Як у Мінску зносілі сутарэнні даходнага дома Кастравіцкай (роднай сястры Эдварда Вайніловіча) у 2003 годзе для будаўніцтва нічым не апраўданага ГЦ «Сталіца», чыя жыццядзейнасць сёння штучна падтрымліваецца.

Будынак спраектаваў беларускі архітэктар Станіслаў Гайдукевіч у рацыянальным варыянце мадэрну. Пасля будаўніцтва Дома ўрада стаў косткай у горле савецкіх горадабудаўнікоў, бо замінаў стварэнню параднай плошчы.

У вайну дзіўным чынам не пацярпеў, таму знасіць яго ў разбураным горадзе ніхто не стаў. Былі, як кажуць прапановы, перасунуць будынак далей па Савецкай вуліцы ў бок Чырвонага касцёла, што было б найлейшым варыянтам. Але прасцей было знесці, што і зрабілі ў 1964 годзе.

Падмуркі на бессэнсоўна вялікай і пустой плошчы Леніна, а пасля Незалежнасці так бы і захоўваліся ў зямлі, чаючы свайго даследчыка, але з'явіўся амбіцыйны праект пабудаваць пад усёй плошчай шматпавярховы падземны горад. Фармат такіх збудаванняў маральна састарэў на момант з'яўлення праекта. Але маскоўскі "Ахотны рад", які пачалі будаваць за 10 гадоў да таго, не даваў спакою "малодшаму брату".

І што рабіць цяпер з гэтай плошчай і прорвай пад ёй - незразумела, нават дрэвамі не засадзіш, бо крыццё на гэта не разлічана.

#Мінск #знішчэнне #гістарычнаязабудова

Прабачце за русіфікацыю канала, але ў гэтым выпадку толькі слова УЁБИЩНО можа дастаткова экспрэсіўна апісаць архітэктуру новага басейна ў Мінску.

Я адмаўляюся верыць, што чалавек з дыпломам архітэктара мог зрабіць дызайн з акенцамі ў выглядзе робімбікаў з народнага арнамента. Гэта проста люты калгас.

Калі ласка, ад'ябіцеся ад беларускага арнамента, ён дарэчны ў інтэр'ерных рэчах, афармленні буклетаў і адзенні, але ў архітэктуры свая распрацаваная мова выразнасці. Нават дарожкі ў выглядзе арнамента гэта недарэчны кіч, але паколькі ён амаль не чытаецца, а плітку ўжо праз год можна перакладаць наноў, то няхай. Але гэтая пачвара прастаіць на адной з галоўных магістраляў горада яшчэ гадоў 50 у такім выглядзе.

Асобны мой боль - квадратныя металакасеты, тут здаецца ўжо не "туалетны" варыянт 600х600, якім у нас абдзеланы ўсе бюджэтныя ўстановы, але ў такім маштабе касеты выглядаюць не лепш. Чаму праз дарогу прыватны офіс можа дазволіць сабе касеты вялікага фармату, далікатна падагнаныя пад архітэктуру будынку, а на нацыянальнай будоўлі толькі ўсё самае найгоршае???

#дэградацыя #Мінск

Люблю пазаліпаць у літоўскі рэестр помнікаў, каб зразумець наколькі ў нас усё херова. У саветафобскай Літве пад ахову ўзяты амаль увесь савецкі мадэрнізм.

Вось да прыкладу махіна опернага тэатра, якая дамінуе над гістарычным цэнтрам Вільні (на секундачку, аб'ектам спадчыны ЮНЕСКА) - афіцыйны помнік архітэктуры.

Нехта скажа, што "ну гэта ж аб'ект першарадны, у нас таксама такое пад аховай". Праўда? Тэатр музкамедыі ў Мінску таксама першарадны помнік мадэрнізму, які акрамя таго ўключае ў сябе даваенную фабрыку-кухню. Але аніякага статусу ён не мае. Наадварот з зайздроснай рэгулярнасцю з'яўляюцца ўблюдачныя варыянты рэканструкцыі, галоўная мэта якіх, відаць, цалкам знішчыць арыгінальны выглад тэатра. Беларускую архітэктуру ратуе толькі адсутнасць грошай на ўсе гэтыя "пражэкты".

