هرگزم این گمان نبُد با تو که دوستی کنم
باورم این نمی‌شود با تو نشسته کاین منم

عالِم شهر گو مرا #وعظ_مگو که نشنوم
پیر محله گو مرا #توبه_مده که بشکنم

گر بزنی به خنجرم کز پی او دگر مرو
نعره #شوق می‌زنم تا رمقیست در تنم

این نه نصیحتی بود کز غم دوست توبه کن
سخت سیه دلی بود آن که ز دوست برکنم

شهری اگر به قصد من جمع شوند و متفق
#با_همه_تیغ_برکشم_وز_تو_سپر_بیفکنم

گر به مراد من روی ور نروی #تو_حاکمی
من به خلاف رای تو گر نفسی زنم زنم

این همه نیش می‌خورد سعدی و پیش می‌رود
خون برود در این میان گر تو تویی و من منم


#سعدی

عاشق گریختن نتواند که دستِ #شوق
هر جا که می‌رود متعلق به دامن است

#سعدی

گو یار مخوان نامه‌ی ما را که خود از #شوق
آید به سخن صفحه چو اوراقِ زبان ها

#غنی‌کشمیری

حکایتی ازتذکره الاولیاء 💠

نقل است که از #بایزید پرسیدند که #پیر تو که بود؟
گفت: پیرزنی. یک روز در غلبات #شوق و #توحید بودم چنانکه مویی را گنج نبود. به صحرا رفتم، بی خود. پیرزنی با انبانی آرد برسید. مرا گفت: «این انبان آرد با من برگیر!» و من چنان بودم که خود را نمی‌دانستم برد. به شیری اشارت کردم، بیامد. انبان در پشت او نهادم، و پیرزن را گفتم اگر به شهر روی چه گویی که کرا دیدم، که نخواستم داند که کیم؟

گفت: که را دیدم؟ #ظالمی رعنا را دیدم.

پس شیخ گفت: هان! چگونگی؟

پیرزن گفت: این شیر مکلف است یا نه؟

گفتم: نه.

گفت: تو آن را که خدای تکلیف نکرده است تکلیف کردی، ظالم نباشی؟
گفتم: باشم.
گفت: با این همه میخواهی که اهل شهر بدانند که او تو را مطیع است و تو صاحب کراماتی. این نه رعنایی بود.

گفتم: بلی! توبه کردم و از اعلی به اسفل آمدم. این سخن پیر من بود.

تذکرة الاولیاء، عطار نیشابوری