در همه جا با ذرات هوایی که تنفس می کنیم ، ذرات عشق سرگردان هم وجود دارد .
گاهی این ذرات متراکم می شود و مثل باران بر سرمان می ریزد ...



#دیوانه_وار
#کریستین_بوبن

🌹🌿🌹

#دیوانه_تر_شدم 🌹

#پرواز_همای🌹

و گفت:
اگر دوزخ را به من بخشند
هرگز هیچ عاشق را نسوزم!
از بهر آنکه "عشق"، خود
او را صد بارسوخته است...

#تذکره_الاولیا🌹

#عطار_نیشابوری🌹

#تقدیمی_از_کانال_جان_جانان💓

#دیوانه

می ترسم از اینجا بری و
خونه برومبه...
له شم ...
تو به معماری آوار بخندی!!!

دور چشمت، صف برگشتهٔ مژگان سیاه

دامن خیمهٔ لیلی‌ست که بالا زده‌اند!

#دیوانه_نیشابوری

گنج مقصد را نیابی جز زدلهای خراب
پایه ی آبادی عالم در این ویرانه است

از غرور هوشیاری خنده بر مستان زند
بی خبر زاهد زشوق گریه مستانه است

(شیخ اسدالله حکیم قمشه ای
متخلص به دیوانه)

شيخ اسداللّه حكيم قمشه ‏اى فرزند مشهدى جعفر. متوفّى ۱۳۳۴ ق. متخلّص به «ديوانه» از حكما، علما و شعراى بزرگ اصفهان بود. وى با وجود فراهم نبودن اسباب علم و تحصيل و اشتغال به زراعت، علوم منطق و ادب عربى را به حدّ كمال فرا گرفت. در علوم و حكمت الهى به طريقه‏ ى اشراق و مشاء بخوبى آگاه بودو در اصفهان به تدريس حكمت و كلام می ‏پرداخت. همچنين انواع علوم رياضى را به سبك قديم و جديد تدريس مى‏ كرد. لغت فرانسه را بدون مراجعه به استاد به قدر كفايت مى‏ دانست و خط شكسته را به خوبى مى‏ نوشت. ولى افسوس كه در سن جوانى در سى و شش سالگى درگذشت. وى از شاگردان آخوند كاشى و حاج ملاهادی سبزواری بود.

 حكيم داراى طبع عاشقانه و اشعار وى بيشتر غزل‏هاى عارفانه با مضامين عميق روحانى بود، از اشعار اوست:

 خوشتر ز روزگار جنون روزگار نيست
نيكوتر از ديار محبّت ديار نيست

 آن سر كه نيست در ره پاكان عشق، خاك
شايستهٔ نشيمن دامان يار نيست

#دیوانه_قمشه‌ای (اصفهانی)

گنج مقصد را نیابی جز زدلهای خراب
پایه ی آبادی عالم در این ویرانه است

از غرور هوشیاری خنده بر مستان زند
بی خبر زاهد زشوق گریه مستانه است

(شیخ اسدالله حکیم قمشه ای
متخلص به دیوانه)

شيخ اسداللّه حكيم قمشه ‏اى فرزند مشهدى جعفر. متوفّى ۱۳۳۴ ق. متخلّص به «ديوانه» از حكما، علما و شعراى بزرگ اصفهان بود. وى با وجود فراهم نبودن اسباب علم و تحصيل و اشتغال به زراعت، علوم منطق و ادب عربى را به حدّ كمال فرا گرفت. در علوم و حكمت الهى به طريقه‏ ى اشراق و مشاء بخوبى آگاه بودو در اصفهان به تدريس حكمت و كلام می ‏پرداخت. همچنين انواع علوم رياضى را به سبك قديم و جديد تدريس مى‏ كرد. لغت فرانسه را بدون مراجعه به استاد به قدر كفايت مى‏ دانست و خط شكسته را به خوبى مى‏ نوشت. ولى افسوس كه در سن جوانى در سى و شش سالگى درگذشت. وى از شاگردان آخوند كاشى و حاج ملاهادی سبزواری بود.

 حكيم داراى طبع عاشقانه و اشعار وى بيشتر غزل‏هاى عارفانه با مضامين عميق روحانى بود، از اشعار اوست:

 خوشتر ز روزگار جنون روزگار نيست
نيكوتر از ديار محبّت ديار نيست

 آن سر كه نيست در ره پاكان عشق، خاك
شايستهٔ نشيمن دامان يار نيست

#دیوانه_قمشه‌ای (اصفهانی)

هر لحظه فزون است ز سودایِ تو دردم

#دیوانه_عشق

به دو جامت سر و دستار و خرد رفت به باد
که تو را گفت که می با من #دیوانه بنوش؟!

#طالب_آملی

دلم می رفت و می نالید هر عضوم ز دنبالش
به آهنگی که نالد از پیِ #دیوانه زنجیری

#واعظ_قزوینی

من #دیوانه هنگام سلام از غایت حیرت
ز دشنام تو خرسندم که پندارم جواب است این


#میلی‌مشهدی

رنج را دوست ندارم، هرگز دوست نخواهم داشت،
اما باید قبول کنم که آموزگار خوبی است. ‏
📗 #دیوانه_وار
#کریستین_بوبن

#دیوانه تر شدم
#پرواز_همای

هر که از ساقی عشق تو
چو من باده گرفت
بی‌خود وبی‌خرد و
بی‌خبر وحیران شد...

#عطار_نیشابوری

ز خاک من اگر گندم برآید
از آن گر نان پزی #مستی فزاید...

خمیر و نانبا #دیوانه گردد
تنورش بیت #مستانه سراید


#مولانا

گنج مقصد را نیابی جز زدلهای خراب
پایه ی آبادی عالم در این ویرانه است

از غرور هوشیاری خنده بر مستان زند
بی خبر زاهد زشوق گریه مستانه است

(شیخ اسدالله حکیم قمشه ای
متخلص به دیوانه)

شيخ اسداللّه حكيم قمشه ‏اى فرزند مشهدى جعفر. متوفّى ۱۳۳۴ ق. متخلّص به «ديوانه» از حكما، علما و شعراى بزرگ اصفهان بود. وى با وجود فراهم نبودن اسباب علم و تحصيل و اشتغال به زراعت، علوم منطق و ادب عربى را به حدّ كمال فرا گرفت. در علوم و حكمت الهى به طريقه‏ ى اشراق و مشاء بخوبى آگاه بودو در اصفهان به تدريس حكمت و كلام می ‏پرداخت. همچنين انواع علوم رياضى را به سبك قديم و جديد تدريس مى‏ كرد. لغت فرانسه را بدون مراجعه به استاد به قدر كفايت مى‏ دانست و خط شكسته را به خوبى مى‏ نوشت. ولى افسوس كه در سن جوانى در سى و شش سالگى درگذشت. وى از شاگردان آخوند كاشى و حاج ملاهادی سبزواری بود.

 حكيم داراى طبع عاشقانه و اشعار وى بيشتر غزل‏هاى عارفانه با مضامين عميق روحانى بود، از اشعار اوست:

 خوشتر ز روزگار جنون روزگار نيست
نيكوتر از ديار محبّت ديار نيست

 آن سر كه نيست در ره پاكان عشق، خاك
شايستهٔ نشيمن دامان يار نيست

#دیوانه_قمشه‌ای (اصفهانی)

دور چشمت، صف برگشتهٔ مژگان سیاه
دامن خیمهٔ لیلی‌ست که بالا زده‌اند!

#دیوانه_نیشابوری

خوشحالم که به حرفم گوش نمی کنی، این رفتارت را می پسندم، نشانه ی خوبی است، خوب بزرگت کرده ایم،
کوچولو، به تو یاد داده ایم که فقط حرفهای دلت را گوش کنی و بس.
راه درست برای بچه ها، هیچ وقت راه پدر و مادرشان نیست، هیچ وقت...


#کریستین_بوبن
#دیوانه_وار

دور چشمت، صف برگشتهٔ مژگان سیاه
دامن خیمهٔ لیلی‌ست که بالا زده‌اند!

#دیوانه_نیشابوری

گنج مقصد را نیابی جز زدلهای خراب
پایه ی آبادی عالم در این ویرانه است

از غرور هوشیاری خنده بر مستان زند
بی خبر زاهد زشوق گریه مستانه است

(شیخ اسدالله حکیم قمشه ای
متخلص به دیوانه)

شيخ اسداللّه حكيم قمشه ‏اى فرزند مشهدى جعفر. متوفّى ۱۳۳۴ ق. متخلّص به «ديوانه» از حكما، علما و شعراى بزرگ اصفهان بود. وى با وجود فراهم نبودن اسباب علم و تحصيل و اشتغال به زراعت، علوم منطق و ادب عربى را به حدّ كمال فرا گرفت. در علوم و حكمت الهى به طريقه‏ ى اشراق و مشاء بخوبى آگاه بودو در اصفهان به تدريس حكمت و كلام می ‏پرداخت. همچنين انواع علوم رياضى را به سبك قديم و جديد تدريس مى‏ كرد. لغت فرانسه را بدون مراجعه به استاد به قدر كفايت مى‏ دانست و خط شكسته را به خوبى مى‏ نوشت. ولى افسوس كه در سن جوانى در سى و شش سالگى درگذشت. وى از شاگردان آخوند كاشى و حاج ملاهادی سبزواری بود.

 حكيم داراى طبع عاشقانه و اشعار وى بيشتر غزل‏هاى عارفانه با مضامين عميق روحانى بود، از اشعار اوست:

 خوشتر ز روزگار جنون روزگار نيست
نيكوتر از ديار محبّت ديار نيست

 آن سر كه نيست در ره پاكان عشق، خاك
شايستهٔ نشيمن دامان يار نيست

#دیوانه_قمشه‌ای (اصفهانی)

گنج مقصد را نیابی جز زدلهای خراب
پایه ی آبادی عالم در این ویرانه است

از غرور هوشیاری خنده بر مستان زند
بی خبر زاهد زشوق گریه مستانه است

(شیخ اسدالله حکیم قمشه ای
متخلص به دیوانه)

شيخ اسداللّه حكيم قمشه ‏اى فرزند مشهدى جعفر. متوفّى ۱۳۳۴ ق. متخلّص به «ديوانه» از حكما، علما و شعراى بزرگ اصفهان بود. وى با وجود فراهم نبودن اسباب علم و تحصيل و اشتغال به زراعت، علوم منطق و ادب عربى را به حدّ كمال فرا گرفت. در علوم و حكمت الهى به طريقه‏ ى اشراق و مشاء بخوبى آگاه بودو در اصفهان به تدريس حكمت و كلام می ‏پرداخت. همچنين انواع علوم رياضى را به سبك قديم و جديد تدريس مى‏ كرد. لغت فرانسه را بدون مراجعه به استاد به قدر كفايت مى‏ دانست و خط شكسته را به خوبى مى‏ نوشت. ولى افسوس كه در سن جوانى در سى و شش سالگى درگذشت. وى از شاگردان آخوند كاشى و حاج ملاهادی سبزواری بود.

 حكيم داراى طبع عاشقانه و اشعار وى بيشتر غزل‏هاى عارفانه با مضامين عميق روحانى بود، از اشعار اوست:

 خوشتر ز روزگار جنون روزگار نيست
نيكوتر از ديار محبّت ديار نيست

 آن سر كه نيست در ره پاكان عشق، خاك
شايستهٔ نشيمن دامان يار نيست

#دیوانه_قمشه‌ای (اصفهانی)