А што з іншымі? Павільён ВДНГ на Янкі Купалы знішчаны, павільён у выглядзе капелюша не ўзяты, а стэла з Меркурыем знішчана, будынак Белпрампраекта на Нямізе незваротна зуродаваны сінім шклом і бэжавымі металакасетамі, Палац мастацтва не ўзяты пад ахову, як і ўсе іншыя важныя помнікі мадэрнізму ў горадзе, а ансамбль праспекта Пераможцаў афіцыйна адмовіліся браць пад ахову.

Думаю, што варта перыядычна рабіць такія параўнанні з суседкай Літвой, каб прынізіць усю дутую ахову спадчыны ў Беларусі і казкі пра "збераглі ўсё лепшае з савецкага часу".

У савецкія часы з добрага была толькі якасная архітэктура, але яе не бераглі і берагчы не збіраюцца. Гэта ж не Камсамольскія вуліцы ў кожным горадзе ці бетонныя калекі Леніны пад мільёнамі слаёў шэрай фарбы, якіх берагуць як зрэнку вока невядома для чаго.

#Літва #замежжа #ахова #Мінск #савецкаяспадчына

Чарговая рыгалаўка вырашыла атрымаць усе бенефіты лямпавага ўтульнага квартала Асмалоўкі ў Мінску, пры гэтам абсалютна напляваўшы на аблічча самога квартала.

Утульнасць і лямпавасць хутка скончыцца, калі кожная бізнес-мразота будзе рабіць такую дзіч.

#Мінск #Асмалоўка #антырэстаўрацыя #дэградацыя #савецкаяспадчына

У 2018 годзе Міністэрствам культуры быў зацверджаны праект зон аховы гісторыка-культурных каштоўнасцей за Оперным тэатрам. Пад ціскам грамадскасці зоны аховы нацягнулі на кварталы 2-павярховых дамкоў, якія вядомыя як Асмалоўка.

Дом па вул. М. Багдановіча, 22 / вул. Кісялёва, 51 трапіў у зону рэгулявання забудовы 4-га рэжыму ўтрымання, дзе забараняецца змена вышыні, архітэктурнага рашэння і дэкору фасадаў будынкаў ... і вось тут поўны фэйл - аўтары ПЗА скапіравалі дамы з зоны 6-га рэжыму ўтрымання 😡🤦‍♂️ Пры тым што на абзац раней усе дамы правільна пералічаны.

Гэтыя дакументы ўзгадняюцца ведамствам, але мяркуючы па такіх памылках іх проста ніхто не чытае??? Праз гэтую памылку атрымліваецца, што ніводны фасад у межах квартала М. Багдановіча, Кісялёва, Чычэрына і Камуністычнай не ахоўваецца ПЗА, хоць ён для гэтага і існуе.

Як у такіх умовах можна працаваць са спадчынай?

#Мінск #Асмалоўка #ахова

Падпісчыкі звяртаюць увагу, што сёння па ўсёй Асмалоўцы прабіваюцца нехактэрна вялікія праёмы. Ладна б дзверы, тут ёсць кампраміс паміж заваханнем і выкарыстаннем. Але проста вокны.

Дамы па вуліцы Чычэрына, 8 / 30 і па вуліцы Куйбышава, 25 знаходзяцца ў тым квартале, з якім ніякай памылкі ў тэкце ПЗА не адбылося. А значыць будзе зварот з патрабаваннем вярнуць фасады да арыгінальнага выгляду.

#Мінск #Асмалоўка #дэградацыя #савецкаяспадчына

У БНТУ працягваюць перафарбоўваць свой ансамбль у кіслотна-зялёны колер.

Цяпер рукі дабраліся да інтэрната па № 3 па праспекце Незалежнасці, 63, які сваім фасадам фарміруе фронт забудовы галоўнай магістралі сталіцы.

З гэтымі перафарбоўкамі стаіць дэкан архітэктурнага факультэта Армэн Сардараў, якія мае пасведчанне навуковага кіраўніка і выконвае для свайго ўніверсітэта ўсе працы на гісторыка-культурных каштоўнасцях. Пры гэтым відавочна, што ён не мае аніякага ўяўлення пра навуковую рэстаўрацыю і заканадаўства ў сферы аховы. У свой час яго выперлі з Рады пры Мінкультуры з гэтай прычыны.

