تو را،
در قلبم يافتم
و از آن زمان
به دورِ خودم!
طواف مى كنم

#جلال_الدين_رومی

#همایون_شجریان:

جمال در نظر و شوق همچنان باقیست
گدا اگر همه عالم بدو دهند گداست

غلام قامت آن لعبت قباپوشم
که در محبت رویش هزار جامه قباست

#خسرو_آواز:
گر ز حال دل خبر داری بگو
ور نشانی مختصر داری بگو

مرگ را دانم ولی تا کوی دوست
راه اگر نزدیک تر داری بگو

معین



مست


آنکه بی‌باده کند جان مرا مست کجاست

و آنکه بیرون کند از جان و دلم دست کجاست


آنکه سوگند خورم جز به سر او‌نخورم

وآنکه سوگند من و توبه ام بشکست کجاست



#مولانا

‌‌‌● از خواجه عبدالله انصاری پرسیدند:

| "عبادت" چیست؟
فرمود:
عبادت "خدمت" کردن به "خلق" است...
پرسیدند: چگونه؟!
گفت: اگر هر پیشه ای که به آن اشتغال
داری، "رضای خدا" و "مردم" را در نظر
داشته باشی؛
"این نامش عبادت است."
پرسیدند:
پس "نماز و روزه و خمس..."
این ها چه هستند؟؟؟
گفت: اینها "اطاعت" هستند که باید
بنده برای "نزدیک شدن" به "خدا" انجام
دهد تا "انوار حق" بگیرد...

چنـین گفتنـــد، پیـــران مقـــدم
که از مَردی زدندی، در میان دَم

که هفتاد و دو شد، شرط فُتُوَّت
یکی زان شرط‌هــا، باشــد مُرّوَت

نخستین، راستی را پیشه کردن
چو نیـکان از بدی اندیشه کردن


#عطار

تن چیست که با خاک برابر نتوان کرد؟
از کوتهی ماست که دیوار بلندست

#صائب_تبریزی

‌    ‌‌
" گـفتـم ببینـمش مگـرم
‌ ‌درد اشـتـیـاق سـاکـن شـود
‌ ‌بـدیـدم و مشـتاق‌ تر شـدم "

        #استاد_شجریان

به آدمی نرسیدی ، خدا چه می‌جویی
ز خود گریخته‌ای آشنا چه می‌جویی

#اقبال_لاهوری

امید از حق نباید بریدن‏؛
امید سر راه ایمنى است .اگر در راه نمی روى بارى سر راه را نگاه‏دار.
مگو که کژی ها کردم. تو راستى را پیش گیر هیچ کژى نماند
راستى همچون عصاى موسى است، آن کژی ها همچون سِحرهاست، چون راستى بیاید همه را بخورد.


#فیه_ما_فیه
#مولانا

اگر ما آدم بزرگها مى دونستيم كه، هم من و هم تو، روباهِ جان، از يک سرچشمه آمديم و به يک جا مى رويم،اينگونه ناسپاس حضور و وجود تو نبوديم،من و تو و همه مخلوقات، پاره هاى يک هستى هستيم.

#شازده_کوچولو
#آنتوان_دو_سنت_اگزوپری
#مترجم_حدیثه_مقیمی

سعدیا مرد نکو نام نمیرد هرگز
مرده آنست که نامش به نکویی نبرند
سعدی

روزی ابوسعید شخصی را دید که در حال نوشتن است .
پرسید چه میکنی ؟
جواب داد حکایت مینویسم.
گفت :خ
" حکایت نویس نباش ، آن چنان باش که از تو حکایت کنند. "

مائیم که تا مهر تو آموخته‌ایم
چشم از همه خوبان جهان دوخته‌ایم

هر شعله کز آتش زنهٔ عشق جهد
در ما گیرد از آنکه ما سوخته‌ایم

#مولانا

تماشای رخ خوبان خوش است، آری، ولی ما را
تماشای رخ دلدار از آن بسیار اولی‌تر

بیا، ای چشم من، جان و جمال روی جانان بین
چو عاشق می‌شوم باری، بدان رخسار اولی‌تر


#عراقی

باید گفت آنچه که چيستى عرفان را از فلسفه وعلم، مشخص می کند،
عشق است.

عارف با عشق به سراغ رمز و راز هستی می رود تا این که به مکاشفه و شهود می رسد.

شیخ روز بهان فسایی عارف معروف قرن ششم،

در کتاب عبهرالعاشقین،
که زیباترین مطالب را در زمینه عشق به زبان پارسی، در آن گرد آورده است، عشق را به پنج نوع تقسیم کرده است:

الهی، عقلی، روحانی، بهیمی( حیوانی ) و طبیعی.

عشق الهی مخصوص اهل
((مشاهده))
است؛
عشق عقلی آن اهل معرفت؛
عشق روحانی خاص و خواص آدمیان؛
عشق بهیمی مخصوص اراذل و اوباش؛
و عشق طبیعی ویژه عموم مردم.

بنابراین موضوع عرفان،
عشق الهی است که عارف را به (((مشاهده)))
می رساند یعنی عارف با این عشق همه راز و رمز هستی را می بیند.