Gas 2018.7
ظرفیت مازاد ال‌ان‌جی جهان در اوایل دهه آتی میلادی کاهش خواهد یافت
⭕️ @EconomicsandOil
#IEA #Gas #LNG
ظرفیت مازاد ال‌ان‌جی جهان در اوایل دهه آتی میلادی کاهش خواهد یافت
⭕️ @EconomicsandOil
#IEA #Gas #LNG
ال‌ان‌جی آمریکا.1
انتظار افزایش تولید ال‌ان‌جی آمریکا به بیش از چهار برابر تا 2020: ظرفیت 62 میلیون تن در سال
⭕️ @EconomicsandOil
#Platts
#LNG #US #Shale
انتظار افزایش تولید ال‌ان‌جی آمریکا به بیش از چهار برابر تا 2020: ظرفیت 62 میلیون تن در سال
⭕️ @EconomicsandOil
#Platts
#LNG #US #Shale
رشد بیش از 8 درصدی واردات ال‌ان‌جی جهان در نیمه اول 2018
آسیا واردکننده سه‌چهارم ال‌ان‌جی جهان و سهم ایران از آن، صفر
⭕️ @EconomicsandOil
#McKinsey #LNG #Gas
آسیا واردکننده سه‌چهارم ال‌ان‌جی جهان و سهم ایران از آن، صفر
⭕️ @EconomicsandOil
#McKinsey #LNG #Gas
روندهای گاز خاورمیانه: درس‌هایی برای ایران
✅ این هفته توتال و ادنوک (شرکت نفت ابوظبی) تفاهمی «امتیازی» برای اکتشاف و توسعه منابع گاز غیرمتعارف امضاء کردند که اجازه فعالیت‌های اکتشاف و ارزیابی را به مدت 7 سال می‌دهد و بعد از آن امکان توسعه و تولید تا 40 سال وجود دارد. توتال با سهم توتال 40 درصد، راهبری مرحله اکتشاف را بر عهده خواهد داشت. انی نیز قراردادی چهل ساله برای توسعه یک امتیاز در منطقه فراساحل ابوظبی امضاء کرده و 25 درصد سهم در آن به دست آورده است. این امتیاز شامل چند میدان با گاز بسیار ترش می‌شود و 15 درصد دیگر از آن نیز به شرکای دیگر واگذار خواهد شد.
✅ حدود ده سال قبل، بی‌پی در یک تفاهم «مشارکت در تولید» بلوک گازی 61 عمان را در دست گرفت. اما مفاد اقتصادی (به طور خاص قیمت گاز) مناسب نبود. لذامذاکرات به طول انجامید و تنها پس از تعیین نرخ‌های بالاتر از متعارف برای خرید گاز بود که قرارداد به امضاء رسید. سال گذشته تولید از میدان خزان بلوک مذکور (که مخزن آن tight و گاز آن ترش و در نتیجه هزینه‌های تولید نسبتاً بالاست) به میزان یک میلیارد فوت مکعب در روز آغاز شد. وودمکنزی از این میدان تحت عنوان نمونه «عملگرایی» دولت عمان یاد کرده است. سهم بی‌پی در این میدان 60 درصد و شرکت نفت عمان 40 درصد است که شرکت نفت عمان قصد دارد یک‌چهارم سهم خود را (معادل 10 درصد از میدان) به پتروناس بدهد. قرارداد تا 2043 اعتبار دارد، یعنی سی سال.
