ادامه‌ی پست پیشین ☝️☝️☝️☝️☝️
...ما می‌دانیم که ابرهای ماژلان در گذشته از کنار یکدیگر گذشته بوده‌اند. اخترشناسان هنوز درباره‌ی زمان یا میزان نزدیکی این دو مطمئن نیستند ولی می‌دانند که این رویداد باعث شد پیکره‌ی هر دوی آنها در عمل به هم بریزد و ساختارشان که روزگاری مارپیچی بود نامنظم شود. پل ماژلانی به احتمال بسیار بازمانده‌ای از همین برهم‌کنش است که در اثر بیرون کشیده شدن گازها از هر دو کهکشان در آن گذر پدید آمده.

به گفته‌ی نویسندگان این پژوهشنامه، به نظر می‌رسد این میدان مغناطیسیِ نویافته از میدان‌های مغناطیسی هر دو کهکشان تشکیل شده که به همراه گازهای بیرون کشیده شده از آنها، با هم این پل پدید آورده‌اند. اگر این درست باشد، تاییدیست بر وجود یک میدان پان‌ماژلانی- یک میدان مغناطیسی که دو کهکشان را به هم پیوند می‌دهد. پیامدهای کشف چنین میدانی می‌تواند به آگاهی از گذشته و آینده‌ی کل سامانه‌ی ماژلانی بیانجامد.

آرایه‌ی کیلومتر مربعی (اس‌کی‌ای) که واپسین گام‌ ساختنش را می‌گذراند و در سال ۲۰۲۱ به راه خواهد افتاد، میدان‌های مغناطیسی پیرامون کهکشان‌های برهم‌کنشی‌ای مانند ابرهای ماژلانی را با جزییاتی از این هم بیشتر بررسی خواهد کرد و همچنین، به جستجوی نشانه‌های احتمالی مغناطیس در فضای میان‌کهکشانی خواهد پرداخت.

#ابر_بزرگ_ماژلان #ابر_کوچک_ماژلان #میدان_مغناطیسی #برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/ioPb4Q
در همین زمینه:
* ابرهای ماژلان تاکنون چندین بار با هم برخورد کرده‌اند (https://goo.gl/INzZrm)
* سرچشمه جریان ماژلانی یافته شد (https://goo.gl/068gyz)

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/MagellanicBridge.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«همنشینی انقلابی در بوداپست»
—------------------------—
https://goo.gl/kCBBNc
پیش از سر زدن آفتابِ ۲۱ ژوئن -روز انقلاب تابستانی- ناهید تابناک و هلال پیرِ ماه نمایش زیبایی از همیستانی (مقارنه) در کنار هم اجرا کردند که در این چشم‌انداز سحرگاهی در آسمان بوداپست مجارستان دیده می‌شود.

در پیش‌زمینه‌، رود دانوب را از "بودا" در ساحل باختری تا "پست" در ساحل خاوری می‌بینیم که گنبد ساختمان پارلمان مجارستان نیز در آن نمایان است.

ابرهای کم‌ارتفاع بر پس‌زمینه‌ی آسمان نیم‌روشن سپیده‌دم به حالت ضدنور و تیره در آمده‌اند. ولی بالاتر از افق، خورشید با پرتوی خود یک جلوه‌ی آسمانی دیگر را نیز در آن بامداد انقلابی پدید آورده -جلوه‌ی فصلی ابرهای شب‌تاب.

ابرهای شب‌تاب در عرض‌های بالا، به هنگام طلوع و غروب‌های تابستانی پدیدار می‌شوند و فرآیند شکل‌گیری آنها بدین‌گونه است: بخار آبی که به لایه‌ی سرد میانکره‌ی جو رانده شده، به گِرد ذرات ریزِ غباری که از دود شهاب‌ها (پسمانده‌های شهاب‌های فروپاشیده) یا خاکستر آتشفشان‌ها در آنجا به جا مانده چگالیده می‌شود و این ابرها را می‌سازد. [در این زمینه بیشتر بخوانید: * راز «ابرهای شب تاب» گشوده شد (https://goo.gl/BJcvd1)]

این ابرهای یخی از فرازای ۸۰ کیلومتری سطح زمین، جایی که بنا به تعریف "لبه‌ی فضا" خوانده می‌شود، در عمل نور خورشید را که خودش زیر افق است باز می‌تابانند.

#ابر_شب‌تاب #همیستانی #apod

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/ConjunctionNoctilucent.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«ابرهای سیاره سرخ را در حرکت ببینید»
—------------------------------------

* در برخی از رشته عکس‌های تازه‌ای که خودروی کنجکاوی ناسا گرفته، ابرهای نازک آغاز فصلِ سیاره‌ی #بهرام که همسان با ابرهای پَرسای زمین هستند را می‌بینیم که در آسمان این سیاره حرکت می‌کنند. ابرهای پرسا یا سیروس ابرهایی در فراز بالا هستند که از بلورهای یخ درست شده‌اند.

این عکس‌ها واضح‌ترین نماهایی هستند که #خودروی_کنجکاوی تاکنون از ابرهای بهرام گرفته. این خودرو پنج سال پیش در همین ماه، در جایی حدود ۵ درجه زیر استوای سیاره‌‌ی بهرام فرود آمد. حرکت ابرهای بهرام پیش از این هم توسط کنجکاوی و خودروهای دیگر به تصویر کشیده شده بود، از جمله توسط کاوشگر سطح‌نشین فینیکس (فونیکس) ناسا که ۹ سال پیش در شمالگان بهرام کار می‌کرد.

کاوشگران ماه گذشته دو دسته از ۸ عکس آسمان را با بهره از دوربین ناوبری کنجکاوی (ناوکم)، در صبح زود یکی از روزهای ماه گرفتند. برای یک دسته، کنجکاوی تقریبا یکراست دوربینش را رو به بالا تنظیم کرده بود و برای دسته‌ی دیگر، درست رو به افق جنوبی. جابجایی ابرها در هر دو دسته ثبت شده و دیدنشان پس از بهبود و پررنگ کردن تصویر آسان‌تر شده است. در همین روز و با همین دوربین، در ساعت‌های نیمروز ابری دیده نمی‌شود.

بهرام در مدار بیضی‌اش بسیار بیش از زمین از خورشید دور می‌شود. در چند سال گذشته‌ی بهرام، کمربندی از #ابر نزدیک استوای سیاره، و به هنگاهی که بهرام در دورترین نقطه‌ی مدارش بود پدیدار شده. عکس‌های تازه‌ی ابرها حدود ۲ ماه پیش از رسیدن بهرام به دورترین نقطه‌ی مدارش گرفته شده، به نسبت در آغاز این دور از پدیدار شدن کمربند ابری.

یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی، جان مورس از دانشگاه یورک در تورنتوی کانادا می‌گوید: «احتمال می‌رود این ابرها از بلورهای آب یخ‌زده‌ای ساخته شده باشند که به گِرد ذرات غبار، در جایی از جو که سرد است چگالیده شده‌اند. این راه راه‌ها زمانی پدید می‌آیند که بلورها پایین می‌افتند و در الگوهایی که به نام "پنجره‌ی ابر" شناخته می‌شود بخار می‌شوند. کنجکاوی روی بهرام ابزاری برای تعیین فرازای (ارتفاع) این ابرها ندارد ولی روی زمین، چنین ابرهایی در فرازاهای بلند ساخته می‌شوند.»

چاریسا کمبل از دانشگاه یورک با "میانگین" گرفتن از همه‌ی چارچوب‌های درون هر یک از این رشته عکس‌ها، و سپس کم کردن این میانگین از هر چارچوب، و بهبود تغییرات از هر چارچوب به چارچوب دیگر توانست این رشته عکس‌های بهبود یافته را پدید بیاورد. این ابرهای متحرک در یک رشته عکس خام هم دیده می‌شوند، هر چند به شکل محو.

* دو عکس دیکر را نیز می‌توانید در پست‌های بعدی ببینید.
https://goo.gl/qa8XWo
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/MarsClouds.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«آیا این حفره‌ای در دل فضاست؟»
—---------------------------—

این ستارگان کجا رفته‌اند؟

آنچه در این تصویر می‌بینید در بسیاری جاها به عنوان حفره‌ای بزرگ در ژرفای فضا معرفی شده ولی اخترشناسان می‌دانند که این لکه‌ی سیاه، در حقیقت چیزی بیش از یک #ابر_مولکولی تاریک نیست.

اینجا توده‌ی بسیار فشرده‌ای از غبار و گاز مولکولی دیده می‌شود که عملا تمام نور دیدنی (مریی) که از ستارگان پشتش تابیده را درمی‌آشامد (جذب می‌کند). همین محیط تاریک و ترسناک باعث شده درون ابرهای مولکولی تبدیل به برخی از سردترین و پرت‌افتاده‌ترین نقاط در سراسر کیهان شود.

یکی از چشمگیرترین نمونه‌ها از این سحابی‌های تاریک درآشامی، ابریست در #صورت_فلکی_مارافسای به نام "بارنارد ۶۸" که در همین تصویر آن را می‌بینید.

این که هیچ ستاره‌ای در میانه‌ی آن دیده نمی‌شود [در واقع ستاره‌ای میان ما و آن نیست-م] نشان می دهد که بارنارد ۶۸ نسبتا به ما نزدیک است، با فاصله‌ی برآوردی حدود ۵۰۰ سال نوری و پهنای "نیم" سال نوری.

هنوز به درستی نمی‌دانیم ابرهای مولکولی مانند بارنارد ۶۸ چگونه پدید می‌آیند، ولی این را می‌دانیم که خود این ابرها جایگاه‌های احتمالی برای شکل‌گیری ستارگان تازه‌اند. در حقیقت دریافته‌ایم که خود بارنارد ۶۸ احتمالا در فرآیند رُمبش و فشرده شدن به سر می‌برد و یک خوشه‌ی ستاره‌ای تازه دارد در دلش ساخته می‌شود.

در محدوده‌ی طول موج فروسرخ می‌توان درون آن را یکراست و بی‌واسطه تماشا کرد.
#aoid
https://goo.gl/T9tswz
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/Barnard68.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«زیر پای کهکشان»
—----------------

در این چشم‌انداز #تله‌فوتو، ابر ماژلانی بزرگ را بر فراز افق جنوبی می‌بینیم، ماهواره‌ی کهکشان راه شیری که پهنایی نزدیک به ۱۰ درجه، هم‌ارز ۲۰ قرص کامل ماه را در آسمان زمین می‌پوشاند.

این عکس در یکی از شب‌های ماه سپتامبر از جایی کنار رصدخانه‌ی لاس کامپاناس و زیر آسمان تاریک بیابان آتاکامای شیلی گرفته شده.

دوربین دیجیتال حِسمند عکاس، یک پرتوی گسترده و محو #هواتاب (شب‌فروغ) که با چشم نامسلح دیده نمی‌شد را هم ثبت کرده.

روشنایی‌هایی که در پیش‌زمینه، روی زمین دیده می‌شوند و درخشان به نظر می‌رسند، در واقع از چراغ‌های بسیار کم‌نورِ مهمانسراهای ویژه‌ی اخترشناسان و مهندسان رصدخانه می‌تابد.

کوه تخت و پهنی که در افق، زیر #ابر_ماژلانی_بزرگ دیده می‌شود ستیغ لاس کامپاناس است، جایگاه "تلسکوپ غول‌پیکر ماژلان" که در آینده ساخته خواهد شد.
#apod
https://goo.gl/7YtyyG
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/LMC.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«حباب‌ها و شاخک‌های رتیل»
—------------------------

#ابر_ماژلانی_بزرگ (ال‌ام‌سی) با فاصله‌ی تنها ۱۶۰ هزار سال نوری از ما، یکی از نزدیک‌ترین همدم‌های کهکشان راه شیریست. این ابر [در واقع کهکشان] جایگاه یکی از بزرگ‌ترین و پرانرژی‌ترین مناطق فعال #ستاره‌زایی است که تاکنون در گروه محلی شناخته شده: سحابی رتیل یا "۳۰ زرین‌ماهی".

در این تصویر که #تلسکوپ_فضایی_هابل ناسا گرفته، هم رشته‌های تار عنکبوتی از گاز و غبار که نام این منطقه از روی آنها گرفته شده را می‌بینیم، و هم دسته‌ای از "حباب‌ها" که به نام "سحابی کندو" (یا سحابی لانه زنبوری) شناخته می‌شوند (پایین، سمت چپ).

سحابی کندو به طور شانسی توسط ستاره‌شناسانی یافته شد که با "تلسکوپ فناوری نوین" (ان‌تی‌تی) در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا، سرگرم تصویربرداری از #ابرنواختر اس‌ان۱۹۸۷ای، نزدیک‌ترین ابرنواخترِ دیده شده به زمین در ۴۰۰ سال گذشته بودند. ساختار حباب‌گونه و شگفت‌انگیز این سحابی از زمان یافته شدن آن در دهه‌ی ۱۹۹۰ تاکنون، یرای اخترشناسان یک راز بوده. نظریه‌های گوناگونی برای توضیح ساختار یگانه‌ی پیشنهاد شده که برخی آنها نسبت به دیگران بسیار شگفت‌انگیز بوده‌اند.

در سال ۲۰۱۰، گروهی از اخترشناسان این سحابی را بررسی کردند و با بهره از روش‌ها و مدل‌سازی‌های پیشرفته، به این نتیجه رسیدند که به احتمال بسیار، نمای ویژه‌ی این سحابی دستاورد تاثیر ترکیبی دو ابرنواختر است- یک انفجار تازه‌تر، پوسته‌ی رو به گسترشی که در یک انفجار کهن‌تر پدید آمده بود را شکافت. گمان می‌رود اکنون زاویه‌ی دید ما باعث شده این پوسته‌های دایره‌ای چنین نمای خیره‌کننده‌ی داشته باشند- احتمالا اگر از زاویه‌ی دیگری آنها را ببینیم ساختار آن را لانه زنبوری نخواهیم دید.
https://goo.gl/MtzEvJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/LMC.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«قلمروی آتشین یک رتیل»
—----------------------

سحابی رتیل با پهنای بیش از ۱۰۰۰ سال نوری، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی غول‌پیکر و در واقع بزرگ‌ترین و خشن‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی در سرتاسر گروه محلی کهکشان‌هاست که با فاصله‌ی حدود ۱۸۰ هزار سال نوری از زمین، در کهکشان ماهواره‌ی راه شیری، #ابر_ماژلانی_بزرگ (LMC) جای دارد.

در اینجا این عنکبوت کیهانی را می‌بینیم که سرتاسر چارچوب این چشم‌انداز تماشایی را پوشانده. این تصویر از همگذاری داده‌های باندباریک درست شده و پرتوهای تابیده از اتم‌های یونیده‌ی هیدروژن و اکسیژن را نشان می‌دهد.

درون سحابی رتیل (ان‌جی‌سی۲۰۷۰) خوشه‌ی جوانی از ستارگان بزرگ به نام آر۱۳۶ جای دارد که با پرتوهای پرانرژی، بادهای ستاره‌ای، و شوک‌های ابرنواختری تارهای این عنکبوت را برافروخته و آن را به یک سحابی گسیلشی درخشان تبدیل کرده.

پیرامون این رتیل هم مناطق #ستاره‌زایی دیگری هم وجود دارد که در هر یک، خوشه‌های ستارگان جوان با افروزه‌ها و ابرهایی که خودشان به شکل حباب در آورده‌اند را می‌توان دید. در واقع در سمت راست مرکز این تصویر، جایگاه نزدیک‌ترین ابرنواختر روزگار نوین، یعنی اس‌ان ۱۹۸۷ای را هم می‌توانیم ببینیم.

این میدان دید پُرمایه حدود ۱ درجه از آسمان، هم ارز ۲ فرص کامل ماه را در صورت فلکی جنوبی "زرین ماهی" می پوشاند. اگر این سحابی به اندازه‌ی سحابی شکارچی (جبار) -نزدیک‌ترین پرورشگاه ستاره ای به زمین با فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری- از ما فاصله داشت، پهنه‌ای بیش از ۳۰ درجه (۶۰ برابر قرص کامل ماه) و در واقع نیمی از آسمان سیاره‌ی زمین را می پوشاند.

#صورت_فلکی_زرین‌ماهی #apod
https://goo.gl/wJA7XJ
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/spider.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«گرد و غبارهای بره آسمانی»
—-------------------------

ساختارهای گرد و غباری که اینجا می‌بینید بیش از ۸ درجه را در آسمان نیمکره‌ی شمالی می‌پوشانند.

این میدان دید موزاییکی بخشی از آسمان در باختر خوشه‌ی ستاره‌ای آشنای پروین، در راستای صورت فلکی برجگاهیِ بره (به عربی: حمل) و صفحه‌ی کهکشان راه شیری را در بر دارد.

سمت راست این تصویر که با نوردهی بلند گرفته شده، "اپسیلون بره" را می‌بینیم، ستاره‌ای آبی‌فام در فاصله‌ی حدود ۳۳۰ سال نوری زمین که با چشم نامسلح هم دیده می‌شود.

از چپ به راست تصویر، سحابی‌های غبارآلود ال‌بی‌ان۷۶۲، ال‌بی‌ان۷۵۳، و ال‌بی‌ان۷۴۳ را می‌بینیم که نور ستارگان منطقه را بازتابانده‌اند ولی احتمال می‌رود فاصله‌شان از ما حدود ۱۰۰۰ سال نوری باشد. پهنای این چشم‌انداز در این فاصله‌ی برآوردی بیش از ۱۴۰ سال نوریست.

این ابرها در لبه‌ی یک #ابر_مولکولی بزرگ جای دارد و به احتمال بسیار در دل تاریکشان ستارگان نوزاد و اجرام ستاره‌ای جوان (پیش‌ستاره) را پنهان کرده‌اند که چشم تلسکوپ‌های نوری از دیدنشان ناتوان است. این پیش‌ستاره‌ها دارند در هسته‌های چگالی در دل این ابر مولکولی زیر گرانش خود می‌رمبند و فشرده می‌شوند.

#apod #صورت_فلکی_بره
https://goo.gl/yievn5
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/AriesStardust.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«سر و گردن یک اسب سیاه»
—-------------------------

سحابی کله اسبی یکی از نمادگونه‌ترین و آشناترین سحابی‌های آسمان، و بخشی از یک #ابر_مولکولی بزرگ و تاریک در #صورت_فلکی_شکارچی (جبار) است. شکل نامعمولی این سحابی که به نام برنارد ۳۳ هم خوانده می‌شود، نخستین بار در یکی از صفحه‌های عکاسی اواخر سده‌ی ۱۹ میلادی شناسایی شد.

تابش سرخ‌فام این چشم‌انداز از گاز هیدروژنی سرچشمه گرفته که به طور عمده پشت سحابی‌ست و از پرتوی ستاره‌ی درخشان سیگما شکارچی که در آن نزدیکیست یونیده شده. تاریکی خود سر اسب هم بیشتر به خاطر گرد و غبار انبوه و فشرده‌ی درونش است [که جلوی تابش توده‌ی هیدروژن پشتش را گرفته و خود حالت ضدنور یا سایه‌نما پیدا کرده]، گرچه بخش پایینی گردن اسب هم خودش بر سمت چپ سایه‌ای انداخته.

جریان‌هایی از گاز دارند از سحابی جدا شده و توسط یک میدان مغناطیسی نیرومند فروکشیده می‌شوند. نقطه‌های روشن در پایه‌ی این سر اسب ستارگان جوانی هستند که هنوز دارند روند شکل‌گیری را می‌گذرانند. نور سحابی کله‌اسبی حدود ۱۵۰۰ سال زمان می‌برد تا به چشم ما برسد.

این تصویر از پشت تلسکوپ بزرگ ۳.۶ متری کانادا-فرانسه-هاوایی در هاوایی آمریکا گرفته شده.
#apod
https://goo.gl/rrVyTk
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/12/ap171227.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies

«پشته‌های سرخ در ابر بزرگ ماژلان»
—----------------------------------

در این تصویر موزاییکی تلسکوپی ژرف و پرجزییات، یکی از چشم‌اندازهای دلفریب آسمان نیمکره‌ی جنوبی را می‌بینیم- ابر ماژلانی بزرگ (ال‌ام‌سی). داده‌های تصویری این عکس با بهره از فیلترهای باریک‌باند و پهن‌باند به دست آمده و چیزی نزدیک به ۵ درجه از آسمان، هم‌ارز ۱۰ قرص کامل ماه را می‌پوشاند.

فیلترهای باریک‌باند تنها نوری که از اتم‌های هیدروژن و اکسیژن گسیلیده شده را از خود گذرانده‌اند. این اتم‌ها که از تابش پرانرژی نور ستارگان یونیده شده‌اند، با بازپس‌گیری الکترونِ از دست رفته و رفتن به تراز انرژی پایین‌تر، نوری که ویژه‌ی خودشان است را می‌گسیلند. در نتیجه در این تصویر ال‌ام‌سی به نظر می‌رسد با ابرهایی از گازهای یونیده‌ی خودش که ستارگان بزرگ و جوان را در بر گرفته‌اند پوشیده شده.

این ابرهای برافروخته از بادهای ستاره‌ای نیرومند و پرتوهای فرابنفش تراشیده و برانگیخته شده‌اند و بیش از همه طیف هیدروژن یونیده را می‌گسیلند و از همین رو به نام به نام مناطق اچ ۲ (H II) شناخته می‌شوند.

در نتیجه این عکس که با بهره از چنین فیلتری گرفته شده و برای نمایان کردن این طیف‌ها، به رنگ‌های نمایشی رنگ‌آمیزی شده، LMC را پر از ابرهای صدف-مانندی از گاز یونیده نشان می‌دهد که هر یک ستارگان جوان و بزرگی را در میان گرفته‌اند.

این ابرهای برافروخته که در اثر وزش بادهای نیرومند و تابش‌های فرابنفش ستارگانِ درونشان روشن شده‌اند، بیش از همه طیف هیدروژن یونیده را می‌گسیلند و به نام مناطق H II (اچ ۲) نشاخته می‌شوند.

سحابی غول‌پیکر رتیل که خود از چندین منطقه‌ی اچ۲ی روی هم افتاده تشکیل شده، یک منطقه‌ی بزرگ‌ ستاره‌زایی و در سمت چپ مرکز دیده می‌شود.

#ابر_ماژلانی_بزرگ یکی از ماهواره‌های کهکشان راه شیری است. پهنای این کهکشان به ۱۵۰۰۰ سال نوری می‌رسد و با فاصله‌ی ۱۶۰ هزار سال نوری از زمین، در راستای #صورت_فلکی_زرین‌ماهی دیده می‌شود.
#apod
https://goo.gl/1gu83y
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180119.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«نمایش دیدنی یک موشک در آسمان ژاپن»
—----------------------------------------

در روز ۱۸ ژانویه، سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن (JAXA) یک موشک کوچک را از مرکز فضایی اوچینوئورا به فضا پرتاب کرد. این پرتاب، نمایشی دیدنی به راه انداخت. کاگایا، عکاس و هنرمند ژاپنی عکس‌هایی زیبا از گازهای بیرون زده از اگزوز موشک که در آسمان پرستاره‌ی سپیده‌دم بر فراز اقیانوس آرام می‌درخشیدند گرفت.

کاگایا که این پرتاب را از جزیره‌ی اوکیناوا تماشا می‌کرد، آن را با دوربین سونی α7RIII خود به تصویر کشید و همچنین، فیلمی بسیار دیدنی هم از آن گرفت که می‌توانید در ادامه ببینید.

این یک موشک "اپسیلون" بود، موشک به نسبت کوچکی که برای پرتاب ماهواره‌های علمی با هزینه‌ی درصدی از موشک‌های بزرگ پیشین ساخته شده. این موشک اپسیلون تازه، ماهواره‌ی اسنارو-۲ (ASNARO-2) را راهی مدار زمین کرد. اسنارو-۲ که با نیروی خورشیدی کار می‌کند، یک آنتن X-باند بزرگ با خود دارد و یک رادار دهانه ترکیبی (سار) است که می‌تواند عکس‌هایی با واگشود (وضوح) ۱ متر از سطح زمین بگیرد.

کمی پس از پرتاب موشک، با شکل‌گیری بلورهای یخ در رد به جا مانده از موشک و تابش آفتاب که زیر افق بود بر آنها، توده‌ای از ابرهای شب‌تاب در آسمان بر فراز پهنه‌ی گسترده‌ای از باختر ژاپن پدید آمد.

این ابرها به طور معمول در مناطق قطبی پدید می‌آیند و دیدنشان در عرض‌های پایین‌تری مانند ژاپن نادر است. در مناطق قطبی، بخار آبی که به لایه‌ی سرد میان‌سپهر (مزوسفر) جو رانده شده، به گِرد ذرات ریزِ غباری که از دود شهاب‌ها (پسمانده‌های شهاب‌های فروپاشیده) یا خاکستر آتشفشان‌ها در آنجا به جا مانده چگالیده می‌شود و این ابرها را می‌سازد. در آسمان ژاپن، مواد موردنیاز این پدیده را JAXA فراهم آورد: بخار آب موجود در پسدَمه‌ی موشک به گرد ذرات هواپخشِ به جا مانده از سوخت جامد #موشک چگالیده شده و این ابرها را پدید آوردند.

ابرهای شب‌تاب -چه طبیعی و چه مصنوعی- بسیار مورد توجه دانشمندانند زیرا چیزهایی را درباره‌ی ارتباط‌های دوربرد آب و هوا و دگرگونی‌های اقلیمی در جو زمین آشکار می‌کنند.

#ابر_شب‌تاب
https://goo.gl/743LAs
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/Epsilon.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«نماد سرخ والنتاین در آسمان»
—------------------------—

آیا ممکن است یک ابر عاشق یک کوه شود؟

شاید نه، ولی در روز والنتاینی مانند امروز، دلدادگان می‌توانند نمادهای قلب-مانند را در هر جایی ببینند، حتی اگر واقعا چنین نمادی در کار نباشد.

قلبی که اینجا می‌بینید و یک پدیده‌ی پارادولیای گذرا ایجاد کرده، در حقیقت یک ابر عدسیگون است که در بامداد یکی از روزهای ژوییه‌ی سال ۲۰۱۵ بر فراز پارک ملی کوه کوک در نیوزیلند دیده شد.
[پاریدولیا پدیده‌ای روان‌شناختی است که در آن، فرد نشانه‌ها یا صداهایی که می‌بیند یا می‌شنود را حتی اگر معنایی هم نداشته باشند به صورت چیزهای معنادار درک و تفسیر می‌کند.]

ویدیوی دور تندی که به همراه این عکس گرفته شده نشان می‌دهد که این #ابر تقریبا ایستا و ثابت بود ولی کم کم بادهای پیرامونش همچنان که آن را می‌لرزاندند، جابجایش کردند [به ویژه از ثانیه‌ی ۳۳ به بعد را ببینید- م].

سرخی رنگ ابر به این دلیل است که خورشید داشته از پشت افق سمت راست طلوع می‌کرده و از دید بیننده‌ی این سو، ابرها به رنگ سرخ در آمده‌اند.

ابرهای عدسیگون (یا عدسی‌وار) پدیده‌هایی کمابیش کمیابند ولی می‌توانند در هوایی که از روی نوک یک کوه می‌گذرد شکل بگیرند. با سرد شدن هوایی که از کوه بالا می رود، و گذشتن آن از نقطه‌ی شبنم، بخار آبی که در هواست و با آن جابجا می‌شود چگالیده شده و قطره‌های آب می‌سازد [تشکیل ابر]. و این گاهی می‌تواند به پیدایش گیژاوها یا Eddyهای عمودی بیانجامد که به جای یک ابر معمولی، یک ابر عدسیگون پدید آورند.

این دورنمای شگفت‌انگیز چنان تصویربردار را افسون کرده بود که نتوانست به موقع به صبحانه‌اش برسد!!

ویدیویی که گفتیم را می‌توانید در وبلاگ و یا در کانال تلگرام ببینید.

#روز_والنتاین #apod
https://goo.gl/okKbo9
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/02/blog-post_17.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«نعلبکی رنگین‌کمانی در آسمان برزیل!»
—---------------------------------—

چند روز پیش اهالی برازیلیا در کشور برزیل هنگام غروب آفتاب بیننده‌ی نمایشی بزرگ و زیبا در آسمان بودند- ابرهایی هفت‌رنگ در آسمان پدیدار شدند و با هم یک "نعلبکی" غول‌پیکر را ساختند.

اینها ابرهای کلاهکی (پیلیوس) بودند. در بعد از ظهرهای گرم تابستان، ابرهای کومه‌ای (کومولوس) بالا می‌روند و لایه‌های هوای نمدار بالایشان را به فراز بالاتر می‌رانند. این لایه‌ها در آنجا سرد و چگالیده می‌شوند و کلاهک‌هایی از #ابر می‌سازند- به زبان لاتین: pileus.

از آنجایی که ابرهای کلاهکی بسیار سریع پدید می‌آیند، ریزقطره‌های آب‌ درونشان همگی به یک اندازه می‌شوند، و این شرایطی مناسب برای پدیده‌ی رنگین‌تابی فراهم می‌کند. ریزقطره‌های یکدست نور خورشیدی که از درونشان می‌گذرد را می‌پراکنند (پراش نور) و از آن آرایه‌ای از رنگ‌های ملایم می‌سازند.

پیکره‌ی نعلبکی-مانند این ابرهای کلاهکی به دلیل وزش لایه‌ای از باد در بالای ابر کومه‌ای است که موج‌هایی غول‌پیکر در این ابرهای رنگارنگ انداخته.

به گفته‌ی لئو کالداس که این عکس را از این ابرها گرفت، اینها نمایشی عالی برای پایان دادن به روز بودند.
https://goo.gl/G8ykja
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/pileus-cloud.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«نورافشانی ستارگان جوان در ابر ماژلان»
—-------------------------------------

نزدیک لبه‌های ابر ماژلانی کوچک (یک کهکشان ماهواره‌ای به فاصله‌ی حدود ۲۰۰ هزار سال نوری زمین)، خوشه‌ی ستاره‌ای جوان و ۵ میلیون ساله‌ای به نام ان‌جی‌سی ۶۰۲ جای دارد.

تصویر خیره کننده‌ای که اینجا می‌بینید به کمک تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و با داده‌های پرتو X از تلسکوپ چاندرا، و فروسرخ از تلسکوپ اسپیتزر نیز آرایش شده. در این چشم‌انداز می‌توانید خوشه‌ی ان‌جی‌سی ۶۰۲ را ببینید که هنوز توسط ابر زاینده‌اش در بر گرفته شده.

پشته‌ها و رگه‌های خیال‌انگیز و توده‌های به پس رانده شده‌ی گاز و غبار نشانه‌ی نیرومندی از اینند که پرتوهای پرانرژی و امواجِ ضربه‌ای از سوی ستارگان پرجرم ان‌جی‌سی ۶۰۲، ماده‌ی غباری را پس زده و فشرده و در نتیجه همچنان که این توده‌ها در اثر پرتوهای ستارگان از مرکز خوشه دور می‌شوند، یک فرآیند #ستاره‌زایی دیگر هم در دلشان به راه افتاده.

گستردگی این تصویر باکیفیت در فاصله‌ی برآورد شده‌ی ابر ماژلانی کوچک حدود ۲۰۰ سال نوریست، ولی در پس‌زمینه‌ی همین چشم‌انداز واضح و چندرنگ، شمار فریبنده‌ای از کهکشان‌های گوناگون را هم می‌توان دید. این کهکشان‌های پس‌زمینه در فراسوی ان‌جی‌سی ۶۰۲ جای گرفته و صدها میلیون سال نوری یا بیشتر از آن فاصله دارند.

#ابر_ماژلانی #خوشه_باز #apod
https://goo.gl/jBXz4q
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/ap180324.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

https://goo.gl/fVKJnh

عکس بسیار زیبا و باکیفیتی که #تلسکوپ_فضایی_هابل در سال ۲۰۰۵ از ستارگان نوزاد در سحابی ان‌جی‌سی ۳۴۶ در #ابر_ماژلانی_کوچک گرفته بود.
این ستارگان که از فرآیند رُمبش گرانشی ابرهای گازی این سحابی پدید آمده‌اند هنوز به اندازه‌ی کافی فشرده نشده‌اند که بتوانند کوره‌ی هیدروژن‌سوزی در دلشان را برای به راه انداختن #همجوشی_هسته‌ای روشن کنند.
کوچک‌ترینِ این ستارگان تنها نصف خورشید ما جرم دارند.

#خوشه_باز #رمبش_گرانشی #SMC #ستاره‌زایی

@onestar_in_sevenskies

«وقتی ستارگان برای کهکشان خود یک "اثر انگشت" می‌سازند!»
—------------------------------------------

این یک عکس مات نیست. این تصویریست که چرخشِ بزرگ‌ترین ماهواره‌ی کهکشان راه شیری، ابر ماژلانی بزرگ (ال‌ام‌سی) را با جزییاتی روشن نشان می‌دهد.

چرخش ال‌ام‌سی که نخستین بار توسط هابل شناسایی شده بود، در اینجا با بهره از داده‌های بسیار خوبِ ماهواره‌ی خورشید-گردِ گایا (Gaia) به نمایش در آمده.

گایا جایگاه ستارگان را با چنان دقتی می‌سنجد که با بررسی داده‌های آن می‌توان اندک حرکت‌های خاص ستارگان [نرخ تغییر جایگاه زاویه‌ای آنها در گذر زمان از دید مرکز جرم سامانه‌ی ستاره‌ای] را آشکار کرد، چیزی که پیش از این دیده نمی‌شد.

در این تصویر رد میلیون‌ها ستاره‌ی ابر ماژلانی بزرگ به گونه‌ای دقیق نشان داده شده.

با بررسی این تصویر همچنین می‌توانیم مرکز این چرخش ساعتگرد را هم ببینیم: نزدیک بالای میله‌ی مرکزی ابر ماژلانی بزرگ.

#ابر_ماژلانی_بزرگ که در آسمان نیمکره‌ی جنوبی می‌درخشد، زمانی یک کهکشان مارپیچی کوچک بوده که اکنون در پی برهم‌کنش‌ با کهکشان بزرگ راه شیری و نیز همسایه‌ی کوچکش، ابر ماژلانی کوچک (اس ام‌سی)، پیکرش به هم ریخته است.
#apod
https://goo.gl/2gpHZT
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180516.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«دو جلوه زیبا و کمیاب در آسمان کانادا»
------------------------------------

این عکس در غروب ۱۷ ژوئن، یکی از روزهای نزدیک به انقلاب تابستانی، از بشا، در آلبرتای کانادا گرفته شده و بازتاب آسمانی زیبا را در آب‌های آرام یک دریاچه نشان می‌دهد.

درست بالای افق، ابرهای روشن شب‌تاب را می‌بینیم که در آسمان تاریک می‌درخشند.
ابرهای یخی شب‌تاب در فرازای ۸۰ کیلومتری سطح زمین، جایی که بنا به تعریف، لبه‌ی فضا خوانده می شود جای دارند و به دلیل همین بلندی، می‌توانند نور خورشید را بازبتابانند هر چند که از دیدگاه سطح زمین، خورشید کاملا زیر افق است.

این جلوه‌های ترانَما (شفاف) که اغلب در عرض‌های جغرافیایی بالا و در ماه‌های تابستان پدیدار می‌شوند، به نام ابرهای میان‌سپهری قطبی (polar mesospheric) هم شناخته می شوند و در اثر چاگالش یخ پیرامون ذرات پسماندهای شهاب‌ها یا خاکسترهای آتشفشانی پدید می‌آیند.

در این تصویر شفق‌های قطبی که پیامد فعالیت خورشید هستند نیز آسمان را روشن کرده‌اند. این جلوه‌های دوست‌داشتنی هم مانند ابرهای شب‌تاب در فراز بسیار بالا، نزدیک لبه‌ی فضا و در عرض‌های بالا پدید می‌آیند.
#apod #ابر_شب‌تاب #شفق_قطبی

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180621.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«ابرهای شوریده در آسمان نیوزیلند»
---------------------------------

اینها دیگر چگونه ابرهایی هستند؟

این ساختارهای جَوی شگفت‌انگیز با آن که دلیل پیدایششان هنوز ناشناخته است، و با آن که ممکن است نمایی شوم و هراس‌انگیز داشته باشند، ولی به نظر نمی‌رسد پیشاهنگ فاجعه‌های آب و هوایی باشند.

این ابرها که همین سال گذشته به طور رسمی به عنوان یک گونه‌ی ویژه‌ی #ابر با نام ابرهای شوریده (اسپریتاس، Asperitas) شناخته شده‌اند پدیده‌هایی کمیاب و نامعمول با نمایی خیره‌کننده‌اند که نسبت به دیگر ابرها کم بررسی شده‌اند.

اگرچه بخش زیرینِ بیشتر ابرهای کم‌ارتفاع، تخت و هموار است، ولی ساختار زیرین ابرهای شوریده به گونه‌ی چشمگیری عمودی است. از همین رو به گمان کارشناسان، ابرهای شوریده می‌توانند از خویشاوندان ابرهای عدسگون که نزدیک کوه‌ها پدید می‌آیند و یا ابرهای پستانکی (ماماتوس) که با توفان‌های تندری همراهند باشند؛ و یا شاید هم نسبتی با گرم‌باد (باد فون) داشته باشند -گرم‌باد گونه‌ای باد خشک است که از بالای کوه‌ها به پایین می‌وزد. یک چنین بادی با نام کمان کانتربری (Canterbury arch) به طور معمول رو به ساحل خاوری جزیره‌ی جنوبی نیوزیلند می‌وزد.

این تصویر هم که در سال ۲۰۰۵ از آسمان شهر هنمر اسپرینگز در کنتربری نیوزیلند گرفته شده جزییاتی بسیار خوب از این ابرهای موجدار را نشان می‌دهد، تا اندازه‌ای به این دلیل که نور خورشید از پهلو بر آنها افتاده.

#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/ap180819.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«ابرهای ماژلانی در گذشته سه تا بوده‌اند»
--------------------------------------

* به باور اخترشناسان، دو تا از نزدیک‌ترین همسایه‌های کهکشان راه شیری راه شیری (ابرهای کوچک و بزرگ ماژلانی) احتمالا زمانی یک همدم سومی هم داشته‌اند.

بر پایه‌ی پژوهشی تازه، ابر ماژلانی بزرگ ۳ تا ۵ میلیارد سال پیش یک کهکشان "درخشان" را بلعیده بوده.

بنجامین آرمسترانگ از مرکز بین المللی پژوهش‌های رادیواخترشناسی (ICRAR) و دانشگاه استرالیای باختری می‌گوید بیشتر ستارگان در ابر ماژلانی بزرگ چرخشی ساعتگرد دور مرکز کهکشان دارند. ولی برخی از ستارگانش به گونه‌ای نامعمول در جهت پادساعتگرد می‌چرخند.

آرمسترانگ که نویسنده‌ی اصلی این پژوهش است می‌گوید: «در آغاز گمان می‌رفت این ستارگان از همدمش، ابر ماژلانی کوچک آمده‌اند [۱].»«[ولی] پنداشت ما این بود که احتمالا این ستارگان دستاورد ادغام با کهکشانی دیگر در گذشته‌اند.»

آرمسترانگ برای بررسی این موضوع یک شبیه‌سازی رایانه‌ای برای ادغام کهکشان‌ها انجام داد. وی می‌گوید: «چیزی که پی بردیم اینست که در چنین رویداد ادغامی، چرخش‌های وارونه پس از ادغام بسیار رخ می‌دهد.»«این با چیزی که در ادغام‌های کهکشانی واقعی می‌بینیم سازگاری دارد.»

ابرهای ماژلانی با چشم نامسلح در آسمان نیمکره‌ی جنوبی دیده می‌شوند. ابر ماژلانی بزرگ حدود ۱۶۰ هزار سال نوری و ابر ماژلانی کوچک حدود ۲۰۰ هزار سال نوری از ما فاصله دارند.

به گفته‌ی آرمسترانگ، این کشف می‌تواند به یافتن پاسخ یک پرسش دیگر که سال‌هاست ذهن _خترشناسان را درگیر کرده هم کمک کند- این که چرا ستارگان #ابر_ماژلانی_بزرگ به طور کلی یا بسیار جوانند یا بسیار پیر؟

وی می‌گوید: «در کهکشان‌ها اجرام بزرگی به نام خوشه‌های ستاره‌ای هست. این خوشه‌ها دربردارنده‌ی شمار بسیار بسیار زیادی ستاره‌اند که همگی همسن‌اند در محیطی یکسان به دنیا آمده‌اند.»«... در ابر ماژلانی بزرگ هم خوشه‌های بسیار پیر دیده می‌شود و هم خوشه‌های بسیار جوان- ولی سن میانگین نمی‌بینیم.»

به گفته‌ی آرمسترانگ این چیزیست که به نام مساله‌ی "شکاف سنی" شناخته می‌شود: «چنانچه می‌بینیم در ابر ماژلانی بزرگ، ستاره‌زایی دوباره آغاز شده بوده، که می‌تواند نشانگر یک ادغام کهکشانی بوده باشد.»

آرمسترانگ می‌گوید این یافته می‌تواند به توضیح این هم کمک کند که چرا به نظر می‌رسد ابر ماژلانی بزرگ قرص ضخیمی دارد. او می‌گوید: «پژوهش ما هنوز بسیار مقدماتی است ولی نشان می‌دهد که این گونه فرآیندها می‌توانند دلیل کلفت‌تر شدن قرص کهکشان در گذشته باشند.»

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در شماره‌ی ۱۸ سپتامبر ماهنامه‌ی انجمن سلطنتی اخترشناسی انتشار یافته است.

#برخورد_کهکشانی
--------------------------------------------
یادداشت:
۱] درباره‌ی این نظریه خوانده بودید: * ابر بزرگ ماژلان یک دزد ستاره است!

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/LMC.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«با "گابلین" آشنا شوید، هم‌خانواده تازه و دوردستمان»
-------------------------------------------------

* اخترشناسان در دوردست‌های سامانه‌ی خورشیدی جرمی تازه به نام "گابلین" را یافته‌اند که می‌تواند در یافتن سیاره‌ی فرضی ۹ یا سیاره‌ی X به ما کمک کند.

این جرم با نام رسمی "۲۰۱۵ تی‌جی۳۸۷" در بخش درونی #ابر_اورت، منطقه‌ای در آن سوی کمربند کویپر جای دارد. تا به امروز تنها دو جرم دیگر در این منطقه شناسایی شده بود: سیاره‌ی کوتوله‌ی سدنا و جرم کمتر شناخته شده‌ی "۲۰۱۲ وی‌پی۱۱۳".

گابلین به اندازه‌ای از خورشید دور است که فاصله‌اش از آن هرگز از ۶۵ یکای نجومی (au)، یعنی تقریبا دو برابر نزدیک‌ترین فاصله‌ی پلوتو از خورشید، کمتر نمی‌شود، ولی همین فاصله هم در برابر دورترین فاصله‌اش از خورشید، نزدیک به نظر می‌آید.

مدار گابلین بسیار کشیده است و در دورترین نقطه‌ی مدارش به فاصله‌ی باورنکردنی ۲۳۰۰ یکای نجومی از خورشید می‌رسد، بسیار دورتر از دو همسایه‌ی دیگرش در ابر اورت درونی. گفتنی‌ست یک سال این جرم، یعنی یک دور مدارش به گرد خورشید برابر با ۴۰ هزار سال است.

کشف این جرم در ۲ اکتبر توسط مرکز بررسی ریزسیاره‌های انجمن جهانی اخترشناسی به طور رسمی اعلام شد

اسکات شپرد از بنیاد علوم کارنگی و همکارانش گابلین را در اکتبر ۲۰۱۵، با بررسی عکس‌های گرفته شده توسط تلسکوپ ۸.۲ متری سوبارو در هاوایی شناسایی کردند. [گرچه در اکتبر ۲۰۱۵ یافته شده بود، ولی به دلیل مدار بسیار کشیده و جابجایی کندش، تایید رسمی آن و مدارش سه سال زمان برد-م]

گابلین در آن زمان حدود ۸۰ یکای نجومی از خورشید فاصله داشت. این دانشمندان از آن هنگام تاکنون به کمک تلسکوپ‌های دیگر مسیر این جرم را دنبال کرده و مدارش را با دقت بیشتری تعیین کردند. به برآورد آنها، پهنای گابلین حدود ۳۰۰ کیلومتر است، تقریبا هم‌اندازه‌ی هایپریون، ماه سیاره‌ی کیوان.

دانشمندان با برون‌یابیِ سه جرمی که اکنون در ابر اورت درونی شناخته شده، برآورد می‌کنند که این منطقه‌ی تقریبا ناشناخته‌ی فضا می‌تواند حدود ۲ میلیون جرم بزرگ‌تر از ۴۰ کیلومتر را در خود داشته باشد. بنابراین جرم این گروه را می‌توان با کمربند کویپر برابر دانست.

این اجرام درون ابر اورت درونی، به همراه خرده‌ریزهای دیگر در فاصله‌ی بسیار دورتر از مدار نپتون، به اندازه‌ای دوردستند که از مزاحمت گرانشی سیاره‌های شناخته شده‌ی سامانه‌ی خورشیدی در امانند. این ویژگی باعث شده این اجرام ابزار کاوشی بی‌مانندی برای بررسی نیروهای ناشناخته در حومه‌های سامانه‌ی خورشید باشند. برای نمونه، مدارهای هم‌تراز [؟] آنها نشان می‌دهد که یک سیاره‌ی شماره ۹، به جرم چند برابر زمین در آنها پنهان شده. اگرچه گابلین وجود سیاره‌ی ۹ (سیاره‌ی X) را رد یا تایید نمی‌کند، ولی شبیه‌سازی‌های این دانشمندان نشان می‌دهد که مدار آن دستکم سازگار با حضور یک سیاره است.

🔴 توضیح عکس: دو عکس با فاصله‌ی زمانی ۳ ساعته که در ۱۳ اکتبر ۲۰۱۵ با تلسکوپ سوبارو گرفته شدند و گابلین با جابجایی در این بازه، وجود خود را در آنجا آشکار کرد

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/Goblin.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky