، استاد مرکز اسکار کلین در دانشگاه استکهلم و نویسنده‌ی اصلی این پژوهش می‌گوید: «دیده شدن چندین تصویر از یک #ابرنواختر شمع استاندارد که به شدت همگراییده شده برای نخستین بار، یک پیروزی بزرگ است. ما می‌توانیم توانایی "گرانش" در کانونی کردن نور را با دقتی بیش از گذشته بسنجیم، و مقیاس‌های فیزیکی‌ای که شاید تاکنون دور از دسترسمان بوده‌اند را بکاویم.»

اهمیت کلیدی این ابرنواختر گروه دانشمندان را واداشت تا کمتر از دو ماه پس از کشف، رصدهای بیشتری روی آن انجام دهند. در این پژوهش، شماری از تلسکوپ‌های پیشرُوی جهان از جمله #تلسکوپ_فضایی_هابل، تلسکوپ کک در موناکی هاوایی، و تلسکوپ بسیار بزرگ اِسو در شیلی به کار گرفته شدند. این دانشمندان با بهره از داده‌های گرد آمده، توان بزرگنمایی این عدسی را ۵۲ برآورد کردند، یعنی درخشش ابرنواختر را ۵۲ برابر کرده. به دلیل سرشت شمع استاندارد آی‌پی‌تی‌اف۱۶جی‌ئی‌یو، برای نخستین بار می‌شد این اندازه‌گیری را بدون هیچ پیش‌فرضی درباره‌ی نوع عدسی یا پارامترهای کیهان‌شناختی انجام داد.

اکنون دانشمندان در تلاشند زمان دقیق رسیدن نور این ابرنواختر به زمین را برای هر یک از چهار تصویر اندازه بگیرند. تفاوت این زمان‌ها می‌تواند در اندازه‌گیری ثابت هابل -نرخ گسترش کیهان- با دقتی بالا به کار رود [۴]. این به ویژه با در نظر گرفتن اختلاف‌های تازه دیده شده میان سنجش‌های این ثابت در کیهان نزدیک و کیهان آغازین یک اندازه‌گیری کلیدی است....

ادامه در پست بعد 👇👇👇

«مرز پایانی میدان‌های مرزی»
—------------------------—

حدود ۴ میلیارد سال نوری دورتر از زمین، خوشه‌ی کهکشانی بزرگ آبل ۳۷۰ جای دارد که چنانچه در این تصویر واضح #تلسکوپ_فضایی_هابل می‌بینیم، محیط آن تنها در تسلط دو کهکشان بیضیگون غول‌پیکر است و در جای جای آن نیز کمان‌هایی کم‌نور به چشم می‌خورد.

کمان‌های آبی‌فام و کم‌نور پراکنده به همراه کمان اژدها-مانند چشمگیری که زیر سمت چپ مرکز دیده می‌شوند همگی تصویر کهکشان‌هایی هستند که در فاصله‌ای بسیار دورتر، در آن سوی آبل ۳۷۰ جای دارند.

فاصله‌ی این کهکشان‌ها از ما حدود دو برابر فاصله‌ای خوشه‌ی آبل ۳۷۰ است و در حالت معمول نور آنها دیده نمی‌شود، ولی گرانش سهمگین این خوشه که بیشتر آن مربوط به ماده‌ی نادیدنی تاریک است با رفتاری مانند یک عدسی، نور آنها را خم کرده و با بزرگنمایی تصویرشان، آنها را برای ما دیدارپذیر کرده است.

این پدیده که به گونه‌ی وسوسه‌انگیزی دیدن کهکشان‌های آغازین کیهان را برای ما امکان‌پذیر می‌سازد به نام #همگرایی_گرانشی شناخته می‌شود و دستاورد پیچش فضازمان است و نخستین بار یک سده پیش، توسط آلبرت اینشتین پیش‌بینی شده بود.

نقطه‌ی نورانی پایین، سمت راست تصویر یکی از ستارگان کهکشان خودمانست که با تیزی‌های پراش دیده می‌شود و به همراه خوشه‌ی آبل ۳۷۰، در #صورت_فلکی_نهنگ جای دارد.