✅ دهه‌ها قبل دولت قطر نیز مشابه دولت عمان، در یک عملگرایی استراتژیک، مشارکتی بین قطرپترولیوم و غول‌های نفتی دنیا (به طور خاص اکسون‌موبیل) شکل داد تا تحت قراردادهای «مشارکت در تولید» توسعه میدان گنبد شمالی (که بخش شمالی آن در ایران به پارس جنوبی شهرت دارد) را انجام دهند. نتیجه این تصمیم، تبدیل شدن قطر به بزرگ‌ترین تولیدکننده ال‌ان‌جی دنیا بود. بخشی از داستان گنبد شمالی را می‌توانید اینجا ببینید:
t.me/EconomicsandOil/1245
✅ مسیر دولت‌هایی که قصد توسعه منابع نفت و گاز خود (و نه پنهان کردن آن زیر زمین) را دارند تقریباً شبیه به هم است:
1️⃣ مفاد مالی جذابی که شرکت‌ها را ترغیب به حضور کند
2️⃣ استفاده حداکثری از دانش فنی و توان مالی غول‌های نفتی
3️⃣ قراردادهای امتیازی و مشارکت در تولید
4️⃣ پیشنهاد قراردادهای طولانی‌مدت چندده‌ساله
نتیجه آنکه میادین سخت (مثل خزان عمان)، نه چندان سخت (مثل گنبد شمالی قطر) و حتی غیرمتعارف (مثل دیاب ابوظبی) شانس توسعه می‌یابند.
✅ ناگفته پیداست که دقیقاً ویژگی‌هایی مثل جذابیت مالی و مدت قراردادهای نفتی، که عامل حضور غول‌های نفتی هستند، در قرارداد جدید نفتی ایران (موسوم به IPC) قدری بهبود یافتند؛ اما مورد مخالفت‌های طولانی واقع شدند تا جایی که نهایتاً قراردادهای اندکی به امضاء رسید. ضمن آنکه هنوز اجماعی در داخل درباره لزوم استفاده از مسیر متعارف توسعه (که در بالا به آن اشاره شد) وجود ندارد و در نتیجه جذابیت قراردادهای ایران در مقایسه با کشورهای همسایه بسیار اندک است. خروجی را می‌توان در انبوه میادین گازی توسعه‌نیافته و همچنین تاخیر و افزایش هزینه در توسعه فازهای پارس جنوبی (در مقایسه با گنبد شمالی) مشاهده کرد.
✅ چند نکته مرتبط:
1️⃣ قرارداد صادرات گاز ایران به امارات (کرسنت) در عمل به نتیجه نرسید و مخالفت‌های زیادی نیز با آن وجود دارد. اکنون این کشور در جست‌وجوی توسعه منابع گازی خود است.
2️⃣ عمان قصد دارد از ایران گاز وارد کند و ظرفیت ال‌ان‌جی خود را توسعه دهد.
3️⃣ همزمان با انبوه منابع گاز توسعه‌نیافته در ایران، کشورهای همسایه مثل پاکستان، کویت و امارات متحده عربی ال‌ان‌جی وارد می‌کنند و عربستان نیز برنامه‌هایی برای آن دارد.
4️⃣ آمریکا به مدد انقلاب گاز شیل، تامین‌کننده بخش زیادی از تقاضای ال‌ان‌جی جهان طی سال‌های آتی خواهد و احتمالاً بخشی از آن نیز به خاورمیانه خواهد آمد.
⭕️ @EconomicsandOil
#Note
#Iran #Oman #Qatar #UAE #TOTAL #BP #ExxonMobil #Gas #LNG
✅ این هفته توتال و ادنوک (شرکت نفت ابوظبی) تفاهمی «امتیازی» برای اکتشاف و توسعه منابع گاز غیرمتعارف امضاء کردند که اجازه فعالیت‌های اکتشاف و ارزیابی را به مدت 7 سال می‌دهد و بعد از آن امکان توسعه و تولید تا 40 سال وجود دارد. توتال با سهم توتال 40 درصد، راهبری مرحله اکتشاف را بر عهده خواهد داشت. انی نیز قراردادی چهل ساله برای توسعه یک امتیاز در منطقه فراساحل ابوظبی امضاء کرده و 25 درصد سهم در آن به دست آورده است. این امتیاز شامل چند میدان با گاز بسیار ترش می‌شود و 15 درصد دیگر از آن نیز به شرکای دیگر واگذار خواهد شد.
✅ حدود ده سال قبل، بی‌پی در یک تفاهم «مشارکت در تولید» بلوک گازی 61 عمان را در دست گرفت. اما مفاد اقتصادی (به طور خاص قیمت گاز) مناسب نبود. لذامذاکرات به طول انجامید و تنها پس از تعیین نرخ‌های بالاتر از متعارف برای خرید گاز بود که قرارداد به امضاء رسید. سال گذشته تولید از میدان خزان بلوک مذکور (که مخزن آن tight و گاز آن ترش و در نتیجه هزینه‌های تولید نسبتاً بالاست) به میزان یک میلیارد فوت مکعب در روز آغاز شد. وودمکنزی از این میدان تحت عنوان نمونه «عملگرایی» دولت عمان یاد کرده است. سهم بی‌پی در این میدان 60 درصد و شرکت نفت عمان 40 درصد است که شرکت نفت عمان قصد دارد یک‌چهارم سهم خود را (معادل 10 درصد از میدان) به پتروناس بدهد. قرارداد تا 2043 اعتبار دارد، یعنی سی سال.
✅ دهه‌ها قبل دولت قطر نیز مشابه دولت عمان، در یک عملگرایی استراتژیک، مشارکتی بین قطرپترولیوم و غول‌های نفتی دنیا (به طور خاص اکسون‌موبیل) شکل داد تا تحت قراردادهای «مشارکت در تولید» توسعه میدان گنبد شمالی (که بخش شمالی آن در ایران به پارس جنوبی شهرت دارد) را انجام دهند. نتیجه این تصمیم، تبدیل شدن قطر به بزرگ‌ترین تولیدکننده ال‌ان‌جی دنیا بود. بخشی از داستان گنبد شمالی را می‌توانید اینجا ببینید:
t.me/EconomicsandOil/1245
✅ مسیر دولت‌هایی که قصد توسعه منابع نفت و گاز خود (و نه پنهان کردن آن زیر زمین) را دارند تقریباً شبیه به هم است:
1️⃣ مفاد مالی جذابی که شرکت‌ها را ترغیب به حضور کند
2️⃣ استفاده حداکثری از دانش فنی و توان مالی غول‌های نفتی
3️⃣ قراردادهای امتیازی و مشارکت در تولید
4️⃣ پیشنهاد قراردادهای طولانی‌مدت چندده‌ساله
نتیجه آنکه میادین سخت (مثل خزان عمان)، نه چندان سخت (مثل گنبد شمالی قطر) و حتی غیرمتعارف (مثل دیاب ابوظبی) شانس توسعه می‌یابند.
✅ ناگفته پیداست که دقیقاً ویژگی‌هایی مثل جذابیت مالی و مدت قراردادهای نفتی، که عامل حضور غول‌های نفتی هستند، در قرارداد جدید نفتی ایران (موسوم به IPC) قدری بهبود یافتند؛ اما مورد مخالفت‌های طولانی واقع شدند تا جایی که نهایتاً قراردادهای اندکی به امضاء رسید. ضمن آنکه هنوز اجماعی در داخل درباره لزوم استفاده از مسیر متعارف توسعه (که در بالا به آن اشاره شد) وجود ندارد و در نتیجه جذابیت قراردادهای ایران در مقایسه با کشورهای همسایه بسیار اندک است. خروجی را می‌توان در انبوه میادین گازی توسعه‌نیافته و همچنین تاخیر و افزایش هزینه در توسعه فازهای پارس جنوبی (در مقایسه با گنبد شمالی) مشاهده کرد.
✅ چند نکته مرتبط:
1️⃣ قرارداد صادرات گاز ایران به امارات (کرسنت) در عمل به نتیجه نرسید و مخالفت‌های زیادی نیز با آن وجود دارد. اکنون این کشور در جست‌وجوی توسعه منابع گازی خود است.
2️⃣ عمان قصد دارد از ایران گاز وارد کند و ظرفیت ال‌ان‌جی خود را توسعه دهد.
3️⃣ همزمان با انبوه منابع گاز توسعه‌نیافته در ایران، کشورهای همسایه مثل پاکستان، کویت و امارات متحده عربی ال‌ان‌جی وارد می‌کنند و عربستان نیز برنامه‌هایی برای آن دارد.
4️⃣ آمریکا به مدد انقلاب گاز شیل، تامین‌کننده بخش زیادی از تقاضای ال‌ان‌جی جهان طی سال‌های آتی خواهد و احتمالاً بخشی از آن نیز به خاورمیانه خواهد آمد.
⭕️ @EconomicsandOil
#Note
#Iran #Oman #Qatar #UAE #TOTAL #BP #ExxonMobil #Gas #LNG
تمرکز عربستان بر گازهای نامتعارف
نکته‌ای درباره فرصت از‌دست‌رفته ایران
✅ مدیرعامل آرامکو، غول نفتی عربستان، گفته که 16 دکل حفاری در این کشور بر منابع «غیرمتعارف» گازی متمرکزند و امسال 70 چاه در این منابع تکمیل شده است. کل ذخایر اثبات‌شده گاز عربستان حدود 8 تریلیون مترمکعب است، یعنی تقریباً یک‌چهارم ایران، ولی تولید این کشور تقریباً نصف ایران است. این یعنی به نسبت ذخایر، عربستان دوبرابر ایران گاز تولید می‌کند. به دلیل توسعه صنایع پایین‌دستی و همچنین تولید برق، این کشور به گاز بیشتری نیاز دارد.
✅ حرکت عربستان به سمت منابع غیرمتعارف گاز چندان عجیب نیست. قبلاً عمان به سراغ منابع نسبتاً دشوار گازی رفته، امارات در مسیر توسعه چنین منابعی گام برداشته و قطر نیز در منابع متعارف، تلاش خود را برای توسعه حداکثری به کار بسته است. تمام این کشورها از قراردادهای «مشارکت در تولید» یا «امتیازی» استفاده می‌کنند؛ یعنی دقیقاً همان نوع قراردادهایی که طی چند دهه اخیر هیچ گاه در ایران به کار نرفته‌اند. برای توضیح بیشتر:
t.me/EconomicsandOil/2749
✅ در همسایگی ایران کشورهایی مثل کویت، پاکستان و امارات متحده عربی ال‌ان‌جی وارد می‌کنند، در حالی که ایران بزرگ‌ترین ذخایر گاز جهان را در اختیار دارد و بسیاری از میادین گازی بزرگ و کوچک آن اصلاً توسعه نیافته‌اند. ایران طی چند دهه اخیر تنها توانسته دو قرارداد قابل‌توجه را اجرایی کند: یکی به ترکیه و دیگری به عراق. ایران از بازارهایی مثل پاکستان یا امارات بازمانده و در ال‌ان‌جی نیز تنها یک پروژه نیمه‌کاره در دست دارد.
✅ حرکت کشورهای همسایه به سمت منابع «غیرمتعارف» گاز، در شرایط عدم توسعه منابع «متعارف» گاز در ایران، یک پیام روشن دارد: بازماندن از قطار توسعه صنعت گاز، در حالی که این سوخت در اغلب سناریوهای موجود رشد طی دهه‌های آتی قابل توجهی را در مقایسه با نفت و زغال‌سنگ تجربه خواهد کرد. این عقب‌ماندگی قابل جبران نیست، چرا که تقاضای گاز بی‌نهایت نیست و فعلاً اکثر قراردادهای گاز (بر خلاف نفت) طولانی‌مدت هستند. بگذریم که منطق اقتصادی نیز برای به تعویق انداختن توسعه و کسب درآمد وجود ندارد.
✅ نسخه توسعه میادین گازی بسیار آسان است، ولی عدم توجه به این نسخه (تقریباً جهان‌شمول) باعث شده به جز پارس جنوبی (که به دلیل تولید میعانات گازی همراه با گاز، به لحاظ اقتصادی توانسته حتی در چارچوب‌های قراردادی غیرجذاب هم توسعه یابد، البته با افزایش زمان و هزینه) تقریباً تمامی قراردادهای توسعه بر منابع نفتی متمرکز باشند (البته در عمل آنجا هم نتیجه چندانی در سال‌های اخیر حاصل نشده است!). این نسخه دو رکن دارد که جایگزین ناکامل همدیگرند، یعنی «بخشی» از جذابیت یک رکن را می‌توان با دیگری جبران کرد:
1️⃣ بکارگیری قراردادهای امتیازی و مشارکت در تولید (مثل عمان، قطر، امارات متحده عربی و ...)
2️⃣ افزایش جذابیت مالی پروژه‌ها، «تا حدی که شرکت‌ها حاضر به توسعه میادین ایران شوند»
🔵 منابع گاز (یا نفت) غیرمتعارف، تعریف غیردقیق و آسانی دارند: منابعی که با فناوری یا قیمت متعارف قابل استخراج نیستند و معمولاً نیز به همین دلیل جزء ذخایر درنظر گرفته نمی‌شند. (ذخایر اینجا به معنای Proved یا اصطلاحاً 1P است.) طبیعتاً طی زمان ممکن است این تعریف تغییر کند، یا بسته به مرجع تفسیر، منابعی جزء ذخایر درنظر گرفته شوند که درباره‌شان بحث وجود دارد، مثل منابع نفتی ونزوئلا. منابع نفت و گاز شیل معروف‌ترین مثال از منابع غیرمتعارف هستند.
🔵 خلاصه خوبی از آمارهای کلیدی گاز جهان را می‌توانید اینجا در بریده‌ای از گزارش سالانه بی‌پی ببینید:
https://www.bp.com/content/dam/bp/en/corporate/pdf/energy-economics/statistical-review/bp-stats-review-2018-natural-gas.pdf
⭕️ @EconomicsandOil
#Note
#KSA #Iran #Qatar #Gas #Shale #Unconventional #Iraq #LNG #GasMarket #LEGAL #PSA #Concession
نکته‌ای درباره فرصت از‌دست‌رفته ایران
✅ مدیرعامل آرامکو، غول نفتی عربستان، گفته که 16 دکل حفاری در این کشور بر منابع «غیرمتعارف» گازی متمرکزند و امسال 70 چاه در این منابع تکمیل شده است. کل ذخایر اثبات‌شده گاز عربستان حدود 8 تریلیون مترمکعب است، یعنی تقریباً یک‌چهارم ایران، ولی تولید این کشور تقریباً نصف ایران است. این یعنی به نسبت ذخایر، عربستان دوبرابر ایران گاز تولید می‌کند. به دلیل توسعه صنایع پایین‌دستی و همچنین تولید برق، این کشور به گاز بیشتری نیاز دارد.
✅ حرکت عربستان به سمت منابع غیرمتعارف گاز چندان عجیب نیست. قبلاً عمان به سراغ منابع نسبتاً دشوار گازی رفته، امارات در مسیر توسعه چنین منابعی گام برداشته و قطر نیز در منابع متعارف، تلاش خود را برای توسعه حداکثری به کار بسته است. تمام این کشورها از قراردادهای «مشارکت در تولید» یا «امتیازی» استفاده می‌کنند؛ یعنی دقیقاً همان نوع قراردادهایی که طی چند دهه اخیر هیچ گاه در ایران به کار نرفته‌اند. برای توضیح بیشتر:
t.me/EconomicsandOil/2749
✅ در همسایگی ایران کشورهایی مثل کویت، پاکستان و امارات متحده عربی ال‌ان‌جی وارد می‌کنند، در حالی که ایران بزرگ‌ترین ذخایر گاز جهان را در اختیار دارد و بسیاری از میادین گازی بزرگ و کوچک آن اصلاً توسعه نیافته‌اند. ایران طی چند دهه اخیر تنها توانسته دو قرارداد قابل‌توجه را اجرایی کند: یکی به ترکیه و دیگری به عراق. ایران از بازارهایی مثل پاکستان یا امارات بازمانده و در ال‌ان‌جی نیز تنها یک پروژه نیمه‌کاره در دست دارد.
✅ حرکت کشورهای همسایه به سمت منابع «غیرمتعارف» گاز، در شرایط عدم توسعه منابع «متعارف» گاز در ایران، یک پیام روشن دارد: بازماندن از قطار توسعه صنعت گاز، در حالی که این سوخت در اغلب سناریوهای موجود رشد طی دهه‌های آتی قابل توجهی را در مقایسه با نفت و زغال‌سنگ تجربه خواهد کرد. این عقب‌ماندگی قابل جبران نیست، چرا که تقاضای گاز بی‌نهایت نیست و فعلاً اکثر قراردادهای گاز (بر خلاف نفت) طولانی‌مدت هستند. بگذریم که منطق اقتصادی نیز برای به تعویق انداختن توسعه و کسب درآمد وجود ندارد.
✅ نسخه توسعه میادین گازی بسیار آسان است، ولی عدم توجه به این نسخه (تقریباً جهان‌شمول) باعث شده به جز پارس جنوبی (که به دلیل تولید میعانات گازی همراه با گاز، به لحاظ اقتصادی توانسته حتی در چارچوب‌های قراردادی غیرجذاب هم توسعه یابد، البته با افزایش زمان و هزینه) تقریباً تمامی قراردادهای توسعه بر منابع نفتی متمرکز باشند (البته در عمل آنجا هم نتیجه چندانی در سال‌های اخیر حاصل نشده است!). این نسخه دو رکن دارد که جایگزین ناکامل همدیگرند، یعنی «بخشی» از جذابیت یک رکن را می‌توان با دیگری جبران کرد:
1️⃣ بکارگیری قراردادهای امتیازی و مشارکت در تولید (مثل عمان، قطر، امارات متحده عربی و ...)
2️⃣ افزایش جذابیت مالی پروژه‌ها، «تا حدی که شرکت‌ها حاضر به توسعه میادین ایران شوند»
🔵 منابع گاز (یا نفت) غیرمتعارف، تعریف غیردقیق و آسانی دارند: منابعی که با فناوری یا قیمت متعارف قابل استخراج نیستند و معمولاً نیز به همین دلیل جزء ذخایر درنظر گرفته نمی‌شند. (ذخایر اینجا به معنای Proved یا اصطلاحاً 1P است.) طبیعتاً طی زمان ممکن است این تعریف تغییر کند، یا بسته به مرجع تفسیر، منابعی جزء ذخایر درنظر گرفته شوند که درباره‌شان بحث وجود دارد، مثل منابع نفتی ونزوئلا. منابع نفت و گاز شیل معروف‌ترین مثال از منابع غیرمتعارف هستند.
🔵 خلاصه خوبی از آمارهای کلیدی گاز جهان را می‌توانید اینجا در بریده‌ای از گزارش سالانه بی‌پی ببینید:
https://www.bp.com/content/dam/bp/en/corporate/pdf/energy-economics/statistical-review/bp-stats-review-2018-natural-gas.pdf
⭕️ @EconomicsandOil
#Note
#KSA #Iran #Qatar #Gas #Shale #Unconventional #Iraq #LNG #GasMarket #LEGAL #PSA #Concession
رشد واردات گاز ترکیه از آذربایجان، قطر و دیگر صادرکنندگان ال‌ان‌جی
⭕️ @EconomicsandOil
#MEES #Iran #GasExport #Gas #LNG #Turkey #Azerbaijan #Qatar
⭕️ @EconomicsandOil
#MEES #Iran #GasExport #Gas #LNG #Turkey #Azerbaijan #Qatar