#نکته_ها
⭕️لوازم زيست اجتماعى
انسان موجودی اجتماعی است و نمی‌تواند جز در میان جمع و براساس روابط مبتنی بر سِلم و پاسداشت حرمت و حقوق مردم، احسان و خدمت به دیگران به سوی غایت #تربیت سیر کند.
سعادت حقیقی و کامل، جز در پرتو همکاری‌های #اجتماعی سالم و صالح میسّر نیست؛ اگر هم سعادتی حاصل شود، سعادت حقیقی، کامل و همه‌جانبه نخواهد بود.
از منظر آموزه‌های امام علی (ع) چنین زیستی برترین کارهاست؛ وی دراین‌باره می‌فرماید:
«إِنَّ اللهَ تَعالَى حَرَّمَ حَرَاماً غَيْرَ مَجْهُولٍ، وَ أَحَلَّ حَلاَلاً غَيْرَ مَدْخُولٍ، وَ فَضَّلَ حُرْمَةَ الْمُسْلِمِ عَلَى الْحُرَمِ كُلِّهَا، وَ شَدَّ بِالْإِخْلاَصِ وَ التَّوحِيدِ حُقُوقَ الْمُسْلِمِينَ فِي مَعَاقِدِهَا، فَالْمُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِهِ إِلَّا بِالْحَقِّ، وَ لَايَحِلُّ أَذَى الْمُسْلِمِ إِلَّا بِمَا يَجِبُ»؛
(بی‌گمان خداوند حرامی را حرام کرده که ناشناخته نیست، و حلالی را حلال کرده که از عیب خالی است؛ و حرمت مسلمانان را از دیگر حرمت‌ها برتر نهاده، و حقوق آنان را به اخلاص و یکتاپرستی پیوند داده است. پس #مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبان او آزاری نبینند جز آنکه برای حقّ بُوَد، و گزندِ مسلمان روا نیست جز در آنچه [براساس قانون] واجب شود.)
نهج‌البلاغه، خطبۀ ۱۶۷
در این بیان، چون سخن از حلال و حرامِ اسلام است، امام (ع) از تعبیر مسلمان استفاده کرده است، امّا در واقع سخن از حرمت و حقوق انسان‌ها به میان آمده است؛ منظور از مسلمانان هم، تنها از آن روست که محیط صدور و فضای بیان، جامعۀ اسلامی بوده است، وگرنه آیات و روایات و قرینه‌های متعدّدی بر شمول مضمون این بیان دلالت دارد.
هر انسانی از هر دین و مذهب و مرامی، حقوقی همچون حقّ حیات، امنیّت اجتماعی و اقتصادی، بهره‌مندی از #عدالت و انصاف، برائت از اتّهام و #جرم (مگر خلاف آن ثابت شود)، حقّ دفاع از سرزمین خود، حقّ تأمین اجتماعی و جز این‌ها دارد که همگان باید آن را محترم شمارند. هیچ نوع آزار و گزندی نسبت به هیچ‌کس روا نیست، مگر آنکه خود دست به کاری زند که حرمتش نقض شود و در این صورت، قانون برای جلوگیری از تجاوز و دفاع از حقوق دیگران، متناسب با جرم او، مجازاتش می‌کند.
کتاب تفسیر نهج‌البلاغه، ص ۲۷۷-۲۷۸
#زيست_مسلمانى #حقوق #حلال #حرام #قانون
#حق_حيات #امنيت #اتهام
📍کانال مصطفی دلشادتهرانی
@delshadtehrani
⭕️لوازم زيست اجتماعى
انسان موجودی اجتماعی است و نمی‌تواند جز در میان جمع و براساس روابط مبتنی بر سِلم و پاسداشت حرمت و حقوق مردم، احسان و خدمت به دیگران به سوی غایت #تربیت سیر کند.
سعادت حقیقی و کامل، جز در پرتو همکاری‌های #اجتماعی سالم و صالح میسّر نیست؛ اگر هم سعادتی حاصل شود، سعادت حقیقی، کامل و همه‌جانبه نخواهد بود.
از منظر آموزه‌های امام علی (ع) چنین زیستی برترین کارهاست؛ وی دراین‌باره می‌فرماید:
«إِنَّ اللهَ تَعالَى حَرَّمَ حَرَاماً غَيْرَ مَجْهُولٍ، وَ أَحَلَّ حَلاَلاً غَيْرَ مَدْخُولٍ، وَ فَضَّلَ حُرْمَةَ الْمُسْلِمِ عَلَى الْحُرَمِ كُلِّهَا، وَ شَدَّ بِالْإِخْلاَصِ وَ التَّوحِيدِ حُقُوقَ الْمُسْلِمِينَ فِي مَعَاقِدِهَا، فَالْمُسْلِمُ مَنْ سَلِمَ الْمُسْلِمُونَ مِنْ لِسَانِهِ وَيَدِهِ إِلَّا بِالْحَقِّ، وَ لَايَحِلُّ أَذَى الْمُسْلِمِ إِلَّا بِمَا يَجِبُ»؛
(بی‌گمان خداوند حرامی را حرام کرده که ناشناخته نیست، و حلالی را حلال کرده که از عیب خالی است؛ و حرمت مسلمانان را از دیگر حرمت‌ها برتر نهاده، و حقوق آنان را به اخلاص و یکتاپرستی پیوند داده است. پس #مسلمان کسی است که مسلمانان از دست و زبان او آزاری نبینند جز آنکه برای حقّ بُوَد، و گزندِ مسلمان روا نیست جز در آنچه [براساس قانون] واجب شود.)
نهج‌البلاغه، خطبۀ ۱۶۷
در این بیان، چون سخن از حلال و حرامِ اسلام است، امام (ع) از تعبیر مسلمان استفاده کرده است، امّا در واقع سخن از حرمت و حقوق انسان‌ها به میان آمده است؛ منظور از مسلمانان هم، تنها از آن روست که محیط صدور و فضای بیان، جامعۀ اسلامی بوده است، وگرنه آیات و روایات و قرینه‌های متعدّدی بر شمول مضمون این بیان دلالت دارد.
هر انسانی از هر دین و مذهب و مرامی، حقوقی همچون حقّ حیات، امنیّت اجتماعی و اقتصادی، بهره‌مندی از #عدالت و انصاف، برائت از اتّهام و #جرم (مگر خلاف آن ثابت شود)، حقّ دفاع از سرزمین خود، حقّ تأمین اجتماعی و جز این‌ها دارد که همگان باید آن را محترم شمارند. هیچ نوع آزار و گزندی نسبت به هیچ‌کس روا نیست، مگر آنکه خود دست به کاری زند که حرمتش نقض شود و در این صورت، قانون برای جلوگیری از تجاوز و دفاع از حقوق دیگران، متناسب با جرم او، مجازاتش می‌کند.
کتاب تفسیر نهج‌البلاغه، ص ۲۷۷-۲۷۸
#زيست_مسلمانى #حقوق #حلال #حرام #قانون
#حق_حيات #امنيت #اتهام
📍کانال مصطفی دلشادتهرانی
@delshadtehrani
#نکته_ها
⭕️بازداشتن از تعرض به حیوانات به هر نحو
در میان عرب انواع تعرض به حیوانات رایج بود، و پس از اسلام نیز توجّه به حیوانات و پرهیز از آزردن آنها، چنانکه پیامبر از مسلمانان انتظار داشت سخت پیش می‌رفت.
بزرگانی از اصحاب پیامبر نقل کرده‌اند که همراه پیامبر در سفری بودیم. در محلی توقف کردیم. پیامبر برای قضای حاجت از ما دور شد. در این هنگام چشم‌مان به پرنده‌ای با جوجه‌هایش افتاد. توانستیم جوجه‌ها را بگیریم. #پرنده بازگشت و بالای سر ما بال می زد. چون پیامبر باز آمد، با تندی گفت:
«چه کسی این پرنده را به خاطر جوجه‌هایش این گونه به رنج و ناله در آورده است؟!»
آن‌گاه فرمود: «جوجه‌هایش را به او بازگردانید!»
سنن أبی داود، ج ۱، ص ۶۰۳
#اخلاق #پيامبر #محیط_زيست #طبيعت #حيوانات #زيست_مسلمانى #حمايت_از_حيوانات
📍کانال مصطفی دلشاد تهرانی
@delshadtehrani
⭕️بازداشتن از تعرض به حیوانات به هر نحو
در میان عرب انواع تعرض به حیوانات رایج بود، و پس از اسلام نیز توجّه به حیوانات و پرهیز از آزردن آنها، چنانکه پیامبر از مسلمانان انتظار داشت سخت پیش می‌رفت.
بزرگانی از اصحاب پیامبر نقل کرده‌اند که همراه پیامبر در سفری بودیم. در محلی توقف کردیم. پیامبر برای قضای حاجت از ما دور شد. در این هنگام چشم‌مان به پرنده‌ای با جوجه‌هایش افتاد. توانستیم جوجه‌ها را بگیریم. #پرنده بازگشت و بالای سر ما بال می زد. چون پیامبر باز آمد، با تندی گفت:
«چه کسی این پرنده را به خاطر جوجه‌هایش این گونه به رنج و ناله در آورده است؟!»
آن‌گاه فرمود: «جوجه‌هایش را به او بازگردانید!»
سنن أبی داود، ج ۱، ص ۶۰۳
#اخلاق #پيامبر #محیط_زيست #طبيعت #حيوانات #زيست_مسلمانى #حمايت_از_حيوانات
📍کانال مصطفی دلشاد تهرانی
@delshadtehrani
Forwarded from مصطفى دلشاد تهرانى
#درس‌‌گفتارها
⭕️محبوبيت واقعى از آن كيست؟
فایل صوتی شماره ۱۴
🕘 مدت: ۶ دقیقه و ۳۲ ثانیه
حکمت شمارهٔ ۱۰ نهج‌البلاغه حکمتی است که بسیار آموزنده است، در اینکه انسان در عرصهٔ زیست اجتماعی چگونه زندگی کند. این حکمت چنین است:
«خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مُتُّمْ مَعَهَا بَكَوْا عَلَيْكُمْ وَ إِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَيْكُمْ.»
چنان با مردم بیامیزید که اگر مُردید بر شما بگریند و اگر ماندید به شما مهربانی ورزند.
به نظر می‌رسد که این حکمت به دو روی #زندگی_اجتماعی مطلوب اشاره می‌کند. یک‌رو، زیستن اخلاق‌مدارانه و مردم‌دارانه و روی دیگر دریافت پاسخ چنین زیستنی. منطق قرآن کریم و سیرهٔ پیشوایان دین، بر این است که انسان به بهترین وجه با مردم زندگی کند و اخلاق‌مداری و مردم‌داری را به تمام معنا، پاس بدارد.
زیست مسلمانی، چنین زیستی است. زیستی که روابط انسانی را در دوران زندگی لطیف، پُرمهر، #مدارا‌محور، یاری‌گرانه و خدمت‌گزارانه تعریف می‌کند و پس از #مرگ، یادگار چنین زندگی، نام و یاد نیک است که پابرجا می‌ماند.
از پیامبر اکرم(ص) روایت شده که فرمودند:
«أحْسِنْ مُصاحَبَةَ مَن صاحَبَكَ تَكُن مُسلِما.»
با کسی که همنشین توست به نیکویی همنشینی کن تا مسلمان باشی.
مشخص است که مسلمانی با معاشرت نیکو با مردم و #عدل و #احسانِ به همگان، خودش را نشان می‌دهد. چنانکه در آموزه‌های امیرمؤمنان علی (ع) وارد شده که:
«اُبذُلْ لأِخيكَ دَمَكَ و مالَكَ، و لِعَدُوِّكَ عَدلَكَ و إنصافَكَ، و لِلعامَّةِ بِشْرَكَ و إحسانَكَ.»
جان و دارایی خود را فدای برادرت کن و عدل و انصافت را نثار دشمن‌ات و خوشرویی و احسانت را به عموم مردم ببخش.
در آن #معاشرت نیکویی که شرط مسلمانی است، انسان مسلمان به دیگران نیکی می‌کند و از هرگونه بدی‌کردن پرهیز می‌کند و هیچ آزاری به کسی نمی‌رساند. انسان‌ها را دوست می‌دارد و از کسی بیزاری نمی‌جوید. به کسی تنفر نمی‌ورزد.
تلاش می‌کند به همه یاری رساند و کسی را تا آنجا که می‌تواند نومید نگذارد. بالطبع اینگونه زیستن، محبوبیت می‌آورد، آن هم محبوبیتی واقعی که اگر انسان در میان آنها نباشد در جست‌و‌جوی او بر می‌آیند و اگر از دنیا برود برای او به‌واقع خواهند گریست.
امیرمؤمنان علی (ع) در تبیین #معاشرت_نیکو با مردم، بیانی بسیار لطیف دارند. فرمودند که:
«اُبْذُلْ لِصَديقِكَ نُصْحَكَ، و لِمَعارِفِكَ مَعونَتَكَ، و لِكافَّةِ النّاسِ بِشرَكَ.»
به دوست خودت #خیرخواهی خالصانه را ببخش. به آشنایان خودت یاری‌ات را و به عموم مردم خوشرویی‌ات را.
یا در تعبیر دیگری از آن حضرت وارد شده که:
«صاحِـبِ الإخوانَ بالإحسانِ، و تَغَمَّدْ ذُنوبَهُم بِالغُفرانِ.»
با برادران دینی و انسانی‌ات به #نیکی رفتار کن و گناهان آنها را با #گذشت بپوشان.
چنین معاشرتی به طور طبیعی میان دل‌ها پیوند برقرار می‌کند و درخت دوستی را به بار می‌نشاند. در آموزه‌های نقل‌شده از امیرمؤمنان آمده که:
«بِالاحسانِ تُمْلَکِ القُلوب»
با نیکی‌کردن است که دل‌ها تصرف می‌شود.
یا تعبیری اینچنین که:
«مَن اَحْسَنَ اِلیَ النّاس اِسْتَدامَ مِنهُمُ المَحَبّه.»
آن کسی که به مردم نیکی کند، محبت آنها را نسبت به خودش استمرار می‌بخشد.
از خدای بزرگ تقاضا کنیم که ان شاء‌الله چنین زیستنی را به ما عنایت کند.
#زيست_مسلمانى #اخلاق #محبت #محبوبيت
📍کانال مصطفی دلشاد تهرانی
@delshadtehrani
⭕️محبوبيت واقعى از آن كيست؟
فایل صوتی شماره ۱۴
🕘 مدت: ۶ دقیقه و ۳۲ ثانیه
حکمت شمارهٔ ۱۰ نهج‌البلاغه حکمتی است که بسیار آموزنده است، در اینکه انسان در عرصهٔ زیست اجتماعی چگونه زندگی کند. این حکمت چنین است:
«خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مُتُّمْ مَعَهَا بَكَوْا عَلَيْكُمْ وَ إِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَيْكُمْ.»
چنان با مردم بیامیزید که اگر مُردید بر شما بگریند و اگر ماندید به شما مهربانی ورزند.
به نظر می‌رسد که این حکمت به دو روی #زندگی_اجتماعی مطلوب اشاره می‌کند. یک‌رو، زیستن اخلاق‌مدارانه و مردم‌دارانه و روی دیگر دریافت پاسخ چنین زیستنی. منطق قرآن کریم و سیرهٔ پیشوایان دین، بر این است که انسان به بهترین وجه با مردم زندگی کند و اخلاق‌مداری و مردم‌داری را به تمام معنا، پاس بدارد.
زیست مسلمانی، چنین زیستی است. زیستی که روابط انسانی را در دوران زندگی لطیف، پُرمهر، #مدارا‌محور، یاری‌گرانه و خدمت‌گزارانه تعریف می‌کند و پس از #مرگ، یادگار چنین زندگی، نام و یاد نیک است که پابرجا می‌ماند.
از پیامبر اکرم(ص) روایت شده که فرمودند:
«أحْسِنْ مُصاحَبَةَ مَن صاحَبَكَ تَكُن مُسلِما.»
با کسی که همنشین توست به نیکویی همنشینی کن تا مسلمان باشی.
مشخص است که مسلمانی با معاشرت نیکو با مردم و #عدل و #احسانِ به همگان، خودش را نشان می‌دهد. چنانکه در آموزه‌های امیرمؤمنان علی (ع) وارد شده که:
«اُبذُلْ لأِخيكَ دَمَكَ و مالَكَ، و لِعَدُوِّكَ عَدلَكَ و إنصافَكَ، و لِلعامَّةِ بِشْرَكَ و إحسانَكَ.»
جان و دارایی خود را فدای برادرت کن و عدل و انصافت را نثار دشمن‌ات و خوشرویی و احسانت را به عموم مردم ببخش.
در آن #معاشرت نیکویی که شرط مسلمانی است، انسان مسلمان به دیگران نیکی می‌کند و از هرگونه بدی‌کردن پرهیز می‌کند و هیچ آزاری به کسی نمی‌رساند. انسان‌ها را دوست می‌دارد و از کسی بیزاری نمی‌جوید. به کسی تنفر نمی‌ورزد.
تلاش می‌کند به همه یاری رساند و کسی را تا آنجا که می‌تواند نومید نگذارد. بالطبع اینگونه زیستن، محبوبیت می‌آورد، آن هم محبوبیتی واقعی که اگر انسان در میان آنها نباشد در جست‌و‌جوی او بر می‌آیند و اگر از دنیا برود برای او به‌واقع خواهند گریست.
امیرمؤمنان علی (ع) در تبیین #معاشرت_نیکو با مردم، بیانی بسیار لطیف دارند. فرمودند که:
«اُبْذُلْ لِصَديقِكَ نُصْحَكَ، و لِمَعارِفِكَ مَعونَتَكَ، و لِكافَّةِ النّاسِ بِشرَكَ.»
به دوست خودت #خیرخواهی خالصانه را ببخش. به آشنایان خودت یاری‌ات را و به عموم مردم خوشرویی‌ات را.
یا در تعبیر دیگری از آن حضرت وارد شده که:
«صاحِـبِ الإخوانَ بالإحسانِ، و تَغَمَّدْ ذُنوبَهُم بِالغُفرانِ.»
با برادران دینی و انسانی‌ات به #نیکی رفتار کن و گناهان آنها را با #گذشت بپوشان.
چنین معاشرتی به طور طبیعی میان دل‌ها پیوند برقرار می‌کند و درخت دوستی را به بار می‌نشاند. در آموزه‌های نقل‌شده از امیرمؤمنان آمده که:
«بِالاحسانِ تُمْلَکِ القُلوب»
با نیکی‌کردن است که دل‌ها تصرف می‌شود.
یا تعبیری اینچنین که:
«مَن اَحْسَنَ اِلیَ النّاس اِسْتَدامَ مِنهُمُ المَحَبّه.»
آن کسی که به مردم نیکی کند، محبت آنها را نسبت به خودش استمرار می‌بخشد.
از خدای بزرگ تقاضا کنیم که ان شاء‌الله چنین زیستنی را به ما عنایت کند.
#زيست_مسلمانى #اخلاق #محبت #محبوبيت
📍کانال مصطفی دلشاد تهرانی
@delshadtehrani
#رويدادها
⭕️نقش تعاون در همبستگى جامعه ايمانى
(بخش اول)
جايگاه و اهميت تعاون، تكافل و #مواسات
«تعاون» به معنى يارى و پشتيبانى يكديگر و همراهى، #مشاركت و همكارى در هر كارى است،
و در منطق نبوى مشاركت و همكارى همگانى در تحقق نيكى‌ها و ايجاد و نگهدارى #جامعه_ايمانى است. حيات جامعه انسانى به #همبستگى و تعاون و تكافل آن است. «تكافل» به معنى برعهده داشتن امور يكديگر و مسئوليت مشترك در اداره امور و تضامن است، اين‌كه هر عضو
جامعه خود را #كفيل ساير اعضا بداند و هركس در جهت تأمين و برطرف كردن نيازهاى ديگران و حفظ سلامت و مصالح جامعه تلاش كند. «كفالت» در اصل به‌معنى ضميمه كردن چيزى به چيز ديگر است، و از همين‌رو به فردى كه سرپرستى كودكى را به‌عهده مى‌گيرد «كافل» يا «كفيل» گفته شده است، زيرا درواقع او را به خود منضم مى‌كند.
نشانه جامعه ايمانى #تكافل_اجتماعى و مواسات اهل ايمان با يكديگر است. «مواسات» در لغت به معنى #مساعدت، #دستگيرى، هميارى، تعاون، برابر داشتن، #غمخوارى، ياريگرى و #مددكارى به مال است. و نيز معاونت ياران و دوستان و #مستحقان در معيشت و تشريك ايشان در قوت و مال است. همچنين كسى را به مال خود برابر گردانيدن است. مواسات كردن يعنى ديگرى را در تن و مال چون خود شمردن، يارى و غمخوارى كردن با كسى در مال و جان و كسى را در چيزى همچون خويشتن داشتن. به نظر ملّا محسن فيض كاشانى #مواسات ميان برادران ايمانى عبارت
از يارى كردن يكديگر به جان و مال و ساير امور در تمام آن چيزهايى است كه نيازمند يارى يكديگرند.
(الوافی، فیض کاشانی، ج ۱، ص ۸۸)
آدمى با دخول در ساحت دين خود را به كمال تعاون و تكافل و مواسات متصف مى‌سازد. به بيان سيّد قطب در طبيعت فرد مؤمن يگانگى و يكپارچگى و وحدت وجود دارد و طبيعت مؤمن، طبيعت تكافل و تضامن است، و تضامن اهل ايمان در تحقق كارهاى نيك و جلوگيرى از امور ناپسند است.
(فی ظلال القرآن، سیّد قطب، ج ۳، ص ۱۶۷۵)
آدمى با زدن رنگ الهى بر خود، با اهل ايمان پيوند مى‌خورد و همه، هم پشت يكديگر و كمك‌كار يكديگر مى‌شوند تا برپادارنده حق و جلوگيرنده باطل شوند؛ به بيان اميرمؤمنان على (ع):
«طَلَبُ التَّعَاوُنِ عَلَى إِقَامَةِ الْحَقِّ دِيَانَةٌ وَ أَمَانَةٌ؛ طَلَبُ التَّعَاوُنِ عَلَى نُصْرَةِ الْبَاطِلِ جِنَايَةٌ وَ خِيَانَةٌ.»
( غررالحکم، آمدی، ج ۲، ص ۱۳)
تعاون‌جستن براى برپا داشتن حق، ديندارى و امانتدارى است. تعاون‌جستن براى يارى‌كردن باطل، گناه و خيانتكارى است.
انسان اجتماعى است و جامعه انسانى بدون همراهى و مشاركت و همكارى (تعاون) و بدون مسئوليت مشترك و تأمين و تضامن (تكافل) و بدون يارى همه‌جانبه و برابر داشتن (مواسات) خالى از انسانيت است. ارزش و اعتبار جامعه انسانى به ميزان تعاون و تكافل و مواسات آن است. ميزان مسئوليت همگانى و هميارى جمعى و فداكارى عمومى و همكارى در تحقق نيكى‌ها و جلوگيرى از بدى‌ها بيانگر ميزان زنده بودن جامعه است. جامعه ايمانى چون پيكرى است كه با آسيب ديدن يك عضو ديگر اعضا متأثر و متألم مى‌شوند و همه در دفع آن آسيب برمى‌آيند. رسول خدا (ص) فرمود:
«مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ وَ تَعَاطُفِهِمْ وَ تَرَاحُمِهِمْ مَثَلُ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى مِنْهُ شَيءٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَرِ وَ الْحُمَّى.»
(المسند، احمد بن حنبل، ج ۴، ص ۲۷۰)
مثل مؤمنان در پيوند و دوستى و محبت و رحمت به هم [و اهميت دادن به سرنوشت يكديگر] مثل يك پيكر زنده است كه اگر چيزى از آن به درد آيد، ساير اجزاى پيكر با آن همدردى مى‌كنند.
هرچه مرتبه انسانيت آدمى بالاتر رود، و وجودش بسيط‌تر شود، و جانش لطيف‌تر گردد، دايره دوست داشتنش و گستره رحمتش وسيع‌تر مى‌گردد تا جايى که همگان را دوست بدارد، و براى نجات و سعادت همه آدميان دل بسوزاند و تلاش كند، و در راه امنيت و رفاهت بشر گام زند؛ همان‌گونه كه در دعاى مبارك ماه رمضان از رسول اكرم (ص) وارد شده است:
«اللّهُمَّ أَغْنِ كُلَّ فَقِيرٍ، اللّهُمَّ أَشْبِـعْ كُلَّ جَائِعٍ، اللّهُمَّ اكْسُ كُلَّ عُرْيَانٍ، اللّهُمَّ اقْضِ دَيْنَ كُلِّ مَدِينٍ، اللّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ كُلِّ مَكْرُوبٍ، اللّهُمَّ رُدَّ كُلِّ غَرِيبٍ، اللّهُمَّ فُکَّ كُلَّ أَسِيرٍ.»
(البلد الامین، کفعمی،۲۲۲ - ۲۲۳)
#تعاون
#زيست_مسلمانى
📍كانال مصطفى دلشاد تهرانى
@delshadtehrani
⭕️نقش تعاون در همبستگى جامعه ايمانى
(بخش اول)
جايگاه و اهميت تعاون، تكافل و #مواسات
«تعاون» به معنى يارى و پشتيبانى يكديگر و همراهى، #مشاركت و همكارى در هر كارى است،
و در منطق نبوى مشاركت و همكارى همگانى در تحقق نيكى‌ها و ايجاد و نگهدارى #جامعه_ايمانى است. حيات جامعه انسانى به #همبستگى و تعاون و تكافل آن است. «تكافل» به معنى برعهده داشتن امور يكديگر و مسئوليت مشترك در اداره امور و تضامن است، اين‌كه هر عضو
جامعه خود را #كفيل ساير اعضا بداند و هركس در جهت تأمين و برطرف كردن نيازهاى ديگران و حفظ سلامت و مصالح جامعه تلاش كند. «كفالت» در اصل به‌معنى ضميمه كردن چيزى به چيز ديگر است، و از همين‌رو به فردى كه سرپرستى كودكى را به‌عهده مى‌گيرد «كافل» يا «كفيل» گفته شده است، زيرا درواقع او را به خود منضم مى‌كند.
نشانه جامعه ايمانى #تكافل_اجتماعى و مواسات اهل ايمان با يكديگر است. «مواسات» در لغت به معنى #مساعدت، #دستگيرى، هميارى، تعاون، برابر داشتن، #غمخوارى، ياريگرى و #مددكارى به مال است. و نيز معاونت ياران و دوستان و #مستحقان در معيشت و تشريك ايشان در قوت و مال است. همچنين كسى را به مال خود برابر گردانيدن است. مواسات كردن يعنى ديگرى را در تن و مال چون خود شمردن، يارى و غمخوارى كردن با كسى در مال و جان و كسى را در چيزى همچون خويشتن داشتن. به نظر ملّا محسن فيض كاشانى #مواسات ميان برادران ايمانى عبارت
از يارى كردن يكديگر به جان و مال و ساير امور در تمام آن چيزهايى است كه نيازمند يارى يكديگرند.
(الوافی، فیض کاشانی، ج ۱، ص ۸۸)
آدمى با دخول در ساحت دين خود را به كمال تعاون و تكافل و مواسات متصف مى‌سازد. به بيان سيّد قطب در طبيعت فرد مؤمن يگانگى و يكپارچگى و وحدت وجود دارد و طبيعت مؤمن، طبيعت تكافل و تضامن است، و تضامن اهل ايمان در تحقق كارهاى نيك و جلوگيرى از امور ناپسند است.
(فی ظلال القرآن، سیّد قطب، ج ۳، ص ۱۶۷۵)
آدمى با زدن رنگ الهى بر خود، با اهل ايمان پيوند مى‌خورد و همه، هم پشت يكديگر و كمك‌كار يكديگر مى‌شوند تا برپادارنده حق و جلوگيرنده باطل شوند؛ به بيان اميرمؤمنان على (ع):
«طَلَبُ التَّعَاوُنِ عَلَى إِقَامَةِ الْحَقِّ دِيَانَةٌ وَ أَمَانَةٌ؛ طَلَبُ التَّعَاوُنِ عَلَى نُصْرَةِ الْبَاطِلِ جِنَايَةٌ وَ خِيَانَةٌ.»
( غررالحکم، آمدی، ج ۲، ص ۱۳)
تعاون‌جستن براى برپا داشتن حق، ديندارى و امانتدارى است. تعاون‌جستن براى يارى‌كردن باطل، گناه و خيانتكارى است.
انسان اجتماعى است و جامعه انسانى بدون همراهى و مشاركت و همكارى (تعاون) و بدون مسئوليت مشترك و تأمين و تضامن (تكافل) و بدون يارى همه‌جانبه و برابر داشتن (مواسات) خالى از انسانيت است. ارزش و اعتبار جامعه انسانى به ميزان تعاون و تكافل و مواسات آن است. ميزان مسئوليت همگانى و هميارى جمعى و فداكارى عمومى و همكارى در تحقق نيكى‌ها و جلوگيرى از بدى‌ها بيانگر ميزان زنده بودن جامعه است. جامعه ايمانى چون پيكرى است كه با آسيب ديدن يك عضو ديگر اعضا متأثر و متألم مى‌شوند و همه در دفع آن آسيب برمى‌آيند. رسول خدا (ص) فرمود:
«مَثَلُ الْمُؤْمِنِينَ فِي تَوَادِّهِمْ وَ تَعَاطُفِهِمْ وَ تَرَاحُمِهِمْ مَثَلُ الْجَسَدِ إِذَا اشْتَكَى مِنْهُ شَيءٌ تَدَاعَى لَهُ سَائِرُ الْجَسَدِ بِالسَّهَرِ وَ الْحُمَّى.»
(المسند، احمد بن حنبل، ج ۴، ص ۲۷۰)
مثل مؤمنان در پيوند و دوستى و محبت و رحمت به هم [و اهميت دادن به سرنوشت يكديگر] مثل يك پيكر زنده است كه اگر چيزى از آن به درد آيد، ساير اجزاى پيكر با آن همدردى مى‌كنند.
هرچه مرتبه انسانيت آدمى بالاتر رود، و وجودش بسيط‌تر شود، و جانش لطيف‌تر گردد، دايره دوست داشتنش و گستره رحمتش وسيع‌تر مى‌گردد تا جايى که همگان را دوست بدارد، و براى نجات و سعادت همه آدميان دل بسوزاند و تلاش كند، و در راه امنيت و رفاهت بشر گام زند؛ همان‌گونه كه در دعاى مبارك ماه رمضان از رسول اكرم (ص) وارد شده است:
«اللّهُمَّ أَغْنِ كُلَّ فَقِيرٍ، اللّهُمَّ أَشْبِـعْ كُلَّ جَائِعٍ، اللّهُمَّ اكْسُ كُلَّ عُرْيَانٍ، اللّهُمَّ اقْضِ دَيْنَ كُلِّ مَدِينٍ، اللّهُمَّ فَرِّجْ عَنْ كُلِّ مَكْرُوبٍ، اللّهُمَّ رُدَّ كُلِّ غَرِيبٍ، اللّهُمَّ فُکَّ كُلَّ أَسِيرٍ.»
(البلد الامین، کفعمی،۲۲۲ - ۲۲۳)
#تعاون
#زيست_مسلمانى
📍كانال مصطفى دلشاد تهرانى
@delshadtehrani