«ستاره مرده‌ای که قلبش هنوز می‌تپد»
—---------------------------------------
https://goo.gl/FFk3dO
در این عکسِ تلسکوپ فضایی #هابل ناسا از سحابی خرچنگ، تابش وهم‌انگیز یک ستاره‌ی مُرده را می‌بینیم که مدت‌ها پیش به شکل #ابرنواختر منفجر شده بود. ولی گول نخورید، این جرم کوچک و بیچاره که زمانی در دل ستاره‌ی مرده جای داشته، هنوز هم جان دارد و با آهنگی منظم و دقیق می‌تپد.
این "قلب" همان هسته‌ی رمبیده‌ی ستاره‌ی منفجر شده است. این جرم که به نام یک #ستاره_نوترونی [و البته یک #تپ‌اختر] شناخته می‌شود، تقریبا هم‌جرم خورشید است ولی به اندازه‌ی رمبیده و فشرده شده که اکنون قطرش تنها چند کیلومتر است و ۱۰۰ میلیارد بار سخت‌تر از فولاد شده. این نیروگاه کیهانی همان جرم ستاره-مانندِ نزدیک مرکز تصویر است.
این پسمانده‌ی ستاره‌ای یک دینام شگرف است که ۳۰ بار در ثانیه به دور خود می‌چرخد. با چنین سرعت چرخش سرسام‌آوری، یک #میدان_مغناطیسی مرگبار پدید آمده که ۱ تریلیون ولت برق تولید می‌کند. این فعالیت پرانرژی به آزاد شدن امواج حلقه‌مانندی انجامیده که یک حلقه‌ی رو به گسترش می‌سازند و بهتر از همه در بالا، سمت راست این تپ‌اختر دیده می‌شوند. [ویدیوی پست بعدی را ببینید👇🏼👇🏼]
گازهای داغ سحابیِ به جا مانده از ابرنواختر در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی می‌درخشد، از رادیویی گرفته تا پرتو X. هابل آن را در طیف نور دیدنی (مریی) هم به شکل سیاه و سفید به تصویر کشیده. این تلسکوپ با دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی خود، از ژانویه تا سپتامبر ۲۰۱۲ از آن عکس‌هایی گرفت. تابش سبزفامی که به این سحابی نمایی هالووینی داده، دستاورد فیلترهای رنگیِ به کار رفته است.
#سحابی_خرچنگ یکی از تاریخی‌ترین و شناخته شده‌ترین پَسمان‌های ابرنواختر است. پیشینه‌ی رصد این جرم به ۱۰۵۴ میلادی بر می‌گردد. در آن هنگام، ستاره‌شناسان چینی نخستین بار دیده شدنِ یک "ستاره‌ی مهمان" را گزارش کردند که تا ۲۳ روز در روشنی روز هم دیده می‌شد. روشنی این ستاره شش برابر نور سیاره‌ی ناهید بود. ستاره‌شناسان ژاپنی، خاورمیانه‌ای، و بومیان آمریکا نیز پدیدار شدن این ستاره‌ی رازگونه را در تاریخ ثبت کرده‌اند.
در سال ۱۷۵۸، ستاره‌شناس فرانسوی، #شارل_مسیه هنگامی که به دنبال دنباله‌دارها می‌گشت، یک توده‌ی مه‌آلود را نزدیک همان جایی که آن ستاره‌ی تاریخی دیده شده بود یافت. وی بعدها نام این سحابی را به عنوان نخستین مورد در فهرست کیهانی پرآوازه‌اش وارد کرد و "مسیه ۱" یا (#ام۱) نامید؛ مسیه این سحابی را یک "#دنباله‌دار دروغین" (fake comet) خواند. تقریبا یک سده بعد، ستاره‌شناس انگلیسی #ویلیام_پارسونز طرح این سحابی را کشید و چون مانند یک جانور سخت‌پوست دیده می‌شد، نام "سحابی خرچنگ" را به آن داد*. در سال ۱۹۲۸، اخترشناس #ادوین_هابل برای نخستین بار سحابی خرچنگ را همان "ستاره‌ی مهمان" چینی‌ها در سال ۱۰۵۴ دانست.
[* گفتنی است این سحابی به دلیل گسترش سریعی که دارد، اکنون به هر چیزی می‌ماند به جز خرچنگ- م]
سحابی خرچنگ که به قدر کافی روشن هست که از پشت تلسکوپ‌های آماتوری هم دیده شود، با فاصله‌ی ۶۵۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_گاو جای دارد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/10/blog-post_42.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
https://goo.gl/FFk3dO
در این عکسِ تلسکوپ فضایی #هابل ناسا از سحابی خرچنگ، تابش وهم‌انگیز یک ستاره‌ی مُرده را می‌بینیم که مدت‌ها پیش به شکل #ابرنواختر منفجر شده بود. ولی گول نخورید، این جرم کوچک و بیچاره که زمانی در دل ستاره‌ی مرده جای داشته، هنوز هم جان دارد و با آهنگی منظم و دقیق می‌تپد.
این "قلب" همان هسته‌ی رمبیده‌ی ستاره‌ی منفجر شده است. این جرم که به نام یک #ستاره_نوترونی [و البته یک #تپ‌اختر] شناخته می‌شود، تقریبا هم‌جرم خورشید است ولی به اندازه‌ی رمبیده و فشرده شده که اکنون قطرش تنها چند کیلومتر است و ۱۰۰ میلیارد بار سخت‌تر از فولاد شده. این نیروگاه کیهانی همان جرم ستاره-مانندِ نزدیک مرکز تصویر است.
این پسمانده‌ی ستاره‌ای یک دینام شگرف است که ۳۰ بار در ثانیه به دور خود می‌چرخد. با چنین سرعت چرخش سرسام‌آوری، یک #میدان_مغناطیسی مرگبار پدید آمده که ۱ تریلیون ولت برق تولید می‌کند. این فعالیت پرانرژی به آزاد شدن امواج حلقه‌مانندی انجامیده که یک حلقه‌ی رو به گسترش می‌سازند و بهتر از همه در بالا، سمت راست این تپ‌اختر دیده می‌شوند. [ویدیوی پست بعدی را ببینید👇🏼👇🏼]
گازهای داغ سحابیِ به جا مانده از ابرنواختر در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی می‌درخشد، از رادیویی گرفته تا پرتو X. هابل آن را در طیف نور دیدنی (مریی) هم به شکل سیاه و سفید به تصویر کشیده. این تلسکوپ با دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی خود، از ژانویه تا سپتامبر ۲۰۱۲ از آن عکس‌هایی گرفت. تابش سبزفامی که به این سحابی نمایی هالووینی داده، دستاورد فیلترهای رنگیِ به کار رفته است.
#سحابی_خرچنگ یکی از تاریخی‌ترین و شناخته شده‌ترین پَسمان‌های ابرنواختر است. پیشینه‌ی رصد این جرم به ۱۰۵۴ میلادی بر می‌گردد. در آن هنگام، ستاره‌شناسان چینی نخستین بار دیده شدنِ یک "ستاره‌ی مهمان" را گزارش کردند که تا ۲۳ روز در روشنی روز هم دیده می‌شد. روشنی این ستاره شش برابر نور سیاره‌ی ناهید بود. ستاره‌شناسان ژاپنی، خاورمیانه‌ای، و بومیان آمریکا نیز پدیدار شدن این ستاره‌ی رازگونه را در تاریخ ثبت کرده‌اند.
در سال ۱۷۵۸، ستاره‌شناس فرانسوی، #شارل_مسیه هنگامی که به دنبال دنباله‌دارها می‌گشت، یک توده‌ی مه‌آلود را نزدیک همان جایی که آن ستاره‌ی تاریخی دیده شده بود یافت. وی بعدها نام این سحابی را به عنوان نخستین مورد در فهرست کیهانی پرآوازه‌اش وارد کرد و "مسیه ۱" یا (#ام۱) نامید؛ مسیه این سحابی را یک "#دنباله‌دار دروغین" (fake comet) خواند. تقریبا یک سده بعد، ستاره‌شناس انگلیسی #ویلیام_پارسونز طرح این سحابی را کشید و چون مانند یک جانور سخت‌پوست دیده می‌شد، نام "سحابی خرچنگ" را به آن داد*. در سال ۱۹۲۸، اخترشناس #ادوین_هابل برای نخستین بار سحابی خرچنگ را همان "ستاره‌ی مهمان" چینی‌ها در سال ۱۰۵۴ دانست.
[* گفتنی است این سحابی به دلیل گسترش سریعی که دارد، اکنون به هر چیزی می‌ماند به جز خرچنگ- م]
سحابی خرچنگ که به قدر کافی روشن هست که از پشت تلسکوپ‌های آماتوری هم دیده شود، با فاصله‌ی ۶۵۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_گاو جای دارد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/10/blog-post_42.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.: @onestar_in_sevenskies