«ماهی مرکب غول آسا در دل خفاش پرنده»
—---------------------------------------------
https://goo.gl/D8wJWz
سحابی غول‌پیکر ماهی مرکب (سَرپاوَر) یا #Ou4، جرمی بسیار کمنور ولی بسیار پهناور در آسمان سیاره‌ی زمین است، و در این عکس که بخشی از آسمان در راستای صورت فلکی شاهانه‌ی #قیفاووس را نشان میدهد، آن را به همراه Sh2-129 یا سحابی #خفاش_پرنده می‌بینیم.
این نمای تلسکوپی که از همگذاری داده‌های تصویریِ حدود ۱۷ ساعت نوردهی در محدوده‌ی باریک-باند طیف به دست آمده، حدود ۴ درجه یا به عبارتی ۸ برابر قرص کامل ماه را در آسمان می‌پوشاند.
سحابی #ماهی_مرکب که در سال ۲۰۱۱ توسط یک عکاس نجومی فرانسوی به نام نیکلا اوته یافته شد، ساختاری دوقطبی دارد و در اینجا می‌توانید آن را به کمک تابش آبی-سبزی که از اتم‌های دو بار یونیده‌ی #اکسیژن گسیلیده شده شناسایی‌ کنید.
با این که به نظر می‌رسد سحابی Sh2-129 با تابش‌های سرخ فام گسیلیده از #هیدروژن به طور کامل سحابی ماهی مرکب را در بر گرفته، ولی فاصله‌ی دقیق این جانور دریایی کیهانی از زمین و سرشتش هنوز کاملا شناخته نشده. هرچند یک پژوهش تازه نشان داده که Ou4 (سحابی ماهی مرکب) با فاصله‌ی حدود ۲۳۰۰ سال نوری از زمین، واقعا در دل #Sh2_129 جای گرفته.
اگر نتیجه‌ی این بررسی درست باشد، پس این ماهی مرکب در اثر برون‌ریزی تماشایی موادی پدید آمده که خاستگاهشان یک سامانه‌ی سه‌تایی از ستارگانی داغ و پرجرم به نام HR8119 است. خود سامانه‌ی #HR8119 نزدیک مرکز سحابی دیده می‌شود.
با این حساب، این جانور دریایی بسیار غول پیکر می‌بایست چیزی در حدود ۵۰ سال نوری گستردگی داشته باشد.
#apod
—-------------------------------------------------
می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_16.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«الهه سبزپوش سپیده‌دم»
—----------------------------
https://goo.gl/HVx8tb
به نظرتان این #شفق_قطبی مانند چیست؟
در سال ۲۰۱۳، سحرخیزان شمال کانادا که جرات کرده و برای تماشای آسمان در هوای سرد بامدادی بیرون بروند، با شفقی شگفت‌آور روبرو شدند که قطعا شبیه چیزی بود، ولی چه چیزی؟

به گفته‌ی عکاس این چشم‌انداز، برخی آن را مانند یک "جادوگر" و برخی هم مانند "ایزدبانوی سپیده‌دم" ["ائوس" در اسطوره‌های یونان باستان- عکس دوم درون وبلاگ را ببینید] می‌دانستند. ولی شما هم می‌توانید آن را به هر پدیده‌ی هالووینی ترسناکی تشبیه کنید.

از تشبیه‌های #پاریدولیا.یی که بگذریم، شفق سبزفام درون این عکس بی‌شک هیچ ربطی به #هالووین ندارد و یک پدیده‌ی علمی ساده است که در اثر برهمکنش ذرات پرانرژی خورشید با #اکسیژن درون لایه‌ی بالایی جو زمین رخ داده.

در پایین عکس، آبشار یخ‌زده‌ی الکساندرا دیده می‌شود و میانه‌ی چشم‌انداز هم با دسته‌های درختان #همیشه‌سبز آراسته‌ شده.

#apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/10/blog-post_79.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«رتیل آبی و سرخ آسمان»
—------------------------------
https://goo.gl/IWKmkk
این بزرگ‌ترین و پیچیده‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست.

