👑یک ستاره در هفت آسمان👑
«نظریه تازه و جنجالی برای فوران‌های اسرارآمیز رادیویی: کار بیگانگان است!» —---------------------------------------------------------------------— * بر پایه‌ی پژوهشی تازه، چشمک‌های کیهانی رازگونه‌ای که به نام فوران زودگذر رادیویی (اف‌آربی، FRB) شناخته می‌شوند…
🔴... ادامه‌ی پست پیشین👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽👆🏽
این پرتوی نیرومند به طور پیوسته بر این بادبان‌ها می‌تابد ولی ما تنها فوران گذرایی از آن را می‌بینیم زیرا این چشمه‌ی نور [که تنها به شکل باریکه‌ای پرتو می‌تاباند] نسبت به زمین، به طور پیوسته به همراه کهکشان، ستاره، و سیاره‌ی میزبانش در حرکت است و تنها در یک آن ممکن است راستای مسیر باریکه‌ی نورش از روی زمین بگذرد.
در مواردی، این فوران‌ها تکرار شده‌اند که با هیچ رویداد کیهانی شناخته شده‌ای توضیح‌پذیر نیست، ولی شاید همین بتواند سرنخ‌های مهمی درباره‌ی سرچشمه‌ی احتمالا دست‌ساز آنها به ما بدهد.
با فرض این که بیشتر اف‌آربی‌ها کار بیگانگان باشد، و با در نظر گرفتن شمار برآورد شده‌ی سیاره‌های زیست‌پذیر در کهکشان راه شیری (حدود ۱۰ میلیارد)، لینگام و لوب یک حد برای شمار تمدن‌های پیشرفته در کهکشانی مانند کهکشان خودمان محاسبه کردند: ۱۰ هزار.
لینگام و لوب سرشت جنجالی این پژوهش را می‌پذیرند. آنها ادعا نمی‌کنند که اف‌آربی‌ها واقعا کار بیگانگان است؛ بلکه می‌گویند این انگاشتی در خور توجه است.
لوب می‌گوید: «دانش ربطی به باور و خیال ندارد، دانش بر پایه‌ی شواهد است. گمانه‌زنی‌های پیشاپیش احتمالات را محدود می‌کند. می‌ارزد که نظریه‌های گوناگون را پیشنهاد کنیم و بگذاریم داده‌ها میانشان داوری کنند.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان برای انتشار در آستروفیزیکال جورنال لترز پذیرفته شده است. نگارش پیش‌چاپ آن را می‌توانید به رایگان در تارنمای arXiv بخوانید.
#فوران_زودگذر_رادیویی #هوش_فرازمینی #بادبان_نوری
⚫️🔴توضیح تصویر:
نمای هنری از یک بادبان نوری که با فشار پرتوی یک چشمه‌ی دست‌ساز [رنگ سرخ] روی یک سیاره به پیش می‌رود. آیا فوران‌های زودگذر رادیویی همین پرتوها هستند که یک آن مسیرشان رو به زمین می‌شود و ما آن را به شکل چشمکی نیرومند می‌بینیم؟
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/FRB.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
این پرتوی نیرومند به طور پیوسته بر این بادبان‌ها می‌تابد ولی ما تنها فوران گذرایی از آن را می‌بینیم زیرا این چشمه‌ی نور [که تنها به شکل باریکه‌ای پرتو می‌تاباند] نسبت به زمین، به طور پیوسته به همراه کهکشان، ستاره، و سیاره‌ی میزبانش در حرکت است و تنها در یک آن ممکن است راستای مسیر باریکه‌ی نورش از روی زمین بگذرد.
در مواردی، این فوران‌ها تکرار شده‌اند که با هیچ رویداد کیهانی شناخته شده‌ای توضیح‌پذیر نیست، ولی شاید همین بتواند سرنخ‌های مهمی درباره‌ی سرچشمه‌ی احتمالا دست‌ساز آنها به ما بدهد.
با فرض این که بیشتر اف‌آربی‌ها کار بیگانگان باشد، و با در نظر گرفتن شمار برآورد شده‌ی سیاره‌های زیست‌پذیر در کهکشان راه شیری (حدود ۱۰ میلیارد)، لینگام و لوب یک حد برای شمار تمدن‌های پیشرفته در کهکشانی مانند کهکشان خودمان محاسبه کردند: ۱۰ هزار.
لینگام و لوب سرشت جنجالی این پژوهش را می‌پذیرند. آنها ادعا نمی‌کنند که اف‌آربی‌ها واقعا کار بیگانگان است؛ بلکه می‌گویند این انگاشتی در خور توجه است.
لوب می‌گوید: «دانش ربطی به باور و خیال ندارد، دانش بر پایه‌ی شواهد است. گمانه‌زنی‌های پیشاپیش احتمالات را محدود می‌کند. می‌ارزد که نظریه‌های گوناگون را پیشنهاد کنیم و بگذاریم داده‌ها میانشان داوری کنند.»
پژوهشنامه‌ی این دانشمندان برای انتشار در آستروفیزیکال جورنال لترز پذیرفته شده است. نگارش پیش‌چاپ آن را می‌توانید به رایگان در تارنمای arXiv بخوانید.
