خبر آقای کاردر، مدیرعامل شرکت نفت، در نشریه صنعت حفاری درباره حذف تدریجی قراردادهای Dayrate اجاره دکل و معرفی بسته‌های سرمایه‌گذاری به جای آن

‌⭕️ @EconomicsandOil

#DrillingMag #Drilling #Rig #NIOC

«پرگس» در نمک‌زدایی «منصوری»

✅ مدیرعامل شرکت نفت در کنگره اکتشاف و تولید درباره حضور پیمانکاران بخش خصوصی در حوزه‌های مختلف و از جمله احداث و مدیریت یک واحد نمک‌زدایی گفت:
t.me/EconomicsandOil/2064

✅ براساس گزارش آپستریم‌آنلاین، شرکت «پرگس» (از انگلستان) در آستانه نهایی کردن قراردادی برای ساخت و بهره‌برداری یک واحد جمع‌آوری، تولید و نمک‌زدایی نفت قرار دارد.

✅ براساس این قرارداد به ارزش 200 میلیون یورو در قالب BOOT، تاسیساتی به ظرفیت 55هزار بشکه در روز احداث و مبغلی بابت اجاره و نگهداری پرداخته می‌شود.

✅ قبلاً نیز مباحثی درباره واگذاری بهره‌برداری میادین مطرح شده بود، ولی این شیوه جدید که عملاً به معنای پذیرش تامین مالی توسط پیمانکار است، در نوع خود بدیع به نظر می‌رسد؛ اگرچه در میان‌دستی و پایین‌دستی نفت بسیار متداول است.

✅ سقوط نفت فرصتی است تا شرکت نفت از مدل قدیمی و ناکارامد کسب‌وکار فاصله بگیرد و در جست‌وجوی راهکارهای تازه باشد.

🔴 @EconomicsandOil

#UpstreamMag #NIOC #Legal #NIOC #NISOC #Pergas #BOOT

امارات: رقیب مهم ایران در خاورمیانه

✅ شرکت‌های نفتی بین‌المللی در حالی با قراردادهای غیرجذاب (در مقایسه با مشارکت در تولید و امتیازی)، منافع مالی ناکافی و انبوه مشکلات (از محیط کسب‌وکار گرفته تا تحریم) در ایران مواجه هستند که امارات متحده عربی، هر روز در جذب شرکت‌های نفتی موفق‌تر از دیروز ظاهر می‌شود.

✅ امتیاز Adma-Opco در امارات قرار است به سه بخش تقسیم شود:
1️⃣ Lower Zakum
2️⃣ Umm Sharf, Nasr
3️⃣ Umm Lulu, Sarb

✅ در امتیاز نخست، کنسرسیومی هندی به رهبری ONGC سهمی معادل 10 درصد دارد و شرکت‌های Inpex (ژاپن) 10 درصد، Petrochina (چین) 10 درصد، توتال (فرانسه) 5 درصد و اِنی (ایتالیا) 5 درصد در اختیار دارند. در امتیاز دوم، توتال 20 درصد، اِنی 10 درصد و Petrochina نیز 10 درصد در اختیار دارند. در امتیاز سوم، هم‌اکنون شرکت‌های CEPSA و OMV هر کدام 20 درصد سهم به دست آورده‌اند.

✅ علاوه بر موارد فوق، ابوظبی قصد دارد برای نخستین بار در تاریخ این کشور، طی فرایندی «رقابتی»، مناقصاتی را برای اعطای امتیاز اکتشاف و تولید برگزار کند. Roadshow فنی و مالی، روزهای نخست اردیبهشت در آمریکای شمالی، آسیا و اروپا شروع می‌شود و انتظار می‌رود تا اکتبر مناقصات به پایان برسد.

✅ در شرایطی که نیاز ایران به سرمایه‌گذاری خارجی (از ابعاد اقتصادی و سیاسی) به مراتب بیش از امارات است، دولت امارات به مراتب شرایط بهتری را برای سرمایه‌گذاران خارجی فراهم می‌کند. لذا باید پرسید آیا نهادهای درگیر به قدر کافی از وزارت نفت و شرکت ملی نفت ایران در انجام وظایف خود حمایت کردند؟ آیا به این واقعیت تسلط دارند که شرایط سرمایه‌گذاری در بسیاری از کشورهای منطقه (از عمان و آذربایجان گرفته تا قطر و امارات و شاید حتی عراق پس از داعش) مساعدتر از ایران است؟ پاسخ احتمالاً منفی است.

‌⭕️ @EconomicsandOil

#Argus #UAE #Legal #Field #CEPSA #BP #TOTAL #Concession #IPC #NIOC

شرح کار سه قرارداد IPC امضاءشده:
1⃣ توتال، CNPC و پتروپارس
2⃣ زاروبژنفت و انرژی دانا
3⃣ گسترش انرژی پاسارگاد

⭕ @EconomicsandOil

#NIOC #IPC #TOTAL #PetroPars #PEDC

قراردادهای نفتی: آنچه نشد

✅ هرچند هنوز هیچ چیز نهایی نشده است، احتمالاً باید حضور توتال و هر شرکت اروپایی دیگری را فعلاً خاتمه یافته درنظر گرفت. سوال اینجاست که در سال‌های اخیر برای توسعه بالادستی نفت ایران چه باید می‌شد که نشد؟

1️⃣ تداوم مذاکرات قراردادهایی مثل بیع متقابل در یادآوران و چنگوله با شرکت‌های خارجی و داخلی تا انعقاد (به جای کنار گذاشتن آنها)

2️⃣ عدم اتلاف وقت، عمدتاً توسط منتقدان IPC، به منظور بهره‌گیری از فرصت دوران اوباما (به جای تخریب وزارت نفت و IPC و شرکت‌ها)

3️⃣ ارائه مفاد مالی جذاب توسط وزارت نفت برای انعقاد قراردادهای بیشتر (به جای اصرار بر ارقام پایین)

4️⃣ هماهنگی وزارت نفت و شرکت‌های تابعه شرکت ملی نفت ایران برای معرفی تعداد بیشتری از میادین جذاب در IPC (به جای دوپارگی موجود)

5️⃣ تسریع در بکارگیری مدل‌های EPC/EPD (به جای تعلل در تهیه شرح کار و ...)

✅ خروج توتال، پایان کار نیست. مضافاً اینکه بسیاری از راه‌حل‌ها (همچون بکارگیری قراردادهای مشارکت در تولید و امتیازی) با پارادایم فعلی حاکم بر کشور ناممکن به نظر می‌رسند و در نتیجه با هر سناریویی، صنعت نفت ایران از بسیاری پتانسیل‌های خود بهره نمی‌گیرد.

⭕️ @EconomicsandOil

#Note #TOTAL #EPC #EPD #NIOC #MOP #BuyBack #IPC #Legal #Financial

سرنوشت تلخ «آب‌تیمور» در انتظار منابع گازی کشور

✅ ماجرای میدان آب‌تیمور نیاز به توضیح چندانی ندارد؛ میدانی که هم‌اکنون روزانه حدود 50هزار بشکه نفت از آن تولید می‌شود و بسیاری از متخصصان اعتقاد داشتند ظرفیت تولید آن نمی‌تواند افزایش یابد. اما در نتیجه مطالعات سه شرکت خارجی، مشخص شد بسته به سناریوی توسعه و سطح فناوری، می‌توان تولید آن را به 150هزار تا 450هزار بشکه در روز رساند. این میدان نشان داد که چه میزان پتانسیل افزایش تولید در میادین کشور وجود دارد که به دلیل انحصار و عدم استفاده از توان شرکت‌های خارجی، مغفول مانده است.

✅ نکته متاثرکننده درباره میدان آب‌تیمور این بود که مطالعات خارجی نشان داد افزایش 100درصدی تولید تنها با استفاده از رفع موانع تولید و بدون هیچ فناوری خاصی امکان‌پذیر است. حال تصور کنید بکارگیری طولانی‌مدت روش‌های مدیریت یکپارچه میدان و استفاده از فناوری‌های افزایش ضریب برداشت می‌تواند چه تاثیری بر میادین ایرانی داشته باشد.

✅ سوال این است که در شرایط عدم بهره‌برداری بهینه از منابع نفتی کشور، و عدم نگاه به میادین نفتی به عنوان دارایی (با کلیه الزامات، از جمله گزارشگری مالی حرفه‌ای و استاندارد)، چرا باید ذخایر ارزشمند گازی کشور را بدون هیچ گونه حسابی و به رایگان برای اهداف اثبات‌نشده و محل تردید (همچون تزریق گاز) تخصیص داد؟

✅ به عبارت دیگر در شرایطی که دارایی‌های نفتی کشور به نامناسب‌ترین شکل ممکن مدیریت می‌شوند (مثال آب‌تیمور و منصوری)، چرا باید پذیرفت که می‌توانیم با همین شیوه نادرست مدیریت، دارایی‌های گازی را به شکلی بهینه مصرف کنیم؟

✅ درباره این موضوع که تزریق گاز، صادرات گاز، تخصیص گاز به پتروشیمی و دیگر مصارف کدام یک و تا چه میزان بهینه هستند، می‌توان سوالات زیادی را مطرح کرد که من قبلاً اینجا به برخی از آنها اشاره کرده‌ام:
t.me/EconomicsandOil/2295

✅ اما اکنون باید این سوال را مطرح کرد که آیا بهتر نیست به صورتی شفاف و در معرض بررسی کارشناسان و متخصصان برای منابع گازی کشور تصمیم گرفت، نه اینکه در اتاق‌های بسته منابع گازی را به سرنوشت دارایی‌های نفتی دچار کرد؟

✅همچنین خوب است این سوال مطرح شود که جایگاه مدیریت یکپارچه مخازن در کشور کجاست؟ چرا باید ماجراهای اسف‌باری مثل آب‌تیمور و منصوری در ایران رقم بخورد؟ اگر مدیریت مخازن در ایران چنین وضعیت نامساعدی دارد، آیا بهتر نیست به جای «هبه» منابع گازی کشور به رایگان به شرکت‌های داخلی، این منابع در شرایط رقابتی و شفاف به فروش گذاشته شوند تا قیمت «واقعی» آن توسط خریداران پرداخته شود و ادعاها به محک بازار آزموده شوند؟

⭕️ @EconomicsandOil

#Note
#Gas #NIOC #GasInjection

بین‌المللی شدن شرکت‌های ملی نفت
نکته‌ای درباره شرکت ملی نفت ایران

✅ ارنست و یانگ، یکی از چهار موسسه تراز اول حسابرسی دنیا، در گزارشی به روند بین‌المللی شدن شرکت‌های ملی نفت (NOC) پرداخته است که می‌تواند برای شرکت ملی نفت ایران نیز درس‌آموز باشد؛ اگرچه بسیاری از موانع اصلی در ارتقاء این شرکت در خارج از وزارت نفت و شاید حتی خارج از دولت باشند.

✅ شرکت‌‌های ملی از ابتدای قرن جاری تا پایان 2017 بیش از 500 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری بین‌المللی انجام داده‌اند. برخی از NOCها به دنبال تملک ذخایر هستند و برخی دیگر به دنبال امنیت تقاضا برای تولید خود.

✅ افت قیمت نفت به کاهش درآمد NOCها انجامیده؛ به ویژه آنها که در بالادستی تمرکز دارند.

✅ نخ تسبیح روند بین‌المللی شدن NOCها، سرمایه‌ است؛ یعنی جذب سرمایه‌گذاری در منابع داخلی از طریق شراکت با IOCها، یا سرمایه‌گذاری در منابع فرامرزی.

✅ در کشورهایی که بخش نفت و گاز به روی سرمایه‌گذاری خارجی گشوده شده، NOCها از شریک خارجی خود می‌آموزند و مهارت لازم را در حوزه‌های فناوری، راهبری و مدیریت پروژه می‌آموزند.

✅ یک تجربه بین‌المللی موفق، بر این عوامل استوار است:
1️⃣ هم‌سویی استراتژی بنگاه و شایستگی محوری
2️⃣ انتخاب استراتژی ورود مناسب برای سرمایه‌گذاری فرامرزی
3️⃣ سرمایه‌گذاری در مشارکت
4️⃣ مشارکت با NOC محلی یا شریک محلی قوی با پیشنهاد دسترسی به فناوری یا سرمایه
5️⃣ پایش نزدیک و مداوم پورتفولیو
6️⃣ کنترل HSE و تجارب اخلاقی

✅ سه تله در این حوزه عبارتند از: بکارگیری اهداف سیاسی، سهم حداقلی و مساله حکمرانی.

🔵 همان طور که با یک مرور ساده بر این گزارش و به طور کلی ادبیات و اخبار حوزه بالادستی نفت مشخص می‌شود، مشارکت بین‌المللی یک تجربه آزموده برای توسعه NOCهاست. در ایران البته بسیاری به این مقوله بدیهی با تردید می‌نگرند. یعنی با اشاره به تجربه 110ساله صنعت نفت یا زیر سوال بردن توان غول‌های نفتی، اهمیت تجربه بین‌المللی اندک انگاشته می‌شود. به نظر می‌رسد تا زمانی که نتوان بر سر بدیهیاتی مثل لزوم مشارکت بین‌المللی توافق کرد، کماکان باید تجربیات اسفباری مثل «آب‌تیمور» و «لایه نفتی» را پذیرفت.

⭕️ @EconomicsandOil

#Note #EY
#NOC #EnP #Legal #NIOC

چشم‌انداز توسعه بخش بالادستی نفت ایران پس از تحریم آمریکا

(منتشره در روزنامه دنیای اقتصاد امروز شنبه 5 خرداد)

✅ در شرایطی که خروج آمریکا از برجام به‌صورت عملی صورت گیرد ولی اروپا کماکان به واردات نفت از ایران و حمایت در چارچوب‌های متعارف ادامه دهد، تعداد شرکت‌های اروپایی که در بالادستی نفتی ایران حاضر خواهند شد انگشت‌شمار و شاید نزدیک به صفر باشد که شرکت OMV اتریش براساس اعلام اخیر می‌تواند یکی از آنها باشد.

✅ بازگشت به دوران تحریم همه‌جانبه، تبعاتی دشوارتر از سال‌های ابتدایی دهه ۱۳۹۰ را رقم خواهد زد؛ چراکه این بار صنعت نفت تجربه سال‌های طولانی کاهش سرمایه‌گذاری را پشت سر گذاشته و آسیب‌پذیرتر از پیش خواهد بود.

✅ حضور شرکت‌های نفتی در پروژه‌های اکتشافی دورافتاده‌ترین نقاط کشورهای آفریقایی، یا پذیرش نرخ بازگشت داخلی سرمایه پایین‌تر از ایران در برخی پروژه‌های منطقه خاورمیانه، نشان می‌دهد که اگر از قراردادهای جذاب‌‌تر (مشارکت در تولید یا امتیازی) استفاده می‌شد یا با همین قراردادها بازگشت بهتری برای سرمایه پیمانکاران خارجی فراهم می‌آمد، اکنون قطار سرمایه‌گذاری خارجی در بالادستی نفت (و شاید حتی قطار سیاست خارجی) به مسیر نسبتا متفاوتی می‌رفت.

✅ متن کامل مطلب: https://goo.gl/yHmRzT

⭕️ @EconomicsandOil

#Note #DEN
#Iran #Sanction #NIOC #TOTAL #EnP #IPC #EPC

سرنوشت تلخ «آب‌تیمور» در انتظار منابع گازی کشور

✅ ماجرای میدان آب‌تیمور نیاز به توضیح چندانی ندارد؛ میدانی که هم‌اکنون روزانه حدود 50هزار بشکه نفت از آن تولید می‌شود و بسیاری از متخصصان اعتقاد داشتند ظرفیت تولید آن نمی‌تواند افزایش یابد. اما در نتیجه مطالعات سه شرکت خارجی، مشخص شد بسته به سناریوی توسعه و سطح فناوری، می‌توان تولید آن را به 150هزار تا 450هزار بشکه در روز رساند. این میدان نشان داد که چه میزان پتانسیل افزایش تولید در میادین کشور وجود دارد که به دلیل انحصار و عدم استفاده از توان شرکت‌های خارجی، مغفول مانده است.

✅ نکته متاثرکننده درباره میدان آب‌تیمور این بود که مطالعات خارجی نشان داد افزایش 100درصدی تولید تنها با استفاده از رفع موانع تولید و بدون هیچ فناوری خاصی امکان‌پذیر است. حال تصور کنید بکارگیری طولانی‌مدت روش‌های مدیریت یکپارچه میدان و استفاده از فناوری‌های افزایش ضریب برداشت می‌تواند چه تاثیری بر میادین ایرانی داشته باشد.

✅ سوال این است که در شرایط عدم بهره‌برداری بهینه از منابع نفتی کشور، و عدم نگاه به میادین نفتی به عنوان دارایی (با کلیه الزامات، از جمله گزارشگری مالی حرفه‌ای و استاندارد)، چرا باید ذخایر ارزشمند گازی کشور را بدون هیچ گونه حسابی و به رایگان برای اهداف اثبات‌نشده و محل تردید (همچون تزریق گاز) تخصیص داد؟

✅ به عبارت دیگر در شرایطی که دارایی‌های نفتی کشور به نامناسب‌ترین شکل ممکن مدیریت می‌شوند (مثال آب‌تیمور و منصوری)، چرا باید پذیرفت که می‌توانیم با همین شیوه نادرست مدیریت، دارایی‌های گازی را به شکلی بهینه مصرف کنیم؟

✅ درباره این موضوع که تزریق گاز، صادرات گاز، تخصیص گاز به پتروشیمی و دیگر مصارف کدام یک و تا چه میزان بهینه هستند، می‌توان سوالات زیادی را مطرح کرد که من قبلاً اینجا به برخی از آنها اشاره کرده‌ام:
t.me/EconomicsandOil/2295

✅ اما اکنون باید این سوال را مطرح کرد که آیا بهتر نیست به صورتی شفاف و در معرض بررسی کارشناسان و متخصصان برای منابع گازی کشور تصمیم گرفت، نه اینکه در اتاق‌های بسته منابع گازی را به سرنوشت دارایی‌های نفتی دچار کرد؟

✅همچنین خوب است این سوال مطرح شود که جایگاه مدیریت یکپارچه مخازن در کشور کجاست؟ چرا باید ماجراهای اسف‌باری مثل آب‌تیمور و منصوری در ایران رقم بخورد؟ اگر مدیریت مخازن در ایران چنین وضعیت نامساعدی دارد، آیا بهتر نیست به جای «هبه» منابع گازی کشور به رایگان به شرکت‌های داخلی، این منابع در شرایط رقابتی و شفاف به فروش گذاشته شوند تا قیمت «واقعی» آن توسط خریداران پرداخته شود و ادعاها به محک بازار آزموده شوند؟

⭕️ @EconomicsandOil

#Note
#Gas #NIOC #GasInjection

کنگره نفت و نیرو.۱

ارائه آقای کاردر: استراتژی‌ها و اقدامات جدید شرکت نفت

⭕️ @EconomicsandOil

#IPEC
#NIOC