‍ 🦋
#نها_دختری_از_تبار_بی_کسی

#قسمت_هجدهم

🌸🍃گفتم شوهرم رفته پس کیه #ترسیدم با #وحشت چشمام رو باز کردم سبحان الله... #پدر_شوهرم اومده بود زیر لحاف جایی که شوهرم میخوابید😳 خواستم #جیغ بزنم گفت نترس منم؛ فوری خودم رو زیر لحاف بیرون کشیدم روسری سرم کردم و اومدم بیرون مدتی این کارهاش ادامه پیدا کرد تا یه روز بازم تنها تو خونه بودم اومد منو گرفت به دیگه مطمئن شدم از این قصدها داره باهاش دعوا کردم وقتی حرف زد گفت عاشقت شدم دوست دارم بزار باهات باشم.... 😭سبحان الله یا الله یه پدر با دختر خودش گفت نمیزارم کسی بفهمه تمام ثروتم رو بهت میدم... اومد جلوتر بازم اذیتم کنه منم با هر دو دستم یقه اش گرفتم پرتش کردم عقب گفتم از خدا بترس #نکبت تو پدر منی چی میگی؟ حرفهای زشت و ناپسند بهم میگفت مادرشوهرم اومد خونه اون لحظه از دستش نجات پیدا کردم دیگه جرئت تنها موندن توی اون خونه رو نداشتم...بازم به شوهرم گفتم ولی هیچ غیرتی نداشت همه چی رو بهش گفتم گفت اون داره #امتحانت میکنه ولی میدونستم داره توجیهش میکنه... دواران بادرای سختی داشتم اونم با اون همه کار و بدبختی پدرشوهرم بهش اضافه شد خدایا چکار کنم؟!؟ فقط میتونستم دعا کنم مثل قبل نمتونستم نمازهایم رو بخونم چون #غسل نماز نداشتم اونا نمیگذاشتن برم حمام منم سواد دینی هم نداشتم که در موقع ضروری تیمم کنم درد #بی_نمازی جدا و دردهای دیگم جدا... دو هفته ای گذشت بازم تنها تو خونه منوندم پدرشوهر شیطانم بازم سراغم اومد از تو اتاقم دیدم تمام درها رو بست فهمیدم قصدی داره منم فورا چندا پُشتی رو پشت در اتاقم گذاشتم خودم رو هم به در چسپوندم که نیاد تو اومد در زد هر چی صدام زد جواب ندادم تا اذان مغرب که مادرشوهرم اومد با شوهرم با هم بودن... گفتن نها کجاست؟ گفت تو اتاق خوابیده رو به شوهرم کرد گفت چند بار بهش گفتم برام یه کم آب یا چایی بیاره حتی آدم حسابم نکرد و جوابم رو نداد... شوهرم اومد تو اتاقم گفت راست میگه؟ پدرش گفت یعنی من #دروغ میگم دستش رو روی گلوم گذاشت به سر و صورتم زد به زور خودم رو زیر دستش نجات دادم💔 ، مادرشوهر و پدرشوهرم هردوتاشون نگاهم میکردن حتی به طفل معصومی که تو شکم داشتم رحم نمیکردن با مشت و لگد تا توانست منو زد منم گریه میکردم ازش خواهش میکردم ولی نمیشید اخرش خسته شد ولم کرد.... 😭اون لحظه از خدا خواستم بچه تو شکمم بمیره ولی خدا نخواست موند چند ماهی گذشت نزدیک زایمانم بود دیگه با خودم گفتم پدرشوهرم بی خیالم شد دیگه پا به ماهم ولی اشتباه کردم... یه روز دیگه تو خونه تنها بودم که اومد خونه من خواب بودم عصر بود صدای در اتاقم اومد بیدار شدم بلند شدم بازم پدرشوهر ملعونم بود اومد جلو سلام کردم گفتم الان براتون چایی میارم گفت نمیخوام هیچی نمیخورم اومد جلو گفتم وای غذام رو اجاقه برم ببینم نسوخته ؛ گفت نه نترس نمیسوزه میدونست میخوام از دستش در برم روسریم رو کشید از سرم انداخت گفت این چیه حیف این موی قشنگ نیست قایمش کردی... 😔گفتم نه پدر اینجوری بهتره خواست بازم اذیتم کنه جیغ زدم هوار کردم اما کسی نبود صدام رو بشنوه ازش خواهش کردم گفتم تورو خدا بابا بخاطر نوه ت که تو شکممه... ولی هیچی براش مهم نبود ولی ایمان داشتم الله میشنوه کمکم میکنه به بچه ام ضربه رسید درد عجیبی پیدا کرد خیلی سخت بود لباس رو پاره پاره کرد داد زدم گفتم پدر تورو خدا بچه ام مُرد ولم کن تو پدر منی مگه یه پدر میتونه با دخترخودش رابطه داشته... 😭ولی هیچی نمیشنید شیطان تمام وجودش رو گرفته بود استغفرالله خدایا از این گناه بزرگ... همون لحظه الله رو صدا زدم یا الله کمکم کن یا الله کمکم کن همون لحظه قدرت عجیبی پیدا کردم با تمام قدرت پرتش کردم بلند شد حرفهای ناپسندی بهم گفت رفت بیرون از اتاقم و به هدف نحسش نرسید.... میدونستم کار الله بود نجات پیدا کردم زدم زیر گریه و انقدر موهام رو کشیدم و خودم رو میزدم که از خودم #نفرت داشتم نفسم بالا نمیاومد انقدرگریه کرده بودم ، هر بار پدرم رو #نفرین میکردم که منو این خونه اسیر کرد تمام بدنم درد میکرد و از درد شکم به خودم میپیچیدم

#ادامه‌ دارد ان‌شاءالله


@admmmj123

#یتیمی_در_دیار_غربت🖤🥀

#قسمت_هجدهم

عثمان

آبی در آن بیابان برای وضو وجود نداشت؛ تیمم کردم. بعد از نماز شروع به قدم‌زدن کردم.
لطف الله بود که در روزهایِ دشوار زندگی‌ام قرآن را در سینه محفوظ داشتم. هنگام تلاوت، چشم‌هایم تَر و در قلبم توده‌ای از غم بود؛ آشفته‌حال قدم برمی‌داشتم.
وقتی آیهٔ "لاتحزن إنّ الله معنا" بر زبانم جاری گشت، گویا مرهمی بر زخم قلبم و قوتی بر جسم و روحم شد. خود را نهیب زدم:
"عثمان! عثمان به خودت بیا پسر! مگه تو با الله عهد نبسته بودی که تمام دارو ندارتو فدای راهش کنی؟! حالا چی شده که کم آوردی و بی‌قراری؟!... اگه گوزل هم شهید بشه تو نباید خودتو ببازی! تو باید مثل سابق صبور و جسور باشی!
تویی که همیشه تو خطِ مقدم بودی، مگه فراموش کردی که شهادت تحفه‌ی الهی برای دوستارانِ‌شه؟! کسی‌که تو این مسیر قدم می‌زاره، هدفش فقط دیدارِ الله‌ و بوسیدن دستان رسول‌اللهﷺ هست؛ خوب می‌دونه که اگه یه وقتی وصالِ حق همراه با تاخیر باشه، ولی حتمیه؛ شک نکن هر کی این آرزو رو ته دلش داشته باشه بهش می‌رسه؛ چه گوزل باشه یا هرکس دیگه‌ای!... حالا صبور باش... "
به‌خاطر این تلنگری که از غیب چون جرقه‌ای در ذهنم نشست، سجده‌ی شکر به‌جای آوردم.
به‌سمت یاران رفتم؛ بعضی از آن‌ها در حال مناجات با خالق بودند، عده‌ایی از خستگی زیاد نشسته به خواب رفته بودند.
شجاعت‌ِ این غیورمردان در میدان، ترس و تقوای‌شان در خلوت با خالقِ منان، قابل رشک بود. دو روز می‌شد که دست به غذا نزده‌ اما همچنان برخود مسلط و چون کوهی ثابت بودند.
پاهای سست و لرزانم تحمل وزنم را نداشت؛ خستگی از چهره‌های ما می‌بارید. هنگام راه رفتن، پاهایم روی زمین کشیده می‌شد. نشستم. با چشم دنبال احسان می‌گشتم که او را در حال تیمم دیدم.

                           ***

گوزل

روی تخت دراز کشیده بودم. دستم پانسمان شده بود و سِرُم به دست دیگرم وصل بود. احساس ضعف و سرگیجه داشتم.
به‌خاطر کوتاهی‌ دیروز نمی‌توانستم ذهنم را معطوف کنم؛ فکر شهدا و تلفاتِ جبران‌ناپذیر چون خوره‌ای به جانم افتاده بود. اشتباه کرده بودم و اکنون چه باید می‌کردم؟! هق‌هق کردم و گریستم.
مریم به اتاق آمد. با لبخند جلو آمد و پرسید:
«چطوری مجاهده‌یِ فدایی؟»
اشک‌ها را پاک کردم و با بغض گفتم:
«الحمدلله خوبم. از مجاهدها و شهدا خبری داری؟!»
مریم جدی شد:
_ «گوزل‌جان با خون شهداست که درختِ اسلام آبیاری میشه! خودتو ناراحت نکن. مگه تو خودت سه تا شهید به‌خاطر الله ندادی؟! پس الآن زانوی غم بغل‌گرفتن چه فایده‌ای داره؟! حالا خودت بهتر می‌دونی که قربانی‌دادن در راه الله چه افتخار بزرگیه.»
نفسی کشیدم و نگاهم را به پنجره اتاق دوختم:
_ «راست میگی مریم‌جان.»
بعد از مکث کوتاه دوباره به او نگاه کردم و گفتم:
«مریم گوشی‌تو بده به فدایی یه زنگی بزنم ببینم عملیاتشون چطور پیش می‌ره.»
_ «چشم خواهرجان. راستی احسان گفت که برادر فدایی گوشیش شارژ تموم کرده...»
تشکر کردم و گوشی را گرفتم. بعد از چند بوق احسان جواب داد. بعد از احوالپرسی فدایی را صدا زد. لحظهٔ بعد صدای گرم و دلنشین مجاهدم در گوشم پیچید.
_ «السلام علیک... خوبی گوزلم؟! دستت بهتره؟! خونریزی نداره؟!»
از یه نفس سوال‌کردنش خنده‌ام گرفت:
_ «الحمدلله من خوبم... ولی...»
_ «ولی چی‌؟!... بگو مجاهده‌ام.»
_ «هیچی وقتی اومدی بهت میگم.»
_ «باشه ان‌شاءالله... ام‌صلاح‌الدین یه خبر مهم؛ الحمدلله عملیات ما هم فردا تموم میشه و پیش‌تون برمی‌گردیم.»
_ «الحمدلله... ان‌شاءالله موفق باشین.»
بعد از مکالمه تماس را قطع کردم. مریم کنار پنجره به محوطهٔ بیمارستان نگاه می‌کرد تا ما راحت حرف بزنیم.
مادر به‌همراه صلاح‌الدین از راه رسیدند. کودکم با خنده خود را در آغوشم انداخت و مرا بوسه‌باران کرد. دلتنگی‌اش هویدا بود. دلبندم را شادمان به خود فشردم و بوسیدم.
دکترم که خانمی خوش‌رو بود برگه به‌دست به همراه پرستاری وارد اتاق شد. به سمت تخت آمد و با لبخند گفت:
«تبریک می‌گم خانوم؛ باز داری مادر میشی... ولی این دفعه دو تا هستن!»
حیرت کردم. مادر با صورتی پرتعجب و عبوس، به صلاح‌الدین نگاه کرد و بعد رو به دکتر گفت:
«دوقلویه؟! ولی صلاح‌الدین تازه چهارده ماهش شده! گوزل چطور می‌تونه سه تا بچه‌ کوچیک رو همزمان بزرگ کنه؟!»
دست مریم روی شانه مادر نشست. با متانت  گفت:
«مادرجان الله بزرگه. ما هم کمک‌حالِ گوزل هستیم؛ نگران نباش.»
حرفِ مریم چون آبی خُنک بر آتشِ درونم پاشیده شد. خدا را در دل شکر کردم.
بار دیگر ضایعهٔ دیروز در مقابل دیده‌ام جان گرفت و پَکرم کرد. به مریم نگاه کردم که لبخند ملیحی بر لب داشت؛ یکی از برادرهایش در حمله دیروز به شهادت رسیده بود؛ اکنون صبر و بردباری او قابل تحسین بود. حقا که صبر زیاد نشانه‌ی تقوای زیاد است؛ مریم هم دختر باایمان و با تقوا بود.