«کوچک و تنها»
—---------------------
https://goo.gl/KnRHa0
در این تصویر پاندورا، ماه کوچک سیاره‌ی کیوان (زحل) را در کنار حلقه‌ی تابیده و همیشه در تغییرِ F این سیاره می‌بینیم. پاندورا (نزدیک بالا، سمت راست) با پهنای ۸۱ کیلومتر، دارای پیکره‌ای کشیده و سیب‌زمینی-شکل است.
دو تک‌حلقه‌ی محو و کم‌نور درون شکاف اِنکه، نزدیک پایین سمت چپ دیده می‌شود. پهنای این شکاف حدود ۳۲۵ کیلومتر است. شکافِ بسیار باریک‌ترِ کیلر که بیرون از شکاف انکه جای دارد، توسط ماه ریز دافنیس باز نگه داشته شده. خود دافنیس در تصویر دیده نمی‌شود.
دیدگاه این عکس رو به سمت آفتاب گرفته‌ی حلقه‌ها و حدود ۲۳ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در روز ۱۲ اوت ۲۰۱۶، به کمک دوبین زاویه باریک فضاپیمای کاسینی و در نور دیدنی (مریی) گرفته شده.
در زمان گرفته شده عکس، فاصله‌ی کاسینی از کیوان حدود ۱.۴۶ میلیون کیلومتر و زاویه‌ی خورشید-فضاپیما-کیوان (زاویه‌ی گام) برابر با ۱۱۳ درجه بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۹ کیلومتر است.
#کیوان #زحل #پاندورا #شکاف_انکه #شکاف_کیلر #زاویه_گام #فضاپیمای_کاسینی #حلقه_F #دافنیس
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_20.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------
https://goo.gl/KnRHa0
در این تصویر پاندورا، ماه کوچک سیاره‌ی کیوان (زحل) را در کنار حلقه‌ی تابیده و همیشه در تغییرِ F این سیاره می‌بینیم. پاندورا (نزدیک بالا، سمت راست) با پهنای ۸۱ کیلومتر، دارای پیکره‌ای کشیده و سیب‌زمینی-شکل است.
دو تک‌حلقه‌ی محو و کم‌نور درون شکاف اِنکه، نزدیک پایین سمت چپ دیده می‌شود. پهنای این شکاف حدود ۳۲۵ کیلومتر است. شکافِ بسیار باریک‌ترِ کیلر که بیرون از شکاف انکه جای دارد، توسط ماه ریز دافنیس باز نگه داشته شده. خود دافنیس در تصویر دیده نمی‌شود.
دیدگاه این عکس رو به سمت آفتاب گرفته‌ی حلقه‌ها و حدود ۲۳ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در روز ۱۲ اوت ۲۰۱۶، به کمک دوبین زاویه باریک فضاپیمای کاسینی و در نور دیدنی (مریی) گرفته شده.
در زمان گرفته شده عکس، فاصله‌ی کاسینی از کیوان حدود ۱.۴۶ میلیون کیلومتر و زاویه‌ی خورشید-فضاپیما-کیوان (زاویه‌ی گام) برابر با ۱۱۳ درجه بود. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۹ کیلومتر است.
#کیوان #زحل #پاندورا #شکاف_انکه #شکاف_کیلر #زاویه_گام #فضاپیمای_کاسینی #حلقه_F #دافنیس
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_20.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تنها چند روز به آغاز "پایان" کاسینی مانده»
—------------------------—
در توییتر یک روبات (bot) درست شده که به طور تصادفی این پیام را می‌فرستد: "NOOOOOOOO Cassini can’t be ending!" (با شمار Oهای متفاوت). پیام @CassiniNooo غم و اندوه و آشفتگی همه‌ی کسانی مانند ما را بیان می‌کند که نمی‌توانیم باور کنیم ماموریت تاریخی و گسترده‌ی کاسینی تا چند ماه دیگره به پایان خواهد رسید.
و اکنون چند روز بیشتر به آغاز این پایان نمانده. در روز ۳۰ نوامبر، #فضاپیمای_کاسینی گامی از ماموریتش را آغاز می‌کند که دانشمندان نام آن را "مدارهای حلقه-خراش کاسینی" گذاشته‌اند و در آن، فضاپیما از لبه‌ی بیرونی #حلقه‌های_کیوان می‌گذرد. در زمان‌هایی از این گذر، فاصله‌ی کاسینی از حلقه‌ها تنها حدود ۷۸۰۰ کیلومتر خواهد بود.
لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه‌ی کاسینی می‌گوید: «داده‌های علمی این عملیات باورنکردنی خواهد بود. ما چیزهایی را بررسی خواهیم کرد که هیچ جای دیگری امکانش را نداشتیم.»
کاسینی از ۳۰ نوامبر ۲۰۱۶ تا ۲۲ آوریل ۲۰۱۷ از فاصله‌ی بسیار زیاد به گرد قطب‌های #کیوان (به عربی: زحل) خواهد چرخید و هر هفت روز یک بار به درون بخش‌های ناشناخته‌ای از لبه‌ی بیرونی حلقه‌های اصلی شیرجه خواهد زد (روی هم رفته ۲۰ بار).
دستگاه‌های کاسینی در این گذرهای نزدیک به طور مستقیم از ذرات یخی حلقه‌ها و مولکول‌های گازهای پراکنده‌ای که نزدیک حلقه‌ها یافته شده نمونه بر می‌دارند. کاسینی همچنین برحی از باکیفیت‌ترین عکس‌هایش را نیز از حلقه‌ها و ماه‌های کیوان -#اتلس (اطلس)، #پان، #دافنیس، و #پاندورا- که نزدیک لبه‌ی بیرونی حلقه‌ها هستند خواهد گرفت.
فضاپیما در دو مدار حلقه خراشِ نخست یکراست از درون یک حلقه‌ی بی‌اندازه کم‌نور که در اثر برخورد شهاب‌های ریز به دو ماه کوچک -#ژانوس و #اپیمتئوس- پدید آمده می‌گذرد. در گذرهای بعدی که در مارس و آوریل انجام خواهند شد، کاسینی از درون کناره‌های بیرونی و غبارآلود حلقه‌ی F می‌گذرد.
اِرل مایز، مدیر ماموریت کاسینی در JPL می‌گوید: «اگرچه نزدیک‌تر از همیشه از کنار #حلقه_F می‌گذریم، نگرانی بسیار کمی بابت خطر غبارهای آن داریم.»
البته "پایان بازی" در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، و زمانی خواهد بود که کاسینی #Grand_Finale را انجام داده و به درون خود کیوان فرو می‌رود. کاسینی سوختش دارد به پایان می‌رسد و هر آن امکان دارد به یکی از ماه‌های کیوان بخورد به همین دلیل دانشمندان این برنامه را ریخته‌اند تا مبادا به یکی از ماه‌های احتمالا زیست‌پذیرش برخورد کرده و محیط آن را با میکروب‌های زمینی که ممکن است هنوز همراهش باشند بیالاید.
مهندسان کاسینی برای آماده‌سازی این پایان بزرگ، از ژانویه‌ی ۲۰۱۶ دارند کم کم مدار فضاپیما را تغییر می‌دهند و با روشن کردن موتور آن، مانورهایی را انجام می‌دهند که فضاپیما بتواند پیش از فرو رفتن در کیوان، پی در پی از درون شکاف باریک میان سیاره و حلقه‌ها بگذرد. در برخی از این مدارهای پایانی، کاسینی از فاصله‌ی تنها ۱۶۲۸ کیلومتری قله‌ی ابرهای کیوان خواهد گذشت.
یک پرسش برای گروه مهندسان کاسینی اینست که واقعا چقدر سوخت در مخزن موتورهای اصلی کاسینی که برای انجام تنظیمات مدار نیازست باقی مانده، در سال گذشته هر بار که موتورهای اصلی را روشن می‌کردند خدا خدا می‌کردند که سوخت کافی داشته باشد.
به گفته‌ی مایز، در روز ۴ دسامبر، موتور فضاپیما برای آخرین بار روشن خواهد. این کار برای تنظیم دقیق مدار و انجام درستِ واپسین گام ماموریت اهمیت دارد.
وی می‌گوید: «بر پایه‌ی برنامه‌ریزی کنونی، این ۱۸۳مین و آخرین دور روشن شدن موتور اصلی کاسینی خواهد بود. گرچه ما هنوز می‌توانیم تصمیم بگیریم که [بعد از آن] باز هم موتور اصلی را روشن کنیم، ولی برنامه‌ی کنونی اینست که مانورهای بعدی را به کمک پیشران‌ها انجام دهیم.»
مایز و اسپیلکر در گفتگویی که چند ماه پیش انجام شد مشتاقانه گفته بودند که برخی از "آخرین‌ها"ی ماموریت را آغاز کرده‌اند: آخرین دیدار با ###انسلادوس و ماه‌های دیگر. و یک "آخرین"بزرگ در پیش است: روز ۲۹ نوامبر، کاسینی از فاصله‌ی حدود ۱۱۰۰۰ کیلومتری تیتان می‌گذرد و آخرین دیدارش را با این ماه زمین‌سان ولی همچنان به کلی ناشناخته انجام خواهد داد.
این واپسین گذر که عملیات "#Flyby_T125" نام گرفته دو هدف عمده دارد: نقشه‌برداری از سطح تیتان، و امکان‌پذیر ساختن تغییر مدار فضاپیما برای آغازِ پایان ماموریت [تیتان با گرانش خود "لگدی" به فضاپیما زده و آن را وارد مدار تازه می‌کند-م]. ولی این شاید شجاعانه‌ترین و هراس‌انگیزترین بخش از ماموریت تقریبا ۲۰ ساله‌ی کاسینی هم باشد.
با این وجود باز هم می‌گوییم: نــــــــــــــــــــــــــــــــــه!
🔴 تصویر را در پست بعد ببینید 👇🏼👇🏼
—------------------------—
در توییتر یک روبات (bot) درست شده که به طور تصادفی این پیام را می‌فرستد: "NOOOOOOOO Cassini can’t be ending!" (با شمار Oهای متفاوت). پیام @CassiniNooo غم و اندوه و آشفتگی همه‌ی کسانی مانند ما را بیان می‌کند که نمی‌توانیم باور کنیم ماموریت تاریخی و گسترده‌ی کاسینی تا چند ماه دیگره به پایان خواهد رسید.
و اکنون چند روز بیشتر به آغاز این پایان نمانده. در روز ۳۰ نوامبر، #فضاپیمای_کاسینی گامی از ماموریتش را آغاز می‌کند که دانشمندان نام آن را "مدارهای حلقه-خراش کاسینی" گذاشته‌اند و در آن، فضاپیما از لبه‌ی بیرونی #حلقه‌های_کیوان می‌گذرد. در زمان‌هایی از این گذر، فاصله‌ی کاسینی از حلقه‌ها تنها حدود ۷۸۰۰ کیلومتر خواهد بود.
لیندا اسپیلکر، دانشمند پروژه‌ی کاسینی می‌گوید: «داده‌های علمی این عملیات باورنکردنی خواهد بود. ما چیزهایی را بررسی خواهیم کرد که هیچ جای دیگری امکانش را نداشتیم.»
کاسینی از ۳۰ نوامبر ۲۰۱۶ تا ۲۲ آوریل ۲۰۱۷ از فاصله‌ی بسیار زیاد به گرد قطب‌های #کیوان (به عربی: زحل) خواهد چرخید و هر هفت روز یک بار به درون بخش‌های ناشناخته‌ای از لبه‌ی بیرونی حلقه‌های اصلی شیرجه خواهد زد (روی هم رفته ۲۰ بار).
دستگاه‌های کاسینی در این گذرهای نزدیک به طور مستقیم از ذرات یخی حلقه‌ها و مولکول‌های گازهای پراکنده‌ای که نزدیک حلقه‌ها یافته شده نمونه بر می‌دارند. کاسینی همچنین برحی از باکیفیت‌ترین عکس‌هایش را نیز از حلقه‌ها و ماه‌های کیوان -#اتلس (اطلس)، #پان، #دافنیس، و #پاندورا- که نزدیک لبه‌ی بیرونی حلقه‌ها هستند خواهد گرفت.
فضاپیما در دو مدار حلقه خراشِ نخست یکراست از درون یک حلقه‌ی بی‌اندازه کم‌نور که در اثر برخورد شهاب‌های ریز به دو ماه کوچک -#ژانوس و #اپیمتئوس- پدید آمده می‌گذرد. در گذرهای بعدی که در مارس و آوریل انجام خواهند شد، کاسینی از درون کناره‌های بیرونی و غبارآلود حلقه‌ی F می‌گذرد.
اِرل مایز، مدیر ماموریت کاسینی در JPL می‌گوید: «اگرچه نزدیک‌تر از همیشه از کنار #حلقه_F می‌گذریم، نگرانی بسیار کمی بابت خطر غبارهای آن داریم.»
البته "پایان بازی" در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷، و زمانی خواهد بود که کاسینی #Grand_Finale را انجام داده و به درون خود کیوان فرو می‌رود. کاسینی سوختش دارد به پایان می‌رسد و هر آن امکان دارد به یکی از ماه‌های کیوان بخورد به همین دلیل دانشمندان این برنامه را ریخته‌اند تا مبادا به یکی از ماه‌های احتمالا زیست‌پذیرش برخورد کرده و محیط آن را با میکروب‌های زمینی که ممکن است هنوز همراهش باشند بیالاید.
مهندسان کاسینی برای آماده‌سازی این پایان بزرگ، از ژانویه‌ی ۲۰۱۶ دارند کم کم مدار فضاپیما را تغییر می‌دهند و با روشن کردن موتور آن، مانورهایی را انجام می‌دهند که فضاپیما بتواند پیش از فرو رفتن در کیوان، پی در پی از درون شکاف باریک میان سیاره و حلقه‌ها بگذرد. در برخی از این مدارهای پایانی، کاسینی از فاصله‌ی تنها ۱۶۲۸ کیلومتری قله‌ی ابرهای کیوان خواهد گذشت.
یک پرسش برای گروه مهندسان کاسینی اینست که واقعا چقدر سوخت در مخزن موتورهای اصلی کاسینی که برای انجام تنظیمات مدار نیازست باقی مانده، در سال گذشته هر بار که موتورهای اصلی را روشن می‌کردند خدا خدا می‌کردند که سوخت کافی داشته باشد.
به گفته‌ی مایز، در روز ۴ دسامبر، موتور فضاپیما برای آخرین بار روشن خواهد. این کار برای تنظیم دقیق مدار و انجام درستِ واپسین گام ماموریت اهمیت دارد.
وی می‌گوید: «بر پایه‌ی برنامه‌ریزی کنونی، این ۱۸۳مین و آخرین دور روشن شدن موتور اصلی کاسینی خواهد بود. گرچه ما هنوز می‌توانیم تصمیم بگیریم که [بعد از آن] باز هم موتور اصلی را روشن کنیم، ولی برنامه‌ی کنونی اینست که مانورهای بعدی را به کمک پیشران‌ها انجام دهیم.»
مایز و اسپیلکر در گفتگویی که چند ماه پیش انجام شد مشتاقانه گفته بودند که برخی از "آخرین‌ها"ی ماموریت را آغاز کرده‌اند: آخرین دیدار با ###انسلادوس و ماه‌های دیگر. و یک "آخرین"بزرگ در پیش است: روز ۲۹ نوامبر، کاسینی از فاصله‌ی حدود ۱۱۰۰۰ کیلومتری تیتان می‌گذرد و آخرین دیدارش را با این ماه زمین‌سان ولی همچنان به کلی ناشناخته انجام خواهد داد.
این واپسین گذر که عملیات "#Flyby_T125" نام گرفته دو هدف عمده دارد: نقشه‌برداری از سطح تیتان، و امکان‌پذیر ساختن تغییر مدار فضاپیما برای آغازِ پایان ماموریت [تیتان با گرانش خود "لگدی" به فضاپیما زده و آن را وارد مدار تازه می‌کند-م]. ولی این شاید شجاعانه‌ترین و هراس‌انگیزترین بخش از ماموریت تقریبا ۲۰ ساله‌ی کاسینی هم باشد.
با این وجود باز هم می‌گوییم: نــــــــــــــــــــــــــــــــــه!
🔴 تصویر را در پست بعد ببینید 👇🏼👇🏼
«شکارچی و نام‌های تازه فرزندانش»
—------------------------------—
https://goo.gl/UKnKvP
اکنون ستارگان آشنای شکارچی و صورت‌های فلکی گوناگون در سرتاسر آسمان نام‌هایی رسمی برای خود دارند.
در سال گذشته، #انجمن_بین‌المللی_اخترشناسی به عنوان تنها مرجع رسمی برای نامگذاری اجرام آسمانی، برای ۲۷۷ تا از درخشان‌ترین ستارگان آسمان که از پیش هم نام‌هایی داشتند، نام‌های رسمی تازه‌ای برگزید. از جمله‌ی اینها می‌توان به پرآوازه‌ترین ستارگان آسمان، #شباهنگ، #ستاره_قطبی، و بَشن (#ابط‌الجوزا) اشاره کرد.
در این تصویر، صورت فلکی شکارچی (جبار) را به همراه نام‌های رسمی تازه‌ی شماری از ستارگانش می‌بینید.
این عکس خیره‌کننده که پهنایی نزدیک به ۳۰ درجه را در آسمان زمین می‌پوشاند، از فرق سر تا نوک پای شکارچی آسمان [چپ به راست] و پیرامون آن را در بر می‌گیرد.
هر سه ستاره‌ی درخشان کمربند این شکارچی هم اکنون نامی رسمی دریافت کرده‌اند.
سحابی بزرگ شکارچی در فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری زمین، نزدیک‌ترین منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی به ما است و در اینجا درست سمت راست و زیر مرکز چارچوب دیده می‌شود. سحابی‌های پرآوازه‌ی دیگر، مانند سحابی کله‌اسبی و سحابی سر جادوگر هم در تصویر نمایانند.
گفتن ندارد که سحابی شکارچی و ستارگان درخشانش به آسانی با چشم نامسلح دیده می‌شوند، ولی ابرهای غبار و تابش گازهای فراگیر میان‌ستاره‌ای در این مجموعه‌ی پُر-سحابی کم‌نورتر از آنند که به سادگی در عکس‌های ثبت شوند.
این تصویر از پیوند نماهای تلسکوپی پهن‌باند درست شده و داده‌های دیگری که به کمک یک فیلتر باریک هیدروژن آلفا به دست آمده هم به آن افزوده شده تا رشته‌های گسترده از گاز هیدروژن اتمیِ پرانرژی و برافروخته نیز پدیدار شوند، از جمله رشته‌های درون کمان یک سحابی گسیلشی غول‌پیکر به نام "حلقه‌ی بارنارد".
#صورت_فلکی_شکارچی #سحابی_شکارچی #سحابی_کله‌اسبی #سحابی_سر_جادوگر #حلقه_بارنارد
#Apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
https://goo.gl/UKnKvP
اکنون ستارگان آشنای شکارچی و صورت‌های فلکی گوناگون در سرتاسر آسمان نام‌هایی رسمی برای خود دارند.
در سال گذشته، #انجمن_بین‌المللی_اخترشناسی به عنوان تنها مرجع رسمی برای نامگذاری اجرام آسمانی، برای ۲۷۷ تا از درخشان‌ترین ستارگان آسمان که از پیش هم نام‌هایی داشتند، نام‌های رسمی تازه‌ای برگزید. از جمله‌ی اینها می‌توان به پرآوازه‌ترین ستارگان آسمان، #شباهنگ، #ستاره_قطبی، و بَشن (#ابط‌الجوزا) اشاره کرد.
در این تصویر، صورت فلکی شکارچی (جبار) را به همراه نام‌های رسمی تازه‌ی شماری از ستارگانش می‌بینید.
این عکس خیره‌کننده که پهنایی نزدیک به ۳۰ درجه را در آسمان زمین می‌پوشاند، از فرق سر تا نوک پای شکارچی آسمان [چپ به راست] و پیرامون آن را در بر می‌گیرد.
هر سه ستاره‌ی درخشان کمربند این شکارچی هم اکنون نامی رسمی دریافت کرده‌اند.
سحابی بزرگ شکارچی در فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری زمین، نزدیک‌ترین منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی به ما است و در اینجا درست سمت راست و زیر مرکز چارچوب دیده می‌شود. سحابی‌های پرآوازه‌ی دیگر، مانند سحابی کله‌اسبی و سحابی سر جادوگر هم در تصویر نمایانند.
گفتن ندارد که سحابی شکارچی و ستارگان درخشانش به آسانی با چشم نامسلح دیده می‌شوند، ولی ابرهای غبار و تابش گازهای فراگیر میان‌ستاره‌ای در این مجموعه‌ی پُر-سحابی کم‌نورتر از آنند که به سادگی در عکس‌های ثبت شوند.
این تصویر از پیوند نماهای تلسکوپی پهن‌باند درست شده و داده‌های دیگری که به کمک یک فیلتر باریک هیدروژن آلفا به دست آمده هم به آن افزوده شده تا رشته‌های گسترده از گاز هیدروژن اتمیِ پرانرژی و برافروخته نیز پدیدار شوند، از جمله رشته‌های درون کمان یک سحابی گسیلشی غول‌پیکر به نام "حلقه‌ی بارنارد".
#صورت_فلکی_شکارچی #سحابی_شکارچی #سحابی_کله‌اسبی #سحابی_سر_جادوگر #حلقه_بارنارد
#Apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«پرومته و حلقه باریک F»
—------------------------------
https://goo.gl/MLtmsr
در این تصویرِ فضاپیمای کاسینی ناسا پرومته یا پرومتئوس، ماه سیاره‌ی کیوان را می بینیم. بیشتر عکس‌هایی که کاسینی در گذشته از پرومته گرفته بود از فاصله‌ای دورتر از آن ثبت شده بودند که دهانه‌های سطحش را مانند آنچه در این تصویر کمیاب می‌بینیم نشان دهند.
خط کجی که از بالا، سمت چپ کشیده شده حلقه‌ی باریک F کیوان است که در برخی از عکس‌های کاسینی -بر خلاف اینجا- روشن و پررنگ به نظر می‌آید. از آنجایی که در این تصویر، خورشید تقریبا پشت کاسینی است، بیشتر نورِ تابیده برحلقه‌ی F پراکنده شده و به دوربین کاسینی نرسیده، که همین باعث شده کم‌نور به نظر آید. پراکندگی نور برای حلقه‌هایی مانند F که از ذرات کوچک درست شده‌اند پدیده‌ی رایجیست.
دیدگاه این تصویر رو به سمت روشن نشده‌ی حلقه‌ها و حدود ۱۴ درجه زیر صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-باریک کاسینی در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۶ گرفته شده.
در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از پرومته حدود ۳۶۴۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-پرومته-فضاپیما (زاویه‌ی گام) هم برابر با ۵۱ درجه بوده. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۲ کیلومتر است.
#کیوان #زحل #فضاپیمای_کاسینی #پرومته #پرومتئوس #حلقه_F
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/f.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------
https://goo.gl/MLtmsr
در این تصویرِ فضاپیمای کاسینی ناسا پرومته یا پرومتئوس، ماه سیاره‌ی کیوان را می بینیم. بیشتر عکس‌هایی که کاسینی در گذشته از پرومته گرفته بود از فاصله‌ای دورتر از آن ثبت شده بودند که دهانه‌های سطحش را مانند آنچه در این تصویر کمیاب می‌بینیم نشان دهند.
خط کجی که از بالا، سمت چپ کشیده شده حلقه‌ی باریک F کیوان است که در برخی از عکس‌های کاسینی -بر خلاف اینجا- روشن و پررنگ به نظر می‌آید. از آنجایی که در این تصویر، خورشید تقریبا پشت کاسینی است، بیشتر نورِ تابیده برحلقه‌ی F پراکنده شده و به دوربین کاسینی نرسیده، که همین باعث شده کم‌نور به نظر آید. پراکندگی نور برای حلقه‌هایی مانند F که از ذرات کوچک درست شده‌اند پدیده‌ی رایجیست.
دیدگاه این تصویر رو به سمت روشن نشده‌ی حلقه‌ها و حدود ۱۴ درجه زیر صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-باریک کاسینی در ۲۴ سپتامبر ۲۰۱۶ گرفته شده.
در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از پرومته حدود ۳۶۴۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-پرومته-فضاپیما (زاویه‌ی گام) هم برابر با ۵۱ درجه بوده. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۲ کیلومتر است.
#کیوان #زحل #فضاپیمای_کاسینی #پرومته #پرومتئوس #حلقه_F
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/f.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«یکی از بهترین عکس‌های پاندورا، ماه سیاره کیوان»
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/mCGrqc
این تصویرِ #فضاپیمای_کاسینی ناسا یکی از پُروضوح‌ترین عکس‌هاییست که تاکنون از پاندورا، ماه سیاره‌ی #کیوان (#زحل) گرفته. پاندورا که پهنایی برابر با ۸۴ کیلومتر دارد، درست بیرون از حلقه‌ی باریک F به گرد کیوان می‌چرخد.
کاسینی این عکس را به هنگام گذشتن از نزدیک‌ترین فاصله‌ی #پاندورا در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۶، زمانی که داشت سومین مدار از ۲۰ مدار #حلقه‌خراش خود را با گذشتن از لبه‌ی بیرونی حلقه‌های اصلی سیاره می‌پیمود گرفت.
این عکس در نور سبز، با دوربین زاویه-باریک فضاپیما و از فاصله‌ی حدود ۴۰۵۰۰ کیلومتری پاندورا گرفته شده. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۲۴۰ متر است.
#حلقه_F
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Pandora.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/mCGrqc
این تصویرِ #فضاپیمای_کاسینی ناسا یکی از پُروضوح‌ترین عکس‌هاییست که تاکنون از پاندورا، ماه سیاره‌ی #کیوان (#زحل) گرفته. پاندورا که پهنایی برابر با ۸۴ کیلومتر دارد، درست بیرون از حلقه‌ی باریک F به گرد کیوان می‌چرخد.
کاسینی این عکس را به هنگام گذشتن از نزدیک‌ترین فاصله‌ی #پاندورا در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۶، زمانی که داشت سومین مدار از ۲۰ مدار #حلقه‌خراش خود را با گذشتن از لبه‌ی بیرونی حلقه‌های اصلی سیاره می‌پیمود گرفت.
این عکس در نور سبز، با دوربین زاویه-باریک فضاپیما و از فاصله‌ی حدود ۴۰۵۰۰ کیلومتری پاندورا گرفته شده. هر پیکسل تصویر در اندازه‌ی اصلی هم‌ارز ۲۴۰ متر است.
#حلقه_F
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Pandora.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«حلقه F کیوان از نزدیک»
—------------------------—
https://goo.gl/C2Yp6F
اگر حلقه‌ی F سیاره‌ی #کیوان (زحل) را از نزدیک ببینیم، چندین رشته‌ی گرد و خاکی را در آن شناسایی خواهیم کرد. در این عکس #فضاپیمای_کاسینی ناسا سه رشته‌ی روشن، و یک رشته‌ی چهارم بسیار محو در سمت راست را می‌توانیم ببینیم.
رشته‌ی مرکزی (روشن‌تر از همه) هسته‌ی #حلقه_F است. رشته‌های دیگر رشته‌های مستقلی نیستند، بلکه در حقیقت بخش‌هایی از مارپیچ‌های بلندی از موادند که به گرد کیوان تابیده شده. مواد درون این مارپیچ‌ها هم به احتمال بسیار موادی هستند که در اثر برهم‌کنش حلقه‌ی F با یک ماه کوچک، از هسته‌ی این حلقه بیرون زده‌اند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌ها و حدود ۳۸ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-باریک کاسینی در روز ۱۸ دسامبر ۲۰۱۶ گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از کیوان ۱۹۷۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-حلقه-فضاپیما (زاویه‌ی گام) هم ۴۷ درجه بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۱.۲ کیلومتر است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Fring.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
https://goo.gl/C2Yp6F
اگر حلقه‌ی F سیاره‌ی #کیوان (زحل) را از نزدیک ببینیم، چندین رشته‌ی گرد و خاکی را در آن شناسایی خواهیم کرد. در این عکس #فضاپیمای_کاسینی ناسا سه رشته‌ی روشن، و یک رشته‌ی چهارم بسیار محو در سمت راست را می‌توانیم ببینیم.
رشته‌ی مرکزی (روشن‌تر از همه) هسته‌ی #حلقه_F است. رشته‌های دیگر رشته‌های مستقلی نیستند، بلکه در حقیقت بخش‌هایی از مارپیچ‌های بلندی از موادند که به گرد کیوان تابیده شده. مواد درون این مارپیچ‌ها هم به احتمال بسیار موادی هستند که در اثر برهم‌کنش حلقه‌ی F با یک ماه کوچک، از هسته‌ی این حلقه بیرون زده‌اند.
دیدگاه این تصویر رو به سمت تاریک حلقه‌ها و حدود ۳۸ درجه بالای صفحه‌ی آنهاست. عکس در نور دیدنی (مریی) و با دوربین زاویه-باریک کاسینی در روز ۱۸ دسامبر ۲۰۱۶ گرفته شده.
در زمان گرفته شدن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از کیوان ۱۹۷۰۰۰ کیلومتر، و زاویه‌ی خورشید-حلقه-فضاپیما (زاویه‌ی گام) هم ۴۷ درجه بود. هر پیکسل تصویر هم‌ارز ۱.۲ کیلومتر است.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Fring.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«آیا سیاره سرخ دارد برای خودش حلقه می‌سازد؟»
—------------------------------------------—
https://goo.gl/nyRv1E
* فوبوس، ماه سیاره‌ی بهرام (مریخ) تا چند میلیون سال دیگر از هم خواهد پاشید و تکه‌هایش قرصی تخت، مانند حلقه‌های کیوان را به گرد بهرام خواهند ساخت. ولی گویا پیشاپیش تکه‌هایی از هر دو ماه بهرام از آنها جدا شده و دارند به گرد این سیاره می‌چرخند- انگار تولد یک حلقه!
ستاره‌شناسان دیرزمانیست که احتمال داده‌اند حلقه‌هایی از ذرات #فوبوس و دیموس #بهرام را در بر گرفته باشد، ولی هیچ کس آنها را ندیده. شاید به این دلیل که صفحه‌ی این حلقه‌های به گونه‌ایست که از روی زمین یا توسط تلسکوپ‌های فضایی به آسانی دیده نمی‌شود- یا شاید هم به این دلیل که اصلا حلقه‌ای در کار نیست!
فضاپیمای تکامل جو و گازهای گریزای بهرام ناسا (ماون، MAVEN) پس از آن که در سال ۲۰۱۳ به بهرام رسید، ابری از غبار در فراز بالا را دید که سیاره را در بر گرفته بود. گروه ماون نتوانستند بزرگی ذرات این غبار و سرچشمه‌ی آنها را تعیین کنند، ولی توانستند پی ببرند که این ذرات به طور یکدست پخش شده‌اند نه این که در حلقه‌هایی گرد آمده باشند. این نشان می‌داد که از فضای میان‌سیاره‌ای آمده‌اند.
بر پایه‌ی بررسی تازه‌ای که روی داده‌های ماون انجام شده، چیز دیگری هم بهرام را در بر گرفته: پیش-حلقه‌هایی از غبار که بخشی از آن از ماه‌هایش سرچشمه گرفته.
جایش پاباری از آزمایشگاه پژوهش‌های فیزیک در احمدآباد هند به همراه همکارانش سنجش‌های غبار ماون را با شبیه‌سازی‌هایی که بر پایه‌ی پنداشت‌های کنونی درباره‌ی میزان برخورد شهاب‌واره‌ها به بهرام و ماه‌هایش انجام شده بود مقایسه کردند. به گفته‌ی آنان، ذرات کوچک‌تری که از برخورد شهاب‌واره‌ها به بیرون پرتاب می‌شوند به طور معمول توسط باد خورشیدی روبیده می‌شوند [جاروب می‌شوند]، ولی ذرات بزرگ‌تر به دام گرانش بهرام افتاده و در پیش-حلقه‌هایی در راستای مدار خود ماه‌ها انباشته می‌شوند.
غبار از این حلقه‌ها می‌تواند به جو بالایی بهرام برسد. گروه پاباری دریافتند که گرچه بیشتر ابر غبار پیرامون بهرام از فضای میان‌سیاره‌ای آمده، ولی حدود ۰.۶ درصد آن می‌تواند از فوبوس و دیموس آمده باشد.
پاباری می‌نویسد: «ذرات بزرگ‌تر حلقه می‌توانند در یک دوره‌ی زمانی به بهرام برسند و به غبارهای میان‌ستاره‌ای پیرامون آن بپیوندند.»
تولید غبار در اثر برخورد شهابگون‌ها، همزمان با وارد شدن گرانش بهرام بر فوبوس و از هم پاشیدن آن در ۲۰ تا ۷۰ میلیون سال آینده ادامه خواهد داشت. این بدین معناست که در زمان فروپاشی فوبوس، چیز چندانی از آن باقی نمانده. پاباری می‌نویسد: «این اساسا می‌تواند چگالی پایانی غبارهای #حلقه را کاهش دهد.»
گروه ماون درباره‌ی وجود پیش-حلقه متقاعد نشده‌اند. به گفته‌ی بروس جاکوفسکی، سربازرس این ماموریت از دانشگاه کلرادو در بولدر، فضاپیمای ماون در سال ۲۰۱۶ به فوبوس نزدیک شد و مدیران ماموریت هیچ افزایشی در غبار "در راستای مدار آن" ندیدند.
ماون برای بررسی غبار طراحی نشده، بنابراین شناسایی قطعی سرچشمه‌ی گرد و غبار پیرامون بهرام برای آن دشوار است. یک کاوشگر ژاپنی به نام نوزومی که قرار بود در سال ۲۰۰۳ به بهرام برسد، دستگاهی برای سنجش غبار به همراه داشت ولی دچار نقص الکتریکی شد و نتوانست وارد مدار این سیاره شود. پاباری پیشنهاد ماموریت سنجش غبار دیگری در آینده به نام "آزمایشگاه غبار مدار بهرام" (مودکس، MODEX) را داده است.
لیلا اندرسن از دانشگاه بولدر کلرادو نیز می‌گوید: «برای دادن نظر قطعی درباره‌ی گرد و غبار، نیاز به یک آشکارساز ویژه‌ی غبار داریم.» اندرسن سرگرم بررسی غبار به کمک دستگاه‌های سنجش الکتریکی ماون بوده و هنوز هم دارد داده‌ها را بررسی می‌کند.
وی می‌گوید: «ما هنوز نشانه‌ی خوبی از این که در کنار ماه‌ها مقدار چشمگیری از مواد وجود داشته باشد نیافته‌ایم. بنابراین من فکر می‌کنم [این نظریه] شانس کمی دارد. ولی هیچگاه نباید گفت هرگز.»
🔴 این تصویر نمایی هنری از سیاره ی بهرام با حلقه ی آینده اش را نشان می دهد.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Mars-ring.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------—
https://goo.gl/nyRv1E
* فوبوس، ماه سیاره‌ی بهرام (مریخ) تا چند میلیون سال دیگر از هم خواهد پاشید و تکه‌هایش قرصی تخت، مانند حلقه‌های کیوان را به گرد بهرام خواهند ساخت. ولی گویا پیشاپیش تکه‌هایی از هر دو ماه بهرام از آنها جدا شده و دارند به گرد این سیاره می‌چرخند- انگار تولد یک حلقه!
ستاره‌شناسان دیرزمانیست که احتمال داده‌اند حلقه‌هایی از ذرات #فوبوس و دیموس #بهرام را در بر گرفته باشد، ولی هیچ کس آنها را ندیده. شاید به این دلیل که صفحه‌ی این حلقه‌های به گونه‌ایست که از روی زمین یا توسط تلسکوپ‌های فضایی به آسانی دیده نمی‌شود- یا شاید هم به این دلیل که اصلا حلقه‌ای در کار نیست!
فضاپیمای تکامل جو و گازهای گریزای بهرام ناسا (ماون، MAVEN) پس از آن که در سال ۲۰۱۳ به بهرام رسید، ابری از غبار در فراز بالا را دید که سیاره را در بر گرفته بود. گروه ماون نتوانستند بزرگی ذرات این غبار و سرچشمه‌ی آنها را تعیین کنند، ولی توانستند پی ببرند که این ذرات به طور یکدست پخش شده‌اند نه این که در حلقه‌هایی گرد آمده باشند. این نشان می‌داد که از فضای میان‌سیاره‌ای آمده‌اند.
بر پایه‌ی بررسی تازه‌ای که روی داده‌های ماون انجام شده، چیز دیگری هم بهرام را در بر گرفته: پیش-حلقه‌هایی از غبار که بخشی از آن از ماه‌هایش سرچشمه گرفته.
جایش پاباری از آزمایشگاه پژوهش‌های فیزیک در احمدآباد هند به همراه همکارانش سنجش‌های غبار ماون را با شبیه‌سازی‌هایی که بر پایه‌ی پنداشت‌های کنونی درباره‌ی میزان برخورد شهاب‌واره‌ها به بهرام و ماه‌هایش انجام شده بود مقایسه کردند. به گفته‌ی آنان، ذرات کوچک‌تری که از برخورد شهاب‌واره‌ها به بیرون پرتاب می‌شوند به طور معمول توسط باد خورشیدی روبیده می‌شوند [جاروب می‌شوند]، ولی ذرات بزرگ‌تر به دام گرانش بهرام افتاده و در پیش-حلقه‌هایی در راستای مدار خود ماه‌ها انباشته می‌شوند.
غبار از این حلقه‌ها می‌تواند به جو بالایی بهرام برسد. گروه پاباری دریافتند که گرچه بیشتر ابر غبار پیرامون بهرام از فضای میان‌سیاره‌ای آمده، ولی حدود ۰.۶ درصد آن می‌تواند از فوبوس و دیموس آمده باشد.
پاباری می‌نویسد: «ذرات بزرگ‌تر حلقه می‌توانند در یک دوره‌ی زمانی به بهرام برسند و به غبارهای میان‌ستاره‌ای پیرامون آن بپیوندند.»
تولید غبار در اثر برخورد شهابگون‌ها، همزمان با وارد شدن گرانش بهرام بر فوبوس و از هم پاشیدن آن در ۲۰ تا ۷۰ میلیون سال آینده ادامه خواهد داشت. این بدین معناست که در زمان فروپاشی فوبوس، چیز چندانی از آن باقی نمانده. پاباری می‌نویسد: «این اساسا می‌تواند چگالی پایانی غبارهای #حلقه را کاهش دهد.»
گروه ماون درباره‌ی وجود پیش-حلقه متقاعد نشده‌اند. به گفته‌ی بروس جاکوفسکی، سربازرس این ماموریت از دانشگاه کلرادو در بولدر، فضاپیمای ماون در سال ۲۰۱۶ به فوبوس نزدیک شد و مدیران ماموریت هیچ افزایشی در غبار "در راستای مدار آن" ندیدند.
ماون برای بررسی غبار طراحی نشده، بنابراین شناسایی قطعی سرچشمه‌ی گرد و غبار پیرامون بهرام برای آن دشوار است. یک کاوشگر ژاپنی به نام نوزومی که قرار بود در سال ۲۰۰۳ به بهرام برسد، دستگاهی برای سنجش غبار به همراه داشت ولی دچار نقص الکتریکی شد و نتوانست وارد مدار این سیاره شود. پاباری پیشنهاد ماموریت سنجش غبار دیگری در آینده به نام "آزمایشگاه غبار مدار بهرام" (مودکس، MODEX) را داده است.
لیلا اندرسن از دانشگاه بولدر کلرادو نیز می‌گوید: «برای دادن نظر قطعی درباره‌ی گرد و غبار، نیاز به یک آشکارساز ویژه‌ی غبار داریم.» اندرسن سرگرم بررسی غبار به کمک دستگاه‌های سنجش الکتریکی ماون بوده و هنوز هم دارد داده‌ها را بررسی می‌کند.
وی می‌گوید: «ما هنوز نشانه‌ی خوبی از این که در کنار ماه‌ها مقدار چشمگیری از مواد وجود داشته باشد نیافته‌ایم. بنابراین من فکر می‌کنم [این نظریه] شانس کمی دارد. ولی هیچگاه نباید گفت هرگز.»
🔴 این تصویر نمایی هنری از سیاره ی بهرام با حلقه ی آینده اش را نشان می دهد.
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/Mars-ring.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«جان‌سخت‌های حلقه F کیوان»
—------------------------
فضاپیمای کاسینی ناسا در ادامه‌ی پیمودن مدارهای حلقه‌خراش خود، با گذر از کنار حلقه‌ی F سیاره‌ی کیوان (زحل)، اجرام کوچک و ماندگاری را هم در آنجا دنبال می‌کند.
در این عکس‌ها دو تا از چنین اجرامی را می‌بینیم که کاسینی نخستین بار در بهار سال ۲۰۱۶، زمانی که داشت از مدارهایی استوایی‌تر به مدارهایی با زاویه‌ی فزاینده نسبت به استوای سیاره جابجا می‌شد آنها را دیده بود.
اعضای گروه تصویربرداری کاسینی برای این دو جرم، نام‌های غیررسمی اف۱۶کیوای (F16QA) در سمت راست و اف۱۶کیوبی (F16QB) را برگزیدند. پژوهشگران دیده‌اند که این اجرام هر از گاهی به هسته‌ی روشن حلقه‌ی F برخورد کرده و ساختارهای برخوردی دیدنی‌ای پدید آورده‌اند [تصویر دوم را ببینید]، مانند ساختارهایی که در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ توسط جرمی به نام S/2004 S 6 پدید آمده بود.
این اجرام احتمالا به طور عمده توده‌هایی سست از ذرات ریز حلقه هستند، ولی از آنجایی که از زمان یافته شدنشان تاکنون برخوردهای پرشماری با حلقه داشته و جان به در برده‌اند، دانشمندان گمان می‌برند اجرام کوچک سفت و سختی هم در دل هر یک از آنها پنهان شده است. هاله‌ی محو غباری که آنها را در بر گرفته به احتمال بسیار دستاورد تازه‌ترین برخوردیست که پیش از گرفته شدن این عکس میان حلقه با هر یک از آنها رخ داده بوده.
به نظر دانشمندان، این اجرام در آغاز به دنبال آشفتگی‌هایی که پرومتئوس، ماه #کیوان پدید آورده بود، به شکل توده‌هایی سست و شل در هسته‌ی #حلقه_F درست شدند. اگر این توده‌ها از برخوردهای بعدی با پرومتئوس جان به در ببرند، مدارهایشان می‌تواند تکامل پیدا کرده و سرانجام توده‌هایی درست کنند که با گذشتن از هسته‌ی حلقه، ساختارهایی تماشایی پدید بیاورند، حتی اگر برخوردشان با حلقه با سرعت کم انجام شود.
این عکس‌ها در روز ۵ فوریه‌ی ۲۰۱۷، به کمک دوربین زاویه‌باریک #فضاپیمای_کاسینی گرفته شده‌اند. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از حلقه‌ی F برابر با ۹۸۲۰۰۰ کیلومتر (عکس سمت چپ) و ۸۹۴۰۰۰ کیلومتر (عکس سمت راست) بود. هر پیکسل عکس‌ها هم‌ارز ۶ کیلومتر است.
https://goo.gl/mmChRa
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/F16QA-B.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------
فضاپیمای کاسینی ناسا در ادامه‌ی پیمودن مدارهای حلقه‌خراش خود، با گذر از کنار حلقه‌ی F سیاره‌ی کیوان (زحل)، اجرام کوچک و ماندگاری را هم در آنجا دنبال می‌کند.
در این عکس‌ها دو تا از چنین اجرامی را می‌بینیم که کاسینی نخستین بار در بهار سال ۲۰۱۶، زمانی که داشت از مدارهایی استوایی‌تر به مدارهایی با زاویه‌ی فزاینده نسبت به استوای سیاره جابجا می‌شد آنها را دیده بود.
اعضای گروه تصویربرداری کاسینی برای این دو جرم، نام‌های غیررسمی اف۱۶کیوای (F16QA) در سمت راست و اف۱۶کیوبی (F16QB) را برگزیدند. پژوهشگران دیده‌اند که این اجرام هر از گاهی به هسته‌ی روشن حلقه‌ی F برخورد کرده و ساختارهای برخوردی دیدنی‌ای پدید آورده‌اند [تصویر دوم را ببینید]، مانند ساختارهایی که در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ توسط جرمی به نام S/2004 S 6 پدید آمده بود.
این اجرام احتمالا به طور عمده توده‌هایی سست از ذرات ریز حلقه هستند، ولی از آنجایی که از زمان یافته شدنشان تاکنون برخوردهای پرشماری با حلقه داشته و جان به در برده‌اند، دانشمندان گمان می‌برند اجرام کوچک سفت و سختی هم در دل هر یک از آنها پنهان شده است. هاله‌ی محو غباری که آنها را در بر گرفته به احتمال بسیار دستاورد تازه‌ترین برخوردیست که پیش از گرفته شدن این عکس میان حلقه با هر یک از آنها رخ داده بوده.
به نظر دانشمندان، این اجرام در آغاز به دنبال آشفتگی‌هایی که پرومتئوس، ماه #کیوان پدید آورده بود، به شکل توده‌هایی سست و شل در هسته‌ی #حلقه_F درست شدند. اگر این توده‌ها از برخوردهای بعدی با پرومتئوس جان به در ببرند، مدارهایشان می‌تواند تکامل پیدا کرده و سرانجام توده‌هایی درست کنند که با گذشتن از هسته‌ی حلقه، ساختارهایی تماشایی پدید بیاورند، حتی اگر برخوردشان با حلقه با سرعت کم انجام شود.
این عکس‌ها در روز ۵ فوریه‌ی ۲۰۱۷، به کمک دوربین زاویه‌باریک #فضاپیمای_کاسینی گرفته شده‌اند. در زمان گرفتن عکس، فاصله‌ی فضاپیما از حلقه‌ی F برابر با ۹۸۲۰۰۰ کیلومتر (عکس سمت چپ) و ۸۹۴۰۰۰ کیلومتر (عکس سمت راست) بود. هر پیکسل عکس‌ها هم‌ارز ۶ کیلومتر است.
https://goo.gl/mmChRa
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/02/F16QA-B.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابر تاریک و حلقه سرخ»
—----------------------
در این چشم‌انداز کیهانی، یک #سحابی_تاریک را می‌بینیم که با پیکره‌ی سایه‌نمای خود دلربایی می‌کند.
سحابی تاریک لیند ۱۶۲۲ (یا ال‌ان‌دی ۱۶۲۲) زیر مرکز تصویر و بر پس‌زمینه‌ی کم‌نوری از گاز هیدروژن برافروخته که تنها نوردهی‌های بلندمدت تلسکوپی آن را آشکار می‌کنند به چشم می‌خورد.
ال‌ان‌دی ۱۶۲۲ در آسمان نزدیک صفحه‌ی کهکشان راه شیری، و کنار حلقه‌ی بارنارد دیده می‌شود- حلقه‌ی بارنارد ابر گسترده‌ایست که به گرد مجموعه‌ی سحابی‌های گسیلشی در کمربند و شمشیر شکارچی حلقه زده. بخشی از این حلقه در بالای چارچوب دیده می‌شود.
ولی گویا سحابی ال‌ال‌دی ۱۶۲۲ بسیار به ما نزدیک‌تر از سحابی‌های پرآوازه‌تر شکارچی است و شاید تنها ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله داشته باشد. در این فاصله، این میدان دید ۱ درجه‌ای گستره‌ای کمتر از ۱۰ سال نوری را می‌پوشاند.
#صورت_فلکی_شکارچی #حلقه_بارنارد #apod #LND1622
https://goo.gl/UcxfpS
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/LDN1622.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------
در این چشم‌انداز کیهانی، یک #سحابی_تاریک را می‌بینیم که با پیکره‌ی سایه‌نمای خود دلربایی می‌کند.
سحابی تاریک لیند ۱۶۲۲ (یا ال‌ان‌دی ۱۶۲۲) زیر مرکز تصویر و بر پس‌زمینه‌ی کم‌نوری از گاز هیدروژن برافروخته که تنها نوردهی‌های بلندمدت تلسکوپی آن را آشکار می‌کنند به چشم می‌خورد.
ال‌ان‌دی ۱۶۲۲ در آسمان نزدیک صفحه‌ی کهکشان راه شیری، و کنار حلقه‌ی بارنارد دیده می‌شود- حلقه‌ی بارنارد ابر گسترده‌ایست که به گرد مجموعه‌ی سحابی‌های گسیلشی در کمربند و شمشیر شکارچی حلقه زده. بخشی از این حلقه در بالای چارچوب دیده می‌شود.
ولی گویا سحابی ال‌ال‌دی ۱۶۲۲ بسیار به ما نزدیک‌تر از سحابی‌های پرآوازه‌تر شکارچی است و شاید تنها ۵۰۰ سال نوری از زمین فاصله داشته باشد. در این فاصله، این میدان دید ۱ درجه‌ای گستره‌ای کمتر از ۱۰ سال نوری را می‌پوشاند.
#صورت_فلکی_شکارچی #حلقه_بارنارد #apod #LND1622
https://goo.gl/UcxfpS
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/LDN1622.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«زمین و ماه از فاصله ۱.۴ میلیارد کیلومتری»
—-------------------------------------
در این عکس #فضاپیمای_کاسینی ناسا، سیاره‌ی زمین مانند نقطه‌ای در لابلای حلقه‌های یخی کیوان (به عربی: زحل) دیده می‌شود.
کاسینی این عکس را در ساعت ۱۰:۴۱ شب ۱۲ آوریل ۲۰۱۷ به وقت اقیانوس آرام گرفت. در آن هنگام، فاصله‌ی فضاپیما از زمین ۱.۴ میلیارد کیلومتر بود. اگرچه به دلیل دور بودن، چیزی روی زمین پیدا نیست، ولی به هر حال بخشی از آن که رو به کاسینی بود، اقیانوس اطلس جنوبی را در بر داشت.
کره‌ی #ماه هم در سمت چپ زمین دیده می‌شود. تصویر دوم را ببینید که این بخش عکس در آن بزرگنمایی شده.
حلقه‌هایی که در تصویر دیده می‌شوند #حلقه_A (در بالا) با شکاف‌های کیلر و اِنکه، و حلقه‌ی F (در پایین) است. دوربین کاسینی در زمان گرفتن این عکس، رو به سمت تاریک حلقه‌ها بود.
از کنار کیوان، همه‌ی سیاره‌های درونی سامانه‌ی خورشیدی [بهرام، زمین، ناهید، تیر] نزدیک به خورشید دیده می‌شوند و به آسانی در چنین عکس‌هایی جا می‌شوند، گرچه شانس چنین نماهایی در درازنای ماموریت کاسینی کم بوده.
#حلقه_F در هندسه‌‌ی این دیدگاه درخشش ویژه‌ای یافته.
کاسینی امروز برای آخرین بار از کنار تیتان، ماه بزرگ کیوان گذشت تا با بهره از گرانش آن، تغییر مسیر داده و وارد گام "#پایان_بزرگ" شود. گامی که در آن، کاسینی درست درون حلقه‌ها به گرد کیوان خواهد چرخید و کم کم به آن نزدیک شده تا در آن فرو رود.
https://goo.gl/GBmjWU
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Earth-rings.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------
در این عکس #فضاپیمای_کاسینی ناسا، سیاره‌ی زمین مانند نقطه‌ای در لابلای حلقه‌های یخی کیوان (به عربی: زحل) دیده می‌شود.
کاسینی این عکس را در ساعت ۱۰:۴۱ شب ۱۲ آوریل ۲۰۱۷ به وقت اقیانوس آرام گرفت. در آن هنگام، فاصله‌ی فضاپیما از زمین ۱.۴ میلیارد کیلومتر بود. اگرچه به دلیل دور بودن، چیزی روی زمین پیدا نیست، ولی به هر حال بخشی از آن که رو به کاسینی بود، اقیانوس اطلس جنوبی را در بر داشت.
کره‌ی #ماه هم در سمت چپ زمین دیده می‌شود. تصویر دوم را ببینید که این بخش عکس در آن بزرگنمایی شده.
حلقه‌هایی که در تصویر دیده می‌شوند #حلقه_A (در بالا) با شکاف‌های کیلر و اِنکه، و حلقه‌ی F (در پایین) است. دوربین کاسینی در زمان گرفتن این عکس، رو به سمت تاریک حلقه‌ها بود.
از کنار کیوان، همه‌ی سیاره‌های درونی سامانه‌ی خورشیدی [بهرام، زمین، ناهید، تیر] نزدیک به خورشید دیده می‌شوند و به آسانی در چنین عکس‌هایی جا می‌شوند، گرچه شانس چنین نماهایی در درازنای ماموریت کاسینی کم بوده.
#حلقه_F در هندسه‌‌ی این دیدگاه درخشش ویژه‌ای یافته.
کاسینی امروز برای آخرین بار از کنار تیتان، ماه بزرگ کیوان گذشت تا با بهره از گرانش آن، تغییر مسیر داده و وارد گام "#پایان_بزرگ" شود. گامی که در آن، کاسینی درست درون حلقه‌ها به گرد کیوان خواهد چرخید و کم کم به آن نزدیک شده تا در آن فرو رود.
https://goo.gl/GBmjWU
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/Earth-rings.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«شگفتی‌های مشتری بیش از آنست که گمان می‌رفت»
—----------------------------------------------
https://goo.gl/2dWLgv
* بر پایه‌ی یافته‌های فضاپیمای جونوی ناسا، به نظر می‌رسد ژرفای درون مشتری هم به اندازه‌ی لایه‌های بیرونی آراسته به توفانِ این غول گازی شگفت‌انگیز و بیگانه است.
به گفته‌ی اسکات بولتون، پژوهشگر اصلی جونو از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در سن آنتونیو، دانشمندان تاکنون می‌پنداشتند که مشتری یا دارای هسته‌ای به نسبت کوچک، با جرمی ۱ تا ۱۰ برابر زمین است و یا این که اصلا هسته‌ای ندارد.
ولی هیچ یک از این انگاشت‌ها با داده‌های گرانشی که #فضاپیمای_جونو تاکنون گرد آورده همخوانی ندارند. جونو از ژوییه‌ی ۲۰۱۶ تاکنون در مدار این سیاره‌ی غول‌پیکر به سر می‌برد.
بولتون در نشست خبری ناسا در روز پنجشنبه، ۲۵ می، نخستین یافته‌های علمی دقیق این ماموریت را اعلام کرد. وی گفت: «به نظر می‌رسد مشتری دارای هسته‌ای با مرز نامشخص است که شاید از هر آنچه تاکنون پیش‌بینی شده بوده بزرگ‌تر باشد.»
به گفته‌ی بولتون، این هسته حتی می‌تواند تا اندازه‌ای محلول باشد، چنان چه داده‌های آغازین جونو هم با "جنبش‌هایی یا بادهایی منطقه‌ای در ژرفا" همخوانی داشته که بسیار پایین‌تر از قله‌ی ابرهای سیاره رخ می‌دهند.
شناسایی و توصیف هسته‌ی مشتری یکی از هدف‌های اصلی ماموریت ۱.۱ میلیارد دلاری جونو است که می‌کوشد شناخت ما از چگونگی پیدایش و فرگشت این غول گازی را بهبود بخشد. به گفته‌ی اعضای گروه ماموریت، آگاهی از تاریخ مشتری می‌تواند به بینش‌هایی درباره‌ی پیدایش سیاره‌ها و به طور کلی پیدایش و دگرگونی سامانه‌ی خورشیدی بیانجامد.
همچنین در این نشست اعلام شد که جونو درنخستین شیرجه‌اش به سوی قطب‌های سیاره در ۲۷ اوت ۲۰۱۶، نخستین عکسی که تاکنون از سامانه‌ی حلقه‌ای کم‌نور آن دیده شده را از درون این #حلقه گرفته.
جونو با بهره از هشت دستگاهش، به بررسی ساختار، همنهش (ترکیب)، میدان گرانشی و میدان مغناطیسی مشتری می‌پردازد. این کاوشگر بیشتر داده‌هایش را هر ۵۳.۵ روز، در بخشی از مدارش که از نزدیک قطب‌های این غول گازی می‌گذرد گرد می‌آورد (مدار جونو بسیار کشیده و بیضی است).
جونو تاکنون تنها پنج تا از این گذرهای از کنار مشتری (پیرامشتری یا perijove) را انجام داده است، بنابراین دانشمندان ماموریت هنوز چیزهای بسیاری برای دانستن درباره‌ی هسته‌ی مشتری و دیگر ویژگی‌های آن دارند. ولی آنها تا همین جا هم توانسته‌اند به چیزهای بسیاری پی ببرند- برای نمونه، این که قطب‌های آبی‌فام مشتری بسیار متفاوت با بخش‌های راه راه نزدیک به استوای این غول گازیند، و این که سازوکار شفق‌های زمین و مشتری نیز یکسان نیستند. (۱ و ۲)
بولتون می‌گوید: «زمینه‌ی کلی یافته‌های ما پی بردن به تفاوت واقعی #مشتری با چشمداشت‌های ما از آنست.»
—---------------------------------------
یادداشت‌ها:
۲) قطب شمال مشتری شبیه هیچ جای دیگری در منظومه خورشیدی نیست (https://goo.gl/cuwjjZ)
۲) شفق قطب جنوب مشتری از چشم فضاپیمای جونو (https://goo.gl/8a7nNh)
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Jupiter-Juno.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------------------
https://goo.gl/2dWLgv
* بر پایه‌ی یافته‌های فضاپیمای جونوی ناسا، به نظر می‌رسد ژرفای درون مشتری هم به اندازه‌ی لایه‌های بیرونی آراسته به توفانِ این غول گازی شگفت‌انگیز و بیگانه است.
به گفته‌ی اسکات بولتون، پژوهشگر اصلی جونو از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در سن آنتونیو، دانشمندان تاکنون می‌پنداشتند که مشتری یا دارای هسته‌ای به نسبت کوچک، با جرمی ۱ تا ۱۰ برابر زمین است و یا این که اصلا هسته‌ای ندارد.
ولی هیچ یک از این انگاشت‌ها با داده‌های گرانشی که #فضاپیمای_جونو تاکنون گرد آورده همخوانی ندارند. جونو از ژوییه‌ی ۲۰۱۶ تاکنون در مدار این سیاره‌ی غول‌پیکر به سر می‌برد.
بولتون در نشست خبری ناسا در روز پنجشنبه، ۲۵ می، نخستین یافته‌های علمی دقیق این ماموریت را اعلام کرد. وی گفت: «به نظر می‌رسد مشتری دارای هسته‌ای با مرز نامشخص است که شاید از هر آنچه تاکنون پیش‌بینی شده بوده بزرگ‌تر باشد.»
به گفته‌ی بولتون، این هسته حتی می‌تواند تا اندازه‌ای محلول باشد، چنان چه داده‌های آغازین جونو هم با "جنبش‌هایی یا بادهایی منطقه‌ای در ژرفا" همخوانی داشته که بسیار پایین‌تر از قله‌ی ابرهای سیاره رخ می‌دهند.
شناسایی و توصیف هسته‌ی مشتری یکی از هدف‌های اصلی ماموریت ۱.۱ میلیارد دلاری جونو است که می‌کوشد شناخت ما از چگونگی پیدایش و فرگشت این غول گازی را بهبود بخشد. به گفته‌ی اعضای گروه ماموریت، آگاهی از تاریخ مشتری می‌تواند به بینش‌هایی درباره‌ی پیدایش سیاره‌ها و به طور کلی پیدایش و دگرگونی سامانه‌ی خورشیدی بیانجامد.
همچنین در این نشست اعلام شد که جونو درنخستین شیرجه‌اش به سوی قطب‌های سیاره در ۲۷ اوت ۲۰۱۶، نخستین عکسی که تاکنون از سامانه‌ی حلقه‌ای کم‌نور آن دیده شده را از درون این #حلقه گرفته.
جونو با بهره از هشت دستگاهش، به بررسی ساختار، همنهش (ترکیب)، میدان گرانشی و میدان مغناطیسی مشتری می‌پردازد. این کاوشگر بیشتر داده‌هایش را هر ۵۳.۵ روز، در بخشی از مدارش که از نزدیک قطب‌های این غول گازی می‌گذرد گرد می‌آورد (مدار جونو بسیار کشیده و بیضی است).
جونو تاکنون تنها پنج تا از این گذرهای از کنار مشتری (پیرامشتری یا perijove) را انجام داده است، بنابراین دانشمندان ماموریت هنوز چیزهای بسیاری برای دانستن درباره‌ی هسته‌ی مشتری و دیگر ویژگی‌های آن دارند. ولی آنها تا همین جا هم توانسته‌اند به چیزهای بسیاری پی ببرند- برای نمونه، این که قطب‌های آبی‌فام مشتری بسیار متفاوت با بخش‌های راه راه نزدیک به استوای این غول گازیند، و این که سازوکار شفق‌های زمین و مشتری نیز یکسان نیستند. (۱ و ۲)
بولتون می‌گوید: «زمینه‌ی کلی یافته‌های ما پی بردن به تفاوت واقعی #مشتری با چشمداشت‌های ما از آنست.»
—---------------------------------------
یادداشت‌ها:
۲) قطب شمال مشتری شبیه هیچ جای دیگری در منظومه خورشیدی نیست (https://goo.gl/cuwjjZ)
۲) شفق قطب جنوب مشتری از چشم فضاپیمای جونو (https://goo.gl/8a7nNh)
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/05/Jupiter-Juno.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«سیاره کوتوله‌ای که هم ماه دارد و هم حلقه!»
—---------------------------------------
https://goo.gl/BPgW6J
* اخترشناسان یک حلقه به گرد هائومیا یافته‌اند، یک سیاره‌ی کوتوله که ۲ میلیارد کیلومتر دورتر از پلوتو است. این دورترین حلقه‌ایست که تاکنون در سامانه‌ی خورشیدی یافته شده.
آلن استرن از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در بولدر کلرادو می‌گوید: «این یک کشف برجسته و بسیار هیجان‌انگیز است.»
تا همین چندی پیش، تنها حلقه‌های شناخته شده، حلقه‌های سیاره‌های غول‌پیکری مانند کیوان بود. ولی در سال ۲۰۱۳، اخترشناسان دو حلقه به گرد چاریکلو یافتند، یک تکه سنگ شگفت‌انگیز به پهنای حدود ۲۵۰ کیلومتر میان مدارهای کیوان و اورانوس [خبرش را خواندید: * غافلگیری ستاره‌شناسان: کشف یک سیارک حلقه‌دار! (https://goo.gl/NCyfks)]
همچنین احتمال می‌رود کایرون، یکی از همسایه‌های چاریکلو هم #حلقه داشته باشد.
اکنون اخترشناسان یک حلقه هم در آن سوی نپتون یافته‌اند. خوزه-لوییس اورتیز و پابلو سانتوس-سان از بنیاد اخترفیزیک اندلس در گرانادای اسپانیا، در روز ۲۱ ژانویه‌ی همین امسال به همراه همکارانشان، گذشتن #سیاره_کوتوله‌ی هائومیا را از برابر یک ستاره‌ی سرخ کم‌نور مشاهده کردند. در کل، ۱۲ تلسکوپ در ۶ کشور اروپایی این "ستاره‌گرفتگی" را پی گرفتند.
مدت زمانی که گرفتگی به درازا کشید، شکل و اندازه‌ی هائومیا را نشان می‌داد. ولی پیش و پس از کنار رفتن کامل از جلوی ستاره، بخشی از نور ستاره توسط حلقه‌ای که به گرد استوای هائومیا بود پوشیده شد. سانتوس-سان می‌گوید: «این به راستی ما را شگفت‌زده کرد.» پهنای این حلقه ۷۰ کیلومتر است و حدود ۲۲۹۰ کیلومتر از مرکز هائومیا فاصله دارد.
ویلیام مک‌کینان، از دانشگاه واشنگتن در سن‌لوییس میسوری می‌گوید: «باور نکردنیست. این یک کشف بسیار بزرگ است.»
وی می‌گوید ویژگی‌های نامعمولِ بسیاری که هائومیا دارد می‌تواند سرنخی درباره‌ی این که این سیاره‌ی کوتوله در همان آغاز چگونه حلقه‌دار شده به ما بدهد. این دنیای دوردست پیکره‌ای تخم مرغ-مانند دارد که می تواند دستاورد چرخش سریع آن باشد. هائومیا هر دور چرخش به گرد محورش را در ۳ ساعت و ۵۵ دقیقه کامل می‌کند، در حالی که سیاره‌ی کوتوله‌ی پلوتو که تقریبا به طور کامل کروی است، هر ۶.۴ روز زمینی یک بار به گرد خود می‌چرخد. اگر کسی روی استوای هائومیا باشد، در هر ۲۴ ساعت ۶ بار طلوع و ۶ بار هم غروب خورشید را خواهد دید. این جرم همچنین دو ماه کوچک به نام‌های هی‌یاکا و ناماکا هم دارد.
به گمان مک‌کینان، همه‌ی این ویژگی‌ها به هم ربط دارند. وی فکر می‌کند احتمالا در گذشته یک جرم بزرگ به هائومیا برخورد کرده که هم باعث چرخش [سریع] آن شده و هم آوارهایی پدید آورده بوده که اکنون حلقه و ماه‌هایش را ساخته‌اند.
این برخود می‌تواند یک پدیده‌ی دیگر را هم توضیح دهد: چندین جرم دیگر وجود دارد که تقریبا در همان مسیر هائومیا به گرد خورشید می‌گردند و با داشتن آب یخ‌زده روی سطحشان، همنهشی (ترکیبی) همسان با آن دارند. آنها همگی می‌توانند یادگار همان برخورد آغازین باشند.
اورتیز و سانتوس-سان هم دریافته‌اند که هائومیا کمی بزرگ‌تر از چیزیست که پنداشته می‌شد: در پهن‌ترین بخش، قطری برابر با قطر پلوتو دارد که بزرگ‌ترین جرمِ شناخته شده در آن سوی نپتون است. ولی در باریک‌ترین بخش، قطرش تنها به ۱۰۲۵ کیلومتر می‌رسد که از نصف قطر پلوتو هم کمتر است.
همچنین چگالی هائومیا بسیارکمتر از برآورد پیشین است و همنهش و ساختاری مانند پلوتو دارد. هر دوی آنها به طور عمده سنگی‌اند و با لایه‌ای از آب یخ در بر گرفته شده‌اند. و نیز هر دو درخشانند- آنها نیمی از نوری که به سطحشان می‌تابد را بازمی‌تابانند.
استرن می‌گوید همه‌ی این ویژگی‌ها می‌توانند از هائومیا نامزدی خوب برای دیدار پژوهشیِ فضاپیمایی مانند نیوهورایزنز ناسا که در سال ۲۰۱۵ از کنار پلوتو گذشت بسازند.
در حقیقت، #فضاپیمای_نیوهورایزنز همین تازه جستجویش برای یافتن حلقه پیرامون ده‌ها جرم دوردست را آغاز کرده. استرن که پژوهشگر اصلی ماموریت نیوهورازنز است می‌گوید: «چیزی که می‌خواهیم بدانیم اینست که آیا این حلقه‌ها پدیده‌هایی کمیابند یا معمول؟»
مسیر این فضاپیما رو به هائومیا نیست که بخواهد آن را بررسی کند، ولی استرن می‌گوید می‌توانیم کاوشگری را به سوی آن بفرستیم: «این جرم با داشتن پیکره‌ای تخم مرغی، یک حلقه و دو ماه، می‌تواند جایی بسیار شگفت‌انگیز برای بازدید باشد.»
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/Haumea.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
https://goo.gl/BPgW6J
* اخترشناسان یک حلقه به گرد هائومیا یافته‌اند، یک سیاره‌ی کوتوله که ۲ میلیارد کیلومتر دورتر از پلوتو است. این دورترین حلقه‌ایست که تاکنون در سامانه‌ی خورشیدی یافته شده.
آلن استرن از بنیاد پژوهشی جنوب باختر در بولدر کلرادو می‌گوید: «این یک کشف برجسته و بسیار هیجان‌انگیز است.»
تا همین چندی پیش، تنها حلقه‌های شناخته شده، حلقه‌های سیاره‌های غول‌پیکری مانند کیوان بود. ولی در سال ۲۰۱۳، اخترشناسان دو حلقه به گرد چاریکلو یافتند، یک تکه سنگ شگفت‌انگیز به پهنای حدود ۲۵۰ کیلومتر میان مدارهای کیوان و اورانوس [خبرش را خواندید: * غافلگیری ستاره‌شناسان: کشف یک سیارک حلقه‌دار! (https://goo.gl/NCyfks)]
همچنین احتمال می‌رود کایرون، یکی از همسایه‌های چاریکلو هم #حلقه داشته باشد.
اکنون اخترشناسان یک حلقه هم در آن سوی نپتون یافته‌اند. خوزه-لوییس اورتیز و پابلو سانتوس-سان از بنیاد اخترفیزیک اندلس در گرانادای اسپانیا، در روز ۲۱ ژانویه‌ی همین امسال به همراه همکارانشان، گذشتن #سیاره_کوتوله‌ی هائومیا را از برابر یک ستاره‌ی سرخ کم‌نور مشاهده کردند. در کل، ۱۲ تلسکوپ در ۶ کشور اروپایی این "ستاره‌گرفتگی" را پی گرفتند.
مدت زمانی که گرفتگی به درازا کشید، شکل و اندازه‌ی هائومیا را نشان می‌داد. ولی پیش و پس از کنار رفتن کامل از جلوی ستاره، بخشی از نور ستاره توسط حلقه‌ای که به گرد استوای هائومیا بود پوشیده شد. سانتوس-سان می‌گوید: «این به راستی ما را شگفت‌زده کرد.» پهنای این حلقه ۷۰ کیلومتر است و حدود ۲۲۹۰ کیلومتر از مرکز هائومیا فاصله دارد.
ویلیام مک‌کینان، از دانشگاه واشنگتن در سن‌لوییس میسوری می‌گوید: «باور نکردنیست. این یک کشف بسیار بزرگ است.»
وی می‌گوید ویژگی‌های نامعمولِ بسیاری که هائومیا دارد می‌تواند سرنخی درباره‌ی این که این سیاره‌ی کوتوله در همان آغاز چگونه حلقه‌دار شده به ما بدهد. این دنیای دوردست پیکره‌ای تخم مرغ-مانند دارد که می تواند دستاورد چرخش سریع آن باشد. هائومیا هر دور چرخش به گرد محورش را در ۳ ساعت و ۵۵ دقیقه کامل می‌کند، در حالی که سیاره‌ی کوتوله‌ی پلوتو که تقریبا به طور کامل کروی است، هر ۶.۴ روز زمینی یک بار به گرد خود می‌چرخد. اگر کسی روی استوای هائومیا باشد، در هر ۲۴ ساعت ۶ بار طلوع و ۶ بار هم غروب خورشید را خواهد دید. این جرم همچنین دو ماه کوچک به نام‌های هی‌یاکا و ناماکا هم دارد.
به گمان مک‌کینان، همه‌ی این ویژگی‌ها به هم ربط دارند. وی فکر می‌کند احتمالا در گذشته یک جرم بزرگ به هائومیا برخورد کرده که هم باعث چرخش [سریع] آن شده و هم آوارهایی پدید آورده بوده که اکنون حلقه و ماه‌هایش را ساخته‌اند.
این برخود می‌تواند یک پدیده‌ی دیگر را هم توضیح دهد: چندین جرم دیگر وجود دارد که تقریبا در همان مسیر هائومیا به گرد خورشید می‌گردند و با داشتن آب یخ‌زده روی سطحشان، همنهشی (ترکیبی) همسان با آن دارند. آنها همگی می‌توانند یادگار همان برخورد آغازین باشند.
اورتیز و سانتوس-سان هم دریافته‌اند که هائومیا کمی بزرگ‌تر از چیزیست که پنداشته می‌شد: در پهن‌ترین بخش، قطری برابر با قطر پلوتو دارد که بزرگ‌ترین جرمِ شناخته شده در آن سوی نپتون است. ولی در باریک‌ترین بخش، قطرش تنها به ۱۰۲۵ کیلومتر می‌رسد که از نصف قطر پلوتو هم کمتر است.
همچنین چگالی هائومیا بسیارکمتر از برآورد پیشین است و همنهش و ساختاری مانند پلوتو دارد. هر دوی آنها به طور عمده سنگی‌اند و با لایه‌ای از آب یخ در بر گرفته شده‌اند. و نیز هر دو درخشانند- آنها نیمی از نوری که به سطحشان می‌تابد را بازمی‌تابانند.
استرن می‌گوید همه‌ی این ویژگی‌ها می‌توانند از هائومیا نامزدی خوب برای دیدار پژوهشیِ فضاپیمایی مانند نیوهورایزنز ناسا که در سال ۲۰۱۵ از کنار پلوتو گذشت بسازند.
در حقیقت، #فضاپیمای_نیوهورایزنز همین تازه جستجویش برای یافتن حلقه پیرامون ده‌ها جرم دوردست را آغاز کرده. استرن که پژوهشگر اصلی ماموریت نیوهورازنز است می‌گوید: «چیزی که می‌خواهیم بدانیم اینست که آیا این حلقه‌ها پدیده‌هایی کمیابند یا معمول؟»
مسیر این فضاپیما رو به هائومیا نیست که بخواهد آن را بررسی کند، ولی استرن می‌گوید می‌توانیم کاوشگری را به سوی آن بفرستیم: «این جرم با داشتن پیکره‌ای تخم مرغی، یک حلقه و دو ماه، می‌تواند جایی بسیار شگفت‌انگیز برای بازدید باشد.»
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/10/Haumea.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies