چراغ افروز چشم ما نسیم زلف جانان است

مباد این جمع را یا رب غم از باد پریشانی


#حضرت_حافظ

بس حلقـــه زدم بر در و حـــرفی نشنـیدم

من هیچ‌کسم یا که در این خانه کسی نیست


#بیدل_دهلوی

نی حدیث راه پر خون می‌کند
قصه‌های عشق مجنون می‌کند


#عشق
#نور
#جان
#مجنون
#قونيه
#مولاناى_جان

معیار درویشی بی خویشی است و هر که بی خویش‌ تر درویش‌ تر.

عزیزالدین نسفی
#مثنوی_مولانا

اکنون درخور این می‌باید بود که هیچ امری بر تو سخت نیاید، اگرچه آن امر بر دیگران سخت باشد.
زیرا ابایزید طاقت صحبت من ندارد، (نه) پنج روز و نه یک روز و (نه) هیچ.
مگر کسی که عنایت و میل دل من بدو باشد.

#شمس_تبریزی

بدو گویم به جان تو
که بی‌تو ای حیات جان

نه شادم می‌کند عشرت
نه مستم می‌کند صهبا


#مولانا

هزار گونه بلنگم به هر رهم که برند
رهی که آن به سوی تو است ترک تاز کنم

اگر به دست من آید چو خضر آب حیات
ز خاک کوی تو آن آب را طراز کنم

#حضرت_مولانا

ز خارخار غم تو چو خارچین گردم
ز نرگس و گل صدبرگ احتراز کنم

ز آفتاب و ز مهتاب بگذرد نورم
چو روی خود به شهنشاه دلنواز کنم

چو پر و بال برآرم ز شوق چون بهرام
به مسجد فلک هفتمین نماز کنم


#حضرت_مولانا

آن دم که با تو باشم، محنت و غم سر آید

•رهی معیری

محبوب من!
عاشقی تعطیلی ندارد
و تا دنیا دنیاست،
عاشق عاشق است
و شما محبوب من‌اید
و غریب کسی است که محبوبی ندارد...

محمد صالح علا

ای چیده سنبل تر در باغ دسته بسته
و افکنده شاخ ریحان بر لاله دسته دسته

ریحان مشک بیزت آب بنفشه برده
یاقوت قند ریزت نرخ شکر شکسته

اکنون که در کمندم فرصت شمر که دیگر
مشکل بدامت افتد صیدی ز قید جسته

گر پسته با دهانت نسبت کند دهانرا
برخیز و مشت پر کن بشکن دهان پسته

خواجوی کرمانی

همه سعادت بینم چو سوی نحس روم
همه حقیقت گردد اگر مجاز کنم
مرا و قوم مرا عاقبت شود محمود
چو خویش را پی محمود خود ایاز کنم
چو آفتاب شوم آتش و ز گرمی دل
چو ذره‌ها همه را مست و عشقباز کنم
پریر عشق مرا گفت من همه نازم
همه نیاز شو آن لحظه‌ای که ناز کنم


#مولانا

تصنیف :همه دردم

#خواننده استادایرج_بسطامی
#آهنگساز استادحسین_پیرنیا
#آواز ابوعطا
#آلبوم رقص_آشفته
#رضی الدین آرتیمانی

#علیرضاافتخاری

تصنیف
پریدیم
دل نیست کبوتر
که چوبر خاست نشیند
از گوشهء بامی که پریدیم
پریدیم

#وحشی‌بافقی

حکایت بسیار جالب عضدالدوله و قاضی !

در دوران عضدالدوله دیلمی پادشاه ایران
مردی نزد قاضی شهر مال فراوانی به امانت نهاد و به حج رفت . چون بازگشت و مال خویش خواست ، قاضی انکار کرد . صاحب مال شکایت نزد امیر عضدالدوله برد . امیر اندیشید که اگر از قاضی مال را مطالبه کند او انکار خواهد کرد . از این روی چاره ای اندیشید . قاضی را فرخواند و گفت : مال بسیاری برای روز مبادای فرزندانم نزد من است و می خواهم آنرا نزد کسی به امانت بگذارم تا پس از مرگ من به آنان تحویل دهد و از این موضوع هیچ کس حتی فرزندانم نباید اگاه باشند . من وصف امانتداری تو بسیار بشنیده ام بنابراین به خانه رو و جایگاه محکمی برای آن فراهم ساز تا این اموال مرا مخفیانه بدان جای منتقل کنی . قاضی مسرور شد و با خود اندیشید چون عضدالدوله بمیرد چون کسی از راز این مال باخبر نیست می توانم همه ی آنرا برای خود تصاحب کنم . پس با شوق وصف ناپذیری به تهیه ی مقدمات کار پرداخت .  عضدالدوله آنگاه مرد مالباخته را فراخواند و گفت : اکنون بنزد قاضی برو و دوباره مالت را طلب کن و بگو اگر امانت مرا باز پس ندهی شکایت تو را نزد امیر عضدالدوله خواهم برد . چون مرد مالباخته نزد قاضی رفت ، قاضی از بیم آنکه شهرتش لکه دار شود و امیر امانتش را بدو نسپارد فورا مال شخص مالباخته را پس داد . امیر چون خبر شد بخندید و قاضی را از شغل خویش برکنار کرد!

برگرفته از کشکول شیخ بهایی

بزرگان گفته‌اند:
دل دیگ است و زبان کف‌گیر،
هر چه در دیگ باشد به کف‌گیر همان برآید.

دل دریاست، زبان ساحل؛
چون دریا موج کند به ساحل همان اندازد که در دریا بود.


#شیخ‌ابوالحسن_خرقانی