Менавіта пад ягоным "навуковым кіраўніцтвам" у 2020 годзе былі праведзены неўзгодненыя з Міністэрствам культуры (то бок незаконныя) работы па перафарбоўцы галоўнага корпуса ў такія ж кіслотныя колеры. Тады кіраўніцтва ўніверсітэта абівала парогі ведамствам, каб ім усё ўзгаднілі задняй датай.

Што цікава, прыкладна ў той жа час рамантавалася агароджа перад галоўным корпусам, якая невядома з якой прычыны не мела ахоўнага статусу. Але для яе іншым спецыялістам удалося ўстанавіць блізкае для арыгінальнага адценне зялёнага — і яно ні разу не кіслотнае.

Кіслотнага зялёнага проста не магло быць на фасадах будынкаў 1950-х гадоў, такія адценні сталі магчымыя толькі ў наш высокатэхналагічны час. На савецкай неакласіцы гэта будуць прыглушаныя глыбокія колеры, далёкія ад вясёльнага салатавага.

Дарэчы на фота можна заўважыць гэты неверагодны кантраст паміж брамай у агароджы, для якой адноўлена арыгінальная каларыстыка па выяўленых пігментах старой аддзелкі, і новай афарбоўкай інтэрната.

Ну гэта проста здзек з горада. А ўсё таму, што адзін няздара ў скураным крэсле бачыць сябе вялікім мэтрам рэстаўрацыі.

#Мінск #савецкаяспадчына #антырэстаўрацыя #каларыстыка

На Доме друку па праспекце Незалежнасці, помніку канструктывізму 1935 года, зноў рэканструкцыя. Разабралі ўсё ўнутры, але фасады, арыгінальны колер якіх быў узноўлены некалькі гадоў таму, абяцаюць не чапаць.

Замест рэдакцыі рэспубліканскіх газет і часопісаў пасля рэканструкцыі тут размесцяцца Камітэт па ахове здароўя і Камітэт па працы, занятасці і сацыяльнай абароне Мінгарвыканкама, а таксама медыцынскія цэнтры.

Крыніца
#рэканструкцыя #Мінск #савецкаяспадчына

Ніколі не верце архітэктарам з іхнімі прыгожымі рэндарамі — вас спрабуюць на*баць.

Вось і Мінск чарговы раз (але не апошні) на*балі.

Гатэльны комплекс на месцы знесенага «Белэкспа» спраектавала беларускае бюро «Вараб'ёў і партнёры». Усе рэндары проста казка нейкая: святочны настрой, рамантычны змрок і цёплая падсветка, узвышаная лёгкасць і паветраная празрыстаць архітэктуры. Сапраўднае ўпрыгажэнне гістарычнага цэнтра!

Ну вось нарэшце дамучалі гэта даўгабуд. І што па выніку атрымаў горад?

Ды гэта проста грувасткі, цяжкаважны, нудны бетонны куфар, пазбаўлены ўсіх тых добрых якасцей, якія нам прадавалі разам з рэндарамі.

Але сапраўдны боль гэта двухпавярховая катавальня на ножках, якая навісае над Свіслаччу. Чаму катавальня? Таму што я не магу ўявіць, для чаго яшчэ акрамя канібальскай оргіі магло спатрэбіцца абсалютна чорнае непразрыстае панарамнае шкло. Маю мізэрную надзею (не), што гэта нейкая плёнка, пра выкарыстанне якой на будоўлях я раней не чуў.

Звярніце ўвагу на два апошнія рэндары, якія паказвалі першапачаткова: гэты аб'ём на іх цалкам празрысты і аднапавярховы, толькі ў дальняй частцы невысокая надбудова, перад якой адкрытая тэраса са столікамі пад тэнтавымі навесамі.

Такое рашэнне было прынятае, каб захаваць традыцыйны краявід з ракі на Траецкі манастыр, якія нядаўна быў адрэстаўраваны. Але ў час будоўлі праект "перайгралі" ў бок павелічэння плошчаў для забудоўшчыка за кошт краявідаў нашай сталіцы.

Цяпер замест помніка архітэктуры мяжы XVIII-XIX стагоддзяў мы будзем атрымліваць асалоду ад чорнага шкла дарагога рэстарана.

Мінск ператварылі ў сапраўдную архітэктурную шлюху, якая гатовая прагнуца ў невіданай раней позе за пятак.

Фота
#Мінск #дэградацыя

Пра тое, чаму не варта фарбаваць цагляную архітэктуру. Сёння па вуліцы Карла Маркса ў Мінску адбываецца (ці ўжо адбылася) рэстаўрацыя фасадаў адразу некалькі будынкаў, размешчаных побач. Адзін з іх - так званы Чырвоны дом на рагу з вуліцай Валадарскага.

Яго фасады з чырвонай цэглы колькі сябе памятаю невядома для чаго фарбавалі ў ружовы колер. Здалёк выглядала быццам і няблага, але зблізку фарба толькі падкрэслівала швы, з якіх даўно вываліўся раствор, і сколы.

І вось гэтую фарбу змылі, а схаваныя швы зрабілі наноў. І што мы бачым - стан цагляных фасадаў блізкі для ідэальных, не бачна, каб нейкія ўчасткі перакладаліся наноў у час рэстаўрацыі. Кожная цагліна мае ўнікальны малюнак і колер, гэтая разнастайнасць аптычна зліваецца ў агульны тэракотавы колер будынка. Але зблізку кожная цагліна іграе па-свойму. І нават калі там будуць нейкія дэфекты, то яны не будуць гэтак кідацца ў вочы, чым калі ўсё было раўнамерна пафарбавана ў ружовы.

Кантраст паміж адмытай і падноўленай муроўкай і тым выглядам, які нам навязвалі гаспадарныя калгаснікі, выдатна бачны каля эркера, якія пакуль не адрэстаўравалі.

Яшчэ б замяніць вокны на драўляны я зняць ралеты з першага паверха і прыгажосць была б поўнай.

А ўявіце якім будзе Геранёнскі касцёл, калі яго фасады не будуць фарбаваць і замазваць цэментам!

П. С. Так, агароджы на балконах сінія - такімі яны былі гістарычна.

#рэстаўрацыя #Мінск #гістарычнаязабудова

Панылі і паплакаліся, але ёсць і добрыя навіны. На банерах вакол тэатра імя Горкага ў Мінску змешчаны рэндары, на якіх паказана, як будынак будзе выглядаць пасля рэканструкцыі. Звяртае на сябе ўвагу тое, што ўсё ж асмеліліся зрабіць помнік архітэктуры больш складаным, чым ён быў дагэтуль.

Амаль усім сценам за порцікам было вырашана часткова вярнуць аўтэнтычны выгляд, якія яны мелі да таго, як Харальную сінагогу перарабілі ў стылі савецкай неакласікі.

Гэта азначае вяртанне на вуліцы Мінска элементаў неамаўрытанскага стылю, на сёння цалкам страчанага ў горадзе. Характэрную паласатую муроўку сінагогі, праўда, і сёння можна пабачыць з двара тэатра.

Абапал галоўнага ўваходу на першым паверсе раскрыюць падковападобныя аконныя праёмы, праёмам на другім паверсе нададуць іхні гістарычны трохлопасцевы выгляд. А над самім уваходам - вернуць маўрытанскі выгляд трохарачнаму праёму. На жаль, прыгожую лождую, на якую ён выходзіў аднаўляць не збіраюцца, хоць нічога гэтаму не замінае.

Акрамя таго з правага боку на рэндарах бачныя пілоны, падобныя да тых, што мела агароджа перад сінагогай. Багата аздобленыя коўкай вароты з гэтай агароджы, якія бачныя на старых фотаздымах, зоймуць месца на ўездах у двор.

У чаце заўважылі, што дапоўняць і савецкую частку: у тымпане франтона порціка з'явіцца ляпніна на тэатральную тэму з лірай, сцягамі, вянкамі і гірляндамі. Мяркуючы па стылістыцы, гэта хутчэй за ўсё элемент дэкору, які не быў выкананы пры савецкай рэканструкцыі, але захаваўся ў праектных чарцяжах.