این جرم آسمانی که به دلیل نمای عنکبوت-مانندش، به نام "سحابی رتیل" شناخته می‌شود، در ابر بزرگ ماژلان که یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ایِ کهکشان راه شیری است جای دارد.

بزرگی این رتیل ۱۰۰۰ سال نوری است. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (نزدیک ترین پرورشگاه ستاره‌ای به زمین که ۱۵۰۰ سال نوری دورتر از زمین، در کهکشان خودمان جای دارد) از ما فاصله داشت، پهنه‌ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) را در آسمان سیاره‌ی زمین می‌پوشاند.

در تصویر امروز، جزئیات فریبنده‌ی سحابی رتیل را در رنگ‌های نور گسیلیده از هیدروژن و اکسیژن می‌بینیم.

پاهای بلند و تارتَنَنده‌ی سحابی رتیل، خوشه‌ی ان‌جی‌سی ۲۰۷۰ را در میان گرفته‌اند. این ابرخوشه‌ی ستاره‌ای که شماری از درخشان‌ترین و پرجرم‌ترین ستارگان شناخته شده را در خود دارد، در مرکز تصویر و به رنگ آبی دیده می‌شود.

از آنجایی که ستارگان سنگین و پرجرم زندگی کوتاهی دارند و در جوانی می‌میرند، چندان جای شگفتی نیست که این رتیل کیهانی یکی از نزدیک‌ترین ابرنواخترهای روزگار نوین (ابرنواختر ۱۹۸۷آ) را هم در کنار خود دارد.

#ستاره‌زایی #گروه_محلی #سحابی_رتیل #ابر_بزرگ_ماژلان #ابرنواختر_۱۹۸۷آ #هیدروژن #اکسیژن #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_22.html
—-------------------------------------------------

به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«حباب ۷۰ هزار ساله»
—------------------------
https://goo.gl/TE62HF
این #حباب کیهانی که توسط بادهای پرسرعتِ یک ستاره ی داغ و پرجرم باد شده، ابعادی غول آسا دارد.

عنوان رده‌بندی شده‌ی آن #شارپلس ۳۰۸-۲ است و با فاصله‌ای در حدود ۵۲۰۰ سال نوری از زمین، در راستای صورت فلکی سگ بزرگ جای دارد. این حباب، پهنه‌ای کمی بیش از یک ماه کامل را در آسمان سیار‌ه‌ی زمین می‌پوشاند که در فاصله‌ی برآوردی آن، هم‌ارز قطری به اندازه‌ی ۶۰ سال نوریست.

ستاره‌ی بزرگ و سنگینی که شارپلس ۳۰۸-۲ را پدید آورده یک ستاره‌ی ولف-رایه است و همان نقطه‌ی روشنیست که نزدیک مرکز سحابی دیده می‌شود. ستارگان #ولف_رایه بیش از ۲۰ برابر خورشید جرم دارند و گمان می‌رود نماینده‌ی یک گام کوتاه #پیش_ابرنواختری در روند زندگی ستارگان بزرگند.

بادهای پرسرعتی که از این ستاره‌ی ولف-رایه می‌وزند، مواد کم‌سرعت‌تری را که در گام‌های پیشین زندگی ستاره از آن پس زده شده بودند با خود می‌روبند (جاروب می‌کنند) و در نتیجه این سحابی حباب-مانند را پدید آورده‌اند که دارد همچنان با سرعت ۶۰ کیلومتر بر ثانیه باد می‌شود.

سن این سحابیِ باد شده چیزی نزدیک به ۷۰ هزار سال است؛ یعنی زمانی آغاز به شکل‌گیری کرده بوده که سیاره‌ی زمین، در دوران پارینه‌سنگی میانی به سر می‌برد!

تابش به نسبت کم‌سویی که در این تصویر گسترده ثبت شده، بیشتر ناشی از گسیلش اتم‌های یونیده‌ی #اکسیژن است و بر پایه‌ی نقشه‌ی رنگی، به فام‌های آبی نمایانده شده [زیرا بدون رنگ‌آمیزی برای چشم انسان نادیدنی است- م].

#Sharpless_2_308 #apod

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Sharpless2-308.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«صدف‌های ابر بزرگ ماژلان»
—------------------------------------------
https://goo.gl/TFbmV2
یکی از چشم‌اندازهای دلفریب آسمان نیمکره‌ی جنوبی ابر بزرگ ماژلان (LMC) است که اینجا از پشت فیلتر باند-باریک به تصویر کشیده شده.

فیلترهای باند باریک تنها نوری را از خود می‌گذرانند که از اتم‌های یونیده‌ی #گوگرد، #هیدروژن، و #اکسیژن گسیل شده باشد. این اتم‌ها که از تابش پرانرژی نور ستارگان یونیده شده‌اند، با بازپس‌گیری الکترونِ از دست رفته و رفتن به تراز انرژی پایین‌تر، نوری که نماد ویژگی‌های خودشان است را می‌گسیلند.

در نتیجه این عکس که با بهره از چنین فیلتری گرفته شده و برای نمایان کردن این طیف‌ها، به رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده، #LMC را پر از ابرهای صدف-مانندی از گاز یونیده نشان می‌دهد که هر یک ستارگان جوان و بزرگی را در میان گرفته‌اند.

این ابرهای برافروخته که در اثر وزش بادهای نیرومند و تابش‌های فرابنفش ستارگانِ درونشان روشن شده‌اند، بیش از همه طیف هیدروژن یونیده را می‌گسیلند و به نام مناطق #H_II (اچ ۲) نشاخته می‌شوند.

سحابی غول‌پیکر رتیل که خود از چندین ابر صدفیِ روی هم افتاده تشکیل شده، یک منطقه‌ی بزرگ‌ ستاره‌زایی است و در مرکز چشم‌انداز دیده می‌شود.

#ابر_بزرگ_ماژلان یکی از ماهواره‌های کهکشان راه شیری است. پهنای این کهکشان به ۱۵۰۰۰ سال نوری می‌رسد و با فاصله‌ی ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در راستای #صورت_فلکی_زرین‌ماهی دیده می‌شود.

#سحابی_رتیل #apod

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/LMC.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«میلیاردها سال است که اکسیژن از زمین به ماه نشت می‌کند»
—---------------------------------------------------—
https://goo.gl/rQ6KO7
* به نظر می‌رسد میلیاردها سال است که اکسیژن دارد از جو زمین به کره‌ی ماه می‌رود.

سطح ماه تقریبا همواره زیر بمباران ذرات پرانرژی باد خورشیدی است، به جز یک بازه‌ی پنج-روزه در هر ماه، هنگامی که زمین از میان خورشید و ماه می‌گذرد.

در این پنج روز، سیاره‌ی زمین با #میدان_مغناطیسی خود ماه را از بمباران خورشید در امان نگه می‌دارد ولی همچنین برای خودش هم ورقه‌ای از یون پدید می‌آورد که میان دو جرم جریان پیدا می‌کند. این منطقه که به نام ورقه‌ی پلاسما شناخته می‌شود، در درجه‌ی نخست از هیدروژن تشکیل شده ولی مقداری یون پرانرژی #اکسیژن را هم در بر دارد.

هنگامی که ماه وارد این ورقه‌ی پلاسما می‌شود، یون‌های اکسیژن از زمین می‌توانند به سوی ماه دمیده شده و تا ۲ میکرومتر به زیر سطح آن نفوذ کنند و آنجا بمانند.

مدارگرد ژاپنی SELENE (که به نام کایوگا هم شناخته می‌شود) در درازنای سال ۲۰۰۸ در هر ماه، به همراه کره‌ی ماه از درون سایه‌ی زمین می‌گذشت و در هر بار گذر یون‌ها را می‌شمرد. این کاوشگر مقدار بالاتر از انتظاری یون پرانرژی اکسیژن را یافت که از زمین به ماه می‌رفتند- یون‌هایی که نمی‌توانستند از خورشید آمده باشند.

کنتارو ترادا از دانشگاه اوزاکای ژاپن می‌گوید: «این بوم‌سپهر (بوم‌کره، ecosphere) توسط ماه و گیاهان زمین پایدار شده است؛ گیاهان با فعالیت نورساخت (فتوسنتز) اکسیژن تولید می‌کنند و این اکسیژن به ماه می‌رود.»

این یون‌ها در ماه می‌توانند به ما در شناخت چگونگی پیدایش آب و دیگر مواد گریزا (فرّار) در آنجا کمک کنند. کاتلین منت از بنیاد پژوهش جنوب باختر در سن‌آنتونیوی تگزاس می‌گوید: «این که هیدروژن و اکسیژن ماه از کجا می‌آیند، و این که آیا به آب تبدیل می‌شوند یا نه، و اگر می‌شوند چگونه، پرسش‌های بسیار مورد علاقه‌ی دانشمندان و همچنین کسانیست که به دوباره رفتن به ماه فکر می‌کنند.»

افزون بر این، بررسی اکسیژن‌های روی #ماه می‌تواند به ما در شناخت هوایی که از آن آمده‌اند کمک کند. ما درباره‌ی جو امروزیِ زمین چیزهای بسیاری می‌دانیم، ولی بررسی گذشته‌ی آن در میلیون‌ها یا میلیاردها سال پیش بی‌اندازه دشوار است.

اگر ذرات هوای زمین در خاک ماه تاب بیاورند، شاید پژوهشگران بتوانند با بررسی یون‌های به جا مانده در ماه، روزگار آغازین زمین را هم بررسی کنند.

حتی بهرام (مریخ) با میدان مغناطیسی کم‌جانش یک ورقه‌ی پلاسما دارد، که نشان می‌دهد این فرآیند می‌تواند آنجا هم در جریان باشد [میان بهرام و ماه‌هایش]. ترادا امیدوار است که یک فضاپیمای JAXA (سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن) با رفتن به فوبوس، ماه بهرام، بتواند شواهدی از گذشته‌ی بهرام را هم در آنجا پیدا کند.

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شده است.

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/moon.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«آشکارسازی دورترین توده غبار که می‌تواند تاریخ پیدایش نخستین ستارگان کیهان را روشن کند»
—---------------------------------------------------------------

* اخترشناسان یک کهکشان جوان بسیار دوردست را یافته‌اند که انباشته از غبار ستاره‌ای باستانی است، غباری که برخی از نخستین ستارگان کیهان آن را تولید کرده‌اند. این کهکشان در زمانی دیده می‌شود که جهان هستی تنها ۴ درصد سن امروزش را داشته.

این کهکشان غبارآلود با نام A2744_YD4 (ای۲۷۴۴_وای‌دی۴)، جوان‌ترین و دورترین کهکشانیست که تاکنون با آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (آلما، ALMA) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در شیلی دیده شده.

مشاهدات آلما همچنین تابشی را نیز در این کهکشان آشکار کرده که از #اکسیژن یونیده‌ی درون آن می‌آید. این دورترین و در نتیجه کهن‌ترین چشمه‌ی اکسیژنیست که تاکنون در کیهان دیده شده؛ از چشمه‌ی دیگری که خود آلما در سال ۲۰۱۶ شناسایی کرده بود هم دورتر. 1️⃣
@onestar_in_sevenskies
ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ با فاصله‌ی حدود ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین، در صورت فلکی سنگتراش، و پشت یک دسته کهکشان به نام خوشه‌ی پاندورا جای دارد. گرانش کلی این خوشه با خماندن نور ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ در فرآیندی به نام #همگرایی_گرانشی، دیدن آن را برای اخترشناسان امکان‌پذیر ساخته.

این کهکشان به اندازه‌ای دور است که ما آن را تنها در ۶۰۰ میلیون سالگی کیهان می‌بینیم. دانشمندان سن کیهان را حدود ۱۳.۸ میلیارد سال برآورد کرده‌اند، بنابراین نور ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ راه بسیار دوری در فضا و زمان را پیموده تا به آرایه‌ی تلسکوپی آلما برسد.

اخترشناسان برای تایید این فاصله از یک دستگاه طیف‌نگار روی تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی، VLT) در اِسو به نام X-افکن (X-shooter) کمک گرفتند. این دستگاه نوری که از ستارگان می‌آید را برای تعیین ویژگی‌هایی مانند اندازه و همنهش (ترکیب) بررسی می‌کند.
@onestar_in_sevenskies
رهبر گروه پژوهشگران، نیکولاس لاپورته از کالج دانشگاهی لندن می‌گوید: «ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ نه تنها دورترین کهکشانیست که با آلما دیده شده، بلکه مشاهده‌ی این همه غبار در آن نشان می‌دهد که پیش از این، ابرنواخترهایی در این کهکشان روی داده و آن را آلوده‌اند».

هنگامی که ستارگان در انفجارهای ابرنواختری می‌میرند، ابری از گاز و غبار به نام پسماند ابرنواختر پدید می‌آورند که می‌تواند بعدها ستارگان، سیاره‌ها و دیگر اجرام کیهانی تازه‌ای را بسازد. از همین رو اخترشناسان با دیدن این پسماندهای ابرنواختری باستانی در یکی از جوان‌ترین کهکشان‌هایی که تاکنون دیده شده شگفت‌زده شده‌اند. در روزگار کهن کیهان، زمانی که نخستین نسل ستارگان هنوز منفجر نشده بودند، غبار ستاره‌ای چندانی در فضا وجود نداشت.

مقام‌های اِسو نیز در بیانیه‌ای گفتند: «شناسایی غبار در کیهان آغازین آگاهی‌های تازه‌ای درباره‌ی زمان انفجار نخستین ابرنواخترها، و در نتیجه زمان آغاز نورافشانیِ کیهان توسط ستارگان به ما می‌دهد. زمان‌سنجی این "سپیده‌دم کیهان" یکی از "جام‌های مقدس" اخترشناسی نوین است، و می‌تواند به طور نامستقیم از راه کاوش غبار میان ستاره‌ای آغازین بررسی کرد [دورانی از تاریخ کیهان با سرخگرایی (انتقال به سرخ) ۸.۳۸ که به نام دوران باز-یونش شناخته می‌شود].»

جرم ستارگان کهکشان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ به حدود ۲ میلیارد برابر خورشید ...

🔹🔹توضیح تصویر: عکس تلسکوپ هابل از خوشه‌ی کهکشانی آبل ۲۷۴۴ که به نام خوشه‌ی پاندرورا هم شناخته می‌شود. آن سوی این خوشه و بسیار دورتر از آن، کهکشان جوان ای۲۷۴۴_وای‌دی۴ جای دارد. اکنون عکس‌های آلما از این کهکشان دوردست [به رنگ سرخ] نشان می‌دهد که سرشار از غبار ستاره‌ای باستانی است.
https://goo.gl/P63gu9

🔴 ادامه در پست بعد 👇👇👇👇👇👇👇

«کشف کهکشانی که می‌تواند نماینده‌ای برای نخستین کهکشان‌های کیهان باشد»
—------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/55T4Ch
* بر پایه‌ی گزارش گروهی از پژوهشگران، کهکشان کوتوله‌‌ای که به تازگی در #صورت_فلکی_سیاهگوش یافته شده شاید بتواند به ما در شناخت رشد و فرگشت شیمیایی کیهان آغازین کمک کند.

این یافته‌ی تازه که گزارش آن در ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی منتشر شده نشان می‌دهد که سطح اکسیژن در این کهکشان کاین کهکشان کوچک، که ۶۳۰ میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد، از هر کهکشان ستاره‌ساز دیگری که تاکنون یافته شده کمتر است، و از همین رو می‌تواند نمایی از کهکشان‌های روزگار آغازین کیهان را به ما نشان دهد.

اخترشناسان می‌دانند که نخستین کهکشان‌های کیهان در زمان شکل‌گیری، همنهش شیمیایی ساده‌ای داشتند- به طور عمده از هیدروژن و هلیوم ساخته شده بودند، یعنی عنصرهایی که پس از مهبانگ (انفجار بزرگ)، در سه دقیقه‌ی نخست تاریخ کیهان ساخته شده بودند. #اکسیژن بعدها آمد، هنگامی که ستارگان بزرگ ساخته شدند و با همجوشی هسته‌ای در مرکرشان، و نیز در روند مرگ انقجاریشان عنصرهای سنگین‌تر و پیچیده‌تر را ساختند، و سرانجام جهانی پر از کهکشان اکسیژن‌دار، از جمله راه شیری خودمان را ساختند.

کهکشان‌های کم‌اکسیژن آغازین به اندازه‌ای از ما دورند و به اندازه‌ای کم‌نورند که دیدنشان تقریبا ناممکن است، ولی کهکشان‌های کوتوله‌ی ستاره‌زای نزدیک‌تر، که مانند کهکشان‌های آغازین اکسیژن بسیار کمی هم دارند، دیدنشان آسان‌تر است و می‌توانند نمایی از آنها به ما بدهند. بدبختانه این کهکشان‌های کوچک و کم‌اکسیژن نزدیک، که اکنون ستارگان بزرگ و آبی‌فام بسیاری می‌سازند، بسیار کمیابند. ولی اگر یافته شوند می‌توانند بینش‌هایی ارزشمند درباره‌ی چگونگی پیدایش نخستین کهکشان‌های کیهان در ۱۳ میلیارد سال پیش، و در نتیجه درباره‌ی دگرگونی‌های کیهان آغازین به ما بدهند.

کهکشان کوتوله‌ی ستاره‌زایِ درون این پژوهش، در فرآیند یک نقشه‌برداری گسترده از آسمان که همچنان ادامه دارد، به نام "پیمایش دیجیتالی آسمان اسلون" (SDSS) یافته شد. این کهکشان در نقشه‌ها مانند نقطه‌ای که ارزش یررسی داشت دیده می‌شد. اخترشناسان سپس با بهره از "تلسکوپ دوچشمی بزرگ" نیرومند در آریزونا، بررسی بیشتری روی آن انجام دادند. داده‌های این تلسکوپ نشان دادند که این کهکشان ستاره‌ساز کوچک که J0811+4730 نامیده شده، یک رکوردشکن است: محتوای اکسیژن آن -نشانه‌ای از سادگی یک کهکشان- ۹ درصد کمتر از همه‌ی کهکشان‌هاییست که تاکنون یافته شده.

اخترشناس دانشگاه ویرجینیا، ترینه توآن که یکی از نویسندگان پژوهش نیز هست می‌گوید: «ما دریافتیم که درصد چشمگیری از جرم ستاره‌ای این کهکشان تنها همین چند میلیون سال پیش ساخته شده‌، یعنی این یکی از بهترین همتاهای کهکشان‌های آغازینست که تاکنون یافته‌ایم. این کهکشان به دلیل سطح بی‌اندازه پایین اکسیژنش، نماینده‌ای در دسترس برای کهکشان‌های ستارزایی‌ست که یک تا دو میلیارد سال پس از #مهبانگ پدید آمدند، در دوره‌ی آغازینِ کیهانی ۱۴ میلیارد ساله‌مان.»

این #کهکشان_کوتوله به یک دلیل دیگر نیز مورد علاقه‌ی دانشمندان است: می‌تواند سرنخ‌هایی درباره‌ی چگونگی فرآیند باز-یونش (یونش دوباره‌ی) کیهانِ ساده‌ی آغازین توسط نخستین ستارگان به ما بدهد، فرآیندی که "دوران تاریک" کیهان را پایان داد و کیهان را از محیطی تاریک و انباشته از گازهای خنثا به محیطی یونیده با ساختارهای پیچیده‌ای که امروزه می‌بینیم تبدیل کرد.

به گفته‌ی توآن، این کهکشان کوچک دارد به سرعت و با نرخ یک چهارم راه شیری ستاره می‌سازد- با آن که جرم ستاره‌ایش ۳۰ هزار بار کمتر از راه شیری است. ۸۰ درصد از ستارگان این کهکشان تنها در چند میلیون سال گذشته پدید آمده‌‌اند و از آن کهکشانی بسیار جوان ساخته‌اند که پرتوهای یونیده کننده‌ی فراوانی تولید می‌کند.

در همین زمینه:
* چرا می گویند "ما از مواد ستاره ای ساخته شده ایم"؟ (https://goo.gl/eEEnCG)
* ساخته شدن جهان کمی بیش از ۶ روز طول کشید (https://goo.gl/HVpEio)
* روزگار تاریک کیهان چگونه به سر آمد؟ (https://goo.gl/rhRmSU)

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/oxygen.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«آب شور زیر سطح مریخ می‌تواند زندگی‌بخش باشد»
------------------------------------------------

* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، آبنمک درست زیر سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) می‌تواند مولکول اکسیژن محلول، به اندازه‌ای که برای پشتیبانی از گونه‌های ویژه‌ای از جانداران نیازست را در خود داشته باشد.

از برخورد پرتوهای نور به مولکول‌های دی‌اکسید کربن در جو نازک و تنُک #بهرام و شکستن آنها، کمی #اکسیژن پدید می‌آید. در گذشته پنداشته می‌شد که اندک اکسیژن مولکولی موجود در بهرام نمی‌تواند حتی برای پشتیبانی از زندگی جانداران ذره‌بینی هم در این سیاره بسنده کند. ولی اگر درست زیر سطح سیاره، آبنمک وجود داشته باشد، این آب‌ها می‌توانند اکسیژن مولکولی را به اندازه‌‌ای که بتواند از میکروب‌های هوازی و یا حتی جانداران کوچکی مانند اسفنج‌ها پشتیبانی کند در خود نگه دارند. [نمک دمای یخ زدن آب را پایین می‌آورد و باعث می‌شود آب به حالت مایع بماند-م]

ولادا استامنکوویچ، پژوهشگر آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، و همکارانش زمانی به این نتیجه رسیدند که محاسبه کردند اگر آبنمک زیر لایه‌ی نازکی از سطح بهرام وجود داشته باشد چه مقدار اکسیژن مولکولی را می‌تواند در خود حل کند. آنها شرایط چنین آبی را با در نظر گرفتن جزییاتی مانند فشار، دما، و محتوای نمک (مانند پرکلرات-م) شبیه‌سازی کردند.

ولی استامنکوویچ می‌گوید برای درست بودن یافته‌های آنها نیازست که این آب درست زیر سطح بهرام وجود داشته باشد و با جو سیاره به دادوستد (تبادل) اکسیژن بپردازد. این خبر بسیار هیجان‌انگیزیست زیرا به گفته‌ی استامنکوویچ، اگر آب در سیاره‌ی سرخ باشد، "اکسیژن درون این آبنمک‌ها برای پشتیبانی از زندگی هوازی کافی خواهد بود". وی می‌افزاید اکسیژن یک محرک اصلی زندگی و فرگشت روی زمین بوده، و اگر دانشمندان بتوانند وجود آبنمک و اکسیژن محلول در آنها را تایید کنند، گامی بزرگ در شناخت زندگی و بهرام برداشته خواهد شد.

استامنکوویچ می‌گوید ما تاکنون این را می‌دانیم که در بهرام "آب می‌تواند باشد"، ولی "به معنای آن نیست که آب آنجا هست": «کاری که اکنون واقعا باید انجام دهیم اینست که بفهمیم در بهرام آبنمک هست یا نه، و اگر هست کجاست.»

ولی دانشمندان هشدار می‌دهند که همزمان که داریم آبنمک، اکسیژن محلول و حتی زندگی را در بهرام جستجو می‌کنیم، این را هم در نظر داشته باشم که زندگی از گونه‌ی آشنای ما شاید به شیوه‌ای متفاوت با زمین پدید آمده و وجود داشته باشد.

گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۲۲ اکتبر نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده.

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/MarsOxygen.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky