خواهم به تو اظهار کنم درد و غم عشق
ترسم که کند در تو سرایت الم عشق

یک شب غم دل خواندی و خـوناب فشاندی
ای دیده تو محرم نشدی در حرم عشق


بر لوح دلم حرف دگر نقش نبندد
بشکست قلم چون به سرآمد رقم عشق


عاشق کم خود گیرد و منت نه پذیرد
ای آنکه نگیری کم خود،گیر کم عشق


هرکس که دلش واقف اسرار وجود است
خواهد عدم خویش و نخواهد عدم عشق


منزل نکند در دل ارباب تنـــعم
با خسته دلان ساخته بنگر کرم عشق


با عشق بسازیم و به جز عشق نبازیم
خوردیم در این باب چو رازی قسم عشق




دیوان عاقل خان رازی خوافی. شاعر قرن یازدهم هجری ـــــ صفحه135

درها همه بسته‌اند الا دَرِ تو
تا رَهْ نَبَرَد غریب الّا بَرِ تو

ای در کَرَم و عزّت و نوراَفشانی
خورشید و مَه و ستاره‌ها چاکر تو


#مولانا

دست در عمل زن تا اخلاص ظاهر شود.
دست در اخلاص زن تا نور ظاهر شود.

#ابوالحسن_خرقانی

جام شراب عشق قلب عاشق است، نه عقل او!
و نه حس او!
چرا که قلب بی وقفه در تپش است و از حالی به حال دیگر می افتد.

ابن عربی

تا زروی شاهد غیبی کنی
کشف حجاب

اوّلت پوشیده چون اسرار
می باید شدن


#عمادالدین_نسیمی

عالمي خوشتر از آن نيست كه من باشم و دوست
اين بهشتی است كه درعالم امكان من است

آمد ورفت و دلم برد وكنون حاصل وصل
اشك گرمی است كه بنشسته بدامان من است

#عماد خراسانی

ای دل چو فراق یار دیدی خون شو
وی دیده موافقت بکن جیحون شو

ای جان تو عزیزتر نه‌ای از یارم
بی یار نخواهمت زتن بیرون شو

#ابوسعید_ابوالخیر

مانند فرزندی که محتاج نگهداری ست
این گریه های بی دلیل از روی ناچاری ست

رنج بیابان دیدن و با کوه جنگیدن ...
عاشق شدن زیباترین نوع خودآزاری ست ! ...


#حسین_دهلوی

‌
غمت در نهانخانه دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند

مرجان دلم را که این مرغ وحشی
زبامی که برخاست مشکل نشیند

#طبیب_اصفهانی

مراقب هر حالت دفاعی در درون خود باشید.
از چه دفاع می‌کنید؟
یک هویت خیالی؟
تصویری در ذهن؟
یک موجود غیر واقعی؟

با آگاه بودن از این الگو،
و تماشای آن‌،
از یکی دانستن خویش با آن،
دست بر‌می‌دارید.

این پایانِ همهٔ جدال‌ها‌یی‌ست که بر سر قدرت انجام می‌گیرد و موجب فرسایش در روابط می‌شود.
«قدرتِ واقعی در درون شماست».


#اکهارت_تله

‌
غمت در نهانخانه دل نشیند
به نازی که لیلی به محمل نشیند

مرجان دلم را که این مرغ وحشی
زبامی که برخاست مشکل نشیند

#طبیب_اصفهانی

ای دل چو فراق یار دیدی خون شو
وی دیده موافقت بکن جیحون شو

ای جان تو عزیزتر نه‌ای از یارم
بی یار نخواهمت زتن بیرون شو

#ابوسعید_ابوالخیر

ای همچو آهوان دلم دم شکار تو
جانها فدای آهوی مردم شکار تو

تا آهوان چشم تو رفتند از نظر
چشمم سفید شد به ره انتظار تو

آهوی دشت از تو به کام و من اسیر
در شهر مانده همچو سگان داغدار تو

حقاکه گر به خاک برابر کنی مرا
یک ذره بردلم ننشیند غبار تو

نبود غریب اگر به ترحم نظر کنی
بر محتشم که هست غریب دیار تو

#محتشم_کاشانی

هر سحر یاد کز آن زلف و بناگوش کنیم
روز خود با شب غم دست در آغوش کنیم

بلبلانیم که گر لب بگشائیم ای گل
همه آفاق در اوصاف تو مدهوش کنیم

شب هجران چو شود صبح و برآید خورشید
داستان غم دوشنیه فراموش کنیم

هوش اگر آفت عشق تو شود زان لب لعل
عشوه ای صاعقه خرمن آن هوش کنیم

امل دل را نبود تفرقه ای جان بازآ
قصه معرفت این است اگر گوش کنیم

اشک روشنگر چشم است ولیکن نه چنان
که چراغ دل افروخته خاموش کنیم

خون دل ریخته ترک نگهی کو رستم
تا ز توران طلب خون سیاووش کنیم

شهریارا غزل نعز تو قولیست قدیم
سخنی تازه گرت هست بگو گوش کنیم

#شهریار

یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی
پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح
وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی

صد بار فلک پیرهن خویش قبا کرد
یک بار تو بی درد گریبان ندریدی

چون بلبل تصویر به یک شاخ نشستی
زافسردگی از شاخ به شاخی نپریدی

از جذبه آهن شرر از سنگ برآمد
از مستی غفلت تو گرانجان نرهیدی

این لنگر تمکین تو چون صورت دیوار
زان است که از غیب ندایی نشنیدی

یک صبحدم از دیده سرشکی نفشاندی
از برگ گل خویش گلابی نکشیدی

چون صورت دیوار درین خانه شدی محو
دنباله یوسف چو زلیخا ندویدی

گردید ز دندان تو دندانه لب جام
یک بار لب خود ز ندامت نگزیدی

زان سنگدل و بی مزه چون میوه خامی
کز عشق به خورشید قیامت نرسیدی

ایام خزان چون شوی ای دانه برومند؟
از خاک چو در فصل بهاران ندمیدی

نگذشته ز آتش، نخورد آب خردمند
تو در پی سامان کبابی و نبیدی

در پختن سودا شب و روز تو سر آمد
زین دیگ به جز زهر ندامت چه چشیدی؟

پیوسته چراگاه تو از چون و چرا بود
از گلشن بی چون و چرا رنگ ندیدی

از زنگ قساوت دل خود را نزدودی
جز سبزه بیگانه ازین باغ نچیدی

از بار تواضع قد افلاک دوتا ماند
وز کبر تو یک ره چو مه نو نخمیدی

از شوق شکر مور برآورد پر و بال
صائب تو درین عالم خاکی چه خزیدی؟

#صائب_تبريزی

ازان به بالِ سفر می پرم چو مرغِ نسیم
که غربت است به چشمِ دلم وطن بی تو

پیاله بی می و گل بی شمیم و دل بی عشق
چُنان ز خویش نباشد خجل که من بی تو...

#طالب_آملی

بِکش تیغ مژگان که در مذهب ما
شهیدِ نگه خونبهایی ندارد

دلت نیست آگه ز دل دادن ما
ز خود رفتن آوازِ پایی ندارد...

#نجیب_کاشانی

*حکایتی زیبا*


ﻋﺎﺭﻓﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻬﺮﯼ ﺷﺪ،
ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ :
ﺩﯾﺪﻡ ﺑﭽﻪﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﺯﯼ ﻫﺴﺘﻨﺪ ...
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﮔﻔﺘﻢ : ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﯼِ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻏﺮﻭﺏ ﯾﮑﯽﯾﮑﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ.
ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪﺷﺎﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺯﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻨﻢ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ...!
ﻣﺎﺩﺭ : ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ !
- ﭼﺮﺍ ﻣﺎﺩﺭ؟ !
ﭼﻮﻥﮐﻪ ﻫﺮﺷﺐ ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﮐﺜﯿﻒ ﻭ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻪ ﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﻮﺭﻡ ﻭ ﺑﺪﻭﺯﻡ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻡ...
- ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻦ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ...
ﻫﺮ ﭼﯽ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﻓﺎﯾﺪﻩ نداشت
شیخ میگوید: ﭘﯿﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺯﺩﻡ ...
- ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﻠﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ...
ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ
ﮔﻔﺘﻢ : ﻣﺎﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭼﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻧﻤﯿﺪﯼ؟
ﮔﻔﺖ : شیخ ﺧﺴﺘﻪﺍﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺑﺲ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﯾﺮ ﻣﯿﺎﯾﺪ
ﺧﺎﻧﻪ ...
ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ : ﻗﻮﻝ ﻣﯿﺪﯼ ﺩﻳﮕﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺩﯾﺮ ﻧﯿﺎﯾﯽ ﺧﺎﻧﻪ؟ ﻟﺒﺎﺳﺖ ﺭﺍ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﻧﮑﻨﯽ؟
ﮔﻔﺖ : ﺑﻠﯽ
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮﻭ ﺧﺎﻧﻪ
ﺑﭽﻪ ﺭﻓﺖ ﺩﺍﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ
ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻡ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﺪﻡ ﺩﯾﺪﻡ ﺩﺭِ ﺁﻥﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﺑﭽﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺑﺎ ﺭﻓﯿﻖﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﺯﻯ ...
ﯾﺎﺩﺵ ﺭﻓﺖ ﺩﯾﺸﺐ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺎ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ ...
ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻪ ﺭﻓﯿﻘﺶ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﯿﺎﯾﻢ
ﺧﺎﻧﻪﺗﺎﻥ؟
ﺩﻭﺳﺘﺶ ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﺭﻓﯿﻖ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍﻫﺖ ﻧﻤﯿﺪﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ
ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺪﻩ
ﺑﻪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﮔﻔﺖ : ﺣﺴﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺧﺎﻧﻪﺗﺎﻥ؟
ﮔﻔﺖ : ﻧﻪ ﻧﮑﻨﻪ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯽ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﻪ؟!!
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﭽﻪﯼ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﺩ ﺧﺎﻧﻪﺍﺵ ..
ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺩﺭِ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﻓﺖ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻪ ﭼﯿﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﯾﮕﺭ ﻧﺪﺍﺭﻩ !
ﻫﺮ ﭼﯽ ﺩﺭ ﺯﺩ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﺻﻼً ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻧﯿﺎﻣﺪ ...
ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ... ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ...
ﺑﭽﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﭽﻪ و ﺑﭽﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺎﻧﻪ ...
ﺑﭽﻪ ﻧﻤﯽﺩﺍﻧﺪ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺭﻩ ﭼﯿﮑﺎﺭﺵ ﻛﻨﻪ ﺑﺎﻷﺧﺮﻩ ﻭﻗﺘﻰ ﺁﺩﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ
ﺩﯾﺪﻡ ﺑﭽﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﮑﻤﺶ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺧﺎﮎﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﺯﺩﻥ ...
ﻣﺎﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﺩﻭﯾﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﺑﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻐﻞ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎﻫﺎ ﻭ ﮔِﻞﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ...
ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪ ..
ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ؟
ﮔﻔﺖ : ﺟﺎﻧﻢ ...
ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ
ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪﻡ
ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ ﭼﯽ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ؟
ﮔﻔﺖ : ﻣﺎﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺩﯾﺮ ﺁﻣﺪﻡ ﺧﺎﻧﻪ ﻏﺬﺍ ﻧﺪﻩ٬ ﺷﻼﻗﻢ ﺑﺰن٬ ﺍﺯ ﻏﺬﺍ ﻣﺤﺮﻭﻣﻢ ﮐﻦ٬ ﺍﻣﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﺩﯾﮕﻪ ﺩﺭ ﺭﺍ
ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻧﺒﻨﺪ...
ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ ....

*ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻣﺎﺳﺖ*

ای زلف دانم از چه بدين‌سان خميده‌‌ای
عمری به دوش، بار دل ما کشيده‌‌ای
 
#قاآنی

خانقاهی که به خرجش نکند دخل وفا
صرفهّ وقف در آن است که میخانه شود

(مجذوب تبریزی)