«نگاه هرشل به شکارچی آسمان»
—------------------------------------------
https://goo.gl/wKVz6z
در این تصویر زیبا نمایی از ژرفای درون سحابی شکارچی (جبار، ام۴۲)را می‌بینیم. ام۴۲ نزدیک‌ترین منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی به زمین است و تنها ۱۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد. این یک عکس رنگ زیف (رنگ کاذب) است که از همگذاری داده‌های فروسرخ رصدخانه‌ی فضایی هرشل به دست آمده و این ابر کیهانی زاینده را در طیف فروسرخ نمایش می‌دهد.
رشته‌های سرد و چگال غبار که در طول موج دیدنی (مریی) به رنگ تیره دیده می‌شوند، در اینجا به فام‌های سرخ نمایانده شده‌اند. درازای این رشته‌ها به چند سال نوری می‌رسد و نقطه‌های درخشانی را به هم پیوند داده‌اند که هر یک نشانگر وجود یک جرم پیش‌ستاره‌ای است، گره‌هایی از مواد که دارند می‌رُمبند و می‌چگالند تا به ستاره تبدیل شوند.
روشن‌ترین مناطق که به رنگ آبی در نیمه‌ی بالای تصویر دیده می‌شوند غبارهای گرم‌تری هستند که از پرتوی ستارگان داغ خوشه‌ی ذوزنقه گرما گرفته‌اند. این خوشه همچنین باعث تابش سحابی در نور دیدنی (مریی) هم شده.
داده‌های هرشل به تازگی نشان داده‌اند که نور فرابنفش این ستارگان نوزاد و داغ به احتمال بسیار به آفرینش مولکول‌های کربن-هیدروژن، مولکول‌های بنیادی زندگی‌ساز کمک کرده‌اند.
پهنه‌ی درون این تصویر حدود ۳ درجه را در آسمان می‌پوشاند که در فاصله‌ی برآوردی سحابی شکارچی، هم‌ارز ۸۰ سال نوری است.
#هرشل #سحابی_شکارچی #فروسرخ
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_90.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------
https://goo.gl/wKVz6z
در این تصویر زیبا نمایی از ژرفای درون سحابی شکارچی (جبار، ام۴۲)را می‌بینیم. ام۴۲ نزدیک‌ترین منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی به زمین است و تنها ۱۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد. این یک عکس رنگ زیف (رنگ کاذب) است که از همگذاری داده‌های فروسرخ رصدخانه‌ی فضایی هرشل به دست آمده و این ابر کیهانی زاینده را در طیف فروسرخ نمایش می‌دهد.
رشته‌های سرد و چگال غبار که در طول موج دیدنی (مریی) به رنگ تیره دیده می‌شوند، در اینجا به فام‌های سرخ نمایانده شده‌اند. درازای این رشته‌ها به چند سال نوری می‌رسد و نقطه‌های درخشانی را به هم پیوند داده‌اند که هر یک نشانگر وجود یک جرم پیش‌ستاره‌ای است، گره‌هایی از مواد که دارند می‌رُمبند و می‌چگالند تا به ستاره تبدیل شوند.
روشن‌ترین مناطق که به رنگ آبی در نیمه‌ی بالای تصویر دیده می‌شوند غبارهای گرم‌تری هستند که از پرتوی ستارگان داغ خوشه‌ی ذوزنقه گرما گرفته‌اند. این خوشه همچنین باعث تابش سحابی در نور دیدنی (مریی) هم شده.
داده‌های هرشل به تازگی نشان داده‌اند که نور فرابنفش این ستارگان نوزاد و داغ به احتمال بسیار به آفرینش مولکول‌های کربن-هیدروژن، مولکول‌های بنیادی زندگی‌ساز کمک کرده‌اند.
پهنه‌ی درون این تصویر حدود ۳ درجه را در آسمان می‌پوشاند که در فاصله‌ی برآوردی سحابی شکارچی، هم‌ارز ۸۰ سال نوری است.
#هرشل #سحابی_شکارچی #فروسرخ
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
https://1star-7skies.blogspot.com/2016/10/blog-post_90.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«شکارچی و نام‌های تازه فرزندانش»
—------------------------------—
https://goo.gl/UKnKvP
اکنون ستارگان آشنای شکارچی و صورت‌های فلکی گوناگون در سرتاسر آسمان نام‌هایی رسمی برای خود دارند.
در سال گذشته، #انجمن_بین‌المللی_اخترشناسی به عنوان تنها مرجع رسمی برای نامگذاری اجرام آسمانی، برای ۲۷۷ تا از درخشان‌ترین ستارگان آسمان که از پیش هم نام‌هایی داشتند، نام‌های رسمی تازه‌ای برگزید. از جمله‌ی اینها می‌توان به پرآوازه‌ترین ستارگان آسمان، #شباهنگ، #ستاره_قطبی، و بَشن (#ابط‌الجوزا) اشاره کرد.
در این تصویر، صورت فلکی شکارچی (جبار) را به همراه نام‌های رسمی تازه‌ی شماری از ستارگانش می‌بینید.
این عکس خیره‌کننده که پهنایی نزدیک به ۳۰ درجه را در آسمان زمین می‌پوشاند، از فرق سر تا نوک پای شکارچی آسمان [چپ به راست] و پیرامون آن را در بر می‌گیرد.
هر سه ستاره‌ی درخشان کمربند این شکارچی هم اکنون نامی رسمی دریافت کرده‌اند.
سحابی بزرگ شکارچی در فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری زمین، نزدیک‌ترین منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی به ما است و در اینجا درست سمت راست و زیر مرکز چارچوب دیده می‌شود. سحابی‌های پرآوازه‌ی دیگر، مانند سحابی کله‌اسبی و سحابی سر جادوگر هم در تصویر نمایانند.
گفتن ندارد که سحابی شکارچی و ستارگان درخشانش به آسانی با چشم نامسلح دیده می‌شوند، ولی ابرهای غبار و تابش گازهای فراگیر میان‌ستاره‌ای در این مجموعه‌ی پُر-سحابی کم‌نورتر از آنند که به سادگی در عکس‌های ثبت شوند.
این تصویر از پیوند نماهای تلسکوپی پهن‌باند درست شده و داده‌های دیگری که به کمک یک فیلتر باریک هیدروژن آلفا به دست آمده هم به آن افزوده شده تا رشته‌های گسترده از گاز هیدروژن اتمیِ پرانرژی و برافروخته نیز پدیدار شوند، از جمله رشته‌های درون کمان یک سحابی گسیلشی غول‌پیکر به نام "حلقه‌ی بارنارد".
#صورت_فلکی_شکارچی #سحابی_شکارچی #سحابی_کله‌اسبی #سحابی_سر_جادوگر #حلقه_بارنارد
#Apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
https://goo.gl/UKnKvP
اکنون ستارگان آشنای شکارچی و صورت‌های فلکی گوناگون در سرتاسر آسمان نام‌هایی رسمی برای خود دارند.
در سال گذشته، #انجمن_بین‌المللی_اخترشناسی به عنوان تنها مرجع رسمی برای نامگذاری اجرام آسمانی، برای ۲۷۷ تا از درخشان‌ترین ستارگان آسمان که از پیش هم نام‌هایی داشتند، نام‌های رسمی تازه‌ای برگزید. از جمله‌ی اینها می‌توان به پرآوازه‌ترین ستارگان آسمان، #شباهنگ، #ستاره_قطبی، و بَشن (#ابط‌الجوزا) اشاره کرد.
در این تصویر، صورت فلکی شکارچی (جبار) را به همراه نام‌های رسمی تازه‌ی شماری از ستارگانش می‌بینید.
این عکس خیره‌کننده که پهنایی نزدیک به ۳۰ درجه را در آسمان زمین می‌پوشاند، از فرق سر تا نوک پای شکارچی آسمان [چپ به راست] و پیرامون آن را در بر می‌گیرد.
هر سه ستاره‌ی درخشان کمربند این شکارچی هم اکنون نامی رسمی دریافت کرده‌اند.
سحابی بزرگ شکارچی در فاصله‌ی ۱۵۰۰ سال نوری زمین، نزدیک‌ترین منطقه‌ی بزرگ ستاره‌زایی به ما است و در اینجا درست سمت راست و زیر مرکز چارچوب دیده می‌شود. سحابی‌های پرآوازه‌ی دیگر، مانند سحابی کله‌اسبی و سحابی سر جادوگر هم در تصویر نمایانند.
گفتن ندارد که سحابی شکارچی و ستارگان درخشانش به آسانی با چشم نامسلح دیده می‌شوند، ولی ابرهای غبار و تابش گازهای فراگیر میان‌ستاره‌ای در این مجموعه‌ی پُر-سحابی کم‌نورتر از آنند که به سادگی در عکس‌های ثبت شوند.
این تصویر از پیوند نماهای تلسکوپی پهن‌باند درست شده و داده‌های دیگری که به کمک یک فیلتر باریک هیدروژن آلفا به دست آمده هم به آن افزوده شده تا رشته‌های گسترده از گاز هیدروژن اتمیِ پرانرژی و برافروخته نیز پدیدار شوند، از جمله رشته‌های درون کمان یک سحابی گسیلشی غول‌پیکر به نام "حلقه‌ی بارنارد".
#صورت_فلکی_شکارچی #سحابی_شکارچی #سحابی_کله‌اسبی #سحابی_سر_جادوگر #حلقه_بارنارد
#Apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«بزرگراه یکطرفه در آسمان»
—------------------------—
اگر یک ماهواره را در یک مدار دایره‌ای، حدود ۴۲۰۰۰ کیلومتر بالاتر از مرکز زمین جای دهیم، هر ۲۴ ساعت یک دور به گرد زمین خواهد زد. از آنجایی که این زمان هم‌ارز دوره‌ی چرخش خود زمین است، این مدار به نام مدار #زمین‌آهنگ (زمین‌هم‌زمان، #geosynchronous) خوانده می‌شود.
و اگر چنین مداری در صفحه‌ی استوای زمین هم باشد، ماهواره در یک نقطه‌ی ثابت آسمان به نام مدار زمین‌ایستا (زمین‌ایست‌وَر، زمین‌ثابت، #geostationary) شناور خواهد بود.
چنان که آرتور سی. کلارک، نویسنده‌ی آینده‌گرا در دهه‌ی ۱۹۴۰ پیش‌بینی کرده بود، امروزه به گونه‌ای رایج از مدارهای #زمین‌ایستا برای ارتباطات و ماهواره‌های هواشناسی بهره گرفته می‌شود، چیزی که برای عکاسان نجومی بسیار آشناست.
اگر دوربین رو به آسمان گرفته شده و با حرکت ستارگان تنظیم شود، می‌توانیم ماهواره‌های زمین‌ایستا که از بازتاب نور خورشید می‌درخشند را به روشی ویژه به تصویر بکشیم.
از آنجایی که این ماهواره‌ها پا به پای زمین می‌چرخند، آنها را همیشه به شکل یک نقطه‌ی ثابت می‌بینیم و با نوردهی درازمدت، تنها رد ستارگان پیرامونشان ثبت می‌شود. ولی اگر این روش برعکس به کار گرفته شود، یعنی دوربین هماهنگ با جابجایی ستارگان باشد، با نوردهی درازمدت، ستارگان به شکل نقطه‌هایی ثابت دیده شده و این ماهواره‌ها هستند که رد خود را در بزرگراهی در آسمان به جا می‌گذارند.
ویدیوی کوتاهی که اینجا می‌بینید، ماه گذشته به روش دوم گرفته شده و چندین ماهواره‌ی زمین‌ایستا را نشان می‌دهد که از برابر چهره‌ی ثابت سحابی نامدار شکارچی می‌گذرند.
#سحابی_شکارچی #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/geostationary-Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------—
اگر یک ماهواره را در یک مدار دایره‌ای، حدود ۴۲۰۰۰ کیلومتر بالاتر از مرکز زمین جای دهیم، هر ۲۴ ساعت یک دور به گرد زمین خواهد زد. از آنجایی که این زمان هم‌ارز دوره‌ی چرخش خود زمین است، این مدار به نام مدار #زمین‌آهنگ (زمین‌هم‌زمان، #geosynchronous) خوانده می‌شود.
و اگر چنین مداری در صفحه‌ی استوای زمین هم باشد، ماهواره در یک نقطه‌ی ثابت آسمان به نام مدار زمین‌ایستا (زمین‌ایست‌وَر، زمین‌ثابت، #geostationary) شناور خواهد بود.
چنان که آرتور سی. کلارک، نویسنده‌ی آینده‌گرا در دهه‌ی ۱۹۴۰ پیش‌بینی کرده بود، امروزه به گونه‌ای رایج از مدارهای #زمین‌ایستا برای ارتباطات و ماهواره‌های هواشناسی بهره گرفته می‌شود، چیزی که برای عکاسان نجومی بسیار آشناست.
اگر دوربین رو به آسمان گرفته شده و با حرکت ستارگان تنظیم شود، می‌توانیم ماهواره‌های زمین‌ایستا که از بازتاب نور خورشید می‌درخشند را به روشی ویژه به تصویر بکشیم.
از آنجایی که این ماهواره‌ها پا به پای زمین می‌چرخند، آنها را همیشه به شکل یک نقطه‌ی ثابت می‌بینیم و با نوردهی درازمدت، تنها رد ستارگان پیرامونشان ثبت می‌شود. ولی اگر این روش برعکس به کار گرفته شود، یعنی دوربین هماهنگ با جابجایی ستارگان باشد، با نوردهی درازمدت، ستارگان به شکل نقطه‌هایی ثابت دیده شده و این ماهواره‌ها هستند که رد خود را در بزرگراهی در آسمان به جا می‌گذارند.
ویدیوی کوتاهی که اینجا می‌بینید، ماه گذشته به روش دوم گرفته شده و چندین ماهواره‌ی زمین‌ایستا را نشان می‌دهد که از برابر چهره‌ی ثابت سحابی نامدار شکارچی می‌گذرند.
#سحابی_شکارچی #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/geostationary-Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابرهای آبی شکارچی»
—---------------------------
https://goo.gl/TL6a73
در مجموعه‌ی پهناور ابرهای مولکولی شکارچی (جبار) چندین سحابی درخشان آبی‌فام جلوه‌ی ویژه‌ای دارند.
در این تصویر دو تا از برجسته‌ترین این سحابی‌های بازتابی -ابرهایی از غبار که نور ستارگان درونشان را بازتابانده‌اند- دیده می‌شود:
ام۷۸ که پرآوازه‌تر از دیگرانست در مرکز تصویر به چشم می‌خورد. این سحابی بیش از ۲۰۰ سال پیش، توسط شارل مسیه رده بندی شد. سحابی کمتر شناخته شده‌ی ان‌جی‌سی ۲۰۷۱ را هم سمت چپ ام۷۸ می‌بینیم. اخترشناسان برای آشنایی بیشتر با چگونگی شکل‌گیری درون این سحابی‌های بازتابی به بررسی آنها ادامه می‌دهند.
مجموعه‌ی شکارچی با فاصله‌ی حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، سحابی‌های نامدار شکارچی و کله اسبی را در بر دارد و بیشتر #صورت_فلکی_شکارچی را می‌پوشاند.
#سحابی_بازتابی
#M78 #NGC_2071
#سحابی_شکارچی #سحابی_کله‌اسبی #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/M78.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie
—---------------------------
https://goo.gl/TL6a73
در مجموعه‌ی پهناور ابرهای مولکولی شکارچی (جبار) چندین سحابی درخشان آبی‌فام جلوه‌ی ویژه‌ای دارند.
در این تصویر دو تا از برجسته‌ترین این سحابی‌های بازتابی -ابرهایی از غبار که نور ستارگان درونشان را بازتابانده‌اند- دیده می‌شود:
ام۷۸ که پرآوازه‌تر از دیگرانست در مرکز تصویر به چشم می‌خورد. این سحابی بیش از ۲۰۰ سال پیش، توسط شارل مسیه رده بندی شد. سحابی کمتر شناخته شده‌ی ان‌جی‌سی ۲۰۷۱ را هم سمت چپ ام۷۸ می‌بینیم. اخترشناسان برای آشنایی بیشتر با چگونگی شکل‌گیری درون این سحابی‌های بازتابی به بررسی آنها ادامه می‌دهند.
مجموعه‌ی شکارچی با فاصله‌ی حدود ۱۵۰۰ سال نوری از زمین، سحابی‌های نامدار شکارچی و کله اسبی را در بر دارد و بیشتر #صورت_فلکی_شکارچی را می‌پوشاند.
#سحابی_بازتابی
#M78 #NGC_2071
#سحابی_شکارچی #سحابی_کله‌اسبی #apod
—------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/01/M78.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskie
«آشفته بازار شکارچی»
—-------------------------
سحابی بزرگ شکارچی (به عربی: جبار) یک زایشگاه ستاره‌ای غول‌پیکر نزدیک به ماست که شاید نامدارتر از همه سحابی‌ها و ابرهای کیهانی باشد.
در اینجا رشته‌هایی از غبار تیره و گاز برافروخته دیده می‌شود که ستارگان داغ و جوان در لبه‌ی یک ابر مولکولی میان‌ستاره‌ای غول‌آسا در فاصله‌ی تنها ۱۵۰۰ سال نوری زمین را در میان گرفته‌اند. این تصویر ژرف، بخش‌هایی از مرکز سحابی را از چشم تلسکوپ فضایی هابل و با رنگ‌آمیزی ویژه‌ی این تلسکوپ نشان می‌دهد.
سحابی بزرگ شکارچی را می‌توان با چشم نامسلح نزدیک کمربند سه ستاره‌ای شکارچی که به آسانی در آسمان شناسایی می‌شود در #صورت_فلکی_شکارچی پیدا کرد.
این سحابی افزون بر آن که در دلش یک خوشه‌ی ستاره‌ای باز درخشان به نام خوشه‌ی ذوزنقه دارد، جایگاه چندین پرورشگاه ستاره‌ای هم هست. این پرورشگاه‌ها بیشتر از گاز هیدروژن، ستارگان داغ جوان، قرص‌های پیش سیاره‌ای (پروپلید)، و فواره‌های ستاره‌ای که مواد را با سرعت بسیار به فضا می‌افشانند تشکیل شده‌اند.
#سحابی_شکارچی به نام ام۴۲ نیز شناخته می‌شود و با پهنای ۴۰ سال نوری در همان بازوی مارپیچی کهکشان راه شیری که ما هم در آنیم جای دارد.
#apod
https://goo.gl/PGGAca
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------
سحابی بزرگ شکارچی (به عربی: جبار) یک زایشگاه ستاره‌ای غول‌پیکر نزدیک به ماست که شاید نامدارتر از همه سحابی‌ها و ابرهای کیهانی باشد.
در اینجا رشته‌هایی از غبار تیره و گاز برافروخته دیده می‌شود که ستارگان داغ و جوان در لبه‌ی یک ابر مولکولی میان‌ستاره‌ای غول‌آسا در فاصله‌ی تنها ۱۵۰۰ سال نوری زمین را در میان گرفته‌اند. این تصویر ژرف، بخش‌هایی از مرکز سحابی را از چشم تلسکوپ فضایی هابل و با رنگ‌آمیزی ویژه‌ی این تلسکوپ نشان می‌دهد.
سحابی بزرگ شکارچی را می‌توان با چشم نامسلح نزدیک کمربند سه ستاره‌ای شکارچی که به آسانی در آسمان شناسایی می‌شود در #صورت_فلکی_شکارچی پیدا کرد.
این سحابی افزون بر آن که در دلش یک خوشه‌ی ستاره‌ای باز درخشان به نام خوشه‌ی ذوزنقه دارد، جایگاه چندین پرورشگاه ستاره‌ای هم هست. این پرورشگاه‌ها بیشتر از گاز هیدروژن، ستارگان داغ جوان، قرص‌های پیش سیاره‌ای (پروپلید)، و فواره‌های ستاره‌ای که مواد را با سرعت بسیار به فضا می‌افشانند تشکیل شده‌اند.
#سحابی_شکارچی به نام ام۴۲ نیز شناخته می‌شود و با پهنای ۴۰ سال نوری در همان بازوی مارپیچی کهکشان راه شیری که ما هم در آنیم جای دارد.
#apod
https://goo.gl/PGGAca
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Orion.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«آنچه در دل یک شکارچی می‌گذرد»
—------------------------------—
در قلب #سحابی_شکارچی -نزدیک مرکز این نمای واضح و باکیفیت کیهانی- چهار ستاره‌ی داغ و سنگین وجود دارد که به نام "ذوزنقه" شناخته می‌شوند. این ستارگان که با هم در ناحیه‌ای به شعاع نزدیک به ۱.۵ سال نوری جای گرفته‌اند، چهار ستاره‌ی اصلی از خوشه‌ی ستارگان درون سحابی شکارچی‌اند.
سرچشمه‌ی کل برافروختگی و درخششی که در سرتاسر این منطقه‌ی پیچیده‌ی ستاره‌زایی دیده می‌شود، پرتوهای فرابنفش یوننده‌ای (یونیده کننده‌ای) است که از ستارگان ذوزنقه و بیش از همه از پرنورترین آنها یعنی ستاره‌ی "تتا ۱ شکارچی سی" می‌تابد.
خوشه‌ی ستارگان شکارچی در حدود سه میلیون سال سن دارد و در روزگار جوانیش از این هم فشرده‌تر بوده. یک بررسی توانیک (دینامیک) که به تازگی انجام شده نشان می دهد که برخوردهای افسارگسیخته‌ی ستارگان در دوره‌ی جوانی خوشه، احتمالا باعث پدید آمدن سیاهچاله‌ای به جرم بیش از ۱۰۰ برابر جرم خورشید شده است.
وجود یک #سیاهچاله درون این خوشه می‌تواند دلیل سرعت بالای ستارگان ذوزنقه را روشن کند. فاصله‌ی سحابی شکارچی از ما حدود ۱۵۰۰ سال نوریست، پس این سیاهچاله می‌تواند نزدیک‌ترین سیاهچاله‌ی شناخته شده به سیاره‌ی زمین به شمار آید.
#خوشه_باز #apod
https://goo.gl/uECLl5
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Trapezium.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------—
در قلب #سحابی_شکارچی -نزدیک مرکز این نمای واضح و باکیفیت کیهانی- چهار ستاره‌ی داغ و سنگین وجود دارد که به نام "ذوزنقه" شناخته می‌شوند. این ستارگان که با هم در ناحیه‌ای به شعاع نزدیک به ۱.۵ سال نوری جای گرفته‌اند، چهار ستاره‌ی اصلی از خوشه‌ی ستارگان درون سحابی شکارچی‌اند.
سرچشمه‌ی کل برافروختگی و درخششی که در سرتاسر این منطقه‌ی پیچیده‌ی ستاره‌زایی دیده می‌شود، پرتوهای فرابنفش یوننده‌ای (یونیده کننده‌ای) است که از ستارگان ذوزنقه و بیش از همه از پرنورترین آنها یعنی ستاره‌ی "تتا ۱ شکارچی سی" می‌تابد.
خوشه‌ی ستارگان شکارچی در حدود سه میلیون سال سن دارد و در روزگار جوانیش از این هم فشرده‌تر بوده. یک بررسی توانیک (دینامیک) که به تازگی انجام شده نشان می دهد که برخوردهای افسارگسیخته‌ی ستارگان در دوره‌ی جوانی خوشه، احتمالا باعث پدید آمدن سیاهچاله‌ای به جرم بیش از ۱۰۰ برابر جرم خورشید شده است.
وجود یک #سیاهچاله درون این خوشه می‌تواند دلیل سرعت بالای ستارگان ذوزنقه را روشن کند. فاصله‌ی سحابی شکارچی از ما حدود ۱۵۰۰ سال نوریست، پس این سیاهچاله می‌تواند نزدیک‌ترین سیاهچاله‌ی شناخته شده به سیاره‌ی زمین به شمار آید.
#خوشه_باز #apod
https://goo.gl/uECLl5
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/Trapezium.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«تصویر تازه هابل از قلب باشکوه‌ترین ابر آسمان»
—-------------------------------------------
اخترشناسان به هنگام جستجوی سیاره‌های سرکش و ستارگان ناتمام به کمک تلسکوپ فضایی اِسا/ناسای هابل، تصویر موزاییکی تازه‌ای هم از سحابی شکارچی (به عربی: جبار) پدید آوردند. آنها در پیمایش خود از این منطقه‌ی ستاره‌زایی پرآوازه، چیزی را یافتند که می‌تواند تکه‌ی گمشده‌ی یک جورچین کیهانی باشد؛ سومین عضو یک خوشه‌ی ستاره‌ای که دیرزمانیست از هم پاشیده. [خبر کاملش را به زودی خواهید خواند]
سحابی شکارچی نزدیک‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی به زمین است و تنها ۱۴۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. این سحابی جای پرآشوبیست- ستارگان در آن به دنیا می‌آیند، سامانه‌های سیاره‌ای ساخته می‌شوند و پرتوهای ستارگان بزرگ و جوان ابرهای سحابی را می‌تراشند و حفره‌هایی در آن پدید می‌آورند و با پس زدن آنها، رشد ستارگان کوچک‌تر نزدیک را دچار اختلال می‌کنند.
به دلیل همین آشوب و هیاهو، دانشمندان تاکنون بارها برای بررسی فرآیندهای گوناگونی که در این سحابی جریان دارد هابل را رو به آن تنظیم کرده‌اند. این تصویر همنهاده‌ی گسترده که ناحیه‌ی مرکزی این سحابی را نشان می‌دهد، از همگذاری داده‌های دیدنی (مریی) و فروسرخ-نزدیک درست شده و تازه‌ترین دستاورد هابل از بررسی این سحابی است.
اخترشناسان از این داده‌های تازه‌ی فروسرخ برای شکار سیاره‌های آواره و سرکش (سیاره‌هایی که آزادانه و بدون هیچ ستاره‌ی میزبانی در فضا شناورند) و کوتوله‌های قهوه‌ای در #سحابی_شکارچی کمک گرفتند. توانایی‌های فروسرخ هابل همچنین به آن امکان می‌دهد تا ابرهای چرخان گاز و غبار را به دقت بنگرد و ستارگان پنهان در آنها را آشکار کند که در تصویر پایانی به رنگ‌های سرخ درخشان دیده می‌شوند. یکی از این ستارگان که اخترشناسان به طور شانسی آن را یافتند، سرعتی نامعمول داشت -حدود ۲۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت. این ستاره می‌تواند تکه‌ی گمشده‌ی جورچین یک سامانه‌ی ستاره‌ای باشد که حدود ۵۴۰ سال پیش از هم پاشیده بود.
در ویدیویی که در ادامه خواهید دید، با بزرگنمایی بخشی از آسمان در صورت فلکی شکارچی، به سحابی شکارچی می‌رسیم.
#سیاره_سرکش #ستاره_آواره #تلسکوپ_فضایی_هابل
https://goo.gl/OKmVVS
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/OrionNebula.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—-------------------------------------------
اخترشناسان به هنگام جستجوی سیاره‌های سرکش و ستارگان ناتمام به کمک تلسکوپ فضایی اِسا/ناسای هابل، تصویر موزاییکی تازه‌ای هم از سحابی شکارچی (به عربی: جبار) پدید آوردند. آنها در پیمایش خود از این منطقه‌ی ستاره‌زایی پرآوازه، چیزی را یافتند که می‌تواند تکه‌ی گمشده‌ی یک جورچین کیهانی باشد؛ سومین عضو یک خوشه‌ی ستاره‌ای که دیرزمانیست از هم پاشیده. [خبر کاملش را به زودی خواهید خواند]
سحابی شکارچی نزدیک‌ترین منطقه‌ی ستاره‌زایی به زمین است و تنها ۱۴۰۰ سال نوری از زمین فاصله دارد. این سحابی جای پرآشوبیست- ستارگان در آن به دنیا می‌آیند، سامانه‌های سیاره‌ای ساخته می‌شوند و پرتوهای ستارگان بزرگ و جوان ابرهای سحابی را می‌تراشند و حفره‌هایی در آن پدید می‌آورند و با پس زدن آنها، رشد ستارگان کوچک‌تر نزدیک را دچار اختلال می‌کنند.
به دلیل همین آشوب و هیاهو، دانشمندان تاکنون بارها برای بررسی فرآیندهای گوناگونی که در این سحابی جریان دارد هابل را رو به آن تنظیم کرده‌اند. این تصویر همنهاده‌ی گسترده که ناحیه‌ی مرکزی این سحابی را نشان می‌دهد، از همگذاری داده‌های دیدنی (مریی) و فروسرخ-نزدیک درست شده و تازه‌ترین دستاورد هابل از بررسی این سحابی است.
اخترشناسان از این داده‌های تازه‌ی فروسرخ برای شکار سیاره‌های آواره و سرکش (سیاره‌هایی که آزادانه و بدون هیچ ستاره‌ی میزبانی در فضا شناورند) و کوتوله‌های قهوه‌ای در #سحابی_شکارچی کمک گرفتند. توانایی‌های فروسرخ هابل همچنین به آن امکان می‌دهد تا ابرهای چرخان گاز و غبار را به دقت بنگرد و ستارگان پنهان در آنها را آشکار کند که در تصویر پایانی به رنگ‌های سرخ درخشان دیده می‌شوند. یکی از این ستارگان که اخترشناسان به طور شانسی آن را یافتند، سرعتی نامعمول داشت -حدود ۲۰۰ هزار کیلومتر بر ساعت. این ستاره می‌تواند تکه‌ی گمشده‌ی جورچین یک سامانه‌ی ستاره‌ای باشد که حدود ۵۴۰ سال پیش از هم پاشیده بود.
در ویدیویی که در ادامه خواهید دید، با بزرگنمایی بخشی از آسمان در صورت فلکی شکارچی، به سحابی شکارچی می‌رسیم.
#سیاره_سرکش #ستاره_آواره #تلسکوپ_فضایی_هابل
https://goo.gl/OKmVVS
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/OrionNebula.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«ستاره آواره‌ای که تاریخ یک خوشه را آشکار کرد» —--------------------------------------------- * در سده‌ی ۱۵ میلادی، زمانی که خاندان‌های سلطنتی انگلستان در جنگ رزها بر سر تاخ و تخت به سر می‌بردند، ۱۵۰۰ سال نوری دورتر، در سحابی شکارچی نیز گروهی از ستارگان در…
🔴 ادامه ی پست پیشین ☝️☝️☝️☝️☝️
... نشانه‌ی این که دارد با سرعتی بسیار، حدود ۲۰۹۰۰۰ کیلومتر بر ساعت جابجا می‌شود.
این اخترشناس سپس با به هم پیوستن جایگاه کنونی و پیشین چشمه‌ی ایکس، مسیر آن را در زمان دنبال کرد و دریافت که در سال‌های ۱۴۷۰، جایی نزدیک همان جایگاه آغازین آن دو ستاره‌ی آواره‌ی دیگر در سحابی کلاینمن-لو بوده. آن دو ستاره به نام‌های "بکلین-نوگبائور" (بی‌ان، BN) و "چشمه‌ی آی" شناخته می‌شوند.
ستاره‌ی بی‌ان در عکس‌های فروسرخ سال ۱۹۶۷ یافته شده بود، ولی تا ۱۹۹۵ کسی متوجه سرعت بسیارِ آن نشد؛ در آن سال، رصدهای رادیویی سرعت این ستاره را ۹۶۰۰۰ کیلومتر بر ساعت برآورد کردند. چشمه‌ی آی هم سرعتی نزدیک به ۳۵۰۰۰ کیلومتر بر ساعت دارد. این ستاره تنها در تصاویر رادیویی دیده شد زیرا غبارهای پیرامونش به اندازه‌ای انبوه است که جلوی بیشتر نورهای فروسرخ و دیدنی (مریی) آن را گرفته‌اند.
@onestar_in_sevenskies
به گفته‌ی لومن، این سه ستاره به احتمال بسیار هنگامی که سرگرم یک بازی بیلیارد گرانشی بودند از خانه بیرون افتادند. چیزی که اغلب در یک سامانه‌ی چندستاره ای رخ می‌دهد اینست که دو تا از ستاره‌های درون آن بسیار به هم نزدیک می‌شوند تا جایی که یا با هم یکی می‌شوند یا یک سامانه‌ی دوتایی بسیار فشرده می‌سازند، در هر دو صورت، این رویداد به اندازه‌ی کافی انرژی گرانشی آزاد می‌کند که همه‌ی ستارگان سامانه را به بیرون پرتاب کند. این رویداد پرانرژی همچنین یک برون‌ریزی گسترده‌ی مواد هم پدید می‌آورد که در عکس‌های "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی هابل" (NICMOS) به شکل انگشتانی از مواد دیده می‌شد که از جایگاه آغازین ستاره‌ی "چشمه‌ی آی" بیرون زده بودند.
تلسکوپ‌های آینده، مانند تلسکوپ جیمز وب توان آن را خواهند داشت که نوار گسترده‌ای از #سحابی_شکارچی را رصد کنند. اخترشناسان امیدوارند با همسنجی میان عکس‌های تلسکوب جیمز وب از این سحابی و عکس‌های چند سال پیش هابل، ستارگان گریزان بیشتری که از سامانه های چندستاره‌ایِ از هم پاشیده بیرون انداخته شده‌اند را شناسایی کنند.
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/runawaystar.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
... نشانه‌ی این که دارد با سرعتی بسیار، حدود ۲۰۹۰۰۰ کیلومتر بر ساعت جابجا می‌شود.
این اخترشناس سپس با به هم پیوستن جایگاه کنونی و پیشین چشمه‌ی ایکس، مسیر آن را در زمان دنبال کرد و دریافت که در سال‌های ۱۴۷۰، جایی نزدیک همان جایگاه آغازین آن دو ستاره‌ی آواره‌ی دیگر در سحابی کلاینمن-لو بوده. آن دو ستاره به نام‌های "بکلین-نوگبائور" (بی‌ان، BN) و "چشمه‌ی آی" شناخته می‌شوند.
ستاره‌ی بی‌ان در عکس‌های فروسرخ سال ۱۹۶۷ یافته شده بود، ولی تا ۱۹۹۵ کسی متوجه سرعت بسیارِ آن نشد؛ در آن سال، رصدهای رادیویی سرعت این ستاره را ۹۶۰۰۰ کیلومتر بر ساعت برآورد کردند. چشمه‌ی آی هم سرعتی نزدیک به ۳۵۰۰۰ کیلومتر بر ساعت دارد. این ستاره تنها در تصاویر رادیویی دیده شد زیرا غبارهای پیرامونش به اندازه‌ای انبوه است که جلوی بیشتر نورهای فروسرخ و دیدنی (مریی) آن را گرفته‌اند.
@onestar_in_sevenskies
به گفته‌ی لومن، این سه ستاره به احتمال بسیار هنگامی که سرگرم یک بازی بیلیارد گرانشی بودند از خانه بیرون افتادند. چیزی که اغلب در یک سامانه‌ی چندستاره ای رخ می‌دهد اینست که دو تا از ستاره‌های درون آن بسیار به هم نزدیک می‌شوند تا جایی که یا با هم یکی می‌شوند یا یک سامانه‌ی دوتایی بسیار فشرده می‌سازند، در هر دو صورت، این رویداد به اندازه‌ی کافی انرژی گرانشی آزاد می‌کند که همه‌ی ستارگان سامانه را به بیرون پرتاب کند. این رویداد پرانرژی همچنین یک برون‌ریزی گسترده‌ی مواد هم پدید می‌آورد که در عکس‌های "دوربین فروسرخ-نزدیک و طیف‌سنج چندجرمی هابل" (NICMOS) به شکل انگشتانی از مواد دیده می‌شد که از جایگاه آغازین ستاره‌ی "چشمه‌ی آی" بیرون زده بودند.
تلسکوپ‌های آینده، مانند تلسکوپ جیمز وب توان آن را خواهند داشت که نوار گسترده‌ای از #سحابی_شکارچی را رصد کنند. اخترشناسان امیدوارند با همسنجی میان عکس‌های تلسکوب جیمز وب از این سحابی و عکس‌های چند سال پیش هابل، ستارگان گریزان بیشتری که از سامانه های چندستاره‌ایِ از هم پاشیده بیرون انداخته شده‌اند را شناسایی کنند.
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/runawaystar.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
ستاره آواره‌ای که تاریخ یک خوشه را آشکار کرد
* در سده‌ی ۱۵ میلادی، زمانی که خاندان‌های سلطنتی انگلستان در جنگ رزها بر سر تاخ و تخت به سر می‌بردند، ۱۵۰۰ سال نوری دورتر، در سحابی شکارچ...
«حمله به شکارچی با لیزر»
—---------------------—
https://goo.gl/ekL56C
چهار باریکه‌ی لیزر در این تصویر شگفت‌انگیز از سحابی شکارچی که از روی زمین و از رصدخانه‌ی پارنال در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در بیابان آتاکامای شیلی گرفته شده به چشم می‌خورد.
این لیزرها مربوط به یک نبرد میان‌ستاره‌ای نیستند، بلکه برای رصد #سحابی_شکارچی توسط "یوتی۴"، یکی از چهار تلسکوپ بسیار بزرگِ این رصدخانه، در یک آزمایش فنی سامانه‌ی #اپتیک_سازگار شلیک شده‌اند. این لیزرها به دانشمندان در سنجش آشفتگی‌ها و اغتشاش‌های جوِ همیشه در تغییرِ زمین به کار می‌روند؛ اتم‌های موجود در لایه‌های بالای جو، توسط #لیزر برانگیخته شده و مانند ستاره‌ای ساختگی و واضح دیده می‌شوند.
عکس سحابی و لیزرها به کمک یک تلسکوپ کوچک در بیرون از ساختمان یوتی۴ گرفته شده. لیزرها از این چشم‌انداز دیده می‌شوند زیرا در چند کیلومتر نخست بالای رصدخانه، هوای چگال لایه‌ی پایین جو نور لیزرها را پراکنده و به چشم ما رسانده است [اگر هوایی نبود، لیزرها هم دیده نمی‌شدند-م].
چهار تکه ی کوچک جلوی باریکه‌ها پرتوهایی هستند که از یک لایه‌ی اتم سدیم در فرازای ۸۰-۹۰ کیلومتری جو، که نور لیزر آنها را برانگیخته تابیده شده‌اند.
از چشم خود یوتی۴، این تکه‌ها مانند چهار نقطه‌ی درخشان یا در واقع چهار ستاره‌ی ساختگی راهنما دیده می‌شوند. رصدها و تصویربرداری‌های پیوسته و مداومی که سپس روی این ستاره‌ی ساختگی انجام می‌شود می‌تواند آگاهی‌هایی بسیار دقیق درباره‌ی اثرهای تارکنندگی و کج‌نمایی جو زمین در آن بخش آسمان به ستاره‌شناسان بدهد و به آنان امکان دهد که هم‌زمان،
تارشدگی و کج‌نمایی تصویر در اثر جو را اندازه بگیرند.
داده‌های به دست آمده از این سنجش نیز بی‌درنگ به آینه‌های تلسکوپ‌ها فرستاده می‌شود و سپس با کمی تغییر شکل آینه، کج‌نمایی تصویر در راستای دید تلسکوپ به کمینه رسانده می‌شود.
رصدخانه‌های روی زمین می‌توانند با بهره از این ترفندهای اپتیک سازگار (تطبیقی)، ستارگان واقعی، سیاره‌ها، و سحابی‌ها را با کیفیت و واگشودِ (رزولوشن) بالا رصد کنند.
[ببینید: * تنها مرز، پراش نور (https://goo.gl/bQzP5T)]
#apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/adaptiveoptics.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------—
https://goo.gl/ekL56C
چهار باریکه‌ی لیزر در این تصویر شگفت‌انگیز از سحابی شکارچی که از روی زمین و از رصدخانه‌ی پارنال در رصدخانه‌ی جنوبی اروپا در بیابان آتاکامای شیلی گرفته شده به چشم می‌خورد.
این لیزرها مربوط به یک نبرد میان‌ستاره‌ای نیستند، بلکه برای رصد #سحابی_شکارچی توسط "یوتی۴"، یکی از چهار تلسکوپ بسیار بزرگِ این رصدخانه، در یک آزمایش فنی سامانه‌ی #اپتیک_سازگار شلیک شده‌اند. این لیزرها به دانشمندان در سنجش آشفتگی‌ها و اغتشاش‌های جوِ همیشه در تغییرِ زمین به کار می‌روند؛ اتم‌های موجود در لایه‌های بالای جو، توسط #لیزر برانگیخته شده و مانند ستاره‌ای ساختگی و واضح دیده می‌شوند.
عکس سحابی و لیزرها به کمک یک تلسکوپ کوچک در بیرون از ساختمان یوتی۴ گرفته شده. لیزرها از این چشم‌انداز دیده می‌شوند زیرا در چند کیلومتر نخست بالای رصدخانه، هوای چگال لایه‌ی پایین جو نور لیزرها را پراکنده و به چشم ما رسانده است [اگر هوایی نبود، لیزرها هم دیده نمی‌شدند-م].
چهار تکه ی کوچک جلوی باریکه‌ها پرتوهایی هستند که از یک لایه‌ی اتم سدیم در فرازای ۸۰-۹۰ کیلومتری جو، که نور لیزر آنها را برانگیخته تابیده شده‌اند.
از چشم خود یوتی۴، این تکه‌ها مانند چهار نقطه‌ی درخشان یا در واقع چهار ستاره‌ی ساختگی راهنما دیده می‌شوند. رصدها و تصویربرداری‌های پیوسته و مداومی که سپس روی این ستاره‌ی ساختگی انجام می‌شود می‌تواند آگاهی‌هایی بسیار دقیق درباره‌ی اثرهای تارکنندگی و کج‌نمایی جو زمین در آن بخش آسمان به ستاره‌شناسان بدهد و به آنان امکان دهد که هم‌زمان،
تارشدگی و کج‌نمایی تصویر در اثر جو را اندازه بگیرند.
داده‌های به دست آمده از این سنجش نیز بی‌درنگ به آینه‌های تلسکوپ‌ها فرستاده می‌شود و سپس با کمی تغییر شکل آینه، کج‌نمایی تصویر در راستای دید تلسکوپ به کمینه رسانده می‌شود.
رصدخانه‌های روی زمین می‌توانند با بهره از این ترفندهای اپتیک سازگار (تطبیقی)، ستارگان واقعی، سیاره‌ها، و سحابی‌ها را با کیفیت و واگشودِ (رزولوشن) بالا رصد کنند.
[ببینید: * تنها مرز، پراش نور (https://goo.gl/bQzP5T)]
#apod
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/adaptiveoptics.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
👑یک ستاره در هفت آسمان👑
این فیلم سه بعدی ما را به ژرفای منطقه‌ی ستاره‌زایی خوش‌نمای شکارچی می‌برد فیلم را تمام صفحه ببینید @onestar_in_sevenskies
اخترشناسان و کارشناسان ناسا با پیوند داده‌های نور دیدنی (مریی) و فروسرخ تلسکوپ‌های فضایی هابل و اسپیتزر، فیلم سه‌بعدی خیره‌کننده‌ای از پرواز درون سحابی شکوهمند شکارچی (جبار)، یکی از پرورشگاه‌های ستاره‌ای نزدیک ساخته‌اند.
این ویدیو که جلوه‌های ویژه‌ی هالیوودی نیز در آن به کار رفته، پرجزییات‌ترین تصویرسازی چندطول موجهای است که تاکنون برای #سحابی_شکارچی انجام شده است.
این فیلم ما را به ژرفای این منطقه‌ی ستاره‌زایی خوش‌نما برده و تجربه‌ی نو و هیجان‌انگیزی از جهان هستی در اختیارمان می‌گذارد.
@onestar_in_sevenskies
این ویدیو که جلوه‌های ویژه‌ی هالیوودی نیز در آن به کار رفته، پرجزییات‌ترین تصویرسازی چندطول موجهای است که تاکنون برای #سحابی_شکارچی انجام شده است.
این فیلم ما را به ژرفای این منطقه‌ی ستاره‌زایی خوش‌نما برده و تجربه‌ی نو و هیجان‌انگیزی از جهان هستی در اختیارمان می‌گذارد.
@onestar_in_sevenskies
«شبکه‌ای از پرورشگاه‌های ستاره‌ای در دل سحابی شکارچی»
—---------------------------------------------
این تصویر که از پیوند داده‌های آرایه‌ی آلما و چند تلسکوپ دیگر درست شده نمایی خیره‌کننده از شبکه‌ای از رشته‌ها در سحابی شکارچی، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی پرآوازه در فاصله‌ی ۱۳۵۰ سال نوری زمین را نشان می‌دهد. این رشته‌ها در نگاه نخست سرخ و داغ و آتشین به نظر می‌رسند ولی در حقیقت به اندازه‌ای سردند که برای دیدنشان نیاز به تلسکوپ هایی مانند آلما بوده.
دسته ستاره‌ی درخشان و آبی-سفیدی که در بالا، سمت چپ تصویر می‌بینید ستارگان خوشه‌ی ذوزنقه‌اند- خوشه‌ای از ستارگان داغ و جوان که تنها چند میلیون سال از عمرشان می‌گذرد.
رنگ‌های سرخ در این تصویر داده‌های با طول موج میلیمتری از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) و تلسکوپ ۳۰ متری آیرام (IRAM) را نشان می‌دهد، و رنگ‌های آبی هم نماینده‌ی داده‌های آشناترِ فروسرخیست که از تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) به دست آمده.
ساختارهای رشته‌ای پَرمانندی که اینجا دیده می‌شود رشته‌های بلندی از گاز سردند که تنها در طول موجهای میلیمتری دیده می‌شوند و در طیف‌های دیدنی (مریی) و فروسرخ نادیدنی‌اند و از همین رو آلما یکی از کم‌شمار دستگاه‌هاییست که برای بررسی آنها در دسترس دانشمندانست. این گاز ستاره‌ساز است- کم کم زیر گرانش خود فرومی‌رُمبد و به اندازه‌ای فشرده می‌شود که یک پیش‌ستاره (جنین ستاره‌ای) پدید می‌آورد.
هدف دانشمندان از گردآوری داده‌های این عکس بررسی این رشته‌ها برای آگاهی بیشتر درباره‌ی ساختار و همنهش آنها بود. آنها داده‌های آلما را برای یافتن شناسه‌های گاز دیازنیلیوم (Diazenylium) به کار بردند، ماده‌ای که بخشی از این ساختارها را ساخته. این دانشمندان به هنگام این بررسی توانستند شبکه‌ای از ۵۵ رشته را شناسایی کنند.
#سحابی_شکارچی نزدیک‌ترین منطقه‌ی #ستاره‌زایی بزرگ به زمین است و از همین رو اخترشناسان با هدف بهتر شناختن فرآیندهای پیدایش و فرگشت ستارگان در چند میلیون سال نخست زندگیشان، آن را با دقت بررسی می‌کنند.
این تصویر از پیوند ۲۹۶ مجموعه‌ی داده درست شده و یکی از بزرگ‌ترین موزاییک‌های پُروضوحیست که تاکنون در طول موجهای میلیمتری از یک منطقه‌ی ستاره‌زایی به دست آمده.
https://goo.gl/QY9AQk
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/eso1809a.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—---------------------------------------------
این تصویر که از پیوند داده‌های آرایه‌ی آلما و چند تلسکوپ دیگر درست شده نمایی خیره‌کننده از شبکه‌ای از رشته‌ها در سحابی شکارچی، یک منطقه‌ی ستاره‌زایی پرآوازه در فاصله‌ی ۱۳۵۰ سال نوری زمین را نشان می‌دهد. این رشته‌ها در نگاه نخست سرخ و داغ و آتشین به نظر می‌رسند ولی در حقیقت به اندازه‌ای سردند که برای دیدنشان نیاز به تلسکوپ هایی مانند آلما بوده.
دسته ستاره‌ی درخشان و آبی-سفیدی که در بالا، سمت چپ تصویر می‌بینید ستارگان خوشه‌ی ذوزنقه‌اند- خوشه‌ای از ستارگان داغ و جوان که تنها چند میلیون سال از عمرشان می‌گذرد.
رنگ‌های سرخ در این تصویر داده‌های با طول موج میلیمتری از آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) و تلسکوپ ۳۰ متری آیرام (IRAM) را نشان می‌دهد، و رنگ‌های آبی هم نماینده‌ی داده‌های آشناترِ فروسرخیست که از تلسکوپ بسیار بزرگ (وی‌ال‌تی) به دست آمده.
ساختارهای رشته‌ای پَرمانندی که اینجا دیده می‌شود رشته‌های بلندی از گاز سردند که تنها در طول موجهای میلیمتری دیده می‌شوند و در طیف‌های دیدنی (مریی) و فروسرخ نادیدنی‌اند و از همین رو آلما یکی از کم‌شمار دستگاه‌هاییست که برای بررسی آنها در دسترس دانشمندانست. این گاز ستاره‌ساز است- کم کم زیر گرانش خود فرومی‌رُمبد و به اندازه‌ای فشرده می‌شود که یک پیش‌ستاره (جنین ستاره‌ای) پدید می‌آورد.
هدف دانشمندان از گردآوری داده‌های این عکس بررسی این رشته‌ها برای آگاهی بیشتر درباره‌ی ساختار و همنهش آنها بود. آنها داده‌های آلما را برای یافتن شناسه‌های گاز دیازنیلیوم (Diazenylium) به کار بردند، ماده‌ای که بخشی از این ساختارها را ساخته. این دانشمندان به هنگام این بررسی توانستند شبکه‌ای از ۵۵ رشته را شناسایی کنند.
#سحابی_شکارچی نزدیک‌ترین منطقه‌ی #ستاره‌زایی بزرگ به زمین است و از همین رو اخترشناسان با هدف بهتر شناختن فرآیندهای پیدایش و فرگشت ستارگان در چند میلیون سال نخست زندگیشان، آن را با دقت بررسی می‌کنند.
این تصویر از پیوند ۲۹۶ مجموعه‌ی داده درست شده و یکی از بزرگ‌ترین موزاییک‌های پُروضوحیست که تاکنون در طول موجهای میلیمتری از یک منطقه‌ی ستاره‌زایی به دست آمده.
https://goo.gl/QY9AQk
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/03/eso1809a.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«هدیه تلسکوپ چاندرا به مناسبت آغاز سال نوی میلادی»
---------------------------------------------------
مرکز پرتو X #چاندرا به مناسبت آغاز سال نوی میلادی چل‌تکه‌ای از عکس‌های تلسکوپ فضایی پرتو X چاندرای اسا منتشر کرده. در این مجموعه اجرام کیهانی گوناگونی را می‌بینیم -از پسماندهای ستارگان منفجرشده‌ی به نسبت نزدیک گرفته تا خوشه‌های کهکشانی بزرگ و بی‌اندازه دور- که همگی پرتوی ایکس می‌گسیلند و چاندرا پرتویشان را آشکار کرده. گفتنی‌ست داده‌های تلسکوپ‌های دیگر هم به هر یک از این عکس‌ها افزوده شده که با هم آمیزه‌ی رنگینی از نورهای کیهانی پدید آورده‌اند.
ردیف بالا، از چپ به راست:
🔹ئی۰۱۰۲-۷۲.۳: #پسماند_ابرنواختر به جا مانده از مرگ انفجاری یک ستاره‌ی بزرگ در ابر ماژلانی کوچک. پرتوهای ایکس دریافت شده از چاندرا (آبی و بنفش) به دانشمندان در تایید این که بیشتر اکسیژن کیهان در ستارگان بزرگ پدید آمده کمک کرد. اکسیژن درون حلقه‌ی ئی۰۱۰۲-۷۲.۳ (E0102-72.3) که اینجا می‌بینیم برای هزاران سامانه‌ی خورشیدی بسنده می‌کند. داده‌های تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ وی‌ال‌تی در شیلی (سرخ و سبز) هم در این تصویر به کار رفته. [اینجا درباره‌اش خواندید]
🔹آبل ۳۷۰: این #خوشه_کهکشانی با فاصله‌ی ۴ میلیارد سال نوری از زمین، صدها کهکشان را در خود جای داده. خوشه‌های کهکشانی بزرگ‌ترین اجرام کیهانند که با نیروی گرانش یکپارچه مانده‌اند. این خوشه‌ها افزون بر کهکشان دو جزء دیگر هم دارند: مقدار فراوانی گازِ داغ چند میلیون درجه‌ای که پرتوی ایکس می‌گسیلد، و ماده‌ی تاریک که بیشتر جرم خوشه را ساخته ولی هیچ نوری نمی‌گسیلد. در این تصویر رنگ آبی نشانگر داده‌های چاندرا (مناطق افشان آبی) از گازهای داغ خوشه است. داده‌های نوری هابل هم به رنگ‌های سرخ، سبز، و آبی دیده می‌شود. [اینجا درباره‌اش خواندید]
🔹مسیه ۸: ابری غول‌پیکر از گاز و غبار کیهانی که پرورشگاه ستارگان نوزاد است و به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۵۲۳ و #سحابی_مرداب هم شناخته می‌شود. ام۸ با فاصله‌ی ۴۰۰۰ سال نوری از زمین، به اخترشناسان در بررسی ویژگی‌های ستارگان بسیار جوان کمک شایانی کرده است. بسیاری از این ستارگان انبوهی از پرتوهای پرانرژی می‌گسیلند، از جمله پرتوی ایکس که توسط تلسکوپ چاندرا دریافت شده و در این تصویر هم می‌بینیم (صورتی). داده‌های نوری که توسط مرکز آسمان مونت لمون در آریزونا دریافت شده هم به تصویر افزوده شده است (آبی کمرنگ و سفید). [اینجا هم درباره‌اش خواندید]
ردیف پایین، از چپ به راست:
🔹سحابی شکارچی: درست زیر مرکز سه ستاره‌ی کمربند شکارچی در صورت فلکی شکارچی را نگاه کنید تا #سحابی_شکارچی را بیابید. این سحابی با چشم نامسلح به شکل یک نقطه‌ی افشان کوچک دیده می‌شود ولی تلسکوپ نیرومندی مانند چاندرا نمای بسیار متفاوتی را از آن می‌بیند. در این تصویر، پرتوهای ایکس چاندرا (آبی) تک‌ستارگان جوان که داغ و پرانرژی‌اند را نشان می‌دهد. با افزودن داده‌های آرایه‌ی بسیار بزرگ ان‌اس‌اف (بنفش)، نمای زیبایی از این پرورشگاه ستاره‌ای آشکار شده. [اینجا درباره‌اش خواندید]
🔹مسیه ۳۳: کهکشان سه‌گوش یا مثلث که به نام ام۳۳ هم خوانده می‌شود یک کهکشان مارپیچی در فاصله‌ی ۳ میلیون سال نوری زمینست. این کهکشان نیز مانند کهکشان ما و کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) عضو گروه محلی کهکشان‌هاست. داده‌های پرتو ایکس چاندرا (صورتی) ستارگان نوترونی و سیاهچاله‌هایی را نشان می‌دهد که دارند مواد را از ستاره‌ی همدمشان فرو می‌کشند، ولی داده‌های نوری که تلسکوپ سوبارو در هاوایی از این کهکشان دریافت کرده (سرخ، سبز، و آبی) بازوهای باشکوه این #کهکشان_مارپیچی که از بسیاری جهات هم‌خانواده‌ی کهکشان خودمانست را می‌نماید. [اینجا هم درباره‌اش خواندید]
🔹آبل ۲۷۴۴: در این تصویر دستاورد برخورد چهار خوشه‌ی کهکشانی جداگانه، در فاصله‌ی ۳.۵ میلیارد سال نوری زمین را می‌بینید. نام رسمی این سامانه آبل ۲۷۴۴ است ولی به دلیل ساختارهای متفاوتی که در آن دیده شده به نام "خوشه‌ی پاندورا" [یا خوشه‌ی جعبه‌ی پاندرا] نیز شناخته می‌شود. در این تصویر داده‌های پرتو ایکس چاندرا (آبی) گازهای داغ را نشان می‌دهد. داده‌های نوری تلسکوپ‌های سوبارو و وی‌ال‌تی (سرخ، سبز، و آبی)، و داده‌های رادیویی آرایه‌ی بزرگ کارل جی. جانسکی (سرخ) هم به تصویر افزوده شده. بیشتر جرم خوشه از ماده‌ی تاریک است که دیده نمی‌شود. [اینجا درباره‌اش خواندید]
————————————————————
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/Chandra.html
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
---------------------------------------------------
مرکز پرتو X #چاندرا به مناسبت آغاز سال نوی میلادی چل‌تکه‌ای از عکس‌های تلسکوپ فضایی پرتو X چاندرای اسا منتشر کرده. در این مجموعه اجرام کیهانی گوناگونی را می‌بینیم -از پسماندهای ستارگان منفجرشده‌ی به نسبت نزدیک گرفته تا خوشه‌های کهکشانی بزرگ و بی‌اندازه دور- که همگی پرتوی ایکس می‌گسیلند و چاندرا پرتویشان را آشکار کرده. گفتنی‌ست داده‌های تلسکوپ‌های دیگر هم به هر یک از این عکس‌ها افزوده شده که با هم آمیزه‌ی رنگینی از نورهای کیهانی پدید آورده‌اند.
ردیف بالا، از چپ به راست:
🔹ئی۰۱۰۲-۷۲.۳: #پسماند_ابرنواختر به جا مانده از مرگ انفجاری یک ستاره‌ی بزرگ در ابر ماژلانی کوچک. پرتوهای ایکس دریافت شده از چاندرا (آبی و بنفش) به دانشمندان در تایید این که بیشتر اکسیژن کیهان در ستارگان بزرگ پدید آمده کمک کرد. اکسیژن درون حلقه‌ی ئی۰۱۰۲-۷۲.۳ (E0102-72.3) که اینجا می‌بینیم برای هزاران سامانه‌ی خورشیدی بسنده می‌کند. داده‌های تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ وی‌ال‌تی در شیلی (سرخ و سبز) هم در این تصویر به کار رفته. [اینجا درباره‌اش خواندید]
🔹آبل ۳۷۰: این #خوشه_کهکشانی با فاصله‌ی ۴ میلیارد سال نوری از زمین، صدها کهکشان را در خود جای داده. خوشه‌های کهکشانی بزرگ‌ترین اجرام کیهانند که با نیروی گرانش یکپارچه مانده‌اند. این خوشه‌ها افزون بر کهکشان دو جزء دیگر هم دارند: مقدار فراوانی گازِ داغ چند میلیون درجه‌ای که پرتوی ایکس می‌گسیلد، و ماده‌ی تاریک که بیشتر جرم خوشه را ساخته ولی هیچ نوری نمی‌گسیلد. در این تصویر رنگ آبی نشانگر داده‌های چاندرا (مناطق افشان آبی) از گازهای داغ خوشه است. داده‌های نوری هابل هم به رنگ‌های سرخ، سبز، و آبی دیده می‌شود. [اینجا درباره‌اش خواندید]
🔹مسیه ۸: ابری غول‌پیکر از گاز و غبار کیهانی که پرورشگاه ستارگان نوزاد است و به نام‌های ان‌جی‌سی ۶۵۲۳ و #سحابی_مرداب هم شناخته می‌شود. ام۸ با فاصله‌ی ۴۰۰۰ سال نوری از زمین، به اخترشناسان در بررسی ویژگی‌های ستارگان بسیار جوان کمک شایانی کرده است. بسیاری از این ستارگان انبوهی از پرتوهای پرانرژی می‌گسیلند، از جمله پرتوی ایکس که توسط تلسکوپ چاندرا دریافت شده و در این تصویر هم می‌بینیم (صورتی). داده‌های نوری که توسط مرکز آسمان مونت لمون در آریزونا دریافت شده هم به تصویر افزوده شده است (آبی کمرنگ و سفید). [اینجا هم درباره‌اش خواندید]
ردیف پایین، از چپ به راست:
🔹سحابی شکارچی: درست زیر مرکز سه ستاره‌ی کمربند شکارچی در صورت فلکی شکارچی را نگاه کنید تا #سحابی_شکارچی را بیابید. این سحابی با چشم نامسلح به شکل یک نقطه‌ی افشان کوچک دیده می‌شود ولی تلسکوپ نیرومندی مانند چاندرا نمای بسیار متفاوتی را از آن می‌بیند. در این تصویر، پرتوهای ایکس چاندرا (آبی) تک‌ستارگان جوان که داغ و پرانرژی‌اند را نشان می‌دهد. با افزودن داده‌های آرایه‌ی بسیار بزرگ ان‌اس‌اف (بنفش)، نمای زیبایی از این پرورشگاه ستاره‌ای آشکار شده. [اینجا درباره‌اش خواندید]
🔹مسیه ۳۳: کهکشان سه‌گوش یا مثلث که به نام ام۳۳ هم خوانده می‌شود یک کهکشان مارپیچی در فاصله‌ی ۳ میلیون سال نوری زمینست. این کهکشان نیز مانند کهکشان ما و کهکشان زن در زنجیر (آندرومدا) عضو گروه محلی کهکشان‌هاست. داده‌های پرتو ایکس چاندرا (صورتی) ستارگان نوترونی و سیاهچاله‌هایی را نشان می‌دهد که دارند مواد را از ستاره‌ی همدمشان فرو می‌کشند، ولی داده‌های نوری که تلسکوپ سوبارو در هاوایی از این کهکشان دریافت کرده (سرخ، سبز، و آبی) بازوهای باشکوه این #کهکشان_مارپیچی که از بسیاری جهات هم‌خانواده‌ی کهکشان خودمانست را می‌نماید. [اینجا هم درباره‌اش خواندید]
🔹آبل ۲۷۴۴: در این تصویر دستاورد برخورد چهار خوشه‌ی کهکشانی جداگانه، در فاصله‌ی ۳.۵ میلیارد سال نوری زمین را می‌بینید. نام رسمی این سامانه آبل ۲۷۴۴ است ولی به دلیل ساختارهای متفاوتی که در آن دیده شده به نام "خوشه‌ی پاندورا" [یا خوشه‌ی جعبه‌ی پاندرا] نیز شناخته می‌شود. در این تصویر داده‌های پرتو ایکس چاندرا (آبی) گازهای داغ را نشان می‌دهد. داده‌های نوری تلسکوپ‌های سوبارو و وی‌ال‌تی (سرخ، سبز، و آبی)، و داده‌های رادیویی آرایه‌ی بزرگ کارل جی. جانسکی (سرخ) هم به تصویر افزوده شده. بیشتر جرم خوشه از ماده‌ی تاریک است که دیده نمی‌شود. [اینجا درباره‌اش خواندید]
————————————————————
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2019/01/Chandra.html
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
telegram.me/onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