این آخرین مورد از شش #خوشه‌_کهکشانی به تصویر کشیده شده در برنامه‌ی #میدان‌های_مرزی است که به تازگی پایان یافته.
#apod
https://goo.gl/Wlo6vH
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Abell370.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«اندازه‌گیری جرم یک کوتوله سفید به کمک نسبیت عام»
—-------------------------------------------------

* اندازه‌گیری جرم ستارگان کار آسانی نیست- نمی‌توانیم آنها را در ترازو بگذاریم و دقیق اندازه بگیریم. ولی اخترشناسان به لطف یکی از پیش‌بینی‌های کلیدی اینشتین در نظریه‌ی #نسبیت_عام توانسته‌اند برای نخستین بار، به طور مستقیم جرم یک کوتوله‌ی سفید را اندازه بگیرند.

بر پایه‌ی پیش‌بینی اینشتین که به نام "#همگرایی_گرانشی" شناخته می‌شود، خمیدگی فضا نزدیک یک جرم سنگین، مانند یک ستاره یا یک سیاهچاله، باعث می‌شود نور اجرام دیگر با گذشتن از کنار آن، به جای مسیر راست، مسیری خمیده را بپیمایند. ولی او در پژوهشنامه‌ای که در سال ۱۹۳۶ منتشر شد، دیدن مستقیمِ چنین پدیده‌ای را ناممکن دانست، زیرا تلسکوپ‌ها توان دیدن این سطح از جزییات را نخواهند داشت.

ولی به نظر می‌رسد وی توانایی نسل‌های بعدی تلسکوپ‌ها را دست کم گرفته بود، مانند همین رصد تازه که به کمک تلسکوپ فضایی هابل انجام شده.

کایلاش ساهو از بنیاد علمی تلسکوپ فضایی در بالتیمور مریلند به همراه همکارانش، برای اندازه‌گیری جرم کوتوله‌ی سفید "استاین ۲۰۵۱ بی"، خمش نور توسط آن را اندازه گرفتند. این ستاره ۱۸ سال نوری از زمین فاصله دارد. به هنگام گذر این ستاره از برابر ستاره‌ی پس‌زمینه، نور ستاره‌ی دورتر در اثر گرانش استاین ۲۰۵۱ بی به اندازه‌ی ۲ هزارم ثانیه‌ی قوس جابجا شد. این خمیدگی به اندازه‌ای کوچک است که دیدن آن مانند دیدن راه رفتن مورچه‌ای روی سطح یک سکه‌ی ۲۵ سنتی در فاصله‌ی ۲۴۰۰ کیلومتری است.

ساهو می‌گوید: «جرم ستاره اساسا همه چیز را درباره‌ی آن آشکار می‌کند.» دانستن جرم یک ستاره می‌تواند به اخترفیزیکدانان در اندازه‌گیری سن ستاره و پی بردن به سرنوشت پایانی آن کمک کند.

دانشمندان پی بردند که استاین ۲۰۵۱ بی حدود ۶۸ درصد جرم خورشید را دارد. این چندان دورتر از برآوردهای پیشین نست، ولی برآورد تازه به این دلیل اهمیت دارد که برخلاف سنجش‌های گذشته، بر پایه‌ی پنداشت‌ها از همنهش (ترکیب) ستاره یا مدار آن پیرامون ستارگان دیگر انجام نشده. برای نمونه، در برآوردهای آغازین از جرم این کوتوله‌ی سفید فرض شده بود که دارای هسته‌ای آهنی است، ولی این سنجش سرراستِ تازه نشان می‌دهد که این فرض نادرست بوده.

مارتین بارستو از دانشگاه لستر بریتانیا، که در این پژوهش شرکت نداشت، از یافته‌های آن به هیجان آمده. وی می‌گوید: «اندازه‌گیری جرم کوتوله‌های سفید بدون به کار بردن هیچ مدلی به راستی دشوار و چالش‌برانگیز است.»

ساهو و همکارانش به مدت دو سال، گذشتن این کوتوله‌ی سفید از برابر یک ستاره‌ی دیگر رصد کردند. آنها توانستند با سنجش تغییر مسیر نور ستاره‌ی پشتی به هنگام گذر کوتوله‌ی سفید، جرم کوتوله را اندازه بگیرند- هر چه جرم ستاره بیشتر باشد، [گرانش نیرومندتر و] خمش نور ستاره‌ی پشتی بیشتر می‌شود.

این گروه اکنون در تلاشند جرم پروکسیما قنطورس را هم اندازه بگیرند، یک کوتوله‌ی سرخ که تنها ۴.۲۵ سال نوری از زمین فاصله دارد.

به گفته‌ی بارتو، همگرایی گرانشی راهی سودمند و کاربردی برای سنجش مستقلانه‌ی جرم یک ستاره است، ولی یافتن ستارگانی که با همترازی مناسب برای سنجش، از برابر ستاره‌ای دیگر می‌گذرند سخت است. ساهو و همکارانش بیش از ۵۰۰۰ ستاره را بررسی کردند تا سرانجام به مورد مناسبِ استاین ۲۰۵۱ بی رسیدند.

با این وجود، بارستو می‌گوید همگرایی گرانشی تنها راه برای اندازه‌گیری دقیق جرم ستارگانیست که جفت نیستند. [ولی] در سامانه‌های دوتایی که در آنها، دو ستاره با هم به گرد یک مرکز جرم مشترک می‌چرخند، اخترشناسان می‌توانند جرم آنها را با بررسی مدارشان نیز برآورد کنند.

ساهو می‌گوید اندازه‌گیری جرم استاین ۲۰۵۱ بی شاید ۷.۵ درصد خطا داشته باشد که آن هم به دلیل نبودِ وضوح کافی است، ولی باز هم بهترین برآورد ما از جرم یک #کوتوله‌_سفید است. به گفته‌ی وی، تلسکوپ‌های آینده، مانند تلسکوپ جیمز وب ناسا می‌توانند به اخترشناسان در اندازه‌گیری‌هایی از این هم دقیق‌تر کمک کنند.
https://goo.gl/GXV4iI
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Stein2015B.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«فرستادن ویدیو و تصویر از فضای میان‌ستاره‌ای با کمک خورشید آسان می‌شود»
—---------------------------------------------------------------------—

* می خواهید پیامی را به فضای میان‌ستاره‌ای بفرستید؟ از خورشید برای تقویت سیگنال‌ها بهره بگیرید.

بر پایه‌ی یک پیشنهاد تازه، گرانش خورشید می‌تواند برای تقویت سیگنال‌های یک کاوشگر میان‌ستاره‌ای به کار رود و اجازه دهد ویدیوها از جایی به دوردستیِ آلفا قنطورس به ما برسند. گفتنی است فناوری مورد نیاز برای این کار پدید هم آمده است.

اگرچه ما هنوز کاوشگرهایی به آن اندازه دور نداریم که از این فناوری بهره بگیرند، ولی شاید روزی برای ارتباطات میان‌ستاره‌ای سودمند باشند. شاید در آینده بتوانیم شبکه‌های ارتباطی بسازیم که تماس ما با فضاپیماهایمان -یا فضاپیماهای بیگانگان- را امکان‌پذیر کنند.

اخترشناس مستقل، میشاییل هیپکه پی برده که دستگاه‌های روی زمین برای دریافت حتی یک سیگنال یک واتی از یک کاوشگر در آلفا قنطورس (که نزدیک‌ترین سامانه‌ی ستاره‌ای به ما است)، باید پهنایی به اندازه‌ی ۵۳ کیلومتر داشته باشند- بزرگ‌تر از شهر نیویورک.

بر پایه‌ی پژوهش هیپکه، به جای چنین دستگاه غول‌پیکری، یک تلسکوپ به قطر تنها حدود ۱ متر می‌تواند سیگنال را به سوی ما بازپخش کند. تنها چیزی که نیاز است اینست که باید در نقطه‌ای حدود ۹۰ میلیارد کیلومتری خورشید باشد، فاصله‌ای که در آن پدیده‌ای به نام همگرایی گرانشی می‌تواند سیگنال را بزرگنمایی و تقویت کند.

در این اثر که توسط اینشتین پیش‌بینی شده بود و نخستین بار در سال ۱۹۱۹ دیده شد، نوری که از یک جرم دوردست تابیده، با گذشتن از کنار یک جرم بزرگ، مانند خورشید، خم و کانونی می‌شود.

گفتگو با آلفا قنطورس
چنین تقویت سیگنالی می‌تواند در ساختن گیرنده‌ها برای ماموریت‌های میان‌ستاره‌ای مهم باشد. بدون آن، نیاز به این خواهیم داشت که تلسکوپ‌هایی غول‌پیکر روی زمین بسازیم و کاوشگرهایی که به فضای میان ستاره‌ای می‌فرستیم به اندازه‌ی کافی بزرگ باشند که بتوانند چشمه‌های بسیار بزرگ انرژی را با خود ببرند.

با اثر #همگرایی_گرانشی، یک مقدار انرژی اندک می‌تواند مسیر بسیار درازی را برای تراگسیل داده‌ها به زمین بپیماید. هیپکه می‌گوید: «از کنار نزدیک‌ترین ستارگان، یک نشانه‌گر لیزر دستی هم می‌تواند چنین کاری انجام دهد.» نرخ داده‌ها در این شیوه می‌تواند به اندازه‌ی کافی بالا باشد که بشود عکس و ویدیو فرستاد، هر چند که در هر حال ۴ سال باید برای دریافت هر گونه داده‌ای از آلفا قنطورس انتظار بکشیم.

آخرین پیشنهاد برای فرستادن کاوشگرها به آلفا قنطورس برنامه‌ی Breakthrough Starshot است که در آن، ناوگانی از فضاپیماهای مینیاتوریِ چند گرمی با بادبان‌های نوری راهی فضا می‌شوند. برای ساخته شدن این بادبان‌ها، لیزری که آنها را پیش می‌راند، و دستگاه‌های الکترونیکی مورد نیازشان باید سال‌ها انتظار کشید.

فناوری آماده
بر خلاف آن، طرح هیپکه تنها نیاز به فناوری‌های کنونی دارد. ولی این بدان معنا نیست که کار آسانی باشد. فضاپیمای پیشنهادی وی باید در فاصله‌ی چهار برابر فاصله‌ی کنونی وویجر ۱ (یعنی ۲۰.۸ میلیارد کیلومتری خورشید) باشد- دورترین جسم ساخته‌ی دست بشر تا امروز، که ۴۰ سال پیش راهی فضا شده بود.

گسیل سیگنال از هر فاصله‌ای کمتر از ۹۰ میلیارد کیلومتر بی‌فایده خواهد بود زیرا خورشید جلوی آن را می‌گیرد و به زمین نمی‌رسد.

اسلاوا توریشف، فیزیکدان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، می‌گوید نقشه‌ی هیپکه "دشوار است ولی ناممکن نیست". فضاپیمای گیرنده نیاز ندارد نزدیک‌تر بیاید زیرا از فاصله‌ی ۳۰۰ میلیارد کیلومتری خورشید هم می‌تواند سیگنال‌ها را دریافت کند.

توریشف می‌گوید یک عملیات #قلاب‌سنگ_گرانشی (کمک گرانشی) به گرد خورشید می‌تواند فضاپیما را در یک چارچوب زمانی ۲۵ تا ۳۰ ساله به فاصله‌ی ۹۰ میلیارد کیلومتری پرتاب کند.

با وجود دشواری‌ها و چالش‌های چنین پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ای، هیپکه می‌گوید بشر تاکنون تلسکوپ‌های فضایی بزرگ‌تر از آنچه وی پیشنهاد کرده را هم به فضا فرستاده. وی می‌گوید: «این بسیار آسان‌تر از ساخت تلسکوپ فضایی هابل است.»

#بادبان_نوری
https://goo.gl/FYKQVN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Hippke.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کشف یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌هایی که تاکنون شناخته شده»
—---------------------------------------------------------

بر پایه‌ی نظریه‌ی #نسبیت_عام اینشتین، هنگامی که پرتوی نور از نزدیک یک جسم بسیار پرجرم می‌گذرد، نیروی گرانش مسیر فوتون‌های آن جسم تغییر داده و به سوی خود می‌کشد. این پدیده به نام #همگرایی_گرانشی شناخته می‌شود و آن را می‌توان با اثری که یک عدسی روی پرتوهای نور می‌گذارد مقایسه کرد که مانند یک بزرگ‌نما رفتار کرده و اندازه و شدت تصویر ظاهری جسم آغازین را تغییر می‌دهد.

اکنون با بهره از همین پدیده، یک گروه از دانشمندان در بنیاد اخترفیزیک جزایر قناری (IAC) به رهبری آناستازیو دیاز-سانچز از دانشگاه پلی تکنیک کارتاخنا (UPT) یک کهکشان بسیار دوردست، با فاصله‌ی ۱۰ هزار میلیون سال نوری یافته‌اند که یک هزار برابر درخشان‌تر از کهکشان راه شیری است. این درخشان‌ترین "کهکشان زیرمیلیمتری" است که تاکنون یافته شده؛ نام این اجرام به دلیل گسیلش بسیار نیرومند پرتوهای فروسرخ-دور از آنهاست. دانشمندان برای این اندازه‌گیری از تلسکوپ بزرگ قناری (GTC) در رصدخانه‌ی صخره‌ی بچه‌ها در گارافیا، لاپالمای جزایر قناری بهره جستند.

آناستازیو دیاز سانچز، پژوهشگر UPCT و نویسنده‌ی نخست این پژوهش می‌گوید: «به لطف همگرایی گرانشی که توسط یک خوشه‌ی کهکشانی میان ما و این جرم پدید آمده و مانند یک تلسکوپ رفتار می‌کند، ما این کهکشان را ۱۱ برابر بزرگ‌تر و درخشان‌تر از چیزی که بدون این عدسی گرانشی دیده می‌شود می‌بینیم. از آن چندین تصویر پدید آمده که کمانی به مرکزیت پرجرم‌ترین بخش خوشه را ساخته؛ چنین کمانی به نام حلقه‌ی اینشتین شناخته می‌شود. خوبی این عدسی‌های کیهانی اینست که ویژگی‌های طیفی نور کهکشان را تغییر نمی‌دهد، به گونه‌ای که می‌توانیم آنها را مانند اجرامی که در فاصله‌ای بسیار نزدیک‌تر جای دارند بررسی کنیم.»

برای یافتن این کهکشان، که گزارش کشفش به تازگی در پژوهشنامه‌ای در آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر شده، جستجویی در سرتاسر آسمان انجام شد و پایگاه داده‌های ماهواره‌های وایز (ناسا) و پلانک (سازمان فضایی اروپا) برای شناسایی درخشان‌ترین کهکشان‌های زیرمیلیمتری با هم ترکیب شدند. نور این کهکشان توسط یک خوشه‌ی کهکشانیِ بسیار نزدیک‌تر که رفتاری مانند یک عدسی همگرا دارد بزرگنمایی شده و تصویری از آن ساخته که بسیار بزرگ‌تر از آنچه واقعا هست به نظر می‌آید، و به لطف این پدیده، دانشمندان توانستند سرشت و ویژگی‌های آن را از راه طیف‌سنجی و با بهره از GTC بررسی کرده و بشناسند.

ستاره‌زایی با سرعت بالا
نرخ #ستاره‌زایی این کهکشان بسیار بالاست، و در هر سال ۱۰۰۰ ستاره‌ی هم‌جرم خورشید در آن ساخته می شود، بسیار بیش از کهکشان راه شیری که می‌شود گفت، سالانه تنها ۲ ستاره‌ی هم‌جرم خورشید می‌سازد. سوزانا ایگلسیاس-گروت، اخترفیزیکدان IAC و یکی از نویسندگان این پژوهش می‌گوید: «اجرامی مانند این کهکشان دارای نیرومندترین مناطق ستاره‌زایی شناخته شده در کیهانند. گام بعدی، بررسی محتوای مولکولی آنها خواهد بود.»

این حقیقت که این کهکشان بسیار درخشان است، نورش به طور گرانشی تقویت شده، و چندین تصویر از آن پدید آمده به ما اجازه می‌دهد تا نگاهی به ویژگی‌ها و ساختارهای درونیش بیندازیم- کاری که بدون کمک عدسی گرانشی برای چنین کهکشان دوردستی امکان نداشت.

پژوهشگر IAC، هلموت دنربائر که در این پژوهش همکاری داشت در پایان می‌گوید: «در آینده خواهیم توانست با تداخل‌سنج‌هایی مانند آرایه‌ی میلیمتری گسترده‌ی شمالی (NOEMA/IRAM) در فرانسه، و آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما) در شیلی، بررسی‌های دقیق‌تری روی ستاره‌زایی در این کهکشان انجام دهیم.»

* توضیح تصویر:
تصاویر این کهکشان با پیکان سفید نشان داده شده‌اند. پایین، سمت راست هم مقیاس تصویر به ثانیه‌ی قوس است.
https://goo.gl/X82RS9
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/SubmillimetreGalaxy.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«پوزخند گرانشی!»
—----------------
https://goo.gl/MVFiFF
نظریه‌ی #نسبیت_عام آلبرت اینشتین که بیش از ۱۰۰ سال پیش منتشر شد پدیده‌ای به نام #همگرایی_گرانشی را پیش‌بینی کرده بود. و این همان چیزیست که چنین نمای شگفت‌انگیزی را در آمیزه‌ی داده‌های پرتو ایکس و نور دیدنیِ تلسکوپ‌های فضایی چاندرا و هابل به این کهکشان‌های دوردست داده است.

این گروه با هم به نام گروه کهکشانی "گربه‌ی چشایر" نامیده شده‌اند و به نظر می‌رسد دو کهکشان بیضیگون آن با کمان‌هایی در بر گرفته شده‌اند. ["گربه‌ی چشایر" نام گربه‌ی خندان در داستان آلیس در سرزمین عجایب است]

این کمان‌ها تصاویر نوری کهکشان‌هایی دوردست هستند که جرم کلی گروه کهکشانیِ نزدیک‌تر به ما، با گرانش خود رفتاری مانند یک عدسی همگرا پدید آورده و تصویر آنها را همگراییده و دچار اعوجاج کرده است. گفتن ندارد که بخش بزرگ این جرم را ماده‌ی تاریک تشکیل داده.

دو کهکشان بیضیگون بزرگی که نقش "چشم‌ها" را بازی کرده‌اند درخشان‌ترین عضو #گروه_کهکشانی خود هستند که دارند با هم ادغام می‌شوند. سرعت نسبی برخورد آنها حدود ۱۳۵۰ کیلومتر بر ثانیه است و گازهای درون خوشه را تا میلیون‌ها درجه داغ کرده و چنین تابش بنفشی را در داده‌های پرتو X به آنها داده است.

پوزخند گربه‌ی چشایر با فاصله‌ی حدود ۴.۶ میلیارد سال نوری، در صورت فلکی خرس بزرگ (به عربی: دب اکبر) جای دارد.

*************
درباره‌ی این گروه بیشتر بخوانید:
* دیدار کیهانی آلبرت انیشتین با آلیس در سرزمین عجایب (https://goo.gl/ToCyfy)

#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/CheshireCat.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

ادامه‌ی پست پیشین 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽

... جو زونتز، از دانشگاه ادینبرو که بر این پژوهش کار می‌کند می‌گوید: «سنجش‌های دی‌ئی‌اس اگر با نقشه‌ی پلانک مقایسه شود، از ساده‌ترین نسخه‌ی نظریه‌ی ماده‌ی تاریک/انرژی تاریک پشتیبانی می‌کند. لحظه‌ای که دریافتیم سنجشمان با دقت ۷ درصد با یافته‌های پلانک سازگاری دارد لحظه‌ای تکان‌دهنده برای همه‌ی گروهمان بود.»

ابزار اصلی دی‌ئی‌اس ، دوربین ۵۷۰ مگاپیکسلی انرژی تاریک (DECam) است، که یکی از نیرومندترین دستگاه‌های موجود است و می‌تواند عکس‌های دیجیتالی از نور کهکشان‌هایی در فاصله‌ی ۸ میلیارد سال نوری زمین بگیرد. این دوربین در آزمایشگاه فرمی که آزمایشگاه اصلی برای سنجش #انرژی_تاریک است ساخته و آزمایش شده و بر روی تلسکوپ ۴ متری "بلانکو"ی بنیاد ملی علوم، بخشی از رصدخانه‌ی میان‌آمریکایی سرو تولولو که خود بخشی از رصدخانه‌ی ملی اخترشناسی نوری است نصب شده. داده‌های دی‌ئی‌اس در مرکز ملی کاربردهای ابررایانش در دانشگاه ایلینوی در اربانا-شمپین پردازش شده.

دانشمندان دی‌ئی‌اس دارند با بهره از این دوربین، به مدت پنج سال با دقتی بی‌سابقه از یک هشتم آسمان نقشه بر می‌دارند. پنجمین سال این رصدها در ماه اوت آغاز خواهد شد. نتایج تازه‌ای که این هفته منتشر شده از داده‌هایی به دست آمده که در یک سال نخست این پیمایش گرد آمده بود و تنها یک سی‌ام (۱/۳۰) آسمان را می‌پوشاند.
@onestar_in_sevenskies
نایجل شارپ، مدیر برنامه‌ در بنیاد ملی علوم می‌گوید: «مایه‌ی شگفتی است که این گروه توانسته‌اند تنها در یک سال از پیمایششان به چنین دقتی دست یابند. اکنون که روش‌های بررسی آنها پیشرفت کرده و آزموده شده، ما مشتاقانه چشم‌انتظار نتایج نامنتظره در ادامه‌ی پیمایشیم.»

دانشمندان دی‌ئی‌اس از دو روش برای سنجش ماده‌ی تاریک بهره جستند. نخست، نقشه‌هایی از جایگاه کهکشان‌ها به عنوان ردیاب درست کردند، و دوم، پیکره‌ی ۲۶ میلیون کهکشان را به دقت سنجیدند تا با بهره از چیزی به نام #همگرایی_گرانشی، الگوی ماده‌ی تاریک را در میلیاردها سال نوری پدید بیاورند.

جهت انجام این سنجش‌های فرا-دقیق، دی‌ئی‌اس راهکارهای تازه‌ای برای دیدن اعوجاج‌های ریزی که در اثر همگرایی گرانشی در تصویر کهکشان‌ها پدید آمده بود در پیش گرفتند؛ این همگرایی‌های ریز با چشم دیده نمی‌شوند و کار دانشمندان در دیدن آنها، پیشرفت‌های انقلابی نامنتظره‌ای را در شناخت این سیگنال‌های کیهانی امکان‌پذیر می‌سازد. با این فرآیند، دانشمندان توانستند بزرگ‌ترین راهنما برای دیدن ماده‌ی تاریک کیهان را رسم کنند (تصویر بالا). اندازه‌ی این نقشه‌ی تازه‌ی ماده‌ی تاریک ۱۰ برابر چیزیست که دی‌ئی‌اس در سال ۲۰۱۵ منتشر کرد و می‌تواند در پایان ۳ برابر گسترده‌تر نیز بشود.

ارین شلدون، فیزیکدانی در آزمایشگاه ملی بروکهیونِ دی‌اوئی و کسی که در پدید آوردن راهکار تازه‌ی دیدن این همگرایی‌ها همکاری داشت می‌گوید: «این یک تلاش گروهی بسیار گسترده، و نقطه‌ی اوج سال‌ها کار متمرکز است.»

****
🔴 در این نقشه بخش‌های سرخ دارای انرژی تاریکی بیشتر از میانگین، و بخش‌های آبی کمتر از میانگین‌اند.
https://goo.gl/BQ3qZj
—---------------------—
* به دلیل بلند بودن خبر، بخش‌هایی از متن تا اندازه‌ای که به ارزش علمی آن آسیب نرسد حذف شده.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/DarkMatterMap.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies