هر کسی چون عَزمِ جایی و سَفری می‌کند، او را اندیشه‌ای مَعقول روی می‌نماید که اگر آن‌جا رَوَم مصلَحت‌ها و کارهای بسیار مُیسّر می‌شود و احوالِ من نظام پذیرد و دوستان شاد شوند و بر دُشمنان غالب گردم.
او را پیشنهاد این است و مقصودِ حق، خود چیزی دیگر. چندین تدبیرها کرد و بیرون‌شوها[=چاره ها] اندیشید، یکی مُیسّر نشد بر وفقِ مُرادِ او، مَعَ‌هَذا بر تدبیر و اختیارِ خود اعتماد می‌کند.

تَدبیر کُند بَنده و تَقدیر نَدانَد
تَدبیر به تَقدیرِ خداوند نَمانَد؟ (غزلیات/۶۵۲)

📓فیه ما فیه
📽کشاورز چینی؛ آلن واتس


#سروش_مولانا
#فیه_ما_فیه
#حکایت
#حکمت_شاید
#مولانا
#آلن_واتس


@sorooshemewlana

ای توبه ام شکسته از تو کجا گریزم
ای در دلم نشسته از تو کجا گریزم


🎙 #علیرضا_قربانی



#سروش_مولانا
#غزل_مولانا
#آواز


@sorooshemewlana

خوشا پرنده که بی‌واژه شعر می‌گوید...

گذر به سوی تو کردن ز کوچه‌ی کلمات
به راستی که چه صعب است و مایه‌ی آفات

چه دیر و دور و دریغ!

خوشا پرنده که بی‌واژه شعر می‌گوید

ز کوچه‌ی کلمات
عبور گاری اندیشه است و سدّ طریق
تصادفاتِ صداها و جیغ و جار حروف
چراغِ قرمزِ دستور و راهبند حریق

تمام عمر بکوشم اگر شتابان، من
نمی‌رسم به تو هرگز ازین خیابان، من

خوشا پرنده که بی واژه شعر می‌گوید...

💫 شفیعی کدکنی



#سروش_مولانا
#شفیعی_کدکنی
#جرعه‌ای_شعر


@sorooshemewlana

🍃 و زندگی، دوباره ارزشِ زیستن پیدا می‌کند...


این روزها مرگ، بیماری و انزوا، خودشان را از قبرستان‌ها، بیمارستان‌ها و آثار ادبی و سینمایی به روزها و لحظه‌های ما رسانده‌اند و اغلبِ ما آرام آرام چیزی را تجربه می‌کنیم که کسی چندان جرئت بیان کردنش را ندارد: «زندگی، ارزشش را بیش از پیش از دست داده است».

اگر زندگی این تجربه بی‌رمق، تکراری و پر از نگرانی و تنهایی است، پس چرا باید آن را زیست؟ روزها را در تنهایی، ملال، سردرگمی و ترس سپری‌کردن چیست که باید آن را خواست و ادامه اش داد؟

آیا هنوز هم می‌توان به زندگی آری گفت و مختارانه آن را ادامه داد؟ پاسخ این است: «بله، امّا نه با آن روایتِ انکارآمیزِ پیشین». آنچه زندگی را به ما باز می‌گرداند، بازنگری در روایتِ فریب‌آمیز و آَشنای ما از زندگی است. مرگ، بیماری و تنهایی همیشه همینجا بوده‌اند. این ما بودیم که چشم‌هایمان را می‌بستیم و ترانه بی‌خبری را با صدای بلند می‌خواندیم. این ما بودیم که تصوّر می‌کردیم شادمانه زیستن، یعنی ندیدن و به رسمیت نشناختنِ این تجاربِ قطعی و ناگزیر.

اکنون شاید بتوان جهانی را تصوّر کرد که در آن مرگ و بیماری هستند امّا زندگی و تجارب دلنشین هم جایی در آن دارند؛ جهانی در کنارِ مرگ، بیماری و تنهایی. این روایتِ بالغانه‌تر از زندگی، ما را از میانه آوارِ جهان بیرون می‌کشد و دوباره به شهرها و خانه‌هایمان باز می‌گرداند؛ این‌بار امّا با رنگ و بویی متفاوت، امیدهایی تُرد امّا واقعی و فرصت‌هایی برای کامیابی امّا کوتاه و تکرارناشدنی.

مرگ، بیماری و تنهایی در این روایتِ تازه، هراسی به دلمان می‌اندازند امّا جلوی خوابزدگی، بطالت و بی‌معنایی ما را نیز می‌گیرند و اینگونه، با غنی‌تر کردن لحظاتمان، ارزش زندگی را به آن باز می‌گردانند.

✍️دکتر محمود مقدسی

👉@TheWorldasISee

#سروش_مولانا
#ارزش_زندگی
#زیستن
#مرگ
#امید
#هراس
#تنهایی
#محمود_مقدسی

@sorooshemewlana

وقتى نور ،
نور واقعى،
نورى که نقاشان از به ترسيم کشيدنش عاجزند هر روز صبح از شکاف کرکره هاى چوبى به درون مى خزد، ديوار بالاى تختخوابم راه راه مى شود.
اين نور به من مى گويد پنجره را به سرعت باز کن، هديه اى شگرف برايت آورده ام.

هديه شگرف چيزى جز يک روز تازه نيست.
روزى متفاوت با تمام روزهاى ديگر...


📓دیوانه وار
👤‌‌‌کریستین بوبن


#سروش_مولانا
#کریستین_بوبن

@sorooshemewlana

بشنیده ام که عزم سفر میکنی مکن
قصد حریف و یار دگر میکنی مکن


🎤اجرا: سعید الیف

👉@rahi_be_rahaei


#سروش_مولانا
#غزل_مولانا
#سعید_الیف


@sorooshemewlana

‍ 🍃🍃🍃

مِهر پاکان در میان جان نشان
دل مده الّا به مِهر دلخوشان

کوی نومیدی مرو، امیدهاست
سوی تاریکی مرو، خورشیدهاست

دل ترا در کوی اهل دل کشد
تن ترا در حبس آب و گِل کشد

هین غذای دل بده از همدلی
رو بجو اقبال را از مُقبِلی


مولانا در این ابیات از امید و راه کسب آن می گوید. شاید اگر "امید" را پس از "عشق" پربسامد ترین مقوله در آثار نظم و نثر مولانا بنامیم سخنی به اغراق نگفته باشیم. ناامیدی در نظر مولانا چنان زشت و بد است که معتقد است: "ناامیدی را خدا گردن زده است". (مثنوی، دفتر اول، 3836)

البته آنچه مولانا را همواره امیدوار نگه می‌دارد همان امید او به خداوند امید آفرین است. چنانکه می فرماید:

انبیا گفتند نومیدی بد است
فضل و رحمت‌های باری بی‌حد است

از چنین محسن نشاید ناامید
دست در فتراک این رحمت زنید

ای بسا کارا که اول صعب گشت
بعد از آن بگشاده شد سختی گذشت

بعد نومیدی بسی اومیدهاست
از پس ظلمت بسی خورشیدهاست
(مثنوی،دفتر سوم، 2992- 2995)

در ابیات ابتدایی این نوشتار مولانا با دید توحیدی و توحید محور خود به ما خاطر نشان می‌کند که هرچه در عالم وجود دارد و یا به وقوع می پیوندد از خیر و شر، تنها به خواست و قدرت خداست. به قول بهاء ولد (پدر مولانا) در کتاب معارف بهاء ولد، خالق کوی نومیدی و کوی امید تنها خداوند است:

"الحیُّ القیّوم، کویی چرا می روی که نومید باشی؟ من کوی نومیدی نهاده‌ام و کوی امید نهاده‌ام و کوی جانفزا نهاده‌ام، چرا کویی نروی که هر ساعتی امید زیاده شود و تازه‌تر شوی اگرچه خاک شوی". (معارف بهاء ولد، ج1، ص 251)

مولانا راه عملی امیدواری و دوری از ناامیدی را نزدیکی به پاکان و مورد عنایت قرار گرفتگان حق (مقبلان) می‌داند زیرا آنان مظهر خداوند امید آفرینند. نزدیکی به یاران خداوند نزدیکی به خود خداوند است. باید نزد اهل دل نشست و دل به آنان داد:

دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیر آن درختی رو که او گل های تر دارد
(دیوان شمس،غزل 563)

چون ز تنهایی تو نومیدی شوی
زیر سایه یار خورشیدی شوی

رو بجو یار خدایی را تو زود
چون چنان کردی خدا یار تو بود
(مثنوی، دفتر دوم، 22-23)


✍دکتر سید مجید سادات کیائی
🎤اجرا: سُلاله سعیدی

#سروش_مولانا
#مولانا
#مثنوی_معنوی
#دیوان_شمس
#امید
#سید_مجید_سادات_کیایی

@sorooshemewlana

هر کرداری که بر خلاف عشق باشد، بر خلاف خود خداست!


📓گابریل مارسل
👤سم کین
💫ترجمه مصطفی ملکیان


#سروش_مولانا
#گابریل_مارسل
#سم_کین
#مصطفی_ملکیان

@sorooshemewlana

چیزهایی هست که نمی‌دانم...
می‌دانم سبزه‌ای را بکنم، خواهم مُرد...

👤سهراب سپهری

🎤اجرا: ابراهیم‌ م بشلی
🎼تنظیم: محمدحسن پور

Unrequited #4
Fabrizio Paterlini
Now (2013)

🍃🍃🍃

🕯به بهانه‌ی سالگرد پرواز سهراب سپهری

#سروش_مولانا
#سهراب_سپهری
#دکلمه
#ابراهیم‌_م_بشلی
#محمد_حسن_‌پور

@sorooshemewlana

‍ 🍃به مناسبت روز جهانی زمین پاک

امروز دوم اردیبهشت ماه (22 آوریل) روز جهانی "زمین پاک" است؛ روزی در پاسداشت حرمت زمین. مؤسسه سروش مولانا در سالهای پیشین به بهانه این روز سلسله همایش‌هایی را تحت عنوان "زمین از دریچه آسمان" برگزار کرده است.

مقصود از استعاره "زمین از دریچه آسمان" اشاره به این حقیقت است که مشکلات و بحران‌های مادی بشر را می‌توان کمابیش از راه و روش‌های معنوی رفع کرد. سروش مولانا این استعاره را عنوان یک سلسله همایش قرار داد که هدف از برگزاری آنها کندوکاو در ابعاد و جوانب این ادعا و ارزیابی ادله‌ی آن است.

نخستین و دومین همایش از این سلسله همایش‌ها به ترتیب در کاخ سعد آباد و تالار فرهنگ‌و‌هنر برگزار شده‌اند و در هر دو همایش، دکتر علی موحد و مصطفی ملکیان به ایراد سخنرانی پرداختند. ما در این دو همایش به بخشی از هدف خود نائل شدیم و انتشار کتاب "زمین از دریچه آسمان" نیز ماحصل این دو همایش‌ و 12 جلسه درسگفتار برای عوامل برگزار کننده این همایشها بوده است.

اینک بر آنیم سومین همایش را با عنوان "سرنوشت من و هم سرنوشتی ما" در سال 1399 و در بحبوحه ی ابتلاء جامعه بشری به ویروس کرونا که ضرورت پرداختن به این موضوع را بیش از پیش واضح و روشن ساخته است، برگزار کنیم.

امید می‌بریم که این سلسله همایش‌ها نکته‌ای مغفول مانده در علوم انسانی و اجتماعی را در معرض توجه و عنایت صاحب نظران این علوم و همه ی اصلاح‌گران و دل‌سوختگان جامعه‌ی جهانی قرار دهد.

#سروش_مولانا
#علی_موحد
#مصطفی_ملکیان
#روز_جهانی_زمین_پاک
#اخلاق
#معنویت
#زمین_از_دریچۀ_آسمان
#همایش_زمین_از_دریچۀ_آسمان

@sorooshemewlana

اگر توانسته باشم در قلبِ یک انسان
پنجره‌ی جدیدی را به سویِ او باز کرده باشم،
زندگانیِ من پوچ نبوده است!



📓دلواپس شادمانی تو هستم
👤جبران خلیل جبران


#سروش_مولانا
#جبران_خلیل_جبران


@sorooshemewlana

✨اخلاقی زیستن در مواجهه با دیگری

اخلاقی زیستن به معنای داشتن یکسری از فضائل است و به میزانی که این فضائل را در خود پرورش می‌دهیم، انسان‌تر و خوب‌تر می‌شویم. اما گسترش این فضائل مستلزم داشتن مناسبات خاصی با طبیعت است، بطوری که اگر نتوانیم این مناسبات را با طبیعت برقرار کنیم، فاقد برخی از فضیلت‌ها خواهیم بود.

مارتین بوبر، الهی‌دان کلیمی کتاب معروفی با عنوانِ "من و تو" دارد. ایده‌ی محوری "من و تو" این است که ما انسان‌ها همواره موجودات ارتباطی هستیم و نمی‌توانیم بدون دیگری و بدون رابطه با دیگری زندگی کنیم. طبق دیدگاه بوبر ارتباطات ما درنهایت به دو سنخ قابل تقسیم است؛ گاه ارتباطات ما با دیگران ارتباط "من_ او / من_ آن" است و گاهی اوقات ارتباطات ما ارتباط "من_ تو" است.

متأسفانه عمده‌ی ارتباطات ما از نوع ارتباط "من_ آن" یعنی نگاه ابزاری به دیگران است. هنگامی که شما با دیگری ارتباط دارید و ارتباط شما با او در قالب یک شئ است، این رابطه‌ی "من_ آن" است. یعنی آن شخص را در حد یک شئ تقلیل می‌دهید. مانند ارتباطی که با یک راننده تاکسی داریم، یا حتی ارتباطی که با یک کارگر ساختمانی داریم. هیچ فرقی برای ما ندارد چرا که این شخص هیچ هویتی برای ما ندارد و صرفاً ابزار است. برخلاف جمله‌ی معروف سعدی که می‌گفت "بنی آدم اعضای یکدیگرند"، در این نگاه "بنی آدم ابزار یکدیگرند" یعنی آدم‌ها برای ما ابزار می‌شوند تا به مقاصدمان برسیم. هولوکاست محصول چنین نگاهی است که در آن انسان‌ها به اشیای زائدی تبدیل می‌گردند که مانع توسعه به شمار می‌روند و باید آنها را پاکسازی کرد.

اما نوع دیگری از رابطه هم وجود دارد. شاید دیده باشید کسی را که وقتی کبوترش می‌میرد، گریه می‌کند. این شخص رابطه شئ‌وارانه با کبوتر خود برقرار نکرده است. حتی این نحوه‌ی رابطه را می‌توانیم با نزدیکان_ پدر و مادرمان، همسرمان_ هم در نظر بگیریم. ما آنها را عزیز و ارجمند و محترم می‌شماریم. رابطه‌ی ما با نزدیکانمان رابطه‌ی "من_ تو" است. وقتی می‌گوییم "تو" یعنی وجودی که تشخص دارد، هویت و شخصیت دارد، اهداف و مقاصد و آلام و لذات دارد و ما به تمام اینها توجه می‌کنیم.

اگر من با کسی رابطه‌ی "من_تویی" داشته باشم، او را محترم می‌شمارم، دغدغه‌ی او را دارم، نگران او هستم و به او توجه می‌کنم. ما حدی از این رابطه‌ی "من_ تویی" را داریم و اگر کسی نتواند چنین رابطه‌ای را با هیچکس در این عالم داشته باشد، تردید نکنید که کمترین ویژگی‌های انسانی را نخواهد داشت. لذا ابن مسکویه در تهذیب الاخلاق می‌گوید: کسانیکه در کوه‌ها و در غارها به نام عرفان و رشد معنوی زندگی خودشان را صرف می‌کنند، درحقیقت موجودات فاقد فضیلت و ناقصی هستند، آنها نمی‌توانند برخی فضیلت‌ها مانند عدالت و شجاعت را که لازمه‌ی ارتباط با دیگران است در خود پرورش دهند.

بنابراین اخلاق زمانی آغاز می‌شود که بتوانیم با دیگران رابطه "من_ تویی" برقرار کنیم و به میزانی که این رابطه‌ی "من_ تویی" گسترش پیدا کند، اخلاقی‌تر خواهیم بود.


🔰بخشی از سخنان دکتر حسن اسلامی اردکانی در چهارمین همایش نظام اخلاقی


#سروش_مولانا
#مارتین_بوبر
#من_و_تو
#اخلاقی_زیستن_و_دیگری
#طبیعت
#سعدی
#حسن_اسلامی_اردکانی
#چهارمین_همایش_نظام_اخلاقی

@sorooshemewlana

اینک زمان نیایش است؛ دمی برای چشم گشودن، دیدن، ستودن و مست شدن.

خداوند با آفرینش، خود را ستود و ما با نیایش او را می‌ستاییم. نیایش، پاسخِ بی‌کرانگی جلوه‌های اوست از زبان ما، که خود جلوه‌گاه و آینه‌دار جمال اوییم؛ همو که بی‌عنایت‌های او هیچ و بی‌اشارات‌هایش گُم ایم.

اینک زبانی باید برای ستایش و جانی برای نیایش که خویشتن را در این درگاه پاک ببازد و کار دل به دیدار جمال دلربایش بسازد؛ تا نفسی جز برای نیکی نکشد و لحظه‌ای جز برای معنا نزید.

اینک زمان حضور فرامی‌رسد. این حضور محتاج به دلیل نیست، که او خود دلیل راه است؛ خود کِی گم بوده است تا دلیل بخواهد؟ آنچه دلیل می‌خواهد ماییم که خویشتن را فراموش می‌کنیم و در آشوب جهان صدای خود را نمی‌شنویم.


به مقام خاک بودی سفر نهان نمودی
چو به آدمی رسیدی هله تا به این نپایی

تو مسافری روان کن سفری بر آسمان کن
تو بجنب پاره پاره که خدا دهد رهایی

#سروش_مولانا
#نیایش
#ماه_رمضان
#محمدرضا_شجریان



@sorooshemewlana

🍃 سرشت نیایش‌ نزد مولانا - بخش اول


دعا برای مولانا خیز برداشتن به سمت خداست. کوششی از عُمق جان است برای تماس با خداوند. تپیدن و جنبش ماهیِ به خاک افتاده است برای بازگشت به دریا. دعا برای او یک وضعیت وجودی است طوری که نه تنها زبان او که سرتاسر اقلیم جان او دعا شود و در آتش اشتیاق خدا بسوزد:

ز بس دعا که بکردم دعا شده است وجودم
که هر که بیند رویم دعا به خاطرش آید

کالوَن (۱۵۰۹ – ۱۵۶۴) نیایش را «تمرین دائمی ایمان» می‌دانست. ممارست و کوششی مستمر برای حفظ و پرورش پیوند با خدا. در نگاه مولانا نیز دعا کارکرد مشابهی دارد. به باور او دعا تلاش برای غلبه بر فروبستگی است. گشودن خود رو به خداست:

اگر دعا نکنم لطف او همی گوید:
که سرد و بسته چرایی؟ بگو! زبان داری

اگر دعا نکند «سرد» و «بسته» می‌مانَد. با دعا کردن می‌کوشد تا دریچه‌های جان خود را رو به خدا بگشاید و با گذر از فروبستگی به «گشادِ اندرون» دست یابد. وقتی به جانب خدا که نور جهان است خود را می‌گشاید از «سرما» خلاصی می‌یابد. نیایش در نگاه مولانا راهی است برای کنار زدن پرده‌های غفلت و بیرون آمدن از وضعیت غیبت به مرحله‌ی حضور. «دیونوسیوس مجعول» فیلسوف و عارف مسیحی اوایل قرون وسطی گفته است:

«کسی که در قایقی نشسته و طنابی را که از صخره‌ای به طرفش پرت شده می‌گیرد و می‌کشد، صخره را به طرف خود نمی‌کشد بلکه خودش و قایق را به صخره نزدیک می‌کند.» (به نقل از کتاب نیایش، فریدریش هایلر)

گویا دعا نزد عارفان، کارکرد نربان را دارد که می‌توان به مدد آن ارتفاع گرفت. از زبان خداست که می‌گوید:

اگر چه بام بلند است آسمان، مگریز
چه غم خوری ز بلندی چو نردبان کردیم

ما در نیایش و دعا درباره‌ی خدا حرف نمی‌زنیم، بلکه با خدا حرف می‌زنیم و او را «تو» خطاب می‌کنیم. دعا تلاشی است برای عبور از خدای غایب که درباره‌اش حرف می‌زنند به خدایی حاضر که طرف گفت‌وگو است. عبور از «او» به «تو». هر چه درباره‌ی خدا حرف می‌زنیم، درباره‌ی «او» حرف می‌زنیم، تنها در دعاست که خدا به «تو»یِ زندگی ما بَدَل می‌شود و ما امکان تماس با او را می‌یابیم. از این‌روست که در داستان موسی و شبان، خدا موسی را عتاب می‌کند که تو بنده‌ی ما را از ما جدا کردی. شبان در مقام وصل و تماس بود چرا که سرگرم گفتگو با خدا بود، اما تو با سخن گفتن درباره‌ی خدا شبان را از اقلیم وصل و تماس به وادی فصل کشاندی. به وادی حرف زدن درباره‌ی خدا.

✍️ صدیق قطبی


#سروش_مولانا
#مولانا
#نیایش
#دعا
#مثنوی_معنوی
#فردریش_هایلر
#صدیق_قطبی


@sorooshemewlana

#نیایش_خوانی

وقت آن شد که به زنجیر تو دیوانه شویم
بند را برگسلیم از همه بیگانه شویم

گر چه سنگیم پی مهر تو چون موم شویم
گر چه شمعیم پی نور تو پروانه شویم


🎤اجرا: دکتر عبدالکریم سروش
👤شعر: مولانا - غزلیات شمس


#سروش_مولانا
#مولانا
#غزلیات_شمس
#عبدالکریم_سروش
@sorooshemewlana

🍃 سرشت نیایش‌ نزد مولانا - بخش دوم


خدا انسان‌ را به دعا فراخوانده است و شیوه دعا کردن را نیز به او آموخته است. به چشم مولانا این نکته حائز اهمیت بسیار است چرا که بیانگر عشق خدا به آدمی است و به تعبیر بایزید بسطامی گواه آن است که «خود اول او مرا خواسته بود».

مولانا می‌گوید:
«این طلب در ما هم از ایجاد توست»، «هم ز اول تو دهی میلِ دعا»، «این دعا را هم ز تو آموختیم» و «این دعا هم بخشش و تعلیم توست». تو در ما ذوق دعا کردن انگیخته‌ای، پس به حقِ این لطف عشق‌آمیز، دعای ما را اجابت کن: «چون دعامان امر کردی ای عُجاب / این دعای خویش را کن مستجاب»

مولانا توجه دارد که بذر اشتیاق را خدا در سینه‌ی انسان‌ها کاشته است و این موهبت را گواه عشق او می‌داند و به آن متوسل می‌شود: «ای دعا از تو اجابت هم ز تو»؛ «حُرمت آنکه دعا آموختی / در چنین ظلمت چراغ افروختی»

مولانا می‌کوشید تا اجابت و «لبیک» خدا را در نفس نیایش و دعای خود دریابد. لبیکی که اگرچه شنیده نمی‌شود اما چشیدنی است: «هست لبیکی که نتوانی شنید / لیک سر تا پای، بتوانی چشید». بیدار شدن آن سوز و درد درونی که خود را در نیایش آشکار می‌کرد در نگاه مولانا «پیکی» از سوی خدا بود: «آن نیاز و درد و سوزت، پیک ماست» و در لایه‌ی زیرین نیایش‌های سوزمند ما، اجابت‌ها خدا جاری است: «زیر هر یا رب تو، لبیک‌هاست»
می‌گوید خدا در من این میل و طلب را برانگیخته تا زبان به نیایش او تر کنم و اوست که چون آهن‌رُبایی پولاد دل ما را به جانب خویش می‌کشد:

پولادپاره‌هاییم، آهن‌رُباست عشقت
اصلِ همه طلب تو در خود طلب ندیدم

اما دعایی که گواه اجابت خداست، دعای سرد و تقلیدی نیست. دعای دردمندانه است:

درد آمد بهتر از مُلک جهان
تا بخوانی مر خدا را در نهان
خواندن بی‌درد، از افسردگی است
خواندن با درد، از دلبردگی است
(مثنوی، دفتر سوم)

از آنجا که مهمترین یا تنها مانع پیوند ما با خدا خودِ دروغین یا نفسِ ماست، تمنای درونی مولانا نیز که در آینه‌ی دعاهای پرسوز او نمایان است غالباً معطوف به رهایی از بند نفس است:

دست گیر از دست ما، ما را بخر
پرده را بردار و پرده‌ی ما مَدَر
باز خر ما را از این نفس پلید
کاردش تا استخوان ما رسید
(مثنوی، دفتر دوم)
ای خدا بگمار قومی روح‌مند
تا ز صندوق بدن‌مان وا خرند
(مثنوی، دفتر ششم)

✍️ صدیق قطبی


#سروش_مولانا
#مولانا
#نیایش
#دعا
#مثنوی_معنوی
#صدیق_قطبی


@sorooshemewlana

#هر_شب_یک_نیایش

ما ز خود سوی تو گردانیم سر
چون تویی از ما به ما نزدیکتر


📖 نیایش‌های مولانا در مثنوی معنوی| کتاب "سفری بر آسمان کن"
🎤اجرا: رضا اسماعیلی

🎶 موسیقی: کارن همایونفر
🎼تنظیم: عادل طیبی


#سروش_مولانا
#مولانا
#نیایش
#نیایش_خوانی
#مثنوی_معنوی
#سفری_بر_آسمان_کن
#ایرج_شهبازی
#محسن_شعبانی

@sorooshemewlana

💢انسان در نگاه مولانا بسیار مهمتر از عقیده است. یعنی عقیده برای انسان است نه انسان برای عقیده. منطق مولانا، منطق "سوخته‌جانی" و "عشق" است.


🔰بخشی از سخنان دکتر ناصر مهدوی با عنوان "نیایش؛ الگوی عشق" در پنجمین همایش روز نیایش، 1395

🎬مشاهده بخش اول این سخنرانی در آپارات / یوتیوب

#سروش_مولانا
#مولانا
#نیایش
#عشق
#ناصر_مهدوی
#پنجمین_همایش_روز_نیایش


@sorooshemewlana

#هر_شب_یک_نیایش
🌾🌾🌾

عهد ما بشکست صد بار و هزار

عهد تو چو کوه ثابت برقرار

عهد ما کاه و به هر بادی زبون

عهد تو کوه و زصد که هم فزون

خویش را دیدیم و رسوایی خویش

امتحان ما مکن، ای شاه، بیش!

تا فضیحت های دیگر را نهان

کرده باشی، ای کریم مستعان!


📖نیایش‌های مولانا در مثنوی معنوی از کتاب "سفری بر آسمان کن"

#سروش_مولانا
#مولانا
#نیایش
#مثنوی_معنوی
#سفری_بر_آسمان_کن
#ایرج_شهبازی
#محسن_شعبانی

@sorooshemewlana

🎧 نیایش چه نقشی در روایت‌ها و قصه‌های مثنوی دارد؟


🌾بخشی از سخنان دکتر حمیدرضا توکلی در اولین همایش روز نیایش، 1391

🎬 مشاهده بخش اول سخنرانی در آپارات / یوتیوب


#سروش_مولانا
#مولانا
#اولین_همایش_روز_نیایش
#نیایش
#مثنوی_معنوی
#حمیدرضا_توکلی


@sorooshemewlana