«ساختاری که گویا از خشکیدن و ترک خوردن گل و لای در بهرام به جا مانده
—---------------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/KJEdDC
این عکس را #خودروی_کنجکاوی ناسا از یک ورقه‌ی سنگی در سیارهی #بهرام (مریخ) گرفته که با شبکه‌ای از تَرک‌ها پوشیده شده. احتمال می‌رود این سنگ که "Old Soaker" نام دارد، از خشکیدن یک لایه‌ی گِل در بیش از ۳ میلیارد سال پیش به جا مانده باشد. پهنای این چارچوب از چپ به راست ۱.۲ متر است و از پیوند سه عکس درست شده که کنجکاوی با دوربین لنز دستی خود (ماهلی، MAHLI) گرفته.
ترک‌های گِلی می‌توانند نشانه‌ی وجود دوره‌های خشکسالی باشد که میان دوره‌های تَرسالی رخ می‌دادند؛ دوره‌های ترسالی مانع از خشکیدن دریاچه‌ی این منطقه می‌شدند. کنجکاوی در لایه‌های سنگی زیر Old Soaker که کهن‌تر از آن هستند، و همچنین در گِلسنگهای جوان‌ترِ بالای آن، شواهدی از دریاچه‌های باستانی یافته.
ماهلی این عکس‌ها را در روز ۳۱ دسامبر ۲۰۱۶، برابر با ۱۵۶۶مین روزِ بهرامی (سول) از آغاز به کار کنجکاوی، و از فاصله‌ی حدود حدود ۹۰ سانتیمتری سنگ گرفته. این عکس‌ها بخشی از یک برنامه برای ارزیابی وجود شواهد گل خشکیده در Old Soaker بودند. این سنگ در یک برونزَد از #گلسنگ #سازند_موری (Murray formation) در پایه‌ی کوه شارپ، ستیغ مرکزی دهانهی گیل جای دارد، جایی که کنجکاوی سال ۲۰۱۲ در آن فرود آمد.
روی این ورقه‌ی سنگی شبکه‌ای از چندضلعی‌های پنج‌گوش و شش‌گوش به پهنای ۱ تا ۲ سانتیمتر به چشم می‌خورد. این با الگویی که به طور معمول در پی خشک شدن یک لایه‌ی نازک گل و لای پدید می‌آید سازگار است. برخی از لبه‌های این چندضلعی‌ها به شکل برجسته و از موادی هم‌رنگ با سنگِ پیرامون هستند. این می‌تواند دستاورد فرآیندی باشد که در سه گام، و پس از ترکخوردگیها در اثر خشکیدن گل و لای رخ می‌دهد: ته‌نشست‌های بادزَده در شکاف ترکخوردگیها انباشته میشوند. سپس این ته‌نشست‌ها و گل خشکیده زیر فشار چندین لایه سنگ جوان‌تر که رویشان انباشته می‌شود به سنگ تبدیل می‌گردند. در پایان، لایه‌های سنگ رویی توسط باد فرسایش می‌یابد و لایه‌ی گل ترک خورده نمایان می‌شود، ولی موادی که شکافها را پر کرده‌اند نسبت به خود گل و لای در برابر فرسایش پایداری بیشتری می‌کنند و در نتیجه ترک‌های گذشته به شکل برجستگی به جا می‌مانند.
گفتنی است برخی از این شکافها (که اکنون پشته‌های برجسته‌ای شده‌اند) موادی بسیار روشن‌تر از رگه‌های دیگر و سنگ پیرامون را در بر دارند. اینها رگه‌های کانی هستند. کنجکاوی تاکنون چنین رگه‌های روشنی از سولفات کلسیم را در بسیاری از لایه‌های سنگی که بررسی کرده یافته. این رگه‌ها از نفوذ آب‌های کانی‌دار زیرزمینی در شکاف سنگ‌های زیر سطح پدید می‌آیند. دانشمندان گروه کنجکاوی احتمال می‌دهند Old Soaker این سرگذشت را در بیشتر از یک نسل از شکستگی‌ها داشته: نخست ترک‌خوردگی گل و لای، و پر شدن آنها از ته‌نشست‌ها، سپس دوره‌ای از شکستگی‌ها و رگه‌سازی‌ها در زیر سطح.
نام این سنگ برگرفته از نام جزیره‌ای نزدیک ساحل مین است. دانشمندان کنجکاوی نام‌های غیررسمی پایه‌ی کوه شارپ -از جمله بخشی که این ورقه را در بردارد- را از روی نام جزیره‌ها، تپه‌ها و دیگر جاهای نزدیک "بار هاربر" در ایالت مین آمریکا برگزیده‌اند.
#رگه_کانی
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/OldSoaker.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie
—---------------------------------------------------------------------------—
https://goo.gl/KJEdDC
این عکس را #خودروی_کنجکاوی ناسا از یک ورقه‌ی سنگی در سیارهی #بهرام (مریخ) گرفته که با شبکه‌ای از تَرک‌ها پوشیده شده. احتمال می‌رود این سنگ که "Old Soaker" نام دارد، از خشکیدن یک لایه‌ی گِل در بیش از ۳ میلیارد سال پیش به جا مانده باشد. پهنای این چارچوب از چپ به راست ۱.۲ متر است و از پیوند سه عکس درست شده که کنجکاوی با دوربین لنز دستی خود (ماهلی، MAHLI) گرفته.
ترک‌های گِلی می‌توانند نشانه‌ی وجود دوره‌های خشکسالی باشد که میان دوره‌های تَرسالی رخ می‌دادند؛ دوره‌های ترسالی مانع از خشکیدن دریاچه‌ی این منطقه می‌شدند. کنجکاوی در لایه‌های سنگی زیر Old Soaker که کهن‌تر از آن هستند، و همچنین در گِلسنگهای جوان‌ترِ بالای آن، شواهدی از دریاچه‌های باستانی یافته.
ماهلی این عکس‌ها را در روز ۳۱ دسامبر ۲۰۱۶، برابر با ۱۵۶۶مین روزِ بهرامی (سول) از آغاز به کار کنجکاوی، و از فاصله‌ی حدود حدود ۹۰ سانتیمتری سنگ گرفته. این عکس‌ها بخشی از یک برنامه برای ارزیابی وجود شواهد گل خشکیده در Old Soaker بودند. این سنگ در یک برونزَد از #گلسنگ #سازند_موری (Murray formation) در پایه‌ی کوه شارپ، ستیغ مرکزی دهانهی گیل جای دارد، جایی که کنجکاوی سال ۲۰۱۲ در آن فرود آمد.
روی این ورقه‌ی سنگی شبکه‌ای از چندضلعی‌های پنج‌گوش و شش‌گوش به پهنای ۱ تا ۲ سانتیمتر به چشم می‌خورد. این با الگویی که به طور معمول در پی خشک شدن یک لایه‌ی نازک گل و لای پدید می‌آید سازگار است. برخی از لبه‌های این چندضلعی‌ها به شکل برجسته و از موادی هم‌رنگ با سنگِ پیرامون هستند. این می‌تواند دستاورد فرآیندی باشد که در سه گام، و پس از ترکخوردگیها در اثر خشکیدن گل و لای رخ می‌دهد: ته‌نشست‌های بادزَده در شکاف ترکخوردگیها انباشته میشوند. سپس این ته‌نشست‌ها و گل خشکیده زیر فشار چندین لایه سنگ جوان‌تر که رویشان انباشته می‌شود به سنگ تبدیل می‌گردند. در پایان، لایه‌های سنگ رویی توسط باد فرسایش می‌یابد و لایه‌ی گل ترک خورده نمایان می‌شود، ولی موادی که شکافها را پر کرده‌اند نسبت به خود گل و لای در برابر فرسایش پایداری بیشتری می‌کنند و در نتیجه ترک‌های گذشته به شکل برجستگی به جا می‌مانند.
گفتنی است برخی از این شکافها (که اکنون پشته‌های برجسته‌ای شده‌اند) موادی بسیار روشن‌تر از رگه‌های دیگر و سنگ پیرامون را در بر دارند. اینها رگه‌های کانی هستند. کنجکاوی تاکنون چنین رگه‌های روشنی از سولفات کلسیم را در بسیاری از لایه‌های سنگی که بررسی کرده یافته. این رگه‌ها از نفوذ آب‌های کانی‌دار زیرزمینی در شکاف سنگ‌های زیر سطح پدید می‌آیند. دانشمندان گروه کنجکاوی احتمال می‌دهند Old Soaker این سرگذشت را در بیشتر از یک نسل از شکستگی‌ها داشته: نخست ترک‌خوردگی گل و لای، و پر شدن آنها از ته‌نشست‌ها، سپس دوره‌ای از شکستگی‌ها و رگه‌سازی‌ها در زیر سطح.
نام این سنگ برگرفته از نام جزیره‌ای نزدیک ساحل مین است. دانشمندان کنجکاوی نام‌های غیررسمی پایه‌ی کوه شارپ -از جمله بخشی که این ورقه را در بردارد- را از روی نام جزیره‌ها، تپه‌ها و دیگر جاهای نزدیک "بار هاربر" در ایالت مین آمریکا برگزیده‌اند.
#رگه_کانی
#پلاسکو
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/OldSoaker.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie
ادامه از پست قبل 👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
کوه لایه‌ای
بیش از ۳.۶ میلیارد سال پیش یک سیارک یا دنباله‌دار به سطح بهرام کوبیده شد و با کندن گودالی به پهنای حدود ۱۶۰ کیلومتر، دهانهی گیل را پدید آورد. بعدها ته‌نشست‌هایی (رسوب‌هایی) از جمله سنگ، شن، و گل و لایی که رودها از بخش‌های بالاتر پیرامون دهانه آورده بودند، آن را پر کردند. #خودروی_کنجکاوی نشانه‌هایی از دورانی خیس و آبناک در زمانی بیش از ۳ میلیارد سال پیش در این منطقه یافته. به گفته‌ی دی، احتمال می‌رود یک نقطه‌ی بازگشت در تاریخ گیل (زمانی که انباشتگی خالص ته‌نشست‌ها به جابجایی خالص در اثر فرسایش باد تغییر کرد) همزمان شده بوده با یک نقطه‌ی بازگشت کلیدی در اقلیم خود سیاره، زمانی که سیاره خشک‌تر شد.
دانشمندان نخستین بار در سال ۲۰۰۰ این نظریه را دادند که ستیغ مرکزی دهانهی گیل از فرسایش بادیِ موادی به جا مانده که روزگاری این دهانه را پر کرده بودند. در پژوهش تازه هم حجم موادی که (توسط باد) کنار زده شدند حدود ۶۴۰۰۰ کیلومتر مکعب برآورد شده که با مشاهدات مداری از تاثیر باد بر درون و بیرون دهانه (اگر در یک و اندی میلیارد سال ضرب شود) همخوانی دارد.
پژوهش دیگری که به کمک کنجکاوی انجام شده به فعالیت‌های امروزی باد در دهانه ی گیل می‌پردازد.
کنجکاوی این ماه دارد گونه‌ای از تلماسه‌ها را بررسی می‌کند که ظاهرشان با تلماسه‌هایی که در اواخر ۲۰۱۵ و اوایل ۲۰۱۶ بررسی کرده بود تفاوت دارد. تلماسه‌های هلالی‌شکل از ویژگی‌های پژوهش پیشین بودند- نخستین بررسی‌ای که از نزدیک روی تلماسه‌های فعال در جایی به جز زمین انجام شده بود. دومین پژوهش تلماسه‌ها توسط کنجکاوی بر روی تلماسه‌های خطی نواری‌شکل انجام می‌شود.
@onestar_in_sevenskies
ناتان بریجز، یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز در لورل مریلند می‌گوید: «در این تلماسه‌های خطی، شن‌ها در راستای مسیرهای نواری جابجا میشوند ولی خود نوارها می‌توانند به عقب و جلو، چپ و راست نوسان کنند.»
اکنون در دهانهی گیل فصل تابستان است، پربادترین زمان سال. این یکی دیگر از تفاوت‌های عمده میان این پژوهش با پژوهش پیشین است که در زمستان، زمان کم‌بادترِ بهرام انجام شده بود.
آشوین واساوادا، دانشمند پروژه‌ی کنجکاوی از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «ما کنجکاوی را در جایی پر از شن و در فصلی که بادهای بسیاری در آنجا می‌وزد به کار گرفته‌ایم. یک جنبه که می‌خواهیم درباره‌اش بیشتر بدانیم نقش باد در دسته‌بندی کردن دانه‌های شن با همنهش‌های (ترکیب‌های) گوناگون است. این در تفسیر و شناخت تلماسه‌های امروزی و همچنین ماسه‌سنگ‌های باستانی به ما کمک می‌کند.»
کنجکاوی پیش از آن که راهی بخش‌های بالاتر کوه شود، حرکت دانه‌های شن در تلماسه‌های خطی را ارزیابی کرده، شکل‌های موج‌دار روی سطح تلماسه‌ها را بررسی کرده، و همنهش آمیزه‌ی مواد تلماسه‌ها را تعیین خواهد کرد.
@onestar_in_sevenskies
شن‌های روان و "تنوره‌های دیو"
عکس‌هایی که با قاصله‌های یک روزه از یک تکه‌ی سطح بهرام گرفته شده‌اند، از جمله برخی از جفت عکس‌های تازه‌ی تصویرگر فرود بهرام (MARDI، ماردی)، همان دوربینی که به هنگام فرود کنجکاوی از سطح سیاره فیلم گرفته بود [پیوند درون وبلاگ را ببینید]، موج‌های کوچکی از شن را نشان می‌دهند که حدود ۲.۵ سانتیمتر در مسیر باد جابجا میشوند.
همچنین، رشته عکس‌هایی که به فاصله‌ی چند ثانیه در بعد از ظهر گرفته شده‌اند، حرکت گردبادهایی که به نام "تنوره‌ی دیو" شناخته میشوند را بر روی سطح دهانه نشان می‌دهد.
کنجکاوی پس از پایان مشاهدات و سنجش‌های برنامه‌ریزی شده‌ی تلماسه‌ها، رو به جنوب و از سربالایی، به سوی پشته‌ای که مدارگرد شناسایی بهرام در آن کانی هماتیت شناسایی کرده پیش خواهد رفت. گروه علمی کنجکاوی بر آن شده‌اند تا این ویژگی چشمگیر و باارزش را "پشته‌ی ورا روبین" بنامند، به یاد ورا کوپر روبین (۲۰۱۶-۱۹۲۸) که مشاهدات اخترشناسی‌اش به یافته شدن شواهدی از وجود ماده‌ی تاریک کیهان انجامید.
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇
کوه لایه‌ای
بیش از ۳.۶ میلیارد سال پیش یک سیارک یا دنباله‌دار به سطح بهرام کوبیده شد و با کندن گودالی به پهنای حدود ۱۶۰ کیلومتر، دهانهی گیل را پدید آورد. بعدها ته‌نشست‌هایی (رسوب‌هایی) از جمله سنگ، شن، و گل و لایی که رودها از بخش‌های بالاتر پیرامون دهانه آورده بودند، آن را پر کردند. #خودروی_کنجکاوی نشانه‌هایی از دورانی خیس و آبناک در زمانی بیش از ۳ میلیارد سال پیش در این منطقه یافته. به گفته‌ی دی، احتمال می‌رود یک نقطه‌ی بازگشت در تاریخ گیل (زمانی که انباشتگی خالص ته‌نشست‌ها به جابجایی خالص در اثر فرسایش باد تغییر کرد) همزمان شده بوده با یک نقطه‌ی بازگشت کلیدی در اقلیم خود سیاره، زمانی که سیاره خشک‌تر شد.
دانشمندان نخستین بار در سال ۲۰۰۰ این نظریه را دادند که ستیغ مرکزی دهانهی گیل از فرسایش بادیِ موادی به جا مانده که روزگاری این دهانه را پر کرده بودند. در پژوهش تازه هم حجم موادی که (توسط باد) کنار زده شدند حدود ۶۴۰۰۰ کیلومتر مکعب برآورد شده که با مشاهدات مداری از تاثیر باد بر درون و بیرون دهانه (اگر در یک و اندی میلیارد سال ضرب شود) همخوانی دارد.
پژوهش دیگری که به کمک کنجکاوی انجام شده به فعالیت‌های امروزی باد در دهانه ی گیل می‌پردازد.
کنجکاوی این ماه دارد گونه‌ای از تلماسه‌ها را بررسی می‌کند که ظاهرشان با تلماسه‌هایی که در اواخر ۲۰۱۵ و اوایل ۲۰۱۶ بررسی کرده بود تفاوت دارد. تلماسه‌های هلالی‌شکل از ویژگی‌های پژوهش پیشین بودند- نخستین بررسی‌ای که از نزدیک روی تلماسه‌های فعال در جایی به جز زمین انجام شده بود. دومین پژوهش تلماسه‌ها توسط کنجکاوی بر روی تلماسه‌های خطی نواری‌شکل انجام می‌شود.
@onestar_in_sevenskies
ناتان بریجز، یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی از آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز در لورل مریلند می‌گوید: «در این تلماسه‌های خطی، شن‌ها در راستای مسیرهای نواری جابجا میشوند ولی خود نوارها می‌توانند به عقب و جلو، چپ و راست نوسان کنند.»
اکنون در دهانهی گیل فصل تابستان است، پربادترین زمان سال. این یکی دیگر از تفاوت‌های عمده میان این پژوهش با پژوهش پیشین است که در زمستان، زمان کم‌بادترِ بهرام انجام شده بود.
آشوین واساوادا، دانشمند پروژه‌ی کنجکاوی از آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «ما کنجکاوی را در جایی پر از شن و در فصلی که بادهای بسیاری در آنجا می‌وزد به کار گرفته‌ایم. یک جنبه که می‌خواهیم درباره‌اش بیشتر بدانیم نقش باد در دسته‌بندی کردن دانه‌های شن با همنهش‌های (ترکیب‌های) گوناگون است. این در تفسیر و شناخت تلماسه‌های امروزی و همچنین ماسه‌سنگ‌های باستانی به ما کمک می‌کند.»
کنجکاوی پیش از آن که راهی بخش‌های بالاتر کوه شود، حرکت دانه‌های شن در تلماسه‌های خطی را ارزیابی کرده، شکل‌های موج‌دار روی سطح تلماسه‌ها را بررسی کرده، و همنهش آمیزه‌ی مواد تلماسه‌ها را تعیین خواهد کرد.
@onestar_in_sevenskies
شن‌های روان و "تنوره‌های دیو"
عکس‌هایی که با قاصله‌های یک روزه از یک تکه‌ی سطح بهرام گرفته شده‌اند، از جمله برخی از جفت عکس‌های تازه‌ی تصویرگر فرود بهرام (MARDI، ماردی)، همان دوربینی که به هنگام فرود کنجکاوی از سطح سیاره فیلم گرفته بود [پیوند درون وبلاگ را ببینید]، موج‌های کوچکی از شن را نشان می‌دهند که حدود ۲.۵ سانتیمتر در مسیر باد جابجا میشوند.
همچنین، رشته عکس‌هایی که به فاصله‌ی چند ثانیه در بعد از ظهر گرفته شده‌اند، حرکت گردبادهایی که به نام "تنوره‌ی دیو" شناخته میشوند را بر روی سطح دهانه نشان می‌دهد.
کنجکاوی پس از پایان مشاهدات و سنجش‌های برنامه‌ریزی شده‌ی تلماسه‌ها، رو به جنوب و از سربالایی، به سوی پشته‌ای که مدارگرد شناسایی بهرام در آن کانی هماتیت شناسایی کرده پیش خواهد رفت. گروه علمی کنجکاوی بر آن شده‌اند تا این ویژگی چشمگیر و باارزش را "پشته‌ی ورا روبین" بنامند، به یاد ورا کوپر روبین (۲۰۱۶-۱۹۲۸) که مشاهدات اخترشناسی‌اش به یافته شدن شواهدی از وجود ماده‌ی تاریک کیهان انجامید.
ادامه در پست بعد 👇👇👇👇
«دریاچه باستانی بهرام چند لایه زیست‌پذیر داشته»
—-------------------------------------
* گویا دریاچه‌های باستانی بهرام دارای دو منطقه‌ی زیست‌پذیر بوده‌اند. بررسی گِلسنگهای دهانهی گیل نشان می‌دهند که دریاچه‌ای که روزگاری این دهانه را پر کرده بوده، دو لایه‌ی جداگانه داشته است: یکی نزدیک‌تر به لبه‌ها و سطح آب، و دیگری در ژرفای پایین‌تر. هر دو لایه، همه‌ی چیزهایی که برای زندگی جانداران ذره‌بینی نیاز است را در بر داشته‌اند.
#خودروی_کنجکاوی ناسا در اوت ۲۰۱۲ در دهانهی گیل فرود آمد. از آن هنگام تاکنون در راه رسیدن به کوه مرکز دهانه -کوه شارپ- بوده است این خودرو بیش از ۱۸ کیلومتر را در درازنای ۱۷۰۰ روز بهرامی (که هر یک کمی بلندتر از یک روز زمینی است) پیموده و سنگ‌های سر راهش را بررسی کرده است.
اکنون جوئل هوروویتز از دانشگاه استونی بروک نیویورک به همراه همکارانش، با بهره از سنجش‌های ۱۳۰۰ روزِ نخست کنجکاوی، به بررسی ویژگی‌های دریاچه‌ای که بیش از ۳ میلیارد سال پیش در این دهانه بوده پرداخته‌اند.
آنها دریافتند که ته‌نشست‌های آهنی فراوانِ نزدیک لبه‌های دریاچه زنگ زده هستند، نشانه‌ی این که آب‌های نزدیک سطح دریاچه سرشار از اکسیدان‌ها (اُکسَنده‌ها) بوده‌اند، ترکیباتی که مواد دیگر را وادار به از دست دادن الکترون می‌کنند.
نمونه‌های ته‌نشست در میانه‌ی بستر دریاچه اکسیده نشده‌اند. آهن آنجا احتمالا از از زیر، از آب‌های زیرزمینی به درون دریاچه تراوش کرده بوده، بر خلاف ته‌نشست‌های لبه‌های دریاچه که آهنشان را از رودهایی که به آن می‌ریختند دریافت می‌کردند.
هوروویتز می‌گوید: «دریاچه‌های روی زمین هم بیشتر وقت‌ها از همین راه چینه‌بندی شیمیایی میشوند. این برای ما پدیده‌ی بیگانه یا ناشناخته‌ای نیست.»
این به اصطلاح "شیب اُکسایش"، به همراه گزارش‌های پیشین درباره‌ی وجود کانی‌ها و ترکیبات آلی گوناگون در این منطقه، نشان می‌دهند که این دریاچه می‌توانسته محیطی خوب برای زندگی بوده باشد- هم برای گونه‌هایی که نیاز به اکسیدان دارند و هم آنهایی که نیاز به اکسیدان ندارند.
هوروویتز می‌گوید: «این دریاچه نه تنها یک محیط زیست‌پذیر روی بهرام بوده، بلکه دارای چندین زیرمحیط هم بوده. اگر جانداران ذره‌بینی در آن روزگار در سیارهی سرخ وجود داشتند، کُنام‌های گوناگونی برایشان فراهم بوده که می‌توانستند از میانشان یکی را برای خود برگزینند.»
دو منطقه‌ی درون دریاچه هم از پرتوهای نیرومند فرابنفشی که به آن برخورد می‌کردند، و هم از اکسیژن درون هوای سیاره تاثیر می‌پذیرفتند، بنابراین پژوهشگران می‌توانند با بررسی لایه‌های سنگی بستر دریاچه، آگاهی‌هایی درباره‌ی آب و هوای باستانی بهرام در بیرون از دریاچه به دست آورند. مدل‌های آنها نشان می‌دهد که در صدها هزار تا میلیون‌ها سالی که دریاچه برقرار بوده، منطقه‌ی پیرامون آن به آرامی داشته گرم می‌شده.»
بروس جاکوسکی از دانشگاه کلرادو، بولدر می‌گوید: «دهانهی گیل یک جایگاه است، و مشکلی که ما با کنجکاوی داریم، جدا کردن تاریخ این جایگاه از تاریخ همه‌ی جایگاه‌های دیگر است.»
حتی با این که سنگ‌های بستر #دریاچه افزایش دما در یک بازه‌ی کوتاه زمانی [از دید کیهانی] را نشان می‌دهند، ولی آب و هوای کلی سیاره در آن بازه آغاز به سرد و خشک شدن کرده بود. جاکوسکی می‌گوید: «این اطلاعات پرجزییات شاید بتواند به ما در پی بردن به شرایط این دریاچه‌ها در محیط‌ها و چرخه‌های آب‌شناختی (هیدرولوژیکی) گسترده‌تر کمک کند.»
این یافته‌های تازه یکی دیگر از شواهدیست که نشان می‌دهد #بهرام باستان محیطی زیست‌پذیر داشته، با آب، مواد شیمیایی، و چشمه‌های انرژی که جانداران می‌توانستند نیاز داشته باشند.
نیکلاس توسکا از دانشگاه آکسفورد می‌گوید: «دهانه ی گیل، جایگاه فرود کنجکاوی، ثابت کرده که یکی از جالب‌ترین و باارزش‌ترین جاها برای آموختن درباره‌ی تاریخ سیارهی بهرام است و در پشتیبانی از کُنش‌های زیستی توانمند بوده.»
https://goo.gl/yZfB3t
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/MarsLake.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------
* گویا دریاچه‌های باستانی بهرام دارای دو منطقه‌ی زیست‌پذیر بوده‌اند. بررسی گِلسنگهای دهانهی گیل نشان می‌دهند که دریاچه‌ای که روزگاری این دهانه را پر کرده بوده، دو لایه‌ی جداگانه داشته است: یکی نزدیک‌تر به لبه‌ها و سطح آب، و دیگری در ژرفای پایین‌تر. هر دو لایه، همه‌ی چیزهایی که برای زندگی جانداران ذره‌بینی نیاز است را در بر داشته‌اند.
#خودروی_کنجکاوی ناسا در اوت ۲۰۱۲ در دهانهی گیل فرود آمد. از آن هنگام تاکنون در راه رسیدن به کوه مرکز دهانه -کوه شارپ- بوده است این خودرو بیش از ۱۸ کیلومتر را در درازنای ۱۷۰۰ روز بهرامی (که هر یک کمی بلندتر از یک روز زمینی است) پیموده و سنگ‌های سر راهش را بررسی کرده است.
اکنون جوئل هوروویتز از دانشگاه استونی بروک نیویورک به همراه همکارانش، با بهره از سنجش‌های ۱۳۰۰ روزِ نخست کنجکاوی، به بررسی ویژگی‌های دریاچه‌ای که بیش از ۳ میلیارد سال پیش در این دهانه بوده پرداخته‌اند.
آنها دریافتند که ته‌نشست‌های آهنی فراوانِ نزدیک لبه‌های دریاچه زنگ زده هستند، نشانه‌ی این که آب‌های نزدیک سطح دریاچه سرشار از اکسیدان‌ها (اُکسَنده‌ها) بوده‌اند، ترکیباتی که مواد دیگر را وادار به از دست دادن الکترون می‌کنند.
نمونه‌های ته‌نشست در میانه‌ی بستر دریاچه اکسیده نشده‌اند. آهن آنجا احتمالا از از زیر، از آب‌های زیرزمینی به درون دریاچه تراوش کرده بوده، بر خلاف ته‌نشست‌های لبه‌های دریاچه که آهنشان را از رودهایی که به آن می‌ریختند دریافت می‌کردند.
هوروویتز می‌گوید: «دریاچه‌های روی زمین هم بیشتر وقت‌ها از همین راه چینه‌بندی شیمیایی میشوند. این برای ما پدیده‌ی بیگانه یا ناشناخته‌ای نیست.»
این به اصطلاح "شیب اُکسایش"، به همراه گزارش‌های پیشین درباره‌ی وجود کانی‌ها و ترکیبات آلی گوناگون در این منطقه، نشان می‌دهند که این دریاچه می‌توانسته محیطی خوب برای زندگی بوده باشد- هم برای گونه‌هایی که نیاز به اکسیدان دارند و هم آنهایی که نیاز به اکسیدان ندارند.
هوروویتز می‌گوید: «این دریاچه نه تنها یک محیط زیست‌پذیر روی بهرام بوده، بلکه دارای چندین زیرمحیط هم بوده. اگر جانداران ذره‌بینی در آن روزگار در سیارهی سرخ وجود داشتند، کُنام‌های گوناگونی برایشان فراهم بوده که می‌توانستند از میانشان یکی را برای خود برگزینند.»
دو منطقه‌ی درون دریاچه هم از پرتوهای نیرومند فرابنفشی که به آن برخورد می‌کردند، و هم از اکسیژن درون هوای سیاره تاثیر می‌پذیرفتند، بنابراین پژوهشگران می‌توانند با بررسی لایه‌های سنگی بستر دریاچه، آگاهی‌هایی درباره‌ی آب و هوای باستانی بهرام در بیرون از دریاچه به دست آورند. مدل‌های آنها نشان می‌دهد که در صدها هزار تا میلیون‌ها سالی که دریاچه برقرار بوده، منطقه‌ی پیرامون آن به آرامی داشته گرم می‌شده.»
بروس جاکوسکی از دانشگاه کلرادو، بولدر می‌گوید: «دهانهی گیل یک جایگاه است، و مشکلی که ما با کنجکاوی داریم، جدا کردن تاریخ این جایگاه از تاریخ همه‌ی جایگاه‌های دیگر است.»
حتی با این که سنگ‌های بستر #دریاچه افزایش دما در یک بازه‌ی کوتاه زمانی [از دید کیهانی] را نشان می‌دهند، ولی آب و هوای کلی سیاره در آن بازه آغاز به سرد و خشک شدن کرده بود. جاکوسکی می‌گوید: «این اطلاعات پرجزییات شاید بتواند به ما در پی بردن به شرایط این دریاچه‌ها در محیط‌ها و چرخه‌های آب‌شناختی (هیدرولوژیکی) گسترده‌تر کمک کند.»
این یافته‌های تازه یکی دیگر از شواهدیست که نشان می‌دهد #بهرام باستان محیطی زیست‌پذیر داشته، با آب، مواد شیمیایی، و چشمه‌های انرژی که جانداران می‌توانستند نیاز داشته باشند.
نیکلاس توسکا از دانشگاه آکسفورد می‌گوید: «دهانه ی گیل، جایگاه فرود کنجکاوی، ثابت کرده که یکی از جالب‌ترین و باارزش‌ترین جاها برای آموختن درباره‌ی تاریخ سیارهی بهرام است و در پشتیبانی از کُنش‌های زیستی توانمند بوده.»
https://goo.gl/yZfB3t
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/MarsLake.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تپه دورنگ روی سطح مریخ»
—---------------------------
این تپه‌ی شگفت‌انگیز چگونه در سیارهی بهرام پدید آمده؟
تاریخ و چگونگی پیدایش آن به گفتگوهای بسیاری دامن زده، ولی پیکره و ساختار دورنگش آن را یکی از نامعمول‌ترین تپه‌هایی ساخته که #خودروی_کنجکاوی ناسا تاکنون در مسیرش در سیارهی #بهرام دیده است.
این بلندی که به نام تپه‌ی آیرسن نامیده شده، با حدود ۵ متر بلندی و ۱۵ متر پهنا، در میدان تلماسه‌ای بگنولد، در دامنه‌ی کوه شارپ، درون دهانهی گیل بهرام جای دارد.
این تصویر گسترده از پیوند ۴۱ نما درست شده که در روز دوم فوریه گرفته شده بوده ولی به تازگی منتشر شده‌اند. از آنجایی که بهرام اکنون از دیدگاه زمین دارد از پشت خورشید می‌گذرد، ناسا فرستادن پیام و دستور به کاوشگرهایش در مدار و روی سطح بهرام را از ۲۲ ژوییه متوقف کرده و در ۱ اوت آن را از سر خواهد گرفت.
#apod
https://goo.gl/od1WUi
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/IresonHill.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
این تپه‌ی شگفت‌انگیز چگونه در سیارهی بهرام پدید آمده؟
تاریخ و چگونگی پیدایش آن به گفتگوهای بسیاری دامن زده، ولی پیکره و ساختار دورنگش آن را یکی از نامعمول‌ترین تپه‌هایی ساخته که #خودروی_کنجکاوی ناسا تاکنون در مسیرش در سیارهی #بهرام دیده است.
این بلندی که به نام تپه‌ی آیرسن نامیده شده، با حدود ۵ متر بلندی و ۱۵ متر پهنا، در میدان تلماسه‌ای بگنولد، در دامنه‌ی کوه شارپ، درون دهانهی گیل بهرام جای دارد.
این تصویر گسترده از پیوند ۴۱ نما درست شده که در روز دوم فوریه گرفته شده بوده ولی به تازگی منتشر شده‌اند. از آنجایی که بهرام اکنون از دیدگاه زمین دارد از پشت خورشید می‌گذرد، ناسا فرستادن پیام و دستور به کاوشگرهایش در مدار و روی سطح بهرام را از ۲۲ ژوییه متوقف کرده و در ۱ اوت آن را از سر خواهد گرفت.
#apod
https://goo.gl/od1WUi
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/IresonHill.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابرهای سیاره سرخ را در حرکت ببینید»
—------------------------------------
* در برخی از رشته عکس‌های تازه‌ای که خودروی کنجکاوی ناسا گرفته، ابرهای نازک آغاز فصلِ سیارهی #بهرام که همسان با ابرهای پَرسای زمین هستند را می‌بینیم که در آسمان این سیاره حرکت می‌کنند. ابرهای پرسا یا سیروس ابرهایی در فراز بالا هستند که از بلورهای یخ درست شده‌اند.
این عکس‌ها واضح‌ترین نماهایی هستند که #خودروی_کنجکاوی تاکنون از ابرهای بهرام گرفته. این خودرو پنج سال پیش در همین ماه، در جایی حدود ۵ درجه زیر استوای سیارهی بهرام فرود آمد. حرکت ابرهای بهرام پیش از این هم توسط کنجکاوی و خودروهای دیگر به تصویر کشیده شده بود، از جمله توسط کاوشگر سطح‌نشین فینیکس (فونیکس) ناسا که ۹ سال پیش در شمالگان بهرام کار می‌کرد.
کاوشگران ماه گذشته دو دسته از ۸ عکس آسمان را با بهره از دوربین ناوبری کنجکاوی (ناوکم)، در صبح زود یکی از روزهای ماه گرفتند. برای یک دسته، کنجکاوی تقریبا یکراست دوربینش را رو به بالا تنظیم کرده بود و برای دسته‌ی دیگر، درست رو به افق جنوبی. جابجایی ابرها در هر دو دسته ثبت شده و دیدنشان پس از بهبود و پررنگ کردن تصویر آسان‌تر شده است. در همین روز و با همین دوربین، در ساعت‌های نیمروز ابری دیده نمی‌شود.
بهرام در مدار بیضی‌اش بسیار بیش از زمین از خورشید دور می‌شود. در چند سال گذشته‌ی بهرام، کمربندی از #ابر نزدیک استوای سیاره، و به هنگاهی که بهرام در دورترین نقطه‌ی مدارش بود پدیدار شده. عکس‌های تازه‌ی ابرها حدود ۲ ماه پیش از رسیدن بهرام به دورترین نقطه‌ی مدارش گرفته شده، به نسبت در آغاز این دور از پدیدار شدن کمربند ابری.
یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی، جان مورس از دانشگاه یورک در تورنتوی کانادا می‌گوید: «احتمال می‌رود این ابرها از بلورهای آب یخ‌زده‌ای ساخته شده باشند که به گِرد ذرات غبار، در جایی از جو که سرد است چگالیده شده‌اند. این راه راه‌ها زمانی پدید می‌آیند که بلورها پایین می‌افتند و در الگوهایی که به نام "پنجره‌ی ابر" شناخته می‌شود بخار میشوند. کنجکاوی روی بهرام ابزاری برای تعیین فرازای (ارتفاع) این ابرها ندارد ولی روی زمین، چنین ابرهایی در فرازاهای بلند ساخته میشوند.»
چاریسا کمبل از دانشگاه یورک با "میانگین" گرفتن از همه‌ی چارچوب‌های درون هر یک از این رشته عکس‌ها، و سپس کم کردن این میانگین از هر چارچوب، و بهبود تغییرات از هر چارچوب به چارچوب دیگر توانست این رشته عکس‌های بهبود یافته را پدید بیاورد. این ابرهای متحرک در یک رشته عکس خام هم دیده میشوند، هر چند به شکل محو.
* دو عکس دیکر را نیز می‌توانید در پست‌های بعدی ببینید.
https://goo.gl/qa8XWo
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/MarsClouds.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------
* در برخی از رشته عکس‌های تازه‌ای که خودروی کنجکاوی ناسا گرفته، ابرهای نازک آغاز فصلِ سیارهی #بهرام که همسان با ابرهای پَرسای زمین هستند را می‌بینیم که در آسمان این سیاره حرکت می‌کنند. ابرهای پرسا یا سیروس ابرهایی در فراز بالا هستند که از بلورهای یخ درست شده‌اند.
این عکس‌ها واضح‌ترین نماهایی هستند که #خودروی_کنجکاوی تاکنون از ابرهای بهرام گرفته. این خودرو پنج سال پیش در همین ماه، در جایی حدود ۵ درجه زیر استوای سیارهی بهرام فرود آمد. حرکت ابرهای بهرام پیش از این هم توسط کنجکاوی و خودروهای دیگر به تصویر کشیده شده بود، از جمله توسط کاوشگر سطح‌نشین فینیکس (فونیکس) ناسا که ۹ سال پیش در شمالگان بهرام کار می‌کرد.
کاوشگران ماه گذشته دو دسته از ۸ عکس آسمان را با بهره از دوربین ناوبری کنجکاوی (ناوکم)، در صبح زود یکی از روزهای ماه گرفتند. برای یک دسته، کنجکاوی تقریبا یکراست دوربینش را رو به بالا تنظیم کرده بود و برای دسته‌ی دیگر، درست رو به افق جنوبی. جابجایی ابرها در هر دو دسته ثبت شده و دیدنشان پس از بهبود و پررنگ کردن تصویر آسان‌تر شده است. در همین روز و با همین دوربین، در ساعت‌های نیمروز ابری دیده نمی‌شود.
بهرام در مدار بیضی‌اش بسیار بیش از زمین از خورشید دور می‌شود. در چند سال گذشته‌ی بهرام، کمربندی از #ابر نزدیک استوای سیاره، و به هنگاهی که بهرام در دورترین نقطه‌ی مدارش بود پدیدار شده. عکس‌های تازه‌ی ابرها حدود ۲ ماه پیش از رسیدن بهرام به دورترین نقطه‌ی مدارش گرفته شده، به نسبت در آغاز این دور از پدیدار شدن کمربند ابری.
یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی، جان مورس از دانشگاه یورک در تورنتوی کانادا می‌گوید: «احتمال می‌رود این ابرها از بلورهای آب یخ‌زده‌ای ساخته شده باشند که به گِرد ذرات غبار، در جایی از جو که سرد است چگالیده شده‌اند. این راه راه‌ها زمانی پدید می‌آیند که بلورها پایین می‌افتند و در الگوهایی که به نام "پنجره‌ی ابر" شناخته می‌شود بخار میشوند. کنجکاوی روی بهرام ابزاری برای تعیین فرازای (ارتفاع) این ابرها ندارد ولی روی زمین، چنین ابرهایی در فرازاهای بلند ساخته میشوند.»
چاریسا کمبل از دانشگاه یورک با "میانگین" گرفتن از همه‌ی چارچوب‌های درون هر یک از این رشته عکس‌ها، و سپس کم کردن این میانگین از هر چارچوب، و بهبود تغییرات از هر چارچوب به چارچوب دیگر توانست این رشته عکس‌های بهبود یافته را پدید بیاورد. این ابرهای متحرک در یک رشته عکس خام هم دیده میشوند، هر چند به شکل محو.
* دو عکس دیکر را نیز می‌توانید در پست‌های بعدی ببینید.
https://goo.gl/qa8XWo
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/MarsClouds.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«کنجکاوی و تپه‌ای که می‌خواهد از آن بالا برود»
—-------------------------------------------
https://goo.gl/Uw7C36
* خودروی کنجکاوی ناسا بالا رفتن از یک تپه‌ی دارای اکسید آهن را آغاز کرده که از پیش از زمان فرود این خودرو بر روی سطح #بهرام (مریخ) در سال ۲۰۱۲ توجه دانشمندان را به خود جلب کرده بود.
ابی‌گیل فریمن، یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (جی‌پی‌ال) در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «ما اکنون داریم رو با بالا، در مسیری پیش می‌رویم که می‌تواند ما را به لایه‌ای که از پایین بررسی کرده‌ایم برساند.»
این تپه که "پشته‌ی ورا روبین" نامیده شده، در سمت شمال باختر کوه شارپ جای دارد و کمتر از بخش‌های کم‌شیب‌ترِ کوه در بالا و پایین آن فرسایش یافته. این پشته که همچنین "پشته‌ی هماتیت" نیز خوانده شده، در اوایل امسال به پاس تلاش‌های اخترفیزیکدان پیشرو، ورا روبین، بع طور غیر رسمی به نام او نامیده شد.
فریمن که برنامه‌ی خودرو برای این پشته را سازمان داد می‌گوید: «هنگامی که همین تابستان، در پایه‌ی این تپه گشت می‌زدیم، توانستیم برون‌زدهای عمودی بزرگ در لایه‌های سنگی که بخش پایینی این پشته را ساخته‌اند را ببینیم. ولی اگرچه صخره‌ها چینه‌بندی‌های خوبی داشتند، چندان مناسب بالا رفتن خودرو نبودند.»
از نقطه‌ای در پایین تپه که نمای لایه‌های سنگی دگرگون می‌شود تا بالای آن، چیزی حدود ۶۵ متر -هم‌ارز یک ساختمان ۲۰ طبقه- است. بالا رفتن از این بلندی نیاز به یک ررشته رانندگی دارد که روی هم رفته، کمی بیش از ۵۷۰ متر می‌شود. تا پیش از آغاز این صعود در اوایل سپتامبر، #خودروی_کنجکاوی راهی نزدیک به ۱۷.۳۲ کیلومتر را از نقطه‌ی فرودش پیموده بود؛ در این مسیر، فرازای سطح زیر پایش (ارتفاع) به اندازه‌ی حدود ۳۰۰ متر بلندتر شده بود.
عکس‌های تله‌فوتویی که کنجکاوی درست از پایین پشته از بالای آن گرفته، لایه‌های نازک با رگه‌هایی روشن و گسترده با پهناهای گوناگون را در آنها نشان می‌دهد. فریمن می‌گوید: «با رفتن خودرو به بالای پشته، شانس بررسی این لایه‌ها را از نزدیک پیدا خواهیم کرد.»
دانشمند پروژه‌ی کنجکاوی، اشوین واساوادا از جی‌پی‌ال می‌گوید: «به کمک عکس‌های فضاپیماهای مدارگرد و نیز عکس‌هایی که خود کنجکاوی در راه گرفته، ما جاهایی را برای توقف جهت بررسی‌های گسترده‌ترِ تپه برگزیده‌ایم، از جمله جاهایی که نمای لایه‌های سنگی یا همنهش آنها تغییر می‌کند. ولی با بررسی دقیق‌تر سنگ‌ها، برنامه‌ی کار هم کم کم دگرگون خواهد شد. مانند همیشه، این آمیزه‌ای از برنامه‌ریزی و یافته‌های تازه است.»
در عکس‌های طیفی که از مدار گرفته میشوند، کانی هماتیت (اکسید آهن- Fe۲O۳) در بالای این پشته با شدت بیشتری نمایان است تا جاهای دیگری در دامنه‌ی کوه شارپ، از جمله جاهایی که کاسینی به تازگی در آنها هماتیت یافته. پژوهشگران می‌خواهند آگاهی بیشتری در این باره که چرا این پشته در برابر فرسایش پایداری بیشتری داشته، چه چیزی باعث انباشت هماتیت در آن شده، آیا این عوامل نسبی هستند، و این که سنگ‌های پشته چه رازهایی درباره‌ی محیط بهرام باستان در خود نهفته‌اند به دست بیاورند.
مایکل مایر، دانشمند اصلی برنامه‌ی کاوش بهرام ناسا در مرکز فرماندهی این سازمان در واشنگتن می‌گوید: «گروه ما از بررسی پشته‌ی ورا روبین هیجان زده‌اند، زیرا این پشته‌ی هماتیتی از همان زمانی که دهانهی گیل برای جایگاه فرود کنجکاوی در نظر گرفته شد، به عنوان یکی از هدف‌های ارزشمند برگزیده شده بود.»
ماموریت کنجکاوی در همان سال نخست پس از فرود آن در نزدیکی پایه‌ی کوه شارپ، با پی بردن به این که چند میلیارد سال پیش آنجا دریاچه‌ای با شرایط مناسب زندگی میکروبی وجود داشته به هدف اصلی خود دست یافت. از آن زمان تاکنون کنجکاوی از جاهای گوناگونی گذشته که هم آب و هم باد اثر خود را در آنها به جا گذاشته‌اند. پشته‌ی ورا روبین و لایه‌های بالایی آن که در بردارنده‌ی خاک رس و کانی‌های سولفاته‌اند، هدف‌هایی وسوسه‌انگیز برای به دست آوردن آگاهی بیشتر درباره‌ی گذشته‌ی بهرام و زیست‌پذیری آن در روزگار باستان هستند.
🔴 توضیح عکس:
این عکس که به کمک دوربین ماستکم (MastCam) خودروی کنجکاوی ناسا گرفته شده،لایه‌ی "پشته‌ی ورا روبین" را با نمایی پرجزییات و درست از پایین این پشته نشان می‌دهد. این چشم‌انداز از پیوند ۷۰ عکس درست شده که چشم تله‌فوتوی سمت راست ماستکم در روز ۱۳ اوت ۲۰۱۷ گرفته.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeraRubinRidge.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
https://goo.gl/Uw7C36
* خودروی کنجکاوی ناسا بالا رفتن از یک تپه‌ی دارای اکسید آهن را آغاز کرده که از پیش از زمان فرود این خودرو بر روی سطح #بهرام (مریخ) در سال ۲۰۱۲ توجه دانشمندان را به خود جلب کرده بود.
ابی‌گیل فریمن، یکی از اعضای گروه علمی کنجکاوی در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (جی‌پی‌ال) در پاسادنای کالیفرنیا می‌گوید: «ما اکنون داریم رو با بالا، در مسیری پیش می‌رویم که می‌تواند ما را به لایه‌ای که از پایین بررسی کرده‌ایم برساند.»
این تپه که "پشته‌ی ورا روبین" نامیده شده، در سمت شمال باختر کوه شارپ جای دارد و کمتر از بخش‌های کم‌شیب‌ترِ کوه در بالا و پایین آن فرسایش یافته. این پشته که همچنین "پشته‌ی هماتیت" نیز خوانده شده، در اوایل امسال به پاس تلاش‌های اخترفیزیکدان پیشرو، ورا روبین، بع طور غیر رسمی به نام او نامیده شد.
فریمن که برنامه‌ی خودرو برای این پشته را سازمان داد می‌گوید: «هنگامی که همین تابستان، در پایه‌ی این تپه گشت می‌زدیم، توانستیم برون‌زدهای عمودی بزرگ در لایه‌های سنگی که بخش پایینی این پشته را ساخته‌اند را ببینیم. ولی اگرچه صخره‌ها چینه‌بندی‌های خوبی داشتند، چندان مناسب بالا رفتن خودرو نبودند.»
از نقطه‌ای در پایین تپه که نمای لایه‌های سنگی دگرگون می‌شود تا بالای آن، چیزی حدود ۶۵ متر -هم‌ارز یک ساختمان ۲۰ طبقه- است. بالا رفتن از این بلندی نیاز به یک ررشته رانندگی دارد که روی هم رفته، کمی بیش از ۵۷۰ متر می‌شود. تا پیش از آغاز این صعود در اوایل سپتامبر، #خودروی_کنجکاوی راهی نزدیک به ۱۷.۳۲ کیلومتر را از نقطه‌ی فرودش پیموده بود؛ در این مسیر، فرازای سطح زیر پایش (ارتفاع) به اندازه‌ی حدود ۳۰۰ متر بلندتر شده بود.
عکس‌های تله‌فوتویی که کنجکاوی درست از پایین پشته از بالای آن گرفته، لایه‌های نازک با رگه‌هایی روشن و گسترده با پهناهای گوناگون را در آنها نشان می‌دهد. فریمن می‌گوید: «با رفتن خودرو به بالای پشته، شانس بررسی این لایه‌ها را از نزدیک پیدا خواهیم کرد.»
دانشمند پروژه‌ی کنجکاوی، اشوین واساوادا از جی‌پی‌ال می‌گوید: «به کمک عکس‌های فضاپیماهای مدارگرد و نیز عکس‌هایی که خود کنجکاوی در راه گرفته، ما جاهایی را برای توقف جهت بررسی‌های گسترده‌ترِ تپه برگزیده‌ایم، از جمله جاهایی که نمای لایه‌های سنگی یا همنهش آنها تغییر می‌کند. ولی با بررسی دقیق‌تر سنگ‌ها، برنامه‌ی کار هم کم کم دگرگون خواهد شد. مانند همیشه، این آمیزه‌ای از برنامه‌ریزی و یافته‌های تازه است.»
در عکس‌های طیفی که از مدار گرفته میشوند، کانی هماتیت (اکسید آهن- Fe۲O۳) در بالای این پشته با شدت بیشتری نمایان است تا جاهای دیگری در دامنه‌ی کوه شارپ، از جمله جاهایی که کاسینی به تازگی در آنها هماتیت یافته. پژوهشگران می‌خواهند آگاهی بیشتری در این باره که چرا این پشته در برابر فرسایش پایداری بیشتری داشته، چه چیزی باعث انباشت هماتیت در آن شده، آیا این عوامل نسبی هستند، و این که سنگ‌های پشته چه رازهایی درباره‌ی محیط بهرام باستان در خود نهفته‌اند به دست بیاورند.
مایکل مایر، دانشمند اصلی برنامه‌ی کاوش بهرام ناسا در مرکز فرماندهی این سازمان در واشنگتن می‌گوید: «گروه ما از بررسی پشته‌ی ورا روبین هیجان زده‌اند، زیرا این پشته‌ی هماتیتی از همان زمانی که دهانهی گیل برای جایگاه فرود کنجکاوی در نظر گرفته شد، به عنوان یکی از هدف‌های ارزشمند برگزیده شده بود.»
ماموریت کنجکاوی در همان سال نخست پس از فرود آن در نزدیکی پایه‌ی کوه شارپ، با پی بردن به این که چند میلیارد سال پیش آنجا دریاچه‌ای با شرایط مناسب زندگی میکروبی وجود داشته به هدف اصلی خود دست یافت. از آن زمان تاکنون کنجکاوی از جاهای گوناگونی گذشته که هم آب و هم باد اثر خود را در آنها به جا گذاشته‌اند. پشته‌ی ورا روبین و لایه‌های بالایی آن که در بردارنده‌ی خاک رس و کانی‌های سولفاته‌اند، هدف‌هایی وسوسه‌انگیز برای به دست آوردن آگاهی بیشتر درباره‌ی گذشته‌ی بهرام و زیست‌پذیری آن در روزگار باستان هستند.
🔴 توضیح عکس:
این عکس که به کمک دوربین ماستکم (MastCam) خودروی کنجکاوی ناسا گرفته شده،لایه‌ی "پشته‌ی ورا روبین" را با نمایی پرجزییات و درست از پایین این پشته نشان می‌دهد. این چشم‌انداز از پیوند ۷۰ عکس درست شده که چشم تله‌فوتوی سمت راست ماستکم در روز ۱۳ اوت ۲۰۱۷ گرفته.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/VeraRubinRidge.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«نمونه‌ای از آشکارسازی آهن زیر خاک‌های مریخ»
—---------------------------------------------
در این تصویر رنگ کاذب می‌بینیم که چگونه #خودروی_کنجکاوی ناسا در سیارهی بهرام (مریخ)، می‌تواند با به کار بردن فیلترهای ویژه در دوربین دیرَک خود (ماستکم)، وجود کانی‌های ویژه در سنگ‌های #بهرام را آشکار کند.
این تصویر یک همگذاری از عکس‌هاییست که با سه فیلتر گرفته شده بودند تا هماتیت (یکی از کانی‌های اکسید آهن) را به رنگ ارغوانی تیره نمایان کنند.
در اینجا سنگ هدف، سنگی به نام "کنداب کریسمس" (Christmas Cove) است که به نظر نمی‌رسید هماتیت چندانی داشته باشد [ولی] کنجکاوی با ابزار ویژه‌ی گردگیری خود (DRT) بخشی به اندازه‌ی ۶ سانتیمتر از آن را پاک کرد و در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۷، در ۱۸۱۹مین روز مریخی (سول) توانست این انباشت هماتیت که زیر گرد و خاک پنهان بود را آشکار سازد.
https://goo.gl/MH3Zxr
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ChristmasCove.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------
در این تصویر رنگ کاذب می‌بینیم که چگونه #خودروی_کنجکاوی ناسا در سیارهی بهرام (مریخ)، می‌تواند با به کار بردن فیلترهای ویژه در دوربین دیرَک خود (ماستکم)، وجود کانی‌های ویژه در سنگ‌های #بهرام را آشکار کند.
این تصویر یک همگذاری از عکس‌هاییست که با سه فیلتر گرفته شده بودند تا هماتیت (یکی از کانی‌های اکسید آهن) را به رنگ ارغوانی تیره نمایان کنند.
در اینجا سنگ هدف، سنگی به نام "کنداب کریسمس" (Christmas Cove) است که به نظر نمی‌رسید هماتیت چندانی داشته باشد [ولی] کنجکاوی با ابزار ویژه‌ی گردگیری خود (DRT) بخشی به اندازه‌ی ۶ سانتیمتر از آن را پاک کرد و در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۷، در ۱۸۱۹مین روز مریخی (سول) توانست این انباشت هماتیت که زیر گرد و خاک پنهان بود را آشکار سازد.
https://goo.gl/MH3Zxr
—---------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/ChristmasCove.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«سلفی در مریخ»
—------------—
https://goo.gl/DnG6dh
تاکنون یک سلفی (خودنگااره) در سیارهی سرخ گرفنه‌اید؟ #خودروی_کنجکاوی که این کار را کرده، آن هم چند بار!
این #سلفی از پیوند چندین عکس کوچک‌تر درست شده و به همین دلیل هم بازوی مکانیکی خودرو که دوربین را نگهداشته در آن دیده نمی‌شود -گرچه سایه‌اش آن را لو داده! [این عکس را به طور گسترده‌تر و با توضیح بیشتر اینجا ببینید: * سلفی خودروی کنجکاوی در "گردنه ماریاس" (https://goo.gl/WdkVy8)]
این عکس که در نیمه‌‌های سال ۲۰۱۵ گرفته شده، نه تنها خود این خودروی ماجراجو را نشان می‌دهد، بلکه سنگ‌های لایه‌ای تیره، ستیغ روشن کوه شارپ، و شن‌های سرخ زنگاری که سرتاسر سطح #بهرام (مریخ) را پوشانده‌اند نیز در آن دیده می‌شود.
اگر دقیق‌تر نگاه کنید، حتی می‌توانید تکه سنگی را هم ببینید که در میان آج‌های یکی از چرخ‌های فرسوده‌ی کنجکاوی گیر کرده (پیدایش کردید؟).
اکنون که به پایان سال ۲۰۱۷ نزدیک می‌شویم، کنجکاوی همچنان سرگرم بررسی لایه‌هایی از سنگ‌های ته‌نشستی (رسوبی) که در پشته‌ی "ورا روبین" یافته بود است تا بتواند به شناخت بهتری از "تاریخ زمین‌شناسی بهرام" به طور کلی، و "دلیل وجود این سنگ‌ها در آن منطقه" به طور خاص دست یابد.
#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/selfie.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—------------—
https://goo.gl/DnG6dh
تاکنون یک سلفی (خودنگااره) در سیارهی سرخ گرفنه‌اید؟ #خودروی_کنجکاوی که این کار را کرده، آن هم چند بار!
این #سلفی از پیوند چندین عکس کوچک‌تر درست شده و به همین دلیل هم بازوی مکانیکی خودرو که دوربین را نگهداشته در آن دیده نمی‌شود -گرچه سایه‌اش آن را لو داده! [این عکس را به طور گسترده‌تر و با توضیح بیشتر اینجا ببینید: * سلفی خودروی کنجکاوی در "گردنه ماریاس" (https://goo.gl/WdkVy8)]
این عکس که در نیمه‌‌های سال ۲۰۱۵ گرفته شده، نه تنها خود این خودروی ماجراجو را نشان می‌دهد، بلکه سنگ‌های لایه‌ای تیره، ستیغ روشن کوه شارپ، و شن‌های سرخ زنگاری که سرتاسر سطح #بهرام (مریخ) را پوشانده‌اند نیز در آن دیده می‌شود.
اگر دقیق‌تر نگاه کنید، حتی می‌توانید تکه سنگی را هم ببینید که در میان آج‌های یکی از چرخ‌های فرسوده‌ی کنجکاوی گیر کرده (پیدایش کردید؟).
اکنون که به پایان سال ۲۰۱۷ نزدیک می‌شویم، کنجکاوی همچنان سرگرم بررسی لایه‌هایی از سنگ‌های ته‌نشستی (رسوبی) که در پشته‌ی "ورا روبین" یافته بود است تا بتواند به شناخت بهتری از "تاریخ زمین‌شناسی بهرام" به طور کلی، و "دلیل وجود این سنگ‌ها در آن منطقه" به طور خاص دست یابد.
#apod
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/11/selfie.html
—-------------------------------------------------
کانال یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
«نخستین سلفی خودروی کنجکاوی در سال ۲۰۱۸»
—----------------------------------------
خودروی کنجکاوی ناسا در ۱۹۴۳مین "سول" کاوش در سیارهی #بهرام، این عکس را در بخش جنوبی پشته‌ی ورا روبین از خود گرفت. گفتنی‌ست هر "سول" برابر با یک روز خورشیدی روی سیارهی بهرام است که حدود ۴۰ دقیقه بلندتر از یک روز زمینیست. سول ۱۹۴۳ کنجکاوی در روزشمار زمینی برابر با ۲۳ ژانویه‌ی ۲۰۱۸ بود.
این سراسرنمای موزاییکی که نگارش برهم‌کنشی ۳۶۰ درجه‌ی واقعیت مجازی آن هم منتشر شده، از پیوند ۶۱ عکس درست شده که همگی به کمک دوربین دستی کنجکاوی (ماهلی،MAHLI) گرفته شده‌اند. عکس‌هایی که خود بازو در آنها بوده حذف شده. تصویر گسترده‌ی پس‌زمینه هم توسط دوربین ماستکم خودرو (Mastcam) در سول ۱۹۰۳ گرفته شده بوده.
بالاترین جای خودرو، روی دوربین ماستکم، دستگاه لیزرافکن شمکم (ChemCam) را می‌بینیم که ستیغ کوه شارپ در دوردست را پشت خود پنهان کرده.
#apod #خودروی_کنجکاوی #سلفی
https://goo.gl/9nxi3M
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180126.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------
خودروی کنجکاوی ناسا در ۱۹۴۳مین "سول" کاوش در سیارهی #بهرام، این عکس را در بخش جنوبی پشته‌ی ورا روبین از خود گرفت. گفتنی‌ست هر "سول" برابر با یک روز خورشیدی روی سیارهی بهرام است که حدود ۴۰ دقیقه بلندتر از یک روز زمینیست. سول ۱۹۴۳ کنجکاوی در روزشمار زمینی برابر با ۲۳ ژانویه‌ی ۲۰۱۸ بود.
این سراسرنمای موزاییکی که نگارش برهم‌کنشی ۳۶۰ درجه‌ی واقعیت مجازی آن هم منتشر شده، از پیوند ۶۱ عکس درست شده که همگی به کمک دوربین دستی کنجکاوی (ماهلی،MAHLI) گرفته شده‌اند. عکس‌هایی که خود بازو در آنها بوده حذف شده. تصویر گسترده‌ی پس‌زمینه هم توسط دوربین ماستکم خودرو (Mastcam) در سول ۱۹۰۳ گرفته شده بوده.
بالاترین جای خودرو، روی دوربین ماستکم، دستگاه لیزرافکن شمکم (ChemCam) را می‌بینیم که ستیغ کوه شارپ در دوردست را پشت خود پنهان کرده.
#apod #خودروی_کنجکاوی #سلفی
https://goo.gl/9nxi3M
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/01/ap180126.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
این ویدیو از عکس‌هایی درست شده که خودروی کنجکاوی در روز ۲۵ اکتبر ۲۰۱۷ از روی پشته‌ی ورا روبین از چشم‌انداز پشت سرش گرفت. @onestar_in_sevenskies
«استراحت کنجکاوی برای نگاهی به پشت سر»
—----------------------------------------
* خودروی کنجکاوی ناسا که دارد از کوه شارپ بالا می‌رود اندکی دست از کار کشید تا نگاهی به پشت سر و مسیری که در سفر حماسی‌اش در سیارهی سرخ پیموده بیندازد.
این خودرو حدود سه ماه پیش از روی "پشته‌ی ورا روبین"، که بیش از ۳۰۰ متر بلندتر از کف دهانهی ۱۵۴ کیلومتری گیل است، یک رشته عکس از چشم‌انداز پشت سرش گرفت. دانشمندان ماموریت با چسباندن آنها به هم یک سراسرنما (پانوراما) پدید آوردند که برخی از ایستگاه‌های اصلی که کنجکاوی از آغاز فرود بر سطح بهرام در اوت ۲۰۱۲ تاکنون بررسی کرده را با هم نشان می‌دهد. این عکس‌ها در ۲۵ اکتبر ۲۰۱۷ با دوربین ماستکم (MastCam) خودرو گرفته شده بودند.
دانشمند پروژه‌ی کنجکاوی، آشوین واساوادا از جی‌پی‌ال ناسا می‌گوید: «اگرچه #خودروی_کنجکاوی در پنج سال گذشته به طور پیوسته بالا و بالاتر می‌رفته، این نخستین بارست که توانسته نگاهش را برگرداند و کل گذشته‌ی ماموریتش را زیر پایش ببیند.»
«از روی پشته‌ی ورا روبین، دشت‌های پهناور کف دهانه را می‌بینیم که تا رشته کوه‌هایی تماشایی که بخش شمالی لبه‌ی دهانه را ساخته‌اند گسترده شده‌اند.»
جایگاه فرود کنجکاوی پشت یک تپه‌ی کوچک پنهان شده، ولی "خلیج یلونایف" دیده دیده می‌شود -خلیج یلونایف جاییست که کنجکاوی نخستین بار شواهدی از وجود دریاچه‌ای احتمالا زیست‌پذیر و سامانه‌ای از جریان‌های رودخانه‌ای در دهانهی گیل در گذشته‌ی دور یافت. چند ایستگاه مهم دیگر، مانند ایستگاه "کیمبرلی" و "تختال‌های موری" هم دیده میشوند.
کنجکاوی در بیشتر این ایستگاه‌ها کارش نمونه برداری و بررسی سنگ‌هایی بود که با مته‌ی انتهای بازویش سوراخشان می‌کرد. این مته از دسامبر ۲۰۱۶ که اشکالی در موتوری که سرمته‌ی آن را نسبت به دو "نقطه‌ی پایدارکننده‌اش" در دو سوی آن به جلو فشار می‌داد پیش آمد دیگر کار نکرده.
اعضای گروه کنجکاوی اکنون بیش از یک سال است که دارند روی آن کار می‌کنند، و راه حل ممکنی هم ارائه کرده‌اند: از خود بازوی روباتیک خودرو برای فشار دادن سرمته روی سنگ کمک می‌گیرند، بدون نیاز به نقطه‌های پایدارکننده.
آزمایش این راهکار تازه بر روی خودروی همزاد کنجکاوی که در جی‌پی‌ال ناسا (روی زمین است) نویدبخش بوده، و به گفته‌ی مقام‌های ناسا، دانشمندان بر آنند تا این ترفند را تا خودرو پشته‌ی ورا روبین را ترک نکرده بیازمایند.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/CuriosityPanorama.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------------------------
* خودروی کنجکاوی ناسا که دارد از کوه شارپ بالا می‌رود اندکی دست از کار کشید تا نگاهی به پشت سر و مسیری که در سفر حماسی‌اش در سیارهی سرخ پیموده بیندازد.
این خودرو حدود سه ماه پیش از روی "پشته‌ی ورا روبین"، که بیش از ۳۰۰ متر بلندتر از کف دهانهی ۱۵۴ کیلومتری گیل است، یک رشته عکس از چشم‌انداز پشت سرش گرفت. دانشمندان ماموریت با چسباندن آنها به هم یک سراسرنما (پانوراما) پدید آوردند که برخی از ایستگاه‌های اصلی که کنجکاوی از آغاز فرود بر سطح بهرام در اوت ۲۰۱۲ تاکنون بررسی کرده را با هم نشان می‌دهد. این عکس‌ها در ۲۵ اکتبر ۲۰۱۷ با دوربین ماستکم (MastCam) خودرو گرفته شده بودند.
دانشمند پروژه‌ی کنجکاوی، آشوین واساوادا از جی‌پی‌ال ناسا می‌گوید: «اگرچه #خودروی_کنجکاوی در پنج سال گذشته به طور پیوسته بالا و بالاتر می‌رفته، این نخستین بارست که توانسته نگاهش را برگرداند و کل گذشته‌ی ماموریتش را زیر پایش ببیند.»
«از روی پشته‌ی ورا روبین، دشت‌های پهناور کف دهانه را می‌بینیم که تا رشته کوه‌هایی تماشایی که بخش شمالی لبه‌ی دهانه را ساخته‌اند گسترده شده‌اند.»
جایگاه فرود کنجکاوی پشت یک تپه‌ی کوچک پنهان شده، ولی "خلیج یلونایف" دیده دیده می‌شود -خلیج یلونایف جاییست که کنجکاوی نخستین بار شواهدی از وجود دریاچه‌ای احتمالا زیست‌پذیر و سامانه‌ای از جریان‌های رودخانه‌ای در دهانهی گیل در گذشته‌ی دور یافت. چند ایستگاه مهم دیگر، مانند ایستگاه "کیمبرلی" و "تختال‌های موری" هم دیده میشوند.
کنجکاوی در بیشتر این ایستگاه‌ها کارش نمونه برداری و بررسی سنگ‌هایی بود که با مته‌ی انتهای بازویش سوراخشان می‌کرد. این مته از دسامبر ۲۰۱۶ که اشکالی در موتوری که سرمته‌ی آن را نسبت به دو "نقطه‌ی پایدارکننده‌اش" در دو سوی آن به جلو فشار می‌داد پیش آمد دیگر کار نکرده.
اعضای گروه کنجکاوی اکنون بیش از یک سال است که دارند روی آن کار می‌کنند، و راه حل ممکنی هم ارائه کرده‌اند: از خود بازوی روباتیک خودرو برای فشار دادن سرمته روی سنگ کمک می‌گیرند، بدون نیاز به نقطه‌های پایدارکننده.
آزمایش این راهکار تازه بر روی خودروی همزاد کنجکاوی که در جی‌پی‌ال ناسا (روی زمین است) نویدبخش بوده، و به گفته‌ی مقام‌های ناسا، دانشمندان بر آنند تا این ترفند را تا خودرو پشته‌ی ورا روبین را ترک نکرده بیازمایند.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/02/CuriosityPanorama.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
https://goo.gl/89MzqF
این رگه‌های تیره‌ی چوب‌مانندی که از این سنگ سیارهی #بهرام (مریخ) بیرون زده به اندازه‌ی دانه‌های برنجند.
این عکس را #خودروی_کنجکاوی ناسا در روز ۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۸، از ناحیه‌ای به پهنای حدود دو اینچ (۵ سانتیمتر)، روی یک سنگ هدف به نام "هارولدزویک"، نزدیک لبه‌ی دامنه‌ی جنوبی پشته‌ی "ورا روبین" گرفته.
ریشه‌ی این رگه‌ها ناشناخته است ولی می‌توانند بخش‌هایی از #کانی تیره‌ی درون سنگ‌های این منطقه باشند که در برابر #فرسایش پایداری کرده و به این شکل نمایان شده.
@onestar_in_sevenskies
این رگه‌های تیره‌ی چوب‌مانندی که از این سنگ سیارهی #بهرام (مریخ) بیرون زده به اندازه‌ی دانه‌های برنجند.
این عکس را #خودروی_کنجکاوی ناسا در روز ۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۸، از ناحیه‌ای به پهنای حدود دو اینچ (۵ سانتیمتر)، روی یک سنگ هدف به نام "هارولدزویک"، نزدیک لبه‌ی دامنه‌ی جنوبی پشته‌ی "ورا روبین" گرفته.
ریشه‌ی این رگه‌ها ناشناخته است ولی می‌توانند بخش‌هایی از #کانی تیره‌ی درون سنگ‌های این منطقه باشند که در برابر #فرسایش پایداری کرده و به این شکل نمایان شده.
@onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
فیلمی که خودروی کنجکاوی در ۱ اوت ۲۰۱۳ از فوبوس و دیموس گرفت. در این ویدیوی زمان‌گریز، فوبوس (ماه بزرگ‌تر) از برابر دیموس می‌گذرد. @onestar_in_sevenskies
این فیلم زمان‌گریز (دورتند) از پیوند ۴۱ عکس درست شده که #خودروی_کنجکاوی ناسا در روز ۱ اوت ۲۰۱۱ گرفته بود، و در آن، ماه‌های سیارهی #بهرام را می‌بینیم که در آسمان این سیاره جابجا میشوند. فوبوس (ماه بزرگ‌تر) در این فیلم از برابر دیموس می‌گذرد. سرعت واقعی این چشم‌انداز ۵۵ ثانیه است.
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
«آیا موادی که کنجکاوی در مریخ یافته می‌توانند ریشه زیستی داشته باشند؟»
--------------------------------------------------------------------
* خودروی کنجکاوی ناسا در سنگ‌های باستانی سیارهی #بهرام مولکول‌های آلی شناسایی کرده. آیا این ولکول‌ها می‌توانند ریشه‌ی زیستی داشته باشند؟
#خودروی_کنجکاوی ناسا از زمان فرودش بر سطح سیارهی بهرام (مریخ) در سال ۲۰۱۲ تاکنون رازهای بسیاری را درباره‌ی این سیاره آشکار کرده- کشف خاک رس، سنگ‌های ته‌نشستی (رسوبی) که در جریان‌های رودها پدید آمده‌اند، و نشانه‌های وجود یک دریاچه‌ی مناسب زندگی در ۳.۵ میلیارد سال پیش در دهانهی گیل. این خودرو همچنین نشانه‌های یک چرخه‌ی فصلی متان را هم شناسایی کرده.
ولی دانشمندان چیز دیگری نیز از کنجکاوی می‌خواستند: شواهد قطعی از چندین گونه ماده‌ی آلی. #مواد_آلی موادیند که در بردارنده‌ی کربن و هیدروژنند- که بیشترِ مولکول‌های کربن‌دار را شامل میشوند، از جمله متان که ساده‌ترین ماده‌ی آلیست. مواد آلی در جاهای گوناگونی از سامانه‌ی خورشیدی یافته شده، از دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها گرفته تا تیتان، ماه کیوان. این مواد با وجود نام تحریک‌کننده‌شان، حتما نیازی نیست که توسط جانداران پدید آمده باشند؛ فرآیندهای غیرزیستی هم می‌تواند آنها را پدید بیاورند. ولی جانداران برخی از آنها را هم به کار برده و هم درست می‌کنند، از جمله قندها و اسیدهای آمینه. بنابراین جستجو برای یافتن زندگی فرازمینی، چه اکنون و چه در گذشته، اغلب بر روی مواد آلی متمرکز بوده.
@onestar_in_sevenskies
در پژوهشی که روز ۸ ژوئن در نشریه‌ی ساینس منتشر شده، گروه دانشمندان کنجکاوی شناسایی قطعی یک چرخه‌ی فصلی متان، و وجود چندین ماده‌ی آلی در گِلسنگهای باستانی را گزارش داده‌اند. هیچ کدام از اینها به معنای یافتن زندگی در سیارهی سرخ نیست، ولی پرسش درباره‌ی امکان وجود زندگی در روزگاران دور را پذیرفتنی‌تر می‌کند.
این پژوهش با بهره از دستگاه "بررسی نمونه‌ها در بهرام (سام، SAM) انجام شده. سام که بخش بزرگی از بدنه‌ی خودرو را تشکیل داده یک اجاق کوچک دارد که با آن نمونه‌های خاک بهرام را می‌پزد، سپس گازهایی که از آن آزاد می‌شود را بررسی می‌کند تا همنهش شیمیایی آنها را تعیین نماید. نمونه‌های خاک بهرام توسط بیلچه‌ای که روی بازوی روباتیک کنجکاوی است به درون این دستگاه ریخته می‌شود.
برای بررسی این گلسنگ‌ها، جنیفر آیگنبرود از گودارد ناسا به همراه همکارانش گَردِ (پودرِ) این سنگ را با دمایی بسیار بالا (حدود ۹۰۰ درجه‌ی سلسیوس) پختند. آنها در این کار تلاش کردند از اشتباهی که سال ۲۰۱۵ پیش آمده بود بپرهیزند؛ در آن سال، کنجکاوی مواد آلی‌ای را شناسایی کرد که در حقیقت در اثر برهم‌کنش با نمک پرکلرات سطح سیاره تولید شده بود، نه این که مستقیم از درون سنگ سیاره دریافت شده باشد.
@onestar_in_sevenskies
هنگامی که گلسنگ ساییده شده گرما می‌گیرد، گازهایی آزاد می‌کند؛ هم به دلیل واکنش‌های شیمیایی مولکول‌های درون سنگ و هم برای این که دارند تجزیه میشوند. این گازها از درون یک لوله پایین رفته و یونیده شده، بو شده، و "وزن میشوند" تا وزن مولکولی‌ها و همنهش‌های ویژه‌اش تعیین شود، و سرانجام شناسه‌های شیمیایی آن شناخته شوند.
پژوهشگران بر پایه‌ی همین داده‌ها تعیین کردند که این گلسنگ ...
ادامه‌ی مطلب در پست بعدی 👇👇👇👇👇
--------------------------------------------------------------------
* خودروی کنجکاوی ناسا در سنگ‌های باستانی سیارهی #بهرام مولکول‌های آلی شناسایی کرده. آیا این ولکول‌ها می‌توانند ریشه‌ی زیستی داشته باشند؟
#خودروی_کنجکاوی ناسا از زمان فرودش بر سطح سیارهی بهرام (مریخ) در سال ۲۰۱۲ تاکنون رازهای بسیاری را درباره‌ی این سیاره آشکار کرده- کشف خاک رس، سنگ‌های ته‌نشستی (رسوبی) که در جریان‌های رودها پدید آمده‌اند، و نشانه‌های وجود یک دریاچه‌ی مناسب زندگی در ۳.۵ میلیارد سال پیش در دهانهی گیل. این خودرو همچنین نشانه‌های یک چرخه‌ی فصلی متان را هم شناسایی کرده.
ولی دانشمندان چیز دیگری نیز از کنجکاوی می‌خواستند: شواهد قطعی از چندین گونه ماده‌ی آلی. #مواد_آلی موادیند که در بردارنده‌ی کربن و هیدروژنند- که بیشترِ مولکول‌های کربن‌دار را شامل میشوند، از جمله متان که ساده‌ترین ماده‌ی آلیست. مواد آلی در جاهای گوناگونی از سامانه‌ی خورشیدی یافته شده، از دنباله‌دارها و شهاب‌سنگ‌ها گرفته تا تیتان، ماه کیوان. این مواد با وجود نام تحریک‌کننده‌شان، حتما نیازی نیست که توسط جانداران پدید آمده باشند؛ فرآیندهای غیرزیستی هم می‌تواند آنها را پدید بیاورند. ولی جانداران برخی از آنها را هم به کار برده و هم درست می‌کنند، از جمله قندها و اسیدهای آمینه. بنابراین جستجو برای یافتن زندگی فرازمینی، چه اکنون و چه در گذشته، اغلب بر روی مواد آلی متمرکز بوده.
@onestar_in_sevenskies
در پژوهشی که روز ۸ ژوئن در نشریه‌ی ساینس منتشر شده، گروه دانشمندان کنجکاوی شناسایی قطعی یک چرخه‌ی فصلی متان، و وجود چندین ماده‌ی آلی در گِلسنگهای باستانی را گزارش داده‌اند. هیچ کدام از اینها به معنای یافتن زندگی در سیارهی سرخ نیست، ولی پرسش درباره‌ی امکان وجود زندگی در روزگاران دور را پذیرفتنی‌تر می‌کند.
این پژوهش با بهره از دستگاه "بررسی نمونه‌ها در بهرام (سام، SAM) انجام شده. سام که بخش بزرگی از بدنه‌ی خودرو را تشکیل داده یک اجاق کوچک دارد که با آن نمونه‌های خاک بهرام را می‌پزد، سپس گازهایی که از آن آزاد می‌شود را بررسی می‌کند تا همنهش شیمیایی آنها را تعیین نماید. نمونه‌های خاک بهرام توسط بیلچه‌ای که روی بازوی روباتیک کنجکاوی است به درون این دستگاه ریخته می‌شود.
برای بررسی این گلسنگ‌ها، جنیفر آیگنبرود از گودارد ناسا به همراه همکارانش گَردِ (پودرِ) این سنگ را با دمایی بسیار بالا (حدود ۹۰۰ درجه‌ی سلسیوس) پختند. آنها در این کار تلاش کردند از اشتباهی که سال ۲۰۱۵ پیش آمده بود بپرهیزند؛ در آن سال، کنجکاوی مواد آلی‌ای را شناسایی کرد که در حقیقت در اثر برهم‌کنش با نمک پرکلرات سطح سیاره تولید شده بود، نه این که مستقیم از درون سنگ سیاره دریافت شده باشد.
@onestar_in_sevenskies
هنگامی که گلسنگ ساییده شده گرما می‌گیرد، گازهایی آزاد می‌کند؛ هم به دلیل واکنش‌های شیمیایی مولکول‌های درون سنگ و هم برای این که دارند تجزیه میشوند. این گازها از درون یک لوله پایین رفته و یونیده شده، بو شده، و "وزن میشوند" تا وزن مولکولی‌ها و همنهش‌های ویژه‌اش تعیین شود، و سرانجام شناسه‌های شیمیایی آن شناخته شوند.
پژوهشگران بر پایه‌ی همین داده‌ها تعیین کردند که این گلسنگ ...
ادامه‌ی مطلب در پست بعدی 👇👇👇👇👇