پری دید پریشان شد خیالت ؟
پری رفت
پری با تو بدی کرد ؟
بیابان گرد مجنونم
پریشان مرد صاحب درد
عمو! همروستا : فایز
غم سنگین
غم تلخت همین بود ؟
چه شیرین بود
اگر این بود
پری بود آخر
این خود حیرت انگیز است
نشان عصمت دور و دیار تو
نشان آنکه باور داشتند افسانه را مردم
پری
که رمز پاکی بود
بود آری
پری وحشت نمی کرد از بشر از خاک آلوده
پری هم به
نیاز تن حصار قدسی نظم پری ها را فرو می ریخت
و با چرکین قبایی مهر می ورزید
و با چرکین قبایی نان جو می خورد
و با چرکین قبایی با تو دوست با تومهر با تو قهر
و آشتی فایز
تو می گویی که شیرین نیست ؟
عموی چون شقایق وحشی و نازکدلم فایز
که غوغایت همه غم
بود
غم غم غم
پری بد کرد با تو
بیابان گرد کرد و آشنا با درد
ولی هم روستای ساده مثل دشت
مگر هفت آسمان عشق جز صحراست ؟
مگر معراج عشق این نیست ؟
مگر مجنون جنون ؟ افسوس
پری بد کرد
تو رنجیدی
ولی آخر پری که بود و اینک نیست
پری رفت
پری از جنگل افسانه ها هم رفت
پری رم کرد
پری مرد
پری پندار پاکی را هم از این دیو لاخ قحبه پرور برد
دل و دوست دل و درد
تو چه خوشبخت بودی مرد
چه افسوسی ؟ چرا افسوس ؟
دریغا زنده بودی می شنیدی
که دهقان جوان
آنک
به دنبال
خرانگان خرما بار پیرش
چه شیرین شروه می خواند
و بذر نغمه های سوزناکت را
که صحرا را تب شوریدگی بخشید
که خنجر بست خشم روستا را در جدال عشق
چه هشیارو صمیمانه
به پهنای بیابان ها می افشاند
و لنگی خر فرتوت و طول جاده ی صحرا و رنج خستگی ها را
چه
آسان می کند بر خویشتن هموار


ادامه دارد...
#منوچهر_آتشی
#چند_و_چونی_با_فایز
#دیدار_در_فلق

محبوب من!
در دورها اگر کسی را دیدید
که در دلش آواز می‌خواند
او منم
کسی که قدر شب های جدا مانده از
یادهای شما را می‌داند
در دورها
آنکه هم آواز می‌خواند
هم گریه می‌کند
هم می‌خندد
منم
کسی که وقتی شما را می‌بیند
فریاد می‌زند:
ای شب ها!
ماه من پیدا شده
اینجا در دورها من هستم...

#محمد_صالح_علا

با لب پيمانه هر شب نو کند پيمان عشق
بوسه اي زان لعل نوشين روزی ما کی شود؟

بند عصيان را ز جان با دست طاعت برگشای
اين گره گر وا نشد امروز، فردا کی شود؟

#رهی_معیری

گفت او هم از ضرورت ای اسد
از چو من لاغر، شکارت چه رسد؟

آن نابینای درمانده از روی ناچاری به سگ گفت: ای شیر، از شکار آدمِ لاغری مانند من به تو چه سودی می رسد؟

گور می گیرند یارانت به دشت
کور می گیری تودرکوی، این بدست

همتایان تو در صحرا گورخر شکار می کنند، در حالی که تو در کوچه، نابینا را شکار می کنی. و این کار بسیار زشت است.

گور می جویند یارانت به صید
کور می جویی تو در کوچه به کید

همتایان تو در جستجوی گورخر هستند، در حالی که تو در کوچه با نیرنگ و حیله قصد نابینایی را می کنی.

آن سگِ عالِم، شکارِ گور  کرد
وین سگِ بی مایه، قصدِ کور کرد

آن سگِ دانا در صحرا گورخر شکار می کند، و این سگ نادان و سست نهاد قصد شکار نابینا را دارد.

حاج ملاهادی سبزواری گوید: سگ عالم، نفس است که بر دست عقل، مسلمان (= مطيع و منقاد) شود که او را کلب معلم گویند؟. نیز گفته اند: سگ عالم، کنایه از کسی است که دانشی می آموزد و بدان وسیله می تواند حلال را از حرام باز شناسد.

علم چون آموخت سگ،رَست از ضَلال
می کند  در  بیشه ها  صیدِ  حلال

وقتی که سگ علم بیاموزد و از گمراهی دست بردارد. در بیشه ها شکار حلال می کند.

شرح مثنوی

ای دوست
چون خدا خواهد که خود بیند
در آیینه روح ما نگرد....


عین القضات همدانی

به به

گلپا

تماشا

با صدهزار جلوه
برون آمدی که من

با صدهزار دیده
تماشا کنم تو را

فروغی_بسطامی

دوام عشق اگر خواهی،
مکن با وصل آمیزش
که آب زندگی هم می کند
خاموش آتش را

اگر روشندلی، راه از تو
چندان نیست تا گردون
که چون شبنم سفر آسان بود
جان های بی غش را


#صائب_تبریزی

با یار به بوستان شدم رهگذری
کردم نظری سوی گل از بی‌صبری

آمد بر من نگار و در گوشم گفت:
رخسار من اینجا و تو در گل نگری؟


#فخرالدین_عراقی

ما را از سادگی ترسانده اند.هیچ کس نگفت سادگی هم خوب است .
هیچ کس نگفت ساده که باشی ساده میخندی،ساده شاد میشوی،ساده ذوق میکنی،ساده می بخشی و ساده تر دل می بندی ... همدیگر رایافتن هنرنیست...
هنر این است که همدیگر را گم نکنیم...
آدمهای ساده بی هیچ دلیلی
دوست داشتنی هستند
سادگی شیک ترین ژست دنیاست...

استاد الهی قمشه ای

           بیا با تو مرا کارست امروز
         مرا سودای گلزارست امروز

            بیا دلدار من دلداریی کن
  که روز لطف و ایثارست امروز

         دل من جامه‌ها را می‌دراند
      که روز وصل دلدارست امروز

        بخندان جان ما را از جمالی
     که بر گلبرگ و گلنارست امروز

              #مولانا

قلبم به حدیثی که شنیدی
مشکن

عهدم به خطایی که ندیدی
مشکن …


#ملک_الشعرای_بهار

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار

او خانه همی جوید و من صاحب خانه
هر در که زنم صاحب آن‌ خانه تویی تو

                             شیخ بهائی

بایزید بسطامی را گفتند:
قومی می‌گویند که کلید بهشت کلمه:
لااله الاالله است.
گفت: بلی کلید بی‌دندانه در نگشاید و دندانه این کلید چهار چیز است :

زبانی از دروغ و غیبت دور؛
دلی از مکر و خیانت صاف؛
شکمی از حرام و شبهت خالی؛
و عملی از هوی و بدعت پاک.



ذکر: #شیخ‌بایزید_بسطامی

گوهر چه بود به بحر او جز سنگی
گردون چه بود بر در او سرهنگی

از دولت دوست هیچ چیزم کم نیست
جز صبر که از صبر ندارم رنگی


#مولانای_جان