جشن‌های ماهانه ایرانی‌مان
#جشن_خوردادگان(خردادگان)

نام چهارمین روز از ماه زرتشتیان خورداد است.
جشن خوردادگان روز خورداد از ماه خورداد(چهارم خورداد) این جشن برگزار می‌شود.
واژه خورداد در اوستا به‌گونه
"هئوروتات" آمده‌است و نام یکی از امشاسپندان است که به چمار رسایی و کمال است.
نیاکان ما روز خورداد از ماه خورداد را جشن می‌گرفتند و در این روز به سر چشمه‌ها و رودخانه‌ها و کنار دریاها می‌رفتند.
همراهان با پاس بزرگداشت آب در زندگی همگانی، نیایش به‌جا می‌آوردند و اهورامزدا را ستایش می‌کردند.

اکنون زرتشتیان در تالارها و نیایشگاه‌ها حضور می‌یابند و پس از نیایش و ستایش اهورامزدا جشن خوردادگان را گرامی داشته و به شادمانی می‌پردازند.

(برگرفته از نسک #یادگار_دیرین، نوشته دکتر #کورش_نیکنام، موبد، نویسنده و پژوهشگر فرهنگ ایران باستان)

#جشن_خوردادگان_گرامی_باد🌺
#ایــرانـیـان_زرتـشــتــی🔥
@Persianzoroastrians 🔥

شوند(:دلیل) نخوردن گوشت در چهار روز ویژه (نَبُر)

در دین زرتشت روزه گرفتن به ریختی(:شکلی) که در برخی ادیان مشاهده می‌شود، نبوده و نداریم.

فرهنگ ایران باستان شایسته می‌داند که مَرتو(:انسان) از تن و روان خود به خوبی پرستاری کند و چون تن جایگاه روان است، بنابراین نباید آزرده، افسرده و ناتوان باشد به همین انگیزه نخوردن خوراک در گذر یک روز که سبب می‌شود تن از گرسنگی و تشنگی آزرده بماند، پسندیده نیست و جایگاهی ندارد.

زرتشتیان به باور ترادادی خویش، در گذر هر ماه، چهار روز ویژه دارند که از خوردن خوراکی‌های گوشت دار پرهیز می‌کنند، نمی‌توان آن را گونه‌ای از روزه داری به حساب آورد.
مزدیسنان(زرتشتیان)، پرهیز از خوردن غذا در طول روز(روزه) را کاری ناپسند می‌شمارند، اما در هر ماه و تنها در ۴روز به نام‌های #وهمن، #ماه، #گوش و #رام، که روزهای دوم، دوازدهم، چهاردهم، و بیست‌و‌یکم هر ماه در گاه شماری دینی آنان است از کشتار حیوانات و استفاده از خوراک گوشت دار پرهیز می‌کنند.
شوند آن در ایران باستان به این سبب بوده که نسل جانوران(:حیوانات)، با کشتار بی‌رویه نابود نگردد، و نیک اندیشی(وهومن) برای همه پدیده‌ها باشد. و خوردن زیاد گوشت، آسیبی به بدنشان وارد نکند.

چیستی روزهای نبر:

زرتشتیان در باور ترادادی(:سنتی) خویش، چهار روز در هرماه را از خوردن هرگونه خوراک گوشت دار پرهیز می‌کنند. در گاه‌شماری ترادادی زرتشتیان این روزها: بهمن، ماه، گوش و رام نامیده میشوند.
آشکار است که در سروده‌های زرتشت چنین پیشنهادی سفارش نشده است بنابراین چنین باوری یک رفتار دینی زرتشتی نیست بلکه یک پبمان و تراداد(:سنت) ارزشمند هازمانی است.

زرتشت تنها در بندی از گات‌ها به جمشید پسر ویونگهان اشاره می‌کند که در پایان روزگار خود دچار سرافکندگی و اندوه شده است.
در شاهنامه نیز جمشید نخستین کسی است که گوشت خوردن را به مردم آموخته و فره ایزدی از او کاسته شده است، شاید این دو اشاره در گات‌ها و شاهنامه، باهم پیوندی داشته باشند.
به هرروی در فرهنگ ترادادی زرتشتیان در این چهار روز کشتاری برای جانوران پیش نمی‌آید. هیچ‌گونه خوراک گوشتی نیز تهیه و استفاده نخواهد شد.

در گزارشی نداریم که تراداد کشتار نکردن و نخوردن خوراکی‌های گوشت دار از چه زمانی و چگونه پدیدارشده است لیکن باید بپذیریم که خوردن گوشت زیاد بر تن و روان آدم‌ها آسیب وارد خواهد کرد و کشتار زیاد جانوران در روزگار باستان نیز نسل آنان را نابود میکرده است.
از نگاهی دیگر وهمن که به معنی نیک اندیشی است در جایگاه مادی خود نگهبان جانوران سودمند است.

برپایه این نگرش نباید بر جانوران نیز ستم روا داشت بلکه باید آنان را نیز گرامی‌داشت و مهربانی کرد. به همین روی در ترادادهای آیینی زرتشتیان مانند "گاهنبارها" برسفره آیینی خوراک گوشتی وجود ندارد و به جای آن جامی از «شیر» و «تخم‌مرغ» گذاشته می‌شود تا به ریخت(:شکل) نمادین به فرآورده‌های حیوانی و جایگاه سودمند آنها ارج گذاشته باشند.


برگرفته از نسک #یادگار_دیرین
نگارش موبد #کورش_نیکنام، نویسنده و پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران‌زمین باستان
تارنما👈 www.kniknam.com

باری،
روزه گرفتن یک گونه خود آزاری است که با روح روان و جسم بازی می‌شود و بیماری‌ها را نیز بیگمان برای آدمی به همراه دارد.

@persianzoroastrians 🔥

جشن‌های ماهانه ایرانی‌مان
#جشن_تیرگان

فلسفه #جشن_تيرگان را از نَسک(:کتاب) #یادگار_دیرین نوشته‌ی موبد #کورش_نیکنام، نویسنده و پژوهشگر فرهنگ و آیین ایران باستان را در اینجا بخوانید👇
@persian_zoroastrians 🔥

پیشاپیش جشن تیرگان شادباش

#جشن_تیرگان💧
#آرش_کمانگیر❤️
#ایران‌_زمین💚🤍❤️
#ایرانیان_زرتشتی 🔥
@Persianzoroastrians 🔥

#‍جشن_بهمن‌گان

بهمن یا وُهومَن از واژه «وُهومَنه» در اوستا گرفته شده است. این واژه به معنی منش نیک و اندیشه پاک می‌باشد.
در گاه‌شماری سی روزه و سنتی زرتشتیان، دومین روز از هر ماه وهومن نام دارد که پس از روز اورمزد قرار دارد.
وهومن نام یکی از امشاسپندان یا به عبارت دیگر یکی از فروزه‌ها و صفات اهورامزدا را در بینش اشوزرتشت است.
اندیشمند و آموزگار ایرانی #اشوزرتشت در سروده‌های خود گاتاها، برای درک و دریافت پیام اهورایی، از وهومن یاری می‌گیرد.
وهومن اندیشه و خرد خدا داده است. بنابراین اشوزرتشت درک و یافته‌های خویش را بوسیله خرد مقدس و نیک اهورا داده دریافت می‌کرد.
در زمان گذشته، این جشن را بهمنجه نیز می‌نامیدند ولی آگاهی چندانی از برگزاری این جشن در روزگاران گذشته در دست نیست.
اکنون زرتشتیان همانند جشن‌های ماهیانه دیگر، جشن بهمن‌گان را نیز پاس می‌دارند و با گردهمایی و نیایش در آتشکده و آدریان، آن را جشن می‌گیرند و در سخنرانی‌های خود آرزوی پدیدار شدن اندیشه نیک در بینش انسان می‌کنند. سپس با برنامه‌های شاد، جشن را با سرور و شادمانی به پایان می‌برند.

برگرفته از 📗نسک #یادگار_دیرین
نوشته موبد #کورش_نیکنام

🍀 نوروز و سفره هفت سین زرتشتیان🍀

چیدمان هفت سین در خوان(:سفره) نوروزی از جلوه‌های ویژه جشن نوروز است.
عدد هفت یکی از عددهای سپنت و ورجاوند و برگزیده در فرهنگ ایرانی و باور زرتشتی است.
هفت سین در مراسم نوروزی به روایت‌های گوناگون بوجود آمده‌است.
گروهی از پژوهشگران بر این باورند که در زمان گزشته‌های دور، بشقاب‌های سفالی و نقش‌دار زیبایی از سرزمین چین به ایران می‌آوردند که به تدریج نام آنها چینی شده‌است، زیرا در کشور چین ساخته شده بود. بعدها به سینی تبدیل شده‌است.
در جشن نوروزی که آن زمان برگزار می‌شده، میوه‌ها، شیرینی‌ها و خوراکی‌های دیگر را در هفت عدد از این سینی‌ها که از جنس چینی بوده، می‌چیدند و بر سفره نوروزی می‌گزاشتند و آن را هفت چینی یا هفت سینی می‌گفتند که اندک اندک در فرهنگ گفتاری به هفت سین تبدیل شده‌است.
برخی باور دارند که چیدمان هفت‌گانه خوان نوروزی در زمان‌های پیش و به هنگام نو شدن سال، هفت شین بوده است مانند: شیر، شکر، شربت، شراب، شیرینی و... که به تدریج به هفت سین تبدیل شده‌است.
گروهی نیز هم باور دارند که این چیدمان در ابتدا هفت چین بوده است، یعنی هفت نوع چیدنی از درخت که بعدها به هفت سین تغییر یافته است.
به‌ هر روی، هم‌اکنون در بسیاری از خانواده‌های زرتشتی همانند دیگر ایرانیان هفت سین هویت شناخته شده و گویای فرهنگ خوان نوروزی در جشن نوروز مردم سرزمین ایران است.
هفت سین به باور زرتشتیان بایستی از داده‌های گیاهی باشد و از گیاهان گرفته شده باشد. نام آن باید برگرفته از فرهنگ و گویش پارسی باشد. همچنین خوراکی نیز باشد و از واژه‌های ترکیبی نباشد. بنابراین بیشتر زرتشتیان بر خوان نوروزی خویش #سیب، #سبزه، #سنجد، #سماغ، #سمنو، #سرکه و #سیر را برمی‌گزینند.
به باور سنتی زرتشتی، همه اهل خانه به هنگام دگرگونی سال بایستی پاکیزه باشند، بنابراین پیش از آن سر و تن خود را می‌شویند، جامه(:لباس‌های) نو پوشیده و پیرامون خوان نوروزی جای می‌گیرند.
چند دقیقه مانده به دگرگونی سال، با اشاره پدر خانواده، همه باهم سرودهایی از اوستا را که در سپاس و ستایش اهورامزدا و ستایش زندگی و آفریده‌های نیک اهورایی است، زمزمه‌وار می‌خوانند.
برگردان نیایش نوروزی به گویش پارسی چنین است:
اهورامزدا تو را سپاس می‌‌گوییم که هنجار اشا(راه راستینی) را بنیاد نهادی.
زمین و آسمان، آب و گیاهان را آفریدی.
با مهر خود، روشنایی و شادی را برای زندگی مردم پایدار ساختی.
به ما آموختی تا با منش نیک به تو نزدیک شویم.
با گفتار نیک، آیین راستی را گسترش دهیم.
و با کردار نیک، سازنده و سودرسان باشیم.

اکنون که با گردش زمان، روزگاری تازه فراهم گشته است با دست‌های برافراشته تو را نیایش می‌‌کنیم.
برآنیم تا با کارهای درست خود که از دانایی و خرد سرچشمه می‌‌گیرد روان هستی را خشنود سازیم.
ای اهورامزدا، آرامش و آسایش را برای نیکوکاران جهان افزون گردان.
دیر زیویم، درست زیویم، شادزیویم.
تازیویم به‌کامه زیویم.
گیتی‌مان به‌کامه باد به‌کامه تن.
مینوی‌مان به‌کامه باد به‌کامه روان.
اغنی اشوبیم، همازوربیم. همازور هما اشوبیم. اشم وهو.
سپس سرود اشم وهو را همه باهم می‌سرایند.
اندکی پس از نو شدن سال، نخست بانوی خانه آینه و گلاب پاش را از خوان نوروزی برمی‌دارد و گلاب را در دست هر یک از هموندان خانه می‌ریزد و هم‌زمان آینه را روبه‌روی چهره آنان می‌گیرد تا روی خود را در آن ببینند. وی این کار را از سالخورده‌ترین فرد خانواده آغاز می‌کند و با این کار، نوروز را به هر کدام از آنان، شادباش می‌گوید. آنگاه پذیرایی نوروزی ابتدا با نقل و سپس با سایر شیرینی‌ها آغاز می‌شود. آنگاه پدر خانواده به باشندگان پول(سکه) یا اسکناس نو جشنی می‌دهد. سپس همه جشن نوروز را به هم شادباش می‌گویند و اندکی از خوراکی‌های درون خوان پذیرایی می‌شوند و سال نو را با شادی آغاز می‌کنند.
در فرهنگ و باور سنتی مزدیسنان، شایسته‌تر است تا نخستین روز سال نو، همگان به آتشکده یا نیایشگاه محل زندگی خود بروند تا روز نو در سال نو را با همازوری و همبستگی در جایگاهی ورجاوند و پر فروغ، با نیایش به درگاه خداوند جان و خرد(اهورامزدا) آغاز کنند.
دید و بازدیدهای نوروزی از روز نخست فروردین‌ماه آغاز می‌گردد، فرزندان برای دیدار نوروزی و شادباش این جشن به بزرگترها، نخست به خانه پدربزرگ و مادربزرگ، پدر و مادر می‌روند و پس از آن آیین دیدار و شادباش‌گویی نوروزی به خویشان و آشنایان، به باور سنتی تا روز بیست و یکم فروردین‌ماه ادامه می‌یابد.
((برگرفته از نَسک(:کتاب) #یادگار دیرین نوشته موبد #کوروش_نیکنام نویسنده و پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران باستان))

#ایـرانـیـان_زرتـشـتــی🔥🍀
@Persianzoroastrians🔥🍀

جشن‌های ماهانه🌓
#جشن_اردیبهشت‌گان🌺

روز اردیبهشت از ماه اردیبهشت، برابر با دوم اردیبهشت جشن اردیبهشت‌گان نام دارد.
اردیبهشت از واژه اوستایی #اشا_وهیشتا گرفته شده است که به معنی پاکی و اشویی می‌باشد.
ایرانیان باستان در این روز لباس سپید بر تن می‌کردند که نماد پاکی بوده‌است به نیایشگاه رفته و اهورامزدا را ستایش می‌کردند.
اکنون نیز زرتشتیان به باور ترادادی(:سنتی) خویش در جشن اردیبهشت‌گان به آتشکده و آدریان می‌روند و رو به‌سوی روشنایی می‌ایستند و با سرایش اردیبهشت یشت، اهورامزدا(خداوند جان و خرد) را ستایش می‌کنند.
اردیبهشت یشت یکی از بخش‌های خُرده اوستاست که برگردان بخشی از آن چنین است:
می‌ستایم اردیبهشت امشاسپند را،
که ستایش همه امشاسپندان است.
که اهورامزدا آن را پاسداری می‌کند
با اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک
و جای آن در سرای روشن اهوراست.
سرای روشنی که جای پاکان و راستان است و هیچ دروندی(دروغگویان) را بدان راه نیست
اردیبهشت امشاسپند می‌راند، همه‌ی بد اندیشان و جاودانان و پریان را.
.
(برگرفته از نَسک(:کتاب) #یادگار_دیرین، نوشته موبد #کوروش_نیکنام، پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران باستان)
@Persianzoroastrians🔥

چرا زرتشتیان در هر ماه چهار روز خوراک گوشت‌دار نمی‌خورند.

