چرا عشق اوایل رابطه بعد از مدتی فروکش می کند؟
شاید این موضوع تجربه ی بسیاری از ما باشد که هنگامی که با یک نفر اشنا می شویم انگار روی ابرها هستیم. با هر بار دیدنش یا شنیدن صدایش قلبمان تند تند می زند و گونه هایمان سرخ می شوند. اما رفته رفته این عشق آتشین فروکش می کند. نه به این معنا که دیگر آن فرد را دوست نداریم. بلکه به این معنا که آن علایم که حکایت از سرمستی و هیجان داشتند دیگر در ما دیده نمی شوند هر چند که هنوز هم طرف مقابل را بسیار دوست داریم و حتی شاید زندگی بدون او را نمی توانیم متصور شویم.
🔴اما علت چیست؟
هنگامی که فردی عاشق می شود و در اوج هیجان عاشقانه است ، در بدن او فعل و انفعلاتی اتفاق می افتد. سطح تعدادی از هورمون ها و مواد شیمیایی بالا می رود. از مهم ترین این هورمون و مواد شیمیایی می توان به #کورتیزول ، #دوپامین ، #اکسی_توسین ، پروتئین ان جی اف ، اندروفین ، استروژن و تستوسترون ، آدرنالین و مونو آمین و غیره اشاره کرد. حالا کاری که اینها می کنند چیست و سوال مهم تر اینکه چرا سطح این مواد تا همیشه بالا باقی نمی ماند؟
پاسخ این پرسش بسیار جالب است. تئوری ای وجود دارد به نام تئوری تطبیق یا #تئوری_تطابق خوشی که می گوید طبیعت انسان به گونه ای است که تمایل دارد بعد از تجربه ی یک احساس تشدید شده (غم، شادی، عشق، …) به یک سطح پایدار از خوشی برسد. همین موضوع است که باعث می شود که انسان حتی بعد از از دست دادن عزیزی در زندگی اش بعد از مدتی بتواند به زندگی عادی بازگردد. یا به اصطلاح آنچه در فرهنگ خودمان داریم می گوییم “خدا خودش صبرش را هم می دهد” حالا فلسفه ی این تمایل درونی انسان به رسیدن به سطح پایدار از احساسات چیست؟ علت این است که بدن به طور اتوماتیک برای دفاع در برابر خطرات محیطی تنظیم شده است و اگر عملکرد طبیعی آن مختل نباشد به طور اتوماتیک سطح هورمون های بدن را به گونه ای تنظیم می کند که هوشیاری انسان و همچنین سیستم ایمنی بدن او به حال نرمال خود بازگردد. دوپامین که از موادی است که در ابتدای عاشق شدن میزان ترشحش بالا می رود، همان ماده ایست که هنگام استفاده از یک ماده ی مخدر مثل کوکائین در مغز آزاد می شود. بالا بودن سطح دوپامین باعث کاهش هوشیاری می شود. از طرفی مواد دیگر هم هرکدام مشغول انجام وظیفه هستند. کورتیزول هم یکی دیگر از آن هورمون هایی است که ترشحش در اوایل عشق افزایش می یابد. این هورمون همان هورمونی است که هنگام مضطرب شدن در بدن ترشح می شود و موجب عدم آرامش می شود. اما سطح بالای همین ماده می تواند باعث ضعف در بدن و سیستم ایمنی شود و مشکلات گوارشی را سبب شود. پس به صورت طبیعی یک بدن سالم دست به کار می شود و سطح این هورمون ها را به حالت طبیعی اولیه ی خود بر می گرداند. البته این به این معنی نیست که تمام هورمون ها به حالت قبل از رابطه بازمی گردند. رابطه برای دوام نیاز به هورمون اکسی توسین دارد. و این هورمون که از آن تحت عنوان هورمون عشق یاد می شود همان چیزی است که باعث می شود دلتان برای کسی که دوستش دارید تنگ شود، در زندگی با او گذشت داشته باشید و یا بخواهید که از او صاحب فرزندی شوید. آنچه گفتیم تماما در مورد هیجانات و احساسات شدید اول رابطه و علت فروکش کردن آنها بعد از مدتی بود.
پس اگر شما هم احساس می کنید آن شور و اشتیاق اول رابطه را دیگر ندارید و همه چیز برایتان عادی شده است، می توانید خوشحال باشید که عملکرد بدنتان در این رابطه درست بوده است و نتیجتا جای هیچ نگرانی نیست. تنها چیزی که باید مراقب آن باشید حفظ مداوم عشق است نه هیجانات ناشی از آن.
#عشق
@pathwaystogod
شاید این موضوع تجربه ی بسیاری از ما باشد که هنگامی که با یک نفر اشنا می شویم انگار روی ابرها هستیم. با هر بار دیدنش یا شنیدن صدایش قلبمان تند تند می زند و گونه هایمان سرخ می شوند. اما رفته رفته این عشق آتشین فروکش می کند. نه به این معنا که دیگر آن فرد را دوست نداریم. بلکه به این معنا که آن علایم که حکایت از سرمستی و هیجان داشتند دیگر در ما دیده نمی شوند هر چند که هنوز هم طرف مقابل را بسیار دوست داریم و حتی شاید زندگی بدون او را نمی توانیم متصور شویم.
🔴اما علت چیست؟
هنگامی که فردی عاشق می شود و در اوج هیجان عاشقانه است ، در بدن او فعل و انفعلاتی اتفاق می افتد. سطح تعدادی از هورمون ها و مواد شیمیایی بالا می رود. از مهم ترین این هورمون و مواد شیمیایی می توان به #کورتیزول ، #دوپامین ، #اکسی_توسین ، پروتئین ان جی اف ، اندروفین ، استروژن و تستوسترون ، آدرنالین و مونو آمین و غیره اشاره کرد. حالا کاری که اینها می کنند چیست و سوال مهم تر اینکه چرا سطح این مواد تا همیشه بالا باقی نمی ماند؟
پاسخ این پرسش بسیار جالب است. تئوری ای وجود دارد به نام تئوری تطبیق یا #تئوری_تطابق خوشی که می گوید طبیعت انسان به گونه ای است که تمایل دارد بعد از تجربه ی یک احساس تشدید شده (غم، شادی، عشق، …) به یک سطح پایدار از خوشی برسد. همین موضوع است که باعث می شود که انسان حتی بعد از از دست دادن عزیزی در زندگی اش بعد از مدتی بتواند به زندگی عادی بازگردد. یا به اصطلاح آنچه در فرهنگ خودمان داریم می گوییم “خدا خودش صبرش را هم می دهد” حالا فلسفه ی این تمایل درونی انسان به رسیدن به سطح پایدار از احساسات چیست؟ علت این است که بدن به طور اتوماتیک برای دفاع در برابر خطرات محیطی تنظیم شده است و اگر عملکرد طبیعی آن مختل نباشد به طور اتوماتیک سطح هورمون های بدن را به گونه ای تنظیم می کند که هوشیاری انسان و همچنین سیستم ایمنی بدن او به حال نرمال خود بازگردد. دوپامین که از موادی است که در ابتدای عاشق شدن میزان ترشحش بالا می رود، همان ماده ایست که هنگام استفاده از یک ماده ی مخدر مثل کوکائین در مغز آزاد می شود. بالا بودن سطح دوپامین باعث کاهش هوشیاری می شود. از طرفی مواد دیگر هم هرکدام مشغول انجام وظیفه هستند. کورتیزول هم یکی دیگر از آن هورمون هایی است که ترشحش در اوایل عشق افزایش می یابد. این هورمون همان هورمونی است که هنگام مضطرب شدن در بدن ترشح می شود و موجب عدم آرامش می شود. اما سطح بالای همین ماده می تواند باعث ضعف در بدن و سیستم ایمنی شود و مشکلات گوارشی را سبب شود. پس به صورت طبیعی یک بدن سالم دست به کار می شود و سطح این هورمون ها را به حالت طبیعی اولیه ی خود بر می گرداند. البته این به این معنی نیست که تمام هورمون ها به حالت قبل از رابطه بازمی گردند. رابطه برای دوام نیاز به هورمون اکسی توسین دارد. و این هورمون که از آن تحت عنوان هورمون عشق یاد می شود همان چیزی است که باعث می شود دلتان برای کسی که دوستش دارید تنگ شود، در زندگی با او گذشت داشته باشید و یا بخواهید که از او صاحب فرزندی شوید. آنچه گفتیم تماما در مورد هیجانات و احساسات شدید اول رابطه و علت فروکش کردن آنها بعد از مدتی بود.
پس اگر شما هم احساس می کنید آن شور و اشتیاق اول رابطه را دیگر ندارید و همه چیز برایتان عادی شده است، می توانید خوشحال باشید که عملکرد بدنتان در این رابطه درست بوده است و نتیجتا جای هیچ نگرانی نیست. تنها چیزی که باید مراقب آن باشید حفظ مداوم عشق است نه هیجانات ناشی از آن.
#عشق
@pathwaystogod