«و "پایان بزرگ" آغاز شد»
—---------------------—
* در نخستین ساعت‌های بامداد روز یکشنبه، فضاپیمای بین‌المللی کاسینی-هویگنس آخرین دیدار خود را با تیتان، بزرگ‌ترین ماه کیوان انجام داد و از فاصله‌ی حدود ۱۰۰۰ کیلومتری جو پرغبار و پوشیده از ابرش گذشت.
تصویری که اینجا می‌بینید یک عکس خام است که کاسینی روز شنبه، ساعت ۱۸:۴۲ به وقت گرینویچ گرفته و روز یکشنبه به زمین فرستاده. این یکی از عکس‌های بسیاریست که در بایگانی عکس‌های خام کاسینی می‌توان یافت.
کاسینی در این واپسین گذر از گرانش #تیتان کمک گرفت تا در فرآیندی به نام "#قلاب‌سنگ_گرانشی"، مسیر مداریش را تغییر داده و وارد آخرین گام ماموریتش به نام "#پایان_بزرگ" شود. این گام از ۲۲ مدار هفتگی تشکیل شده که در آنها، فضاپیما ۲۲ بار به درون فضای میان حلقه‌های درونی و قله‌ی ابرهای سیاره شیرجه خواهد زد. نخستین شیرجه روز چهارشنبه انجام خواهد شد.
فضاپیمای کاسینی در ماه‌های آینده چندین گذر نا-هدفمند دیگر -ولی از فاصله‌ای بسیار بیشتر- از کنار تیتان و دیگر ماه‌های کیوان انجام می‌دهد. این گذرهای بدون هدف نیاز به مانور ویژه‌ای ندارند، ولی شاید کاسینی به طور شانسی در شماری از آنها از فاصله‌ی به نسبت نزدیکِ برخی از ماه‌ها بگذرد.
کاسینی در روز ۱۱ سپتامبر یک بار دیگر و برای آخرین بار از فاصله‌ی دور از کنار تیتان خواهد گذشت. این گذر "بوسه‌ی خداحافظی" نامیده شده زیرا فضاپیما پس از آن یکراست به سوی کیوان می‌رود تا در ۱۵ سپتامبر با آن برخورد کند. #فضاپیمای_کاسینی سوختش دارد به پایان می‌رسد و هر آن امکان دارد به یکی از ماه‌های کیوان بخورد، به همین دلیل دانشمندان این برنامه را ریخته‌اند تا مبادا به یکی از ماه‌های احتمالا زیست‌پذیرش -مانند انسلادوس- برخورد کرده و محیط آن را با میکروب‌های زمینی که شاید هنوز همراهش باشند بیالاید.
در روز ۲۵ آوریل، ساعت ۱۳:۳۰ به وقت گرینویچ یک نشست رسانه‌ای در همایش انجمن دانش زمین اروپا در وین برگزار می‌شود که همراه با پیش‌نمایشی از پایان بزرگ، و همچنین بزرگداشت دستاوردهای علمی خیره‌کننده‌ی کاسینی در گردش ۱۳ ساله و باورنکردنی آن در سامانه‌ی #کیوان خواهد بود.
همین امروز یافته‌ی تازه‌ای در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شد: اگر از مدار کاسینی نگاه شود، سمت شب تیتان ۱۰ تا ۲۰۰ برابر درخشان‌تر از سمت روز آن دیده می‌شود. دانشمندان دلیل احتمالی آن را پیش‌پراکنش (پراکندگی رو به جلوی) کارامد نور خورشید توسط جو گسترده و چگال تیتان می‌دانند، رفتاری که در سامانه‌ی خورشیدی، تنها در تیتان دیده شده.
https://goo.gl/4bsDtp
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/GrandFinale.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------—
* در نخستین ساعت‌های بامداد روز یکشنبه، فضاپیمای بین‌المللی کاسینی-هویگنس آخرین دیدار خود را با تیتان، بزرگ‌ترین ماه کیوان انجام داد و از فاصله‌ی حدود ۱۰۰۰ کیلومتری جو پرغبار و پوشیده از ابرش گذشت.
تصویری که اینجا می‌بینید یک عکس خام است که کاسینی روز شنبه، ساعت ۱۸:۴۲ به وقت گرینویچ گرفته و روز یکشنبه به زمین فرستاده. این یکی از عکس‌های بسیاریست که در بایگانی عکس‌های خام کاسینی می‌توان یافت.
کاسینی در این واپسین گذر از گرانش #تیتان کمک گرفت تا در فرآیندی به نام "#قلاب‌سنگ_گرانشی"، مسیر مداریش را تغییر داده و وارد آخرین گام ماموریتش به نام "#پایان_بزرگ" شود. این گام از ۲۲ مدار هفتگی تشکیل شده که در آنها، فضاپیما ۲۲ بار به درون فضای میان حلقه‌های درونی و قله‌ی ابرهای سیاره شیرجه خواهد زد. نخستین شیرجه روز چهارشنبه انجام خواهد شد.
فضاپیمای کاسینی در ماه‌های آینده چندین گذر نا-هدفمند دیگر -ولی از فاصله‌ای بسیار بیشتر- از کنار تیتان و دیگر ماه‌های کیوان انجام می‌دهد. این گذرهای بدون هدف نیاز به مانور ویژه‌ای ندارند، ولی شاید کاسینی به طور شانسی در شماری از آنها از فاصله‌ی به نسبت نزدیکِ برخی از ماه‌ها بگذرد.
کاسینی در روز ۱۱ سپتامبر یک بار دیگر و برای آخرین بار از فاصله‌ی دور از کنار تیتان خواهد گذشت. این گذر "بوسه‌ی خداحافظی" نامیده شده زیرا فضاپیما پس از آن یکراست به سوی کیوان می‌رود تا در ۱۵ سپتامبر با آن برخورد کند. #فضاپیمای_کاسینی سوختش دارد به پایان می‌رسد و هر آن امکان دارد به یکی از ماه‌های کیوان بخورد، به همین دلیل دانشمندان این برنامه را ریخته‌اند تا مبادا به یکی از ماه‌های احتمالا زیست‌پذیرش -مانند انسلادوس- برخورد کرده و محیط آن را با میکروب‌های زمینی که شاید هنوز همراهش باشند بیالاید.
در روز ۲۵ آوریل، ساعت ۱۳:۳۰ به وقت گرینویچ یک نشست رسانه‌ای در همایش انجمن دانش زمین اروپا در وین برگزار می‌شود که همراه با پیش‌نمایشی از پایان بزرگ، و همچنین بزرگداشت دستاوردهای علمی خیره‌کننده‌ی کاسینی در گردش ۱۳ ساله و باورنکردنی آن در سامانه‌ی #کیوان خواهد بود.
همین امروز یافته‌ی تازه‌ای در نشریه‌ی نیچر آسترونومی منتشر شد: اگر از مدار کاسینی نگاه شود، سمت شب تیتان ۱۰ تا ۲۰۰ برابر درخشان‌تر از سمت روز آن دیده می‌شود. دانشمندان دلیل احتمالی آن را پیش‌پراکنش (پراکندگی رو به جلوی) کارامد نور خورشید توسط جو گسترده و چگال تیتان می‌دانند، رفتاری که در سامانه‌ی خورشیدی، تنها در تیتان دیده شده.
https://goo.gl/4bsDtp
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/GrandFinale.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«فرستادن ویدیو و تصویر از فضای میان‌ستاره‌ای با کمک خورشید آسان می‌شود»
—---------------------------------------------------------------------—
* می خواهید پیامی را به فضای میان‌ستاره‌ای بفرستید؟ از خورشید برای تقویت سیگنال‌ها بهره بگیرید.
بر پایه‌ی یک پیشنهاد تازه، گرانش خورشید می‌تواند برای تقویت سیگنال‌های یک کاوشگر میان‌ستاره‌ای به کار رود و اجازه دهد ویدیوها از جایی به دوردستیِ آلفا قنطورس به ما برسند. گفتنی است فناوری مورد نیاز برای این کار پدید هم آمده است.
اگرچه ما هنوز کاوشگرهایی به آن اندازه دور نداریم که از این فناوری بهره بگیرند، ولی شاید روزی برای ارتباطات میان‌ستاره‌ای سودمند باشند. شاید در آینده بتوانیم شبکه‌های ارتباطی بسازیم که تماس ما با فضاپیماهایمان -یا فضاپیماهای بیگانگان- را امکان‌پذیر کنند.
اخترشناس مستقل، میشاییل هیپکه پی برده که دستگاه‌های روی زمین برای دریافت حتی یک سیگنال یک واتی از یک کاوشگر در آلفا قنطورس (که نزدیک‌ترین سامانه‌ی ستاره‌ای به ما است)، باید پهنایی به اندازه‌ی ۵۳ کیلومتر داشته باشند- بزرگ‌تر از شهر نیویورک.
