🔸چقدر شعر را ساده گرفته ایم!
شنبه, ۲۵ دی ۱۳۹۵، ۰۶:۲۶ ب.ظ
🔹 #مریم_جعفری_آذرمانی
"دبیر بخش غزل معاصر پیاده رو"
مصاحبه ای با شمس لنگرودی درباره شعر امروز، در تاریخ 25 دی ماه 1395 در ایسنا منتشر شده با عنوان «خیلی از نوشته‌ها خزعبل و هذیان است». انتقاداتی بر بعضی از حرفهای این شاعر و پژوهشگر دارم، به این شرح:
بر خلاف آنچه آقای لنگرودی می گویند، به نظر من اگر مخاطب برای شعر خاقانی وقت بگذارد، متوجه می شود که اصلاً ارتباط با شعر خاقانی با رمز و اسطرلاب نیست، بلکه بسیار هم، زبان و اندیشه و صور خیال واضحی دارد فقط باید با جهانِ شاعریِ او آشنا شد، به هر حال خاقانی شاعرِ با سوادی است و قرنها از ما فاصله دارد، خوب معلوم است که باید بعضی اصطلاحات را به فرهنگ لغت مراجعه کرد، خیلی از شعرهای سعدی و حافظ هم آسان نیست، فقط چون مخاطب آنها را زیاد شنیده و حتا حفظ کرده، ممکن است تصور کند که کاملا آنها را می فهمد، ولی آیا از لحاظ ادبی هم آنها را می فهمد یا فقط هاله ای از معنا را متوجه می شود؟ و بالاتر از این، مگر خاقانی علم غیب داشته که چند قرن بعد، عده ای می آیند و هر سطر بی معنی و بی موسیقی و بی فرم را با در دست داشتنِ تریبون های کتبی و شفاهی شان، به عنوان شعر معرفی می کنند؟ علاوه بر اینکه جغرافیای زیستی خاقانی متفاوت بوده و در پیِ آن نوعی ویژه از شعر فارسی را ارائه داده، اصلاً به نظر من خاقانی پیچیدگی ندارد، بلکه برای اذهان ساده و مخاطبان عام قابل درک نیست. من هم وقتی شعر را تازه شروع کرده بودم نوجوان بودم و به نظرم خاقانی سخت بود، اما بعد از مدتی که مطالعاتم بیشتر شد متوجه ارزشهای ادبیِ آثار خاقانی شدم.
نکته دوم اینکه، گذاشتنِ نام یداله رویایی در کنار دو نام دیگر، دور از انصاف است، به عبارت دقیقتر می شود گفت از یک سنخ نیستند، الان قصد نقد و ارزشگذاری بر آثار دو نام دیگر را ندارم چون اصولاً شیوه حضورشان در شعر و نقد معاصر متفاوت از یکدیگر است، اینجا فقط درباره رویایی صحبت می کنم و باید بگویم که حداقل چیزی که رویایی به شعر امروز اضافه کرده این است که به زبان، به عنوان یک هنر نگاه می کند، نه وسیله ای برای تطمیع جامعه، رویایی برعکس برخی از معاصران برای اتفاقات سیاسی اجتماعی، هرچیزی را که مردم بپسندند نمی گوید، رویایی خودش است و شبیهی ندارد و تمامِ موجودیتش در شعر معاصر وابسته به تلاش خودش است، هیچ وقت هم سعی نکرده که تظاهر به مردم دوستی کند و مرید جمع کند. من به شخصه با اینکه در اصل شاعر غزلسرا هستم، نه تنها شعرها و نقد و نظرات رویایی در شعر معاصر را جدی و دقیق می دانم، بلکه حتا همان چند سطری که در وبلاگش به عنوان یک امر روزمره منتشر می کند، به من حس نوشتن می دهد، این قضیه برای کسی که اهل خودِ نوشتن و لذت بردن از نوشتن نباشد، شاید آنچنان قابل درک نیست.
نکته سوم این که آقای لنگرودی می گویند شعرهای بودلر و پل والری را می فهمند، خب از کجا می فهمند؟ هرچقدر هم که زبان فرانسه بدانند یا ندانند، شعر را با ترجمه ی متنی یا ذهنی و آن هم ذهنیتِ فارسی می فهمند، خوب این قابل قیاس با زبان مادری نیست، برای اثبات این امر باید بگویم: شعر بودلر و والری که هیچ، من می توانم شعر مالارمه را که اصلا در زبان فرانسه هم چندان قابل فهم نیست، چنان به فارسی ترجمه کنم که بشود یک شاعر ساده نویس! کاری ندارد چند کلمه از یک بند شعر درآوردن و چیدنِ آن در نحوِ زبان فارسی. به هر حال هر چقدر که به یک زبان غیر مادری تسلط داشته باشیم، آن شعر را با زبان مادری خودمان قضاوت می کنیم و این نمی تواند معیاری برای شعر باشد. و حتا برعکس، بارها پیش آمده که یک ترانۀ عامه پسند فارسی را با دوستانم به عنوان شوخی به زبانِ مثلا انگلیسی ترجمه کرده ایم و دیده ایم که در زبان انگلیسی چه شاهکاری شده است!
نکته بعدی اینکه، بسیاری مخاطبانی که به زعم ایشان با شعر آشتی کرده اند، اصلا آشتی نکرده اند، آنها فقط برای آنکه مثلا مد شده است که کتاب شمس لنگرودی را بخرند، آنها هم می خرند، کاری ندارد: می توانید به شکل اتفاقی هم که شده از چند تا از همین مخاطبان بپرسید که معنای فلان شعرتان چیست، آن وقت معلوم می شود که با شعر آشتی نکرده اند، با یک نوع تظاهرِ کتاب خریدن که اصلاً حاصلِ فرهنگی ندارد آشتی کرده اند، جنبه دیگر هم دارد: شاید بتوان گفت که همین ساده نویسی کاری کرده که مخاطب برای درک شعر، تنبل هم شده است، آنقدر ساده و گاهی نه چندان معنی دار بوده، که مخاطب اصلا یادش رفته که استعاره و کنایه و پیچیدگی های فکری و بیانی نیز وجود دارد، پیچیدگی هایی که ناشی از طبیعتِ زبان و مسائل اجتماعی و انسانی است، نه پیچیده کردنِ مسائل، در واقع می شود گفت نه شعرهای پیچیده، بلکه همین جریان ساده نویسی است که مسئله ی شعر و مخاطب را پیچیده کرده است.
ادامه مطلب 👇👇👇
شنبه, ۲۵ دی ۱۳۹۵، ۰۶:۲۶ ب.ظ
🔹 #مریم_جعفری_آذرمانی
"دبیر بخش غزل معاصر پیاده رو"
مصاحبه ای با شمس لنگرودی درباره شعر امروز، در تاریخ 25 دی ماه 1395 در ایسنا منتشر شده با عنوان «خیلی از نوشته‌ها خزعبل و هذیان است». انتقاداتی بر بعضی از حرفهای این شاعر و پژوهشگر دارم، به این شرح:
بر خلاف آنچه آقای لنگرودی می گویند، به نظر من اگر مخاطب برای شعر خاقانی وقت بگذارد، متوجه می شود که اصلاً ارتباط با شعر خاقانی با رمز و اسطرلاب نیست، بلکه بسیار هم، زبان و اندیشه و صور خیال واضحی دارد فقط باید با جهانِ شاعریِ او آشنا شد، به هر حال خاقانی شاعرِ با سوادی است و قرنها از ما فاصله دارد، خوب معلوم است که باید بعضی اصطلاحات را به فرهنگ لغت مراجعه کرد، خیلی از شعرهای سعدی و حافظ هم آسان نیست، فقط چون مخاطب آنها را زیاد شنیده و حتا حفظ کرده، ممکن است تصور کند که کاملا آنها را می فهمد، ولی آیا از لحاظ ادبی هم آنها را می فهمد یا فقط هاله ای از معنا را متوجه می شود؟ و بالاتر از این، مگر خاقانی علم غیب داشته که چند قرن بعد، عده ای می آیند و هر سطر بی معنی و بی موسیقی و بی فرم را با در دست داشتنِ تریبون های کتبی و شفاهی شان، به عنوان شعر معرفی می کنند؟ علاوه بر اینکه جغرافیای زیستی خاقانی متفاوت بوده و در پیِ آن نوعی ویژه از شعر فارسی را ارائه داده، اصلاً به نظر من خاقانی پیچیدگی ندارد، بلکه برای اذهان ساده و مخاطبان عام قابل درک نیست. من هم وقتی شعر را تازه شروع کرده بودم نوجوان بودم و به نظرم خاقانی سخت بود، اما بعد از مدتی که مطالعاتم بیشتر شد متوجه ارزشهای ادبیِ آثار خاقانی شدم.
نکته دوم اینکه، گذاشتنِ نام یداله رویایی در کنار دو نام دیگر، دور از انصاف است، به عبارت دقیقتر می شود گفت از یک سنخ نیستند، الان قصد نقد و ارزشگذاری بر آثار دو نام دیگر را ندارم چون اصولاً شیوه حضورشان در شعر و نقد معاصر متفاوت از یکدیگر است، اینجا فقط درباره رویایی صحبت می کنم و باید بگویم که حداقل چیزی که رویایی به شعر امروز اضافه کرده این است که به زبان، به عنوان یک هنر نگاه می کند، نه وسیله ای برای تطمیع جامعه، رویایی برعکس برخی از معاصران برای اتفاقات سیاسی اجتماعی، هرچیزی را که مردم بپسندند نمی گوید، رویایی خودش است و شبیهی ندارد و تمامِ موجودیتش در شعر معاصر وابسته به تلاش خودش است، هیچ وقت هم سعی نکرده که تظاهر به مردم دوستی کند و مرید جمع کند. من به شخصه با اینکه در اصل شاعر غزلسرا هستم، نه تنها شعرها و نقد و نظرات رویایی در شعر معاصر را جدی و دقیق می دانم، بلکه حتا همان چند سطری که در وبلاگش به عنوان یک امر روزمره منتشر می کند، به من حس نوشتن می دهد، این قضیه برای کسی که اهل خودِ نوشتن و لذت بردن از نوشتن نباشد، شاید آنچنان قابل درک نیست.
نکته سوم این که آقای لنگرودی می گویند شعرهای بودلر و پل والری را می فهمند، خب از کجا می فهمند؟ هرچقدر هم که زبان فرانسه بدانند یا ندانند، شعر را با ترجمه ی متنی یا ذهنی و آن هم ذهنیتِ فارسی می فهمند، خوب این قابل قیاس با زبان مادری نیست، برای اثبات این امر باید بگویم: شعر بودلر و والری که هیچ، من می توانم شعر مالارمه را که اصلا در زبان فرانسه هم چندان قابل فهم نیست، چنان به فارسی ترجمه کنم که بشود یک شاعر ساده نویس! کاری ندارد چند کلمه از یک بند شعر درآوردن و چیدنِ آن در نحوِ زبان فارسی. به هر حال هر چقدر که به یک زبان غیر مادری تسلط داشته باشیم، آن شعر را با زبان مادری خودمان قضاوت می کنیم و این نمی تواند معیاری برای شعر باشد. و حتا برعکس، بارها پیش آمده که یک ترانۀ عامه پسند فارسی را با دوستانم به عنوان شوخی به زبانِ مثلا انگلیسی ترجمه کرده ایم و دیده ایم که در زبان انگلیسی چه شاهکاری شده است!
نکته بعدی اینکه، بسیاری مخاطبانی که به زعم ایشان با شعر آشتی کرده اند، اصلا آشتی نکرده اند، آنها فقط برای آنکه مثلا مد شده است که کتاب شمس لنگرودی را بخرند، آنها هم می خرند، کاری ندارد: می توانید به شکل اتفاقی هم که شده از چند تا از همین مخاطبان بپرسید که معنای فلان شعرتان چیست، آن وقت معلوم می شود که با شعر آشتی نکرده اند، با یک نوع تظاهرِ کتاب خریدن که اصلاً حاصلِ فرهنگی ندارد آشتی کرده اند، جنبه دیگر هم دارد: شاید بتوان گفت که همین ساده نویسی کاری کرده که مخاطب برای درک شعر، تنبل هم شده است، آنقدر ساده و گاهی نه چندان معنی دار بوده، که مخاطب اصلا یادش رفته که استعاره و کنایه و پیچیدگی های فکری و بیانی نیز وجود دارد، پیچیدگی هایی که ناشی از طبیعتِ زبان و مسائل اجتماعی و انسانی است، نه پیچیده کردنِ مسائل، در واقع می شود گفت نه شعرهای پیچیده، بلکه همین جریان ساده نویسی است که مسئله ی شعر و مخاطب را پیچیده کرده است.
ادامه مطلب 👇👇👇
@piaderonews 👈 ڪلیڪ
#یادداشت_تحریریه
🔸توضیحاتی در مورد انتشار آثار
در بخش "غزل معاصر ایران"
🔹 #مریم_جعفری_آذرمانی
غزل و دیگر شعرهایی که در قالبهای موزون و مقفی سروده می شوند، چندین دهه است که زبان و بیان و تفکر نو دارند، از این رو به جای عبارتِ «شعر کلاسیک»، که همه قالبهای موزون و مقفی را در بر می گیرد ولی در عین حال برای توصیفِ زبان و بیان و محتوای امروزیِ این شعرها منصفانه نیست، از عبارتِ «غزل معاصر ایران» استفاده کردیم، با این توضیح که در بخش غزل معاصر، علاوه بر غزل، قالبهای دیگر مثل رباعی، مثنوی، چهارپاره، قالبهای ترکیبی و غیره نیز منتشر می شوند.
ناگفته نماند که مباحث تخصصی و ریزبینانه مجال گسترده ای می طلبد که آن هم نیازمند مقالات و نقدهای متعدد است، به عبارت دیگر، درباره قوّتها یا ضعفهای یک اثر ادبی، صفحه ها باید نوشت و ساعت ها باید به گفتگو نشست، ولی به طور خلاصه، معیار انتشار شعر در بخش غزل معاصر ایران، زبان و بیان و محتوای امروزی است، بنابرین اگر شعری باشد که معانی و مضامینِ بلندی داشته باشد اما به زبان کهن سروده شده باشد، ضرورتی برای انتشار آن نیست، چرا که این معانی و مضامین در شعر شاعران بزرگ ادبیات فارسی به طور دقیق تر و زیباتر و فراخورِ زمانِ حضورِ آنان، قرنها پیش سروده شده اند.
نکته دیگر اینکه متأسفانه بعضی از شاعران با وجود زبان کهن و مفاهیم تکراریِ شعرهایشان، به دلایل غیر شعری و غیر تخصصی، به وسیلۀ بعضی رسانه ها تبلیغ می شوند اما لزوماً معیاری برای شعر امروز نیستند حتا اگر شاعر جوان باشند، زیرا آنچه فضای ادبیات به آن نیازمند است، شعرهایی است که دارای حداقلی از خلاقیت باشند، نه شعرهایی که مثلاً نسخۀ دست چندم سبک هندی و یا ضعیف شده ی دوره بازگشت ادبی اند. بنابرین اگر غزلی با مقتضیات و مفاهیم و بیان امروزی سروده شود، ولو اینکه نقدهایی هم بر آن وارد باشد، ارزشِ ادبی و ضرورتِ انتشارش بسیار بیش از غزلی است که به تقلید از شاعران کلاسیک ادبیات سروده می شود.
و در آخر اینکه، سطح ادبیِ آثاری که در مجلات و هر رسانه ی ادبی منتشر می شوند با یکدیگر متفاوت است، یعنی ممکن است عالی باشند یا خوب یا گاهی متوسط، و بخش غزل معاصر نیز از این وضعیت مستثنا نیست، اما دلیل انتشار آثار در این سه سطح این است که شاعرانِ جوانتر نیز که از کلیاتِ سرودنِ شعر آگاهند و در سطح خودشان سعی دارند شعرشان را ارتقا دهند، بتوانند مجالی برای ارائۀ آثارشان داشته باشند، به این امید که با تجربه و مطالعه بیشتر، در جزئیاتِ شعرشان نیز دقت بیشتری کنند. البته ناگفته نماند که گاهی از سوی همین شاعران جوان یا نوجوان، آثار درخشانی ارائه می شود.
http://s2.picofile.com/file/8284534700/M_J_A.jpg
☑️منبع : مجله ادبی پیاده رو
پیشرو در ادبیات معاصر ایران
http://piadero.ir/portal/index.php?do=post&id=1821
🔺 در صورت تمایل با مراجعه به لینک سایت می توانید نظر بدهید 👆👆👆
◾️بخش : #غزل_معاصر_ایران
زیر نظر مریم جعفری آذرمانی
🔘با کانال تلگرام " مجله ادبی پیاده رو" ، معتبرترین و با سابقه ترین سایت ادبی پارسی زبان همراه باشید : 👇👇👇👇👇
https://telegram.me/joinchat/BNRUYzu3hryL-0Np9O6uGA
#یادداشت_تحریریه
🔸توضیحاتی در مورد انتشار آثار
در بخش "غزل معاصر ایران"
🔹 #مریم_جعفری_آذرمانی
غزل و دیگر شعرهایی که در قالبهای موزون و مقفی سروده می شوند، چندین دهه است که زبان و بیان و تفکر نو دارند، از این رو به جای عبارتِ «شعر کلاسیک»، که همه قالبهای موزون و مقفی را در بر می گیرد ولی در عین حال برای توصیفِ زبان و بیان و محتوای امروزیِ این شعرها منصفانه نیست، از عبارتِ «غزل معاصر ایران» استفاده کردیم، با این توضیح که در بخش غزل معاصر، علاوه بر غزل، قالبهای دیگر مثل رباعی، مثنوی، چهارپاره، قالبهای ترکیبی و غیره نیز منتشر می شوند.
ناگفته نماند که مباحث تخصصی و ریزبینانه مجال گسترده ای می طلبد که آن هم نیازمند مقالات و نقدهای متعدد است، به عبارت دیگر، درباره قوّتها یا ضعفهای یک اثر ادبی، صفحه ها باید نوشت و ساعت ها باید به گفتگو نشست، ولی به طور خلاصه، معیار انتشار شعر در بخش غزل معاصر ایران، زبان و بیان و محتوای امروزی است، بنابرین اگر شعری باشد که معانی و مضامینِ بلندی داشته باشد اما به زبان کهن سروده شده باشد، ضرورتی برای انتشار آن نیست، چرا که این معانی و مضامین در شعر شاعران بزرگ ادبیات فارسی به طور دقیق تر و زیباتر و فراخورِ زمانِ حضورِ آنان، قرنها پیش سروده شده اند.
نکته دیگر اینکه متأسفانه بعضی از شاعران با وجود زبان کهن و مفاهیم تکراریِ شعرهایشان، به دلایل غیر شعری و غیر تخصصی، به وسیلۀ بعضی رسانه ها تبلیغ می شوند اما لزوماً معیاری برای شعر امروز نیستند حتا اگر شاعر جوان باشند، زیرا آنچه فضای ادبیات به آن نیازمند است، شعرهایی است که دارای حداقلی از خلاقیت باشند، نه شعرهایی که مثلاً نسخۀ دست چندم سبک هندی و یا ضعیف شده ی دوره بازگشت ادبی اند. بنابرین اگر غزلی با مقتضیات و مفاهیم و بیان امروزی سروده شود، ولو اینکه نقدهایی هم بر آن وارد باشد، ارزشِ ادبی و ضرورتِ انتشارش بسیار بیش از غزلی است که به تقلید از شاعران کلاسیک ادبیات سروده می شود.
و در آخر اینکه، سطح ادبیِ آثاری که در مجلات و هر رسانه ی ادبی منتشر می شوند با یکدیگر متفاوت است، یعنی ممکن است عالی باشند یا خوب یا گاهی متوسط، و بخش غزل معاصر نیز از این وضعیت مستثنا نیست، اما دلیل انتشار آثار در این سه سطح این است که شاعرانِ جوانتر نیز که از کلیاتِ سرودنِ شعر آگاهند و در سطح خودشان سعی دارند شعرشان را ارتقا دهند، بتوانند مجالی برای ارائۀ آثارشان داشته باشند، به این امید که با تجربه و مطالعه بیشتر، در جزئیاتِ شعرشان نیز دقت بیشتری کنند. البته ناگفته نماند که گاهی از سوی همین شاعران جوان یا نوجوان، آثار درخشانی ارائه می شود.
http://s2.picofile.com/file/8284534700/M_J_A.jpg
☑️منبع : مجله ادبی پیاده رو
پیشرو در ادبیات معاصر ایران
http://piadero.ir/portal/index.php?do=post&id=1821
🔺 در صورت تمایل با مراجعه به لینک سایت می توانید نظر بدهید 👆👆👆
◾️بخش : #غزل_معاصر_ایران
زیر نظر مریم جعفری آذرمانی
🔘با کانال تلگرام " مجله ادبی پیاده رو" ، معتبرترین و با سابقه ترین سایت ادبی پارسی زبان همراه باشید : 👇👇👇👇👇
https://telegram.me/joinchat/BNRUYzu3hryL-0Np9O6uGA
@piaderonews 👈 ڪلیڪ
#ویژه_ی_نوروزی_سال_1396
♦️ویژه ی #شعر ، #مقاله و #ترجمه مجله ادبی پیاده رو منتشر شد ؛ با آثاری از :
🔹علیرضا آبیز ، محمد آزرم ، ﻣﺤﻤﺪ ﺁﺷﻮﺭ ، ابوذر افشنگ ، علیرضا الیاسی ، علی باباچاهی ، ﻋﻠﻲﺭﺿﺎ ﺑﻬﻨﺎﻡ ، خسرو بنایی ، امیرحسین بریمانی ، ابوالفضل پاشا ، حسن توکلی ، شاپور جورکش ، علی جهانگیری ، مولود جهانی ، ﺭﺿﺎ ﭼﺎﻳﭽﻲ ، روجا چمنکار ، صابر حسینی ، منصور خورشیدی ، بهزاد خواجات ، بنیامین دیلم کتولی ، ليلا درخش ، سید محمد علی رضازاده ، حامد رمضانی ، ایرج زبردست ، جواد زهتاب ، ﻓﺮاﻣﺮﺯ ﺳﻪ ﺩﻫﻲ ، یزدان سلحشور ، مریم سطوتی ، سینا سنجری ، سیداکبرسلیمانی ، شایسته سادات حسینی رباط ، آفاق شوهانی ، افشین شاهرودی ، رضا شنطیا ، سید حمید شریف نیا ، بابك صحرانورد ، پانته آ صفایی ، ﻫﺮﻣﺰ ﻋﻠﻲﭘﻮﺭ ، ناهید عرجونی ، برزویه فرخ سیر ، ﻓﺮﻧﺎﺯ ﻓﺮاﺯﻣﻨﺪ ، آزیتا قهرمان ، جلیل قیصری ، محمد لوطیج ، محمد حسین مدل ، علی مومنی ، محمد حسن مرتجا ، محمد زمان مطلوب طلب ، آیدا مجیدآبادی ، راهله معماریان ، مجتبا نهانی ، حسن نیکوفرید ، سید مهدی نژاد هاشمی . (ترتیب اسامی و انتشار آثار بر اساس حروف الفبا است )
http://uupload.ir/files/2o1m_poem.jpg
🔴لینک مشاهده ی آثار در مجله : 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
www.piadero.ir
به کوشش هیئت دبیران پیاده رو : #میثم_ریاحی ، #محمد_آشور ، #ابوالفضل_پاشا ، #مریم_جعفری_آذرمانی ، #آزیتا_قهرمان ، #سید_حمید_شریف_نیا ، #امیر_حسین_بریمانی ، #احمد_درخشان ، #بابک_شاکر
🔘با کانال تلگرام " مجله ادبی پیاده رو" ، معتبرترین و با سابقه ترین سایت ادبی پارسی زبان همراه باشید : 👇👇👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAADu3hrxlRmaavELBeg
#ویژه_ی_نوروزی_سال_1396
♦️ویژه ی #شعر ، #مقاله و #ترجمه مجله ادبی پیاده رو منتشر شد ؛ با آثاری از :
🔹علیرضا آبیز ، محمد آزرم ، ﻣﺤﻤﺪ ﺁﺷﻮﺭ ، ابوذر افشنگ ، علیرضا الیاسی ، علی باباچاهی ، ﻋﻠﻲﺭﺿﺎ ﺑﻬﻨﺎﻡ ، خسرو بنایی ، امیرحسین بریمانی ، ابوالفضل پاشا ، حسن توکلی ، شاپور جورکش ، علی جهانگیری ، مولود جهانی ، ﺭﺿﺎ ﭼﺎﻳﭽﻲ ، روجا چمنکار ، صابر حسینی ، منصور خورشیدی ، بهزاد خواجات ، بنیامین دیلم کتولی ، ليلا درخش ، سید محمد علی رضازاده ، حامد رمضانی ، ایرج زبردست ، جواد زهتاب ، ﻓﺮاﻣﺮﺯ ﺳﻪ ﺩﻫﻲ ، یزدان سلحشور ، مریم سطوتی ، سینا سنجری ، سیداکبرسلیمانی ، شایسته سادات حسینی رباط ، آفاق شوهانی ، افشین شاهرودی ، رضا شنطیا ، سید حمید شریف نیا ، بابك صحرانورد ، پانته آ صفایی ، ﻫﺮﻣﺰ ﻋﻠﻲﭘﻮﺭ ، ناهید عرجونی ، برزویه فرخ سیر ، ﻓﺮﻧﺎﺯ ﻓﺮاﺯﻣﻨﺪ ، آزیتا قهرمان ، جلیل قیصری ، محمد لوطیج ، محمد حسین مدل ، علی مومنی ، محمد حسن مرتجا ، محمد زمان مطلوب طلب ، آیدا مجیدآبادی ، راهله معماریان ، مجتبا نهانی ، حسن نیکوفرید ، سید مهدی نژاد هاشمی . (ترتیب اسامی و انتشار آثار بر اساس حروف الفبا است )
http://uupload.ir/files/2o1m_poem.jpg
🔴لینک مشاهده ی آثار در مجله : 👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇👇
www.piadero.ir
به کوشش هیئت دبیران پیاده رو : #میثم_ریاحی ، #محمد_آشور ، #ابوالفضل_پاشا ، #مریم_جعفری_آذرمانی ، #آزیتا_قهرمان ، #سید_حمید_شریف_نیا ، #امیر_حسین_بریمانی ، #احمد_درخشان ، #بابک_شاکر
🔘با کانال تلگرام " مجله ادبی پیاده رو" ، معتبرترین و با سابقه ترین سایت ادبی پارسی زبان همراه باشید : 👇👇👇👇👇
https://t.me/joinchat/AAAAADu3hrxlRmaavELBeg
