عمارت کن مرا آخر
که ویرانم به جان تو

مولانا

چو عید و چون عرفه عارفان این عرفات

به هر که قدر تو دانست می‌دهند برات

هلال وار ز راه دراز می‌آیند

برای کارگزاری ز قاضی الحاجات

#مولانا

ای آخرین رنج،
تنهای تنها می کشیدم انتظارت
ناگاه دستی خشمگین مشتی به در کوفت.
دیوارها در کام تاریکی فرو ریخت،
لرزید جانم از نسیمی سرد و نمناک.
آنگاه دستی در من درآویخت !
دانستم این ناخوانده، مرگ است
از سالهای پیش با من آشنا بود
بسیار او را دیده بودم
اما نمی دانم کجا بود!
فریاد تلخم در گلو مرد!
با خود مرا در کام ظلمت ها فرو برد،
در دشت ها، در کوه ها،
در دره های ژرف و خاموش،
بر روی دریا های خون در تیرگی ها،
در خلوت گردابهای سرد و تاریک
در کام اوهام،
در ساحل متروک دریاهای آرام،
شبهای جاویدان مرا در بر گرفتند .
ای آخرین رنج،
من خفته ام بر سینهء خاک
بر باد شد آن خاطره از رنج خرسند
کنون تو تنها مانده ای ای آخرین رنج!
برخیز برخیز،
از من بپرهیز،
برخیز، از این گور وحشت زا حذر کن.
گر دست تو کوتاه شد از دامن من.
بر روی بال آرزویهایم سفر کن
با روح بیمارم بیامرز،
بر عشق ناکامم بپیوند!

#فریدون_مشیری
#گناه_دریا
#برای_آخرین_رنج

ای لبت ساغرِ بیجادهِٔ من!

بوسه‌ات، ناب‌ترین بادهِٔ من

آدمیزاده و این زیبایی؟!

با تو رازی است، پریزادهِٔ من!

ای همآغوشیِ تو، مائده‌ام

وی تنت سفرهِٔ آمادهِٔ من!

سر به افلاک رساند از عشقت

دلکِ سادهِٔ افتادهِٔ من!

تا ببندم به نمازت قامت

بسترِ وصلِ تو سجّادهِٔ من

تا به آن‌جا که تو هستی برسم،

از کجا می‌گذرد، جادهِٔ من؟

سرو، رعنایی و آزادی را

از تو آموخته، آزادهِٔ من!

رقمِ حُسنِ خدادادیِ تُست

هنرِ طبعِ خدادادهِٔ من

تا به تبیینِ جهان پردازم

عشقِ تو، فلسفهٔ سادهٔ من

#حسین_منزوی
#با_عشق_در_حوالی_فاجعه
#غزل_شماره_۹

می تراوید آفتاب از بوته ها.
دیدمش در دشت های نم زده
مست اندوه تماشا ، یار باد،
مویش افشان ، گونه اش شبنم زده.
لاله ای دیدیم - لبخندی به دشت-
پرتویی در آب روشن ریخته.
او صدا را در شیار باد ریخت:
جلوه اش با بوی خنک آمیخته.
رود، تابان بود و او موج صدا:
خیره شد چشمان ما در رود وهم.
پرده روشن بود ، او تاریک خواند:
طرح ها در دست دارد دود وهم.
چشم من بر پیکرش افتاد ، گفت:
آفت پژمردگی نزدیک او.
دشت: دریای تپش، آهنگ ، نور.
سایه می زد خنده تاریک او.

#سهراب_سپهری

دردِ دليم، شورِ دو عالم غبارِ ماست‌
اما زيارتِ لبِ خاموش کرده‌ايم.

#بیدل_دهلوی

مرا مثل زبان عربی
از راست به چپ نخوان
مرا مثل زبان لاتین
از چپ به راست نخوان
مرا مثل چینی
از بالا به پایین نخوان
مرا خیلی ساده بخوان
هم چنان که خورشید
سبزه ها را
و گنجشک
کتاب گل را می خواند!

تو اولین روشنفکری هستی
که عشق را مساله ای قومی نمی دانی
و از تخت
تریبونی برای سخنرانی نساخته ای!

خوب می دانم که من اولین زن زندگی توام
اما شیطانی که هر روز با ما قهوه می نوشد
همواره مرا تشویق می کند
تا از تو بپرسم
دومی چه کسی است؟

#سعاد_الصباح

آنقدر که از دست دادن چیزی ما را افسرده می‌کند، از داشتن همان چیز احساس خوشبختی نمی‌کنیم، و این ذات آدمیزاد است!

#ژان پل سارتر

گر شاخه ها دارد تری
ور سرو دارد سروری

ور گل کند صد دلبری
ای جان !
تو چیزِ دیگری ..

#مولانا

علیرضاقربانی
تا عاشقی

عاشقان را به ترازوی عقل خود مسنج،
که عشق از آن منزّه بود که او را به ترازوی عقل بر توان سخت.

عین‌القضات‌همدانی

هو
ملکا!

تو آنی که خود گفتی
و چنان که گفتی آنی!
من چه دانستم که
این دود آتش داغ است،
من پنداشتم که هرجا آتش است،
چراغ است،
من چه دانستم که در دوستی،
کشته را گناه است،
و قاضیِ خصم را پناه است،
من چه دانستم
که حیرت به وصال تو طریق است،
و ترا او بیش جوید
که در تو غریق است.

الهی‌نامه
خواجه‌عبدالله‌انصاری

چشم و دل
هر دو به رخسار تو
آشفته و مست...

_امیرخسرو_دهلوی

گر تو را دانش و گر نادانی است

آخر کار تو سرگردانی است


#شیخ_بهایی

نکته مگو هیچ به راهم مکن
راه من این است تو راهم مزن

خانه لیلی است و مجنون منم
جان من این جاست برو جان مکن

هر کی در این خانه درآید ورا
همچو منش باز بماند دهن

#مولانای_جان

َ

دیگرانت عشق می خوانند ومن ...
سلطان عشق

ای توبالاتر ز وهم این وآن؛
بی من مرو....

_مولانا

چون مراقب باشی و گیری رسن
حاجتت ناید قیامت آمدن

آنک رمزی را بداند او صحیح
حاجتش ناید که گویندش صریح

#مولانای_جان

عاقلان مخمور و رندان باده نوش
اختیار خود بدیشان کی دهند

رند سرمستیم ای واعظ برو
عاقلان خود پند مستان کی دهند

#شاه_نعمت_الله_ولی

صبا خاک وجود ما
بدان "عالی جناب" انداز
بود کان "شاه خوبان" را
نظر بر "منظر" اندازیم

#حافظ