در زندگی و فرهنگ مزدیسنان، روزه داشتن به ریختی(:شکلی) که در برخی دین‌ها آمده است، نبوده و نداریم.

بینش زرتشت شایسته می‌داند که مَرتو(:انسان) از تن و روان خود به خوبی پرستاری کند.
چون تن جایگاه روان است، بنابراین نباید آزرده، افسرده و ناتوان باشد به همین انگیزه نخوردن خوراک در گذر یک روز که سبب می‌شود تن از گرسنگی و تشنگی آزرده بماند، پسندیده نیست و جایگاهی ندارد.

زرتشتیان به باور ترادادی خویش، در گذر هر ماه، چهار روز ویژه دارند که از خوردن خوراکی‌های گوشت‌دار پرهیز می‌کنند که نمی‌توان آن را گونه‌ای از روزه‌داری به حساب آورد.
مزدیسنان در هر ماه و تنها در چهار روز به نام‌های #بهمن، #ماه، #گوش و #رام؛ که روزهای دوم، دوازدهم، چهاردهم و بیست و یکم هر ماه در گاه شماری ترادادی(:سنتی) آنان است از سربریدن جانوران و استفاده از خوراک گوشت‌دار پرهیز می‌کنند.

شوند آن در ایران باستان به این سبب بوده که --'شمار جانوران اهلی، که در کنار آنان زندگی می‌کرده‌اند، با کشتار بی‌رویه نابود نگردد.
--  به روز بهمن، نیک اندیشی(وهومن) برای همه پدیده‌ها  برقرار باشد.
-- خوردن زیاد خوراکی‌های گوشت‌دار، چنامچه دانش نیز تایید کرده است. آسیبی به بدنشان وارد نکند.

📗برگرفته از نسک #یادگار_دیرین
نوشته موبد کورش نیکنام، نویسنده و پژوهشگر فرهنگ و آیین ایران‌ باستان.
@zoroaster33 🏵
@Persianzoroastrians🔥

#‍جشن_بهمن‌گان

بهمن یا وُهومَن از واژه «وُهومَنه» در اوستا گرفته شده است. این واژه به معنی منش نیک و اندیشه پاک می‌باشد.
در گاه‌شماری سی روزه و سنتی زرتشتیان، دومین روز از هر ماه وهومن نام دارد که پس از روز اورمزد قرار دارد.
وهومن نام یکی از امشاسپندان یا به عبارت دیگر یکی از فروزه‌ها و صفات اهورامزدا را در بینش اشوزرتشت است.
اندیشمند و آموزگار ایرانی #اشوزرتشت در سروده‌های خود گاتاها، برای درک و دریافت پیام اهورایی، از وهومن یاری می‌گیرد.
وهومن اندیشه و خرد خدا داده است. بنابراین اشوزرتشت درک و یافته‌های خویش را بوسیله خرد مقدس و نیک اهورا داده دریافت می‌کرد.
در زمان گذشته، این جشن را بهمنجه نیز می‌نامیدند ولی آگاهی چندانی از برگزاری این جشن در روزگاران گذشته در دست نیست.
اکنون زرتشتیان همانند جشن‌های ماهیانه دیگر، جشن بهمن‌گان را نیز پاس می‌دارند و با گردهمایی و نیایش در آتشکده و آدریان، آن را جشن می‌گیرند و در سخنرانی‌های خود آرزوی پدیدار شدن اندیشه نیک در بینش انسان می‌کنند. سپس با برنامه‌های شاد، جشن را با سرور و شادمانی به پایان می‌برند.

برگرفته از 📗نسک #یادگار_دیرین
نوشته موبد #کورش_نیکنام

🍀 نوروز و سفره هفت سین زرتشتیان🍀

چیدمان هفت سین در خوان(:سفره) نوروزی از جلوه‌های ویژه جشن نوروز است.
عدد هفت یکی از عددهای سپنت و ورجاوند و برگزیده در فرهنگ ایرانی و باور زرتشتی است.
هفت سین در مراسم نوروزی به روایت‌های گوناگون بوجود آمده‌است.
گروهی از پژوهشگران بر این باورند که در زمان گزشته‌های دور، بشقاب‌های سفالی و نقش‌دار زیبایی از سرزمین چین به ایران می‌آوردند که به تدریج نام آنها چینی شده‌است، زیرا در کشور چین ساخته شده بود. بعدها به سینی تبدیل شده‌است.
در جشن نوروزی که آن زمان برگزار می‌شده، میوه‌ها، شیرینی‌ها و خوراکی‌های دیگر را در هفت عدد از این سینی‌ها که از جنس چینی بوده، می‌چیدند و بر سفره نوروزی می‌گزاشتند و آن را هفت چینی یا هفت سینی می‌گفتند که اندک اندک در فرهنگ گفتاری به هفت سین تبدیل شده‌است.
برخی باور دارند که چیدمان هفت‌گانه خوان نوروزی در زمان‌های پیش و به هنگام نو شدن سال، هفت شین بوده است مانند: شیر، شکر، شربت، شراب، شیرینی و... که به تدریج به هفت سین تبدیل شده‌است.
گروهی نیز هم باور دارند که این چیدمان در ابتدا هفت چین بوده است، یعنی هفت نوع چیدنی از درخت که بعدها به هفت سین تغییر یافته است.
به‌ هر روی، هم‌اکنون در بسیاری از خانواده‌های زرتشتی همانند دیگر ایرانیان هفت سین هویت شناخته شده و گویای فرهنگ خوان نوروزی در جشن نوروز مردم سرزمین ایران است.
هفت سین به باور زرتشتیان بایستی از داده‌های گیاهی باشد و از گیاهان گرفته شده باشد. نام آن باید برگرفته از فرهنگ و گویش پارسی باشد. همچنین خوراکی نیز باشد و از واژه‌های ترکیبی نباشد. بنابراین بیشتر زرتشتیان بر خوان نوروزی خویش #سیب، #سبزه، #سنجد، #سماغ، #سمنو، #سرکه و #سیر را برمی‌گزینند.
به باور سنتی زرتشتی، همه اهل خانه به هنگام دگرگونی سال بایستی پاکیزه باشند، بنابراین پیش از آن سر و تن خود را می‌شویند، جامه(:لباس‌های) نو پوشیده و پیرامون خوان نوروزی جای می‌گیرند.
چند دقیقه مانده به دگرگونی سال، با اشاره پدر خانواده، همه باهم سرودهایی از اوستا را که در سپاس و ستایش اهورامزدا و ستایش زندگی و آفریده‌های نیک اهورایی است، زمزمه‌وار می‌خوانند.
برگردان نیایش نوروزی به گویش پارسی چنین است:
اهورامزدا تو را سپاس می‌‌گوییم که هنجار اشا(راه راستینی) را بنیاد نهادی.
زمین و آسمان، آب و گیاهان را آفریدی.
با مهر خود، روشنایی و شادی را برای زندگی مردم پایدار ساختی.
به ما آموختی تا با منش نیک به تو نزدیک شویم.
با گفتار نیک، آیین راستی را گسترش دهیم.
و با کردار نیک، سازنده و سودرسان باشیم.

اکنون که با گردش زمان، روزگاری تازه فراهم گشته است با دست‌های برافراشته تو را نیایش می‌‌کنیم.
برآنیم تا با کارهای درست خود که از دانایی و خرد سرچشمه می‌‌گیرد روان هستی را خشنود سازیم.
ای اهورامزدا، آرامش و آسایش را برای نیکوکاران جهان افزون گردان.
دیر زیویم، درست زیویم، شادزیویم.
تازیویم به‌کامه زیویم.
گیتی‌مان به‌کامه باد به‌کامه تن.
مینوی‌مان به‌کامه باد به‌کامه روان.
اغنی اشوبیم، همازوربیم. همازور هما اشوبیم. اشم وهو.
سپس سرود اشم وهو را همه باهم می‌سرایند.
اندکی پس از نو شدن سال، نخست بانوی خانه آینه و گلاب پاش را از خوان نوروزی برمی‌دارد و گلاب را در دست هر یک از هموندان خانه می‌ریزد و هم‌زمان آینه را روبه‌روی چهره آنان می‌گیرد تا روی خود را در آن ببینند. وی این کار را از سالخورده‌ترین فرد خانواده آغاز می‌کند و با این کار، نوروز را به هر کدام از آنان، شادباش می‌گوید. آنگاه پذیرایی نوروزی ابتدا با نقل و سپس با سایر شیرینی‌ها آغاز می‌شود. آنگاه پدر خانواده به باشندگان پول(سکه) یا اسکناس نو جشنی می‌دهد. سپس همه جشن نوروز را به هم شادباش می‌گویند و اندکی از خوراکی‌های درون خوان پذیرایی می‌شوند و سال نو را با شادی آغاز می‌کنند.
در فرهنگ و باور سنتی مزدیسنان، شایسته‌تر است تا نخستین روز سال نو، همگان به آتشکده یا نیایشگاه محل زندگی خود بروند تا روز نو در سال نو را با همازوری و همبستگی در جایگاهی ورجاوند و پر فروغ، با نیایش به درگاه خداوند جان و خرد(اهورامزدا) آغاز کنند.
دید و بازدیدهای نوروزی از روز نخست فروردین‌ماه آغاز می‌گردد، فرزندان برای دیدار نوروزی و شادباش این جشن به بزرگترها، نخست به خانه پدربزرگ و مادربزرگ، پدر و مادر می‌روند و پس از آن آیین دیدار و شادباش‌گویی نوروزی به خویشان و آشنایان، به باور سنتی تا روز بیست و یکم فروردین‌ماه ادامه می‌یابد.
((برگرفته از نَسک(:کتاب) #یادگار دیرین نوشته موبد #کوروش_نیکنام نویسنده و پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران باستان))

#ایـرانـیـان_زرتـشـتــی🔥🍀
@Persianzoroastrians🔥🍀

💚 #نوروز و سفره #هفت_سین زرتشتیان🍀

چیدمان هفت سین در خوان(:سفره) نوروزی از جلوه‌های ویژه جشن نوروز است.
هفت یکی از عددهای سپنت و ورجاوند و برگزیده در فرهنگ ایرانی و باور زرتشتی است.

هفت سین در مراسم نوروزی به روایت‌های گوناگون بوجود آمده‌ است.
گروهی از پژوهشگران بر این باورند که در زمان گزشته‌های دور، بشقاب‌های سفالی و نقش‌دار زیبایی از سرزمین چین به ایران می‌آوردند که به تدریج نام آنها چینی شده‌است، زیرا در کشور چین ساخته شده بود. بعدها به سینی تبدیل شده‌است.

در جشن نوروزی که آن زمان برگزار می‌شده، میوه‌ها، شیرینی‌ها و خوراکی‌های دیگر را در هفت عدد از این سینی‌ها که از جنس چینی بوده، می‌چیدند و بر سفره نوروزی می‌گزاشتند و آن را هفت چینی یا هفت سینی می‌گفتند که اندک اندک در فرهنگ گفتاری به هفت سین تبدیل شده‌است.
برخی باور دارند که چیدمان هفت‌گانه خوان نوروزی در زمان‌های پیش و به هنگام نو شدن سال، هفت شین بوده است مانند: شیر، شکر، شربت، شراب، شیرینی و... که به تدریج به هفت سین تبدیل شده‌ است.
گروهی نیز هم باور دارند که این چیدمان در ابتدا هفت چین بوده است، یعنی هفت نوع چیدنی از درخت که بعدها به هفت سین تغییر یافته است.
به‌ هر روی، هم‌اکنون در بسیاری از خانواده‌های زرتشتی همانند دیگر ایرانیان هفت سین هویت شناخته شده و گویای فرهنگ خوان نوروزی در جشن نوروز مردم سرزمین ایران است.

هفت سین به باور زرتشتیان بایستی از داده‌های گیاهی باشد و از گیاهان گرفته شده باشد. نام آن باید برگرفته از فرهنگ و گویش پارسی باشد. همچنین خوراکی نیز باشد و از واژه‌های ترکیبی نباشد. بنابراین بیشتر زرتشتیان بر خوان نوروزی خویش ۱- #سیب، ۲- #سبزه، ۳- #سنجد، ۴- #سماغ، ۵- #سمنو، ۶- #سرکه، ۷- #سیر را برمی‌گزینند.

به باور سنتی زرتشتی، همه اهل خانه به هنگام دگرگونی سال بایستی پاکیزه باشند، بنابراین پیش از آن سر و تن خود را می‌شویند، جامه(:لباس‌) نو پوشیده و پیرامون خوان نوروزی جای می‌گیرند.
چند دقیقه مانده به دگرگونی سال، با اشاره پدر خانواده، همه باهم سروده‌هایی از اوستا را که در سپاس و ستایش اهورامزدا و ستایش زندگی و آفریده‌های نیک اهورایی است، زمزمه‌وار می‌خوانند.
برگردان نیایش نوروزی به گویش پارسی چنین است:

«اهورامزدا تو را سپاس می‌‌گوییم که هنجار اشا(راه راستینی) را بنیاد نهادی.
زمین و آسمان، آب و گیاهان را آفریدی.
با مهر خود، روشنایی و شادی را برای زندگی مردم پایدار ساختی.
به ما آموختی تا با منش نیک به تو نزدیک شویم.
با گفتار نیک، آیین راستی را گسترش دهیم.
و با کردار نیک، سازنده و سودرسان باشیم.
اکنون که با گردش زمان، روزگاری تازه فراهم گشته است با دست‌های برافراشته تو را نیایش می‌‌کنیم.
برآنیم تا با کارهای درست خود که از دانایی و خرد سرچشمه می‌‌گیرد روان هستی را خشنود سازیم.
ای اهورامزدا، آرامش و آسایش را برای نیکوکاران جهان افزون گردان.
دیر زیویم، درست زیویم، شادزیویم.
تازیویم به‌کامه زیویم.
گیتی‌مان به‌کامه باد به‌کامه تن.
مینوی‌مان به‌کامه باد به‌کامه روان.
اغنی اشوبیم، همازوربیم. همازور هما اشوبیم. اشم وهو».

سپس سرود اشم وهو را همه باهم می‌سرایند.

اندکی پس از نو شدن سال، نخست بانوی خانه آینه و گلاب پاش را از خوان نوروزی برمی‌دارد و گلاب را در دست هر یک از هموندان خانه می‌ریزد و هم‌زمان آینه را روبه‌روی چهره آنان می‌گیرد تا روی خود را در آن ببینند. وی این کار را از سالخورده‌ترین فرد خانواده آغاز می‌کند و با این کار، نوروز را به هر کدام از آنان، شادباش می‌گوید. آنگاه پذیرایی نوروزی ابتدا با نقل و سپس با سایر شیرینی‌ها آغاز می‌شود. آنگاه پدر خانواده به باشندگان پول(سکه) یا اسکناس نو جشنی می‌دهد. سپس همه جشن نوروز را به هم شادباش می‌گویند و اندکی از خوراکی‌های درون خوان پذیرایی می‌شوند و سال نو را با شادی آغاز می‌کنند.

در فرهنگ و باور سنتی مزدیسنان، شایسته‌تر است تا نخستین روز سال نو، همگان به آتشکده یا نیایشگاه محل زندگی خود بروند تا روز نو در سال نو را با همازوری و همبستگی در جایگاهی ورجاوند و پر فروغ، با نیایش به درگاه خداوند جان و خرد(اهورامزدا) آغاز کنند.
دید و بازدیدهای نوروزی از روز نخست فروردین‌ماه آغاز می‌گردد، فرزندان برای دیدار نوروزی و شادباش این جشن به بزرگترها، نخست به خانه پدربزرگ و مادربزرگ، پدر و مادر می‌روند و پس از آن آیین دیدار و شادباش‌گویی نوروزی به خویشان و آشنایان، به باور سنتی تا روز بیست و یکم فروردین‌ماه ادامه می‌یابد.

((برگرفته از نَسک(:کتاب) #یادگار دیرین
نوشته موبد #کوروش_نیکنام نویسنده و پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران باستان))

#روزگارتان_نوروز☘️
#نوروزتان_پیروز☘️

@Persianzoroastrians🔥☘️

💚 #جشن_اردیبهشت‌گان فرخنده باد🌺


روز اردیبهشت از ماه اردیبهشت، برابر با دوم اردیبهشت جشن اردیبهشت‌گان نام دارد.
اردیبهشت از واژه اوستایی #اشا_وهیشتا گرفته شده است که به معنی پاکی و اشویی می‌باشد.
ایرانیان باستان در این روز لباس سپید بر تن می‌کردند که نماد پاکی بوده‌است به نیایشگاه رفته و اهورامزدا را ستایش می‌کردند.
اکنون نیز زرتشتیان به باور ترادادی(:سنتی) خویش در جشن اردیبهشت‌گان به آتشکده و آدریان میروند و رو به‌سوی روشنایی می‌ایستند و با سرایش اردیبهشت یشت، اهورامزدا(خداوند جان و خرد) را ستایش می‌کنند.
اردیبهشت یشت یکی از بخش‌های خُرده اوستاست که برگردان بخشی از آن چنین است:
می‌ستایم اردیبهشت امشاسپند را،
که ستایش همه امشاسپندان است.
که اهورامزدا آن را پاسداری میکند
با اندیشه نیک، گفتار نیک و کردار نیک
و جای آن در سرای روشن اهوراست.
سرای روشنی که جای پاکان و راستان است و هیچ دروندی(دروغگویان) را بدان راه نیست
اردیبهشت امشاسپند می‌راند، همه‌ی بد اندیشان و جاودانان و پریان را.

📗برگرفته از نَسک #یادگار_دیرین نوشته موبد #کوروش_نیکنام، پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران باستان
@Persianzoroastrians🔥

شوند(:دلیل) نخوردن گوشت در چهار روز ویژه (نَبُر)

در دین زرتشت روزه گرفتن به ریختی(:شکلی) که در برخی ادیان مشاهده می‌شود، نبوده و نداریم.

فرهنگ ایران باستان شایسته می‌داند که مَرتو(:انسان) از تن و روان خود به خوبی پرستاری کند و چون تن جایگاه روان است، بنابراین نباید آزرده، افسرده و ناتوان باشد به همین انگیزه نخوردن خوراک در گذر یک روز که سبب می‌شود تن از گرسنگی و تشنگی آزرده بماند، پسندیده نیست و جایگاهی ندارد.

زرتشتیان به باور ترادادی خویش، در گذر هر ماه، چهار روز ویژه دارند که از خوردن خوراکی‌های گوشت دار پرهیز می‌کنند، نمی‌توان آن را گونه‌ای از روزه داری به حساب آورد.
مزدیسنان(زرتشتیان)، پرهیز از خوردن غذا در طول روز(روزه) را کاری ناپسند می‌شمارند، اما در هر ماه و تنها در ۴روز به نام‌های #وهمن، #ماه، #گوش و #رام، که روزهای دوم، دوازدهم، چهاردهم، و بیست‌و‌یکم هر ماه در گاه شماری دینی آنان است از کشتار حیوانات و استفاده از خوراک گوشت دار پرهیز می‌کنند.
شوند آن در ایران باستان به این سبب بوده که نسل جانوران(:حیوانات)، با کشتار بی‌رویه نابود نگردد، و نیک اندیشی(وهومن) برای همه پدیده‌ها باشد. و خوردن زیاد گوشت، آسیبی به بدنشان وارد نکند.

چیستی روزهای نبر:

زرتشتیان در باور ترادادی(:سنتی) خویش، چهار روز در هرماه را از خوردن هرگونه خوراک گوشت دار پرهیز می‌کنند. در گاه‌شماری ترادادی زرتشتیان این روزها: بهمن، ماه، گوش و رام نامیده میشوند.
آشکار است که در سروده‌های زرتشت چنین پیشنهادی سفارش نشده است بنابراین چنین باوری یک رفتار دینی زرتشتی نیست بلکه یک پبمان و تراداد(:سنت) ارزشمند هازمانی است.

زرتشت تنها در بندی از گات‌ها به جمشید پسر ویونگهان اشاره می‌کند که در پایان روزگار خود دچار سرافکندگی و اندوه شده است.
در شاهنامه نیز جمشید نخستین کسی است که گوشت خوردن را به مردم آموخته و فره ایزدی از او کاسته شده است، شاید این دو اشاره در گات‌ها و شاهنامه، باهم پیوندی داشته باشند.
به هرروی در فرهنگ ترادادی زرتشتیان در این چهار روز کشتاری برای جانوران پیش نمی‌آید. هیچ‌گونه خوراک گوشتی نیز تهیه و استفاده نخواهد شد.

در گزارشی نداریم که تراداد کشتار نکردن و نخوردن خوراکی‌های گوشت دار از چه زمانی و چگونه پدیدارشده است لیکن باید بپذیریم که خوردن گوشت زیاد بر تن و روان آدم‌ها آسیب وارد خواهد کرد و کشتار زیاد جانوران در روزگار باستان نیز نسل آنان را نابود میکرده است.
از نگاهی دیگر وهمن که به معنی نیک اندیشی است در جایگاه مادی خود نگهبان جانوران سودمند است.

برپایه این نگرش نباید بر جانوران نیز ستم روا داشت بلکه باید آنان را نیز گرامی‌داشت و مهربانی کرد. به همین روی در ترادادهای آیینی زرتشتیان مانند "گاهنبارها" برسفره آیینی خوراک گوشتی وجود ندارد و به جای آن جامی از «شیر» و «تخم‌مرغ» گذاشته می‌شود تا به ریخت(:شکل) نمادین به فرآورده‌های حیوانی و جایگاه سودمند آنها ارج گذاشته باشند.


برگرفته از نسک #یادگار_دیرین
نگارش زنده یاد موبد #کورش_نیکنام، نویسنده و پژوهشگر آیین و فرهنگ ایران‌زمین باستان
تارنما👈 www.kniknam.com

باری،
روزه گرفتن یک گونه خود آزاری است که با روح و روان و جسم بازی می‌شود و بیماری‌ها را نیز بیگمان برای آدمی به همراه دارد.

@persianzoroastrians 🔥

در این فال‌گیری بیشتر بانوان شرکت می‌کنند و سال خوردگان با صدایی بلند به نوبت دو بیتی‌هایی می‌خوانند و دختر در پایان هر شعر دست خود را درون دوله می‌برد و یکی از چیزها را بیرون می‌آورد، به این ترتیب صاحب آن جسم کوچک در می‌یابد که دو بیتی خوانده شده مربوط به نیت خواسته و آرزوی او بوده است.
دستبند جشن تیرگان، نخی هفت رنگ و برهم بافته شده است که در آغاز جشن تیرگان این بند را به‌نام «تیر و باد» بر مچ دست راست می‌بندند.
این دستبند از ٧ریسمان به ۷رنگ گوناگون رنگین‌کمان که با تابش نور خورشید پس از بارندگی در آسمان روی می‌دهد برهم بافته شده است از روز تیر به دست می‌بندند و در باد (١٠ روز پس از آن) این بند را باز کرده و در جای بلندی مانند پشت‌بام به «باد» می‌سپارند تا آرزوها و خواسته‌هایشان را به عنوان پیام رسان به همراه ببرد.
این کار با خواندن شعر زیر انجام می‌شود:
تیر برو باد بیا
غم برو شادی بیا
محنت برو روزی بیا
خوشه‌ی مرواری بیا.

#نخ_تیر_و_باد.
از یک‌سو درخواست بارندگی و نمایان شدن رنگین‌کمان در آسمان است و از سوی دیگر اشاره به پرواز تیر آرش به یاری ایزد «باد» دارد که بر بلندای دماوند روی داده است.

(برگرفته از نَسک(:کتاب) #یادگار_دیرین نوشته زنده یاد موبد #کورش_نیکنام، نویسنده و پژوهشگر فرهنگ و آیین ایران باستان)

#پیشاپیش_جشن_تیرگان_شادباد

#جشن_تیرگان💧
#آرش_کمانگیر🏹
#ایران‌_زمین💚🤍❤️

@Persianzoroastrians🔥

☆جشن آبانگان☆

در فرهنگ ایرانی، واژه آبان به معنی آب و نماد آب‌های پاک است و جشن آبانگان، جشن ارج گذاشتن و پاسداری از آب‌های پاک روی زمین است.
این جشن به روزی برگزار می‌شود که روز آبان با ماه آبان هماهنگ شود.
درباره پیدایش جشن آبان‌گان، گروهی از پژوهشگران بر این باورند که در پی جنگ‌هایی دراز که در بین ایران و توران روی داد، افراسیاب تورانی دستور داد تا کاریزها و نهرها را در ایران، ویران کنند. پس از پایان جنگ، پسر تهماسب که زو نام داشت، پیشنهاد کرد تا کاریزها و جوی‌های خراب را لایروبی کنند. پس از این اقدام و مرمت آبراهه‌ها، بار دیگر آب در کاریزها روان گردید و مردم بالندگی آب‌ها را جشن گرفتند. در روایت دیگری آمده است که پس از هشت سال خشکسالی که در ایران روی داد در ماه آبان سال بعد، باران آغاز به باریدن کرد، آنگاه خرمی و سرسبزی باز آمد، بیماری و فقر مردم تمام شد و از آن هنگام جشن آبان‌گان با شادی بیشتری برپا گردید. مزدیسنان همانند دیگر جشن‌های ماهیانه به باور ترادادی خود جشن آبانگان را گرامی داشته و به انگیزه پاسداری از این آخشیج(:عنصر) پاک کننده و زندگی بخش و نقش و جایگاه این ماده در زندگی انسان، شادی و سروری ویژه دارند.
در برخی از روستاها که هنوز آب روان در جوی کاریز(:قنات) وجود دارد، اهالی آن محل به کنار آب روان می‌روند و آبان یشت که سرودی کهن است، در ستایش آب و یا نیایش آبزور که کوتاه شده آن است و در خرده اوستا گنجانده شده است، می‌سرایند و با نیایش خویش اهورامزدا را مورد ستایش قرار می‌دهند.

#جشن_آبانگان خجسته باد💧🔥💧

برگرفته از نسک(:کتاب) #یادگار_دیرین
نوشته زنده یاد دکتر موبد #کورش_نیکنام، نویسنده و پژوهش فرهنگ و آیین ایران باستان.

@Persianzoroastrians 🔥