Увогуле я б цалкам вярнуў будынку ягоны гістарычны выгляд. Сёння ў Мінску дастаткова помнікаў савецкай неакласікі, але неамаўрытанскіх - ніводнага. Але пакуль няхай хоць так, горш не будзе. У лепшы час можа будзе час на дыскусію спецыялістаў вакол таго, што і як рабіць з гэтым двухаблічным аб'ектам.

#Мінск #савецкаяспадчына #рэканструкцыя

Міністэрства культуры падрыхтавала пастанову аб ўнясенні змяненняў у праект зон аховы аховы, які ахоплівае кварталы Асмалоўкі.

Нагадаем, праз памылку друку адзін з двух кварталаў утульнага пасляваеннага раёна цалкам выпаў з-пад аховы, што прывяло да перабудовы фасадаў уласнікамі. Менавіта гэтую неадпаведнасць і збіраюцца выправіць.

#Асмалоўка #ахова #Мінск #Міністэрства_культуры

Праўда, кварталу, якія заставаўся пад аховай, гэтая ахова ніяк не дапамагла.

Адміністрацыя Цэнтральнага раёна Мінска адказала, што яны сапраўды выдалі дазвол на рэканструкцыю ўбудаванага памяшкання ў доме па Куйбышава, 25.

А дэмантаж дэмантаж часткі сцяны пад вокнамі ўзгадніў ЖКГ Цэнтральнага раёна Мінска. І пофіг, што ў праекце зон аховы прама прапісана забарона на змяненне архітэктурнага рашэння фасадаў і знішчэння дэкору (у тым ліку дэкаратыўных падаконняў).

"Аб'ёмна-планіровачнае рашэнне не зменіцца". Вы, бляха, дакумент, зацверджаны Міністэрствам культуры, адкрыйце і паглядзіце, што там не толькі "аб'ёмна-планіровачнае рашэнне" прапісанае. Фантастычная слепата.

#Асмалоўка #Мінск #ахова #Адміністрацыя_Цэнтральнага_раёна_Мінска

Дабудавалі Глебаўку, што хаваецца пад бокам у БНТУ. Будавалі з 2010 года, скончылі ў 2024. Значыць ёсць шанец, што і 15-ы корпус БНТУ калі-небудзь дабудуюць.

Але я зноў хачу звярнуць увагу на тое, наколі жудасная архітэктура атрымалася. Я разуме, што будынак не цэнтравы, але тут ну зусім ніхто не думаў пра фасады. Нават у той час, калі па старым праекце малявалі альтанкі на дарычных калонах. Праект спрасцілі, пазбавалі ад "капіталістычнага рамантызму" з крыва зрэзанымі дахамі і фігурнымі атыкамі.

Але наўзамен не прыйшло нічога - гэта проста хаатычны набор акон і карычневых палос псеўдарустоўкі па сценах стандартнага бэжавага колеру.

Не ведаю чаму, можа каб паздзекавацца, у Беларусі самыя адказныя аб'екты, звязаныя з культурай даручаюцца самым нікчэмным архітэктарам. Ад музея ў Чэрвені, да новага Нацыянальнага гістарычнага музея і Глебаўкі (апошнія два гэта "Мінскпраект").

Іронія ж у тым, што ў гэтым пачварным будынку маладых людзей будуць навучаць гармоніі, прапорцыям, знаёміць з помнікамі рэнесансу і мадэрнізму.

А вакол апагей безыдэйнасці, безгустоўнасці, нікчэмнасці, прыклад поўнага творчага выраджэння. Як у такіх сценах паверыць у тое, што мастацтва яшчэ каму-небудзь патрэбнае ў краіне?

#Мінск #дэградацыя

Праект рэканструкцыі Цэнтральнага дзіцячага парку імя Горкага ў Мінску 1998-1999 гг.

#Мінск #паркі

У рэпартажы АНТ пацвердзілі, што ляпніна на тыпане франтона тэатра імя Горкага ў Мінску, узятая з праекта пасляваеннай перабудовы Харальнай сінагогі аўтарства Міхаіла Бакланава.

#Мінск #аднаўленне #рэканструкцыя #савецкаяспадчына #сінагогі