«ستارگان "تپش قلبی"»
—---------------------------
https://goo.gl/cq3GIx
* مسایل مربوط به قلب می‌توانند پیچیده و گیج‌کننده باشند- این چیزیست که درباره‌ی اجرام کیهانی شگفت‌انگیزی به نام "ستارگان تپش‌قلبی" هم می‌توان گفت.

#ستارگان_تپش‌قلبی (#heartbeat_stars) که شمار فراوانی از آنها توسط #فضاپیمای_کپلر ناسا شناسایی شده، سامانه‌هایی دوتایی از ستارگانند که به گرد یکدیگر می‌چرخند. نام تپش‌قلب به این دلیل رویشان گذاشته شده که اگر نمودار درخشش آنها در گذر زمان را بکشیم، چیزی درست مانند #نوار_قلب (نمودار فعالیت الکتریکی قلب) پدید می‌آید. دانشمندان علاقمند به شناخت این اجرامند زیرا ستارگانی #دوتایی با مدارهای بیضی بسیار کشیده هستند. این ویژگی از آنها آزمایشگاهی طبیعی برای بررسی اثرهای گرانشی ستارگان بر یکدیگر ساخته است.

در یک سامانه‌ی ستاره‌ای تپش‌قلبی، فاصله‌ی دو ستاره با گردش آنها به گرد یکدیگر به شدت تغییر می‌کند. این ستارگان می‌توانند در هر دوره‌ی گردش، تا فاصله‌ای به اندازه‌ی چند برابر شعاع ستاره به هم نزدیک شده و به اندازه‌ی ۱۰ برابر این مقدار نیز از هم دور شوند.

این ستارگان هنگامی که به نزدیک‌ترین فاصله می‌رسند، کشش گرانشی دو سویه‌ی آنها باعث می‌شود از حالت کروی خارج شده و کمی بیضیگون شوند، چیزی که به تغییر نور آنها می‌انجامد. این پدیده از همان گونه‌ی "#نیروی_کشندی" (جزر و مدی) است که باعث شکل‌گیری کشندهای اقیانوس‌های زمین می‌شود. اخترشناسان با بررسی ستارگان تپش‌قلبی می‌توانند به شناخت بهتری از شیوه‌ی کار این پدیده در گونه‌های مختلف ستارگان دست بیابند.
@onestar_in_sevenskies
نیروهای کشندی همچنین باعث می‌شوند ستاره‌ها به لرزه افتاده یا مانند یک ناقوس "زنگ بزنند"- به بیان دیگر، با جابجایی دو ستاره در مدارشان، قطرهای آنها هم به سرعت کم و زیاد می‌شود. این پدیده به ویژه در زمانی که دو ستاره به نزدیک‌ترین فاصله می‌رسند چشمگیر است.

اَوی اشپورر از #آزمایشگاه_پیشرانش_جت ناسا در پاسادنای کالیفرنیا، و نویسنده‌ی اصلی یک پژوهشنامه‌ی تازه درباره‌ی ستارگان تپش‌قلبی می‌گوید: «می‌توانیم دو ستاره را مانند دو زنگ بدانیم. در هر دور مدار، زمانی که دو ستاره به نزدیک‌ترین فاصله از هم می‌رسند مانند اینست که با یک چکش به همدیگر ضربه می‌زنند. یکی یا هر دو ستاره در مدار خود می‌لرزد، و هنگامی که به هم نزدیک‌تر می‌شوند انگار دارند بلند "زنگ می‌زنند".»

کپلر که اکنون در ماموریت کی۲ به سر می‌برد در چند سال پایانی ماموریت اصلی خود شمار فراوانی از ستارگان تپش‌قلبی را یافت. در پژوهشی در سال ۲۰۱۱ از ستاره‌ای به نام #KOI_54 گفته شد که هر ۴۱.۸ روز افزایشی در نورش رخ می‌دهد. در سال ۲۰۱۲، پژوهش دیگری ۱۷ جرم دیگر از اجرام درون داده‌های کپلر را بررسی کرد و آنها را "ستارگان تپش‌قلبی" نامید. برای پی بردن به ویژگی‌های این سامانه‌های بی‌مانند، داده‌ها و پژوهش‌های بیشتری نیاز است.

در پژوهشنامه‌ی اشپورر که در آستروفیزیکال جورنال منتشر شده، مدارهای ۱۹ سامانه‌ی ستاره‌ای تپش‌قلبی اندازه گرفته شده است- بزرگ‌ترین دسته‌ای که تنها در یک پژوهشنامه بررسی شده‌اند. نویسندگان، ستارگان تپش‌قلبیِ شناخته شده‌ای که در ماموریت گذشته‌ی کپلر یافته شده بودند را دوباره بررسی کردند. آنها برای این کار به ویژه از دستگاهی در تلسکوپ ام.دبلیو. #کک در هاوایی بهره گرفتند. که "طیف‌سنج نرده‌ای وضوح بالا" (#HIRES)* نام دارد و طول موج‌های نور دریافتی را اندازه می‌گیرد؛ این طول موج هنگامی که ستاره رو به زمین جابجا می‌شود کوچک‌تر شده و هنگامی که ستاره از زمین دور می‌شود کش می‌آید و بلندتر می‌شود. این داده‌ها به اخترشناسان اجازه داد تا سرعت این اجرام را در راستای خط دید محاسبه کرده و شکل مدار را شناسایی کنند.
@onestar_in_sevenskies
اشپورر می‌گوید: «ما دریافتیم که ستارگان تپش‌قلبی در نمونه‌ای که در دست داشتیم داغ‌تر و بزرگ‌تر از خورشیدند. ولی امکان دارد [در داده‌های کپلر] ستارگان تپش‌قلبی دیگری با دماهای گوناگون وجود داشته باشد که هنوز بررسی نشده.»

نویسندگان این پژوهش همچنین احتمال می‌دهند برخی از سامانه‌های تپش‌قلب دوتایی یک ستاره‌ی سوم نیز دارند که هنوز شناسایی نشده است، و حتی شاید ستاره‌ی چهارمی هم در کار باشد....
ادامه در پست بعد 👇🏼👇🏼👇🏼

«دونوازی موسیقی کیهانی: یک پیانو روی زمین و یک ستاره در ژرفای فضا»
—----------------------------------------------------------------------------

موسیقی کیهانی به این زیبایی نشنیده بودیم.
یک اخترشناس به نام بوراک اولاش توانسته یک دونوازی (دوئت) را با ستاره‌ای در فاصله‌ی ۱۱۰۰ سال نوری از زمین اجرا کند.

این ستاره که "وای زرافه آ" یا Y Cam A نام دارد، یکی از دو ستاره‌ی یک سامانه‌ی "دوتاییِ گرفتی" در صورت فلکی زرافه است. بررسی تغییرات درخشش این ستاره در گذر زمان نشان می دهد که سطح آن با نوسان در چهار بسامد، مانند یک ناقوس زنگ می زند.

اولاش پایین ترین بسامد نوسان‌های این ستاره را بر روی نت لا (A) با بسامد استاندارد ۴۴۰ هرتز گذاشت و سه تای دیگر را بر همین پایه گام‌گذاری کرد. وی برای آن که نت‌های کافی برای آهنگ خود به دست آورد، این فرآیند را با تنظیم پایین‌ترین لحن با نت‌های سل (G)، رِ (D)، و دو (C) تکرار کرد و بدین ترتیب، آکوردی برای بسامدهای این ستاره نوشت.

اولاش در کار پییشین خود نشان داده بود که بسامدهای Y زرافه A بیشترین هماهنگی را با گام تمام‌پرده‌ی کاسته دارند، گامی که اغلب در موسیقی جاز به کار برده می‌شود. از همین رو وی نت‌هایی از آن گام را به آکورد افزود تا یک همراهی با پیانوی خودش برای آواز آن ستاره بیافریند.

به باور اولاش، اگرچه این قطعه‌ی موسیقی تنها از آوای یک ستاره و یک پیانو تشکیل شده، ولی با همخوان کردن نوسان‌های ستارگان دیگر با دیگر دستگاه‌های موسیقی‌می توان به سادگی یک قطعه‌ی ارکستر کیهانی پدید آورد.

🔴 این مطلب سال گذشته در وبلاگ یک ستاره در هفت آسمان منتشر شده بود🔴

#Y_Cam_A #آهنگسازی #موسیقی #پیانو #دوتایی_گرفتی, #دونوازی


—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2015/08/blog-post_13.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.me/onestar_in_sevenskies

«برخورد پرآشوب دو کهکشان»
—---------------------------

اگر دو کهکشان را بگیرید و در درازنای چند میلیون سال با هم مخلوط کنید چه می‌شود؟ تصویری که با بهره از داده‌های رصدخانه‌ی #پرتو_X چاندرای ناسا به دست آمده دستاورد چنین آمیختگی‌ای را نشان می دهد.

آرپ ۲۹۹ سامانه‌ای در فاصله‌ی ۱۴۰ میلیون سال نوری زمینست. این جرم در بر دارنده‌ی دو کهکشان است که دارند با هم یکی (ادغام) می‌شوند و در این فرآیند، ساختاری را پدید می‌آورند که تقریبا از در هم آمیختن ستارگان هر دو درست شده.

ولی تنها همین آمیزه‌ی ستارگان نیست. داده‌های تازه‌ی چاندرا ۲۵ چشمه‌ی درخشان پرتو ایکس را هم در نقطه‌ی پیوند آرپ ۲۹۹ آشکار کرده. چهارده تا از این چشمه‌ها به اندازه‌ی پرتوهای نیرومند ایکس می‌گسیلند که اخترشناسان آنها را در رده‌ی "چشمه‌های پرتو X ابر-تابناک" یا ULXها جای داده‌اند.

این یوال‌ایکس‌ها در ناحیه‌هایی دیده شده‌اند که در آنها ستاره‌زایی با نرخ بالا در جریان است، و به احتمال بسیار، سامانه‌های #دوتایی هستند که در آنها یک ستاره‌ی نوترونی یا یک سیاهچاله دارد مواد ستاره‌ی همدمش که بسیار بزرگ تر از خورشید است را می‌مکد. این سامانه‌های دوتایی به نام "دوتایی‌های پرتو ایکس پرجرم" شناخته می‌شوند.

دوتایی‌های پرتو ایکس پرجرم پدیده‌هایی بسیار کمیابند، ولی آرپ ۲۹۹ یکی از نیرومندترین کهکشان‌های ستاره‌زا در کیهان نزدیک ما است. این تا اندازه‌ی پیامد ادغام دو کهکشان است که موج‌هایی از ستاره‌زایی به راه انداخته. پیدایش دوتایی‌های پرجرم پرتو ایکس یکی از پیامدهایی طبیعیِ چنین ستاره‌فشانی‌هاییست زیرا برخی از ستارگان جوان و پرجرم -که اغلب با همزاد به دنیا می آیند- در این سامانه‌ها درست می‌شوند.

این تصویرِ همنهاده‌ی تازه از آرپ ۲۹۹ از همگذاری داده‌های پرتو X چاندرا (رنگ صورتی)، داده‌های پرتو X پرانرژی‌ترِ نوستار (رنگ بنفش)، و داده‌های نور دیدنی تلسکوپ فضایی هابل (سفید و قهوه‌ای کمرنگ) درست شده. آرپ ۲۹۹ همچنین مقدار هنگفتی پرتوی فروسرخ می‌گسیلد که توسط رصدخانه‌هایی مانند تلسکوپ فضایی اسپیتزر ناسا دریافت شده ولی این داده‌ها به این تصویر افزوده نشده‌اند.

پرتوهای X و فروسرخی که از این کهکشان گسیلده می‌شود همانندی چشمگیری با پرتوهای کهکشان‌های کیهانِ بسیار دوردست دارد، و از همین رو به اخترشناسان شانسی برای بررسی یک همسانِ به نسبت نزدیکِ چنین اجرام دوردستی داده است. در روزگار جوانی کیهان ادغام‌های کهکشانی با نرخ بالاتری رخ می‌داد ولی به دلیل دوری بی‌اندازه‌، پژوهش مستقیم آنها کار دشواریست.

داده‌های چاندرا همچنین پرتوهای ایکس افشانی را هم آشکار کرده که از گازهای داغِ پراکنده در آر ۲۹۹ گسیلیده می‌شود. اخترشناسان بر این باورند که بیشتر این گازهای داغ توسط انفجارهای ابرنواختری پرشمار (یکی دیگر از ویژگی‌های کهکشان‌های ستاره‌زا) از مرکز سامانه به بیرون پخش شده‌اند.

پژوهشنامه‌ای درباره‌ی این یافته‌ها در شماره‌ی ۲۱ اوت ماهنامه‌ی سلطنتی اخترشناسی منتشر شده و نگارش برخط آن هم در دسترس است.

#برخورد_کهکشانی
https://goo.gl/iGo3Sp
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/06/Arp299.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«هدف بعدی نیوهورایزنز جالب‌تر از پیش شد»
—----------------------------------------

* آیا هدف بعدی فضاپیمای نیوهورایزنز می‌تواند در واقع "دو تا" باشد؟

دانشمندان ماموریت #نیوهورایزنز با جستجو در داده‌های تازه به دست آمده از این جرم دوردست کمربند کوییپر که به نام ۲۰۱۴ ام‌یو۶۹ خوانده شده و نیوهورایزنز در ۱ ژانویه‌ی ۲۰۱۹ از کنارش خواهد گذشت، در پی یافتن همین پرسشند. این گذر که ۱.۶ میلیارد کیلومتر دورتر از پلوتو انجام خواهد شد، دوردست‌ترین نمونه در تاریخ کاوش‌های فضایی خواهد بود.

این جرم کمربند کوییپر (کی‌بی‌او) که ۶.۵ میلیارد کیلومتر از زمین دورتر است، در ۱۷ ژوییه‌ی ۲۰۱۷ از برابر یک ستاره گذشت. دانشمندان نیوهورایزنز در آن روز چند تلسکوپ در پاتاگونیای آرژانتین که در جای مناسبی برای دیدن این رویداد بودند را در زمان مناسب به کار گرفتند تا سایه‌ی زودگذر این جرم راببینند -رویدادی که به نام #فروپوشانی (اختفا) شناخته می‌شود- و توانستند داده‌های ارزشمندی گرد آورند که به برنامه‌ریزان این گذر در تعیین مسیر فضاپیما و سنجش اندازه، شکل، مدار، و محیط پیرامون ۲۰۱۴ ام‌یو۶۹ کمک خواهد کرد.

اعضای گروه بر پایه‌ی داده‌های به دست آمده از این فروپوشانی می‌گویند ام‌یو۶۹ احتمالا نه یک جرم گردِ، بلکه "کره‌وار پخت بسیار کشیده"، یا حتی چه بسا یک جرم دوتایی است. این پیکره‌ی شگفت‌آور اخترشناسان را به این فکر انداخته که این جرم شاید هم دو جرم باشد که یا با فاصله‌ی بسیار کم به گرد هم در چرخشند، یا چه بسا با هم تماس دارند -چیزی که به عنوان یک دوتایی نزدیک یا پرماسی (تماسی) شناخته می‌شود. شاید هم آنها یک جرمِ تنها را دیده‌اند که یک تکه‌ی بزرگ از آن جدا شده. اندازه‌ی ام‌یو۶۹ یا همنهش ساختار آن را نیز می‌‌توان از این داده‌ها به دست آورد. به نظر می‌رسد کشیدگی ام‌یو۶۹ چندان بزرگ‌تر از ۳۰ کیلومتر نیست، و اگر یک #دوتایی باشد، قطر هر یک حدود ۱۵-۲۰ کیلومتر است.

آلن استرن، پژوهشگر اصلی نیوهورایزنز از بنیاد پژوهش جنو باختر (SwRI) در بولدر کلرادو می‌گوید: «این یافته‌ی تازه بسیار چشمگیر است. شکل ام‌یو۶۹ واقعا برانگیزاننده است، و می‌تواند به معنای یک "نخستین" دیگر برای نیوهورایزنز باشد- یک جرم دوتایی در #کمربند_کوییپر. نتایج این فروپوشانی نمی‌توانست مرا شادتر از این کند، [چیزی] که نوید یک گنج بادآورد در این گذر را می‌دهد.»

فروپوشانی ۱۷ ژوییه که این داده‌ها از آن به دست آمد سومین مورد از دسته رصدهای بلندپروازانه‌ی فروپوشانی برای نیوهورایزنز بود. دانشمندان با بهره از داده‌های تلسکوپ فضایی هابل و ماهواره‌ی اروپایی گایا جای دقیقی از سطح زمین که ام‌یو۶۹ باید بر آن می‌انداخت را سنجیده و تعیین کردند. استرن می‌افزاید: «هر دوی این تلسکوپ‌های ماهواره‌ای در پیروزیِ همه‌ی این چالش‌های فروپوشانی‌ نقشی کلیدی داشتند.»

مارک بویی، یکی از پژوهشگران نیوهورایزنز که این چالش‌های رصدی را رهبری می‌کرد می‌گوید: «این نتایج گیج‌کننده و هیجان‌انگیز از پیش برای برنامه‌ریزی ماموریت ما نتایجی کلیدی بوده‌اند، ولی اکنون به رازهای مربوط به این دیدار ام‌یو۶۹ با نیوهورایزنز که تا کمتر از ۱۷ ماه دیگر رخ خواهد داد افزوده شده.»

********
https://goo.gl/Q3rpNf
🔴 توضیح تصویر: پویانمایی (gif) از چشمک زدن این ستاره در اثر گذشتن ام‌یو۶۹ از برابر آن در ۱۷ ژوییه‌ی ۲۰۱۷.
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/MU69.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«کشف کوتوله سفیدی که از یک انفجار ابرنواختری جان به در برده»
—------------------------------------------------------------
https://goo.gl/PYnNw6
* یک ابرنواختر همیشه هم نابود نمی‌کند. یک کوتوله‌ی سفید که دارد در کهکشان به پیش می‌رود، به احتمال بسیار نخستین بازمانده‌ای از یک گونه‌ ابرنواختر کمیاب و ضعیف است که تاکنون دیده شده.

ابرنواخترهای گونه‌ی Iax که نخستین بار در سال ۲۰۱۳ یافته شدند کم‌نورتر و کم‌انرژی‌تر از خویشاوندشان، گونه‌ی Ia که درخششی اعتمادپذیر داشته و می‌توانند به عنوان "شمع‌های استاندارد" برای اندازه‌گیری فاصله‌های کیهانی به کار روند هستند. هر دو در سامانه‌هایی رخ می‌دهند که در آن، دو ستاره به گرد یکدیگر می‌چرخند و به نام سامانه‌های ستاره‌ای #دوتایی شناخته می‌شوند. اگر در این سامانه، یک کوتوله‌ی سفید مواد لایه‌های بیرونی ستاره‌ی همدم بزرگ‌تر از خودش را بمکد و بر جرم خود بیفزاید، سرانجام به جرمی بحرانی می‌رسد که به انفجارش می‌انجامد.

[خبر کشف آن را اینجا خواندید: * کشف رده‌ای تازه از ابرنواخترها (https://goo.gl/hQkoGd)]

ابرنواخترهای گونه‌ی Ia هیچ چیز سالمی به جا نمی‌گذارند، ولی بر پایه‌ی بررسی‌های تازه، ابرنواخترهای Iax می‌توانند به اندازه‌ی کافی ضعیف باشند که کوتوله‌ی سفید جان به در ببرد. مدل‌ها نشان می‌دهند که این ابرنواخترها لگدی پرسرعت پدید می‌آورند که ستاره را به پرواز در می‌آورد.

تاکنون شواهد سرراستی از این بازماندگان یافته نشده، ولی استفانه ون از بنیاد اخترفیزیک آکادمی علوم چک و همکارانش بر این باورند که یکی از چنین بازماندگانی را شناسایی کرده‌اند: ستاره‌ای به نام ال‌پی ۳۶۵-۴۰.

ترکیب در هم آمیخته‌ی این #کوتوله‌_سفید و چرخش سریعش نشان می‌دهد که احتمالا زمانی یک همدم داشته است. و سرعت بسیار و مسیر آن هم در راستا و جهتی‌ست که برای لگد یک #ابرنواختر گونه‌ی Iax انتظار می‌رود.

سریع و آتشین
به طور معمول، ستارگان تنها و پرسرعت از دوتایی‌هایی می‌آیند که مدارشان آنها را بیش از اندازه به مرکز کهکشان نزدیک کرده و این باعث شده بوده یکی از آنها به بیرون پرتاب شود.

ولی با دنبال کردن مدار ال‌پی ۳۶۵-۴۰ به زمان گذشته، روشن شد که این ستاره هرگز نزدیک مرکز کهکشان نبوده.

ون و گروهش با ترکیب همنهش و برآورد سن به این نتیجه رسیدند که به احتمال بسیار، ال‌پی ۳۶۵-۴۰ بازمانده‌ی ابرنواختری از گونه‌ی Iax است که ۵ تا ۵۰ میلیون سال پیش، در فاصله‌ی ده‌ها هزار سال نوری زمین رخ داده بوده.

اشلی پانیوتا از کالج چارلستون در کارولینای جنوبی می‌گوید: «ابرنواخترهای گونه‌ی Iax بسیار کم شناخته شده‌اند و شمار ابرنواخترهای شناخته شده از این گونه هم هم چندان نیست، بنابراین هر اطلاعات تازه‌ای درباره‌ی آنها اطلاعات سودمندیست.»

از آنجایی که ابرنواخترها در چند ثانیه رخ می‌دهند و ما نیز زمان دقیق رخ دادنشان را نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم، هر چه درباره‌شان می‌دانیم با بررسی پیامدهای آنها به دست آمده. کوتوله‌های سفید نجات‌یافته‌ای مانند ال‌پی ۳۶۵-۴۰ می‌توانند به ما در شناسایی دقیق‌ترِ چیزی که به رخ دادن ابرنواخترهای Iax می‌انجامد کمک کنند، و چه بسا آگاهی‌هایی درباره‌ی پسرعموهایشان، ابرنواخترهای Ia که برای شناخت نرخ گسترش کیهان کلیدی هستند نیز به ما بدهند.

پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی ساینس منتشر شده است.

—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/08/LP40-365.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies

«ستاره‌ای که دارد به روش سیاره‌ها ساخته می‌شود»
-----------------------------------------------

* اخترشناسان با ثبت یکی از پرجزییات‌ترین نماها تا به امروز از یک ستاره‌ی جوان، چیزی نامنتظره را آشکار کرده‌اند- یک همدم نوزاد پیرامون آن.

در این رصد که به رهبری جان لی از دانشگاه لیدز انجام شد، دانشمندان پی بردند که این ستاره تنها نیست و در حقیقت دوتاست. جرم اصلی که "ام‌ام ۱ای" نام دارد یک ستاره‌ی بزرگ و جوان است که با قرصی چرخان از گاز و غبار -که هدف اصلی رصد بود- در بر گرفته شده.

آنچه آشکار شده یک جرم کم نور به نام ام‌ام ۱بی است که دارد درست در لبه‌ی بیرونی قرص به گرد ام‌ام ‌۱ای می‌چرخد. به باور پژوهشگران این یکی از نخستین نمونه‌های یک قرص "تکه تکه شده" است که پیرامون یک ستاره‌ی جوان دیده می‌شود.

دکتر لی می‌گوید: «ستارگان درون ابرهای بزرگ گاز و غبار در فضای میان‌ستاره‌ای ساخته می‌شوند.» «این ابرها همزمان با رمبش گرانشی سریع و سریع‌تر می‌چرخند و قرصی پیرامون خود می‌سازند. در مورد ستارگان کوچکی مانند خورشید، در این قرص [تنها] سیاره‌هایی می‌تواند پدید بیاید.» «ولی اینجا ستاره و قرصی که دیده‌ایم به اندازه‌ای بزرگ و پرجرمند که به جای آن که سیاره‌ای نوزاد پیرامونش ببنیم، یک ستاره‌ی رو به رشدِ دیگر را داریم می‌بینیم.»

دانشمندان با سنجش میزان تابشی که از غبارها گسیلیده می‌شود، و جابجایی‌های کوچکی که در بسامد پرتوهای گسیلیده از گاز رخ می‌دهد توانستند جرم ام‌ام ۱ای و ام‌ام ۱بی را محاسبه کنند. جرم ام‌ام ۱ای ۴۰ برابر جرم خورشید، و جرم همدمش، ام‌ام ۱بی کمتر از یک دوم خورشید برآورد شد.

دکتر لی می‌گوید: «ستارگان پیرترِ بسیاری با یک همدمِ نزدیک دیده شده‌اند، ولی در اغلب این سامانه‌های #دوتایی، هر دو ستاره تقریبا هم‌جرم بوده‌ و بنابراین به احتمال بسیار مانند دوقلوها با هم و همزمان شکل گرفته‌اند. یافتن یک سامانه‌ی دوتایی جوان با نسبت جرم ۸۰ به ۱ بسیار نامعمول است و نشان می‌دهد که دو ستاره در فرآیندهایی به کلی متفاوت پدید آمده‌اند.»

روند پیدایش ام‌ام ۱بی فرآیندیست که در قرص‌های سرد و بزرگ انجام می‌شود. این قرص‌های "ناپایدار از نظر گرانشی" نمی‌توانند در برابر گرانش خود تاب آورده و در یک یا چند بخش می‌رمبند [که هر کدام می‌تواند یک جرم بسازد].

دکتر دانکن فورگن، یکی از نویسندگان این پژوهش از دانشگاه سنت اندروز می‌گوید: «من بیشتر عمر کاری خود را صرف شبیه‌سازی این فرآیند برای سیاره‌های غول پیکر به گرد ستارگانی مانند خورشید کرده‌ام. دیدن عملی شکل‌گیری جرمی به بزرگی یک ستاره بسیار هیجان‌انگیز است.»

پژوهشگران خاطرنشان می‌کنند که ستاره‌ی جوان نویافته (ام‌ام ۱بی) خودش هم می‌تواند پیرامونش یک قرص داشته باشد که سیاره‌های خودش می‌توانند در آن ساخته شوند- ولی این باید سریع باشد.

دکتر لی می‌افزاید: «ستارگانی به بزرگی ام‌ام ۱ای تنها حدود یک میلیون سال عمر کرده و سرانجام در انفجار نیرومند ابرنواختری می‌میرند، پس احتمالش هست که ام‌ام ۱بی در آینده بتواند سامانه‌ی سیاره‌ای خودش را بسازد.»

اخترشناسان این کشف غافلگیرکننده را به کمک آرایه‌ی بزرگ میلیمتری/زیرمیلیمتری آتاکاما (#آلما) که در بیابان آتاکامای شیلی برپاست انجام دادند. آنها با بهره‌گیری همزمان از ۶۶ آنتن آلما، در فرآیندی به نام تداخل‌سنجی توانستند توان یک تک تلسکوپ به قطر تقریبا ۴ کیلومتر را شبیه‌سازی کنند، که به آنها امکان داد تا برای نخستین بار مواد پیرامون این ستاره‌ی جوان را به تصویر بکشند. پژوهشنامه‌ی این دانشمندان در نشریه‌ی آستروفیزیکال جورنال لترز منتشر شده.

---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/12/MM1.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky