مُهر خاموشی به لب نِه تا بُود عیشت به کام
بی‌زبانی، پسته را در خنده می‌دارد مدام

خاکساران از بلای آسمانی ایمن‌اند
ماهیِ زیر زمین را کس نمی‌آرَد به دام

#غنی‌کشمیری

شب که در مدِ نظر آن گیسوی پرتاب داشت

مردم چشمم ز مژگان شانه را در آب داشت

#غنی‌کشمیری

گو یار مخوان نامه‌ی ما را که خود از #شوق
آید به سخن صفحه چو اوراقِ زبان ها

#غنی‌کشمیری