هر تعبیری ناتمام است مگر این که به بعد [واقع] Real ختم شود.
قبل از پایان روانکاوی سوژه به حالتی می رسد که مشابه stupor پسیکوتیک است. هر چه مقدس، غیر قابل تردید و قابل احترام بوده و تمام [هویت سازی ها] identification ها فرو پاشیده است و این فروپاشی باعث می شود سوژه در بیابانی بیکران قرار گیرد، تجربه ای در وراء که با هیچ چیز قابل مقایسه نیست، فقط یک نقطه امید باقی می ماند، فقط یقینی که طی سال ها به روانکاوش پیدا کرده مبنی بر این که او که مرا به اینجا رسانده به جاهای دیگری هم می تواند برساند. در عرفان هم سالک می تواند نهایتاً به منبع نوری وصل شود. تازه اینجا آنالیزان متوجه منبعی می شود که آنالیست از آن نور می گیرد و به آن منبع می پیوندد چون تنها در این مرحله است و بدین وسیله است که از بیابان نجات پیدا می کند.

درسنامه‌های دکتر کدیور: جلسه اول دوره دوم
عکس: برج رادکان

#روانکاوی_فروید #روانکاوی_لاکانی #روانکاوی_عشق #روانکاوی_کودک #روانکاوی_مدرن #روانکاوی #روانکاوی_کلاسیک #میترا_کدیور #انجمن_فرویدی #درمان #روانپزشک_روانکاو_نیست #فروید_روانکاوی #فروید_زیگموند #لکان #ژک_لکان #روان #زیگموندفروید #زیگموند #ناخوداگاه #ناخودآگاه #روانکاو #پسیکانالیز #سوژه #سمبولیک #نور #ایران #عرفان #هویت_سازی #واقع #سالک
https://www.instagram.com/p/CKQsSUPgbwX/?igshid=f4fbb1x4dbgr