#فوران_زودگذر_رادیویی #هوش_فرازمینی #بادبان_نوری
⚫️🔴توضیح تصویر:
نمای هنری از یک بادبان نوری که با فشار پرتوی یک چشمه‌ی دست‌ساز [رنگ سرخ] روی یک سیاره به پیش می‌رود. آیا فوران‌های زودگذر رادیویی همین پرتوها هستند که یک آن مسیرشان رو به زمین می‌شود و ما آن را به شکل چشمکی نیرومند می‌بینیم؟
—---------------------------------------------—
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/03/FRB.html
—-------------------------------------------------
به تلگرام یک ستاره در هفت آسمان بپیوندید:
telegram: @onestar_in_sevenskies
1Star7Sky
نظریه تازه و جنجالی برای فوران‌های اسرارآمیز رادیویی: کار بیگانگان است!
* بر پایه‌ی پژوهشی تازه، چشمک‌های کیهانی رازگونه‌ای که به نام فوران زودگذر رادیویی (اف‌آربی، FRB) شناخته می‌شوند شاید نشانه‌ی فناوری پیشر...
«کمترین زمان برای رسیدن به یک ستاره دیگر ۶۹ سال است»
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/wQq0PL
* شاید فکر کنید از میان همه‌ی ستارگان آسمان، ستاره‌ای که از همه به خورشید نزدیک‌تر است آسان‌ترین مقصد یک سفر میان‌ستاره‌ای برای ماست. ولی این می‌تواند نظر درستی نباشد.
به گفته‌ی رنه هلر از بنیاد ماکس پلانک برای پژوهش‌های سامانه ی خورشیدی (MPS) در گوتینگن آلمان، ما شاید بتوانیم تنها در ۶۹ سال به درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان شب، یعنی شباهنگ (شعرای یمانی) برسیم. این بر خلاف این واقعیت است که شباهنگ دو برابر دورتر از نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، سامانه‌ی آلفا قنطورس است که دستکم ۹۰ سال زمان می‌برد تا به آن برسیم.
یک برنامه‌ی خصوصی به نام برنامه‌ی Breakthrough Starshot امید دارد بتواند یک فضاپیمای کوچک و نازک را به آلفا قنطورس فرستاده و سیاره‌های وسوسه‌انگیزش را کاوش کند. برآوردهای پیشین توسط این برنامه نشان داده که می‌توانند با سرعت یک پنجم سرعت نور، در مدت تنها ۲۰ سال به آلفا قنطورس برسند. ولی این برآورد برای یک ماموریت گذر انجام شده که در آن، فضاپیما در مدت تنها چند ثانیه از کنار مقصد بگذرد.
اگر بخواهید در آن جا [درنگ کنید و] چیزی را ببینید، چنین سفری چندان سودی برایتان ندارد: فضاپیما ناچار خواهد بود از سرعتش بکاهد. در اوایل امسال، هلر و یک پژوهشگر مستقل به نام میشاییل هیپکه نشان داده بودند که چگونه می‌توان از نور خود ستارگان برای کاستن از سرعت یک فضاپیما با بادبان نوری بهره جست.
این شیوه می‌تواند #آلفا_قنطورس را برای هدف ما بی‌فایده کند. برای نمونه، هلر برآورد کرده که ماموریتی برای وارد کردن فضاپیما به مدار پیرامون پروکسیما قنطورس حدود ۱۴۰ سال زمان خواهد برد.
#شباهنگ ۸ سال نوری دورتر است، ولی ۱۶ برابر درخشان‌تر است، بنابراین نور آن می‌تواند هم در افزایش سرعت و هم سپس کاهش آن کمک بیشتری به فضاپیما کند.
ریاضیات ساده
این یافته‌ها در آغاز هلر را شگفت‌زده کرد، ولی به گفته‌ی او، ریاضیاتش ساده است.
مدت زمانی که برای رسیدن و سپس ماندن در آنجا نیازست تابعی از فاصله بخش بر ریشه‌ی دوم (جذر) درخشندگی ستاره است، بنابراین زمان رسیدن به شباهنگ کمتر از زمان رسیدن به آلفا قنطورس می‌شود.
اَوی لوب، از دانشگاه هاروارد می‌گوید: «این اندیشه‌ای نوآورانه و جالب است. ولی اگر بخواهید با کسری از سرعت نور به آنجا برسید، نیاز به یک بادبان بی‌اندازه نازک خواهید داشت.»
هلر و هپکه می‌گویند کلید حل این مشکل در "دانش مواد" است.
هلر می‌گوید: «ما برای ساختن #بادبان_نوری نیاز به ماده‌ای داریم که بسیار سبک، سخت، پایدار در برابر گرما، و به شدت بازتابنده باشد که بتواند تا چند صد متر مربع گسترده شود.»
به گفته‌ی وی، این ماده شاید بتواند بر پایه‌ی گرافن با روکشی از فراماده (متامتریال) باشد: «اگر این کارآیی داشته باشد، بشریت به راستی خواهد توانست به سفر میان‌ستاره‌ای برود.»
در همین زمینه:
* سفر به تراپیست-۱ با فناوری امروز چقدر زمان می‌برد؟ (https://goo.gl/KnLmG3)
* نظریه تازه و جنجالی برای فوران‌های اسرارآمیز رادیویی: کار بیگانگان است! (https://goo.gl/KzKZqz)
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/solar-sail.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—------------------------------------------------------
https://goo.gl/wQq0PL
* شاید فکر کنید از میان همه‌ی ستارگان آسمان، ستاره‌ای که از همه به خورشید نزدیک‌تر است آسان‌ترین مقصد یک سفر میان‌ستاره‌ای برای ماست. ولی این می‌تواند نظر درستی نباشد.
به گفته‌ی رنه هلر از بنیاد ماکس پلانک برای پژوهش‌های سامانه ی خورشیدی (MPS) در گوتینگن آلمان، ما شاید بتوانیم تنها در ۶۹ سال به درخشان‌ترین ستاره‌ی آسمان شب، یعنی شباهنگ (شعرای یمانی) برسیم. این بر خلاف این واقعیت است که شباهنگ دو برابر دورتر از نزدیک‌ترین همسایه‌ی خورشید، سامانه‌ی آلفا قنطورس است که دستکم ۹۰ سال زمان می‌برد تا به آن برسیم.
یک برنامه‌ی خصوصی به نام برنامه‌ی Breakthrough Starshot امید دارد بتواند یک فضاپیمای کوچک و نازک را به آلفا قنطورس فرستاده و سیاره‌های وسوسه‌انگیزش را کاوش کند. برآوردهای پیشین توسط این برنامه نشان داده که می‌توانند با سرعت یک پنجم سرعت نور، در مدت تنها ۲۰ سال به آلفا قنطورس برسند. ولی این برآورد برای یک ماموریت گذر انجام شده که در آن، فضاپیما در مدت تنها چند ثانیه از کنار مقصد بگذرد.
اگر بخواهید در آن جا [درنگ کنید و] چیزی را ببینید، چنین سفری چندان سودی برایتان ندارد: فضاپیما ناچار خواهد بود از سرعتش بکاهد. در اوایل امسال، هلر و یک پژوهشگر مستقل به نام میشاییل هیپکه نشان داده بودند که چگونه می‌توان از نور خود ستارگان برای کاستن از سرعت یک فضاپیما با بادبان نوری بهره جست.
این شیوه می‌تواند #آلفا_قنطورس را برای هدف ما بی‌فایده کند. برای نمونه، هلر برآورد کرده که ماموریتی برای وارد کردن فضاپیما به مدار پیرامون پروکسیما قنطورس حدود ۱۴۰ سال زمان خواهد برد.
#شباهنگ ۸ سال نوری دورتر است، ولی ۱۶ برابر درخشان‌تر است، بنابراین نور آن می‌تواند هم در افزایش سرعت و هم سپس کاهش آن کمک بیشتری به فضاپیما کند.
ریاضیات ساده
این یافته‌ها در آغاز هلر را شگفت‌زده کرد، ولی به گفته‌ی او، ریاضیاتش ساده است.
مدت زمانی که برای رسیدن و سپس ماندن در آنجا نیازست تابعی از فاصله بخش بر ریشه‌ی دوم (جذر) درخشندگی ستاره است، بنابراین زمان رسیدن به شباهنگ کمتر از زمان رسیدن به آلفا قنطورس می‌شود.
اَوی لوب، از دانشگاه هاروارد می‌گوید: «این اندیشه‌ای نوآورانه و جالب است. ولی اگر بخواهید با کسری از سرعت نور به آنجا برسید، نیاز به یک بادبان بی‌اندازه نازک خواهید داشت.»
هلر و هپکه می‌گویند کلید حل این مشکل در "دانش مواد" است.
هلر می‌گوید: «ما برای ساختن #بادبان_نوری نیاز به ماده‌ای داریم که بسیار سبک، سخت، پایدار در برابر گرما، و به شدت بازتابنده باشد که بتواند تا چند صد متر مربع گسترده شود.»
به گفته‌ی وی، این ماده شاید بتواند بر پایه‌ی گرافن با روکشی از فراماده (متامتریال) باشد: «اگر این کارآیی داشته باشد، بشریت به راستی خواهد توانست به سفر میان‌ستاره‌ای برود.»
در همین زمینه:
* سفر به تراپیست-۱ با فناوری امروز چقدر زمان می‌برد؟ (https://goo.gl/KnLmG3)
* نظریه تازه و جنجالی برای فوران‌های اسرارآمیز رادیویی: کار بیگانگان است! (https://goo.gl/KzKZqz)
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/04/solar-sail.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«فرستادن ویدیو و تصویر از فضای میان‌ستاره‌ای با کمک خورشید آسان می‌شود»
—---------------------------------------------------------------------—
* می خواهید پیامی را به فضای میان‌ستاره‌ای بفرستید؟ از خورشید برای تقویت سیگنال‌ها بهره بگیرید.
بر پایه‌ی یک پیشنهاد تازه، گرانش خورشید می‌تواند برای تقویت سیگنال‌های یک کاوشگر میان‌ستاره‌ای به کار رود و اجازه دهد ویدیوها از جایی به دوردستیِ آلفا قنطورس به ما برسند. گفتنی است فناوری مورد نیاز برای این کار پدید هم آمده است.
اگرچه ما هنوز کاوشگرهایی به آن اندازه دور نداریم که از این فناوری بهره بگیرند، ولی شاید روزی برای ارتباطات میان‌ستاره‌ای سودمند باشند. شاید در آینده بتوانیم شبکه‌های ارتباطی بسازیم که تماس ما با فضاپیماهایمان -یا فضاپیماهای بیگانگان- را امکان‌پذیر کنند.
اخترشناس مستقل، میشاییل هیپکه پی برده که دستگاه‌های روی زمین برای دریافت حتی یک سیگنال یک واتی از یک کاوشگر در آلفا قنطورس (که نزدیک‌ترین سامانه‌ی ستاره‌ای به ما است)، باید پهنایی به اندازه‌ی ۵۳ کیلومتر داشته باشند- بزرگ‌تر از شهر نیویورک.
بر پایه‌ی پژوهش هیپکه، به جای چنین دستگاه غول‌پیکری، یک تلسکوپ به قطر تنها حدود ۱ متر می‌تواند سیگنال را به سوی ما بازپخش کند. تنها چیزی که نیاز است اینست که باید در نقطه‌ای حدود ۹۰ میلیارد کیلومتری خورشید باشد، فاصله‌ای که در آن پدیده‌ای به نام همگرایی گرانشی می‌تواند سیگنال را بزرگنمایی و تقویت کند.
در این اثر که توسط اینشتین پیش‌بینی شده بود و نخستین بار در سال ۱۹۱۹ دیده شد، نوری که از یک جرم دوردست تابیده، با گذشتن از کنار یک جرم بزرگ، مانند خورشید، خم و کانونی می‌شود.
گفتگو با آلفا قنطورس
چنین تقویت سیگنالی می‌تواند در ساختن گیرنده‌ها برای ماموریت‌های میان‌ستاره‌ای مهم باشد. بدون آن، نیاز به این خواهیم داشت که تلسکوپ‌هایی غول‌پیکر روی زمین بسازیم و کاوشگرهایی که به فضای میان ستاره‌ای می‌فرستیم به اندازه‌ی کافی بزرگ باشند که بتوانند چشمه‌های بسیار بزرگ انرژی را با خود ببرند.
با اثر #همگرایی_گرانشی، یک مقدار انرژی اندک می‌تواند مسیر بسیار درازی را برای تراگسیل داده‌ها به زمین بپیماید. هیپکه می‌گوید: «از کنار نزدیک‌ترین ستارگان، یک نشانه‌گر لیزر دستی هم می‌تواند چنین کاری انجام دهد.» نرخ داده‌ها در این شیوه می‌تواند به اندازه‌ی کافی بالا باشد که بشود عکس و ویدیو فرستاد، هر چند که در هر حال ۴ سال باید برای دریافت هر گونه داده‌ای از آلفا قنطورس انتظار بکشیم.
آخرین پیشنهاد برای فرستادن کاوشگرها به آلفا قنطورس برنامه‌ی Breakthrough Starshot است که در آن، ناوگانی از فضاپیماهای مینیاتوریِ چند گرمی با بادبان‌های نوری راهی فضا می‌شوند. برای ساخته شدن این بادبان‌ها، لیزری که آنها را پیش می‌راند، و دستگاه‌های الکترونیکی مورد نیازشان باید سال‌ها انتظار کشید.
فناوری آماده
بر خلاف آن، طرح هیپکه تنها نیاز به فناوری‌های کنونی دارد. ولی این بدان معنا نیست که کار آسانی باشد. فضاپیمای پیشنهادی وی باید در فاصله‌ی چهار برابر فاصله‌ی کنونی وویجر ۱ (یعنی ۲۰.۸ میلیارد کیلومتری خورشید) باشد- دورترین جسم ساخته‌ی دست بشر تا امروز، که ۴۰ سال پیش راهی فضا شده بود.
گسیل سیگنال از هر فاصله‌ای کمتر از ۹۰ میلیارد کیلومتر بی‌فایده خواهد بود زیرا خورشید جلوی آن را می‌گیرد و به زمین نمی‌رسد.
اسلاوا توریشف، فیزیکدان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، می‌گوید نقشه‌ی هیپکه "دشوار است ولی ناممکن نیست". فضاپیمای گیرنده نیاز ندارد نزدیک‌تر بیاید زیرا از فاصله‌ی ۳۰۰ میلیارد کیلومتری خورشید هم می‌تواند سیگنال‌ها را دریافت کند.
توریشف می‌گوید یک عملیات #قلاب‌سنگ_گرانشی (کمک گرانشی) به گرد خورشید می‌تواند فضاپیما را در یک چارچوب زمانی ۲۵ تا ۳۰ ساله به فاصله‌ی ۹۰ میلیارد کیلومتری پرتاب کند.
با وجود دشواری‌ها و چالش‌های چنین پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ای، هیپکه می‌گوید بشر تاکنون تلسکوپ‌های فضایی بزرگ‌تر از آنچه وی پیشنهاد کرده را هم به فضا فرستاده. وی می‌گوید: «این بسیار آسان‌تر از ساخت تلسکوپ فضایی هابل است.»
#بادبان_نوری
https://goo.gl/FYKQVN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Hippke.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
—---------------------------------------------------------------------—
* می خواهید پیامی را به فضای میان‌ستاره‌ای بفرستید؟ از خورشید برای تقویت سیگنال‌ها بهره بگیرید.
بر پایه‌ی یک پیشنهاد تازه، گرانش خورشید می‌تواند برای تقویت سیگنال‌های یک کاوشگر میان‌ستاره‌ای به کار رود و اجازه دهد ویدیوها از جایی به دوردستیِ آلفا قنطورس به ما برسند. گفتنی است فناوری مورد نیاز برای این کار پدید هم آمده است.
اگرچه ما هنوز کاوشگرهایی به آن اندازه دور نداریم که از این فناوری بهره بگیرند، ولی شاید روزی برای ارتباطات میان‌ستاره‌ای سودمند باشند. شاید در آینده بتوانیم شبکه‌های ارتباطی بسازیم که تماس ما با فضاپیماهایمان -یا فضاپیماهای بیگانگان- را امکان‌پذیر کنند.
اخترشناس مستقل، میشاییل هیپکه پی برده که دستگاه‌های روی زمین برای دریافت حتی یک سیگنال یک واتی از یک کاوشگر در آلفا قنطورس (که نزدیک‌ترین سامانه‌ی ستاره‌ای به ما است)، باید پهنایی به اندازه‌ی ۵۳ کیلومتر داشته باشند- بزرگ‌تر از شهر نیویورک.
بر پایه‌ی پژوهش هیپکه، به جای چنین دستگاه غول‌پیکری، یک تلسکوپ به قطر تنها حدود ۱ متر می‌تواند سیگنال را به سوی ما بازپخش کند. تنها چیزی که نیاز است اینست که باید در نقطه‌ای حدود ۹۰ میلیارد کیلومتری خورشید باشد، فاصله‌ای که در آن پدیده‌ای به نام همگرایی گرانشی می‌تواند سیگنال را بزرگنمایی و تقویت کند.
در این اثر که توسط اینشتین پیش‌بینی شده بود و نخستین بار در سال ۱۹۱۹ دیده شد، نوری که از یک جرم دوردست تابیده، با گذشتن از کنار یک جرم بزرگ، مانند خورشید، خم و کانونی می‌شود.
گفتگو با آلفا قنطورس
چنین تقویت سیگنالی می‌تواند در ساختن گیرنده‌ها برای ماموریت‌های میان‌ستاره‌ای مهم باشد. بدون آن، نیاز به این خواهیم داشت که تلسکوپ‌هایی غول‌پیکر روی زمین بسازیم و کاوشگرهایی که به فضای میان ستاره‌ای می‌فرستیم به اندازه‌ی کافی بزرگ باشند که بتوانند چشمه‌های بسیار بزرگ انرژی را با خود ببرند.
با اثر #همگرایی_گرانشی، یک مقدار انرژی اندک می‌تواند مسیر بسیار درازی را برای تراگسیل داده‌ها به زمین بپیماید. هیپکه می‌گوید: «از کنار نزدیک‌ترین ستارگان، یک نشانه‌گر لیزر دستی هم می‌تواند چنین کاری انجام دهد.» نرخ داده‌ها در این شیوه می‌تواند به اندازه‌ی کافی بالا باشد که بشود عکس و ویدیو فرستاد، هر چند که در هر حال ۴ سال باید برای دریافت هر گونه داده‌ای از آلفا قنطورس انتظار بکشیم.
آخرین پیشنهاد برای فرستادن کاوشگرها به آلفا قنطورس برنامه‌ی Breakthrough Starshot است که در آن، ناوگانی از فضاپیماهای مینیاتوریِ چند گرمی با بادبان‌های نوری راهی فضا می‌شوند. برای ساخته شدن این بادبان‌ها، لیزری که آنها را پیش می‌راند، و دستگاه‌های الکترونیکی مورد نیازشان باید سال‌ها انتظار کشید.
فناوری آماده
بر خلاف آن، طرح هیپکه تنها نیاز به فناوری‌های کنونی دارد. ولی این بدان معنا نیست که کار آسانی باشد. فضاپیمای پیشنهادی وی باید در فاصله‌ی چهار برابر فاصله‌ی کنونی وویجر ۱ (یعنی ۲۰.۸ میلیارد کیلومتری خورشید) باشد- دورترین جسم ساخته‌ی دست بشر تا امروز، که ۴۰ سال پیش راهی فضا شده بود.
گسیل سیگنال از هر فاصله‌ای کمتر از ۹۰ میلیارد کیلومتر بی‌فایده خواهد بود زیرا خورشید جلوی آن را می‌گیرد و به زمین نمی‌رسد.
اسلاوا توریشف، فیزیکدان آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا، می‌گوید نقشه‌ی هیپکه "دشوار است ولی ناممکن نیست". فضاپیمای گیرنده نیاز ندارد نزدیک‌تر بیاید زیرا از فاصله‌ی ۳۰۰ میلیارد کیلومتری خورشید هم می‌تواند سیگنال‌ها را دریافت کند.
توریشف می‌گوید یک عملیات #قلاب‌سنگ_گرانشی (کمک گرانشی) به گرد خورشید می‌تواند فضاپیما را در یک چارچوب زمانی ۲۵ تا ۳۰ ساله به فاصله‌ی ۹۰ میلیارد کیلومتری پرتاب کند.
با وجود دشواری‌ها و چالش‌های چنین پروژه‌ی جاه‌طلبانه‌ای، هیپکه می‌گوید بشر تاکنون تلسکوپ‌های فضایی بزرگ‌تر از آنچه وی پیشنهاد کرده را هم به فضا فرستاده. وی می‌گوید: «این بسیار آسان‌تر از ساخت تلسکوپ فضایی هابل است.»
#بادبان_نوری
https://goo.gl/FYKQVN
—----------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2017/07/Hippke.html
—-------------------------------------------------
تلگرام یک ستاره در هفت آسمان:
telegram: @onestar_in_sevenskies
«ابرهای یک میلیون ساله»
—----------------------
"سحابی گام" که نامش را از شکارچی ابرهای کیهانی، اخترشناس استرالیایی کالین استنلی گام (۱۹۶۰-۱۹۲۴) گرفته، به اندازه‌ای بزرگ و نزدیک است که عملا به سختی تشخیص داده می‌شود.
در حقیقت، ما تنها حدود ۴۵۰ سال نوری از لبه‌ی جلویی، و ۱۵۰۰ سال نوری از لبه‌ی پشتی این پهنه‌ی گسترده از هیدروژن برافروخته‌ی میان‌ستاره‌ای فاصله داریم.
این تصویر تکرنگ با پهنای +۴۰ درجه، از پیوند عکس‌های گرفته شده در طیف هیدروژن-آلفا درست شده و این منطقه‌ی گسیلشی کم‌نور را بر پس‌زمینه‌ی ستارگان کهکشان راه شیری نشان می‌دهد.
گمان می‌رود این سحابی پیچیده یک #پسماند_ابرنواختر باشد که در پی یک انفجار ابرنواختری در زمانی بیش از یک میلیون سال پدید آمده و در پهنه‌ی صورت‌های فلکی #بادبان و #کشتی‌دُم در آسمان نیمکره‌ی جنوبی پخش و پراکنده شده.
در این تصویر گسترده‌ی چشمگیر همچنین اجرام بسیاری را هم درون خود سحابی گام می‌بینیم، از جمله پسماند ابرنواختر بادبان که سنی بسیار کمتر از خود سحابی گام دارد- حدود ۱۱ هزار سال.
#apod #سحابی_گسیلشی
https://goo.gl/yBgeqD
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180524.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
—----------------------
"سحابی گام" که نامش را از شکارچی ابرهای کیهانی، اخترشناس استرالیایی کالین استنلی گام (۱۹۶۰-۱۹۲۴) گرفته، به اندازه‌ای بزرگ و نزدیک است که عملا به سختی تشخیص داده می‌شود.
در حقیقت، ما تنها حدود ۴۵۰ سال نوری از لبه‌ی جلویی، و ۱۵۰۰ سال نوری از لبه‌ی پشتی این پهنه‌ی گسترده از هیدروژن برافروخته‌ی میان‌ستاره‌ای فاصله داریم.
این تصویر تکرنگ با پهنای +۴۰ درجه، از پیوند عکس‌های گرفته شده در طیف هیدروژن-آلفا درست شده و این منطقه‌ی گسیلشی کم‌نور را بر پس‌زمینه‌ی ستارگان کهکشان راه شیری نشان می‌دهد.
گمان می‌رود این سحابی پیچیده یک #پسماند_ابرنواختر باشد که در پی یک انفجار ابرنواختری در زمانی بیش از یک میلیون سال پدید آمده و در پهنه‌ی صورت‌های فلکی #بادبان و #کشتی‌دُم در آسمان نیمکره‌ی جنوبی پخش و پراکنده شده.
در این تصویر گسترده‌ی چشمگیر همچنین اجرام بسیاری را هم درون خود سحابی گام می‌بینیم، از جمله پسماند ابرنواختر بادبان که سنی بسیار کمتر از خود سحابی گام دارد- حدود ۱۱ هزار سال.
#apod #سحابی_گسیلشی
https://goo.gl/yBgeqD
—-------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/05/ap180524.html
—-------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«دستاورد یک برخورد تمام عیار کیهانی»
--------------------------
در این تصویر پروضوح تلسکوپ فضایی #هابل کهکشان شگفت‌انگیز ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ را می‌بینیم که با منطقه‌ی مرکزی درخشانش، رگه‌های در هم تابیده‌ی غبارش، و دنباله‌های کشندی بلندی که از آن بیرون زده، دستاورد یک برخورد کلاسیک تمام عیار کیهانیست.
این برخورد که از ۵۰۰ میلیون سال پیش آغاز شده میان دو کهکشان مارپیچی جداگانه و هم‌جرم، به پهنای حدود ۱۰۰ هزار سال نوری رخ داده.
گفتن ندارد که در برخورد دو کهکشان، به ندرت برخوردی میان ستارگان آنها رخ می‌دهد. این برخورد و برهم‌کنش میان ابرهای مولکولی غول‌پیکر دو کهکشان رخ می‌دهد که به ستاره‌زایی‌هایی گسترده و چشمگیر هم می‌انجامد.
دو کهکشانی که در این برخورد شرکت داشتند اکنون دیگر قرصشان را نمی‌توان بازشناخت و هسته‌هایشان هم پشت غبارهای تیره پنهان شده. به احتمال بسیار تا چند صد میلیون سال دیگر، هسته‌های این دو با هم یکی می‌شوند و ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ هم تبدیل به یک تک‌کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خواهد شد.
ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی جنوبی #بادبان دیده می‌شود. در پس‌زمینه‌ی این تصویر چندین کهکشان دورتر را می‌بینیم و در پیش‌زمینه هم شماری ستارگان کهکشان خودمان با تیزی‌های پراششان به چشم می‌خورد.
#برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/dwW741
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180607.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
--------------------------
در این تصویر پروضوح تلسکوپ فضایی #هابل کهکشان شگفت‌انگیز ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ را می‌بینیم که با منطقه‌ی مرکزی درخشانش، رگه‌های در هم تابیده‌ی غبارش، و دنباله‌های کشندی بلندی که از آن بیرون زده، دستاورد یک برخورد کلاسیک تمام عیار کیهانیست.
این برخورد که از ۵۰۰ میلیون سال پیش آغاز شده میان دو کهکشان مارپیچی جداگانه و هم‌جرم، به پهنای حدود ۱۰۰ هزار سال نوری رخ داده.
گفتن ندارد که در برخورد دو کهکشان، به ندرت برخوردی میان ستارگان آنها رخ می‌دهد. این برخورد و برهم‌کنش میان ابرهای مولکولی غول‌پیکر دو کهکشان رخ می‌دهد که به ستاره‌زایی‌هایی گسترده و چشمگیر هم می‌انجامد.
دو کهکشانی که در این برخورد شرکت داشتند اکنون دیگر قرصشان را نمی‌توان بازشناخت و هسته‌هایشان هم پشت غبارهای تیره پنهان شده. به احتمال بسیار تا چند صد میلیون سال دیگر، هسته‌های این دو با هم یکی می‌شوند و ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ هم تبدیل به یک تک‌کهکشان بیضیگون غول‌پیکر خواهد شد.
ان‌جی‌سی ۳۲۵۶ حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی جنوبی #بادبان دیده می‌شود. در پس‌زمینه‌ی این تصویر چندین کهکشان دورتر را می‌بینیم و در پیش‌زمینه هم شماری ستارگان کهکشان خودمان با تیزی‌های پراششان به چشم می‌خورد.
#برخورد_کهکشانی
#apod
https://goo.gl/dwW741
---------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/06/ap180607.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
«آیا واقعا یک فضاپیمای بیگانه با منظومه ما دیدار کرده بوده؟»
----------------------------------------------------------
* شاید شبیه تیتر نشریه‌های زرد باشد ولی این بار می‌تواند حقیقت داشته باشد. پژوهشگران مرکز اخترفیزیک هاروارد پرونده‌ای تازه برای یک جرم میان‌ستاره‌ای به نام #اومواموا گشوده‌اند و ادعا کرده‌اند این جرم می‌توانسته یک بادبان نوری بیگانه باشد!
داستان اومواموا از اکتبر ۲۰۱۷ آغاز شد، زمانی که به کمک تلسکوپ پان-استارز۱ در هاوایی کشف شد. اخترشناسان به سرعت دریافتند که با چیزی ویژه سروکار دارند: این جرم داشت در مداری هذلولی و آزاد در فضای سامانه‌ی خورشیدی به پیش می‌رفت. این جرم از ستاره‌ای دیگر آمده بود. تغییرهای چشمگیری که در نور آن رخ می‌داد نشانگر این بود که دارد می‌غلتد و نازک و نامتقارن و پهن است، مانند سیگار برگ و یا شاید هم پنکیک. [اینجا خواندید: * "اومواموا"، مهمانی که از سوی ستارگان آمد]
اومواموا هنگامی که داشت از سامانه‌ی خورشید بیرون می‌رفت رفتاری نامنتظره از خود نشان داد. این جرم ناگهان شتاب گرفت، انگار که فواره‌هایی از گاز از آن بیرون زده و آن را به جلو هل داده باشند. اخترشناسانی که در آغاز آن را یک سیارک دانسته بودند، اکنون نظرشان به یک دنباله‌دار تغییر کرد. دنباله‌دارها به طور معمول با نزدیک شدن به خورشید فواره‌هایی از آنها بیرون می‌زند، و یک چنین فواره‌هایی هم می‌توانستند رفتار اومواموا را توجیه کنند. [اینجا خواندید: * تغییری نامنتظره در مسیر و سرعت "اومواموا" رخ داده]
تنها یک مساله بود- پژوهشگران هاروارد، شموئیل بیلی و اَوی لوب می‌گویند: «اومواموا در مسیرش از نزدیک خورشید، با فاصله‌ی ۰.۲۵ یکای نجومی از آن، یعنی از درون مدار سیاره‌ی تیر گذشته بود، ولی در آن هنگام هیچ رفتار دنباله‌دارگونه‌ای نشان نداد، نه دُمی و نه خطوط گسیلشی/درآشامی (نشری/جذبی) از گازی.» افزون بر این، «اگر برون‌ریزی گاز دلیل شتاب گرفتن آن بود، گشتاورهای مربوط به آن می‌بایست تغییری سریع در چرخش آن پدید می‌آوردند، و مشاهدات چنین چیزی را نشان نمی‌داد.»
پس اگر نه سیارک بود و نه دنباله‌دار، چه چیزی می‌توانست باشد؟ لوب که رییس بخش اخترشناسی دانشگاه هاروارد و همچنین از مشاوران پروژه‌ی بادبان نوری "Breakthrough Starshot" است، پی برده که کلید ماجرا در نمایه‌ی شتابگیری این جرم است. نسبت شتابگیریِ غیر-گرانشیِ اومواموا با فاصله از خورشید، r به توان منفی ۲ بود (اینجا r فاصله از خورشید است)- درست رفتاری که یک #بادبان_نوری باید داشته باشد.
بیلی و لوب با شبیه‌سازی اومواموا به عنوان یک جرم نازک که توسط فشار پرتوی خورشید هل داده می‌شود دریافتند که اگر آن را ورقه‌ای از مواد به کلفتی ۰.۳ تا ۰.۹ میلیمتر، با چگالی جرم سطحیِ حدود ۰.۱ گرم بر سانتیمتر مربع بدانیم، ماجرا با آنچه دیده شده همخوانی پیدا خواهد کرد. آنها می گویند: «یک چنین جرمی اگرچه بی‌اندازه نازک است، ولی می تواند تا فاصله‌ی حدود ۵ مگاپارسک در پهنه‌ی کهکشان پیش برود، و در برابر برخورد با ذرات گاز و غبار و همچنین فشارهای ناشی از چرخش و نیروهای کشندی هم تاب بیاورد.»
این پژوهشگران اکنون خواهان رصدهای بیشتر برای یافتن بازدیدکنندگانی مانند اومواموا در سامانه‌ی خورشیدی هستند: «انجام یک پیمایش برای بادبان‌های نوری به عنوان نشانگرهای فنی در سامانه‌ی خورشیدی ضروری است، چه امواموا یکی از آنها باشد چه نباشد.»
نگارش پیش‌چاپ پژوهشنامه‌ی این دانشمندان روز ۳۱ اکتبر در نشریه‌ی arXiv منتشر شده. این پژوهشنامه اگرچه فنی است، ولی خوب نوشته شده و بر خلاف همیشه، خواندنش برای کسانی که متخصص نیستند هم آسان است.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/Oumuamua.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
----------------------------------------------------------
* شاید شبیه تیتر نشریه‌های زرد باشد ولی این بار می‌تواند حقیقت داشته باشد. پژوهشگران مرکز اخترفیزیک هاروارد پرونده‌ای تازه برای یک جرم میان‌ستاره‌ای به نام #اومواموا گشوده‌اند و ادعا کرده‌اند این جرم می‌توانسته یک بادبان نوری بیگانه باشد!
داستان اومواموا از اکتبر ۲۰۱۷ آغاز شد، زمانی که به کمک تلسکوپ پان-استارز۱ در هاوایی کشف شد. اخترشناسان به سرعت دریافتند که با چیزی ویژه سروکار دارند: این جرم داشت در مداری هذلولی و آزاد در فضای سامانه‌ی خورشیدی به پیش می‌رفت. این جرم از ستاره‌ای دیگر آمده بود. تغییرهای چشمگیری که در نور آن رخ می‌داد نشانگر این بود که دارد می‌غلتد و نازک و نامتقارن و پهن است، مانند سیگار برگ و یا شاید هم پنکیک. [اینجا خواندید: * "اومواموا"، مهمانی که از سوی ستارگان آمد]
اومواموا هنگامی که داشت از سامانه‌ی خورشید بیرون می‌رفت رفتاری نامنتظره از خود نشان داد. این جرم ناگهان شتاب گرفت، انگار که فواره‌هایی از گاز از آن بیرون زده و آن را به جلو هل داده باشند. اخترشناسانی که در آغاز آن را یک سیارک دانسته بودند، اکنون نظرشان به یک دنباله‌دار تغییر کرد. دنباله‌دارها به طور معمول با نزدیک شدن به خورشید فواره‌هایی از آنها بیرون می‌زند، و یک چنین فواره‌هایی هم می‌توانستند رفتار اومواموا را توجیه کنند. [اینجا خواندید: * تغییری نامنتظره در مسیر و سرعت "اومواموا" رخ داده]
تنها یک مساله بود- پژوهشگران هاروارد، شموئیل بیلی و اَوی لوب می‌گویند: «اومواموا در مسیرش از نزدیک خورشید، با فاصله‌ی ۰.۲۵ یکای نجومی از آن، یعنی از درون مدار سیاره‌ی تیر گذشته بود، ولی در آن هنگام هیچ رفتار دنباله‌دارگونه‌ای نشان نداد، نه دُمی و نه خطوط گسیلشی/درآشامی (نشری/جذبی) از گازی.» افزون بر این، «اگر برون‌ریزی گاز دلیل شتاب گرفتن آن بود، گشتاورهای مربوط به آن می‌بایست تغییری سریع در چرخش آن پدید می‌آوردند، و مشاهدات چنین چیزی را نشان نمی‌داد.»
پس اگر نه سیارک بود و نه دنباله‌دار، چه چیزی می‌توانست باشد؟ لوب که رییس بخش اخترشناسی دانشگاه هاروارد و همچنین از مشاوران پروژه‌ی بادبان نوری "Breakthrough Starshot" است، پی برده که کلید ماجرا در نمایه‌ی شتابگیری این جرم است. نسبت شتابگیریِ غیر-گرانشیِ اومواموا با فاصله از خورشید، r به توان منفی ۲ بود (اینجا r فاصله از خورشید است)- درست رفتاری که یک #بادبان_نوری باید داشته باشد.
بیلی و لوب با شبیه‌سازی اومواموا به عنوان یک جرم نازک که توسط فشار پرتوی خورشید هل داده می‌شود دریافتند که اگر آن را ورقه‌ای از مواد به کلفتی ۰.۳ تا ۰.۹ میلیمتر، با چگالی جرم سطحیِ حدود ۰.۱ گرم بر سانتیمتر مربع بدانیم، ماجرا با آنچه دیده شده همخوانی پیدا خواهد کرد. آنها می گویند: «یک چنین جرمی اگرچه بی‌اندازه نازک است، ولی می تواند تا فاصله‌ی حدود ۵ مگاپارسک در پهنه‌ی کهکشان پیش برود، و در برابر برخورد با ذرات گاز و غبار و همچنین فشارهای ناشی از چرخش و نیروهای کشندی هم تاب بیاورد.»
این پژوهشگران اکنون خواهان رصدهای بیشتر برای یافتن بازدیدکنندگانی مانند اومواموا در سامانه‌ی خورشیدی هستند: «انجام یک پیمایش برای بادبان‌های نوری به عنوان نشانگرهای فنی در سامانه‌ی خورشیدی ضروری است، چه امواموا یکی از آنها باشد چه نباشد.»
نگارش پیش‌چاپ پژوهشنامه‌ی این دانشمندان روز ۳۱ اکتبر در نشریه‌ی arXiv منتشر شده. این پژوهشنامه اگرچه فنی است، ولی خوب نوشته شده و بر خلاف همیشه، خواندنش برای کسانی که متخصص نیستند هم آسان است.
--------------------------------------------------
برای دیدن پیوندها، می توانید این مطلب را در خود وبلاگ بخوانید:
http://www.1star7sky.com/2018/11/Oumuamua.html
---------------------------------------------------
تلگرام و توییتر یک ستاره در هفت آسمان:
@onestar_in_sevenskies
twitter.com/1star_7sky
