«بلندترین پرتگاه در منظومه خورشیدی»
—-------------------------------------------
https://goo.gl/Om4xjF
آیا می ‌توانید از فراز بلندترین پرتگاه سامانه‌ی خورشیدی به پایین بپرید و زنده بمانید؟ کاملا امکانش هست.

برآورد می‌شود دیواره‌ی ورونا (Verona Rupes) روی میراندا، ماهِ اورانوس، ژرفایی برابر با ۲۰ کیلومتر داشته باشد- ۱۰ برابر ژرفای گرند کنیون روی سیاره‌ی زمین.

از آنجایی که گرانش میراندا پایین است، اگر یک ماجراجو بخواهد از بالای این دیواره به پایین بپرد، در زمانی حدود ۱۲ دقیقه به پایین می‌رسد و سرعتش در زمان پایین رسیدن هم برابر با سرعت یک خودروی مسابقه خواهد بود، یعنی حدود ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت. با این حال، اگر از یک کیسه هوای محافظ مناسب استفاده کند می‌تواند از این سقوط جان سالم به در ببرد.

آنچه اینجا می‌بینید عکسی است که فضاپیمای رباتیک وویجر۲ به هنگام گذرش از کنار سامانه‌ی اورانوس در سال ۱۹۸۶از دیواره‌ی ورونا گرفت. دلیل پیدایش این پرتگاه غول‌پیکر را هنوز نمی‌دانیم، ولی می‌تواند مربوط به یک برخورد سهمگین و یا یک جابجایی زمین‌ساختی (تکتونیکی) باشد.

#ورونا #میراندا #اورانوس #ورونا #پرتگاه #دیواره #وویجر_۲ #زمین‌ساخت #apod #Verona_Rupes

—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/Verona-Rupes.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«والنتاین ۱۹۹۰ - عکس خانوادگی خورشید و فرزندانش»
—----------------------------------
https://goo.gl/Ad5wFM
در روز والنتاین ۱۹۹۰، فضاپیمای وویجر ۱ که شش میلیارد کیلومتر از خورشید دور شده بود، برای آخرین بار نگاهی به پشت سر انداخت و این عکس را به عنوان نخستین پرتره‌ی خانوادگی خورشید و خانواده‌اش ثبت نمود:

پس از گرفته شدن این عکس، دوربین #وویجر برای حفظ توان الکتریکی و حافظه‌ی آن خاموش شد.

این تصویر در نگارش (ورژن) کاملش، از ۶۰ تکه‌ی موزاییکی تشکیل شده که وویجر از فاصله‌ی ۳۲ درجه بالای صفحه‌ی برجگاهی (دایره‌البروجی) ثبت کرده بود. آنچه دوربین زاویه گسترده‌ی وویجر در این تصویر ثبت کرده از سمت چپ، سیاره‌های درونی #سامانه‌_خورشیدی هستند و رو به سمت راست به بیرونی‌ترین سیاره‌ی سامانه‌ی خورشیدی، یعنی غول گازی نپتون می‌رسد.

جایگاه ناهید، زمین، مشتری، کیوان (زحل)، اورانوس و نپتون با حروف الفبا نمایانده شده، و خود خورشید هم همان نقطه‌ی روشن نزدیک مرکز دایره‌ایست که از قاب‌ها درست شده. تصاویر پیوستی که هر یک از سیاره‌ها را نشان می‌دهد توسط دوربین میدان بسته‌ی وویجر ثبت شده‌اند.

[توجه داشته باشید که این تصویر زمین، همان تصویر پرآوازه‌ایست که کارل سیگن آن را 'Pale Blue Dot' یا "#نقطه‌_آبی_کمرنگ" نامیده بود.]

در این عکس خانوادگی سیاره‌ی تیر و بهرام (عطارد و مریخ) دیده نمی‌شوند زیرا تیر بسیار به خورشید نزدیک بود و بهرام هم از شانس بدش در اثر پراش نور خورشید در سامانه‌ی نوری وویجر پنهان شده بود. پلوتوی کوچک و کم نور هم اصلا در پوشش میدان دید این تصویر جای نداشت.

—-------------------------------------------------------------
۱) یک ستاره در هفت آسمان: دو سال پیش از آن، فضاپیمای مسنجر وارونه‌ی این تصویر را ثبت کرد که در همین وبلاگ دیده بودید: * خورشید، خانواده‌اش را اینگونه می‌بیند (https://goo.gl/JdRKxu)

—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2013/02/blog-post_6319.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«گویا وویجر ۲۵ سال زودتر از کاسینی فواره‌های انسلادوس را دیده بود»
—----------------------------------------------------------------

* اگر می‌دانستیم دنبال چه چیزی باید بگردیم، شاید ۲۵ سال زودتر به وجود یخ‌فشان‌های انسلادوس، ماه سیاره‌ی کیوان پی می‌بردیم.

نخستین بار در سال ۲۰۰۵ فواره‌های بزرگی از ذرات یخی که از قطب جنوب انسلادوس بیرون می‌زدند در عکس‌های فضاپیمای کاسینی ناسا دیده شد و دانشمندان سیاره‌ای را شیفته و مفتون ساخت. داده‌های بعدی کاسینی نشان داد که در زیر سطح این ماه دریایی [از آب مایع] پنهان شده که می‌تواند یکی از بهترین جاهای سامانه‌ی خورشیدی برای جستجوی زندگی باشد.

اکنون یک علاقمند به پردازش تصاویر از تنسی آمریکا بر این باور است که توانسته این فواره‌ها را در بایگانی داده‌های تصویری فضاپیمای وویجر ۱ که در سال ۱۹۸۰ از کنار کیوان گذشت "پیش-کشف" کند.

تد استریک، استادیار کالج منطقه‌ای رون استیت که به تازگی با گروه نیوهورایزنز ناسا هم کار کرده، با دریافت بخشی از داده‌های وویجر ۱ که در دسترس همگان است از سامانه‌ی برخط داده‌های سیاره‌ای ناسا و پردازش آنها، برآمدگی محوی را در نیمکره‌ی جنوبی این ماه یخی آشکار کرده.

پشته‌سازی عکس‌ها
استریک برای نمایان کردن فواره‌های انسلادوس در داده‌های قدیمی #وویجر نیاز به عکس‌هایی داشت که در زمانی که انسلادوس با زاویه‌ی ویژه‌ای روشن شده بود گرفته شده بودند. ولی وویجر در آن زمان‌های کلیدی هیچ عکسی که انسلادوس در کانون دوربینش باشد نگرفته بود.

پس وی ناچار شد بایگانی تصاویر را جستجو کند و در عکس‌هایی که وویجر از دیگر اجرام پیرامون کیوان گرفته بود، به دنبال عکسی بگردد که انسلادوس به طور شانسی در آنها افتاده باشد. وی می‌گوید: «هشت تصویر که انسلادوس هم در آنها بود را در یک دسته تصویر یافتم. انسلادوس تنها به اندازه‌ی چند پیکسل بود، در یک زاویه‌ی گام که چندان آرمانی نبود ولی برای این گونه کارها سودمند بود.»

استریک با پشته‌سازی (stacking) این هشت عکس که در نوامبر ۱۹۸۰ گرفته شده بودند، و میانگین گرفتن از آنها، توانست نسبت سیگنال-به-نویزِ تصویر پایانی را افزایش داده و چیزی را آشکار کند که به گفته‌ی او، همان یخ‌فشان‌هاییست که کاسینی چند دهه بعد یافت. دستاورد استریک در نشست علوم ماه و سیاره‌ای که ماه آینده در وودلندز تگزاس برگزار می‌شود ارایه خواهد شد.

اندرو کوتز، یکی از دانشمندان ماموریت کاسینی در آزمایشگاه علوم فضای مولارد بریتانیا می‌گوید: «این بسیار عالیست که بشود به سراغ داده‌هایی که حدود یک چهارم سده پیش از رسیدن کاسینی به دست آمده بود رفت -و با بهره از یافته‌های کاسینی- این تصویر پردازش شده و چشمگیر وویجر را به دست آورد که به نظر می‌رسد یخ‌فشان‌ها را در آن زمان نشان می‌دهد.»

وی می‌افزاید، اگر تصویر پرداخته‌ی (پردازش شده‌ی) استریک به راستی توده‌ی پدید آمده در اثر یخ‌فشان‌های #انسلادوس را نشان بدهد، این می‌تواند منبع داده‌های تازه و فریبنده‌ای برای پژوهشگران فراهم کند.

«اگر یک مورد شناسایی دیگر در داده‌های دهه‌ی ۸۰ تایید شود توان آن را دارد که -پس از بررسی و واسنجی کامل داده‌ها-چیزهایی درباره‌ی پیشینه‌ی این فواره‌ها و این که از چه زمانی فعال بوده‌اند به ما بگوید.»
https://goo.gl/jVq8yR
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Enceladus-Voyager1.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies

ادامه‌ی پست پیشین ☝️☝️☝️☝️

.... تام کریمیگیس، یکی از سرپرستان ابزارها در ماموریت‌های وویجر و کاسینی ناسا در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز در لورل مریلند و یکی از نویسندگان این پژوهش، می‌گوید: «دستگاه کاسینی برای تصویربرداری از یون‌هایی ساخته شده بود که در مغناطکره‌ی کیوان به دام می‌افتند. ما هرگز فکر نمی‌کردیم که آنچه اکنون می‌بینیم را ببینیم و بتوانیم مرزهای هورسپهر را به تصویر بکشیم.»

از آنجا که سرعت این ذرات کسر کوچکی از سرعت نور است، سفرشان از خورشید به لبه‌ی هورسپهر و بازگشتِ دوباره چند سال زمان می‌برد. بنابراین هنگامی که شمار ذرات خورشید تغییر می‌کند (معمولا به دلیل چرخه‌ی ۱۱ ساله‌ی فعالیت آن)، چند سال طول می‌کشد تا این تغییر، خود را در شمار اتم‌های خنثایی که به درون سامانه‌ی خورشیدی پرتاب شده‌اند نشان دهد.

سنجش‌های تازه‌ کاسینی از این اتم‌های خنثا چیزی نامنتظره را نشان می‌دهد: ذراتی که از دم هورسپهر می‌آیند و ذراتی که از نوک آن می‌آیند، تغییرات چرخه‌ی خورشید را تقریبا درست همزمان نشان می‌دهند.

کریمیگیس می‌گوید: «اگر "دم" هورسپهرمانند دم یک دنباله‌دار پشت سرش کشیده شده باشد، چشمداشت ما اینست که الگوی تغییرات چرخه‌ی خورشید بسیار دیرتر در اتم‌های خنثایی که از آن می‌آیند دیده شود [در واقع اگر یک سمت هورسپهر کشیده شده و "دورتر" باشد، اتم‌های خنثایی که از آن برمی‌گردند باید دیرتر برسند-م]»
@onestar_in_sevenskies
ولی از آنجا که اتم‌هایی که از دو سو می‌آیند الگوهای فعالیت خورشیدی را با یک سرعت نشان می‌دهند، نتیجه می‌گیریم که فاصله‌ی دم هورسپهر و نوک آن از ما تقریبا به یک اندازه است. این بدان معنیست که دم بلند و دنباله‌دارگونه‌ای که دانشمندان پیش‌بینی کرده بودند می‌تواند اصلا وجود نداشته باشد- در عوض، هورسپهر شاید تقریبا کروی و متقارن باشد.

آمیزه‌ای از چندین عامل بر کروی بودن هورسپهر گواهی می‌دهند. داده‌های #وویجر ۱ نشان می‌دهد که #میدان_مغناطیسی میان‌ستاره‌ای بیرون از هورسپهر نیرومندتر از چیزیست که در گذشته پنداشته شده بود، یعنی می‌تواند در لبه‌ی هورسپهر با باد خورشیدی برهم‌کنش انجام داده و دم هورسپهر را کوچک کند.

ساختار هورسپهر نقش بزرگی در چگونگیِ رسیدن ذرات پرتوهای کیهانی از فضای میان‌ستاره‌ای به درون سامانه‌ی خورشیدی -جایی که زمین و دیگر سیاره‌ها هستند- بازی می‌کند.

آریک پوزنر، دانشمند برنامه‌های وویجر و آیبکس در مرکز فرماندهی ناسا در واشنگتن، دی‌سی، که در این پژوهش شرکت نداشت می‌گوید: «این داده‌های وویجر ۱ و ۲، کاسینی و آیبکس گنجی بادآورد برای دانشمندان جهت بررسی باد خورشیدی در دورترین بُردش است. ما همچنان به گردآوری داده‌ از لبه‌های هورسپهر ادامه می‌دهیم، و این داده‌ها به ما در بهتر شناختن مرز فضای میان‌ستاره‌ای که به نگاهبانی از محیط زمین در برابر پرتوهای زیانبار کیهانی کمک می‌کند یاری خواهند رساند.»

#هوردم

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/heliotail.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«نخستین سفیران زمین در کهکشان راه شیری ۴۰ ساله شدند»
—----------------------------------------------

فضاپیماهای #وویجر ۱ و ۲ که در سال ۱۹۷۷ برای بررسی بخش بیرونی سامانه‌ی خورشیدی راهی فضا شدند، اکنون پیرترین کاوشگرهای فعال و دورترین فضاپیماها از سیاره‌ی زمینند.

وویجر ۲ که حدود ۱۶ میلیارد کیلومتر از خورشید دور شده، اکنون به لبه‌ی هورسپهر رسیده؛ #هورسپهر یا هلیوسفر پهنه‌ای از فضاست که فلمروی بادهای خورشید و میدان مغناطیسی آنست.

وویجر ۱ هم که نخستین سفیر انسان‌ها در کهکشان راه شیریست، بیش از ۱۹ میلیارد کیلومتر از خورشید دور شده و با بیرون رفتن از هورسپهر، اکنون در دل فضای میان‌ستاره‌ای به پیش می‌رود.

در روز ۵ سپتامبر، چهلمین سالگرد آغاز سفر وویجرها به سوی ستارگان را به همراه ناسا جشن می‌گیریم.

#apod
https://goo.gl/tkn6Zg
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/Voyager.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies

«عکسی تازه از دیداری که ۳۸ سال پیش انجام شد»
—-------------------------------

این لکه‌ها روی #مشتری چه هستند؟

بزرگ‌ترین لکه، درست سمت راست مرکز، لکه‌ی سرخ بزرگ است- یک سامانه‌ی توفانی غول‌آسا که چندین سده است بر این سیاره می‌وزد و گویا ۳۲۵ سال پیش، جیووانی کاسینی هم به آن اشاره کرده بود. هنوز به دلیل سرخی آن پی برده نشده.

لکه‌ی پایین، سمت چپ، یکی از ماه‌های بزرگ مشتری است: اروپا.

عکس‌هایی که کاوشگر #وویجر در سال ۱۹۷۹ گرفته بود از انگاره‌ای پشتیبانی می‌کنند که می‌گوید اروپا اقیانوسی زیرزمینی [از آب] دارد و بنابراین جای خوبی برای جستجوی زمدگی فرازمینی است.

ولی آن لکه‌ی سیاه در بالا، سمت راست چارچوب چیست؟

این سایه‌ی یکی دیگر از ماه‌های بزرگ مشتری است: آیو. وویجر ۱ پی برد که آیو آن چنان فعالیت‌های آتشفشانی دارد که هیچ دهانه‌ی برخوردی‌ای روی سطحش نمی‌توان یافت.

این تصویر از پیوند ۱۶ تصویر در بایگانی عکس‌های وویجر ۱ از دیدارش با مشتری درست شده که به تازگی باز-پردازش شده‌اند.

چهل سال پیش در چنین روزی، ۵ اوت ۱۹۷۷، وویجر ۱ زمین را ترک کرد و راهی یکی از بزرگ‌ترین کاوش‌های سامانه‌ی خورشیدی در تاریخ فضا شد.

#apod
https://goo.gl/ackT2e
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/JupiterVoyager.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies

«نخستین عکسی که از زمین و ماه با هم گرفته شد»
—----------------------------------------------------

این تصویر که هلال ماه و زمین را نشان می‌دهد، نخستین نمونه از یک چنین عکس‌هاییست که یک فضاپیما گرفته. این عکس را فضاپیمای #وویجر ۱ ناسا در روز ۱۸ سپتامبر ۱۹۷۷، از فاصله‌ی ۱۱.۶۶ میلیون کیلومتری زمین گرفته.

ماه در بالای تصویر است و از دید وویجر، در آن سوی زمین دیده می‌شود. روی زمین، خاور (شرق) آسیا و باختر اقیانوس آرام و همچنین بخش‌هایی از شمالگان دیده می‌شود. در زمان گرفته شدن عکس، وویجر ۱ درست بالای کوه اورست، در سمت شب زمین و ۲۵ درجه‌ی عرض شمالی بود.

عکس از پیوند سه عکس که با فیلترهای رنگی گرفته بودند درست شده و سپس در آزمایشگاه پردازش تصویر، در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا (جی‌پی‌ال) پردازش شده است. از آنجایی که زمین چند برابر روشن‌تر از ماه بود، نور ماه به کمک رایانه تا ۳ برابر نسبت به زمین افزایش یافته به گونه‌ای که هر دو به خوبی دیده می‌شوند.

پیش از وویجر ۱، وویجر ۲ در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شده بود. چند روز بعد، در ۵ سپتامبر ۱۹۷۷ نیز وویجر ۱ راهی فضا شد که در راهش، دیداری با مشتری در ۱۹۷۹ و با کیوان در۱۹۸۰ انجام داد.
https://goo.gl/Jjp3a9
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/09/Voyager1.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«وویجر ۲ به زودی دومین نماینده انسان در فضای میان‌ستاره‌ای می‌شود!»
-------------------------------------------------------------------

* فضاپیمای وویجر ۲ی ناسا که در سال ۱۹۷۷ راهی فضا شده بود، اکنون دارد به لبه‌ی سامانه‌ی خورشیدی نزدیک می‌شود.

این گزارش ناسا بر پایه‌ی داده‌های دو دستگاهِ گوناگونِ #وویجر ۲ است که در پایان ماه اوت هشدار یک افزایش کوچک در شارِ پرتوهای کیهانی که به فضاپیما برخورد می‌کنند را دادند- پرتوهای کیهانی ذراتی بسیار سریع و پرانرژی‌اند که از سوی فضای بیرون از سامانه‌ی خورشیدی می‌آیند. این داده‌ها به خوبی با چیزی که وویجر ۱ در حدود سه ماه پیش از بیرون رفتن از سامانه‌ی خورشیدی در سال ۲۰۱۲ تجربه کرده بود همخوانی دارند. در مورد وویجر ۱، پس از دریافت آن داده‌ها، دانشمندان تا زمانی که فضاپیما از سامانه‌ی خورشیدی بیرون نرفت از این بابت مطمئن نشدند [یعنی تا سه ماه پس از دریافت داده‌ها].

اِد استون، فیزیکدان از کلتک و دانشمند برنامه‌ی وویجر می‌گوید: «ما داریم یک دگرگونی‌هایی را در محیط پیرامون وویجر ۲ می‌بینیم، در این باره شکی نیست. در چند ماه آینده آگاهی های بسیار بیشتری به دست خواهیم آورد، ولی هنوز نمی‌دانیم فضاپیما کی می‌خواهد به هورمرز (مرز خورشیدی، heliopause) برسد [وویجر ۱ سه ماه بعد از هورمرز گذشت-م]. ما هنوز به آنجا نرسیده‌ایم- این تنها چیزیست که می‌توانم با اطمینان بگویم.»

دانشمندان می‌دانند که وویجر ۲ اکنون ۱۷.۷ میلیارد کیلومتر از زمین دور شده. ولی به سختی می‌توان زمان گذشتن آن از هورمز را پیش‌بینی کرد.

هورمرز حبابی پیرامون سامانه‌ی خورشیدی است که توسط بادهای خورشیدی پدید آمده. ولی این بادها در بازه‌های ۱۱ ساله‌ی چرخه‌ی فعالیت خورشید کاهش و افزایش می یابند، این بدان معناست که خود حباب هورمرز هم کوچک و بزرگ می‌شود.

و از آنجایی که وویجر ۲ دقیقا همان مسیر وویجر ۱ را نمی‌رود، دانشمندان مطمئن نیستند که فرآیند خروج هر دو یکی بوده و تغییرات یکسانی در فضای پیرامونشان رخ دهد. بنابراین تا زمان گذشتنِ وویجر ۲ از هورمرز، تعیین دقیق فاصله‌ی کنونی‌اش از هورمرز امکان‌ناپذیر است.

زمانی که وویجر ۲ موفق شود از سامانه‌ی خورشیدی بگریزد، تنها دومین ساخته‌ی دست انسان خواهد بود که به چنین موفقیتی رسیده

************
خبر خروج قطعی وویجر ۱ از سامانه‌ی خورشیدی را اینجا خوانده بودید:
🔴 رسما تایید شد: وویجر نخستین نماینده انسان در فضای میان ستاره‌ای

--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/10/Voyager2.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky

«خبر رسمی: وویجر ۲ هم وارد فضای میان‌ستاره‌ای شده»
----------------------------------------------------
* اکنون زمان آن رسیده که با یکی از پرحرف و حدیث‌ترین کاوش‌های عصر فضا خداحافظی کنیم: به گزارش ۱۰ دسامبر ناسا، وویجر ۲ هم از قلمروی خورشید بیرون رفت و وارد فضای میان‌ستاره‌ای شد.

وویجر ۲ که در سال ۱۹۷۷ راهی فضا شده بود، بیش از ۴ دهه به کاوش سامانه‌ی خورشیدی پرداخته و از همه‌ی کاو‌ش‌هایش پرآوازه‌تر این بود که نخستین فضاپیمایی شد که با اورانوس و نپتون دیدار کرد. این کاوشگر اکنون به به سلف خود پیوسته و از مرزهای قلمروی نفوذ خورشید بیرون رفته است، نقطه‌ای که دانشمندان هنوز نمی‌توانند جای دقیقش را شناسایی کرده و زمان رسیدن به آن را پیش‌بینی کنند. شگفت اینکه داده‌های مربوط به دومین گذر بشر از این مرز با داده‌های گذر پیشین (وویجر ۱) همخوانی دقیق ندارند.

اد استون از کلتک و دانشمند پروژه‌ی وویجر می‌گوید زمان و مکان رسیدن #وویجر ۲ به این مرز بسیار متفاوت با وویجر۲ است ولی ویژگی‌هایش همانست. او می‌افزاید: «ماه‌های پیش رو می‌توانند بسیار روشنگر باشند... بیش از اینها در راهست!»
@onestar_in_sevenskies
وویجر۲ تنها فضاپیماییست که با هر چهار غول گازی سامانه‌ی خورشیدی (مشتری، کیوان، اورانوس و نپتون) دیدار کرده و در این دیدارها ۱۶ ماه، پدیده‌هایی مانند "لکه‌ی تیره‌ی بزرگ" گذرا و اسرارآمیز نپتون، ترَک‌های پوسته‌ی یخی اروپا، و ساختارهای حلقه‌ای سیاره‌ها را کشف کرده‌ است.

دانشمندان از اواخر ماه اوت که داده‌های دریافتی از وویجر ۲ نزدیک شدن آن به هورمَرز (مرز خورشیدی، heliopause) را نشان می‌دادند تاکنون این کاوشگر را زیر نظر گرفتند. هورمرز حبابیست که توسط بادهای خورشید -ذرات بارداری که از آن بیرون می‌زنند و سرتاسر سامانه‌ی خورشیدی را درمی‌نوردند- پدید آمده. دانشمندان هورمرز را مرز میان سامانه‌ی خورشیدی و فضای میان‌ستاره‌ای می‌دانند، هر چند که بسته به تعریف ما از سامانه‌ی خورشیدی، هورمرز حتی می‌تواند بسیار دورتر از این نقطه، در آن سوی ابر اورت باشد، یعنی فاصله‌ای به اندازه‌ی ۱۰۰۰ برابر فاصله‌ی زمین و خورشید.

بیرون از این حباب، فضاپیما با پرتوهای کیهانیِِ بسیار بیشتری روبرو می‌شود تا ذرات کم‌انرژی‌تری که در همسایگی خودمانست. وویجر ۲ دو دستگاه دارد که ذراتی که به آن برخورد می‌کنند را ردیابی می‌کند. اگر ذرات کم‌انرژی‌تر تقریبا ناپدید شوند و ناگهان موجی از ذرات پرتوهای کیهانی دریافت شود نشانگر اینست که این کاوشگر از هورمرز گذشته.
@onestar_in_sevenskies
پیش‌بینی زمان گذر از این مرز کار دشواریست، زیرا وویجر ۲ تنها دومین کاوشگری بود که می‌بایست با داده‌‌ها و ارتباطاتش گذر از آن را نشان می داد [و دانشمندان تجربه‌ی کافی برای آن نداشتند]. وویجر ۱ همین کار را در سال ۲۰۱۲ انجام داده بود. ولی حباب هورمرز یک کره‌ی کامل نیست و و با کاهش و افزایش بادهای خورشیدی کوچک و بزرگ می‌شود. از همین رو دانشمندان ناچار بودند چشم به راه داده‌ها باشند و ببینند داده‌ها چه می‌گوید، و در ماه اوت بود که داده‌های وویجر ۲ خبر از افزایش کلی پرتوهای کیهانی و کاهش ذرات محلی دادند.

راب دکر که با یکی از دستگاه‌های آشکارساز ذرات وویجر ۲ کار می‌کند می‌گوید: «از حدود ۵ نوامبر چیزی شگفت‌انگیز رخ داد.» این چیز [نشانگر] گذر از هورمرز بود. دانشمندان برای گذر وویجر ۲ هیجان بیشتری داشتند زیرا دستگاهی دارد که در وویجر ۱، بسیار پیش از رسیدن به هورمرز از کار افتاده بود- دستگاه آزمایش علمی پلاسما. این بدین معنا بود که گذر وویجر تنها در داده‌های تازه خلاصه نمی‌شد، بلکه گونه‌ی تازه‌ای از داده‌ها هم از آن دریافت می‌شد...

ادامه‌ی این مطلب را در پست بعد بخوانید 👇👇👇👇👇👇👇