Forwarded from ॐ مزه ملکوت ॐ
🌿✨🧘✨🔮✨🧘✨🌿
✨✨🎆 فراموشکاری چیست؟ 🎆✨✨
«ﻧﻘﺶ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ، ﻧﻘﺶ ﺩﺭﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩﮐﺎﻣﯽ ،ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻏﺮﻭﺭ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻮﺩ.»
"نیچه "
زیگموند فروید ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺮﺡ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻓﺮﺿﯿﻪ ﯼ ﺟﻠﺪﯼ» : ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺣﻮﺍﺱ 5 ﮔﺎﻧﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﮐﻨﺪ. ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪﯼ ﺯﯾﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ :
1️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺛﺒﺖ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﻗﺪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽِ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ، ﺷﻨﯿﺪﻥ ، ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ... ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ.
2️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺿﺒﻂ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﻏﯿﺮﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺿﺒﻂ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﻫﺪ ، ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ می کنم ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ.
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎ ﻣﺎﻫﯿﺘﺎً ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺷﮑﻞ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ی ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﺩ.
نیچه ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺍﻭّﻟﯽ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﻭﻣﯽ ﺿﺒﻂ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺍﺩﻩ ها. ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﯿﭽﻪ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﮐﻨﺶ ﮔﺮ ﻭ ﻓﻌّﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ میبرد ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «فراموشی».
ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻠﻂ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻭﯼ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﺮﺍﺭ دهد. ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﭽﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ: ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭ ( ﺍﻧﺴﺎﻥ ) ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻭﯼ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﺮﻭﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﭘﺮﺯﻭﺭ . ﻧﯿﭽﻪ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻮﺡ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ( ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ که ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻟﻮﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻄﻮﻃﯽ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺎ ) ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻻﺯﻣﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ.
ﻧﯿﭽﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻓﻌّﺎﻝ ﻭ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﻧﺠﺎﺕ دهد ﻭ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ بیفتد ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻫﻀﻢ ﻭ ﺩﻓﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻏﺬﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﻭﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺣﺖ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺷﻮﺩ.
🌿✨🧘✨🔮✨🧘✨🌿
#نیچه #فروید #فراموشکاری #روانشناسی #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot
✨✨🎆 فراموشکاری چیست؟ 🎆✨✨
«ﻧﻘﺶ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ، ﻧﻘﺶ ﺩﺭﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩﮐﺎﻣﯽ ،ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻏﺮﻭﺭ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻮﺩ.»
"نیچه "
زیگموند فروید ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺮﺡ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻓﺮﺿﯿﻪ ﯼ ﺟﻠﺪﯼ» : ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺣﻮﺍﺱ 5 ﮔﺎﻧﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﮐﻨﺪ. ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪﯼ ﺯﯾﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ :
1️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺛﺒﺖ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﻗﺪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽِ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ، ﺷﻨﯿﺪﻥ ، ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ... ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ.
2️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺿﺒﻂ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﻏﯿﺮﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺿﺒﻂ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﻫﺪ ، ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ می کنم ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ.
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎ ﻣﺎﻫﯿﺘﺎً ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺷﮑﻞ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ی ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﺩ.
نیچه ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺍﻭّﻟﯽ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﻭﻣﯽ ﺿﺒﻂ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺍﺩﻩ ها. ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﯿﭽﻪ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﮐﻨﺶ ﮔﺮ ﻭ ﻓﻌّﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ میبرد ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «فراموشی».
ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻠﻂ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻭﯼ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﺮﺍﺭ دهد. ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﭽﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ: ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭ ( ﺍﻧﺴﺎﻥ ) ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻭﯼ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﺮﻭﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﭘﺮﺯﻭﺭ . ﻧﯿﭽﻪ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻮﺡ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ( ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ که ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻟﻮﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻄﻮﻃﯽ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺎ ) ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻻﺯﻣﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ.
ﻧﯿﭽﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻓﻌّﺎﻝ ﻭ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﻧﺠﺎﺕ دهد ﻭ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ بیفتد ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻫﻀﻢ ﻭ ﺩﻓﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻏﺬﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﻭﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺣﺖ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺷﻮﺩ.
🌿✨🧘✨🔮✨🧘✨🌿
#نیچه #فروید #فراموشکاری #روانشناسی #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot
Forwarded from ॐ مزه ملکوت ॐ
🌿✨🧘✨🔮✨🧘✨🌿
✨✨🎆 فراموشکاری چیست؟ 🎆✨✨
«ﻧﻘﺶ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ، ﻧﻘﺶ ﺩﺭﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩﮐﺎﻣﯽ ،ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻏﺮﻭﺭ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻮﺩ.»
"نیچه "
زیگموند فروید ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺮﺡ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻓﺮﺿﯿﻪ ﯼ ﺟﻠﺪﯼ» : ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺣﻮﺍﺱ 5 ﮔﺎﻧﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﮐﻨﺪ. ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪﯼ ﺯﯾﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ :
1️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺛﺒﺖ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﻗﺪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽِ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ، ﺷﻨﯿﺪﻥ ، ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ... ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ.
2️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺿﺒﻂ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﻏﯿﺮﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺿﺒﻂ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﻫﺪ ، ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ می کنم ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ.
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎ ﻣﺎﻫﯿﺘﺎً ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺷﮑﻞ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ی ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﺩ.
نیچه ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺍﻭّﻟﯽ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﻭﻣﯽ ﺿﺒﻂ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺍﺩﻩ ها. ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﯿﭽﻪ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﮐﻨﺶ ﮔﺮ ﻭ ﻓﻌّﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ میبرد ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «فراموشی».
ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻠﻂ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻭﯼ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﺮﺍﺭ دهد. ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﭽﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ: ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭ ( ﺍﻧﺴﺎﻥ ) ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻭﯼ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﺮﻭﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﭘﺮﺯﻭﺭ . ﻧﯿﭽﻪ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻮﺡ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ( ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ که ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻟﻮﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻄﻮﻃﯽ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺎ ) ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻻﺯﻣﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ.
ﻧﯿﭽﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻓﻌّﺎﻝ ﻭ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﻧﺠﺎﺕ دهد ﻭ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ بیفتد ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻫﻀﻢ ﻭ ﺩﻓﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻏﺬﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﻭﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺣﺖ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺷﻮﺩ.
🌿✨🧘✨🔮✨🧘✨🌿
#نیچه #فروید #فراموشکاری #روانشناسی #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot
✨✨🎆 فراموشکاری چیست؟ 🎆✨✨
«ﻧﻘﺶ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ، ﻧﻘﺶ ﺩﺭﺑﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺍﺩﺏ ﻭ ﺁﺩﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺎﻡ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩﮐﺎﻣﯽ ،ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻣﯿﺪ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻏﺮﻭﺭ ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﯿﭻ ﺍﻣﺮﻭﺯﯼ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻮﺩ.»
"نیچه "
زیگموند فروید ﻓﺮﺿﯿﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺮﺡ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «ﻓﺮﺿﯿﻪ ﯼ ﺟﻠﺪﯼ» : ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺣﻮﺍﺱ 5 ﮔﺎﻧﻪ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﻣﯿﺪﺍﺭﺩ . ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﯽ ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﻢ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﮐﻨﺪ. ﯾﮏ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺛﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﻭ ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻮﺍﺯﯼ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺿﺒﻂ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﯿﺘﻮﺍﻥ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺑﻨﺪﯼ ﺯﯾﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ :
1️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺛﺒﺖ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﻓﺎﻗﺪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽِ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ، ﺷﻨﯿﺪﻥ ، ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ... ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﺤﯿﻂ ﺷﮑﻞ ﺩﻫﺪ.
2️⃣ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ (ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺿﺒﻂ ) : ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﻏﯿﺮﺷﻬﻮﺩﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯿﺪﻫﺪ - ﺿﺒﻂ ﮐﻨﻨﺪﻩ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ - ﺳﯿﺴﺘﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ – ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺕ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﭘﺮﻭﮊﮐﺘﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﺤﯿﻂ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺪﻫﺪ ، ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯿﮑﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺜﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻓﺮﺩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻣﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﮐﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﻦ ، ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﯿﺰﻧﺪ ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﺩ ﺳﻮﻡ ﺭﺍ ﻧﻤﯿﺒﯿﻨﻢ ﻭ ﻧﻤﯿﺸﻨﻮﻡ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ می کنم ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺟﺐ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﻢ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻭ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ.
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎ ﻣﺎﻫﯿﺘﺎً ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺷﮑﻞ ﻣﯿﮕﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺣﺎﻓﻈﻪ ی ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﯿﻔﺘﺪ ﻭ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﺩ.
نیچه ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺭﻭﺍﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺍﻭّﻟﯽ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ی ﺩﺍﺩﻩ ﻫﺎﺳﺖ ﻭ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﻭﻣﯽ ﺿﺒﻂ ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﺩﺍﺩﻩ ها. ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﯿﭽﻪ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﮐﻨﺶ ﮔﺮ ﻭ ﻓﻌّﺎﻝ ﺭﺍ ﻧﺎﻡ میبرد ﺑﻪ ﻧﺎﻡ «فراموشی».
ﺩﺭﻭﺍﻗﻊ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﺮﺯﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻠﻂ ﺩﻭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﺍﮐﻨﺸﯽ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﮐﻨﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻭﯼ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﺮﺍﺭ دهد. ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﭽﻪ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ: ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭ ( ﺍﻧﺴﺎﻥ ) ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﺩﺭ ﻭﯼ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﯿﺮﻭﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﭘﺮﺯﻭﺭ . ﻧﯿﭽﻪ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﻮﺡ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ( ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ که ﻧﺎﺁﮔﺎﻫﯽ ﻟﻮﺣﯽ ﺍﺳﺖ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺎ ﺧﻄﻮﻃﯽ ﻧﺎﺧﻮﺍﻧﺎ ) ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻻﺯﻣﻪ ﯼ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ.
ﻧﯿﭽﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﮑﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻓﻌّﺎﻝ ﻭ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﺸﯽ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﻧﺠﺎﺕ دهد ﻭ ﻓﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﺸﮕﺮ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ بیفتد ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻤﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻫﻀﻢ ﻭ ﺩﻓﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﻏﺬﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﮔﻮﺍﺭﺷﯽ ﻭﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻭﯼ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯ ﻣﯿﺴﺎﺯﺩ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﮐﯿﻨﻪ ﺗﻮﺯﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺥ ﻣﯿﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﺍﺛﺮﺍﺕ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻫﺎﯼ ﺿﺒﻂ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﺮﺯﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﺣﺖ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺷﻮﺩ.
🌿✨🧘✨🔮✨🧘✨🌿
#نیچه #فروید #فراموشکاری #روانشناسی #راهی_بسوی_خدا
@pathwaystogod
@mazeye_malakoot