«ستاره مرده‌ای که قلبش هنوز می‌تپد»
—---------------------------------------
https://goo.gl/FFk3dO
در این عکسِ تلسکوپ فضایی #هابل ناسا از سحابی خرچنگ، تابش وهم‌انگیز یک ستاره‌ی مُرده را می‌بینیم که مدت‌ها پیش به شکل #ابرنواختر منفجر شده بود. ولی گول نخورید، این جرم کوچک و بیچاره که زمانی در دل ستاره‌ی مرده جای داشته، هنوز هم جان دارد و با آهنگی منظم و دقیق می‌تپد.
این "قلب" همان هسته‌ی رمبیده‌ی ستاره‌ی منفجر شده است. این جرم که به نام یک #ستاره_نوترونی [و البته یک #تپ‌اختر] شناخته می‌شود، تقریبا هم‌جرم خورشید است ولی به اندازه‌ی رمبیده و فشرده شده که اکنون قطرش تنها چند کیلومتر است و ۱۰۰ میلیارد بار سخت‌تر از فولاد شده. این نیروگاه کیهانی همان جرم ستاره-مانندِ نزدیک مرکز تصویر است.
این پسمانده‌ی ستاره‌ای یک دینام شگرف است که ۳۰ بار در ثانیه به دور خود می‌چرخد. با چنین سرعت چرخش سرسام‌آوری، یک #میدان_مغناطیسی مرگبار پدید آمده که ۱ تریلیون ولت برق تولید می‌کند. این فعالیت پرانرژی به آزاد شدن امواج حلقه‌مانندی انجامیده که یک حلقه‌ی رو به گسترش می‌سازند و بهتر از همه در بالا، سمت راست این تپ‌اختر دیده می‌شوند. [ویدیوی پست بعدی را ببینید👇🏼👇🏼]
گازهای داغ سحابیِ به جا مانده از ابرنواختر در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی می‌درخشد، از رادیویی گرفته تا پرتو X. هابل آن را در طیف نور دیدنی (مریی) هم به شکل سیاه و سفید به تصویر کشیده. این تلسکوپ با دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی خود، از ژانویه تا سپتامبر ۲۰۱۲ از آن عکس‌هایی گرفت. تابش سبزفامی که به این سحابی نمایی هالووینی داده، دستاورد فیلترهای رنگیِ به کار رفته است.
#سحابی_خرچنگ یکی از تاریخی‌ترین و شناخته شده‌ترین پَسمان‌های ابرنواختر است. پیشینه‌ی رصد این جرم به ۱۰۵۴ میلادی بر می‌گردد. در آن هنگام، ستاره‌شناسان چینی نخستین بار دیده شدنِ یک "ستاره‌ی مهمان" را گزارش کردند که تا ۲۳ روز در روشنی روز هم دیده می‌شد. روشنی این ستاره شش برابر نور سیاره‌ی ناهید بود. ستاره‌شناسان ژاپنی، خاورمیانه‌ای، و بومیان آمریکا نیز پدیدار شدن این ستاره‌ی رازگونه را در تاریخ ثبت کرده‌اند.
در سال ۱۷۵۸، ستاره‌شناس فرانسوی، #شارل_مسیه هنگامی که به دنبال دنباله‌دارها می‌گشت، یک توده‌ی مه‌آلود را نزدیک همان جایی که آن ستاره‌ی تاریخی دیده شده بود یافت. وی بعدها نام این سحابی را به عنوان نخستین مورد در فهرست کیهانی پرآوازه‌اش وارد کرد و "مسیه ۱" یا (#ام۱) نامید؛ مسیه این سحابی را یک "#دنباله‌دار دروغین" (fake comet) خواند. تقریبا یک سده بعد، ستاره‌شناس انگلیسی #ویلیام_پارسونز طرح این سحابی را کشید و چون مانند یک جانور سخت‌پوست دیده می‌شد، نام "سحابی خرچنگ" را به آن داد*. در سال ۱۹۲۸، اخترشناس #ادوین_هابل برای نخستین بار سحابی خرچنگ را همان "ستاره‌ی مهمان" چینی‌ها در سال ۱۰۵۴ دانست.
[* گفتنی است این سحابی به دلیل گسترش سریعی که دارد، اکنون به هر چیزی می‌ماند به جز خرچنگ- م]
سحابی خرچنگ که به قدر کافی روشن هست که از پشت تلسکوپ‌های آماتوری هم دیده شود، با فاصله‌ی ۶۵۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_گاو جای دارد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/10/blog-post_42.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------
https://goo.gl/FFk3dO
در این عکسِ تلسکوپ فضایی #هابل ناسا از سحابی خرچنگ، تابش وهم‌انگیز یک ستاره‌ی مُرده را می‌بینیم که مدت‌ها پیش به شکل #ابرنواختر منفجر شده بود. ولی گول نخورید، این جرم کوچک و بیچاره که زمانی در دل ستاره‌ی مرده جای داشته، هنوز هم جان دارد و با آهنگی منظم و دقیق می‌تپد.
این "قلب" همان هسته‌ی رمبیده‌ی ستاره‌ی منفجر شده است. این جرم که به نام یک #ستاره_نوترونی [و البته یک #تپ‌اختر] شناخته می‌شود، تقریبا هم‌جرم خورشید است ولی به اندازه‌ی رمبیده و فشرده شده که اکنون قطرش تنها چند کیلومتر است و ۱۰۰ میلیارد بار سخت‌تر از فولاد شده. این نیروگاه کیهانی همان جرم ستاره-مانندِ نزدیک مرکز تصویر است.
این پسمانده‌ی ستاره‌ای یک دینام شگرف است که ۳۰ بار در ثانیه به دور خود می‌چرخد. با چنین سرعت چرخش سرسام‌آوری، یک #میدان_مغناطیسی مرگبار پدید آمده که ۱ تریلیون ولت برق تولید می‌کند. این فعالیت پرانرژی به آزاد شدن امواج حلقه‌مانندی انجامیده که یک حلقه‌ی رو به گسترش می‌سازند و بهتر از همه در بالا، سمت راست این تپ‌اختر دیده می‌شوند. [ویدیوی پست بعدی را ببینید👇🏼👇🏼]
گازهای داغ سحابیِ به جا مانده از ابرنواختر در سرتاسر طیف الکترومغناطیسی می‌درخشد، از رادیویی گرفته تا پرتو X. هابل آن را در طیف نور دیدنی (مریی) هم به شکل سیاه و سفید به تصویر کشیده. این تلسکوپ با دوربین پیشرفته‌ی پیمایشی خود، از ژانویه تا سپتامبر ۲۰۱۲ از آن عکس‌هایی گرفت. تابش سبزفامی که به این سحابی نمایی هالووینی داده، دستاورد فیلترهای رنگیِ به کار رفته است.
#سحابی_خرچنگ یکی از تاریخی‌ترین و شناخته شده‌ترین پَسمان‌های ابرنواختر است. پیشینه‌ی رصد این جرم به ۱۰۵۴ میلادی بر می‌گردد. در آن هنگام، ستاره‌شناسان چینی نخستین بار دیده شدنِ یک "ستاره‌ی مهمان" را گزارش کردند که تا ۲۳ روز در روشنی روز هم دیده می‌شد. روشنی این ستاره شش برابر نور سیاره‌ی ناهید بود. ستاره‌شناسان ژاپنی، خاورمیانه‌ای، و بومیان آمریکا نیز پدیدار شدن این ستاره‌ی رازگونه را در تاریخ ثبت کرده‌اند.
در سال ۱۷۵۸، ستاره‌شناس فرانسوی، #شارل_مسیه هنگامی که به دنبال دنباله‌دارها می‌گشت، یک توده‌ی مه‌آلود را نزدیک همان جایی که آن ستاره‌ی تاریخی دیده شده بود یافت. وی بعدها نام این سحابی را به عنوان نخستین مورد در فهرست کیهانی پرآوازه‌اش وارد کرد و "مسیه ۱" یا (#ام۱) نامید؛ مسیه این سحابی را یک "#دنباله‌دار دروغین" (fake comet) خواند. تقریبا یک سده بعد، ستاره‌شناس انگلیسی #ویلیام_پارسونز طرح این سحابی را کشید و چون مانند یک جانور سخت‌پوست دیده می‌شد، نام "سحابی خرچنگ" را به آن داد*. در سال ۱۹۲۸، اخترشناس #ادوین_هابل برای نخستین بار سحابی خرچنگ را همان "ستاره‌ی مهمان" چینی‌ها در سال ۱۰۵۴ دانست.
[* گفتنی است این سحابی به دلیل گسترش سریعی که دارد، اکنون به هر چیزی می‌ماند به جز خرچنگ- م]
سحابی خرچنگ که به قدر کافی روشن هست که از پشت تلسکوپ‌های آماتوری هم دیده شود، با فاصله‌ی ۶۵۰۰ سال نوری از زمین، در #صورت_فلکی_گاو جای دارد.
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/10/blog-post_42.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram.: @onestar_in_sevenskies
«ام۲۷: سحابی دمبل»
—---------------------------
https://goo.gl/oGQJoz
نخستین نشانه‌ی راهنما درباره‌ی سرنوشتی که انتظار خورشیدمان را می‌کشد، به گونه‌ای ناخواسته در سال ۱۷۶۴ یافته شد.
در آن زمان، شارل مسیه سرگرم گردآوری فهرستی از اجرام با روشنایی افشان و نامتمرکز بود که با دنباله‌دار تفاوت داشته و با آنها اشتباه گرفته نشوند. ۲۷مین جرمی که وی وارد فهرستش کرد و اکنون به نام ام۲۷ یا سحابی دمبل شناخته می‌شود، یک سحابی سیارهای (سیاره‌نما) بود، از گونه‌ی سحابی‌هایی که خورشید ما در پایان عمرش، هنگامی که فرآیند همجوشی هسته‌ای در مرکزش به پایان می‌رسد پدید خواهد آورد.
ام۲۷ یکی از درخشان‌ترین سحابی‌های سیارهای در آسمان است، و آن را می توان با یک دوربین دوچشمی در محدوده‌ی صورت فلکی روباهک تماشا کرد. نور ام۲۷ برای رسیدن به ما، حدود ۱۰۰۰ سال زمان نیاز دارد. در تصویر بالا، نور این سحابی را در رنگ‌های تابش هیدروژن و اکسیژن می‌بینید.
درک و شناخت فیزیک و اهمیت ام۲۷ بسیار سنگین‌تر از دانش سده‌ی ۱۸ میلادی بود. حتی امروز هم رازهای بسیاری درباره‌ی سحابی‌های سیارهای دوقطبی همچون ام۲۷ ناگشوده مانده، از جمله سازوکار فیزیکی‌ای که باعث پس زدن پوسته‌ی گازی بیرونی یک ستاره‌ی کم‌جرم، و بر جای ماندن یک کوتوله‌ی سفید داغ و تابان در محدوده‌ی پرتو X می‌شود.
#M27 #apod #سحابی_دمبل #همجوشی_هسته‌ای #شارل_مسیه #روباهک #سحابی_سیاره‌نما #سحابی_سیازه‌ای #دوقطبی
#کوتوله_سفید
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_48.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------
https://goo.gl/oGQJoz
نخستین نشانه‌ی راهنما درباره‌ی سرنوشتی که انتظار خورشیدمان را می‌کشد، به گونه‌ای ناخواسته در سال ۱۷۶۴ یافته شد.
در آن زمان، شارل مسیه سرگرم گردآوری فهرستی از اجرام با روشنایی افشان و نامتمرکز بود که با دنباله‌دار تفاوت داشته و با آنها اشتباه گرفته نشوند. ۲۷مین جرمی که وی وارد فهرستش کرد و اکنون به نام ام۲۷ یا سحابی دمبل شناخته می‌شود، یک سحابی سیارهای (سیاره‌نما) بود، از گونه‌ی سحابی‌هایی که خورشید ما در پایان عمرش، هنگامی که فرآیند همجوشی هسته‌ای در مرکزش به پایان می‌رسد پدید خواهد آورد.
ام۲۷ یکی از درخشان‌ترین سحابی‌های سیارهای در آسمان است، و آن را می توان با یک دوربین دوچشمی در محدوده‌ی صورت فلکی روباهک تماشا کرد. نور ام۲۷ برای رسیدن به ما، حدود ۱۰۰۰ سال زمان نیاز دارد. در تصویر بالا، نور این سحابی را در رنگ‌های تابش هیدروژن و اکسیژن می‌بینید.
درک و شناخت فیزیک و اهمیت ام۲۷ بسیار سنگین‌تر از دانش سده‌ی ۱۸ میلادی بود. حتی امروز هم رازهای بسیاری درباره‌ی سحابی‌های سیارهای دوقطبی همچون ام۲۷ ناگشوده مانده، از جمله سازوکار فیزیکی‌ای که باعث پس زدن پوسته‌ی گازی بیرونی یک ستاره‌ی کم‌جرم، و بر جای ماندن یک کوتوله‌ی سفید داغ و تابان در محدوده‌ی پرتو X می‌شود.
#M27 #apod #سحابی_دمبل #همجوشی_هسته‌ای #شارل_مسیه #روباهک #سحابی_سیاره‌نما #سحابی_سیازه‌ای #دوقطبی
#کوتوله_سفید
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/11/blog-post_48.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«اسب بالدار و کهکشان‌هایش»
—----------------------------------
https://goo.gl/t751Ou
این تصویر تلسکوپی گسترده و باکیفیت کهکشان‌هایی را نشان می‌دهد که در فراسوی ستارگان و ابرهای غبار کهکشان راه شیری در لبه‌ی شمالی صورت فلکی بلندپروازِ #اسب_بالدار (اسب بزرگ) پراکنده‌اند [تصویر دوم را ببینید].
کهکشان ان‌جی‌سی ۷۳۳۱ که در بخش بالا، سمت راست تصویر خودنمایی می‌کند، یک #کهکشان_مارپیچی بزرگ در فاصله‌ی ۵۰ میلیون سال نوری است و از درخشان‌ترین کهکشان‌هاییست که نامش در فهرست پرآوازه‌ی سده‌ی هیجدهِ #شارل_مسیه وارد نشده.
گروه کهکشانی آشفته‌ای که در پایین، سمت چپ دیده می‌شود، یک دسته کهکشانِ برخوردی بسیار شناخته شده به نام پنج‌گانه‌ی استفان است. این پنج کهکشان که حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارند، به گونه‌ای چشمگیر و تماشایی برخورد همزمان چند کهکشان را به نمایش گذاشته‌اند، و چیزی که اکنون از آنها می‌بینیم در واقع یک عکس فوری از یک دَم کیهانی در درازنای تاریخ برخوردها و برهم کنش‌های نیرومند میان آنهاست. [ببینید: * گروه ۵+۱ در فضا (https://goo.gl/UsfcES)]
فاصله‌ی زاویه‌ای پنج‌گانه‌ی استفان و ان‌جی‌سی ۷۳۳۱ در آسمان سیاره‌ی زمین به اندازه‌ی نیم درجه است.
#NGC_7331 #پنج‌گانه_استفان #برخورد_کهکشانی #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC7331.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—----------------------------------
https://goo.gl/t751Ou
این تصویر تلسکوپی گسترده و باکیفیت کهکشان‌هایی را نشان می‌دهد که در فراسوی ستارگان و ابرهای غبار کهکشان راه شیری در لبه‌ی شمالی صورت فلکی بلندپروازِ #اسب_بالدار (اسب بزرگ) پراکنده‌اند [تصویر دوم را ببینید].
کهکشان ان‌جی‌سی ۷۳۳۱ که در بخش بالا، سمت راست تصویر خودنمایی می‌کند، یک #کهکشان_مارپیچی بزرگ در فاصله‌ی ۵۰ میلیون سال نوری است و از درخشان‌ترین کهکشان‌هاییست که نامش در فهرست پرآوازه‌ی سده‌ی هیجدهِ #شارل_مسیه وارد نشده.
گروه کهکشانی آشفته‌ای که در پایین، سمت چپ دیده می‌شود، یک دسته کهکشانِ برخوردی بسیار شناخته شده به نام پنج‌گانه‌ی استفان است. این پنج کهکشان که حدود ۳۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارند، به گونه‌ای چشمگیر و تماشایی برخورد همزمان چند کهکشان را به نمایش گذاشته‌اند، و چیزی که اکنون از آنها می‌بینیم در واقع یک عکس فوری از یک دَم کیهانی در درازنای تاریخ برخوردها و برهم کنش‌های نیرومند میان آنهاست. [ببینید: * گروه ۵+۱ در فضا (https://goo.gl/UsfcES)]
فاصله‌ی زاویه‌ای پنج‌گانه‌ی استفان و ان‌جی‌سی ۷۳۳۱ در آسمان سیاره‌ی زمین به اندازه‌ی نیم درجه است.
#NGC_7331 #پنج‌گانه_استفان #برخورد_کهکشانی #apod
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2016/12/NGC7331.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies