﷽

📜🪶 داستانِ #خاطرات_خونین 🥀

#مقدمه

زمزمه‌ی آزادی از زیر یوغِ استعمارگران به گوش می‌رسد. عطر خاک نمناک با خونِ شهدا در هوا می‌پیچد. بانگ طبلِ خیزش بلند می‌شود و نسلی نو از جوان‌مردانِ بی‌نظیر و باایمان از جا برمی‌خیزند.
بار دیگر حماسه‌ای جدید در بطنِ تاریخ رسم می‌شود و اشتیاقِ جهاد و شهادت را در صفحه‌ی قلب‌ها حک می‌کند.

آفرین بر شما باد ای‌‌سلحشورانِ هستی؛
شما با اعتقادِ راسخ و با قدرتِ ایمان خود توانستید دل‌های مرده را در روزهای جور و ستم زنده و شورِ حماسی را در قلب جهان محقق سازید.
با ندای "الجهاد" چشمان مسلمان مظلوم برای ظهور عدلِ عمری و قیامِ حسینی به شما دوخته شد؛ آن‌گاه که دانستند هدف و غرضی جز چشیدنِ شهد شهادت و رسیدن به مهد جنّت ندارید.
ای مجاهد حق! در سحرگاهان استغاثه می‌کردی تا فشارها و تنگناها از امّت برطرف و ملّت از خواب غفلت برخیزد. برای تحقق این هدف حق، خداوند تعدادی را برای همراهی با تو گلچین کرد تا آرامش و قوّتِ قلبت باشند.
خوشا به سعادتت که به عشق جمال یار رسیدی و حسرت را برای بازماندگان برجای نهادی. دوستانت را بعد از خود فراخواندی تا در آن سرای ابدی نیز هم‌قرین باشید.
بعد از رفتنت فراموش نخواهیم کرد که برای یک‌پارچه شدن امّت و متصل‌کردنِ دل‌های منفصل‌شده چه‌ها کردی. تلاش‌های بی‌دریغ و بی‌حد تو امروز ثمر داد و افغان زمین مهدِ اسلام گشت.
الحمدلله رب العالمین.

آنچه که پیش رویِ دیدگان پُر مهرتان قرار دارد، چکیده‌ای از جور ظالمان و واقعیتِ تلخ امّت محمّدﷺ است؛ باز تاریخ غیورمردان در عصرِ معاصر ما تکرار خواهد شد.

بار دیگر نویسنده‌ی محبوب، مجاهده‌ فاریابی دست به قلم می‌شود و داستان دیگری را برای شما گرامیان عرضه می‌نماید؛ تا با صفحاتِ زندگی مظلومان امّت آشنا شده و دل‌ها برای ایجاد حماسه‌ای دیگر و شور نبردی تاریخ‌ساز به تپش درآید؛ تا آن‌گاه که وصال یار به تحقق بیافتد.

دوستان عزیزم حتما قبل از داستان #خاطرات_خونین . داستانِ #یتیمی_در_دیار_غربت را مطالعه کنید🌸🤍✨

👩‍❤️‍👨♡حُب حلال♡ 👩‍❤️‍👨:
📜🪶 #خاطرات_خونین 🥀

#قسمت_پنجم

محمد

بعد از تحقیق دانستیم عزیز پسردایی اسما و از مزدوانِ درجه یک آمریکایی‌هاست. به‌خاطر جایگاه و ثروتِ هنگفتش، سِمت فرمانده‌ایی قشون دشمن را به خود اختصاص داده بود.
پدر اسما جزء افرادِ زیردست او به شمار می‌رفت. او برای داشتن چنین دامادی از هیچ تلاشی دریغ نکرد و سلاحش در برابر پافشاری دختر بیچاره کتک‌زدن او بود.
اما اسما به‌خاطرِ عقیدهٔ فاسد و مرتدشدن عزیز از او گریزان بود، تا مبادا شریعتِ اسلامی را زیر پا بگذارد و قهر الهی را به دنبال خود بکشاند.
اسما با عمل به حدیث نبوّی «لاطاعة للمخلوق فی معصیة الخالق» اطاعت از الله را لازمهٔ زندگیش قرار داد. جانش را به خطر انداخت و به آسایش و راحتی خود پشت پا زد.
به دلم آمده بود که جواب مثبت می‌گیرم. با این افکار، پرتویی از امید در دلم نشست. الحمدلله الله چنین مجاهدهٔ جسوری را سر راه من قرار داد. هیچ‌گاه نمی‌توانم شکرانهٔ این نعمت را ادا کنم.
بار دیگر بلند الحمدلله گفتم. سرم را که بلند کردم با چند جفت چشمِ زل‌زده روبه‌رو شدم.
_ «چیه؟! چرا این‌جوری نگاهم می‌کنید؟!»
محمود گفت: «بچه‌ها فکر کنم غرق اون رودخونه شده بود!»
شلیک خنده به هوا بلند شد. چشم‌غره‌ای به او رفتم:
_ «ای بابا! این دمِ آخری هم ویلم نمی‌کنی؟!»
با خنده گفت: «نوچ!»
علی گفت:
«اخی جان بگو به چی فکر می‌کردی؟!»
نفسی کشیدم و گفتم:
«خب راستش این همه سال شونه‌به‌شونه هم رزمیدیم و تو خوشی و ناخوشی هم شریک بودیم. اگه ازدواج کنم مجبورم شماها رو ترک کنم. والله این جدایی برام سخته...»
محمود گفت: «انگار راستی راستی داری می‌ری!..»
آهسته‌تر پرسید: «بعد به کی ضدحال بزنم؟!»
غم در چهره‌اش نشست. لبخند تلخی زدم.
علی سری تکان داد و گفت:
«الدنیا سجن المؤمن والجنة الکافر. راه اسلام پر از خاره، ما باید با دل و جان این خارها رو از وسط راه امّت برداریم. فقط چند روزِ زندگی دنیا رو تحمل کنیم بعدش به سرای ابدی می‌رسیم... پس دیدارمون تو بهشتِ الله کنارِ شهدا باشه که اون‌جا از جدایی خبری نیست برادر.»
_ «ان‌شاءالله. راضیم به رضای الله.»
امیر یعقوب و زبیر با چهره‌ای شاد و لبی خندان وارد شدند. زبیر گفت:
«محمد! مبارک باشه. خواهرم رضایت داد.»
امیر گفت:
«امشب عقدتون رو می‌بندیم. هرچی زودتر از این روستا برین بهتره.»
هم‌سنگری‌ها بلندشدند و با من مصافحه کردند. هریک آرزوی خوشبختی می‌کردند.
شب در حضور برادرها، با شاهدهای عالم و باتقوا، امیریعقوب خطبه نکاح را با مهریه‌ای کم جاری کرد.
مقداری پول برای راهم کنار گذاشت. هر کدام از عزیزان نیز به حد توان از پس‌اندازهای خود برآن افزودند.
تصمیم داشتم عروسم را به خانه خود در هرات ببرم.
آن شب را در کنار برادرها گذراندم.
نماز شکر به‌جای آوردم و از الله برای ادامه این مسیر مدد خواستم.

                                  ***

اسما

بعد از سال‌ها به آرامش رسیده بودم. آرامشی که ماحصل صبر، بردباری و تلاشم بود. تمام سختی‌های این راه ارزش رسیدن به چنین مجاهدی را داشت.
آن شب زیبا بوی خوش جهاد را به مشام کشیدم و راه رسیدن به جام شهادت را به چشم دیدم. دیگر از خدا چه می‌خواستم!
با دانستنِ نام مجاهدم که هم‌اسم با پیامبرﷺ بود، اشک‌های شوق از چشم‌هایم جاری و جانی تازه در رگ‌هایم دمیده شد.
صبح عایشه وارد اتاق شد. بالبخندی زیبا گفت:
«مجاهدت منتظرته. می‌خواد به هرات ببرتت.»
از لفظ "مجاهد" قند در دلم آب شد. اسبابی نداشتم، فقط اسلحه پدر با من بود. آن را برداشتم. قبل از خروج، از خاله حمیده و عایشه تشکر کردم. خاله، مادرانه با دعاهای خیرش با من وداع کرد.
محمد منتظر کنار موتور با پوششی ساده ایستاده بود. به او دقیق شدم؛ قامتی به قاعده و مجاهدانه، موهای موّاج و خرمایی، ریشی گنجان و متناسب، صورتی نورانی و خوش‌فرم و چشم‌های نافذ و باابهت.
موقر سلامی کردم و جواب گرمی گرفتم. موهای بلندش را جمع‌ کرد و زیر کلاه قرار داد.
راه درازی را در پیش داشتیم. تا شهر با موتور رفتیم. ادامه راه را با اتوبوس پیمودیم تا به کابل رسیدیم. دو روز را در مسافرخانه‌ای ماندیم.
وقتِ مغرب به هرات رسیدیم. خانه محمد وسط شهر بود. وقتی به کوچه‌ای رسیدیم، کنار خانه‌ای ایستاد و در زد. لَختی بعد دختری در را باز کرد. گریان و برادربرادر گویان به آغوشش رفت. محمد لبخندی زد و سرش را بوسید.
وقتی نگاه دختر به من افتاد، با چشمانی مسخ‌شده نگریست. بریده پرسید:
«داداش.. این کیه؟!»
_ «حالا اجازه بده بریم داخل بعد میگم.»
خواهر محمد زودتر وارد شد و با صدای بلند خبر داد:

-ایـمانه:
📜🪶  #خاطرات_خونین 🥀

#قسمت_سیزدهم

اسما

یک روز به عید مانده بود. بعد از سال‌ها آزگاری چون کبوتری از قفس رها می‌شدیم. تصور دنیای بیرون زیباترین خیال برای فرزندم بود که با آن بیگانه بود.
سربازها همهٔ مجاهدین را سوار ماشین‌ها کردند. حرکت کردیم. بعد از ساعت‌ها به مرز رسیدیم. با دیدن ماشین‌های دولتی که زودتر از ما در آن‌جا مستقر بودند، حدس زدم که خبری شده؛ زیرا پرچم سوریه روی یکی از ماشین‌ها نصب بود.
کنار در نشسته بودم. گفتگوی فرمانده با شخص مقابلش را شنیدم. تاکید بر فاش نشدن معامله داشت. حدسم درست بود. بغض گلویم را فشرد. فرماندهٔ بی‌رحم بی‌خبر از دولتش ما را به بهای چند دلار به دولتِ بشار ملعون فروخته بود.
از ماشین‌ها ما را پیاده کردند. سوار ماشین‌های دیگری شدیم. از بند رها نشده باید دوباره عازم قفس می‌شدیم! اشک خواهرها سرازیر شد. آن‌ها هم به فاجعه‌ای عظیم پی برده بودند.
دولت ترکیه مسلمان بود. به حیا و عفت زنان کاری نداشت. اما در زندان این خنازیرِ نامسلمان که از حیوان پست‌تر و درّنده‌تر بودند چگونه سر می‌کردیم؟!
استغفار را شروع کردیم، تا الله سبحان قبل رسیدن به زندان راه ما را باز کند.

                                    ***

گوزل
(صاحب داستان یتیمی در دیار غربت)

دو سال از آمدن ما به شام می‌گذشت. در اتاق نشسته بودم که برادرم احسان آمد. گفت:
«خواهرجان، از مجاهدینِ استخباراتی خبر رسیده که فردا از مرز ترکیه چند اسیر رو به زندان سوریه می‌برن. بیشتر اُسرا زن هستن. ان‌شاءالله برای این عملیات راهی میشیم. دعامون کنی.»
_ «باشه حتما. احسان‌جان وقتی موفق شدین خواهرا رو این‌جا بیاری.»
_ «باشه.»
احسان برای طرح‌ریزی نقشهٔ فردا نزد دوستانش رفت.

                                     ***

احسان

بیشتر مجاهدین این عملیات، از قومِ اُزبک و بلوچ بودند. به سمت عملیات رهسپار شدیم. قبل از آمدنِ دشمن کمین کردیم. ساعتی بعد چند ماشین از دور ظاهر شد. آمادگی گرفتیم. وقتی نزدیک شدند رانندگان را یک‌به‌یک هدف قرار دادیم. بعد از زد و خورد، سربازان اسلام به دشمن فرصت نداده و آن‌ها را سر به نیست کردند.
درِ پشتی ماشین‌ها را باز کردیم تا اسرا پایین بیایند. پنج شهید داشتیم که دو نفر از آن‌ها خواهر بودند.
وقت افطار آخرین روز ماه مبارک رسیده بود. خوشا به سعادت شهدا که عید خود را در جنّت کنار نبی اکرمﷺ و اهل بهشت می‌گذراندند.
همراه با اسیران و غنیمت‌های به دست آمده به سمت سنگر راهی شدیم.


                                 ***

محمد

یک هفته قبل از عید، پنجاه مجاهد شامی برای پیشروی سریع عملیات خود را به عراق رساندند. من هم یکی از آن‌ها بودم. به مجاهدین ملحق شدیم و نقشه راه‌ها را بررسی می‌کردیم.
خبرها حاکی از آن بود که در زندانِ بزرگ عراق، معامله‌ایی روی زنان اسیر و مهاجر صورت می‌گرفت. وظیفهٔ انسانی و اسلامی ما حُکم می‌کرد تا خواهران را سریع از بند نجات دهیم.
فرمانده به نقشهٔ روی میز خیره بود. سرش را بلند کرد و گفت:
«تنها راه باز شدن این دروازه استشهادیه!»
با شنیدن کلمهٔ استشهادی گل از گل جمع عاشق شکفته شد. بحث بالا گرفت. هر کس برای پیش‌قدم شدن خود را مستحق این افتخار می‌دانست. من هم از دستهٔ دلباختگان شهادت بودم. امیر برای خاتمه‌دادن به این بحث گفت:
«ببینیم خالقِ ما خواستار کیه!»
اسم‌ همه را در تکه‌های کاغذ نوشت. قرعه‌کشی شروع شد. وقتی دست فرمانده در میانِ کاغذهای زیر و رو شده رفت، قلبم به تکان درآمد. صدایی از کسی بلند نمی‌شد. بی‌ پلک‌زدن و نفس‌کشیدن منتظر نتیجه قرعه بودیم.
دعا می‌کردم تا اسم من بالا بیاید. بعد از چند ثانیه امیر برگه‌ی لا شده را بالا آورد و باز کرد. صدای ضربان قلبم را می‌شنیدم. با خواندن اسم طلحه، سکوت شکست. الحمدلله توفیق شامل حال کسی شد که سعادتِ شهادت را داشت. همه سمت او رفتند. مصافحه کردند و تبریک گفتند.
وقتی اطرافش خلوت شد به سویش رفتم. اشک‌ها صورتش را خیس کرده بود. دست روی شانه‌اش گذاشتم و لبخندی به رویش پاشیدم.
_ «طلحه‌جان، الحمدلله لایقش بودی. تبریک میگم.»
دستم را گرفت. به کُنجی رفتیم. با بغض گفت:
«می‌دونی محمد چند ساله منتظر شهادتم؟!»
نشستیم و او شروع به تعریف کرد:
«همراه دوستانم از تاجیکستان به پاکستان هجرت کردیم. از گروه قاری محمد فاروق طاهر بودیم. تو خیمه‌ها زندگی می‌کردیم. یادش بخیر! یه شب دو تا عقد داشتیم. عقدمو با دخترش بست و عقد دوستم عمر رو با دختری که به تنهایی با خونواده قاری هجرت کرده بود بست. چند ماه بعد به سمت افغانستان هجرت کردیم. اونجا خیلی شهید دادیم. صاحب اولاد شده بودیم. بعدِ چند سال به کندوز هجرت کردیم. تو عملیات بودم که به شهر کندوز حمله‌ی هوایی شد. همسر و بچه‌هام شهید شدند. دوری از خانواده‌ بی‌تابم کرده بود. راه هجرت به شام رو انتخاب کردم.»