ماه‌های سیاره‌ی #بهرام (فوبوس و دیموس) اجرامی‌اند که به سختی از پشت تلسکوپ‌های آماتور دیده می‌شوند.
آنها با پهنایی کمتر از ۲۲ کیلومتر، کوچک و کم‌نورند. خود بهرام به اندازه‌ی ۲۴۲۰۰۰ برابر درخشان‌تر از فوبوس، و ۷۴۱۰۰۰ برابر درخشان‌تر از دیموس دیده می‌شود، به گونه‌ای که آنها را در نور خود پنهان می‌کند.
ولی اکنون که بهرام به نزدیک‌ترین فاصله‌اش به زمین در ۱۵ سال گذشته رسیده، این ماه‌های خُرد را هم می‌توان به تصویر کشید. و این کاریست که روز ۲۳ ژوییه، یک عکاس نجومی از جزیره‌ی کرت یونان موفق به انجامش شد.
منبع عکس: spaceweather
@onestar_in_sevenskies
آنها با پهنایی کمتر از ۲۲ کیلومتر، کوچک و کم‌نورند. خود بهرام به اندازه‌ی ۲۴۲۰۰۰ برابر درخشان‌تر از فوبوس، و ۷۴۱۰۰۰ برابر درخشان‌تر از دیموس دیده می‌شود، به گونه‌ای که آنها را در نور خود پنهان می‌کند.
ولی اکنون که بهرام به نزدیک‌ترین فاصله‌اش به زمین در ۱۵ سال گذشته رسیده، این ماه‌های خُرد را هم می‌توان به تصویر کشید. و این کاریست که روز ۲۳ ژوییه، یک عکاس نجومی از جزیره‌ی کرت یونان موفق به انجامش شد.
منبع عکس: spaceweather
@onestar_in_sevenskies
«نمایی رنگین از لایه‌های قطب جنوب مریخ»
-----------------------------------------
چنان چه در روزهای گذشته خواندید، فضاپیمای مارس اکسپرس سازمان فضایی اروپا به کمک امواج رادار که در خاک نفوذ می‌کنند (رادار زمین‌نفوذ)، یک لایه‌ی بازتابنده‌ی روشن را زیر لایه‌های قطب جنوب سیاره‌ی #بهرام شناسایی کرده که می‌تواند نشانگر وجود دریاچه‌ای زیرزمینی از آب شور مایع باشد.
این بازتاب از منطقه‌ای به پهنای ۲۰۰ کیلومتر در ژرفای ۱.۵ کیلومتری زیر سطح می‌آید.
آب مایع به سرعت از سطح بهرام بخار و آزاد می‌شود ولی یک دریاچه‌ی آب شور سربسته، مانند چیزی که گویا این بازتاب راداری نشان می‌دهد، می‌تواند تا مدت‌های بسیار بیشتری دوام بیاورد و حتی زیستگاه احتمالی جانداران ذره‌بینی باشد.
این عکس که از پیوند داده‌های طیفی فروسرخ، سبز، و آبی درست شده، در سال ۲۰۱۲ توسط ماهواره‌ی #مارس_اکسپرس از قطب جنوب بهرام گرفته شده و آمیزه‌ی پیچیده‌ای از لایه‌های خاک، یخ دی‌اکسید کربن، و آب یخ‌زده را نشان می‌دهد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180731.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------------
چنان چه در روزهای گذشته خواندید، فضاپیمای مارس اکسپرس سازمان فضایی اروپا به کمک امواج رادار که در خاک نفوذ می‌کنند (رادار زمین‌نفوذ)، یک لایه‌ی بازتابنده‌ی روشن را زیر لایه‌های قطب جنوب سیاره‌ی #بهرام شناسایی کرده که می‌تواند نشانگر وجود دریاچه‌ای زیرزمینی از آب شور مایع باشد.
این بازتاب از منطقه‌ای به پهنای ۲۰۰ کیلومتر در ژرفای ۱.۵ کیلومتری زیر سطح می‌آید.
آب مایع به سرعت از سطح بهرام بخار و آزاد می‌شود ولی یک دریاچه‌ی آب شور سربسته، مانند چیزی که گویا این بازتاب راداری نشان می‌دهد، می‌تواند تا مدت‌های بسیار بیشتری دوام بیاورد و حتی زیستگاه احتمالی جانداران ذره‌بینی باشد.
این عکس که از پیوند داده‌های طیفی فروسرخ، سبز، و آبی درست شده، در سال ۲۰۱۲ توسط ماهواره‌ی #مارس_اکسپرس از قطب جنوب بهرام گرفته شده و آمیزه‌ی پیچیده‌ای از لایه‌های خاک، یخ دی‌اکسید کربن، و آب یخ‌زده را نشان می‌دهد.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/07/ap180731.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«مسکونی کردن مریخ شاید ناممکن باشد» -------------------------------------- نویسندگان داستان‌های علمی-تخیلی مدت‌هاست که برای تبدیل سیاره‌ی بهرام (مریخ) به یک زمین دیگر، جایی که انسان‌ها بتوانند بدون نیاز به لباس‌های فضایی در آن زندگی کنند رویاپردازی می‌کنند.…
ادامه‌ی پست پیشین 👆👆👆👆👆👆
... بدون کربن کافی می‌توانیم سیاره‌ی سرخ را از راه‌های دیگری گرم کنیم، شاید با ساختن کلروفلوئوروکربن (سی‌اف‌سی، CFC) یا بمباران سیاره با دنباله‌دارها و سیارک‌ها. این [گرمایش بهرام] کار دشواری خواهد بود، ولی [حتی پس از انجام آن] باز هم برای زندگی به اندازه‌ی کافی مناسب نخواهد بود. برای این کار نیاز به نیتروژن هم داریم- و این هم چیزیست که نمی‌دانیم موجودی آن در بهرام چقدر است.
مک‌کی می‌گوید: «بدون دی‌اکسید کربن کافی، زمینی‌سازی #بهرام چند هزار سال یا بیشتر زمان می‌برد ولی به هر حال شدنی است. اگر نیتروژن کافی نباشد، ناچارید از پیشتازان فضا کمک بگیرید- "سرعت فرا-نوری" (بالاتر از سرعت نور) و "پرتوهای کششی". باید نیتروژن را از جو مشتری به جو بهرام بکشید. ماجرا علمی-تخیلی می‌شود.»
در همین زمینه: * شاید بتوانیم به زودی بخشی از مریخ را آباد کنیم
-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/terraform.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
... بدون کربن کافی می‌توانیم سیاره‌ی سرخ را از راه‌های دیگری گرم کنیم، شاید با ساختن کلروفلوئوروکربن (سی‌اف‌سی، CFC) یا بمباران سیاره با دنباله‌دارها و سیارک‌ها. این [گرمایش بهرام] کار دشواری خواهد بود، ولی [حتی پس از انجام آن] باز هم برای زندگی به اندازه‌ی کافی مناسب نخواهد بود. برای این کار نیاز به نیتروژن هم داریم- و این هم چیزیست که نمی‌دانیم موجودی آن در بهرام چقدر است.
مک‌کی می‌گوید: «بدون دی‌اکسید کربن کافی، زمینی‌سازی #بهرام چند هزار سال یا بیشتر زمان می‌برد ولی به هر حال شدنی است. اگر نیتروژن کافی نباشد، ناچارید از پیشتازان فضا کمک بگیرید- "سرعت فرا-نوری" (بالاتر از سرعت نور) و "پرتوهای کششی". باید نیتروژن را از جو مشتری به جو بهرام بکشید. ماجرا علمی-تخیلی می‌شود.»
در همین زمینه: * شاید بتوانیم به زودی بخشی از مریخ را آباد کنیم
-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/terraform.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«این همه خاک در توفان مریخ از کجا آمده؟»
-----------------------------------------
* خودروی اپورچونیتی ناسا روی #بهرام در تلاش برای جان به در بردن از یک توفان سهمگین غبار است که چندیست سرتاسر سیاره را فراگرفته و می‌تواند آن را از کار بیندازد- ولی این همه خاک و غبار در این توفان از کجا آمده؟
دانشمندان اکنون فکر می‌کنند که سرچشمه‌ی اصلی توده‌های غبار بهرام را یافته‌اند: یک شکاف آتشفشانی غول‌پیکر روی سطح سیاره به نام سازند "گوداله‌های مدوزا" یا ام‌اف‌اف.
[درباره‌ی این سازند خوانده بودید: * ساختار شگفت‌انگیز "مدوزا" روی مریخ دستاورد یک اَبَرآتشفشان انفجاری بوده]
کوین لوییس، زمین‌شناس سیاره‌ای از دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «اساسا اگر این ته‌نشست‌های غول‌پیکر نبود که در درازنای زمان فرسایش یافته و بهرام را آلوده کنند، این سیاره هرگز این قدر غبارآلود نمی‌شد.»
و این آلودگی بسیار زیاد هم هست. به برآورد دانشمندان، سالانه حدود ۳ میلیون تُن (۳ تریلیون کیلوگرم) غبار میان سطح و جو بهرام جابجا می‌شود. و از این نظر این پدیده یک ویژگی بسیار مهم در سطح سیاره‌ی سرخ است.
این انبوه غبار دانشمندان را به ردگیری سرچشمه‌ی آنها برانگیخت. آنها نخست نگاهی به اثر انگشت‌های شیمیاییِ غباری که در جاهای گوناگون سیاره بررسی شده بود انداختند. شگفت این که این اثر انگشت‌ها با وجود تفاوت جایگاهشان، بسیار یکسان به نظر می‌رسیدند، با تعادل بسیار ویژه‌ای در کلر و گوگرد.
پس دانشمندان بر آن شدند تا این نسبت را در سنگ‌های گوناگون بررسی کنند. یکی از جاهایی که سنگ‌هایش بیشترین همخوانی را با غبارها داشت "گوداله‌های مدوزا" بود، یک شکاف غول‌پیکر نزدیک استوای بهرام که به گمان دانشمندان در اثر فعالیت آتشفشانی پدید آمده. به گفته‌ی ناسا، پهنای این سازند در راستای استوای سیاره به حدود ۱۰۰۰ کیلومتر می‌رسد.
بر پایه‌ی پژوهش‌های گذشته، فعالیت آتشفشانی‌ای که این سازند را پدید آورد حدود ۳ میلیارد سال پیش رخ داده بود و ساختارهای پشته-مانندی که روی سطح آن دیده می‌شود دستاورد فرآیند فرسایش بادی و خورده شدن سطح آنست.
این دانشمندان با در نظر گرفتن اندازه‌ی آغازین این سازند، میزان غباری که در این فرآیندِ فرسایش باید تولید می‌شده را برآورد کردند. در پژوهش‌های گذشته دانشمندان به این نتیجه رسیده بودند که گستره‌ی گوداله‌های مدوزا در آغاز پیدایش در ۳ میلیارد سال پیش، حدود نصف اندازه‌ی سرزمین اصلی آمریکا بوده.
برآوردها نشان می‌دهد میزان خاک و غباری که این سازند تاکنون تولید کرده به اندازهای بوده که می‌توان سرتاسر سطح سیاره ه‌را با لایه‌ای به کلفتی ۲ تا ۱۲ متر پوشاند. و این با میزان غباری که اکنون روی سیاره می‌بینیم به خوبی سازگار است: حدود ۳ متر، بر پایه‌ی سنجش قطب‌ها و چند ناحیه‌ی پرغبارِ ویژه.
این پژوهش‌های تازه کمکی به #آپورچونیتی برای تاب آوردن در برابر توفان کنونی که ذخیره‌ی انرژی خورشیدی‌اش را تهدید می‌کند نخواهد کرد، ولی یافته‌های آنها یک ویژگی بسیار برجسته را در سیاره‌ی سرخ توضیح می‌دهند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/MFF.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------------
* خودروی اپورچونیتی ناسا روی #بهرام در تلاش برای جان به در بردن از یک توفان سهمگین غبار است که چندیست سرتاسر سیاره را فراگرفته و می‌تواند آن را از کار بیندازد- ولی این همه خاک و غبار در این توفان از کجا آمده؟
دانشمندان اکنون فکر می‌کنند که سرچشمه‌ی اصلی توده‌های غبار بهرام را یافته‌اند: یک شکاف آتشفشانی غول‌پیکر روی سطح سیاره به نام سازند "گوداله‌های مدوزا" یا ام‌اف‌اف.
[درباره‌ی این سازند خوانده بودید: * ساختار شگفت‌انگیز "مدوزا" روی مریخ دستاورد یک اَبَرآتشفشان انفجاری بوده]
کوین لوییس، زمین‌شناس سیاره‌ای از دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «اساسا اگر این ته‌نشست‌های غول‌پیکر نبود که در درازنای زمان فرسایش یافته و بهرام را آلوده کنند، این سیاره هرگز این قدر غبارآلود نمی‌شد.»
و این آلودگی بسیار زیاد هم هست. به برآورد دانشمندان، سالانه حدود ۳ میلیون تُن (۳ تریلیون کیلوگرم) غبار میان سطح و جو بهرام جابجا می‌شود. و از این نظر این پدیده یک ویژگی بسیار مهم در سطح سیاره‌ی سرخ است.
این انبوه غبار دانشمندان را به ردگیری سرچشمه‌ی آنها برانگیخت. آنها نخست نگاهی به اثر انگشت‌های شیمیاییِ غباری که در جاهای گوناگون سیاره بررسی شده بود انداختند. شگفت این که این اثر انگشت‌ها با وجود تفاوت جایگاهشان، بسیار یکسان به نظر می‌رسیدند، با تعادل بسیار ویژه‌ای در کلر و گوگرد.
پس دانشمندان بر آن شدند تا این نسبت را در سنگ‌های گوناگون بررسی کنند. یکی از جاهایی که سنگ‌هایش بیشترین همخوانی را با غبارها داشت "گوداله‌های مدوزا" بود، یک شکاف غول‌پیکر نزدیک استوای بهرام که به گمان دانشمندان در اثر فعالیت آتشفشانی پدید آمده. به گفته‌ی ناسا، پهنای این سازند در راستای استوای سیاره به حدود ۱۰۰۰ کیلومتر می‌رسد.
بر پایه‌ی پژوهش‌های گذشته، فعالیت آتشفشانی‌ای که این سازند را پدید آورد حدود ۳ میلیارد سال پیش رخ داده بود و ساختارهای پشته-مانندی که روی سطح آن دیده می‌شود دستاورد فرآیند فرسایش بادی و خورده شدن سطح آنست.
این دانشمندان با در نظر گرفتن اندازه‌ی آغازین این سازند، میزان غباری که در این فرآیندِ فرسایش باید تولید می‌شده را برآورد کردند. در پژوهش‌های گذشته دانشمندان به این نتیجه رسیده بودند که گستره‌ی گوداله‌های مدوزا در آغاز پیدایش در ۳ میلیارد سال پیش، حدود نصف اندازه‌ی سرزمین اصلی آمریکا بوده.
برآوردها نشان می‌دهد میزان خاک و غباری که این سازند تاکنون تولید کرده به اندازهای بوده که می‌توان سرتاسر سطح سیاره ه‌را با لایه‌ای به کلفتی ۲ تا ۱۲ متر پوشاند. و این با میزان غباری که اکنون روی سیاره می‌بینیم به خوبی سازگار است: حدود ۳ متر، بر پایه‌ی سنجش قطب‌ها و چند ناحیه‌ی پرغبارِ ویژه.
این پژوهش‌های تازه کمکی به #آپورچونیتی برای تاب آوردن در برابر توفان کنونی که ذخیره‌ی انرژی خورشیدی‌اش را تهدید می‌کند نخواهد کرد، ولی یافته‌های آنها یک ویژگی بسیار برجسته را در سیاره‌ی سرخ توضیح می‌دهند.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/MFF.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ماه و سیاره سرخ بر فراز کوهستان آلپ»
---------------------------------------
در این عکس که با هدف ثبت چشم‌اندازی اخترشناختی گرفته شده، چیزی نامعمول وجود دارد، اگرچه آشکار نیست و تنها پس از پردازش تصویر یافته شد.
این چیز، ماه نیست، هرچند که تصویر زمانی گرفته شده که ماه دارد همزمان با فرو رفتن در سایه‌ی زمین به هنگام #ماه‌گرفتگی کلی، در آسمان بالا می‌اید و نمای بسیار جالبی پیدا کرده.
سیاره‌ی #بهرام (مریخ) هم نیست، گرچه آن هم در آن شب تقریبا در روشن‌ترین حالتش در ۱۵ سال گذشته بود و پایین، سمت راست ماه دیده می‌شد.
کوه‌های آلپ فرانسه در پیش‌زمینه هم نیست، هر چند که این کوهستان همیشه یکی از چشم‌اندازهای شگفت‌انگیز سیاره‌ی زمین بوده.
این چیز، بز روی کوه سمت راست است!!
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/ap180807.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------
در این عکس که با هدف ثبت چشم‌اندازی اخترشناختی گرفته شده، چیزی نامعمول وجود دارد، اگرچه آشکار نیست و تنها پس از پردازش تصویر یافته شد.
این چیز، ماه نیست، هرچند که تصویر زمانی گرفته شده که ماه دارد همزمان با فرو رفتن در سایه‌ی زمین به هنگام #ماه‌گرفتگی کلی، در آسمان بالا می‌اید و نمای بسیار جالبی پیدا کرده.
سیاره‌ی #بهرام (مریخ) هم نیست، گرچه آن هم در آن شب تقریبا در روشن‌ترین حالتش در ۱۵ سال گذشته بود و پایین، سمت راست ماه دیده می‌شد.
کوه‌های آلپ فرانسه در پیش‌زمینه هم نیست، هر چند که این کوهستان همیشه یکی از چشم‌اندازهای شگفت‌انگیز سیاره‌ی زمین بوده.
این چیز، بز روی کوه سمت راست است!!
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/ap180807.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«چهره بهرام در نزدیک‌ترین بخش مدارش به زمین»
------------------------------------------------
سیاره‌ی #بهرام که همین چند هفته پیش (۳۱ ژوییه، ۱۰ امرداد) از نقطه‌ی پادیستان یا مقابله، و نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش نسبت به زمین، یعنی فاصله‌ی تنها ۵۷.۶ میلیون کیلومتری آن گذشت، هنوز هم در آسمان پرنور و درخشان دیده می‌شود.
عکس جالبی که اینجا می‌بینید تنها یک هفته پس از آن شب گرفته شده و قرص سیاره‌ی سرخ را تقریبا در بزرگ‌ترین اندازه‌اش از چشم تلسکوپ‌های زمینی نشان می‌دهد، گرچه همین قرص با وجود بزرگ‌ترین بودنش نسبت به زمان‌های دیگر، باز هم ۱/۷۴ (یک هفتاد و چهارم) قطر زاویه‌ای ماه کامل در آسمان زمین است.
در آن هنگام توفان غبار سرتاسری سیاره داشت فروکش می‌کرد و بخش‌های گوناگون و بزرگ سطح آن هم داشتند دوباره نمایان می‌شدند.
پایین تصویر کلاهک قطبی روشن قطب جنوب سیاره دیده می‌شود و در مرکز قرص هم دره‌وار مارینر خود را به رخ می‌کشد.
درست زیر دره‌وار مارینر، منطقه‌ی تقریبا دایره‌ای Solis Lacus (دریاچه‌وار سولیس) را می‌بینیم که گاهی به نام "چشم بهرام" نیز شناخته می‌شود.
کوه‌های آتشفشانی تارسیس هم مانند سه نقطه‌ی تیره‌ای روی یک خط در سمت چپ مرکز دیده می‌شوند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/ap180831.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------
سیاره‌ی #بهرام که همین چند هفته پیش (۳۱ ژوییه، ۱۰ امرداد) از نقطه‌ی پادیستان یا مقابله، و نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش نسبت به زمین، یعنی فاصله‌ی تنها ۵۷.۶ میلیون کیلومتری آن گذشت، هنوز هم در آسمان پرنور و درخشان دیده می‌شود.
عکس جالبی که اینجا می‌بینید تنها یک هفته پس از آن شب گرفته شده و قرص سیاره‌ی سرخ را تقریبا در بزرگ‌ترین اندازه‌اش از چشم تلسکوپ‌های زمینی نشان می‌دهد، گرچه همین قرص با وجود بزرگ‌ترین بودنش نسبت به زمان‌های دیگر، باز هم ۱/۷۴ (یک هفتاد و چهارم) قطر زاویه‌ای ماه کامل در آسمان زمین است.
در آن هنگام توفان غبار سرتاسری سیاره داشت فروکش می‌کرد و بخش‌های گوناگون و بزرگ سطح آن هم داشتند دوباره نمایان می‌شدند.
پایین تصویر کلاهک قطبی روشن قطب جنوب سیاره دیده می‌شود و در مرکز قرص هم دره‌وار مارینر خود را به رخ می‌کشد.
درست زیر دره‌وار مارینر، منطقه‌ی تقریبا دایره‌ای Solis Lacus (دریاچه‌وار سولیس) را می‌بینیم که گاهی به نام "چشم بهرام" نیز شناخته می‌شود.
کوه‌های آتشفشانی تارسیس هم مانند سه نقطه‌ی تیره‌ای روی یک خط در سمت چپ مرکز دیده می‌شوند.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/08/ap180831.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«چشم‌انداز ۳۶۰ درجه خودروی کنجکاوی»
-----------------------------------------------
اگر می‌توانستید روی سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) بایستید و به پیرامون نگاه کنید چه می‌دیدید؟
خوب اگر جای خودروی #کنجکاوی ناسا بودید، ماه گذشته نمایی از پشته‌ی ورا روبین را می‌دیدید، یک سازند سنگی فریبنده در پایه‌ی کوه شارپ.
در این سراسرنمای (پانورامای) ۳۶۰ درجه می‌توانید -در بسیاری از مرورگرها- به کمک نشانگر ماوس دور خود چرخیده و چشم‌انداز را از همه‌ی جهت‌ها ببینید.
در این نمای واقعیت مجازی بسیاری از دستگاه‌های خودرو هم با نامشان معرفی می‌شوند، از جمله آنتن‌ها، بازوی روباتیک، و مولد ترموالکتریک رادیوایزوتوپی خودرو (آرتی‌جی).
ماسه‌های تیره و سنگ‌های روشن سطح پیرامون را پوشانده‌اند و آمیزه‌ای را به نام گِلسنگ بستر دریاچه پدید آورده‌اند.
کوه بلند شارپ در پس‌زمینه است ولی به سختی دیده می‌شود زیرا توفان سرتاسری بهرام تازه فروکش کرده و هنوز دید خودرو به دلیل هوای غبارآلود کاملا روشن نیست.
کنجکاوی تاکنون رازهای بسیاری را درباره‌ی سیاره‌ی سرخ آشکار کرده، از جمله این که این سیاره اجزای خام زندگی‌ساز را در بر دارد. [خواندید: * آیا موادی که کنجکاوی در مریخ یافته می‌توانند ریشه زیستی داشته باشند؟ ]
مهمان بعدی سیاره‌ی #بهرام کاوشگر اینسایت ناسا است که در اواخر نوامبر (اوایل آذرماه) بر سطح آن خواهد نشست. هدف این کاوشگر بررسی درونِ سیاره‌ی سرخ با بهره از یک دستگاه لرزه‌سنج است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180910.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------------------
اگر می‌توانستید روی سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) بایستید و به پیرامون نگاه کنید چه می‌دیدید؟
خوب اگر جای خودروی #کنجکاوی ناسا بودید، ماه گذشته نمایی از پشته‌ی ورا روبین را می‌دیدید، یک سازند سنگی فریبنده در پایه‌ی کوه شارپ.
در این سراسرنمای (پانورامای) ۳۶۰ درجه می‌توانید -در بسیاری از مرورگرها- به کمک نشانگر ماوس دور خود چرخیده و چشم‌انداز را از همه‌ی جهت‌ها ببینید.
در این نمای واقعیت مجازی بسیاری از دستگاه‌های خودرو هم با نامشان معرفی می‌شوند، از جمله آنتن‌ها، بازوی روباتیک، و مولد ترموالکتریک رادیوایزوتوپی خودرو (آرتی‌جی).
ماسه‌های تیره و سنگ‌های روشن سطح پیرامون را پوشانده‌اند و آمیزه‌ای را به نام گِلسنگ بستر دریاچه پدید آورده‌اند.
کوه بلند شارپ در پس‌زمینه است ولی به سختی دیده می‌شود زیرا توفان سرتاسری بهرام تازه فروکش کرده و هنوز دید خودرو به دلیل هوای غبارآلود کاملا روشن نیست.
کنجکاوی تاکنون رازهای بسیاری را درباره‌ی سیاره‌ی سرخ آشکار کرده، از جمله این که این سیاره اجزای خام زندگی‌ساز را در بر دارد. [خواندید: * آیا موادی که کنجکاوی در مریخ یافته می‌توانند ریشه زیستی داشته باشند؟ ]
مهمان بعدی سیاره‌ی #بهرام کاوشگر اینسایت ناسا است که در اواخر نوامبر (اوایل آذرماه) بر سطح آن خواهد نشست. هدف این کاوشگر بررسی درونِ سیاره‌ی سرخ با بهره از یک دستگاه لرزه‌سنج است.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/09/ap180910.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
YouTube
NASA's Curiosity Mars Rover on Vera Rubin Ridge (360 View)
NASA's Curiosity rover surveyed its surroundings on Aug. 9, 2018, producing a 360-degree panorama of its current location on Mars' Vera Rubin Ridge. The panorama includes skies darkened by a fading global dust storm and a view from the Mast Camera of the…
عکسی که فضاپیمای مدارگرد شناسایی بهرام ناسا (#MRO) در روز ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۸، با دوربین هایرایز خود از دره‌ی پرسورنس روی سطح سیاره‌ی #بهرام (مریخ) گرفت و خودروی اپورچونیتی (فرصت) در آن مانند نقطه‌ای کوچک در مرکز چارچوب سفید دیده می‌شود.
اپورچونیتی از نیمه‌های ژوئن (اواخر خرداد) که توفان سهمگین و سرتاسری غبار محیط و آسمانش را تاریک کرد در خاموشی فرو رفته. این توفان اکنون فروکشیده ولی اپورچونیتی هنوز در خوابست و پاسخی به زمین نمی‌دهد.
@onestar_in_sevenskies
اپورچونیتی از نیمه‌های ژوئن (اواخر خرداد) که توفان سهمگین و سرتاسری غبار محیط و آسمانش را تاریک کرد در خاموشی فرو رفته. این توفان اکنون فروکشیده ولی اپورچونیتی هنوز در خوابست و پاسخی به زمین نمی‌دهد.
@onestar_in_sevenskies
«آب شور زیر سطح مریخ می‌تواند زندگی‌بخش باشد»
------------------------------------------------
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، آبنمک درست زیر سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) می‌تواند مولکول اکسیژن محلول، به اندازهای که برای پشتیبانی از گونه‌های ویژه‌ای از جانداران نیازست را در خود داشته باشد.
از برخورد پرتوهای نور به مولکول‌های دی‌اکسید کربن در جو نازک و تنُک #بهرام و شکستن آنها، کمی #اکسیژن پدید می‌آید. در گذشته پنداشته می‌شد که اندک اکسیژن مولکولی موجود در بهرام نمی‌تواند حتی برای پشتیبانی از زندگی جانداران ذره‌بینی هم در این سیاره بسنده کند. ولی اگر درست زیر سطح سیاره، آبنمک وجود داشته باشد، این آب‌ها می‌توانند اکسیژن مولکولی را به اندازهای که بتواند از میکروب‌های هوازی و یا حتی جانداران کوچکی مانند اسفنج‌ها پشتیبانی کند در خود نگه دارند. [نمک دمای یخ زدن آب را پایین می‌آورد و باعث می‌شود آب به حالت مایع بماند-م]
ولادا استامنکوویچ، پژوهشگر آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، و همکارانش زمانی به این نتیجه رسیدند که محاسبه کردند اگر آبنمک زیر لایه‌ی نازکی از سطح بهرام وجود داشته باشد چه مقدار اکسیژن مولکولی را می‌تواند در خود حل کند. آنها شرایط چنین آبی را با در نظر گرفتن جزییاتی مانند فشار، دما، و محتوای نمک (مانند پرکلرات-م) شبیه‌سازی کردند.
ولی استامنکوویچ می‌گوید برای درست بودن یافته‌های آنها نیازست که این آب درست زیر سطح بهرام وجود داشته باشد و با جو سیاره به دادوستد (تبادل) اکسیژن بپردازد. این خبر بسیار هیجان‌انگیزیست زیرا به گفته‌ی استامنکوویچ، اگر آب در سیاره‌ی سرخ باشد، "اکسیژن درون این آبنمک‌ها برای پشتیبانی از زندگی هوازی کافی خواهد بود". وی می‌افزاید اکسیژن یک محرک اصلی زندگی و فرگشت روی زمین بوده، و اگر دانشمندان بتوانند وجود آبنمک و اکسیژن محلول در آنها را تایید کنند، گامی بزرگ در شناخت زندگی و بهرام برداشته خواهد شد.
استامنکوویچ می‌گوید ما تاکنون این را می‌دانیم که در بهرام "آب می‌تواند باشد"، ولی "به معنای آن نیست که آب آنجا هست": «کاری که اکنون واقعا باید انجام دهیم اینست که بفهمیم در بهرام آبنمک هست یا نه، و اگر هست کجاست.»
ولی دانشمندان هشدار می‌دهند که همزمان که داریم آبنمک، اکسیژن محلول و حتی زندگی را در بهرام جستجو می‌کنیم، این را هم در نظر داشته باشم که زندگی از گونه‌ی آشنای ما شاید به شیوه‌ای متفاوت با زمین پدید آمده و وجود داشته باشد.
گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۲۲ اکتبر نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/MarsOxygen.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، آبنمک درست زیر سطح سیاره‌ی بهرام (مریخ) می‌تواند مولکول اکسیژن محلول، به اندازهای که برای پشتیبانی از گونه‌های ویژه‌ای از جانداران نیازست را در خود داشته باشد.
از برخورد پرتوهای نور به مولکول‌های دی‌اکسید کربن در جو نازک و تنُک #بهرام و شکستن آنها، کمی #اکسیژن پدید می‌آید. در گذشته پنداشته می‌شد که اندک اکسیژن مولکولی موجود در بهرام نمی‌تواند حتی برای پشتیبانی از زندگی جانداران ذره‌بینی هم در این سیاره بسنده کند. ولی اگر درست زیر سطح سیاره، آبنمک وجود داشته باشد، این آب‌ها می‌توانند اکسیژن مولکولی را به اندازهای که بتواند از میکروب‌های هوازی و یا حتی جانداران کوچکی مانند اسفنج‌ها پشتیبانی کند در خود نگه دارند. [نمک دمای یخ زدن آب را پایین می‌آورد و باعث می‌شود آب به حالت مایع بماند-م]
ولادا استامنکوویچ، پژوهشگر آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، و همکارانش زمانی به این نتیجه رسیدند که محاسبه کردند اگر آبنمک زیر لایه‌ی نازکی از سطح بهرام وجود داشته باشد چه مقدار اکسیژن مولکولی را می‌تواند در خود حل کند. آنها شرایط چنین آبی را با در نظر گرفتن جزییاتی مانند فشار، دما، و محتوای نمک (مانند پرکلرات-م) شبیه‌سازی کردند.
ولی استامنکوویچ می‌گوید برای درست بودن یافته‌های آنها نیازست که این آب درست زیر سطح بهرام وجود داشته باشد و با جو سیاره به دادوستد (تبادل) اکسیژن بپردازد. این خبر بسیار هیجان‌انگیزیست زیرا به گفته‌ی استامنکوویچ، اگر آب در سیاره‌ی سرخ باشد، "اکسیژن درون این آبنمک‌ها برای پشتیبانی از زندگی هوازی کافی خواهد بود". وی می‌افزاید اکسیژن یک محرک اصلی زندگی و فرگشت روی زمین بوده، و اگر دانشمندان بتوانند وجود آبنمک و اکسیژن محلول در آنها را تایید کنند، گامی بزرگ در شناخت زندگی و بهرام برداشته خواهد شد.
استامنکوویچ می‌گوید ما تاکنون این را می‌دانیم که در بهرام "آب می‌تواند باشد"، ولی "به معنای آن نیست که آب آنجا هست": «کاری که اکنون واقعا باید انجام دهیم اینست که بفهمیم در بهرام آبنمک هست یا نه، و اگر هست کجاست.»
ولی دانشمندان هشدار می‌دهند که همزمان که داریم آبنمک، اکسیژن محلول و حتی زندگی را در بهرام جستجو می‌کنیم، این را هم در نظر داشته باشم که زندگی از گونه‌ی آشنای ما شاید به شیوه‌ای متفاوت با زمین پدید آمده و وجود داشته باشد.
گزارش این دانشمندان در شماره‌ی ۲۲ اکتبر نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/MarsOxygen.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«ابر اسرارآمیز در مریخ»
--------------------------
فضاپیمای اروپایی مارس اکسپرس که به گرد سیاره‌ی #بهرام (مریخ) می‌گردد، بیش از یک ماهست که یک توده ابر دودمانندِ کشیده و بلند به درازای ۱۵۰۰ کیلومتر در سیاره‌ی سرخ را زیر نظر دارد.
به گزارش سازمان فضایی اروپا، این ابر از روز ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۸ تاکنون بالای آتشفشانی خاموش به نام کوه آرسیا نزدیک استوای بهرام شناور سر جایش مانده، به گونه‌ای که به نظر می‌رسد توده‌ی دودیست که از این آتشفشان بیرون زده؛ ولی جای این ابر شانسی است و هیچ پیوندی میان آن و کوه نیست. هیچ آتشفشانی این ابر را تولید نکرده- در حقیقت این آتشفشان حدود ۵۰ میلیون سالست که فعالیتی نداشته.
پیش از #مارس_اکسپرس هم فضاپیماهایی دستکم سه بار چنین ابرهایی دیده بودند که همگی در همین زمان‌های سال بهرام پدید آمده بودند؛ و به گفته‌ی اِسا، این دیگر یک همرویدادی شانسی نیست.
این ابر سفیدرنگ انباشته از یخ آب است که در اثر جریان هوا در راستای دامنه‌ی آتشفشان پدید آمده. پس این ابر دستاورد بالابری کوهساری در دامنه‌ی بادپناهِ کوه است و یک ابر بادپناه (lee cloud) کوهساری‌ست. همچنین با تغییر الگوی جَوی بهرام، این ابر هم در درازنای روز تغییر می‌کند.
دانشمندانی که این ابر را زیر نظر دارند پی برده‌اند که در ساعت‌های بامداد رشد می‌کند و در راستای استوا کش می‌آید. گرد و غباری که هنوز از توفان سهمگین و سرتاسری اوایل امسال در هوای بهرام به جا مانده نیز می‌تواند بر روی شکل گیری این ابر اثر گذاشته باشد.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/lee-cloud.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------
فضاپیمای اروپایی مارس اکسپرس که به گرد سیاره‌ی #بهرام (مریخ) می‌گردد، بیش از یک ماهست که یک توده ابر دودمانندِ کشیده و بلند به درازای ۱۵۰۰ کیلومتر در سیاره‌ی سرخ را زیر نظر دارد.
به گزارش سازمان فضایی اروپا، این ابر از روز ۱۳ سپتامبر ۲۰۱۸ تاکنون بالای آتشفشانی خاموش به نام کوه آرسیا نزدیک استوای بهرام شناور سر جایش مانده، به گونه‌ای که به نظر می‌رسد توده‌ی دودیست که از این آتشفشان بیرون زده؛ ولی جای این ابر شانسی است و هیچ پیوندی میان آن و کوه نیست. هیچ آتشفشانی این ابر را تولید نکرده- در حقیقت این آتشفشان حدود ۵۰ میلیون سالست که فعالیتی نداشته.
پیش از #مارس_اکسپرس هم فضاپیماهایی دستکم سه بار چنین ابرهایی دیده بودند که همگی در همین زمان‌های سال بهرام پدید آمده بودند؛ و به گفته‌ی اِسا، این دیگر یک همرویدادی شانسی نیست.
این ابر سفیدرنگ انباشته از یخ آب است که در اثر جریان هوا در راستای دامنه‌ی آتشفشان پدید آمده. پس این ابر دستاورد بالابری کوهساری در دامنه‌ی بادپناهِ کوه است و یک ابر بادپناه (lee cloud) کوهساری‌ست. همچنین با تغییر الگوی جَوی بهرام، این ابر هم در درازنای روز تغییر می‌کند.
دانشمندانی که این ابر را زیر نظر دارند پی برده‌اند که در ساعت‌های بامداد رشد می‌کند و در راستای استوا کش می‌آید. گرد و غباری که هنوز از توفان سهمگین و سرتاسری اوایل امسال در هوای بهرام به جا مانده نیز می‌تواند بر روی شکل گیری این ابر اثر گذاشته باشد.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/lee-cloud.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«رفت و برگشت مریخ در آسمان زمین»
-------------------------------------
این تصویر از همگذاری نماهایی درست شده که در بازه‌های ۵ تا ۹ روزه، از اواخر آوریل (پایین، راست) تا ۵ نوامبر (بالا، چپ) گرفته شده بودند و با هم حرکت بازگشتی (رجعی) سیاره‌ی سرخ‌فام #بهرام در آسمان شبانه‌ی سیاره‌ی زمین را نشان می‌دهد.
ولی واقعیت اینست که بهرام هیچ جابجایی رفت و برگشتی در مدارش انجام نمی‌دهد. بلکه جابجایی مداری خود زمین باعث می‌شود یک حرکت بازگشتی "ظاهری" در مسیر بهرام نسبت به ستارگان پس‌زمینه دیده شود.
در زمان‌هایی که سیاره‌ی ما از سیاره‌هایی که دورتر از آن به گرد خورشید می‌چرخند جلو می‌افتد، به نظر می‌رسد آن سیاره در آسمان رو به عقب حرکت می‌کند. زمین در مدارش که نسبت به مدار آنها به خورشید نزدیک‌تر است، با سرعت بیشتری می‌چرخد.
در ۲۷ ژوییه (۵ امرداد)، سیاره‌ی بهرام به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید (نقطه‌ی پیراهور) رسید و فاصله‌اش از آن در آسمان زمین ۱۸۰ درجه شد، یعنی در آسمان زمین، بهرام و خورشید در نقطه‌ی مخالف هم جای گرفتند (پادیستان یا مقابله). عکسی که از بهرام در آن شب گرفته شد هم در این تصویر دیده می‌شود. گفتنی‌ست در آن هنگام، ماه‌گرفتگی کلی آسمان را تاریک کرده بود.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181108.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-------------------------------------
این تصویر از همگذاری نماهایی درست شده که در بازه‌های ۵ تا ۹ روزه، از اواخر آوریل (پایین، راست) تا ۵ نوامبر (بالا، چپ) گرفته شده بودند و با هم حرکت بازگشتی (رجعی) سیاره‌ی سرخ‌فام #بهرام در آسمان شبانه‌ی سیاره‌ی زمین را نشان می‌دهد.
ولی واقعیت اینست که بهرام هیچ جابجایی رفت و برگشتی در مدارش انجام نمی‌دهد. بلکه جابجایی مداری خود زمین باعث می‌شود یک حرکت بازگشتی "ظاهری" در مسیر بهرام نسبت به ستارگان پس‌زمینه دیده شود.
در زمان‌هایی که سیاره‌ی ما از سیاره‌هایی که دورتر از آن به گرد خورشید می‌چرخند جلو می‌افتد، به نظر می‌رسد آن سیاره در آسمان رو به عقب حرکت می‌کند. زمین در مدارش که نسبت به مدار آنها به خورشید نزدیک‌تر است، با سرعت بیشتری می‌چرخد.
در ۲۷ ژوییه (۵ امرداد)، سیاره‌ی بهرام به نزدیک‌ترین نقطه‌ی مدارش به خورشید (نقطه‌ی پیراهور) رسید و فاصله‌اش از آن در آسمان زمین ۱۸۰ درجه شد، یعنی در آسمان زمین، بهرام و خورشید در نقطه‌ی مخالف هم جای گرفتند (پادیستان یا مقابله). عکسی که از بهرام در آن شب گرفته شد هم در این تصویر دیده می‌شود. گفتنی‌ست در آن هنگام، ماه‌گرفتگی کلی آسمان را تاریک کرده بود.
#apod
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181108.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«آواز خورشید به هنگام طلوع در مریخ را بشنوید»
----------------------------------------------
* دانشمندان از تصویر طلوع آفتاب در سیاره‌ی بهرام یک قطعه‌ی #موسیقی ساخته‌اند. این عکس ۵ هزارمین طلوع آفتاب #بهرام را از چشم خودروی آپورچونیتی (فرصت) نشان می‌دهد و دانشمندان با ترفندهای صداسازی، یک آهنگ گوشنواز دو دقیقه‌ای از آن پدید آورده‌اند.
آنها با پویش (اسکن کردن) تصویر، پیکسل به پیکسل و از چپ به راست، داده‌های نور و رنگ هر پیکسل را سنجیدند و آنها را با داده‌های مربوط به فرازای (ارتفاع) سطح ترکیب کردند. سپس با بهره از الگوریتم‌هایی، برای هر یک از این عنصرها یک گام و ملودی ویژه تعریف کردند.
هارمونی‌های آهسته و ملایم مربوط به زمینه‌ی تاریک است و صداهای بلندتر و آشکارتر در میانه‌های آهنگ هم از داده‌های مربوط به قرص درخشان خورشید پدید آمده.
دکتر دومینیکو ویچینانزا از دانشگاه انگلیا راسکین، و دکتر ژانویه ویلیامز از دانشگاه اکستر این آهنگ را با عنوان "Mars Soundscapes" در غرفه‌ی ناسا در در کنفرانس ابررایانش SC18 که ۱۳ نوامبر در دالاس برگزار می‌شود ارایه خواهند کرد.
این آهنگ با بلندگوهای معمولی و همچنین ترارسان‌های (مبدل‌های) لرزشی ضبط شده تا شنوندگان بتوانند با دست خود لرزش را حس کنند و تجربه‌ای شخصی و لذت بخش از طلوع آفتاب در بهرام داشته باشند.
خودروی #آپورچونیتی ناسا که از سال ۲۰۰۴ تاکنون در سیاره‌ی سرخ بوده، چندیست که به دنبال توفان شن سراسری این سیاره ارتباطش با زمین قطع شده است. دانشمندان امیدوارند بتوانند تا پایان سال ۲۰۱۸ آن را بیدار کنند و بتواند کارش را از سر بگیرد.
دکتر ویچینانتزا که مدیر گروه پژوهشی مهندسی صدا و بازی یا SAGE در انگلیا راسکین است می‌گوید: «ما برای ارایه‌ی این کار درباره‌ی یک چنین سیاره‌ی فریبنده‌ای بسیار هیجان‌زده‌ایم» وی می‌افزاید صداسازی یا آواییدن (به کار بردن آواهای بی‌کلام برای رساندن یا درک داده‌ها) از روی تصویر یک روش بسیار انعطاف‌پذیر برای پژوهش‌های علمی است و می‌تواند در زمینه‌های گوناگون، از بررسی ویژگی‌های جَوی و سطحی سیاره‌ها گرفته تا آشکارسازی فوران‌های آتشفشانی به کار رود. صداسازی تصویری در دانش پزشکی هم می‌تواند روش‌هایی تازه برای بررسی تغییر شکل‌ها و رنگ‌ها داشته باشد که به ویژه برای تشخیص‌های تصویری کارایی دارد.
------------------------------
در همین زمینه:
🔹نخستین دونوازی موسیقی کیهانی: یک پیانو روی زمین و یک ستاره در ژرفای فضا
🔸 سونات ابرنواختر
🔹 سیاره‌های منظومه تراپیست-۱ با هم یک موسیقی زیبا می‌نوازند
🔸 آهنگسازی با ستارگان واقعی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/MarsSoundscapes.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------------------
* دانشمندان از تصویر طلوع آفتاب در سیاره‌ی بهرام یک قطعه‌ی #موسیقی ساخته‌اند. این عکس ۵ هزارمین طلوع آفتاب #بهرام را از چشم خودروی آپورچونیتی (فرصت) نشان می‌دهد و دانشمندان با ترفندهای صداسازی، یک آهنگ گوشنواز دو دقیقه‌ای از آن پدید آورده‌اند.
آنها با پویش (اسکن کردن) تصویر، پیکسل به پیکسل و از چپ به راست، داده‌های نور و رنگ هر پیکسل را سنجیدند و آنها را با داده‌های مربوط به فرازای (ارتفاع) سطح ترکیب کردند. سپس با بهره از الگوریتم‌هایی، برای هر یک از این عنصرها یک گام و ملودی ویژه تعریف کردند.
هارمونی‌های آهسته و ملایم مربوط به زمینه‌ی تاریک است و صداهای بلندتر و آشکارتر در میانه‌های آهنگ هم از داده‌های مربوط به قرص درخشان خورشید پدید آمده.
دکتر دومینیکو ویچینانزا از دانشگاه انگلیا راسکین، و دکتر ژانویه ویلیامز از دانشگاه اکستر این آهنگ را با عنوان "Mars Soundscapes" در غرفه‌ی ناسا در در کنفرانس ابررایانش SC18 که ۱۳ نوامبر در دالاس برگزار می‌شود ارایه خواهند کرد.
این آهنگ با بلندگوهای معمولی و همچنین ترارسان‌های (مبدل‌های) لرزشی ضبط شده تا شنوندگان بتوانند با دست خود لرزش را حس کنند و تجربه‌ای شخصی و لذت بخش از طلوع آفتاب در بهرام داشته باشند.
خودروی #آپورچونیتی ناسا که از سال ۲۰۰۴ تاکنون در سیاره‌ی سرخ بوده، چندیست که به دنبال توفان شن سراسری این سیاره ارتباطش با زمین قطع شده است. دانشمندان امیدوارند بتوانند تا پایان سال ۲۰۱۸ آن را بیدار کنند و بتواند کارش را از سر بگیرد.
دکتر ویچینانتزا که مدیر گروه پژوهشی مهندسی صدا و بازی یا SAGE در انگلیا راسکین است می‌گوید: «ما برای ارایه‌ی این کار درباره‌ی یک چنین سیاره‌ی فریبنده‌ای بسیار هیجان‌زده‌ایم» وی می‌افزاید صداسازی یا آواییدن (به کار بردن آواهای بی‌کلام برای رساندن یا درک داده‌ها) از روی تصویر یک روش بسیار انعطاف‌پذیر برای پژوهش‌های علمی است و می‌تواند در زمینه‌های گوناگون، از بررسی ویژگی‌های جَوی و سطحی سیاره‌ها گرفته تا آشکارسازی فوران‌های آتشفشانی به کار رود. صداسازی تصویری در دانش پزشکی هم می‌تواند روش‌هایی تازه برای بررسی تغییر شکل‌ها و رنگ‌ها داشته باشد که به ویژه برای تشخیص‌های تصویری کارایی دارد.
------------------------------
در همین زمینه:
🔹نخستین دونوازی موسیقی کیهانی: یک پیانو روی زمین و یک ستاره در ژرفای فضا
🔸 سونات ابرنواختر
🔹 سیاره‌های منظومه تراپیست-۱ با هم یک موسیقی زیبا می‌نوازند
🔸 آهنگسازی با ستارگان واقعی
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/MarsSoundscapes.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
Telegram
یک ستاره در هفت آسمان
«آواز خورشید به هنگام طلوع در مریخ را بشنوید»
@onestar_in_sevenskies
@onestar_in_sevenskies
تنها چهار روز دیگر به رسیدن مهمان تازه‌ی سیاره‌ی #بهرام به این سیاره مانده. این کاوشگر که "اینسایت" نام دارد روز دوشنبه، ۲۶ نوامبر بر سطح سیاره‌ی سرخ فرود خواهد آمد.
اینسایت کهیک کاوشگر ایستگاهی است (خودرو نیست و یک جا می‌ماند) و به کاوش و بررسی درون این سیاره می‌پردازد، در روز ۵ می ۲۰۱۸ (۱۵ اردیبهشت) راهی فضا شده بود.
#InSight
@onestar_in_sevenskies
اینسایت کهیک کاوشگر ایستگاهی است (خودرو نیست و یک جا می‌ماند) و به کاوش و بررسی درون این سیاره می‌پردازد، در روز ۵ می ۲۰۱۸ (۱۵ اردیبهشت) راهی فضا شده بود.
#InSight
@onestar_in_sevenskies
«چرا اینسایت در منطقه‌ای خسته‌کننده و ملال‌آور از سطح مریخ فرود خواهد آمد؟»
------------------------------------------------------------------
* تنها یک روز دیگر به فرود کاوشگر زمین‌شناس ناسا -فرودگر #اینسایت- بر سطح سیاره‌ی سرخ مانده. ولی اگر هم این فرود با پیروزی انجام شود و اینسایت با آسودگی بر خاک سیاره بنشیند، چندان از چشم‌اندازی که می‌بیند لذت نخواهد برد!
جایی که سطح‌نشینِ این پروژه‌ی ۸۵۰ میلیون دلاری فرود خواهد آمد بسیار به دقت برگزیده شده- بخشی بیضی‌شکل از هامونه‌ی الیسیوم، یک دشت آتشفشانی بزرگ که با اندکی فاصله در شمال جایگاه خودروی کنجکاوی قرار دارد.
برای گزینش این منطقه دو معیار کلیدی در نظر گرفته شده بود. نخست ایمنی. فرود بر بهرام به دلیل جو تنُک و نازکش همیشه یک چالش بوده، از همین رو گروه دانشمندان اینسایت بخشی از یک پهنه‌ی به نسبت هموار را برگزیدند تا خطرِ به پهلو افتادن این کاوشگرِ سه پایه به هنگام نشستن بر سطح کمتر شود.
معیار دوم بی‌شک معیار علمی است. اینسایت یک کاوشگر ایستگاهی است و همان جا که فرود می‌آید خواهد ماند و جابجا نخواهد شد. بنابراین نقطه‌ی فرود باید ویژگی‌های مورد نیاز برای پژوهش را داشته باشد.
این سطح باید با دستگاه‌ها و ابزارهای اینسایت هم سازگار باشد، به ویژه به این دلیل که این کاوشگر برای اندازه‌گیری دمای زیر سطح سیاره، باید آن را تا ژرفای ۵ متر حفر کند.
از دیگر ویژگی‌هایی که این جایگاه باید داشته باشد، به اندازه‌ی کافی گرم و آفتابگیر بودن آن برای سالم نگهداشتن دستگاه‌های الکترونیکی اینسایت، و دریافت نور کافی توسط آرایه‌های خورشیدی دایره‌ای آن برای تولید انرژی است.
در آغاز ۲۲ نامزد برای جایگاه فرود شناسایی شده بود. از این میان، سه نامزد برگزیده شد و ۱۹ تای دیگر حذف شدند؛ از این سه هم هامونه‌ی الیسیوم برگزیده شد که هموارترین سطح، و همچنین کمترین میزان سنگ و بادهای تند که می‌توانستند کاوشگر را با خطر واژگون شدن روبرو کنند را داشت. جایگاه فرود، یک بیضی از خود این هامونه به درازای ۱۳۰ کیلومتر و پهنای ۲۷ کیلومتر است که کاوشگر در روز دوشنبه بر آن خواهد نشست.
ورود کاوشگر به جو #بهرام تا نشستن بر خاک آن ۶ دقیقه زمان می‌برد. اگر همه چیز در این ۶ دقیقه‌ی کلیدی و حیاتی به خوبی پیش برود، پس از آن کاوشگر کارش را آغاز خواهد کرد. نخستین کار باز کردن و گستردن آرایه‌های خورشیدی‌اش است و پس از آن هم در آوردن دستگاه‌ها و ابزارهایش برای گشودن رازهای درون بهرام.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/InSight.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
------------------------------------------------------------------
* تنها یک روز دیگر به فرود کاوشگر زمین‌شناس ناسا -فرودگر #اینسایت- بر سطح سیاره‌ی سرخ مانده. ولی اگر هم این فرود با پیروزی انجام شود و اینسایت با آسودگی بر خاک سیاره بنشیند، چندان از چشم‌اندازی که می‌بیند لذت نخواهد برد!
جایی که سطح‌نشینِ این پروژه‌ی ۸۵۰ میلیون دلاری فرود خواهد آمد بسیار به دقت برگزیده شده- بخشی بیضی‌شکل از هامونه‌ی الیسیوم، یک دشت آتشفشانی بزرگ که با اندکی فاصله در شمال جایگاه خودروی کنجکاوی قرار دارد.
برای گزینش این منطقه دو معیار کلیدی در نظر گرفته شده بود. نخست ایمنی. فرود بر بهرام به دلیل جو تنُک و نازکش همیشه یک چالش بوده، از همین رو گروه دانشمندان اینسایت بخشی از یک پهنه‌ی به نسبت هموار را برگزیدند تا خطرِ به پهلو افتادن این کاوشگرِ سه پایه به هنگام نشستن بر سطح کمتر شود.
معیار دوم بی‌شک معیار علمی است. اینسایت یک کاوشگر ایستگاهی است و همان جا که فرود می‌آید خواهد ماند و جابجا نخواهد شد. بنابراین نقطه‌ی فرود باید ویژگی‌های مورد نیاز برای پژوهش را داشته باشد.
این سطح باید با دستگاه‌ها و ابزارهای اینسایت هم سازگار باشد، به ویژه به این دلیل که این کاوشگر برای اندازه‌گیری دمای زیر سطح سیاره، باید آن را تا ژرفای ۵ متر حفر کند.
از دیگر ویژگی‌هایی که این جایگاه باید داشته باشد، به اندازه‌ی کافی گرم و آفتابگیر بودن آن برای سالم نگهداشتن دستگاه‌های الکترونیکی اینسایت، و دریافت نور کافی توسط آرایه‌های خورشیدی دایره‌ای آن برای تولید انرژی است.
در آغاز ۲۲ نامزد برای جایگاه فرود شناسایی شده بود. از این میان، سه نامزد برگزیده شد و ۱۹ تای دیگر حذف شدند؛ از این سه هم هامونه‌ی الیسیوم برگزیده شد که هموارترین سطح، و همچنین کمترین میزان سنگ و بادهای تند که می‌توانستند کاوشگر را با خطر واژگون شدن روبرو کنند را داشت. جایگاه فرود، یک بیضی از خود این هامونه به درازای ۱۳۰ کیلومتر و پهنای ۲۷ کیلومتر است که کاوشگر در روز دوشنبه بر آن خواهد نشست.
ورود کاوشگر به جو #بهرام تا نشستن بر خاک آن ۶ دقیقه زمان می‌برد. اگر همه چیز در این ۶ دقیقه‌ی کلیدی و حیاتی به خوبی پیش برود، پس از آن کاوشگر کارش را آغاز خواهد کرد. نخستین کار باز کردن و گستردن آرایه‌های خورشیدی‌اش است و پس از آن هم در آوردن دستگاه‌ها و ابزارهایش برای گشودن رازهای درون بهرام.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/InSight.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«فوبوس: ماه محکوم به مرگ»
————————————
این ماه (قمر) به نابودی محکوم شده است.
بهرام یا مریخ، سیاره ی سرخ، که نام خدای جنگ رومیان (MARS) را بر خود دارد ["بهرام" در فرهنگ ایران باستان نیز نام ایزد پیروزی بوده است -م] دارای دو ماه کوچک است: فوبوس و دیموس، که نام‌هایشان از واژگان یونانی Fear و Panic به معنای بیم و هراس گرفته شده.
خاستگاه این دو ماه ناشناخته است، ولی بر پایه‌ی یک نظریه‌ی پیشرو، این دو ماه می‌توانند از سیارک‌های درون کمربند سیارک‌ها، میان مشتری و بهرام بوده باشند که بعدها اسیر گرانش #بهرام شده‌اند.
در این تصویر خیره‌کننده با رنگ‌های نمایشی که در سال ۱۹۷۸ توسط کاوشگر روباتیک وایکینگ ۱ گرفته شده، فوبوس، ماه بزرگ‌تر با پهنای ۲۵ کیلومتر و چندین دهانه‌ی برخوردی روی آن را می‌بینیم.
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، شیارهای بلند و شگفت‌انگیزی که روی فوبوس دیده می‌شود احتمالا پس از برخوردی که دهانه‌ی بزرگ استیکنی در سمت چپ را پدید آورد، در اثر غلطیدن سنگ‌هایی که از آن به روی سطح پیرامون پرتاب ششده بود پدید آمده‌اند.
مدار فوبوس به اندازهای به بهرام نزدیک است (۵۸۰۰ کیلومتر، در مقایسه با ماه خودمان که ۴۰۰ هزار کیلومتر از زمین دورست) که نیروهای کشندی گرانشی دارند آن را به پایین می‌کشند.
دستاورد پایانی این نزدیک شدن اینست که تا ۵۰ میلیون سال دیگر، فوبوس در مدار از هم می‌پاشد.
بسیار پیش از آن زمان (در حقیقت همین امشب اگر همه چیز روی برنامه پیش برود)، سطح‌نشین اینسایت ناسا بر این سیاره فرود خواهد آمد و کار خود برای بررسی ساختار درونی بهرام آغاز خواهد کرد.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181125.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
————————————
این ماه (قمر) به نابودی محکوم شده است.
بهرام یا مریخ، سیاره ی سرخ، که نام خدای جنگ رومیان (MARS) را بر خود دارد ["بهرام" در فرهنگ ایران باستان نیز نام ایزد پیروزی بوده است -م] دارای دو ماه کوچک است: فوبوس و دیموس، که نام‌هایشان از واژگان یونانی Fear و Panic به معنای بیم و هراس گرفته شده.
خاستگاه این دو ماه ناشناخته است، ولی بر پایه‌ی یک نظریه‌ی پیشرو، این دو ماه می‌توانند از سیارک‌های درون کمربند سیارک‌ها، میان مشتری و بهرام بوده باشند که بعدها اسیر گرانش #بهرام شده‌اند.
در این تصویر خیره‌کننده با رنگ‌های نمایشی که در سال ۱۹۷۸ توسط کاوشگر روباتیک وایکینگ ۱ گرفته شده، فوبوس، ماه بزرگ‌تر با پهنای ۲۵ کیلومتر و چندین دهانه‌ی برخوردی روی آن را می‌بینیم.
بر پایه‌ی پژوهشی تازه، شیارهای بلند و شگفت‌انگیزی که روی فوبوس دیده می‌شود احتمالا پس از برخوردی که دهانه‌ی بزرگ استیکنی در سمت چپ را پدید آورد، در اثر غلطیدن سنگ‌هایی که از آن به روی سطح پیرامون پرتاب ششده بود پدید آمده‌اند.
مدار فوبوس به اندازهای به بهرام نزدیک است (۵۸۰۰ کیلومتر، در مقایسه با ماه خودمان که ۴۰۰ هزار کیلومتر از زمین دورست) که نیروهای کشندی گرانشی دارند آن را به پایین می‌کشند.
دستاورد پایانی این نزدیک شدن اینست که تا ۵۰ میلیون سال دیگر، فوبوس در مدار از هم می‌پاشد.
بسیار پیش از آن زمان (در حقیقت همین امشب اگر همه چیز روی برنامه پیش برود)، سطح‌نشین اینسایت ناسا بر این سیاره فرود خواهد آمد و کار خود برای بررسی ساختار درونی بهرام آغاز خواهد کرد.
#apod
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/ap181125.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دهانه پوشیده از یخ در سیاره سرخ»
---------------------------------
آنچه در این تصویر می‌بینید دهانه‌ی کارالوف نزدیک قطب شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) است که با کوهی از آب یخ‌زده به پهنای ۸۲ کیلومتر و ضخامت حدود ۲ کیلومتر پر شده.
این آب یخ‌زده پایدار و همیشگی است. گمان می‌رود لایه‌ای از هوای سرد در این دهانه به دام افتاده که جلوی آب شدن این یخ را حتی در تابستان‌های قطبی یک ساله‌ی سیاره هم می‌گیرد.
این عکس از پیوند نوارهای تصویری دوربینِ فضاپیمای اروپایی مارس اکسپرس که از ۲۰۰۳ تاکنون در مدار بهرامست درست شده. این نوارهای تصویری در آوریل همین امسال گرفته شده بودند. داده‌ها پردازش شده‌اند تا نمای دهانه را از پهلو نشان دهند. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۲۱ متر است.
رالف یومان از مرکز هوافضای آلمان، جایی که پردازش در آن انجام شده می‌گوید: «به احتمال بسیار گرد و خاک نرم هم با این یخ آمیخته شده ولی مقدارش به آن اندازه نیست که نمای سطحش را تغییر دهد. رنگ، همان رنگیست که می‌بینید.»
در قطب‌های سیاره هم آب یخ‌زده‌ی همیشگی، آمیخته با یخ دی‌اکسید کربن وجود دارد. در زمستان نیمکره‌ی شمالی، لایه‌ای از یخ دی اکسیدکربن به ضخامت ۱ تا ۲ متر روی کلاهک یخی همیشگی قطب می‌نشیند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/KorolevCrater.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------
آنچه در این تصویر می‌بینید دهانه‌ی کارالوف نزدیک قطب شمال سیاره‌ی #بهرام (مریخ) است که با کوهی از آب یخ‌زده به پهنای ۸۲ کیلومتر و ضخامت حدود ۲ کیلومتر پر شده.
این آب یخ‌زده پایدار و همیشگی است. گمان می‌رود لایه‌ای از هوای سرد در این دهانه به دام افتاده که جلوی آب شدن این یخ را حتی در تابستان‌های قطبی یک ساله‌ی سیاره هم می‌گیرد.
این عکس از پیوند نوارهای تصویری دوربینِ فضاپیمای اروپایی مارس اکسپرس که از ۲۰۰۳ تاکنون در مدار بهرامست درست شده. این نوارهای تصویری در آوریل همین امسال گرفته شده بودند. داده‌ها پردازش شده‌اند تا نمای دهانه را از پهلو نشان دهند. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۲۱ متر است.
رالف یومان از مرکز هوافضای آلمان، جایی که پردازش در آن انجام شده می‌گوید: «به احتمال بسیار گرد و خاک نرم هم با این یخ آمیخته شده ولی مقدارش به آن اندازه نیست که نمای سطحش را تغییر دهد. رنگ، همان رنگیست که می‌بینید.»
در قطب‌های سیاره هم آب یخ‌زده‌ی همیشگی، آمیخته با یخ دی‌اکسید کربن وجود دارد. در زمستان نیمکره‌ی شمالی، لایه‌ای از یخ دی اکسیدکربن به ضخامت ۱ تا ۲ متر روی کلاهک یخی همیشگی قطب می‌نشیند.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/KorolevCrater.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تکه سنگی که از مریخ آمده»
----------------------------
در روز ۲۷ دسامبر ۱۹۸۴ شهاب‌سنگ پرآوازه‌ای که از سیاره‌ی بهرام (مریخ) آمده بود در قطب جنوب یافته شد [دو روز پیش سالگرد این کشف بود].
این #شهاب‌سنگ که به نام "آلن هیلز ۸۴۰۰۱" (ای‌ال‌اچ۸۴۰۰۱) شناخته می‌شود در تپه‌های آلن (آلن هیلز) که دسته‌ای از تپه‌ها در جنوبگانست، و توسط یک گروه آمریکاییِ جویندگان شهاب‌سنگ از برنامه‌ی ANSMET در بنیاد ملی دانش یافته شد.
این سنگ آسمانی ۱.۸ کیلوگرمی یکی از کهن‌ترین شهاب‌های مریخی* است که تاکنون روی زمین یافته شده. دانشمندان برآورد می‌کنند این سنگ بیش از ۴ میلیارد سال پیش از سخت شدن گدازه‌ها پدید آمده، زمانی که هنوز آب مایع روی سطح بهرام روان بود. این سنگ همچنین آغازگر جنجال‌ها درباره‌ی جستجوی زندگی‌ای که شاید هنوز در بهرام جریان داشته باشد بوده.
دانشمندان بر این باورند که این شهاب‌سنگ احتمالا از منطقه‌ای از سیاره‌ی سرخ به نام دره‌وار مارینر آمده. آنها برای تعیین این موضوع داده‌های فضاپیماها از همنهش شیمیایی بهرام را با همنهش شیمیایی شهاب‌سنگ مقایسه کردند. به گمان پژوهشگران، این سنگ حدود ۱۷ میلیون سال پیش، در پی برخورد یک شهاب به سطح #بهرام از آن جدا شده و پس از یک سرگردانی درازمدت در فضا، سرانجام حدود ۱۳ هزار سال پیش سر از زمین در آورده بوده.
--------------------------------------------
یادداشت:
*همنهش‌های عنصری و ایزوتوپی این شهاب‌سنگ‌ها همسان با سنگ‌ها و گازهای جَوی‌ایست که توسط فضاپیماها در بهرام بررسی شده‌اند، از همین رو خاستگاه آنها را سیاره‌ی بهرام می‌دانند. [ویکیپدیای انگلیسی]
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ALH84001.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------
در روز ۲۷ دسامبر ۱۹۸۴ شهاب‌سنگ پرآوازه‌ای که از سیاره‌ی بهرام (مریخ) آمده بود در قطب جنوب یافته شد [دو روز پیش سالگرد این کشف بود].
این #شهاب‌سنگ که به نام "آلن هیلز ۸۴۰۰۱" (ای‌ال‌اچ۸۴۰۰۱) شناخته می‌شود در تپه‌های آلن (آلن هیلز) که دسته‌ای از تپه‌ها در جنوبگانست، و توسط یک گروه آمریکاییِ جویندگان شهاب‌سنگ از برنامه‌ی ANSMET در بنیاد ملی دانش یافته شد.
این سنگ آسمانی ۱.۸ کیلوگرمی یکی از کهن‌ترین شهاب‌های مریخی* است که تاکنون روی زمین یافته شده. دانشمندان برآورد می‌کنند این سنگ بیش از ۴ میلیارد سال پیش از سخت شدن گدازه‌ها پدید آمده، زمانی که هنوز آب مایع روی سطح بهرام روان بود. این سنگ همچنین آغازگر جنجال‌ها درباره‌ی جستجوی زندگی‌ای که شاید هنوز در بهرام جریان داشته باشد بوده.
دانشمندان بر این باورند که این شهاب‌سنگ احتمالا از منطقه‌ای از سیاره‌ی سرخ به نام دره‌وار مارینر آمده. آنها برای تعیین این موضوع داده‌های فضاپیماها از همنهش شیمیایی بهرام را با همنهش شیمیایی شهاب‌سنگ مقایسه کردند. به گمان پژوهشگران، این سنگ حدود ۱۷ میلیون سال پیش، در پی برخورد یک شهاب به سطح #بهرام از آن جدا شده و پس از یک سرگردانی درازمدت در فضا، سرانجام حدود ۱۳ هزار سال پیش سر از زمین در آورده بوده.
--------------------------------------------
یادداشت:
*همنهش‌های عنصری و ایزوتوپی این شهاب‌سنگ‌ها همسان با سنگ‌ها و گازهای جَوی‌ایست که توسط فضاپیماها در بهرام بررسی شده‌اند، از همین رو خاستگاه آنها را سیاره‌ی بهرام می‌دانند. [ویکیپدیای انگلیسی]
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/ALH84001.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خودروی کنجکاوی با اندازه‌گیری گرانش سطح بهرام، رازی را درباره کوه شارپ آشکار کرد»
-----------------------------------------------------------------
* خودروی کنجکاوی ناسا دستگاهی ویژه‌ی گرانش‌سنجی ندارد، ولی دانشمندان با دادن برنامه‌های رایانه‌ای به آن امکان دادند تا گرانش سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را اندازه بگیرد. این سنجش‌ها و اندازه‌گیری‌ها یک راز شگفت‌انگیز را درباره‌ی دهانه‌ی گیل آشکار کرد.
ما با بهره از گرانش می‌توانیم ساختار درونی یک سیاره را بررسی کنیم، زیرا کشش گرانشی هر منطقه بستگی به گونه و چگالی سنگ‌های آن منطقه دارد. روی زمین، گرانش‌سنجی هم با هدف‌های علمی انجام می‌شود و هم برای پیدا کردن مواد باارزش مانند نفت در زیر سطح. در بهرام، این کار می‌تواند به ما درشناخت تاریخ اقلیمی سیاره کمک کند، ولی خودروی #کنجکاوی دستگاه گرانش‌سنج -دستگاهی که نیروی گرانش با آن سنجیده و اندازه‌گیری می‌شود- ندارد.
از همین رو دست‌اندکاران ماموریت کنجکاوی به جای گرانش‌سنج، از شتاب‌سنج‌هایی بهره گرفتند که به کنجکاوی برای ناوبری روی سطح ناهموار بهرام کمک می‌کنند. آنها با بهره از این دستگاه‌ها، کشش گرانشیِ وارده بر خودرو را در بیش از ۷۰۰ نقطه از مسیرش در دهانه‌ی گیل اندازه گرفتند.
دقت نتایج بسیار پایین‌تر نتایج یک گرانش‌سنج واقعی بود، ولی به هر حال نخستین سنجشِ گرانشی بود که تاکنون از سطح سیاره‌ی سرخ انجام شده. کوین لوییس، رهبر گروه پژوهشگران از دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «اگر شرکت نفت "اکسان" (Exxon) من را برای پیمایش نیروی گرانش می‌فرستاد و من این را برایش می‌فرستادم، دقت کارم چندان توجهشان را جلب نمی‌کرد. ولی برای سیاره‌ی بهرام، با داشتن چنین داده‌های اندکی، همین هم سودمند است.»
دهانه‌ی گیل بستر یک دریاچه‌ی باستانی خشکیده است، با کوه شارپ به بلندی ۵ کیلومتر در مرکزش. انگاره‌هایی (فرضیه‌هایی) هست که می‌گویند این دهانه زمانی انباشته از ته‌نشست (رسوب) بوده و این ته‌نشست‌ها تراشیده شده و کوه شارپ را پدید آورده‌اند.
ولی این سنجش‌ها با این انگاره سازگار نیست. گروه پژوهشگران پی بردند که گرانشی کمتر از آنچه فکر می‌کردیم دارد بر کنجکاوی وارد می‌شود، یعنی سنگ‌های آن منطقه چگالی و تراکمشان پایین‌تر است.
لوییس می‌گوید: «این بررسی نشان می‌دهد که این سنگ‌ها هرگز تا ژرفای پنج کیلومتر این دهانه را پر نکرده بودند، وگرنه سنگ‌هایی که رویشان رفته‌ایم باید بسیار فشرده‌تر می‌بودند.» در حقیقت به نظر می‌رسد ته‌نشستِ زیر پای کنجکاوی حدود ۴۰ درصدش هواست.
این با مشاهدات پرشمارِ دیگری که در این منطقه انجام شده همخوانی دارد، از جمله این که لایه‌های ته‌نشستی کوه شارپ تخت نیستند، بلکه از مرکز رو به پایین شیب دارند، و این برخلاف چشمداشت ماست که فکر می‌کردیم این لایه‌ها در یک فلات پدید آمده اند. لوییس می گوید امکان دارد که این کوه نه در اثر تراشیده شدن ته‌نشست‌ها، بلکه در حقیقت توسط بادهایی که ته‌نشست ها را جابجا می‌کردند پدید آمده باشد- و این را شاید بتوانیم درباره‌ی دیگر کوه‌های بهرام نیز به کار ببریم.
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/Martiangravity.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
-----------------------------------------------------------------
* خودروی کنجکاوی ناسا دستگاهی ویژه‌ی گرانش‌سنجی ندارد، ولی دانشمندان با دادن برنامه‌های رایانه‌ای به آن امکان دادند تا گرانش سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را اندازه بگیرد. این سنجش‌ها و اندازه‌گیری‌ها یک راز شگفت‌انگیز را درباره‌ی دهانه‌ی گیل آشکار کرد.
ما با بهره از گرانش می‌توانیم ساختار درونی یک سیاره را بررسی کنیم، زیرا کشش گرانشی هر منطقه بستگی به گونه و چگالی سنگ‌های آن منطقه دارد. روی زمین، گرانش‌سنجی هم با هدف‌های علمی انجام می‌شود و هم برای پیدا کردن مواد باارزش مانند نفت در زیر سطح. در بهرام، این کار می‌تواند به ما درشناخت تاریخ اقلیمی سیاره کمک کند، ولی خودروی #کنجکاوی دستگاه گرانش‌سنج -دستگاهی که نیروی گرانش با آن سنجیده و اندازه‌گیری می‌شود- ندارد.
از همین رو دست‌اندکاران ماموریت کنجکاوی به جای گرانش‌سنج، از شتاب‌سنج‌هایی بهره گرفتند که به کنجکاوی برای ناوبری روی سطح ناهموار بهرام کمک می‌کنند. آنها با بهره از این دستگاه‌ها، کشش گرانشیِ وارده بر خودرو را در بیش از ۷۰۰ نقطه از مسیرش در دهانه‌ی گیل اندازه گرفتند.
دقت نتایج بسیار پایین‌تر نتایج یک گرانش‌سنج واقعی بود، ولی به هر حال نخستین سنجشِ گرانشی بود که تاکنون از سطح سیاره‌ی سرخ انجام شده. کوین لوییس، رهبر گروه پژوهشگران از دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «اگر شرکت نفت "اکسان" (Exxon) من را برای پیمایش نیروی گرانش می‌فرستاد و من این را برایش می‌فرستادم، دقت کارم چندان توجهشان را جلب نمی‌کرد. ولی برای سیاره‌ی بهرام، با داشتن چنین داده‌های اندکی، همین هم سودمند است.»
دهانه‌ی گیل بستر یک دریاچه‌ی باستانی خشکیده است، با کوه شارپ به بلندی ۵ کیلومتر در مرکزش. انگاره‌هایی (فرضیه‌هایی) هست که می‌گویند این دهانه زمانی انباشته از ته‌نشست (رسوب) بوده و این ته‌نشست‌ها تراشیده شده و کوه شارپ را پدید آورده‌اند.
ولی این سنجش‌ها با این انگاره سازگار نیست. گروه پژوهشگران پی بردند که گرانشی کمتر از آنچه فکر می‌کردیم دارد بر کنجکاوی وارد می‌شود، یعنی سنگ‌های آن منطقه چگالی و تراکمشان پایین‌تر است.
لوییس می‌گوید: «این بررسی نشان می‌دهد که این سنگ‌ها هرگز تا ژرفای پنج کیلومتر این دهانه را پر نکرده بودند، وگرنه سنگ‌هایی که رویشان رفته‌ایم باید بسیار فشرده‌تر می‌بودند.» در حقیقت به نظر می‌رسد ته‌نشستِ زیر پای کنجکاوی حدود ۴۰ درصدش هواست.
این با مشاهدات پرشمارِ دیگری که در این منطقه انجام شده همخوانی دارد، از جمله این که لایه‌های ته‌نشستی کوه شارپ تخت نیستند، بلکه از مرکز رو به پایین شیب دارند، و این برخلاف چشمداشت ماست که فکر می‌کردیم این لایه‌ها در یک فلات پدید آمده اند. لوییس می گوید امکان دارد که این کوه نه در اثر تراشیده شدن ته‌نشست‌ها، بلکه در حقیقت توسط بادهایی که ته‌نشست ها را جابجا می‌کردند پدید آمده باشد- و این را شاید بتوانیم درباره‌ی دیگر کوه‌های بهرام نیز به کار ببریم.
گزارش این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده.
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/Martiangravity.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«تپه‌های شن روان در مریخ»
---------------------------
در این تصویر چند تپه‌ی ماسه‌ای روی "پترای نیلی" (Nili Patera) در سیاره‌ی #بهرام را می‌بینیم. این تلماسه‌ها که پیکره‌ی هلالی کشیده دارند، به نام "تلماسه‌های برخانی" شناخته می‌شوند و در اثر وزش پیوسته و مداومِ باد در یک جهت پدید می‌آیند.
جهتگیری این تپه‌ها نشان می‌دهد که بیشترِ بادهای این ناحیه از راست به چپ (خاور به باختر) می‌وزند. باد به طور پیوسته دانه‌های شن را به بالای دامنه‌ی بلندترِ تلماسه (دامنه‌ی بادگیر) می‌کشاند. موج‌های کوچکی که روی دامنه‌های بادگیر دیده می‌شود دستاورد همین جابجایی دانه‌های شن است. هنگامی که دانه‌های شن به بالاترین نقطه‌ی تلماسه می‌رسند، به پایینِ دامنه‌ی بادپناه که دامنه‌ی کوتاه‌تر ولی شیبدارتر است سرازیر می‌شوند و به همین دلیل هیچ موجی رویشان نیست [چون برای سرازیر شدن نیاز به باد و ... نیست. تنها نیروی گرانش کافی است-م]. همین جابجایی آرامِ شن است که باعث می‌شود تلماسه‌ها کم کم با گذشت زمان رو به جلو حرکت کنند.
این عکس را فضاپیمای #مدارگرد_شناسایی_بهرام (ام‌آراو) گرفته و هر پیکسلش هم ارز ۲۵ سانتیمتر است.
--------------------------------------------
پترا (paterae) - گونه ی ساختمان آتشفشانی که دارای ویژگی های زیر است: ۱- برجستگی کمتر نسبت به سطح برونزد آتشفشان‌های سپَری؛ ۲- گودال‌های مرکزی که در مقایسه با کل ابعاد آنها بزرگند؛ ۳- شکل کلی آنها شبیه به نعلبکی وارونه - منبع
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/MarsDunes.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------
در این تصویر چند تپه‌ی ماسه‌ای روی "پترای نیلی" (Nili Patera) در سیاره‌ی #بهرام را می‌بینیم. این تلماسه‌ها که پیکره‌ی هلالی کشیده دارند، به نام "تلماسه‌های برخانی" شناخته می‌شوند و در اثر وزش پیوسته و مداومِ باد در یک جهت پدید می‌آیند.
جهتگیری این تپه‌ها نشان می‌دهد که بیشترِ بادهای این ناحیه از راست به چپ (خاور به باختر) می‌وزند. باد به طور پیوسته دانه‌های شن را به بالای دامنه‌ی بلندترِ تلماسه (دامنه‌ی بادگیر) می‌کشاند. موج‌های کوچکی که روی دامنه‌های بادگیر دیده می‌شود دستاورد همین جابجایی دانه‌های شن است. هنگامی که دانه‌های شن به بالاترین نقطه‌ی تلماسه می‌رسند، به پایینِ دامنه‌ی بادپناه که دامنه‌ی کوتاه‌تر ولی شیبدارتر است سرازیر می‌شوند و به همین دلیل هیچ موجی رویشان نیست [چون برای سرازیر شدن نیاز به باد و ... نیست. تنها نیروی گرانش کافی است-م]. همین جابجایی آرامِ شن است که باعث می‌شود تلماسه‌ها کم کم با گذشت زمان رو به جلو حرکت کنند.
این عکس را فضاپیمای #مدارگرد_شناسایی_بهرام (ام‌آراو) گرفته و هر پیکسلش هم ارز ۲۵ سانتیمتر است.
--------------------------------------------
پترا (paterae) - گونه ی ساختمان آتشفشانی که دارای ویژگی های زیر است: ۱- برجستگی کمتر نسبت به سطح برونزد آتشفشان‌های سپَری؛ ۲- گودال‌های مرکزی که در مقایسه با کل ابعاد آنها بزرگند؛ ۳- شکل کلی آنها شبیه به نعلبکی وارونه - منبع
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/02/MarsDunes.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«خودروی کنجکاوی وارد جایی شده که می‌تواند بهترین نقطه مریخ برای یافتن زندگی باشد»
---------------------------------------------------
* خودروی #کنجکاوی ناسا کاوش منطقه‌ای از سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را آغاز کرده که شاید بهترین ناحیه‌ی این سیاره برای رشد زندگی در زمان کنون یا گذشته باشد. این نتیجه‌ی آزمایش زمینی خاک رسی است که کنجکاوی بررسی خواهد کرد.
پاتریشیا کریگ از بنیاد علوم سیاره‌ای در آریزونا و همکارانش میکروب‌هایی را به همراه کانی‌های رسی [از همان گونه کانی‌هایی] که در سطح بهرام یافته شده به مدت ۱۹۵ روز در لوله‌های آزمایشگاه گذاشتند تا ببینند آیا زنده می‌مانند یا نه.
کریگ می‌گوید نتیجه دلگرم‌کننده بود: «ما آنها را نکشتیم! [زنده ماندند]» در حقیقت این میکروب‌ها تنها با تغذیه از رس‌های بهرامی-مانند به تولید متان ادامه دادند، که نشان می‌دهد آنها مواد مغذی را از مواد (رس) بیرون می‌کشیده‌اند. گاز متان بارها در هوای بهرام ردیابی شده و برخی از پژوهشگران احتمال می‌دهند یک چنین میکروب‌هایی این گازها را تولید کرده.
با این حال، دیدن تغییرات در لوله‌های آزمایشگاهی کار سختی است، بررسی‌هایی که با پرتوهای X و پرتوهای فروسرخ انجام شده هیچ تغییری را در رس‌ها نشان نمی‌دهد. هر تغییری که باشد تنها با یک میکروسکوپ الکترونی روبشی (اس‌ئی‌ام، SEM)، که باریکه‌‌ای از الکترون‌ها بر رس می‌تاباند و تصویری از بازتابش پدید کمی‌آورد می‌تواند دیده شود. اس‌ئی‌ام تفاوت‌هایی را در فاصله‌ی میان لایه‌های کانی‌های رسی نشان داد، و همچنین چیزی که گویا یک میکروب زنده بود را هم به تصویر کشید.
کنجکاوی اکنون وارد منطقه‌ای از بهرام شده که به احتمال بسیار رس‌های بیشتری نسبت به دیگر بخش‌های سطح دارد، بنابراین نتایج این آزمایش به ما می‌گوید که داریم وارد بهترین نقطه برای یافتن زندگی می‌شویم. شوربختانه دستگاه‌های اس‌ا‌ئی‌ام بزرگ‌تر از آنند که در یک خودرو جا شوند، بنابراین کنجکاوی حتی اگر نشانه‌هایی از زندگی را هم ببیند احتمالا نمی‌تواند بگوید چه چیزی هستند.
کریگ می‌گوید متان در هوای بهرام می‌تواند توسط میکروب‌ها و یا فرآیندهای زمین‌شناختی مانند گازدهی (Outgassing) از ته‌نشست‌های یخی پدید آمده باشد، و گفتن این که سرچشمه‌ی این متان کدام یک است بدون دستگاه اس‌ئی‌ام تقریبا کاری ناممکن است. کریگ یافته‌های خود از این آزمایش را در نشست علوم ماه و سیاره‌ای که روز ۱۸ مارس در تگزاس برگزار شد ارایه کرد.
در سال ۲۰۱۳ خودروی کنجکاوی افزایش چند برابری متان را در جو پیرامونش ردیابی کرد که به گمان برخی می‌تواند نشانه‌ی زندگی باشد. بر پایه‌ی پژوهشی تازه که در نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده، فضاپیبمای مدارگرد مارس اکسپرس هم این افزایش ناگهانی را دیده. این متان به نظر می‌رسید درست از خاور دهانه‌ی گیل می‌آید، جایی که کنجکاوی اکنون هست. به نوشته‌ی این پژوهشنامه، شاید ته‌نشست‌هایی یخی در ژرفای کم در این منطقه باشد که می‌توانند به طور دوره‌ای گاز آزاد کنند.
----------------------------------
نوشته‌های پیشین در همین زمینه:
* نخستین مورد شناسایی متان روی سیاره سرخ: چیزی در هوای بهرام "متان" پخش می کند!
* متان اسرارآمیز سیاره سرخ از کجا آمده؟
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/04/MarClay.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------------------
* خودروی #کنجکاوی ناسا کاوش منطقه‌ای از سیاره‌ی #بهرام (مریخ) را آغاز کرده که شاید بهترین ناحیه‌ی این سیاره برای رشد زندگی در زمان کنون یا گذشته باشد. این نتیجه‌ی آزمایش زمینی خاک رسی است که کنجکاوی بررسی خواهد کرد.
پاتریشیا کریگ از بنیاد علوم سیاره‌ای در آریزونا و همکارانش میکروب‌هایی را به همراه کانی‌های رسی [از همان گونه کانی‌هایی] که در سطح بهرام یافته شده به مدت ۱۹۵ روز در لوله‌های آزمایشگاه گذاشتند تا ببینند آیا زنده می‌مانند یا نه.
کریگ می‌گوید نتیجه دلگرم‌کننده بود: «ما آنها را نکشتیم! [زنده ماندند]» در حقیقت این میکروب‌ها تنها با تغذیه از رس‌های بهرامی-مانند به تولید متان ادامه دادند، که نشان می‌دهد آنها مواد مغذی را از مواد (رس) بیرون می‌کشیده‌اند. گاز متان بارها در هوای بهرام ردیابی شده و برخی از پژوهشگران احتمال می‌دهند یک چنین میکروب‌هایی این گازها را تولید کرده.
با این حال، دیدن تغییرات در لوله‌های آزمایشگاهی کار سختی است، بررسی‌هایی که با پرتوهای X و پرتوهای فروسرخ انجام شده هیچ تغییری را در رس‌ها نشان نمی‌دهد. هر تغییری که باشد تنها با یک میکروسکوپ الکترونی روبشی (اس‌ئی‌ام، SEM)، که باریکه‌‌ای از الکترون‌ها بر رس می‌تاباند و تصویری از بازتابش پدید کمی‌آورد می‌تواند دیده شود. اس‌ئی‌ام تفاوت‌هایی را در فاصله‌ی میان لایه‌های کانی‌های رسی نشان داد، و همچنین چیزی که گویا یک میکروب زنده بود را هم به تصویر کشید.
کنجکاوی اکنون وارد منطقه‌ای از بهرام شده که به احتمال بسیار رس‌های بیشتری نسبت به دیگر بخش‌های سطح دارد، بنابراین نتایج این آزمایش به ما می‌گوید که داریم وارد بهترین نقطه برای یافتن زندگی می‌شویم. شوربختانه دستگاه‌های اس‌ا‌ئی‌ام بزرگ‌تر از آنند که در یک خودرو جا شوند، بنابراین کنجکاوی حتی اگر نشانه‌هایی از زندگی را هم ببیند احتمالا نمی‌تواند بگوید چه چیزی هستند.
کریگ می‌گوید متان در هوای بهرام می‌تواند توسط میکروب‌ها و یا فرآیندهای زمین‌شناختی مانند گازدهی (Outgassing) از ته‌نشست‌های یخی پدید آمده باشد، و گفتن این که سرچشمه‌ی این متان کدام یک است بدون دستگاه اس‌ئی‌ام تقریبا کاری ناممکن است. کریگ یافته‌های خود از این آزمایش را در نشست علوم ماه و سیاره‌ای که روز ۱۸ مارس در تگزاس برگزار شد ارایه کرد.
در سال ۲۰۱۳ خودروی کنجکاوی افزایش چند برابری متان را در جو پیرامونش ردیابی کرد که به گمان برخی می‌تواند نشانه‌ی زندگی باشد. بر پایه‌ی پژوهشی تازه که در نشریه‌ی نیچر جئوساینس منتشر شده، فضاپیبمای مدارگرد مارس اکسپرس هم این افزایش ناگهانی را دیده. این متان به نظر می‌رسید درست از خاور دهانه‌ی گیل می‌آید، جایی که کنجکاوی اکنون هست. به نوشته‌ی این پژوهشنامه، شاید ته‌نشست‌هایی یخی در ژرفای کم در این منطقه باشد که می‌توانند به طور دوره‌ای گاز آزاد کنند.
----------------------------------
نوشته‌های پیشین در همین زمینه:
* نخستین مورد شناسایی متان روی سیاره سرخ: چیزی در هوای بهرام "متان" پخش می کند!
* متان اسرارآمیز سیاره سرخ از کجا آمده؟
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/04/MarClay.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