بر پایه‌ی پژوهش هیپکه، به جای چنین دستگاه غول‌پیکری، یک تلسکوپ به قطر تنها حدود ۱ متر می‌تواند سیگنال را به سوی ما بازپخش کند. تنها چیزی که نیاز است اینست که باید در نقطه‌ای حدود ۹۰ میلیارد کیلومتری خورشید باشد، فاصله‌ای که در آن پدیده‌ای به نام همگرایی گرانشی می‌تواند سیگنال را بزرگنمایی و تقویت کند.
در این اثر که توسط اینشتین پیش‌بینی شده بود و نخستین بار در سال ۱۹۱۹ دیده شد، نوری که از یک جرم دوردست تابیده، با گذشتن از کنار یک جرم بزرگ، مانند خورشید، خم و کانونی می‌شود.
گفتگو با آلفا قنطورس
چنین تقویت سیگنالی می‌تواند در ساختن گیرنده‌ها برای ماموریت‌های میان‌ستاره‌ای مهم باشد. بدون آن، نیاز به این خواهیم داشت که تلسکوپ‌هایی غول‌پیکر روی زمین بسازیم و کاوشگرهایی که به فضای میان ستاره‌ای می‌فرستیم به اندازه‌ی کافی بزرگ باشند که بتوانند چشمه‌های بسیار بزرگ انرژی را با خود ببرند.
با اثر #همگرایی_گرانشی، یک مقدار انرژی اندک می‌تواند مسیر بسیار درازی را برای تراگسیل داده‌ها به زمین بپیماید. هیپکه می‌گوید: «از کنار نزدیک‌ترین ستارگان، یک نشانه‌گر لیزر دستی هم می‌تواند چنین کاری انجام دهد.» نرخ داده‌ها در این شیوه می‌تواند به اندازه‌ی کافی بالا باشد که بشود عکس و ویدیو فرستاد، هر چند که در هر حال ۴ سال باید برای دریافت هر گونه داده‌ای از آلفا قنطورس انتظار بکشیم.
آخرین پیشنهاد برای فرستادن کاوشگرها به آلفا قنطورس برنامه‌ی Breakthrough Starshot است که در آن، ناوگانی از فضاپیماهای مینیاتوریِ چند گرمی با بادبان‌های نوری راهی فضا می‌شوند. برای ساخته شدن این بادبان‌ها، لیزری که آنها را پیش می‌راند، و دستگاه‌های الکترونیکی مورد نیازشان باید سال‌ها انتظار کشید.
فناوری آماده
بر خلاف آن، طرح هیپکه تنها نیاز به فناوری‌های کنونی دارد. ولی این بدان معنا نیست که کار آسانی باشد. فضاپیمای پیشنهادی وی باید در فاصله‌ی چهار برابر فاصله‌ی کنونی وویجر ۱ (یعنی ۲۰.۸ میلیارد کیلومتری خورشید) باشد- دورترین جسم ساخته‌ی دست بشر تا امروز، که ۴۰ سال پیش راهی فضا شده بود.
گسیل سیگنال از هر فاصله‌ای کمتر از ۹۰ میلیارد کیلومتر بی‌فایده خواهد بود زیرا خورشید جلوی آن را می‌گیرد و به زمین نمی‌رسد.
اسلاوا توریشف، فیزیکدان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، می‌گوید نقشه‌ی هیپکه "دشوار است ولی ناممکن نیست". فضاپیمای گیرنده نیاز ندارد نزدیک‌تر بیاید زیرا از فاصله‌ی ۳۰۰ میلیارد کیلومتری خورشید هم می‌تواند سیگنال‌ها را دریافت کند.
توریشف می‌گوید یک عملیات #قلاب‌سنگ_گرانشی (کمک گرانشی) به گرد خورشید می‌تواند فضاپیما را در یک چارچوب زمانی ۲۵ تا ۳۰ ساله به فاصله‌ی ۹۰ میلیارد کیلومتری پرتاب کند.
با وجود دشواری‌ها و چالش‌های چنین پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ای، هیپکه می‌گوید بشر تاکنون تلسکوپ‌های فضایی بزرگ‌تر از آنچه وی پیشنهاد کرده را هم به فضا فرستاده. وی می‌گوید: «این بسیار آسان‌تر از ساخت تلسکوپ فضایی هابل است.»
#بادبان_نوری
https://goo.gl/FYKQVN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Hippke.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------------------------—
* می خواهید پیامی را به فضای میان‌ستاره‌ای بفرستید؟ از خورشید برای تقویت سیگنال‌ها بهره بگیرید.
بر پایه‌ی یک پیشنهاد تازه، گرانش خورشید می‌تواند برای تقویت سیگنال‌های یک کاوشگر میان‌ستاره‌ای به کار رود و اجازه دهد ویدیوها از جایی به دوردستیِ آلفا قنطورس به ما برسند. گفتنی است فناوری مورد نیاز برای این کار پدید هم آمده است.
اگرچه ما هنوز کاوشگرهایی به آن اندازه دور نداریم که از این فناوری بهره بگیرند، ولی شاید روزی برای ارتباطات میان‌ستاره‌ای سودمند باشند. شاید در آینده بتوانیم شبکه‌های ارتباطی بسازیم که تماس ما با فضاپیماهایمان -یا فضاپیماهای بیگانگان- را امکان‌پذیر کنند.
اخترشناس مستقل، میشاییل هیپکه پی برده که دستگاه‌های روی زمین برای دریافت حتی یک سیگنال یک واتی از یک کاوشگر در آلفا قنطورس (که نزدیک‌ترین سامانه‌ی ستاره‌ای به ما است)، باید پهنایی به اندازه‌ی ۵۳ کیلومتر داشته باشند- بزرگ‌تر از شهر نیویورک.
بر پایه‌ی پژوهش هیپکه، به جای چنین دستگاه غول‌پیکری، یک تلسکوپ به قطر تنها حدود ۱ متر می‌تواند سیگنال را به سوی ما بازپخش کند. تنها چیزی که نیاز است اینست که باید در نقطه‌ای حدود ۹۰ میلیارد کیلومتری خورشید باشد، فاصله‌ای که در آن پدیده‌ای به نام همگرایی گرانشی می‌تواند سیگنال را بزرگنمایی و تقویت کند.
در این اثر که توسط اینشتین پیش‌بینی شده بود و نخستین بار در سال ۱۹۱۹ دیده شد، نوری که از یک جرم دوردست تابیده، با گذشتن از کنار یک جرم بزرگ، مانند خورشید، خم و کانونی می‌شود.
گفتگو با آلفا قنطورس
چنین تقویت سیگنالی می‌تواند در ساختن گیرنده‌ها برای ماموریت‌های میان‌ستاره‌ای مهم باشد. بدون آن، نیاز به این خواهیم داشت که تلسکوپ‌هایی غول‌پیکر روی زمین بسازیم و کاوشگرهایی که به فضای میان ستاره‌ای می‌فرستیم به اندازه‌ی کافی بزرگ باشند که بتوانند چشمه‌های بسیار بزرگ انرژی را با خود ببرند.
با اثر #همگرایی_گرانشی، یک مقدار انرژی اندک می‌تواند مسیر بسیار درازی را برای تراگسیل داده‌ها به زمین بپیماید. هیپکه می‌گوید: «از کنار نزدیک‌ترین ستارگان، یک نشانه‌گر لیزر دستی هم می‌تواند چنین کاری انجام دهد.» نرخ داده‌ها در این شیوه می‌تواند به اندازه‌ی کافی بالا باشد که بشود عکس و ویدیو فرستاد، هر چند که در هر حال ۴ سال باید برای دریافت هر گونه داده‌ای از آلفا قنطورس انتظار بکشیم.
آخرین پیشنهاد برای فرستادن کاوشگرها به آلفا قنطورس برنامه‌ی Breakthrough Starshot است که در آن، ناوگانی از فضاپیماهای مینیاتوریِ چند گرمی با بادبان‌های نوری راهی فضا می‌شوند. برای ساخته شدن این بادبان‌ها، لیزری که آنها را پیش می‌راند، و دستگاه‌های الکترونیکی مورد نیازشان باید سال‌ها انتظار کشید.
فناوری آماده
بر خلاف آن، طرح هیپکه تنها نیاز به فناوری‌های کنونی دارد. ولی این بدان معنا نیست که کار آسانی باشد. فضاپیمای پیشنهادی وی باید در فاصله‌ی چهار برابر فاصله‌ی کنونی وویجر ۱ (یعنی ۲۰.۸ میلیارد کیلومتری خورشید) باشد- دورترین جسم ساخته‌ی دست بشر تا امروز، که ۴۰ سال پیش راهی فضا شده بود.
گسیل سیگنال از هر فاصله‌ای کمتر از ۹۰ میلیارد کیلومتر بی‌فایده خواهد بود زیرا خورشید جلوی آن را می‌گیرد و به زمین نمی‌رسد.
اسلاوا توریشف، فیزیکدان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، می‌گوید نقشه‌ی هیپکه "دشوار است ولی ناممکن نیست". فضاپیمای گیرنده نیاز ندارد نزدیک‌تر بیاید زیرا از فاصله‌ی ۳۰۰ میلیارد کیلومتری خورشید هم می‌تواند سیگنال‌ها را دریافت کند.
توریشف می‌گوید یک عملیات #قلاب‌سنگ_گرانشی (کمک گرانشی) به گرد خورشید می‌تواند فضاپیما را در یک چارچوب زمانی ۲۵ تا ۳۰ ساله به فاصله‌ی ۹۰ میلیارد کیلومتری پرتاب کند.
با وجود دشواری‌ها و چالش‌های چنین پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ای، هیپکه می‌گوید بشر تاکنون تلسکوپ‌های فضایی بزرگ‌تر از آنچه وی پیشنهاد کرده را هم به فضا فرستاده. وی می‌گوید: «این بسیار آسان‌تر از ساخت تلسکوپ فضایی هابل است.»
#بادبان_نوری
https://goo.gl/FYKQVN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Hippke.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تصویر متحرک یک کاوشگر در ژرفای فضا»
—---------------------------------------—
این تصویر پویا (محرک) از پیوند نماهایی تلسکوپی درست شده و فضاپیمای اوسیریس-رکس ناسا (OSIRIS-REx) را نشان می‌دهد که دارد برای گرفتن کمک گرانشی از سیاره‌ی خودمان در ۲۲ سپتامبر در عملیاتی به نام #قلاب‌سنگ_گرانشی، به آن نزدیک می‌شود (در چارچوب سرخ). این نماها برای بهتر دیده شدن اجرام، رنگشان وارونه شده و رنگ‌های سیاه و سفید جای همدیگر را گرفته‌اند.
همه‌ی نماها در روز ۲ سپتامبر، به کمک رصدخانه‌ی تلسکوپ دوچشمی بزرگ (ال‌بی‌تی) در کوه گراهام آریزونا گرفته شده‌اند. این نخستین عکسی‌ست که از زمان پرتاب اوسیریس-رکس در ۸ سپتامبر ۲۰۱۶، از روی زمین از آن گرفته می‌شود.
اوسیریس-رکس در زمان گرفته شدن این عکس‌ها حدود ۱۲ میلیون کیلومتر از زمین فاصله داشت و فروغ (قدر) آن به ۲۵ می‌رسید.
هدف ماموریت فضاپیمای #اوسیریس_رکس نمونه‌برداری از یک #سیارک به نام بن‌نو و برگرداندن بخشی از خاک آن به زمین در سال ۲۰۲۳ است.
https://goo.gl/LaFwcN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/OSIRIS-REx.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------—
این تصویر پویا (محرک) از پیوند نماهایی تلسکوپی درست شده و فضاپیمای اوسیریس-رکس ناسا (OSIRIS-REx) را نشان می‌دهد که دارد برای گرفتن کمک گرانشی از سیاره‌ی خودمان در ۲۲ سپتامبر در عملیاتی به نام #قلاب‌سنگ_گرانشی، به آن نزدیک می‌شود (در چارچوب سرخ). این نماها برای بهتر دیده شدن اجرام، رنگشان وارونه شده و رنگ‌های سیاه و سفید جای همدیگر را گرفته‌اند.
همه‌ی نماها در روز ۲ سپتامبر، به کمک رصدخانه‌ی تلسکوپ دوچشمی بزرگ (ال‌بی‌تی) در کوه گراهام آریزونا گرفته شده‌اند. این نخستین عکسی‌ست که از زمان پرتاب اوسیریس-رکس در ۸ سپتامبر ۲۰۱۶، از روی زمین از آن گرفته می‌شود.
اوسیریس-رکس در زمان گرفته شدن این عکس‌ها حدود ۱۲ میلیون کیلومتر از زمین فاصله داشت و فروغ (قدر) آن به ۲۵ می‌رسید.
هدف ماموریت فضاپیمای #اوسیریس_رکس نمونه‌برداری از یک #سیارک به نام بن‌نو و برگرداندن بخشی از خاک آن به زمین در سال ۲۰۲۳ است.
https://goo.gl/LaFwcN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/OSIRIS-REx.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies